Περί του σώματος και του πνεύματος.

 

Χωρίς το πνεύμα δεν υπάρχει σώμα, όπως και χωρίς το σώμα δεν υπάρχει πνεύμα. Χωρίς το νερό δεν υπάρχει πάγος όπως και χωρίς τον πάγο δεν υπάρχει νερό. Ο μέγας Ηράκλειτος μέσα από τον ορισμό του πολέμου τα προσδιόρισε τα αντίθετα κατά τρόπον οντολογικώς άρτιον: το ένα διαχωρίζεται σε δύο προκειμένου να αναπτυχθεί ολικά και επιτέλους διά της εμπύρου βουλήσεως να συνεχίσει το οντολογικό ταξείδι. Όσα σκέπτεται ο νούς αποτελούν χαρά του σώματος, όσα μπορεί το σώμα αποτελούν ανακούφιση του νοός. Ούτε το ένα είναι καλό ούτε το άλλο κακό. Εάν το πνεύμα είναι καλό έχει ανάγκη του κακού σώματος για να το αποδείξει, εάν το σώμα είναι καλό έχει ανάγκη το περιττό πνεύμα για να το αποδείξει.

Οδηγούμεθα λοιπόν στο ότι ο άνθρωπος δεν είναι πνεύμα και σώμα, αυτή η δυαλιστικότητα προσεχτικά σμιλεύθηκε στα πλατωνικά γραπτά, συνεχίσθηκε στον Αριστοτέλη (ο ορισμός της ουσίας ως μορφής και ύλης είναι ενδεικτικός) και αποθεώθηκε για τους γνωστούς ωφελιμιστικούς λόγους στους χριστιανούς. Ο άνθρωπος είναι η συνέχεια μιάς δυνάμεως οντικής πέρα από κάθε δυαλισμό, ειδικά εάν θεαθεί ως χθές (αήρ) ως παρών (γήϊνο στοιχείο) και αύριο (αιθέρας προς το επόμενο). Εξάλλου ο θεός-πνεύμα δεν μπορεί να κάνει όσα ο άνθρωπος και το αντίστροφο, διότι και οι δύο αυτές μεταβλητές αποτελούν εξ-όντωση της μιάς δυνάμεως του όντος Είναι. Ο θεός δεν μπορεί να «αμαρτήσει» αλλά  κάποιος πρέπει να προχωρήσει και αυτές τις δυνάμεις οντολογικά. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι «τέλειος» αλλά κάποιος πρέπει να είναι: Η αμαρτία μαζί με την τελειότητα όμως εξ-οντώνουν το όν και το προχωρούν στις επόμενες συνισταμένες του. Ώστε λοιπόν ο θεός και ο άνθρωπος είναι η συνέχεια της μιάς δυνάμεως, ώστε λοιπόν το πνεύμα και το σώμα αποτελούν ράγιες και οδό και συνέχεια της μιάς δυνάμεως.

Γι αυτό τον απλό λόγο οι Πατέρες μας  περιέγραψαν και καθόρισαν το πνεύμα και το σώμα με τις ίδιες ακριβώς λέξεις: Οι χαμένοι και λησμονημένοι Προγονοί μας πολύ πρίν και από αυτόν τον Ορφέα, πολύ πρίν από εποχές στις οποίες ούτε κάν μπορεί να φθάσει το μυαλό μας δέσμιο όσων βιβλίων και αναμνήσεων κάποιοι κανόνισαν να «διασωθούν» στους αιώνες. Η φρήν (πνεύμα) εντός του σώματος γίνεται ε(ν)τός (ε) (φρήν) (νεφρό). Οι πνεύμονες πνέουν αέρα όπως και το πνεύμα, η καρδιά είναι η μεγάλη Κήρ (μοίρα) της μιας οντολογικής δύναμης που καθοδηγεί τον άνθρωπο. Το σώμα σώζει το πνεύμα και  όχι ως αγωγός αλλά ως πραγματικός αχθοφόρος (άχθος αρούρης θα μας πεί ο Ποιητής)  το προωθεί στις επόμενες διαστάσεις του. Τα κσρτεσιανά φληναφήματα τα οποία ωδήγησαν στην καντιανή φιλοσοφία της πλήρους Ελληνικής λήθης προκειμένου ο χριστιανισμός να θεμελιωθεί ευρωπαϊκά και φιλοσοφικά , θεωρούμε ότι θα πρέπει να επανεξετασθούν χάριν της Ελληνικής οντολογικής σώζουσας αναμνήσεως.

Μέσα λοιπόν από το κοινό λεξιλόγιο του πνεύματος και του σώματος δεν προκύπτει ότι το σώμα είναι αγωγός του πνεύματος, ούτε ότι το σώμα πεθαίνει, ούτε ότι ως κέλυφος το σώμα φεύγει, σήπεται, ανοίγει και απελευθερώνει το πνεύμα.Κατά την άποψίν μας τίποτε από αυτά δεν ισχύει.Το σώμα είναι στερεοποιημένο πνεύμα και το πνεύμα αέρινο σώμα. Εξάλλου δεν υπόκειτο πάντα το σώμα στους σημερινούς κανόνες. Εάν διαβάσουμε τη μυθολογία όχι με κατεύθυνση προς το Λόγο (το έγκλημα αυτό, το λογικό αυτό έγκλημα κάποτε πρέπει να σταματήσει) αλλά με κατεύθυνση από και προς το Όν θα καταλάβουμε ότι ο μύθος των αέρινων σωμάτων, των πρωτεϊκών σωμάτων, όπως και η μυθολογία συλλήβδην, είναι ανάμνηση άλλων ζωών και διαστάσεων οι οποίες θα επανεμφανισθούν.

Άρα λοιπόν ο προσωκρατικός λόγος πρίν χαθεί μέσα στις πλατωνικές και αριστοτελικές διατυπώσεις του νοός και του πράγματος, ξεκάθαρα εφιλοσόφησε επί του Ομήρου: ύδωρ, αήρ και γαία και πύρ είναι μετεξελίξεις της κίνησης του Είναι, ύλη πνευματική, η οποία στην αποκορύφωσή της βλέπει και ακούει πρίν και πάλι αναλυθεί στην οντική της κατάσταση. Το ανθρώπινο σώμα όταν γεννάται αποτελεί στερεοποίηση των πνευματικών καταστάσεων του σύμπαντος, κάποτε οι «άνθρωποι» είχαν σώμα και ένοιωθαν αυτό τελείως ως πνεύμα όπως ακριβώς περιγράφεται ο Ερμής να οδεύει ως αέρινο σώμα στην Καλυψώ. Η λήθη των πραγματικών μας δυνατοτήτων καθιέρωσε το μέγα ψεύδος ότι άλλο σώμα άλλο πνεύμα, το σώμα φυλακή της ψυχής και τα ανόητα τοιαύτα. Από αυτήν την άποψιν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον Πλωτίνο στην προσπάθειά μας να ανασυγκροτήσουμε το πλήρως ξεχασμένο Ελληνικό Υποκείμενο.

Ο άνθρωπος μεγαλώνει διότι ακριβώς κάθε ημέρα το πνεύμα σταθεροποιεί νέες κατασςάσεισ στη μορφή του μέσα από τα νυκτερινά ταξείδια του.Η πραγματική τροφή εξέλιξης του ανθρώπου συμβαίνει τη νύκτα, εκεί το πνεύμα του χάους επισκέπτεται τον άνθρωπο και του δίδει ακόμα επάνω του πνευματικές δυνάμεις οι οποίες ως «ύλη» σταθεροποιούνται. Σαν τον  αέρα που ψύχεται και παγώνει, σαν ένα σύνολο από χαρτιά τα οποία τα φυσούμε και κινούνται. Όταν ο άνθρωπος «πεθαίνει» (φεύγει προς την επόμενη κατάσταση) απλά το σώμα πνευματικοποιείται και αποσταθεροποιείται, καμμία σωματική στιγμή δεν χάνεται όλες ξαναγίνονται γή, αέρας, πύρ και ύδωρ. Πάντα σώμα και πνεύμα είναι ένα, γι αυτό εξάλλου ο άνθρωπος είναι ο θεός και ο θεός ο άνθρωπος, κάθε άλλη διαχώριση έγινε προς λήθη και εξουσιαστικότητα.

Ο Ποιητής ήταν πλήρως ενήμερος για όλα αυτά και τα αποδίδει θαυμάσια στο μοτίβο του ανθρωπομορφισμού. Η Αθηνά γίνεται Μέντης, ο Ερμής παίρνει ανθρώπινη μορφή, διότι το σώμα είναι τρόπος του πνεύματος  όπως και το πνεύμα τρόπος του σώματος. Σε καμμία των περιπτώσεων το σώμα του Μέντη δεν παιδεύει την Αθηνά διότι έχει όλες τις πνευματικές να το εξαϋλώνει και να το στερεοποιεί όποτε θέλει, διότι το σώμα του Μέντη και το πνεύμα της Αθηνάς Σοφίας είναι ένα. Δεν γνωρίζω ο Καρτέσιος τι θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτό, εκτός από το ότι είναι μυθολογία.Απαντούμε όμως ότι η μυθολογία είναι η ανάμνηση των μεγαλυτέρων συμπαντικών αληθειών. Τις οποίες εάν θυμηθεί ο άνθρωπος θα σταματήσει να θεωρεί το σώμα ως διάφορο του πνεύματος κάτι το οποίο ανακαλύφθηκε από συγκεκριμένες θρησκείες προκειμένου να  ελέγξουν τον άνθρωπο.Διότι από τη στιγμή κατά την οποία θα πιστέψει κανείς ότι το πνεύμα είναι διάφορο του σώματος τότε το σώμα ορφανεύει από την οντολογική του τελειότητα και παρακαλεί την υιοθεσία του πνεύματος το οποίος δήθεν είναι κάτι το χωριστό. Προχωρώντας αυτή η κατάσταση οδηγεί στο να πιστεύει ο άνθρωπος ότι είναι κάτι το σωματικό, κάτι το κακό το οποίο μόνον διά του θεού δήθεν θα σωθεί.

Δεχόμενοι λοιπόν ότι  το πνεύμα και το σώμα είναι ένα απευθείας επανερχόμαστε στην αρχέγονο Οδυσσεϊκή τελεία κίνηση του Όντος. Κατευθείαν «βυθιζόμαστε» στη θάλασσα της οντολογικής κίνησης διότι ελέγχουμε πνευματικά ό,τι σωματικό μας φοβίζει, τουλάχιστον θεωρούμε ότι το σώμα υπόκειται στους ιδίους συμπαντικούς κανόνες με το πνεύμα και το ελέγχουμε λίγο παραπάνω. Νοιώθουμε ότι είμαστε μέρος της οντικής κίνησης η οποία μόνον σε κάτι το τέλειο θα μας οδηγήσει μέσα από την τελεία πρόοδο της μορφής και της ουσίας. Δεν φοβούμαστε τις αλλαγές, φεύγουμε από τη λογική της α-ρρώστειας και της α-σθενείας μιάς και ως μία δύναμη πλέον στοχεύουμε στο μεγάλο νόστο.Καταργείται και η ζωή και ο θάνατος και μένει η πορεία της μιάς δύναμης η οποία πότε είναι αέρας, πότε σώμα, πότε ύδωρ, πότε πύρ.