Η Οντολογία του σώματος.

 

Όλα γύρω μας είναι πέρασμα και παίγνιον απείρων Οντολογικών δυνάμεων, οι οποίες συντίθενται, αποσυντίθενται, ές  άπειρον. Το σώμα αποτελεί μία τέτοια στιγμή των οντολογικών δυνάμεων: άρα κατ΄αρχάς το σώμα αποτελεί σύνολο και παίγνιον απείρων οντολογικών δυνάμεων: από αυτό και μόνον το πράγμα διαπιστώνουμε το μέγα ψεύδος το οποίο ξεκίνησε από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και γιγαντώθηκε στις εσχατολογίες των θρησκειών: πώς είναι δυνατόν να καταδικάζεται σύνολο κοινών και ομοίων οντολογικών δυνάμεων ως ανήθικο, φθαρτό, αμαρτωλό κ.λ.π. Από πότε κάποιες οντολογικές δυνάμεις είναι καλές και κάποιες είναι κακές; Από πότε διαχωρίζονται οι κοινές οντολογικές δυνάμεις, από πότε χάνουμε τη συνέχειά τους τι κόβουμε σε κομμάτια και κάποια κομμάτια είναι καλά και κάποια κομμάτια είναι άσχημα;

Διότι επάνω σε αυτές τις αποκοπές των οντολογικών δυνάμεων έχουν επισυμβεί τα χειρότερα ψεύδη: μία είναι η ζωή, κίνησις υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος. Ούτε γένεσις ούτε φθορά, ούτε εδώ ζωή ούτε μεταθανάτιος κρίσις, ούτε αμαρτία ούτε χάρις. Το σώμα αποτελεί το πεδίο όπου εκτυλίχθηκαν τα χειρότερα ψεύδη και της φιλοσοφίας αλλά και της θεολογίας.

Ετυμολογικά το σώμα παράγεται από το ρήμα: σώζω, τι σώζει όμως και τι σοβεί το σώμα; Τίποτε απολύτως. Διότι το σώμα όπως ήδη είπαμε είναι άθροισμα ήδη υπαρχουσών οντολογικών δυνάμεων, μία πρόσκαιρος οντολογική κατασκευή, στιγμή και άθροισμα: άρα το όνομα σώμα είναι εντελώς λανθασμένο, οι οντολογικές δυνάμεις οι οποίες συνθέτουν το σώμα δεν σώζονται διότι φανερά προχωρούν στην όλη τους σκοποθεσία: εξάλλου οι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν το σώμα για κάτι ζωντανό (σώμα εθεωρείτο το πεθαμένο πτώμα, διότι ως ύλη το σώμα προστάτευε την ψυχή η οποία εξήρχετο της σαρκός): οι Ομηρικοί και οι άνθρωποι του Ησιόδου χρησιμοποιούσαν για το ζωντανό «σώμα» τη λέξη δέμας: από το δέμω, κτίζω, διότι πράγματι το σώμα κτίζει και συνεχίζει το σχέδιο των οντολοιγικών δυνάμεων οι οποίες συνθέτουν το δέμας (σώμα) διότι με αυτόν τον τρόπο προχωρούν το αναδιανεμητικό σχέδιό τους. Ποιο είναι αυτό όμως;

Το σώμα είναι στιγμή και τίποτε άλλο: ούτε μη πνεύμα ούτε ύλη είναι: η συσχέτισις του σώματος με το μη πνεύμα και την ύλη είναι μετέπειτα και είναι εντελώς λανθασμένη: η συσχέτισις του σώματος με την αμαρτία και την χάριν είναι μεταγενέστερη και εντελώς λανθασμένη επίσης: Για αυτό στη μυθολογία γίγνεται ένας τεράστιος αγώνας το σώμα να είναι οντολογική συνέχεια των κοινών οντολογικών πνευματικών και υλικών δυνάμεων χωρίς περιορισμούς χώρου και χρόνου, διότι ακριβώς στην μυθολογία αντέχει η οντολογική θέαση του σώματος: το σώμα είναι οντολογικές συμπαντικές δυνάμεις στις οποίες όλα επιτρέπονται: ο λόγος όμως (από τη νοησιοκρατία τη θρησκεία και μετά) απέκοψε το σώμα από την οντολογική του συνέχεια, αυθαίρετα και άκαιρα το συνέζευξε με την ύλη και ως κομμάτι απομονωμένο από την οντολογική του συνέχεια το παρέδωσε στην θρησκευτική εσχατολογία της αμαρτίας η οποία το διέλυσε ως οντολογική αυταξία: σήμερα ως σώμα θεωρείται κάθε τι το οποίο έχει αποκοπεί από την οντολογική του συνέχεια και έχει οικοδομηθεί με βάση την επιστήμη και την τεχνολογία ώστε ως αυθαίρετο πρόσκαιρο κτίσμα να κυβερνά τις ζωές των ανθρώπων: ειδικά σήμερα ως σώμα θεωρείται αυτό το αποκομμένο υλικό κομμάτι το οποίον μόνον οι ιατροί το γνωρίζουν και όχι αυτοί που ως οντολογικό πέρασμα το φέρουν με αποτέλεσμα το σώμα να έχει καταστή η αιτία ελέγχου του ανθρώπου: ειδικά η ψευδής δυαλιστικότητα ότι το κακό σώμα φέρει την καλή ψυχή και εάν δεν προσεχθεί κάποιοι θα υπάγουν στον παράδεισο και κάποιοι στην κόλαση, συνιστά μεγάλη οντολογική αυθαιρεσία διότι διαλύει την οντολογική συνέχεια και αοριστία του σώματος.

Το σώμα αποτελεί όριο ανάμεσα στις οντολογικές δυνάμεις της ενόρασης και της φαινομενικότητας, όριο ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο: Όσα αναφέρονται στα μεταφυσικά του Αριστοτέλους περί της ύλης ότι αυτή αποτελεί άθροισμα είδους και μορφής (ουσίας) είναι οντολογικώς άκυρα: το σώμα δεν έχει ούτε μορφή ούτε είδος ως σύνολο απείρων και συνεχών οντολογικών δυνάμεων διότι συνεχώς οι δυνάμεις πορχωρούν και το σώμα χάνεται στην οντολογική αοριστία του: Αυτό όμως το οποίο ονομάζουμε δημιουργία δεν είναι τίποτε άλλο από τη στιγμή που απεκόπη το σώμα από την οντολογική χαοτική συνέχειά του και ταυτίσθηκε με συγκεκριμένες υλικές στιγμές αντίληψης και πράξης.

Το σώμα λοιπόν είναι όριο ανάμεσα στο χαώδες και στο συγκεκριμένο: ενώ είναι φανερό στους οφθαλμούς συγχρόνως συναποτελείται από άπειρες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες το συνοδεύουν: κανένα σώμα δεν είναι ατομικό διότι όλα ενώνονται από κοινές οντολογικές δυνάμεις, άρα η κοινωνία και η πόλις είναι μέγα ψεύδος διότι ήδη τα σώματα συναποτελούν άθροισμα κοινών οντολογικών δυνάμεων οι οποίες συναποτελούν τα σώματα. Επίσης: το σώμα την ίδια στιγμή είναι ορατό και την ίδια στιγμή παρουσιάζει άπειρες οντολογικές δυνάμεις ορατές κατά έναν άλλο τρόπο ενορατικό: διότι οι άνθρωποι βλέπουν με τους οφθαλμούς αλλά και με την οντολογική συμμετοχή τους ως συμμετέχοντες στην οντολογική θάλασσα των απείρων οντολογικών δυνάμεων επί των οποίων κινούνται: άρα το σώμα π.χ της Αφροδίτης σημαίνει την ίδια στιγμή δύο πράγματα: 1) το σώμα ως συγκεκριμένη δομή (για αυτό και ο Όμηρος αναφέρει δέμας, ως κτίσμα που δέμουσιν (κτίζουν) οι συμπαντικές δυνάμεις). 2) το σώμα ως οντολογική δομή διότι άπειρες οντολογικές δυνάμεις συνθέτουν όσα εμείς βλέπουμε ως σώμα: άρα το σώμα της Αφροδίτης οράται κατά δύο τρόπους: 1) βλέπω με τους σωματικούς οφθαλμούς το συγκεκριμένο σώμα, 2) ως βυθισμένος στις άπειρες οντολογικές δυνάμεις που περνούν δίπλα μου κατανοώ το σύνολο των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες συνθέτουν ως σύνολο των οντολογικών δυνάμεων το σώμα της Αφροδίτης.

Άρα το σώμα είναι την ίδια στιγμή φαινόμενο και νοούμενο, είναι αυτό το οποίο δεν μπόρεσε να καταλάβει ο Πλάτων, η θρησκεία, ο Κάντ κ.λ.π. Διότι εάν δεχθούμε τη θεωρία του Αριστοτέλους από τα Μεταφυσικά ότι το κάθε σώμα είναι μία ουσία ως άθροισμα μορφής και είδους τότε θα πρέπει να ακυρώσουμε την άπειρο οντολογική ροή η οποία απλά συνθέτει σώματα τα οποία την ίδια στιγμή συναποτελούνται από άπειρες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες αποκλείεται να συνθέσουν ένα συγκεκριμένο σώμα διότι συνεχώς μεταβάλλονται: με το να εμμείνει η θρησκεία διά του Ιησού στο συγκεκριμένο Εγώ, ταυτίζοντας το Εγώ με το σώμα, κατέστρεψε τις άπειρες οντολογικές οι οποίες συνεχώς φέρουν εικόνες και σώματα και συνεχώς τροφοδοτούν και αλλάζουν όσα για λίγο ονομάζουμε σωματικά Εγώ. Η φιλοσοφία και η θρησκεία έχει φτιαχθεί επάνω στο πρόσκαιρο εμπόδισμα της απείρου οντολογικής ροής ή οποία όταν ξεσπάσει θα τα παρασύρει όλα.

Το σώμα λοιπόν είναι πύλη. Πύλη διά του οποίου εισέρχονται άπειρες οντολογικές δυνάμεις, δεν υπάρχει σώμα απλά πρόσκαιρος φαινομενική αλλά και ουσιαστική συνάθροισις απείρως οντολογικών δυνάμεων: η Ιπποκράτειος Ιατρική ως οντολογική λήθη προσπάθησε να συγκρατήσει το πρόσκαιρο ενάντια στην μανία της οντολογικής ροής: το σώμα λοιπόν την ίδια στιγμή αποτελεί το πραγματικό αλλά και το αχανές κρύφιο πέρασμα απείρων οντολογικών δυνάμεων: αυτές οι δυνάμεις διά  των σωμάτων κάνουν ό,τι θέλουν τα  σώματα, μίξεις συνθέσεις αναμίξεις: οι περίφημες συνουσίες: είμαστε ακόμα στο στάδιο εκείνο όπου η μυθολογία ως γνήσιο οντολογικό σωματικό πέρασμα αρνείται να δεχθεί τη λέξη αμαρτία διότι δεν αποκόπτει το σώμα από την χαοτική οντολογική του ροή. Το σώμα ως σημείο περάσματος οντολογικών δυνάμεων  δεν γνωρίζει παρά τη ροή, η ροή ως τέτοια δεν γνωρίζει την αμαρτία. Το σώμα είναι πύλη διά της οποίας ρέουν δυνάμεις. Γι αυτό και οι Έλληνες διά της πύλης του Άδου έθεσαν τον ψυχοπομπό Ερμή να μεταφέρουν τη συνέχεια του σώματος, την ψυχή. Εννοείται ότι τα μυθεύματα περί του σώματος της ψυχής και του πνεύματος ήταν άγνωστα στους οντολόγους  Έλληνες, διότι στη ροή των δυνάμεων ούτε σώματα ούτε ψυχές ούτε πνεύματα υπάρχουν, παρά ροές δυνάμεων. Τα ονόματα περιορίζουν και ταυτοποιούν χαοτικές δυνάμεις. Σαφέστατα απορρίπτουμε την Ομηρική νέκυια ως μετέπειτα νοησιοκρατική φαντασίωση διότι τα σώματα δεν μένουν πουθενά καθηλωμένα αλλά συνεχώς ως μεταποιητικές δυνάμεις ρέουν από τη γή στον ωκεανό και πιο πέρα.

Η αστεία σωκρατική και μετέπειτα χριστιανική ηθικοποίηση των απείρων οντολογικών δυνάμεων οι οποίες απαρτίζουν το σώμα απέκοψαν τις χαοτικές δυνάμεις και βοήθησαν στο να κτισθεί ο γνωστός σωματικός μύθος ο οποίος έθεσε το σώμα ως το κεντρικό θρησκευτικό αφήγημα: αποκομμένο το σώμα από τη χαοτική του συνέχεια κατέστη ηθικό φρούριο δήθεν ηθικής διάπλασης του ανθρώπου. Φθάνοντας στο σήμερα όπου ο υλικός κόσμος φαντάζει ως σώμα υλικό υποταγμένο στην εξουσία της επιστήμης , όπως και ο άνθρωπος,μακριά από κάθε οντολογική ελευθερία. Όμως σώμα δεν υπάρχει: σύνολα οντολογικών δυνάμεων υπάρχουν τα οποία για λίγο δίδουν τη φωτογραφία του σώματος: ο πολιτισμός μας στηρίχθηκε στη ψευδή διαιώνιση αυτής της φωτογραφίας: ο οντολογικός Ελληνισμός ακολουθεί τις χαοτικές δυνάμεις και όχι τις πρόσκαιρες φωτογραφικές αποτυπώσεις τους.