Α.ΚΕΙΜΕΝΟ.(Απόσπασμα από το «Μοιρολόγι
της φώκιας»του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη).
«Η μικρά κατέβη ολίγα βήματα κάτω,είτα είδεν ότι ο δρομίσκος εγίνετο ακόμη πλέον απόκρημνος.Έβαλε μία φωνήν,κι επροσπάθει ν’αναβή,να επιστρέψη οπίσω.Ευρίσκετο επάνω εις την οφρύν ενός προεξέχοντος βράχου,ως δύο αναστήματα ανδρός υπεράνω της θαλάσσης.Ο ουρανός εσκοτείνιαζε,σύννεφα έκρυπταν τα άστρα,και ήτον στην χάσιν του φεγγαριού.Επροσπάθησε και δεν εύρισκε πλέον τον δρόμον πόθεν είχε κατέλθει.Εγύρισε πάλιν προς τα κάτω,και εδοκίμασε να καταβή.Εγλίστρησε κι έπεσε,μπλούμ!εις το κύμα.Ήτο τόσο βαθύ όσον και ο βράχος υψηλός.Δύο οργυιές ως έγγιστα.Ο θόρυβος του αυλού έκαμε να μην ακουσθή η κραυγή.Ο βοσκός ήκουσεν έναν πλαταγισμόν,αλλά εκείθεν όπου ήτο,δεν έβλεπε την βάσιν του βράχου και την άκρην του γιαλού.Άλλως δεν είχε προσέξει εις την μικράν κόρην και σχεδόν δεν είχεν αισθανθή την παρουσίαν της.
Καθώς είχε νυκτώσει ήδη,η γραία Λούκαινα είχε κάμει
την αβασταγήν της,και ήρχισε ν’ανέρχεται το μονοπάτι,επιστρέφουσα κατ’οίκον.Εις
την μέσην του δρομίσκου ήκουσεν τον πλαταγισμόν,εστράφη και εκοίταξεν εις το
σκότος,προς το μέρος όπου ήτο ο αυλητής.
_Κείνος ο Σουραυλής θα είναι,είπε,διότι τον εγνώριζε.Δεν του φθάνει να ξυπνά τους πεθαμένους με τη φλογέρα του,μόνο ρίχνει και βράχια στο γιαλό για να χαζεύη…Σημαδιακός και αταίριαστος είναι.
Κι εξηκολούθησε τον δρόμον της.
Κι η γολέτα εξηκολούθει ακόμη να βολταντζάρη
εις τον λιμένα.Και ο μικρός βοσκός εξηκολούθει να φυσά τον αυλόν του εις την
σιγήν της νυκτός.Κι η φώκη,καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά,ηύρε το μικρόν
πνιγμένον σώμα της πτωχής Ακριβούλας,και ήρχισε να το περιτριγυρίζη και να το
μοιρολογά,πριν αρχίση τον εσπερινόν δείπνον της.
Το μοιρολόγι της φώκης,το οποίον μετέφρασε
εις ανθρώπινα λόγια εις γέρων ψαράς,εντριβής εις την άφωνον γλώσσαν των
φωκών,έλεγε περίπου τα εξής:
Αυτή ήταν η Ακριβούλα
Η εγγόνα της
γριά-Λούκαινας.
Φύκια’ναι τα στεφάνια
της ,
Κοχύλια τα προικιά
της …
Κι η γριά ακόμη
μοιρολογά
τα γεννοβόλια της τα
παλιά.
Σαν να’χαν ποτέ
τελειωμό
τα πάθια κι οι καημοί
του κόσμου.»
Β.Ε Ρ
Ω T Η
Σ Ε Ι Σ.
Β1.Ποια στοιχεία συντελούν
στο χαρακτηρισμό του διηγήματος ως ηθογραφικού;
Β2.Με ποιο κυρίως
εκφραστικό μέσο ο συγγραφέας αποδίδει το θάνατο του μικρού κοριτσιού;Τι
πετυχαίνει με τη χρησιμοποίηση αυτού του μέσου όσον αφορά την όλη ατμόσφαιρα
του κειμένου;
Β3.Να αναλύσεις την
τραγική ειρωνεία που υπάρχει στο δοθέν κείμενο.
Β4.Ποια στοιχεία δείχνουν
τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και πώς υποβάλλονται στο συγκεκριμένο
διήγημα;
Γ.Αδίδακτο κείμενο.
(Αλ.Παπαδιαμάντη «Η Φόνισσα»).
«Η Φραγκογιαννού εσκέφθη: «Θα
φωνάξουν,τάχα;…Θ’ακουστή;Που ν’ακουστή!…Πρέπει να κάμω γλήγορα,προσέθηκε μέσα
της.Αυτός,όπου είναι,τώρα σε λίγο,θα’ρθη δω,γιατί θα σουρουπώση,και δε θα βλέπη
να κάνη δουλειά εκεί κάτω…Και πρέπει να φεύγω το γληγορότερο,χωρίς να με
ιδή,όπως δεν με είδε ως τώρα.»
Εδίστασε προς στιγμήν.Ησθάνθη μέσα της
φοβεράν πάλην.Είτα είπε,σχεδόν μεγαλοφώνως: «Καρδιά!..αυτό είναι μία απόφαση».
Και δράξασα με τας δύο χείρας τα δύο
κοράσια,τα ώθησε με μεγάληνβίαν.
Ηκούσθη μέγας πλαταγισμός.
Τα δύο πλάσματα έπλεαν εις το νερόν της
στέρνας.
Η μεγαλυτέρα κορασίς έρρηξεν οξείαν
κραυγήν,ήτις αντήχησεν εις την μοναξιάν της εσπέρας.
_Μα…!».
Γ1.Ποια ομοιότητα (Στο περιεχόμενο των κειμένων)και
ποια διαφορά(στο νόημα των κειμένων)παρατηρείτε στα παραπάνω δύο αποσπάσματα
του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη;(από το «Μοιρολόγι της φώκιας»,και την «Φόνισσα»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
vasilios888@yahoo.gr