Ιστορικές αναλύσεις: ο κ. Σημίτης.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο κ. Σημίτης,ανήκει πλέον στη δική του αιωνιότητα και συνέχεια. Εδιάβασα πολλά, πράγματα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική επιστημονικότητα του κ.Σημίτη. Από την μία πλευρά απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, από την άλλη επαίνους, υπάρχει βέβαια και η μέση κατάσταση. Γι αυτό ο Θουκυδίδης θα ιδρύσει την επιστημονική ιστορία ώστε για κάθε πρόσωπο και γεγονός να υπάρχει μία αντικειμενική αλήθεια, ει δυνατόν.
Ας αντιμετωπίσουμε λοιπόν τον κ.Σημίτη ως ιστορικοί: πώς το εννοούμε αυτό; Όπως διδάσκουμε το μάθημα της Ιστορίας, εμπεριστατωμένα: ας τον συνδέσουμε με έννοιες, ιδέες και αξίες, γεγονότα, αίτια και σκοπούς. Ώστε να αναδείξουμε τον ένα Άνθρωπο με αυτό το όνομα.
Ο κ. Σημίτης λοιπόν ήταν ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Στην πορεία του ΠΑΣΟΚ είτε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δεν είχε καμμία πνευματική σχέση με τον κ.Σημίτη, είτε ο κ.Σημίτης με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο κ.Σημίτης ήταν αναφανδόν υπέρ της ευρωπαϊκής ενώσεως, ανήκε λοιπόν σε ένα πολιτικό κόμμα το οποίο εκλεγόταν ως αντιευρωπαϊκό: ακόμα ακούγονται τα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ: ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Σε κάθε περίπτωση οι οξυδερκείς πολιτικοί δεν αλλάζουν εύκολα ένα κόμμα το οποίο ευρίσκεται στη δυναμική του 48% (με παλινδρομήσεις): όμως ο κ. Σημίτης ήταν το άλλο ΠΑΣΟΚ, αυτό το οποίο είχε ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς: Ανέλαβε πρωθυπουργός το 1996 σε ένα κόμμα αντιευρωπαϊκό το οποίο το μετέτρεψε σε ευρωπαϊκό. Το ζητούμενο είναι ένα: γιατί έπρεπε το ΠΑΣΟΚ να καταστή φιλοευρωπαϊκό κόμμα 15 χρόνια έπειτα από την αναρρίχησή του στην εξουσία; Ο πακτωλός των ευρωπαϊκών χρημάτων από το 1981 που επενδύθηκε; Ανέπτυξε η Ελλάδα βιομηχανία κ.λ.π. Ο κ. Σημίτης μπορούσε να αναπληρώσει ολο αυτό; Η απάντηση είναι δεδομένη: όχι: ήταν αργά για πραγματική μεταβιομηχανική ανάπτυξη, ήταν αργά η Ελλάς να καταστή ένα μεταβιομηχανικό σύγχρονο κράτος όπως η Αμερική και η Βρεττανία. Άρα ο εκσυγρχρονισμός του κ.Σημίτη έγκειται στο ότι έπρεπε να παραδεχθεί επιτέλους την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος. Σε απλά πράγματα: όπως ήταν οι αλλαγές σε οικονομία, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, σε ψηφιακές παροχές, σε δημοσιονομική και φορολογική πολιτική, σε σύγχρονο πολιτικό πνεύμα, στην πλήρη ευθυγράμμιση με τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες. Ουσιαστικά όμως σε κάτι άλλο.
Διαβάσαμε πολλά για τον κ.Σημίτη. Η Ιστορία όμως γράφεται με σύνδεση εννοιών και πράξεων: ο κ.Σημίτης έδρασε με βάση τις υπάρχουσες ευρωπαϊκές συνθήκες της Λισσαβώνας, του Ελσίνκι κ.λ.π. Η Ευρώπη επειγόταν για πραγματική ένωση, η πολιτική είχε αποτύχει, σύνταγμα κοινό δεν ψηφιζόταν, έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρξει οικονομική σύμπλευση: εάν διαβάσει κανείς τη συνθήκη του Ελσίνκι του 1999 θα καταλάβει ότι η Ελληνική οικονομία όπως και το Ελληνικό κράτος έπρεπε να απορροφηθεί από την ευρώπη, ώστε να παραχθεί ένα νόμισμα, μία οικονομία, ένα ευρωπαϊκό κράτος, προκειμένου η ευρώπη να συνεχίσει να επεκτείνεται προς τα δυτικά βαλκάνια (Κροατία κ.λ.π): ο κ.Σημίτης ανέλαβε λοιπόν να υποτάξει την Ελληνική οικονομία στην ευρωπαϊκή: για αυτό υπήρξε η ΟΝΕ, το θέμα του χρηματιστηρίου (όπου μαζεύθηκε όλο το χρήμα του Ελληνικού λαού (διότι δεν χάνεται το χρήμα) συσσωρεύθηκε σε τράπεζες και επέστρεψε στους Έλληνες υπό μορφή δανείων, εν τέλει η Ελλάδα απορροφήθηκε από την ευρωπαϊκή οικονομία και το ευρώ επιτέλους σήμανε την μία ευρώπη (κάτι που κανένα κοινό σύνταγμα δεν κατάφερε( ο ιστορικός του μέλλοντος θα παρατηρήσει ότι πώς είναι δυνατόν η ευρώπη να είναι κοινή πολιτεία με κοινό νόμισμα χωρίς κοινό σύνταγμα).
Ο Ξενοφών Γιαταγάνας, έγκριτος οικονομολόγος με ευρωπαϊκά αξιώματα, γράφει (200 χρόνια Ελληνική οικονομία) ότι όταν το 1987 έγινε το περίφημο σκάνδαλο του καλαμποκιού, και είπαν στον Ανδρέα Παπανδρέου (πρωθυπουργό) να αποσύρει τους πρωταιτίους, να πληρώσει ένα πρόστιμο (350 εκ.δραχμές) και να κλείσει το θέμα σε σχέση με την ευρώπη, εκείνος είπε ότι δεν δίδουμε τους δικούς μας σε ευρωπαίους ξένους: το αποτέλεσμα γνωστό: οι πρωταίτιοι μπήκαν στη φυλακή, και η Ελλάς πλήρωσε 4πλάσιο πρόστιμο. Ο κ.Σημίτης έπρεπε να παρουσιάσει το φιλοευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ. Το παρουσίασε τηρώντας το Ελσίνκι και άλλες ευρωπαϊκές συμφωνίες οι οποίες όμως ήθελαν τα χρήματα των Εθνών Κρατών μελών να ευθυγραμμίζονται με την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική: η συνέπεια είναι γνωστή: σταδιακά συσσωρεύθηκε το Ελληνικό χρήμα, μετά το χρηματιστήριο συσσωρεύθηκε, οι τράπεζες συνέλεξαν τον Ελληνικό πλούτο, το Ελληνικό χρήμα δηλώθηκε ως ηλεγμένο για να εισέλθει η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Αναφέρεται στο παραπάνω βιβλίο περιστατικό όπου Αμερικανός πρέσβης έπνεε μένεα εναντίον αυτών που έθεσαν την Ελλάδα, τη φτωχή Ελλάδα εντός Ευρωπαϊκής ένωσης: ο κ.Σημίτης αναμφίβολα δεν μπορούσε να κάνει την Ελλάδα βιομηχανική δυνατή: μπορούσε όμως την οικονομία των Ελλήνων να την παραδώσει στο κοινό ευρωπαίκό ταμείο για τα περαιτέρω, με βάση τις συνθήκες Λισσαβώνας, Ελσίνκι, κ.λ.π.
