Περί των Κυκλαδικών ειδωλίων.

 

Το εξαίρετο οντολογικό ρήμα οράω-ώ(βλέπω) αποτελεί την οντολογική βάση της Ελληνικής γλώσσης, επισημοποιεί την αντιληπτική σχέση των Ελλήνων –ενορατική κατά βάση-με το Όλον. Εκ του ρήματος αυτού προκύπτει το είδος (ιδέα) δηλαδή το οργανωμένο σχήμα το οποίο οι άνθρωποι είδον. Τα Κυκλαδικά ειδώλια σηματοδοτούν την ικανότητα των Ανθρώπων αυτών να ιδούν τον Άνθρωπο μέσα στο Όν ως είδος δηλαδή ως συγκεκριμένο οπτικό σύνολο (ίδω-ειδώλιο)το οποίο και αναπαρέστησαν στα περίφημα σωζόμενα αγαλματίδια.

Μας προξενούν εξαιρετική εντύπωση τα αγαλματίδια των Κυκλαδιτών. Σαφέστατα αντιπροσωπεύουν τον Οντικό Άνθρωπο μέσα στο σύμπαν το οποίο κινείται υπό τον Ήλιο και την πλήρη ενέργειά του.Λευκό φωτισμένο μάρμαρο, φωτισμένες μορφές, όμως δεν αποσπώνται οι μορφές των κυκλαδικών αγαλματιδίων από το φώς. Ζούν εντός του Οντικού φωτός, είναι ωλοκληρομένες μορφές διότι βιώνουν το Όλον ως συνέχεια του Ηλίου επί της γής, είναι προέκταση του Ηλίου και ως προέκταση του Φωτός βλέπουν, γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται και εκπληρώνουν το Όλον εν στιγμή και διαρκεία. Οι μορφές αυτών των αγαλματιδίων μας θυμίζουν τον ξεχασμένο Έλληνα άνθρωπο τον εκτός εαυτού, αυτός ο οποίος ήταν δυναμική συνέχεια του Όλου και του Είναι του.

Τα ειδώλια των Κυκλαδιτών δεν γεννούν την ψευδαίσθηση του Εαυτού, δεν υπάρχει εαυτός και το γνωρίζουν οι φωτισμένοι Έλληνες της εποχής. Η τέχνη εδώ αποτελεί έκφραση και οδό του Είναι. Τα ειδώλια είναι ωλοκληρωμένες ανθρώπινες οντότητες εν τω Είναι και δεν γεννούν την έννοια της ωραιότητας ως Εγώ ή Αυτό αλλά ως συνέχεια και διάρκεια του Ήδη Εκρέοντος Ηλιακού φωτός. Δεν βλέπουν τα μάτια, ο άνθρωπος τεχνηέντως και ψεύτικα καθιέρωσε να βλέπει με τα μάτια προκειμένου να αποταμιεύσει όσον  φώς χρειάζεται ώστε ως μερικό Εγώ να βλέπει. Οι Κυκλαδίτες ως οντολόγοι μας θυμίζουν ότι δεν χρειάζεται μάτια ο άνθρωπος διότι ως όλον είναι εντός του φωτός, βλέπει ήδη τα πάντα διότι ευρίσκεται εντός του εκχεομένου οντικού φωτός. Ο Οιδίποδας είδε όταν έχασε τα σωματικά μάτια του, οι μάντεις ήσαν τυφλοί διότι ήσαν εντός του φωτός της υπερλάμπρου οντικής γνώσεως. Τα μάτια ως γνώρισμα του Εγώ περιττεύουν για τον άνθρωπο του Όλου φωτός ο οποίος βλέπει πέρα από όσα του προσφέρουν τα σωματικά όργανα, διότι ο άνθρωπος του Είναι είναι ήδη ως δύναμη εντός του Είναι.Τα ειδώλια αποτελούν συνέχεια της εσωτερικής οντικής δύναμης τίποτε δεν τα ξεχωρίζει ως μορφή από την Ηλιακή συνέχεια. Δεν έχουν μάτια για να βλέπουν ό,τι  θέλουν και όπως το θέλουν αλλά είναι ήδη εντός του φωτός απλά το μόνο που τα ξεχωρίζει από την οντική δύναμη και συνέχεια είναι η σωματική γράμμωση η οποία όμως είναι μία οντική εξωτερικότητα που δεν διακόπτεται από πρόσκαιρα όργανα αισθήσεων.

Δεν έχουν επίσης αυτιά, ώτα, διότι ήδη είναι εντός των πιο ωραίων οντικών ήχων, αισθάνονται ως ένα με την οντική δύναμη όλους τους υπέροχους κραδασμούς των εσωτερικών κινουμένων δυνάμεων του Είναι. Αντιπροσωπεύουν τον Άνθρωπο ο οποίος δεν ξεχωρίζει διά των αισθήσεων τίποτε σε αντιληπτό ή μη αντιληπτό διότι ως Όλον ο άνθρωπος αυτός ανήκει στην ακουστικότητα του όντος ως τέτοια. Τα ειδώλια είναι βυθισμένα στο Όν δεν ξεχωρίζουν από το Είναι και ως τέτοια δεν χρειάζονται ώτα ακούνε τα πάντα την πλέον υπέροχο μελωδία του Όλου. Ο άνθρωπος όταν έδωσε βάση στα αυτιά του μεγιστοποίησε το εγώ του διότι διεχωρίσθη από την κοινή οντική ακουστικότητα, ο άνθρωπος δεν είχε πάντα ούτε μάτια ούτε αυτιά και τα κυκλαδικά ειδώλια μας θυμίζουν τον οντικό άνθρωπο ο οποίος ως απλή μορφή οντικής πλάσης απλά διακρινόταν ως σχήμα από την οντική δύναμη κομμάτι της οποίας ήταν.Δεν είχε ούτε αυτιά ούτε οφθαλμούς διότι ως ενιαία μορφή ένοιωθε και έβλεπε το Όν μέρος της κίνησης του οποίου ήταν. Το άγαλμα του Διός χωρίς αυτιά μας το θυμίζει αυτό, ο τέλειος άνθρωπος και θεός δεν χρειάζεται εξωτερικά όργανα διότι ήδη αντιλαμβάνεται ως συνέχεια της εσωτερικής οντικής συνέχειας όλα όσα Είναι και αποτελούν το Επέκεινα.

Καμμία αισθητική διακριτότητα δεν υπάρχει στα ειδώλια αυτά διότι ο άνθρωπος ήταν ως οντικό μέγεθος απλά ένα μορφικό ίχνος σύνολο γραμμών και οντικών δυνάμεων οι οποίες απλά σχημάτιζαν ένα αχνό είδος το οποίο ανήκε στο όν ένα με την αγνή οντική φύση. Η αναπαραγωγή και η επικοινωνία ήταν οντική και η απουσία οφθαλμών και ώτων και στόματος φανερώνει ότι όλα αυτά δημιουργήθηκαν μετέπειτα ως όπλα του ανθρωπίνου εγώ και της εξόδου του ανθρώπου εκ της ενιαίας και ενορατικά βαθυτάτης οντικής ροής του ανθρώπου. Στη γένεση όλα αυτά περιεγράφησαν ως αντίληψη της γυμνότητας των πρωτοπλάστων. Ούτε οι πρωτόπλαστοι ως τα ειδώλια είχαν οφθαλμούς και ώτα και στόμα, διότι ως τα ειδώλια με το όν οι πρωτόπλαστοι έβλεπαν και άκουγαν με τα μάτια και τα αυτιά του θεού τους, ομιλούσαν με το στόμα τους.Όταν γεννήθηκε το Εγώ τότε ο αδάμ και η εύα απέκτησαν μάτια και είδαν τη γυμνότητά τους,