Στη συνέχεια: ο Οδυσσέας καθορίζει την όλη ανταλλαγή των γυναικών (της Βρισηΐδος και της Χρυσηΐδος): το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό εάν ιδωθεί όχι ως συμμετοχή ανθρωπίνων μορφών αλλά των δυνάμεων οι οποίες ευρίσκονται πίσω από τα ανθρώπινα πρόσωπα: θα μπορούσε να κάνει την ανταλλαγή των γυναικών άλλος πέρα από τον Οδυσσέα; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική: διότι δεν ανταλλάσσονται δύο απλές γυναίκες αλλά θήλειες ενδελεχείς δυνάμεις: η Χρυσηΐδα αντιπροσωπεύει την Απολλώνεια φώτιση ενώ η Βρισηίδα την αποκτηθείσα οργή του Ανθρώπου εκ μέρους του Αχιλλέως: άρα ο Οδυσσέας, ο νοήμων , ο Νούς, διαμοιράζει τις δυνάμεις που παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ποιες δυνάμεις παρήχθησαν μέσα από την οργή του Αχιλλέως: ότι ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται τις επιταγές των συμπαντικών δυνάμεων και ότι θα πρέπει να οργίζεται όταν είναι για το δίκαιό του , επίσης ως Σοφός οφείλει να διαχειρίζεται ορθώς την οργή του οδηγούμενος διά των επιλογών του στις καλύτερες δυνατές πράξεις. Ο Νούς (Οδυσσέας) διαμοιράζει τις δυνάμεις αυτές και πλέον αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν αυτές οι τόσο συγκεκριμένες δυναμεις: άρα η ραψωδία Α παράγει τα δύο Υποκείμενα της Ωραίας Ενέργειας και Φύσης: κατ΄αρχάς ο Οργισμένος Αχιλλέας ο οποίος σε βάση δυνάμεων επιλέγει την αφύπνιση μέσα του του ύδατος, του αέρος, του ηλίου, του πυρός, της γής, αλλά μέσω του συνεκτικού ιστού της Σοφίας. Διότι η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί κάτι το οποίο επετεύχθη μόλις μέσω της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι (έχοντας στο νού μας και την ανακάλυψη των τριών κινήσεων εκ μέρους του Αριστοτέλους):
Ας
γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: η Ιλιάδα εκτυλίσσεται στα τρία επίπεδα του Ολύμπου,
της Φύσης και του Ανθρώπου. Το ζητούμενο
των επών (της Ιλιάδος επί τω προκειμένω) είναι ο αγών (πόλεμος) περί της
ανθρωπίνης υπάρξεως: Ποιος είναι ο
Άνθρωπος; Είναι το μέγα ζητούμενο της Ιλιάδος. Η Οδύσσεια έπειτα θα απαντήσει
στο μετέπειτα ερώτημα: Γιατί ο Άνθρωπος (εκεί θα δοθεί η απάντησις του Νόστου
και του Σκοπού): Άρα περί του Ανθρώπου η Ιλιάδα ερωτά: Ποιος είναι ο Άνθρωπος,
η Οδύσσεια ερωτά : Γιατί ο Άνθρωπος; Σε επίπεδο τομέων η Ιλιάδα είναι Οντολογία
περί του Ανθρώπου ενώ η Οδύσσεια αποτελεί τη Γνωσιολογία και Αξιολογία περί του
ανθρώπου.
Άρα
ο Άνθρωπος της Ιλιάδος υιοθετεί την αφύπνιση της εσωτερικής συν-αισθηματικής
δυνάμεώς του σε σχέση με τους Άλλους: ο Αχιλλέας ενεργοποιεί κάτι το οποίο ήταν
γενικώς άγνωστο μέχρι εκείνη τη στιγμή
και σηματοδοτεί την ανωτάτη διαφοροποίηση του ανθρώπου από τα ζώα: ένα
ζώο δεν θα προσπαθήσει να ξεπλύνει μία ντροπή διότι δεν νοιώθει ντροπή: νοιώθει
ανάγκες. Έάν ένα λιοντάρι κλέψει μία λέαινα από ένα άλλο λιοντάρι τότε το
υποτιμώμενο λιοντάρι θα αντιδράσει όχι επειδή προσεβλήθη αλλά επειδή η
ενστικτώδης δύναμις αναπαραγωγής πλήττεται: η αντίδρασή του θα συνδεθεί με την
ενστικτώδη ανάγκη της συντρόφου και της αναπαραγωγής: σε επίπεδο φυσικής
αντίδρασης: η Οργή του Αχιλλέως τι πραγματικά σηματοδοτεί: σηματοδοτεί την ήδη
ύπαρξη ενός ολοκληρωμένου αξιακού κώδικος στην περίπτωση του Ήρωος: δεν έχει να
κάνει με την Βρισηΐδα, δεν έχει να κάνει με τον Άλλον αλλά με τον εσωτερικό
κόσμο του Αχιλλέως: ο οποίος έχει διαμορφωθείι επάνω στις αξίες του Ήρωος, και
της Εκτίμησης: ενώ το λιοντάρι θα οργισθεί επειδή συγκεκριμένα του πήραν τη
λέαινα (δεν νοιώθει ότι πλήττεται κάτι άλλο και το ένστικτό του μπορεί να το
κατευθύνει κάπου αλλού) ο Αχιλλέας έχει ήδη διαμορφώσει αξιακό κώδικα: Είναι
Ήρωας, απαιτεί σεβασμό, έχει την αυτογνώση του τι αποτελεί για τους Αχαιούς: ο
λόγος του προς τον Αγαμέμνονα εμπεριέχει όλες εκείνες τις πλευρές του αξιακού
κώδικα ο οποίος τόσο βάναυσα προσεβλήθη
από τον Αρχηγό των Ελλήνων: Άρα η Οργή του Αχιλλέως σηματοδοτεί την ύπαρξη
ολοκληρωμένου Εσωτερικού κόσμου εκ μέρους του Ανθρώπου, ικανού να νοιώσει ότι είναι μία υπαρξιακή ταυτότητα
διαφορετική από τον Άλλον: για πρώτη
φορά δύο άνθρωποι διαφοροποιούνται (ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνονας) σε σχέση με
το πώς βλέπουν τον Άλλον (την Χρυσηίδα και την Βρισηΐδα. Άρα η οργή του
Αχιλλέως σηματοδοτεί ολοκληρωμένο εσωτερικό κόσμο, ενσυναίσθηση της διαφορετικότητας της ατομικής ύπαρξης,μη
μάζα.
Το επόμενο βήμα είναι τρομακτικό εκ μέρους του Ομήρου: Η Οργή του Αχιλλέως προλογίζει την προσωκρατική φιλοσοφία κατά ατομικό βιωματικό τρόπο: Το ύδωρ, το πύρ, ο αήρ, η γή, ως δυνάμεις εισέρχονται στον Αχιλλέα και καθίστανται εσωτερικές δυνάμεις συν-αισθηματικής κίνησης: όπως κινούνται όλα γύρω μας παρόμοια κινείται και ο Άνθρωπος: πλέον ο Άνθρωπος δεν είναι παθητικός θεατής της κίνησης της Φύσεως και του Ολύμπου: εσωτερικοποιεί ως ψυχικές δυνάμεις τις ενέργειες των θείων όντων και του φυσικού κόσμου: είναι γεμάτος από τη Σοφία της Αθηνάς και της δυναμικής του Πυρός. Για αυτό και εξωτερικεύεται: ό,τι έχει εξελιχθεί ως εσωτερικότητα αυτό και εξωτερικεύεται: πολλά χρόνια αργότερα ο Αριστοτέλης θα περιγράψει στα Φυσικά του αυτήν την ποιοτική κίνηση του Ανθρώπου ο οποίος πλέον εσωτερικοποιεί τις δυνάμεις των Συμπαντικών δυνάμεων (θεών) και τω ριζωμάτων της Φύσης (Ηλίου, ύδατος κ.λ.π).