Γιατί οι Έλληνες έθαβαν τους νεκρούς τους;

 

Η Ελληνική Μυθολογία αντιπροσωπεύει το σύνολο του Ελληνικού Εσωτερισμού. Μυστικές και ασύλληπτης δυναμικότητας χατικές δυνάμεις κρύβονται σε εξωτερικές μορφές και συνεχίζουν διά της Γής και των Ανθρώπων την πορεία τους. Νωρίς – νωρίς η Γαία και ο Ουρανός υιοθέτησαν τον Ανθρώπινο τρόπο σύλληψης, κύησης και γένεσης. Η Γαία με τον Ουρανό εγέννησαν τους Τιτάνες, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες και άλλες οντότητες. Επί της εσωτερικής ουσίας η δύναμις εσωτερικά διά των μορφών τίκτεται και φέρει μορφές στην Ζωή. Ο τρόπος είναι ιερός: Η Μήτρα της Γαίας, είτε η Γαία είναι αχανής δύναμη, είτε Φύση, είτε σωματική Γυναίκα, η Ζωή ως συνέχεια παράγεται αδιαλείπτως με τον ιερό τρόπο της εσωτερικότητας της Μήτρας της Μητρός: η δύναμις εσωτερικοποιείται, και διά της κοιλίας της γυναικός παράγει μορφές σε όλα τα είδη των κόσμων: το παιχνίδι της εσωτερικότητας της μήτρας και της εξωτερικότητας της ζωής, είναι αυτό το οποίο γεννά τη ζωή.

Άρα η Γή, είτε ως αχανής δύναμις, είτε ως φύσις δυνάμεων, είτε ως γυναικεία ενέργεια, δέχεται τις δυνάμεις του ουρανού, είτε αυτές είναι χαοτικές, φυσικές, είτε ανδρικές, και εσωτερικά τίκτει τη δύναμη και παράγει μορφές εξωτερικότητας ικανές να ζήσουν σε όλες τις συμπαντικές διαστάσεις: άρα η γονιμοποίηση στο επίπεδο της απλής δύναμης ανάμεσα στον Ουρανό και τη Γή είναι όμοια με τη συνουσία ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα, άρα πέρα από τη ζωή και το θάνατο η μυθολογία αποκαλύπτει μία ξεχασμένη αλήθεια: δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μία συνεχής συνουσιαστική παραγωγή ζωής και νέων μορφών ασωμάτων ή ενσωμάτων. Άρα ο Ουρανός ως χαοτική δύναμη διά της Γής ως μορφοποιητικού παράγοντος γεννά οντότητες: αυτές όταν «πεθάνουν» διά του Ανδρός κλείνονται στη Μήτρα της Γυναικός και ζούν ως Άνθρωποι: για αυτό και οι Ήρωες είναι διογενείς: όταν ο άνθρωπος «πεθαίνει» συλλαμβάνεται στη Μήτρα της Γαίας από τις δυνάμεις που τον συνέλαβαν και τον ταξιδεύουν και τον γεννούν σε ένα νέο συμπαντικό περιβάλλον: άρα οι Έλληνες έθαβαν τους νεκρούς τους διότι θεωρούσαν ότι όλο αυτό αποτελεί σύλληψη: ο νεκρός θαπτόμενος συλλαμβάνεται στη μήτρα της Γαίας, εκεί τίκτεται ωριμάζει οντικά και γεννάται σε ένα νέο επόμενο κόσμο, και όλα αυτά ες συνέχειαν επ΄άπειρον: ο άταφος νεκρός είναι μία νεκρή δύναμη η οποία άγονα χάνει τη συνέχειά της και νεκρώνεται ως άγονη ασυνεχής και ατελέσφορη, σαν κάτι το οποίο εκτός της γυναικείας μήτρας νεκρώνεται και αποβάλλεται.

Η Αντιγόνη λοιπόν κινείται ανάμεσα στον κόσμο των Θεών και των Ανθρώπων: για αυτό και ο μύστης Σοφοκλήση γνωρίζει πολύ καλά την οντολογική συνέχεια μορφών και ειδών: ο Σοφοκλής, ο ιδανικός τραγωδός, ο τραγωδός του ιδανικού, δεν ασχολείται πλέον με τη θεϊκή διάσταση των Ανθρώπων, αλλά θέτει την Αντιγόνη-Ψυχή να διαδραματίζει ενεργό οντολογικό ρόλο: η στιγμή της Αντιγόνης είναι η στιγμή αφύπνισης του Οντολογικού Ανθρώπου: ο Πολυνείκης-Άνθρωπος(μορφή) διά της Αντιγόνης (ψυχή όντος) αποκαθιστά την Ανθρώπινη Οντική συνέχεια: για αυτό και η Αντιγόνη προτιμά τους Θεούς έναντι των Ανθρώπων διότι δεν βλέπει αυτόν τον κόσμο αλλά την οντική συνέχεια η οποία επιβλέπεται από τους θεούς:Ο Πολυνείκης όσο μένει άταφος θυμίζει τη στειρότητα, τη μη συνέχεια, την απώλεια μορφών και ειδών: οι δυνάμεις οι οποίες τον αποτελούν διακαώς επιθυμούν τη συνουσία με τη Γή ώστε το σώμα του εντός της Γής να συλληφθεί ως τέκνο το οποίο εντός της Γής θα ωριμάσει οντολογικά ώστε να γεννηθεί στον επόμενο κόσμο: πώς θα γίνει αυτό: εντός της Γής η ωρίμανση του «οντολογικού εμβρύου» γίνεται ως εξής: ο άνθρωπος προσφέρει στη γή την ύλη του, στη θάλασσα τη δύναμή του, στον αέρα τη βούλησή του, στο άπειρο την αύρα του: αυτά τα νέα στοιχεία στο χάος συνθέτουν μία νέα χαοτική μορφή η οποία ως κάτι αστρικό και αιθέριο δουλεύεται στη Μήτρα της Γής όπου είναι θαμμένος ο άνθρωπος και γεννάται ένα νέο αιθέριο Υποκείμενο το οποίο συνεχίζει την οντική του πορεία. Ζωή και Φώς το Ελλάνιο στίγμα.

Βασίλειος Μακρυπούλιας, δρ.φιλοσοφίας