Απόσπασμα από το βιβλίο μου: Είναι και Συνέχεια.

 

Άρα όπως  είπαμε σκοπός των προσωκρατικών είναι να επιβάλουν στην χαοτική σειρά του αντικειμένου πλέον οντολογικού κόσμου τη σειρά του Υποκειμένου ως λογικού μεγέθους: ποιο είναι το πλέον βασικό χαρακτηριστικό του Υποκειμένου:  η Αρχή του, το Υποκείμενο θέλει με την χρονική και όχι την δομική έννοια να εμφανίσει την Αρχή : την χρονική αρχή κατά την οποία ξεκινά η εκμαίευση εκ της οντολογικής σειράς όλων εκείνων των δυνάμεων οι οποίες θα αποτελέσουν την ανθρώπινη διάσταση, διά της διαλεκτικής σχέσεων των οποίων θα προοδεύει ως νοήμον όν ο άνθρωπος. Άρα από την Ανατολή έως την χώρα των προσωκρατικών ήδη είχε συντελεσθεί η μεγίστη των δημιουργικών αξιακών μετατοπίσεωων, η οποία ενώ δεν είναι κάτι το μοναδικό, ελησμονήθη η οντολογική σειρά και απέμεινε η σειρά του Υποκειμένου Ανθρώπου και του Αντικειμένου Κόσμου ως η μόνη προϋπάρχουσα.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Μέσα στην αδυσώπητη οντολογική ροή, ξεχώρισε μία οντότητα, μία οντολογική δύναμη, η οποία ακινητοποιήθηκε μέσα στην αβυσσαλέα οντολογική συνέχεια. Συζητούμε για μία δύναμη χωρίς κανένα πρόσημο, ή ταυτότητα, αν και μετέπειτα ονομάσθηκε  Θεός, άνθρωπος, ή ό,τι άλλο. Πρίν είχε συνδυασθεί με άλλα έμβια όντα (Γίγαντες, Αγγέλους, Τιτάνες, τέρατα κ.λ.π): επί αφαιρετικής βάσης συζητούμε ότι μέσα στην αδυσώπητη  ροή της οντολογικής  ροής εμφανίσθηκε μία συσσώρευση δυνάμεων η οποία αποτέλεσε έναν νέο πλανήτη, μία νέα κατάστασηη μέσα στο Είναι του  Όντος. Αυτό το οποίο δεν έχει εκτιμηθεί σωστά είναι η παρακάτω καθαρά αφαιρετική κίνηση: ο Θαλής  και οι άλλοι προσωκρατικοί Τιτάνες του Πνεύματος, δεν εδημιούργησαν το σκεπτόμενο Υποκείμενο (το οποίο συζήτησε για το ύδωρ και τα λοιπά ριζώματα): ο Θαλής και οι λοιποί προσωκρατικοί φιλόσοφοι γεννήθηκαν σε μία εποχή όπου ήδη είχε εμφανισθεί το ξεχωριστό σκεπτόμενο Υποκείμενο μέσα στην αδυσώπητη οντολογική ροή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πολλά για αυτήν την δημιουργηθείσα κατάσταση: εξάλλου ελάχιστοι έχουν κατανοήσει και ασχοληθεί με αυτήν την διαπίστωση. Ο Θαλής και οι λοιποί προσωκρατικοί αποτελούν έκφραση του ήδη υπάρχοντος στην εποχή τους σκεπτομένου Υποκειμένου το οποίο ήθελε πλέον και πνευματικά και υλικά  να κυβερνήσει το ζωτικό του κόσμο και χώρο.

Το όλο θέμα αυτό προχωρεί μαζί με το πρόβλημα της Ελληνικής γλώσσας, ειδικά της Ομηρικής γλώσσας. Ας  γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: για πόσους αιώνες σμιλεύθηκαν, κατανοήθηκαν, χρησιμοποιήθηκαν οι πανέμορφες και πανδύσκολες Ομηρικές λέξεις: για όσο χρόνο χρειάσθηκε να σμιλευθεί ο άνθρωπος ως ανεξάρτητο όν ομιλίας, λόγου και έκφρασης: άρα οι προσωκρατικοί έλαβαν σε βάθος χρόνου ένα  Υποκείμενο το οποίο είχε εξέλθει της άλογης μυθολογικής και οντολογικής  πορείας και ήθελε να κάνει ένα δικό του κόσμου σε ένα δικό του νόστο.

Υπό αυτή την έννοια το Είναι σταμάτησε να  έγκειται εκτός του Ανθρωπίνου Νοός, διά της Ενόρασης και των Λέξεων (λόγου) εισήλθε εντός του ανθρωπίνου μυαλού. Ο Άνθρωπος του Λόγου, ο Άνθρωπος των λέξεων, ο Άνθρωπος ο οποίος είχε ακινητοποιήσει τον αέρα, τον είχε συνδυάσει με τις σκέψεις του και παρήγαγε τον αέρα και τις σκέψεις του μαζί ως λέξεις, αυτός ο άνθρωπος έκανε μαζί με τους προσωκρατικούς τη μεγάλη κίνηση: ακινητοποίησε όση οντολογική πορεία ήθελε, την απέκοψε, την ωνόμασε Είναι, την έβαλε στο μυαλό του, και με αυτή κατασκεύασε: θεό, φύση (κόσμο και πόλη)  και τον Άνθρωπο. Με μία σημαντική επισήμανση: αυτός ο Άνθρωπος δεν ακολούθησε την κυρία Οντολογική οδό διότι ποτέ δεν θα κατάφερνε να αποκοπεί από αυτήν και να υπάρξει ως υποκείμενο, δημιούργησε έναν παράδρομο ο οποίος όμως θα ξαναοδηγήσει στην κυρία οντολογική οδό.

Άρα η φράση του Θαλή: το ύδωρ είναι η Αρχή Όλων, δεν είναι η πιο σημαντική στιγμή του φιλοσόφου: μάλλον η πορεία προς αυτήν την αρχή είναι η πιο σημαντική για το φιλόσοφο: η πορεία είναι αυτή ακριβώς η οποία σημειώθηκε: κομμάτι του όντος αποκολλάται από το Όν, με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά γεννάται αυτό το οποίο θα μετεξελιχθεί σε διάσταση θεού, κόσμου και ανθρώπου. Η μεγαλειώδης ανακάλυψη του Θαλή και των λοιπών προσωκρατικών ότι αυτό το κομμάτι πρέπει να έχει μία Αρχή είναι δάνειο από την λειτουργία της αδυσώπητης οντολογικής ροής, συνάμα η μεγίστη των αφαιρέσεων που έγιναν ποτέ: ο Θαλής και οι λοιποί λοιπόν προσωκρατικοί στο θέμα της Αρχής κατάλαβαν ότι αφ΄ής στιγμής στην αδυσώπητη οντολογική ροή κυριαρχεί μία κεντρική Οντότητα (το Είναι του Όντος) και στην δική τους διάσταση με όση οντολογική διάσταση δανείσθηκαν, θα πρέπει να κυριαρχεί μία κεντρική αρχή: το ύδωρ, ή ό,τι άλλο.

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ.

 

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:                                                                        ΤΜΗΜΑ: Β1

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:

ΘΕΜΑΤΑ:

1.      Να μεταφέρετε τα σύνθετα ρήματα των ακόλουθων προτάσεων στον αόριστο:

α) Εκφράζει με θάρρος τις απόψεις του.

β) Αναλαμβάνω κάθε συνέπεια των πράξεών μου.

γ) Μου διαφεύγει η απάντηση.

δ) Ο διευθυντής απολύει το γραμματέα του.

ε) Αντιδρά άσχημα στις παρατηρήσεις του φίλου του.

στ) Παραλαμβάνεις τα έγγραφα.

                                                                                                                       (6 μονάδες)

2.      Να συμπληρώσετε τον ακόλουθο πίνακα, αναφέροντας τα συνθετικά από καθεμιά από τις σύνθετες λέξεις (2 μον.) και να προσδιορίσετε το είδος της σύνθεσης (παρατακτικό, προσδιοριστικό, κτητικό, αντικειμενικό) (2 μον.):

Από την Φιλότητα στον Έρωτα και στην χριστιανική Αγάπη.

 

Από την Φιλότητα στον Έρωτα και στην χριστιανική Αγάπη.

Η Φιλότητα, ο Έρωτας, η Αγάπη, αποτυπώνουν μία κοινή Επιθυμία και Επιδίωξη του Νοήμονος Ανθρώπου: να δημιουργήσει ένα έλλογο Συν-αίσθημα σύμφωνα με το οποίο όλα είναι Ένα, ως Κόσμος και Άνθρωπος, ώστε όλα να τείνουν προς το Ένα ως Κόσμος και Άνθρωπος. Θα ξεκινούσαμε λοιπόν αυτή την εργασία αποτυπώνοντας ότι η Φιλότητα ο Έρωτας και η Αγάπη, είναι ακόμη μία φαντασιακή κίνηση  του Λόγου: χωρίς το Λόγο ως σκέψη του Ενός και έκφραση της Ενικότητας του Κόσμου και του Ανθρώπου δεν υφίσταται Φιλότητα Έρωτας και Αγάπη: ο Εμπεδοκλής πρώτα είδε την ενιαύσια φύση του Κόσμου και έπειτα συζήτησε για τη Φιλότητα,  για αυτό ο Συκουτρής συζητεί για το Πλατωνικό Συμπόσιο ότι χαρακτηρίζεται  από λόγο Έρωτα και Ψυχή ( ο Σωκράτης είχε συλλάβει τον Ενοποιημένο Ανθρώπινο Εαυτό έναντι κοινών Ιδεών και αξιών του Καλού), για αυτό ο Ιησούς πρώτα συζήτησε για ενιαίο κόσμο  του Θεού για συγκεκριμένο πρόσωπο σε σχέση με το θεό  και έπειτα έδωσε την Αγάπη ως συν-αίσθημα ένωσης όλων έναντι όλων.

‘Αρα ποια ακριβώς είναι η σχέση του Λόγου με το Συν-αίσθημα της Φιλότητας του Έρωτος και της Αγάπης; Μάλλον καλλίτερα ποια είναι η σχέση του Λόγου με το Συν-αίσθημα; Εάν σκεφθούμε ότι το Είναι ενός πράγματος αναλύεται σε δυνάμεις και ενέργειες, τότε θα μπορούσαμε να αναλύσουμε περαιτέρω αυτό το τεθέν ερώτημα ως ακολούθως: ποια είναι η σχέση του λόγου με τις δυνάμεις  και τις ενέργειες οι οποίες απορρέουν από το Συν-αίσθημα; Η απάντηση φαίνεται απλή, μάλλον είναι απλή: καμμία δύναμη και ενέργεια δεν υπάρχει, παρά αυτή ή αυτές οι οποίες υπαγορεύονται από το λόγο: άρα η Φιλότητα  ο Έρωτας η Αγάπη ως δυνάμεις ενοποιητικές κόσμου και ανθρώπου είναι βαθύτατα έλλογες διαδικασίες. Ο Λόγος γεννά την έννοια της Ενικότητας και το Συν-αίσθημα προσφέρει όλες εκείνες τις δυνάμεις και ενέργειες προκειμένου αυτή η ενικότητα να συν-αισθανθεί στο Σύμπαν, στον Πολίτη, στην Πόλη. Άρα χωρίς το συν-αίσθημα της Ψυχής οι σκέψεις του Λόγου δεν μπορούν να καταβούν στο Εσώτερο του Ανθρώπου (Ψυχή) ώστε να καταστούν πράξεις ηθικής και βουλητικής επαφής με τον κόσμο και τον Άλλον: για αυτό και ο Συκουτρής αναφέρει ότι στο Ερωτικό Πλατωνικό Συμπόσιο επικρατεί: ο Λόγος, ο Έρως, η Ψυχή: ο Λόγος κτίζει, η Ψυχή Συν-αισθάνεται τα του λόγου, και ως Ροή (Έρωτας) τα απλώνει στον Κόσμο και στους Άλλους: διότι ο Άνθρωπος είναι παιδί του χάους και του πεπερασμένου: το πεπερασμένο το καλύπτει ο Λόγος: η  ψυχή καλύπτει τις χαοτικές δυνάμεις οι οποίες διά της χαραμάδας του λόγου εισέρχονται εντός του ανθρώπου και απλώνονται ως συν-αισθήματα: ο Λόγος τις κατευθύνει ως Φιλότητα Έρωτα και Αγάπη ώστε ο Λόγος ξεγελώντας το χαοτικό συν-αίσθημα με τις γελοίες επινοήσεις του (διότι η Φιλότητα ο έρωτας η Αγάπη είναι ανύπαρκτες οντολογικές έννοιες διότι δεν ξέρουμε το χάος ώστε να το ενώσουμε, ενώνουμε διά αυτών των εννοιών ένα  αυθαίρετο υποσύνολο του χάους το οποίο ονομάζουμε κόσμο, θεό και άνθρωπο) να ελέγξει το χάος εντός του κόσμου, εντός και εκτός του ανθρώπου, καθιερώνοντας την πρόσκαιρη λογική ενός εξουσιαστικού λόγου στον πρόσκαιρο άνθρωπο και κόσμο.

Η Φιλότητα λοιπόν γεννάται όταν οι προσωκρατικοί συλλαμβάνουν την έννοια του ενιαίου κόσμου και της ενιαίας κοινής αρχής. Είναι το αντίδοτο του λόγου στο χάος που ανοίγεται ως συμπαντικές δυνάμεις: ο λόγος του Εμπεδοκλέους τα καταφέρνει: εισβάλλει στην ανθρώπινη ψυχή διά των ριζωμάτων και ο λόγος προσφέρει ένα συν-αίσθημα παράφορα ελκτικό: όλα είναι Ένα, άρα όλα έχουν την τάση του Ενιαίου: Η πορεία από τον ενιαίο κόσμο στον Ενιαίο άνθρωπο μετουσιώνει την Φιλότητα σε Έρωτα.

Η έννοια της Ωραιότητας στην Ελένη του Ευριπίδη. Συμβολή στη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από μετάφραση με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών.

Πατήσθε στο σύνδεσμο, ή αντιγράψτε τον και έπειτα πατήσθε σε αυτόν.

https://drive.google.com/file/d/1WAPkVtRb6muBhfEki1c6ZghIMXYctqTS/view?usp=sharing 

Ιλιάδα, ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΡΑΨΩΔΙΑΣ Α (στ. 431β-493)

 

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΡΑΨΩΔΙΑΣ Α (στ. 431β-493)

            Στην παρούσα ενότητα το καράβι με τη Χρυσηίδα φθάνει στον προορισμό του και ο Οδυσσέας την οδηγεί στον πατέρα της. Με επικεφαλής τον Χρύση αρχίζουν οι θυσίες και η προσευχή προς το θεό Απόλλωνα, παρακαλώντας τον να διώξει τη συμφορά από το στρατόπεδο των Αχαιών, δηλαδή το λοιμό που αποδεκάτισε το στράτευμα. Ο Απόλλωνας δέχεται τη δέηση του ιερέα και ακολουθεί θυσία. Το επόμενο πρωί ξεκινούν για το αχαϊκό στρατόπεδο, όπου και φτάνουν με τη βοήθεια του θεού Απόλλωνα. Η μήνις εξακολουθεί να κρατά τον Αχιλλέα μακριά από τις συνελεύσεις και το πεδίο της μάχης, γεγονός που είχε ως αντίκτυπο την ικανοποίηση του Χρύση, αλλά όχι την ικανοποίηση του Αχιλλέα.

 

ΡΑΨΩΔΙΑ Α (στ. 494-612)

ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ:

            Με την επιστροφή των θεών στον Όλυμπο, η Θέτιδα σπεύδει να ικετεύσει τον Δία να δώσει νίκες στους Τρώες μέχρι οι Αχαιοί να καταλάβουν την αξία του Αχιλλέα και να τον τιμήσουν. Ο Δίας αρχικά διστάζει να απαντήσει, αναλογιζόμενος την αντίδραση της Ήρας. Τελικά, όμως, υπόσχεται στη Θέτιδα να ικανοποιήσει το αίτημα του γιου της. Λίγο αργότερα στο παλάτι, πριν ξεκινήσει το συμπόσιο των θεών, ο Δίας φιλονικεί με την Ήρα με αφορμή την ικεσία της Θέτιδας, την οποία η θεά είχε αντιληφθεί. Ο Δίας φτάνει στο σημείο να απειλήσει την Ήρα. Χάρη στην παρέμβαση του Ήφαιστου, όμως, ο οποίος διασκεδάζει τη βαριά ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί, τα οξυμμένα πνεύματα υποχωρούν, οι θεοί ξαναβρίσκουν το κέφι τους και το συμπόσιο ολοκληρώνεται με την κιθάρα του Απόλλωνα και το ιερό τραγούδι των Μουσών.

ΠΡΑΓΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:

Καθορίζοντας την Συνέχειά μας (συγγνώμη, το θάνατό μας).

 

Καθορίζοντας  την  Συνέχειά  μας  (συγγνώμη, το θάνατό μας).

Ας παρομοιάσουμε το ταξείδι του Ανθρώπου με το ταξείδι ενός αυτοκινήτου. Ένα αυτοκίνητο λοιπόν είναι κανονισμένο να διανύσει την απόσταση από την Αθήνα έως τη Θεσσαλονίκη. Γνωρίζει ότι όταν φθάσει στη Θεσσαλονίκη θα έχει ολοκληρώσει το ταξείδι του. Όμως ο οδηγός του συνεχώς αποφεύγει να ολοκληρώσει το ταξείδι αυτό, είτε επειδή δεν θέλει να προκαλέσει φθορές στο αυτοκίνητο, είτε επειδή χαίρεται να είναι μέσα στο αυτοκίνητό του και να χαίρεται την βόλτα του. Συνεχώς το προμηθεύει με καύσιμα,τα χρόνια περνούν, το αυτοκίνητο καταστρέφεται λόγω καιρικών και άλλων συνθηκών, μοιραία λοιπόν κάποιος οδηγός θα το οδηγήσει στη Θεσσαλονίκη διότι αυτός είναι και ο πρώτιστος σκοπός του αυτοκινήτου.

Αυτή εν ολίγοις είναι μία μηχανιστική εντελώς αποτύπωση της ενσώματης πορείας του ανθρώπου, από τη στιγμή της γέννησής του έως το θάνατό του. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος, απλά μία πορεία μεταλλασσομένων δυνάμεων, αλλά προκειμένου να στηρίξουμε επικοινωνιακά την εργασία αυτή άς θεωρήσουμε ότι υπάρχει ζωή και θάνατος.

Όταν λοιπόν  γίνεται η σύλληψη του ανθρώπου, συνενώνονται αόρατες δυνάμεις (η πνευματική δύναμη του πατρός και η φυσική ενέργεια της μητρός) οι οποίες εν στιγμή μετατρέπονται σε επόμενη στιγμή ύλης από πνεύμα που είναι (η δύναμη και η ενέργεια ως αόρατες ουσίες μετατρέπονται σε πρώτο υλικό κύτταρο ζωής, το έμβρυο). Σε αυτό το σημείο συμβαίνει το πρώτο λογικό λάθος, το οποίο δυστυχώς στηρίζει το μύθο πνεύματος και σώματος. Επί καθαρά οντολογικής συνεχούς δυναμικής βάσης δεν υπάρχει διαφοροποίηση στο έμβρυο: Είναι οντολογική δύναμη η οποία υποστασιοποιείται αργά και σταθερά σε μία μορφή η οποία είναι φτιαγμένη από την ίδια οντολογική δύναμη, άρα το έμβρυο είναι μορφοποίηση συνεχής  της μίας και αέναης υπαρχούσης οντολογικής δύναμης. Για αυτό το λόγο λοιπόν εν τη κοιλία της μητρός υπάρχει η άπειρος αυτοδυνατότητα συνεχούς μετάλλαξης της οντολογικής δύναμης η οποία λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της  ανθρώπινης μορφής και εμφάνισης: κανένας γιατρός, κανένας τεχνίτης, δεν μπορεί να δημιουργήσει άνθρωπο διότι ο άνθρωπος είναι αυτοδημιουργημένο Όν εν τη κοιλία της μητρός.

Άρα όταν γεννηθεί ο άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα: πρόκειται δυστυχώς για το μέγιστο των μύθων (ο οποίος για γνωστούς εξουσιαστικούς λόγους αποθεώθηκε από τον ανατολίζοντα Πλάτωνα και τον έπειτα μονοθεϊσμό προκειμένου οι άνθρωποι επί γής να αποκοπούν από την οντολογική τους συνέχεια καθιστάμενοι εύκολοι εξουσιαζόμενοι από το φαντασιακό νού ο οποίος εξελίχθηκε σε θεό, πολιτικό, επιστήμονα κ.λ.π). Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο ότι ο νεογεννηθείς άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα. Επί της ουσίας είναι η αναδιανομή και αναπλασία της μίας και ενιαίας και αενάου οντολογικής δυνάμεως η οποία ως τέτοια ούτε γεννάται ούτε πεθαίνει. Συνεχίζει αναπροσαρμόζοντας συνεχώς την μορφή της. Όπως ο αέρας δίδει υδρατμό και ο υδρατμός παγωμένο νερό, αλλά όλες οι μορφές αυτές είναι ή μία δύναμη του αέρος.

Στο σημείο αυτό όμως (της γέννησης του ανθρώπου) ξεκινά μία διαδικασία η οποία σταδιακά απομονώνει τον άνθρωπο στην παρούσα διάσταση. Είναι η διαδικασία της πνευματικής και αξιακής γνώσης η οποία σταδιακά αποκρύπτει την οντολογική κύρια δύναμη η οποία Είναι ο Άνθρωπος και επί αυτής καλύπτει αυτήν την Οντολογική δύναμη με το κάλυμμα των ιδεών και αξιών. Ο άνθρωπος σταδιακά παύει να μετέχει της Οντολογικής δύναμης (η οποία Είναι ο Άνθρωπος) και σκέπτεται μέρος του Όντος το οποίο διά των ιδεών και αξιών μετατρέπει σε Νού, φύση, νέα ανθρώπινη ταυτότητα, επάνω σε αυτά τα τρία μεγέθη κτίζει τη διάστασή του, απομονωμένος πλέον από την καθεαυτή κίνηση της οντολογικής δυνάμεως. Η μετατροπή του ανθρώπου από μετέχοντα της οντολογικής δύναμης σε σκεπτόμενο μέρος αυτής, είναι η απαρχή του αποκλεισμού του ανθρώπου στην εδώ διάσταση η οποία είναι παράδρομος της μίας και κυρίας οντολογικής οδού.

Κεφ.3.1. Ανάλυση του ιστορικού παραθέματος με βάση το σχήμα: ιδέα, έννοια, δομή.

 

Κεφ.3.1. Ανάλυση του ιστορικού παραθέματος με βάση το σχήμα: ιδέα, έννοια, δομή.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου: "ανάλυση ιστορικών παραθεμάτων".

Στη σύγχρονη πλέον ιστορική επιστήμη έχει υιοθετηθεί η άποψη ότι η Ιστορία στηρίζεται στην μετατροπή των ιδεών και των αξιών σε έννοιες και των εννοιών σε δομές. Αυτό το διαχρονικό σχήμα είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί από τους μαθητές διότι μέσω αυτού του σχήματος θα κατανοηθεί από τους σπουδαστές το γεγονός ότι τίποτε δεν υπάρχει ως καθεαυτή πραγματικότητα στην επιστήμη της ιστορίας, αλλά όλα αποτελούν ανθρώπινη γένεση, επινόηση, δημιουργία.Oμαθητής πρέπει να κατανοήσει ότι η Ιστορία και τα γεγονότα που αυτή εκθέτει, είναι ανθρώπινες δράσεις και επινοήματα: Πρέπει να κατανοήσει την παρακάτω σειρά: το γεγονός δίδει την Ιδέα, η Ιδέα την Έννοια και η Έννοια δημιουργεί τις δομές.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα σε όλα αυτά: το γεγονός ότι οι άνθρωποι έψαχναν για τροφή και νερό τους οδήγησε στην κατάσταση της σταθερής κατοικίας. Το γεγονός αυτό έφερε την ιδέα της μόνιμης κατοικίας, σταδιακά την έννοια της πόλης, με διαχρονικό αποτέλεσμα τη δημιουργία της πολιτικής δομής.

Πώς όμως ο μαθητής θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει όλο αυτό το συλλογιστικό σχήμα στην ανάλυση των ιστορικών παραθεμάτων; Οι τρόποι είναι οι εξής:

1) Εάν στο δοθέν ιστορικό απόσπασμα υπάρχουν ιδέες, έννοιες και δομές, ο μαθητής θα πρέπει να τις παρουσιάσει ως αποτέλεσμα διαχρονικών ιδεών, εννοιών και δομών.

2)Εάν στο δοθέν ιστορικό απόσπασμα υπάρχουν ιδέες, έννοιες και δομές, ο μαθητής θα πρέπει να τις παρουσιάσει ως αιτίες για ορατά ιστορικά γεγονότα και αποτελέσματα.

Ας ιδούμε λοιπόν για κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις μία σχετική ανάλυση ιστορικού παραθέματος:

Α)Ανάλυση ιστορικού παραθέματος όπου οι ιδέες, οι έννοιες και οι δομές αποτελούν διαχρονικά αποτελέσματα περασμένων ιδεών, εννοιών και δομών.

Παραδίδεται το παρακάτω ιστορικό παράθεμα:

Η «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το σύνταγμα του Ρήγα (1797) 2. Τα φυσικά δίκαια είναι: πρώτον το να είμεθα όλοι Ίσοι και όχι ο ένας ανώτερος από τον άλλον· δεύτερον να είμεθα ελεύθεροι, και όχι ο ένας σκλάβος του αλλουνού· τρίτον να είμεθα σίγουροι εις την ζωήν μας και κανένας να μην ημπορή να μας την πάρη αδίκως και κατά την φαντασίαν του· και τέταρτον, τα κτήματα οπού έχομεν κανένας να μην ημπορή να μας τα εγγίξη, αλλ’ να είναι εδικά μας και των κληρονόμων μας. 3. Όλοι οι άνθρωποι, Χριστιανοί και Τούρκοι, είναι Ίσοι. [...] Π. Κιτρομηλίδη (επιμ.), Ρήγα Βελεστινλή, Άπαντα τα σωζόμενα, Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 2000, τόμ. 5, σ. 36.

1^ο βήμα ανάλυσης:

Περί της Φύσεως του Εϊναι (απόσπασμα από το βιβλίο μου: Είναι και Συνέχεια)...

 

Περί της Φύσεως  του Είναι.

Ως γνωστόν το Είναι αποτελεί απαρέμφατο του ρήματος : ειμί. Άρα περιγράφει μία απρόσωπη ενέργεια, η οποία συμβαίνει στο ευρύτερο σύμπαν και προχωρεί προς τον ανθρώπινο κόσμο. Την ενέργεια της ταυτότητας. Της ταυτότητας ότι αυτή η δύναμη και αυτή η ενέργεια ταυτίζεται μέσα από τη σκέψη και την πράξη με εμένα ως Υποκείμενο άρα Εγώ Είμαι αυτή η δύναμη: αποτελεί αναπάντητο ερώτημα: Εγώ Είμαι η δύναμή μου ή η δύναμή μου Είμαι Εγώ; Όταν κάποιος λέγει ότι Είναι εννοεί ότι απομονώνει κάποιες δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες του δίδουν κάτω από προϋποθέσεις την έννοια του Είναι: κατά πολύ απλό τρόπο στην πρόταση: ο Κώστας είναι Καλός, η έννοια του Είναι θα μπορούσε να νοηθεί με δύο ή και παραπάνω βέβαια, διαφορετικούς τρόπους.

1) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες τον μετατρέπουν σε καλό ως σκέψη και πράξη. Άρα ο Κώστας είναι Καλός σημαίνει ότι το Ανθρώπινο Υποκείμενο με τα χαρακτηριστικά του Κώστα έχει υιοθετήσει τόσο απόλυτα με συνέπεια και σταθερότητα τις δυνάμεις του Καλού ώστε η Μορφή που έχει τα χαρακτηριστικά του Κώστα είναι Καλή.

2) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει τις δυνάμεις του Καλού κατά πνευματικό και Ηθικό τρόπο: άρα ο Κώστας είναι Καλός αγγίζει τις δυνάμεις του Καλού και όχι τον Κώστα, διότι Είναι κάτι όταν έρχεται σε επαφή και μόνον  με αυτές τις δυνάμεις, διότι ο Κώστας πρίν και μετά από αυτές τις δυνάμεις δεν θα είναι Καλός αλλά κάτι άλλο. Άρα ο Κώστας (ουσιαστικά οι δυνάμεις του καλού) είναι Καλός για όσο έχει αυτές τις δυνάμεις του Καλού, άρα ο Κώστας δεν Είναι καλός για πάντα αλλά για κάποιο χρονικό διάστημα.

Άρα όλοι οι αξιακοί χαρσκτηρισμοί είναι πρόσκαιρες ενώσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις δυνάμεις οι οποίες εκλείσθηκαν σε αυτές τις αξιακές δυνάμεις του Καλού. Άρα το Είναι κατ΄αρχάς δεν αφορά τον Άνθρωπο ως τέτοια οντολογική μορφή, αυτή (ειδικά από το Σωκράτη και μετά) είτε χαρακτηρίσθηκε ως φυσικώς κακή είτε επιδεικτικά δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί της. Το Είναι εμφανίσθηκε ως καθαρά γνωσιακός και αξιακός όρος όχι για να αποδώσει τον  Άνθρωπο ως τέτοιο: είναι αστείο και να λέμε ότι ο Άνθρωπος ως τέτοιος , ως καθαρά οντολογικό μέγεθος έχει την ανάγκη του Είναι, η καθαρά οντολογική δύναμις δεν έχει ανάγκη κανενός λεκτικού χαρακτηρισμού διότι είναι πέρα από λέξεις και ανθρωπίνους μεταχαρακτηρισμούς.

Άρα το Είναι είναι καθαρά λεκτικός τύπος, ο οποίος εμφανίσθηκε όταν ο ανθρώπινος  λόγος κατασκεύασε το ανάλογο περιεχόμενο με το οποίο επληρώθη αυτή η Λέξη. Επί της ουσίας το Είναι (ως τρόπος σταθεράς ταυτότητας) ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη κατασκευής ενός παραμονίμου μεγέθους επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η ανθρωπίνη αυτή διάσταση: όταν ο Άνθρωπος καταστάλαξε τι Είναι ο Θεός, τι είναι η φύση, τι Είναι ο άνθρωπος, τότε μπόρεσε και έκτισε τον Πολιτισμό, την Ιστορία του και την Πορεία του μέσα στο χρόνο. Διότι ακριβώς η λέξη Είναι ικανοποιεί την δομική ανάγκη αυτή η διιάσταση (Θεού, φύσεως, ανθρώπου) να στηριχθεί επάνω σε σταθερά διαστασιακά μεγέθη, τα οποία αναλόγως θα στολισθούν με ποικίλες όσες γνωσιακές ή αξιολογικές ιδιότητες (αληθείας, καλού, ωφελίμου, εσχατολογικής σωτηρίας κ.λ.π).

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ Α’ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Β’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:(από Δημήτριο Δημητριάδη).

 

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ Α’ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟΥ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Β’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ       

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1)      Α) Αντλώντας στοιχεία από το κείμενο, να περιγράψετε το χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση της Άννας (5 μον.). Ποια στοιχεία του χαρακτήρα της την κάνουν ευάλωτη στη φάρσα των παιδιών; (5 μον.)                Σύνολο: 10 μονάδες

Β) Να χωρίσετε το κείμενο σε ενότητες και να βάλετε έναν πλαγιότιτλο για κάθε μία.

                                                                                                            3 μονάδες

2)      Να επιλέξετε τη σωστή απάντηση για καθεμιά από τις ακόλουθες προτάσεις:

Α. Ο αφηγητής του κειμένου είναι

 i. ετεροδιηγητικός    ii. ενδοδιηγητικός     iii. ομοδιηγητικός

Β. Η οπτική γωνία (εστίαση) του αφηγητή είναι

i. εσωτερική     ii. μηδενική    iii. εξωτερική

Γ. Το ύφος του κειμένου είναι

i. χιουμοριστικό   ii. γλαφυρό    iii. εξομολογητικό και βιωματικό

Δ. Η γλώσσα του κειμένου είναι

i. καθαρεύουσα   ii. λόγια      iii. απλή δημοτική με ιδιωματισμούς

                                                                                                                          4 μονάδες

3. Να αντιστοιχίσετε κάθε φράση του κειμένου από τη Στήλη Α με το κατάλληλο σχήμα λόγου της Στήλης Β (ΕΝΑ στοιχείο της Στήλης Β περισσεύει):

ΣΤΗΛΗ Α                                                                              ΣΤΗΛΗ Β                                                                             

«οι φλόγες τους πήγαν ν’ αγκαλιάσουν                          α.     Επανάληψη

τη γειτονιά»                                                                     β. Μεταφορά

«Πάντως, η Άννα μας….                                                  γ. Προσωποποίηση

παίρνοντας σβάρνα όλους τους φούρνους,                               δ. Ασύνδετο σχήμα

Αγίας Βαρβάρας,Πεντακοσίων,

Σούγιολου και βάλε»

 «Και η Άννα, πρώτη και καλύτερη εκεί…

Πρώτη να τρέξει σε τρεις βρύσες»                                                                 3 μονάδες                                                      ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ  

Δ. ΑΞΙΩΤΗΣ «Η Άννα του Κλήδονα»

Διδάσκοντας την Έννοια του ηγέτη, αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο γ΄γυμνασίου: Αλέξανδρος: νέα προγράμματα σπουδών.

Αντιγράψτε και πατήσθε επάνω στο σύνδεσμο.

file:///E:/%CE%A4%CE%BF%20%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%BF%20%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%83%CF%84%CE%B1%20%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC%20%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B3%CE%84%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85..pdf 

Αρχαία Ελληνικά β΄γυμνασίου. Ενότητα 2η: το τέχνασμα του Θεμιστοκλή.

 

Αρχαία Ελληνικά β΄γυμνασίου.

Ενότητα 2^η: το τέχνασμα του Θεμιστοκλή.

Υπόρρητη έννοια: η έννοια του δόλου.

Το κείμενο είναι το ακόλουθο:

ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ

 Αλλά όταν ο στόλος των εχθρών πλησιάζοντας την Αττική από την πλευρά του Φαλήρου απέκλεισε τις γύρω παραλίες, οι Πελοποννήσιοι φοβισμένοι ξανασκέφτονταν να αποπλεύσουν για τον Ισθμό της Κορίνθου .Ενώ λοιπόν, έτσι είχε η κατάσταση , ο Θεμιστοκλής σκεφτόταν και κατέστρωνε το σχέδιό του το σχετικό με το Σίκινο.Ήταν Πέρσης  στην καταγωγή ο Σίκινος, αιχμάλωτος, φιλικός στο Θεμιστοκλή και παιδαγωγός των παιδιών του.Αυτόν λοιπόν στέλνει κρυφά στον Ξέρξη, αφού τον προέτρεψε να πει ότι ο Θεμιστοκλής , ο στρατηγός των Αθηναίων , παίρνοντας το μέρος του (Πέρση) βασιλιά του στέλνει πρώτος την πληροφορία ότι οι Έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν , και τον συμβουλεύει να τους επιτεθεί, ενώ βρίσκονται σε σύγχυση χωρίς το πεζικό, και να εξοντώσει τη ναυτική τους δύναμη. Ο Ξέρξης, επειδή δέχτηκε αυτά πιστεύοντας ότι είχαν λεχθεί με φιλική διάθεση, ευχαριστήθηκε και αμέσως έδωσε διαταγή στους κυβερνήτες των πλοίων να περικυκλώσουν τα νησιά, αφού αποπλεύσουν αμέσως με διακόσια πλοία, για να μην ξεφύγει κανείς από τους εχθρούς. ((Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Θεμιστοκλῆς 12.2-6).

Η κυρία έννοια του κειμένου είναι η έννοια του δόλου.

Α. Η έννοια του δόλου στον Όμηρο:

Η λέξη δόλος απαντάται στον  Όμηρο: μάλιστα απαντάται και ως χαρακτηριστικό θεών: η  Ήρα είναι δολοφρονέουσα, δολομήτις (συχνά πυκνά προσπαθεί να ξεγελάσει το Δία, θεούς και ανθρώπους, προκειμένου να επιτύχει τα σχέδιά της). Εάν σκεφθούμε ότι η Ήρα (εν Ροή) είναι η θήλεια δύναμις της Συμπαντικής δημιουργικής (φυσικής κατά βάση δημιουργικής ροής) τότε η Ομηρική έννοια του δόλου (άρα και της  εποχής η οποία περιγράφεται στα Ομηρικά έπη) αποτυπώνει την αποδοχή της συμπαντικής ροής η οποία με όλα τα μέσα και τρόπους δημιουργεί, ανακατανέμει οντολογικές, γνωσιακές και άλλες δυνάμεις προκειμένου να υπάρξουν νέες έννοιες και δομές. Άρα ο δόλος είναι αποδεκτός όταν το σύμπαν, ο κόσμος, ο άνθρωπος, είναι ανοικτά μεγέθη σε πληθώρα δυνάμεων οι οποίες συνεχώς αναδιανέμονται και κατασκευάζουν  νέες έννοιες και δομές. Όπως στην Ιλιάδα κατασκευάζεται η έννοια του Ωραίου Ανθρώπου ( ο οποίος σκέπτεται ως ο Οδυσσέας και συναισθάνεται ως ο  εν μήνιδι ευρισκόμενος Αχιλλέας). Ο δόλος ευρίσκεται  ως αποδεκτός εκεί όπου το σύμπαν είναι ανοικτό ως μεταφορά και απορροή δυνάμεων, εκεί όπου δεν υπάρχει παγιωμένο μοντέλο θεού και ανθρώπου (μοντέλο ευρισκόμενο υπό σκληρή ιδέα και αξία  του καλού και της ηθικής πράξης αυτού (τουλάχιστον με την μεταχριστιανική έννοια).

Άρα σε έναν τέτοιο ανοικτό Ομηρικό κόσμο ο δόλος είναι αποδεκτός. Ο Δούρειος Ίππος το φανερώνει αυτό, όπως και τα πολλαπλά δόλια κόλπα του Οδυσσέως και του Διομήδους. Ας σημειωθεί ότι ο Ομηρικός κόσμος δεν καλύπτεται από την Πλατωνική έννοια της Αληθείας (ως λήθη του  κόσμου του Αγαθού) της Αληθείας ως πνευματικού μεγέθους. Η Αλήθεια στον Όμηρο δεν είναι πνευματικό μέγεθος όσο μέγεθος βιωματικής  κίνησης, νόστου, σκοπού και επίτευξης στόχων.  Για αυτό το λόγο ο Οδυσσέας  είναι ατρεκής (αληθής) με την έννοια ότι δεν τρέμει, δεν παραλλάζει το νόστο, αλλά μέχρι τέλους χωρίς τρόμο (ατρεκής) επιτυγχάνει του νόστου του. Άρα είναι ατρεκέως αληθής διότι επιτυγχνάνει βιωματικώς το σκοπό του. Άρα η αλήθεια είναι βιωματικό μέγεθος και αφ΄ής στιγμής ο δόλος βοηθεί σε αυτή τη βιωματικότητα είναι αποδεκτός (ας σκεφθούμε την τύφλωση του Κύκλωπος, το ξεγέλασμα των μνηστήρων (με τις οβίδιες μεταμορφώσεις του μορφικού Οδυσσέως από την Αθηνά κ.λ.π).

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μακιαβέλι σε σχέση με τον Τίτο Λίβιο (σε δική μου μετάφραση).Κεφ ΧΧΧIV. H Δικτατορική εξουσία βοήθησε και δεν έβλαψε τη Ρωμαϊκή πολιτειακή εξέλιξη. Η εξουσία την οποία αφαιρούν οι πολίτες και όλα όσα αποκτούν oι λαοί όχι μέσω ψηφοφορίας, όλα αυτά είναι ολέθρια για την πολιτική κοινωνία.

 

Κεφ ΧΧΧIV.

H Δικτατορική εξουσία βοήθησε και δεν έβλαψε τη Ρωμαϊκή πολιτειακή εξέλιξη. Η εξουσία την οποία αφαιρούν οι πολίτες και όλα όσα αποκτούν oι λαοί όχι μέσω ψηφοφορίας, όλα αυτά είναι ολέθρια για την πολιτική κοινωνία.

 

Αυτοί οι Ρωμαίοι οι οποίοι εισήγαγαν στην Πόλη τους τη μέθοδο να δημιουργείται και να επιβάλλεται ένας δικτάτορας , αυτοί έχουν έντονα επικριθεί από κάποιους συγγραφείς, διότι συνιστούν τη βασική αιτία επιβολής της τυραννία στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έχει υπονοηθεί ότι ο πρώτος τύραννος ο οποίος υπήρξε στην αιωνία πόλη επέβαλε στην Πόλη αυτή την εξουσία του ως δικτάτορας λέγοντας ότι αν δεν το έκανε αυτό,  ο Καίσαρας επ΄ουδενί δεν θα μπορούσε να είχε επιβάλει ως δημόσιο πρόσωπο τη δική του απόλυτο εξουσία. Αυτό το πράγμα χρήζει περαιτέρω έρευνας από όλους όσους ενστερνίζονται όλες αυτές τις απόψεις και τις διαδίδουν συνεχώς, ώστε πέρα από κάθε λογική να γίνονται πιστευτές. Διότι δεν έχει να κάνει με το όνομα ή τη σειρά ευγενείας που διέθετε ο Τύραννος το ότι η Ρώμη από τους δικτάτορες οδηγήθηκε στην σκλαβιά αλλά έχει να κάνει με το ότι οι τύραννοι καταχράσθηκαν τη δύναμη που τους εμπιστεύθηκε ο λαός ώστε να διαιωνίσουν την εξουσία τους στην αυτοκρατορία και στη διακυβέρνησή της. Εάν ο τίτλος του Δικτάτορα δεν υφίστατο στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία θα ανακάλυπταν άμεσα κάποιο άλλο. Διότι η δύναμη εύκολα αποκτά όνομα, όχι όμως το όνομα, το οποίο είναι δύσκολο να αποκτήσει δύναμη.Ενώ υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι τα δικτατορικά καθεστώτα επεβλήθησαν μέσα από τη δημόσια αναγκαιότητα και τη δημόσια σειρά των πραγμάτων και όχι μέσω της ατομικής αυθαίρετης εξουσίας κάποιων παρά ταύτα  πάντοτε ωφέλησαν σε κάτι την πόλη. Οι κατασκευασθείσες αρχές και η εξουσία η οποία αποκτάται μέσα από αθέμιτους τρόπους είναι αυτά τα οποία πληγώνουν τις Δημοκρατίες και όχι βέβαια όλα όσα εκτυλίσσονται με τον νόμιμο τρόπο. Όλα όσα επακολούθησαν στη Ρώμη  στο πέρασμα του χρόνου αποδεικνύουν ότι κανείς δικτάτορας δεν έκανε πράγματα τα οποία τελικά έβλαψαν την πόλη. Για αυτό το γεγονός υπάρχουν βέβαια αποχρώσες αιτίες. Κατ΄αρχάς εάν κάποιος πολίτης θέλει να προσβάλει με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον που έχει την εξουσία ώστε  να την αναλάβει αυτός χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα, έχει πολλές δυνατότητες να επιτύχει το σκοπό του, κάτι που δεν θα συνέβαινε ποτέ σε μία αδιάφθορη πολιτεία. Χρειάζεται βέβαια να είναι πολύ πλούσιος και να ακολουθείται από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι είναι πιστοί και αφοσιωμένοι σε αυτόν.Πράγματα που δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να εξασφαλίσει σε μία Πολιτεία όπου τηρούνται οι νόμοι. Ακόμα και αν κάποιος θα μπορούσε να τηρεί τις παραπάνω προϋποθέσεις τέτοιοι  άνδρες  σαν και αυτόν είναι τόσο ριψοκίνδυνοι ώστε κανένα δικαίωμα ελευθέρου ψήφου δεν θα μπορούσε να τους αναδείξει και να τους υποστηρίξει.Επιπροσθέτως σε όλα αυτά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Δικτάτορας δημιουργήθηκε για περιορισμένο χρονικό διάστημα και όχι ες άπειρον, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την αιτία για την οποία δημιουργήθηκε. Η εξουσία του απλώνεται τόσο όσο χρειάζεται ώστε να είναι ικανός να λάβει αποφάσεις για να αντιμετωπίσει τον έσχατο κίνδυνο για τον οποίο και ανέλαβε  τα ηνία της Πόλης. Θα πρέπει να λαμβάνει αφ΄εαυτού αποφάσεις χωρίς εξωτερική καθοδήγηση , επίσης επιβάλλεται στις τιμωρίες του να είναι αυστηρός και να μην υποχωρεί στις ποινές που επιβάλλει. Βέβαια σε κάθε περίπτωση επ΄ουδενί λόγω  δεν θα πρέπει να μειώνει τη δύναμη της πόλης, διότι δεν χρειάζεται να αφαιρείται δύναμη από τη σύγκλητο ή το λαό. Επίσης ο δικτάτορας οφείλει να σέβεται τους πανάρχαιους θεσμούς της πόλης αν και είναι ελεύθερος να δημιουργεί καινούργιους και δικούς του. Συνυπολογίζονας λοιπόν το μικρό διάστημα το οποίο απαιτείται να ευρίσκεται ο δικτάτορας στην εξουσία σε σχέση με την ελεγχομένη εξουσία την οποία θα πρέπει να έχει σε διαρκή αναφορά με την αδιάφθορη Ρωμαϊκή κοινωνία, μάλλον ήταν αδύνατο ο ρωμαίος δικτάτορας να επεκτείνει την εξουσία του ώστε να προκαλέσει ζημία στην πόλη.

Η σύμπλευσις του Πλάτωνος με την παλαιά διαθήκη.

 

Η σύμπλευσις του Πλάτωνος με την παλαιά διαθήκη.

H Οντολογική πλευρά του αρχεγόνου Ελληνισμού δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την ανατολίζουσα θεωρία του  Πλάτωνος (Τίμαιος και αλλού) περί δημιουργισμού, περί της δημιουργίας του κόσμου αυτού (άρα και του μορφικού ανθρώπου) από κάποιο κεντρικό θείο Νού. Συλλήβδην η Οντολογική Ομηρική ποίηση, όπως και η κεκλημένη  (λανθασμένως γιατί πρόκειται για κάτι το ανεξαρτήτως οντολογικό κομμάτι ενός οντολογικού Ελληνισμού) προσωκρατική φιλοσοφία ουδέποτε έκαναν λόγο  για δημιουργισμό αλλά για εμφάνιση του κόσμου και του ανθρώπου ως τρόπος αναδιανομής της ήδη υπαρχούσης οντολογικής δυνάμεως. Συμφωνα με τους προσωκρατικούς φιλοσόφους υπάρχει μία ανώλεθρος, άφθορος, οντολογική δύναμη, η οποία αναδιανέμει συνεχώς τις δυνάμεις της και τις ενέργειές της εμφανίζοντας νέες μορφές και νέους κόσμους.

Ο Όμηρος κινείται αναμφιβόλως επάνω σε αυτήν την γνησία Ελληνική Οντολογική παράδοση: δεν δημιουργεί έναν κεντρικό Νού (όπως κάμνει ο Πλάτωνας) άρα δεν έχει την ανάγκη δημιουργού, άρα δεν έχει την ανάγκη ύπαρξης  του μηδενός (όπως το έχει ανάγκη ο Πλάτων και το δημιουργεί όταν ανακαλύπτει το μη-ον το οποίο είναι το πλέον φαντασιακό και ανύπαρκτο μέγεθος στην ιστορία της φιλοσοφίας (μόνο και μόνο για να στηρίξει το δικό του νοήμον Όν). Ας προσέξουμε: τα έπη είναι η πορεία του Ανθρώπου προς την Γνώση και το Σκοπό, ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες άπλετα προσφέρονται στον Άνθρωπο (η Σοφία της Αθηνάς, η δύναμις του Διός, το χάος του Ποσειδώνος , τα μηνύματα του Ερμη,κ.λ.π)και επίσης ανάμεσα σε αυτές τις συμπαντικές δυνάμεις και στη γή όπου θα πρέπει ο Ανθρώπινος Εαυτός να τις εφαρμόσει προκειμένου να επιβιώσει και να δημιουργήσει τη δική του ιστορική περίοδο.

Άρα ο Όμηρος αναδιανέμει τις ήδη υπάρχουσες οντολογικές δυνάμεις στον Αχιλλέα και στον Οδυσσέα. Δεν θέτει κάποιον δημιουργό να το κάνει αυτό: ήδη στον ευρύτερο οντολογικό κόσμο του Ομήρου υπάρχουν όλες εκείνες οι αναδιανεμηθείσες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να γνωσθούν από τον Αχιλλέα και τον Οδυσσέα, προκειμένου να δομήσουν μοντέλα ανθρώπων. Ακόμη και η Ιστορία του μήλου της Έριδος (αεθλίου μήλου) η οποία παρήγαγε την Ωραία Ελένη, δηλώνει την Οντολογική πορεία του Ομήρου (ενάντια σε κάθε δημιουργισμό διότι απλά όλα είναι αναδιανομές της μίας ανωλέθρου δυνάμεως): η Ήρα (ροή της οντολογικής δυνάμεως) η Αθηνά (Σοφία) η Αφροδίτη (η ερωτική ένωσις του όλου) ρέουν προς την Ελένη την οποία και δίδουν στον Πάρι προκειμένου μέσω του τρωϊκού πολέμου οι άνθρωποι να ανακαλύψουν ότι ο τύπος του αληθούς Ανθρώπου για τον οποίον πάλεψαν έχει όλα εκείνα τα ήδη υπάρχοντα χαρακτηριστικών των παραπάνω αναφερομένων θεών (γυναικείες συμπαντικές δυνάμεις): άρα όλες οι δυνάμεις του Αχιλλέως του Οδυσσέως της Ελένης ήδη υπάρχουν οντολογικώς και απλά μεταβιβάζονται στους Ήρωες των Επών.

Ήδη  ο Αχιλλέας έχει την ωκύτητα, την διαγεγραμμένη ωκύτητα της ζωής του, διότι εμφανίσθηκε μέσα από την αναδιανομή των οντολογικών δυνάμεων που έκανε η μητέρα του θεά Θέτις: το ότι η Μητέρα των Ηρώων είναι θεά δείχνει ακριβώς ότι δεν υπάρχει καμμία έννοια δημιουργίας, απλά η απορροή των δυνάμεων του όντος (θείο στάδιο) προς τον άνθρωπο (Αχιλλέα) όλη αυτή η αναδιανομή δυνάμεων από το σύμπαν προς τον  άνθρωπο (όχι δημιουργία) δίδεται υπό τον τύπο : η θεία μητέρα μεταβιβάζει στον άνθρωπο Υιό: όμως συζητούμε για αναδιανομή δυνάμεων και όχι δημιουργισμό:

Ενδεικτική ολιγόλεπτη δοκιμασία για το κείμενο της Ε. Μάρρα "Τα κόκκινα λουστρίνια" Α Γυμνασίου. Δημήτριος Δημητριάδης ΠΕ02

 

ΚΕΙΜΕΝΟ:

Τα κόκκινα λουστρίνια

Το είχε βάλει από καιρό στο μάτι. Ήταν ένα κομμάτι κόκκινο γυαλιστερό λουστρίνι, καθάριο και αστραφτερό. Ήξερε, βέβαια, πως κόστιζε πολλά, μα κι αυτός είχε κάνει το κουμάντο του από νωρίς. Σύναζε λεφτά κρυφά κι απόκρυφα, χωρίς να φανεί, γιατί φοβόταν πως θα τον παίρναν στο μεζέ αν μάθαιναν τι είχε κατά νου να κάνει. Περίμενε τη μέρα που το αφεντικό θα τον έστελνε στον ταμπάκη για πανωπέτσια. Του είχε εμπιστοσύνη, βλέπεις, κι όλο αυτόν έστελνε να ψωνίσει, γιατί χώρια που γνώριζε καλά δέρματα και προβιές, ήτανε και παζαριτζής και πάντα πετύχαινε σκόντο, που ’καναν το αφεντικό να τον κερνάει καφέ. Ως λίγο καιρό πριν, τον κερνούσε γκαζόζα, γιατί τ’ αφεντικό δεν το ’χε προσέξει πως ήταν μεγαλωμένος κάπως πια… Τον είδε όμως που κρυφοκάπνιζε μια μέρα κι από τότε το μπαξίσι του παζαριού έγινε ο γλυκύς βραστός. Έτσι, τη μέρα της αγοράς, τράβηξε κρυφά τον πάτο του παπουτσιού του κι έβγαλε τα λεφτά. Τα ’σπρωξε βιαστικά στην τσέπη του και, με ύφος αδιάφορο κι ένοχο μαζί, τράβηξε για την αγορά. Το πήρε το λουστρίνι και σε καλή τιμή. Ήταν κομμάτι σπάνιο, ένα κομμάτι απ’ τη λαχτάρα της καρδιάς του. Γύρισε όλους τους δρόμους εκείνο τ’ απόγιομα και διάλεξε σχέδιο. Είχε στον νου το τι ζητούσε, βλέπεις, κι απ’ την αρχή ξέκοψε τα σχέδια και διάλεξε το πιο αρχοντικό, γιατί αυτό θα ταίριαζε στην περίπτωση. Ζήτησε απ’ τ’ αφεντικό να δουλέψει μονάχος μερικές μέρες, αφού θα ’κλειναν πια, γιατί, είπε, είχε μαζωχτεί δουλειά πολλή. Τα καλαπόδια θέλαν άδειασμα, για να τεντώσουν πάλι τις καινούριες παραγγελιές. Κι όπως πάντα ήτανε φιλότιμος στη δουλειά, τ’ αφεντικό δεν έβαλε υποψία. Εδούλευε, λοιπόν, τα καλαπόδια του αφεντικού, να μην αποφανεί στα μάτια του, κι απέ, δούλευε τα λουστρινένια γοβάκια. Καρφάκι και μαντινάδα, φόντι και τραγούδι, ψίδι και αναστεναγμός. Το λουστρίνι έπαιρνε να γίνεται γοβάκι. Τ’ όνειρό του έπαιρνε να γίνεται αλήθεια. Σαν τέλειωσε, είπε στ’ αφεντικό πως είχε κουραστεί πια και δε θα δούλευε νυχτέρι άλλο. Έκρυψε τα γοβάκια και παραμόνευε την ώρα. Η κόρη του δασκάλου δεν έβγαινε σεργιάνι ταχτικά. Είχε μάνα αυστηρή και πατέρα σπουδαίο. Σαν έβγαινε όμως, όλοι την κοίταζαν· γιατί είχε σγουρά μαλλιά και μάτια μεγάλα. Είχε στητό κορμί και περπατησιά περήφανη. Του ’χε λαβώσει την καρδιά. Η μάνα του πήγαινε κάθε μέρα στο σπίτι του δασκάλου και παραδούλευε, έκανε τη λάτρα. Τον είχε πάρει κάνα δυο φορές μαζί της, σαν τύχαινε να κουβαλήσει τίποτα πράματα. Τότες την έβλεπε από κοντά και την καμάρωνε. Θάρρητα δεν είχανε, μα όσο να πεις, είχανε αλλάξει κουβέντες κάμποσες φορές. Σε μια τέτοια φορά πρόσπεσε να σηκώσει κάτι που έπεσε κι όσο να μπει και να βγει το κορίτσι, αυτός πρόκαμε και μέτρησε με την παλάμη του το παπούτσι της. Είχε κιόλας, βλέπεις, το σχέδιό του καρφωμένο στο φακιδερό κεφάλι του. Θα της έφτιαχνε ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρινένια γοβάκια, που όμοιά τους δε φορεθήκανε ποτέ. Ύστερα θα περίμενε μια γιορτή και, με το μέσον της μάνας του που παραδούλευε στο σπίτι, θα πήγαινε να της τα δώσει ο ίδιος. Θα τα ’δινε, κι αυτή, δεν μπορεί, θα πηδούσε απ’ τη χαρά της. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώτικα, γιατί τέτοια παπούτσια δε γινόταν να ’χει ξαναβάλει. Η κόρη του δασκάλου θα χαιρότανε για το δώρο του, θα τον συμπάθαγε, κι άμα τον συμπάθαγε, ποιος ξέρει…

Διδασκαλίες σχολικών μαθημάτων : Ελένη Ευριπίδου (γ΄γυμνασίου), Πλάτωνος Πρωταγόρας (γ΄ λυκείου).

Ελένη Ευριπίδου

file:///E:/%CE%A4%CE%BF%20%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%95%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF%20%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%20%CE%BC%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82%2010%20%20%2011%202025.pdf

Πρωταγόρας Πλάτωνος.

file:///E:/%CE%A4%CE%BF%20%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF%20%CE%BC%CE%BF%CF%85/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82%20%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%82,%20%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BF%20%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85..pdf

Αναλύοντας την Ιθάκη του Καβάφη.(με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών.).

 

Αναλύοντας την  Ιθάκη του Καβάφη.(με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών.).

Α.Η Οντολογική βάση του ποιήματος.

Η Ιθάκη του κ.Καβάφη στηρίζεται στο μοντέλο Ανθρώπου το οποίο εμφανίσθηκε μέσα από:

1.Την Ομηρική Οδύσσεια.

2.Την μετατροπή της Οδύσσειας σε φιλοσοφικό κείμενο (Πλατωνική και Αριστοτελική φιλοσοφία).

Σύμφωνα με όλα αυτά. Ο Άνθρωπος διαθέτει Νού, ο οποίος προβαίνει στις παρακάτω λειτουργίες.

Α.Γνωρίζει

Β.Προσδιορίζεται σε σχέση με τον Εαυτό του, τους Άλλους, τη Φύση, την έννοια του Θείου.

Γ. Ο Νούς καθιστά τον Άνθρωπο κέντρο του Κόσμου υπό την προϋπόθεση ότι μπορεί να συλλλαμβάνει τις δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες καθοδηγούν τον Ίδιο και τον Κόσμο του.

Δ.Ο Ανθρώπινος Νούς έχει την πνευματική και αξιολογική ικανότητα να:

Ταξιθετεί τις δυνάμεις

Αναλύει τις δυνάμεις σε Ιδέες και αξίες

Να τις μετατρέπει σε εσωτερική γνώση (εαυτού, επιστήμης κ.λ.π) και σε εξωτερική πράξη (ηθική, επιστήμη κ.λ.π).

Η κίνηση (θεμελιώδης έννοια από τον Πλάτωνα έως τον  Αριστοτέλη και από εκεί και στον Καβάφη) είναι διαφόρων ειδών:

Τοπική

Χρονική

Υπαρξιακή

Ηθική

Γνωσιακή.

Οι άνθρωποι κινούνται από τόπο σε τόπο: ο χρόνος αλλάζει και μέσα στην κίνηση του χρόνου οι άνθρωποι ωριμάζουν και δημιουργούν. Επίσης η Ανθρώπινη Ύπαρξη ωριμάζει, νικά άσχημες καταστάσεις και προσδιορίζεται διαφορετικά σε σχέση με τις επιδιώξεις της, η Ηθική κινείται όταν ο Άνθρωπος όλο και πιο συχνά είναι ικανός στην πράξη του καλού, όπως και η γνωσιακή κατάσταση του ανθρώπου κινείται διότι ο Άνθρωπος γνωρίζει συνεχώς περισσότερα πράγματα για τον Εαυτό του, τους Άλλους κ.λ.π.

Διδάσκοντας το Πλατωνικοσπήλαιο (Αρχαία Ελληνικά Κατεύθυνσης γ΄λυκείου):

Αντιγράψτε και πατήσθε στο  σύνδεσμο:https://doc-0o-ak-apps-viewer.googleusercontent.com/viewer/secure/pdf/g0agpn3im71t7brlqknaunoc63d5pj2d/h4s0leevtnkau31jn8rl7rcf1vqfsq0f/1762343400000/drive/17204463764610694879/ACFrOgBjxM9q3tuq7a7dBKx0Jq9cdTgeIhPqDxHuw4X5n7e4KK-6ZdsL-2JkpVQ8Pi-DvpR9pFx5O5eGjMuBzkWzC31HH83mlAXD_xzC0eWNOP2HQh0Bajoaokcyql2WqN9CvGW-z2tWv2C78YWW6pHhoByOVPTyk_3ci3IwcYqcl0DtioinQoQaHopGTvrxtPJF0Uh8lhSWV983f6WtT0Z0cx9P9S9ZdsJYWIKLzVh6rSXhS1gnKze4kTFDGIHKVGhu7verhWfefyM74W9M?print=true&nonce=2523e38go4g1o&user=17204463764610694879&hash=k01n6e8cb6jdjtabn699re76qr4q4d19

Θρησκεία και πολιτική: οι δύο πυλώνες του σημερινού κόσμου.

 

Θρησκεία    και πολιτική: οι   δύο  πυλώνες    του  σημερινού  κόσμου.

Η Ανθρώπινη Ιστορία  είναι η Ιστορία των παραγομένων κύκλων: ο Άνθρωπος από την  στιγμή κατά την οποία   ανεκάλυψε   τη μορφή των θεών  και του Εαυτού του,   από   την στιγμή κατά την οποία  ανάμεσα στο  «δημιουργό» θεό και στον  Έλλογο   Εαυτό  του (ως εξλισσόμενο  μέγεθος)έκλεισε  τη Φύση  (ως   οντολογική αναπαραγωγή συνεχών  δυνάμεων) από αυτή τη στιγμή  ο Άνθρωπος σταθεροποίησε τη  διάστασή  του  ως     το μέγεθος   ενός κύκλου:  ο  Οποίος ως    ανακυκλωτικό  μέγεθος  στηρίζεται στις  ίδιες απαράλλαχτα   δυνάμεις,  οι οποίες  απλά ανα εποχή αλλάζουν και τροποποιούν  την  εμφάνισή  τους,την μορφή τους, όμως η  ουσία τους είναι ακριβώς  η ίδια.

Άρα  όλες  οι εποχές της Ανθρώπινης Ιστορίας εμπεριέχουν τις  ίδιες  δυνάμεις, τις ίδιες ενέργειες, οι οποίες απορρέουν  από το Θεό  (κεντρικό Νού)  διά της  Φύσεως(ως  του  συνόλου των  ιδεών  και  των αξιών που προκύπτουν  από   τα   τέσσαρα   στοιχεία (γή, αήρ,   ύδωρ, πύρ)  προς  τον Άνθρωπο(ως τον Έλλογο  και Ηθικό εκφραστή των στόχων  που έχει ο Θεός  για αυτόν τον κόσμο.

Όμως    όλοι  οι  κύκλοι  της ανθρώπινης   ιστορίας, ως κύκλοι  δεν παραμένουν ακίνητοι. Υπάρχει μετακίνηση  αλλά ως  κυκλικός τρόπος όλων  των μεγεθών  τα  οποία εμπεριέχονται  στους  κύκλους:είναι μύθος  ,ψέμμα   τέλος πάντων, ότι ο θεός παραμένει  ακίνητος. Εντός του κύκλου όλα τα μεγέθη  κινούνται(Θεός  φύση   Άνθρωπος )ως  μεγέθη  μίας   υποσυνολικής οντολογικής  δυνάμεως  απορρεούσης σε τρία διακριτά  κομμάτια: άρα η  κάθε εποχή στην Ανθρωπίνη Ιστορία για να   δομηθεί  θέλει: πρότυπο   Θεού,πρότυπο  Φύσης, πρότυπο Ανθρώπου.

Όταν η  Κωνσταντινούπολη  αλώθηκε   από   τους οθωμανούς   του μωάμεθ  στον τότε πολιτισμένο κόσμο είχαν κληρονομηθεί και  είχαν ανθίσει δύο σημαντικές  δομές (οι  οποίες εναλλάσσονταν,πότε    ως  πολιτικές  και  πότε ως  θρησκευτικές): η θρησκεία  και η πολιτική: στον κύκλο βέβαια της  οντολογικής   ανθρωπίνης  Ιστορίας  αυτό    μόνον τυχαίο    δεν είναι:  η  θρησκεία  ανανεώνει το θεό η  πολιτική τον   άνθρωπο ώστε  στον   κύκλο του όλου  ο  θεός διά της φύσεως    συνεχώς να  συναντά τον Άνθρωπο (στη θέση της  φύσεως κατασκευάσθηκε το κράτος ώστε να υπάρχει αποθετήριο δυνάμεων   όμοιο με τη   φύση):από τα αρχαία μάλιστα χρόνια οι δομές της  θρησκείας  και   της πολιτικής ξεχώρισαν ως  δομές  προώθησης  τύπου θεού και   ανθρώπου: δεν   είναι   τυχαίο   ότι η  Οδύσσεια  είναι η    προσπάθεια  του  Ομήρου   να   ξεχωρίσει  τους ρόλους    θεών και   ανθρώπων    προκειμένου  ο     κόσμος  να πορευθεί με  διακριτούς θρησκευτικούς  και   πολιτικούς   ρόλους.

Τη  δουλειά    του  Ομήρου   στα νεώτερα  χρόνια    φυσικά  την  ανέλαβε μία ομάδα «ποιητών» με την ετυμολογική  σημασία  του  όρου, εκ   του  ποιώ,  πράττω:  Ο Καρτέσιος ανέλαβε   το δύσκολο  έργο να βοηθήσει  τον άνθρωπο  να   βάλει τα  όρια ανάμεσα σε  αυτόν και  στο θεό.  Ξαφνικά η   φύση  άρα ο κόσμος άρα το  κράτος άρχισε  να θεωρείται    διττώς (διά   της   αμφιβολίας): μπορεί να ισχύει  αυτό μπορεί  και το  άλλο:    οι    Ευρωπαίοι ήξεραν ότι η βυζαντινή  κληρονομιά είχε πολύ θεό   και  δεν το  ήθελαν,  εξάλλου  ο χριστός  της   δύσης  είχε πάμπολλα παγανιστικά κελτικά   χαρακτηριστικά,  ενός μακρινού  θεού και ενός ανθρώπου   διά του   λόγου όλο  και  περισσότερο  ικανού      να    διαχειρισθεί   τη  γή. Ο  Χόμπς προχώρησε τα πράγματα μπροστά:ήξερε ότι η θρησκεία έπρεπε να μετριασθεί έπρεπε ο Άνθρωπος να γίνει δυτικός ευρωπαίος πρωταγωνιστής: άρα ο άνθρωπος αναμφίβολα κληρονομεί θεία δύναμη (εκ του θεού και του διαβόλου) διά της Φύσεως (κράτους) την περνά στη γή και ο Λεβιάθαν αλλά και ο καλός  αμνός   (διαλέγετε  και παίρνετε)  ωρίμασε  τη Δύση η οποία επιτέλους κατάλαβε ότι ο θεός ως   σύμβολο μπορεί να υπάρχει (θρησκεία συμβόλου θεού) αρκεί ο   Άνθρωπος να φτιάξει  ένα ισχυρό κράτος: ουσιαστικά εκ του θεού της μεταβυζαντινής δύσης εκλάπησαν δυνάμεις διά  της φύσης ήλθαν  στον άνθρωπο  και  από  εκεί η πολιτική γιγαντώθηκε διότι ξεκινούσε  η ανθρωπίνη ηγεμονική περίοδος:   ο Λούθηρος   έδωσε   τη χαριστική βολή: ο  Θεός είναι Αλλού  και μόνον διά  της Πίστεως  είναι ε δώ. Άρα  ο Άνθρωπος  μόνος   επί της γής, διά της Επιστήμης, βιομηχανίας, τεχνολογίας  έπρεπε να κυβερνήσει  τον Εαυτό   του, τους άλλους και  τον  κόσμο.