Νεοελληνική γλώσσα Α΄γυμνασίου: Αφηγούμαι την εμπειρία μου από κάποια θεατρική παράσταση:(5η ενότητα).

Γειά σου Αγγελική.

Σου γράφω για να σου πώ πώς πήγε η θεατρική μας παράσταση. Θυμάσαι ότι όλο το χρόνο τρέξαμε, ιδρώσαμε, ξενυχτήσαμε, αγχωθήκαμε, απογοητευθήκαμε πολλές φορές, για να κατορθώσουμε να φέρουμε σε πέρας το μεγαλεπήβολο σχέδιό μας, να ανεβάσουμε στο τέλος της χρονιάς το θεατρικό έργο «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» του Δημήτρη Ποταμίτη.

Έφθασε λοιπόν η μεγάλη ώρα. Το απόγευμα του Σαββάτου θα παίζαμε το έργο στο αμφιθέατρο του σχολείου μας. Καλεσμένοι οι γονείς μας, οι μαθητές και οι καθηγητές του σχολείου αλλά και διάφοροι επίσημοι. Όλοι όσοι είχαμε λάβει μέρος στην οργάνωση είχαμε πολύ άγχος. Η αίθουσα φίσκα, εμείς πίσω από τη σκηνή να τρέχουμε σαν τρελλοί, η καθηγήτρια που έκανε την σκηνοθέτρια να φωνάζει υστερικά «ψυχραιμία, ψυχραιμία» πιο αγχωμένη και από εμάς. Τι να σου λέω; Και ξαφνικά όλα σταμάτησαν, χτυπάει το κουδούνι και αρχίζει το χάος.

Ο Ανδρέας βγαίνει στη σκηνή και ανακοινώνει την πρώτη ιστορία  που θα παρουσιάσουμε, την «Ειρήνη». Φεύγει και στη σκηνή μπαίνουν οι δύο που έκαναν τους υπηρέτες. Ενώ όμως είχαμε διαλέξει προσεκτικά τη μουσική για κάθε μέρος και την είχαμε γράψει σε ένα CD, ο Γιώργος, «υπεύθυνος ήχου»,τρομάρα του, βάζει κατά λάθος το τελευταίο cd του Έμινεμ που μόλις του είχε φέρει ένας φίλος του. Όλοι μείναμε άφωνοι, οι θεατές κοκκάλωσαν στις θέσεις τους. Πολύ μοντέρνα θα τους φάνηκε η επιλογή μας. Ο Γιώργος πανικόβλητος κόβει απότομα τη μουσική, οι άλλοι δύο στη σκηνή δεν ξέρουν τι να κάνουν, η κυρία Αντωνίου σώζει την κατάσταση κλείνοντας την αυλαία. Από κάτω τα παιδιά γελούν μέχρις δακρύων. Επιτέλους η παράσταση ξεκίνησε αφού πέρασε αρκετή ώρα για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Εγώ με την ψυχή στο στόμα – Ειρήνη βλέπεις – αλλά πάνω στη σκηνή νιώθω καλά, ξεχνάω τον κόσμο που μας παρακολουθεί σκέφτομαι μόνον το έργο και όλα πάνε καλά.

Τελειώνει η πρώτη ιστορία μας, εισπράττουμε ένα θερμό χειροκρότημα και πάμε στα παρασκήνια. Εκεί όμως φαίνεται ότι έχουν ανοίξει τρύπες και χάνονται πράγματα. Οι καρβουνιάρηδες της επόμενης ιστορίας έχουν χάσει το χρώμα που χρειάζονται για να βαφτούν και αρνούνται να βγούν με καθαρό πρόσωπο στη σκηνή. Ο Χρήστος «Λάμαχος» δεν βρίσκει που έχει αφήσει το κράνος του και βρίζει, ο άλλος ψάχνει το καλάθι του και πάει λέγοντας. Ο Γιώργος φωνάζει: «πάρτε ο καθένας τα πράγματά του στα χέρια του». Βρισκόμαστε όλοι φορτωμένοι με απίθανα πράγματα αλλά έτσι αποκαλύπτονται και όλα όσα έχουν χαθεί. Μπορεί και να τον συγχωρήσουμε στο τέλος, για τον Έμινεμ θα δούμε. Η παράσταση συνεχίζεται σχεδόν κανονικά από εκεί και πέρα.

Επιτέλους τέλος! Ο κόσμος όρθιος μας χειροκροτεί ασταμάτητα, πολλοί σφυρίζουν. Η αυλαία κλείνει αλλά κανείς δεν φεύγει, μας ζητούν να ξαναβγούμε λές και είμαστε μεγάλες διασημότητες. Ομολογώ ότι νοιώσαμε όλοι πολύ χαρούμενοι, τι λέω, πετούσαμε στα σύννεφα, τα είχαμε καταφέρει παρ΄όλες τις αντιξοότητες. Εξακολουθώ όμως να έχω μία μικρή υποψία ότι μας χειροκροτούσαν και για τις γκάφες μας. Εμείς όμως ενθουσιασμένοι, δίναμε ο ένας στον άλλο συγχαρητήρια, που μπορέσαμε να παίξουμε τόσο καλά και δεν οι κόποι μας χαμένοι. Είμαστε τόσο επίμονοι που ήδη συζητάμε ποιο θα είναι το επόμενο έργο που θα ανεβάσουμε του χρόνου.

                                                                                                          Πολλά φιλιά

                                                                                                           Κατερίνα.