Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Η οντολογική μετάφραση της ραψωδίας Α της Ιλιάδος.

 


Άρα στην α΄ραψωδία της Ιλιάδος έχουμε τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η οντολογία γεννά την πολιτική. Συζητούμε βέβαια για την αρχαϊκή εποχή του Ομήρου. Ας προσέξουμε ότι η ενδιάμεση γέφυρα ανάμεσα στην Οντολογία των Θεών και στη μάζωξη των ανθρώπων (ώστε οι άνθρωποι να γίνουν Πόλη) είναι ο παράγων Γνώση: Η Αριστοτελική Απορία ανιχνεύεται λοιπόν στην Ιλιάδα: ο Αχιλλέας απορεί γιατί χάνονται οι άνθρωποι από τα βέλη του Απόλλωνος: το πρόβλημα της απορητικής γνώσης θα επανέλθει και στην Οιδιπόδεια περίπτωση όπου η απορία του χαμού θα καταστή αιτία αποκαλύψεων. Παρατηρούμε ότι τηρείται πιστά το μετέπειτα Εγελιανό πρότυπο: η αρνητικότητα (χάνονται άνθρωποι θα μας πεί ο Αχιλλέας) προκαλεί την θετικότητα της γνώσης που προσφέρει ο μάντης Κάλχας. Άρα η Γνώση δεν στηρίζεται σε ό,τι θεωρείται ως καλόν: Το καλόν δεν είναι πηγή γνώσης αλλά θέασης και απόλαυσης. Γνώση προκαλεί η αρνητικότητα, η έλλειψη, ο πόνος, η αρρώστεια, διότι γνώση είναι η προσπάθεια κάλυψης, ανάμνησης, μεταφοράς ιδεών και αξιών και λύσεων.

Τη Γνώση όμως δεν την προκαλεί ο Οδυσσέας, ο κατ΄εξοχήν πονηρά σκεπτόμενος Ήρωας της Ιλιάδος. Την προκαλεί ο Αχιλλέας, αυτός ο οποίος θα υποφέρει λόγω της μήνιδός του,  ο οργισμένος Αχιλλέας.Πολλά χρόνια αργότερα ο Σωκράτης θα συζητήσει για την μυίγα, τον οίστρο, τον ίμερο, το ακαθόριστο δαιμόνιο, το οποίο τον ωθεί σε απόκτηση γνώσης: η παράδοξη διαλεκτική της γνώσης κτίζεται προσεκτικά από τον μάγο Όμηρο: το χαώδες ως οργή επισκέπτεται τον Άνθρωπο και ηρεμεί μεταμφιεσμένο σε Γνώση η οποία ηρεμεί και αποκαθιστά τη σειρά και τη συνέχεια των ανθρώπων. Όλο αυτό μας υπενθυμίζει ότι η Γνώση είναι το δώρο του Όντος ώστε να ξεχάσουμε ότι ευρισκόμαστε στην άκρη του χάους , ας διασκεδάσουμε (διασκεδάννυμι=περνώ την ώρα μου) με γνώση και σειρά (κτίσματα σε άμμο) πρίν χαθούμε στην συνέχεια του χάους εκεί όπου η γνώση είναι διαλυμένη γέφυρα. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, καθόλου τυχαίο, ότι ο Αχιλλέας όταν Γνωρίσει θα φύγει από την Μάχη: ο άνθρωπος της γνώσης κατανοεί ότι η ηρεμία της γνώσης δεν τον αντιπροσωπεύει στο βαθμό που κινεί άλλους και ωφελεί άλλους, κλέβοντας από τον άνθρωπο την ατομική οντολογικήσυνέχεια.

Ο Κάλχας , ο μάντης Κάλχας, το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις  που αντιπροσωπεύουν οι θεοί και στους αδαείς ανθρώπους, φοβείται. Ο φόβος του είναι απαρχή λόγου: αρχή  Σοφίας φόβος θεού (θα ειπωθεί πολύ αργότερα) αλλά το ίδιο ισχύει και στον Κάλχαντα: ο Όμηρος βάζει την αξιακότητα της γνώσης στις πρέπουσες ρεαλιστικές βάσεις: η  γνώση είναι κακό πράγμα διότι ανατρέπει,ανακατανέμει, αποκαλύπτει: προκαλεί φόβο στον πομπό διότι προκαλεί ποικίλα προβλήματα στο δέκτη: αυτή η ίδια μεταφορά γνώσης προκαλεί φόβο στο Σωκράτη ( ο οποίος θα πιεί το Κώνειο) στον Μενέλαο του Ευριπίδου ( ο οποίος τρέμει στην αποκάλυψη ότι άλλη Ελένη είχε δίπλα του τόσο καιρό) η Γνώση ανατρέπει τα πάντα και στον Οιδίποδα και στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους: διότι η Γνώση είναι ακόμα μεταφορά συμπαντικών δυνάμεων υπερτέρων του ανθρώπου : ο Αγαμέμνονας οργίζεται διότι η Γνώση η αποκαλυφθείσα από τον Κάλχαντα και πάλι (όπως στην περίπτωση της Ιφιγένειας) τον φέρει αντιμέτωπο με υπέρτερες δυνάμεις, δεν φοβίζει τόσο ο Μάντης και η μεταφερθείσα γνώση όσο οι υπέρτερες δυνάμεις οι οποίες διά αυτών μεταφέρονται: άρα σταδιακά ο Άνθρωπος αποκολλάται από το Είναι και θεάται αυτό στο Ενδιάμεσο κάτοπτρο το οποίο σταδιακά θα γίνει Φύσις, φωτισμένος άνθρωπος, Έλλογο όν. Ας σημειώσουμε ότι ο Αχιλλέας αδυνατεί απευθείας να γνωρίσει την Αλήθεια άρα η Αλήθεια πλέον είναι διά του Μέσου προς τον Άνθρωπο. Δημιουργείται λοιπόν το κάτοπτρο: βλέπουμε την Αλήθεια διά κάποιου μέσου και όχι εκ της πηγής. Η Αλήθεια πλέον από τον Όμηρο και δώθε μεταφέρεται ως αντανάκλαση. Όμως εάν θεωρήσουμε και το μέσον ως μέρος της Αληθείας απλά συζητούμε ότι η Αλήθεια  υποκύπτει στις απαιτήσεις του ανθρωπομορφισμού: όσο ο Άνθρωπος θα σταθεροποιείται ως μορφή τόσο οι έννοιες θα χρειάζονται εσοπτρικό μέσον για να μεταφέρονται σε αυτόν ως μεγάλα ενδιάμεσα.

Ο Θάνατος των Θεών.

 


Ο Θάνατος των Θεών.

Πρίν ξεκινήσουμε αυτή τη δημοσίευσή μας ας ξεκαθαρίσουμε πώς ορίζουμε τη λέξη «θάνατος». Ως Θάνατος σε αυτή τη δημοσίευση εννοείται η συνεχής μετατροπή κάποιων Όντων και η συνεχής μετάλλαξη σε κάτι άλλο των δυνάμεών των. Άρα όταν αναφέρουμε: Θάνατος των θεών εννοούμε τον τρόπο, την οδό, τη συνεχή μετάλλαξη των δυνάμεών των σε κάτι άλλο.

Ο ορισμός αυτών του Θανάτου μας ανοίγει και ένα άλλο πεδίο ερεύνης: πώς αναλύεται και ορίζεται η φύσις των θεών αφ΄ής στιγμής υπακούουν και αυτοι στην διαδικασία του θανάτου; Άρα η διαφορά των θεών με τους ανθρώπους είναι μόνον ποσοτική, τομεακή, όχι ποιοτική αφ΄ής στιγμής και οι θεοί και οι άνθρωποι δεν είναι αθάνατοι, δεν είναι άφθαρτοι αλλά πεθαίνουν ο κάθε ένας με τον τρόπο του;

Εάν ο Θεός είναι η έννοια  χωρίς Σώμα  και ο Άνθρωπος έννοια με Σώμα τότε και οι δύο υποπίπτουν στη διαδικασία  του θανάτου. Διότι η Έννοια του Θεού συνεχώς μεταλλάσσεται όπως το Ανθρώπινο Σώμα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε το θάνατο των Θεών μέσα από τον  Όμηρο και τα έπη του. Η δύναμις του Διός γίνεται το Πλατωνικό Πνεύμα, η Σοφία της  Αθηνάς ο Νούς του Σωκράτους, η αγγελική δύναμις του Ερμή μετατρέπεται σε ρητορική δύναμιν ενημέρωσης στην πόλιν κράτος των Αθηνών.

Επίσης: το Απολλώνειον  Φώς μετατρέπεται σε δύναμη φωτισμένου Λόγου στον Αριστοτέλη. Ο Διόνυσος μεταφέρεται στα άδυτα της Ανθρωπίνης ψυχής  η οποία πολεμά, αντιμάχεται, διεκδικεί,καταστρέφει και από την Πόλη κράτος μεταφέρει τα πράγματα σε έναν ανοικτό Ελληνιστικό κόσμο. Οι θεοί ως έννοια πεθαίνουν, εξαφανίζονται, μετατρεπόμενοι σε κάποια άλλη έννοια.

Επίσης ο Δίας και η Αθηνά και ο Ποσειδώνας, ως Δύναμις Βουλήσεως, Σοφία αντίληψης και σύνδεσης των ιδεών και των αξιών,ως βάθος ασύμμετρο και χαοτική απροσδιόριστη δύναμις, μετατράπηκαν στο Πλωτινικό Έν, έδωσαν τη χριστιανική φύση ενός φαντασιακού θεανθρώπου, ο οποίος συνδυάζει τη συμπαντική δύναμη με την ανθρώπινη βούληση σε χαοτικό βαθμό: οι θεοί πεθαίνουν και ανασταίνονται σε άλλους θεούς: ποιοι δημιουργούν τους θεούς; Οι άνθρωποι: αυτοί σκοτώνουν τους θεούς και τους μετατρέπουν σε κάτι άλλο: άρα όπως ο θεός καθορίζει τη σωματική μετατροπή των ανθρώπων παρόμοια οι άνθρωποι καθορίζουν την εννοιακή μετάλλαξη των θεών.

Ο θεάνθρωπος Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε στο καρτεσιανό μοντέλο του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να αμφιβάλλει για όλα και να κτίσει έναν ανθρώπινο κόσμο βασισμένο στη λογική: χωρίς το θεάνθρωπο Ιησού και την μεταφυσική ηρεμία που επέφερε Καρτέσιος δεν θα υπήρχε: όπως λοιπόν πεθαίνουν όλα στη φύση και ανασταίνονται σε κάτι άλλο αυτό συμβαίνει με τους Θεούς: άρα όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος είναι κυκλικώς επικοινωνούσες και το ίδιο ενώπιον της αδεκάστου και αενάου Οντολογικής των πορείας: Όλα και όλοι σχετίζονται όλα συμβαίνουν σε όλα: όπως ο θεός δημιουργεί τον άνθρωπο ως σώμα το οποίο συνεχώς μεταλλάσσεται διά του θανάτου του, παρόμοια ο άνθρωπος δημιουργεί την έννοια του θεού την οποία θανατώνει συνεχώς μετατρέποντάς την σε κάτι άλλο: άρα μία κεντρική δύναμις υπάρχει η οποία συνεχώς μεταλλάσσεται: απλά σε κάποιες στιγμές έχουμε ακινητοποίηση της πορείας και σε αυτήν την ακινητοποίηση οι άνθρωποι λατρεύουν το θεό επειδή ξεχνούν ότι όλοι και όλα είναι μετατροπές της μιάς δυνάμεως και πεθαίνουν ανά περίπτωση και ανασταίνονται σε κάτι το άλλο.

Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

 


Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

Είναι γνωστή η Ιστορία του Μήλου της Έριδος. Του Αεθλίου Μήλου. Ας σημειώσουμε κάποιες σκέψεις για αυτό. Το Μήλον , το χρυσό Μήλο της Έριδος, δόθηκε από την Θεά Έριδα στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδος όταν δεν προσεκλήθη σε αυτόν. Για να εκδικηθεί άφησε το χρυσό αυτό Μήλον της  Έριδος να κυλήσει ανάμεσα στους καλεσμένους.

Πρίν να συζητήσουμε για τη φύση του Μήλου και τις ιδέες και αξίες οι οποίες ευρίσκονται πίσω από αυτή την Μυθώδη περιπέτεια, άς σημειώσουμε ότι όλη αυτή η Ιστορία προσπαθεί να αποκαταστήσει μία συγκεκριμένη οντολογική πορεία από τη Νύκτα έως την Ημέρα του Ηλίου: οι άνθρωποι πρέπει να έχουν παραστάσεις για το πώς πορεύονται από την Νύκτα προς την Ημέρα: εάν σκεφθούμε ότι η  Έρις είναι Κόρη της  Νυκτός και ότι το Μήλον εδόθη στην Αφροδίτη ο Έρωτας είναι η συνεκτική εκείνη δύναμις η  οποία κρατεί ενωμένη τη Νύκτα και την Ημέρα (διότι ο Ήλιος ποτέ δεν χάνεται αλλά πάντα υπάρχει κρυμμένος ή φανερώς) ο Έρωτας ενώνει όλα τα μέρη υπό τον Ήλιο (ασχέτως του γεγονότος εάν τα βλέπει ή όχι): Άρα μέσα από το Μήλον της Έριδος οι Έλληνες ανεκάλυψαν ότι η δύναμις του Έρωτος είναι αυτή η οποία κρατεί τα πάντα ενωμένα είτε τα βλέπει ο Ήλιος είτε όχι διότι όλα Είναι ως συνέχεια της δυνάμεως του Όντος εκ του οποίου προβάλλει και ο Ήλιος: άρα μέσω της Επιλογής της Αφροδίτης ο  Έρως εμφανίζεται  (όπως και στον Πλάτωνα) ως η συνεκτική δύναμις χάους και κόσμου, Νύκτας και Ημέρας. Ως κόρη της Νυκτός η Έρις μεταφέρει βαθείες δυνάμεις της Νυκτός: το μη Φώς είναι δύναμις συνεχείας διότι μεταφέρει πολλές δυνάμεις πέραν του Ηλίου: αυτές ερωτικώς ενωμένες με τις δυνάμεις του Ηλίου θα αντιπροσωπεύσουν τον Κόσμο της δημιουργικότητας της Ημέρας και της συνεχείας της  Νύκτας.

Γιατί η Έριδα; Διότι όλα είναι Έρις, Πόλεμος σχέσεων, προτεραιοτήτων και σειράς και τάξης: παλεύει η Νύκτα με την Ημέρα να εύρουν το ρόλο τους και η επιλογή της Ερωτικής  Αφροδίτης σημαίνει ότι μέσα από την πάλη Νυκτός και Ημέρας υποκρύπτεται η Ερωτική Ένωσίν των διότι πάντοτε ο Ήλιος υπάρχει είτε βλέπει τη μισή Γαία είτε την άλλη μισή: ο Έρωτας σημαίνει φαντασία του όλου για αυτό και επιλέγεται η Αφροδίτη: ο άνθρωπος πρέπει να φαντάζεται την Ερωτική ένωση του όλου να βλέπει τον κόσμο ως ενωμένο.

Ποιος είναι ο Πάρις; Είναι αυτός που έκλεψε την  Ωραία Ελένη: τι δηλώνει η κλοπή : την μυστικότητα: άρα είναι η μυστική δύναμις ανάδειξης των δημιουργικών δυνάμεων της Ψυχής που θέλει να αναδειχθεί μέσα από το χάος και να καθιερωθεί ως η Ανθρωπίνη Ψυχή: άρα τι θα επιλέξει πρώτα ο Πάρις: πρίν να επιλέξει μοντέλο ανθρωπίνης ωραιότητος: πρώτα θα επιλέξει μοντέλο κοσμικής Ωραιότητος (μήλον της Έριδος)  και έπειτα το μοντέλο Ανθρωπίνης Ωραιότητος (Ωραία Ελένη).

Σαλλουστίου, Περί των Θεών και του Κόσμου.


Σαλλουστίου, Περί Θεών και του Κόσμου.

https://www.ysee.gr/download/saloustios.pdf?fbclid=IwAR2st5EbSsKL4janJJv_rz7UH-5pHTPPJgM9dz4H00MSAl-IdwyjzOrOHRg 

Απόσπασμα από την μετάφρασή μου στον Μακιαβέλι και στο σχολιασμό του στον Τίτο Λίβιο: υπό έκδοσιν βιβλίο μου. Η δύναμις των Ανθρώπων που έκτιζαν Πόλεις.

 


Ο Μέγας Αλέξανδρος επεθύμησε να οικοδομήσει μία πόλη προς τιμήν του ονόματός του, ο Αρχιτέκτονας ο Δεινοκράτης τον επισκέφθηκε και του έδειξε πώς θα μπορούσε να το επιτύχει αυτό  κτίζοντας την πόλη αυτή επάνω στο όρος του  Άθω, διότι εκεί η πόλη αυτή πέραν του γεγονότος ότι θα ήταν πολύ δυνατή θα μπορούσε να αναπτυχθεί προσφέροντας ασφαλές ανθρώπινο περιβάλλον στους κατοίκους της, κάτι το οποίο θα ήταν υπέροχο, σπάνιο  και αντάξιο της φήμης αυτής της πόλης. Όταν ο Αλέξανδρος τον ερώτησε πώς θα ζούσαν οι κάτοικοι αυτής της πόλης ο Δεινοκράτης απάντησε ότι αυτό δεν το είχε σκεφθεί. Στο άκουσμα αυτής της απάντησης ο Αλέξανδρος γέλασε και αφήνοντας το βουνό όπως ακριβώς το βρήκε, έκτισε τη γνωστή Αλεξάνδρεια, εκεί όπου οι κάτοικοί της θα διέμεναν πρόθυμα λόγω του ότι η ύπαιθρος ήταν ιδιαιτέρως γόνιμη, η θάλασσα επίσης αλλά και ο Νείλος προσέφεραν πολλές επιχειρηματικές ευκαιρίες.

Αυτός ο οποίος  λοιπόν θα εξέταζε τα κτίρια της Ρώμης , λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι ο πρώτος οικήτορας της αιώνιας πόλης είναι ο Αινείας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή η πόλη ιδρύθηκε από αλλοδαπούς. Αλλά ακόμα και αν  ο πρώτος ιδρυτής της ήταν ο Ρωμύλος, η Ρώμη θα μπορούσε να έχει ιδρυθεί από γηγενείς κατοίκους της περιοχής χωρίς να έχει θέμα να θεωρείται από την αρχή ελεύθερη χωρίς να ανήκει και να έχει δεσμεύσεις σε κανένα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε, όπως θα φανεί και παρακάτω, ότι οι νόμοι οι οποίοι θεσπίστηκαν από το Ρωμύλο, το Νούμιο και τους άλλους αναγκαστικά όλους αυτούς τους περιόρισαν. Ώστε λοιπόν η γονιμότητα της περιοχής, η άνεση της θάλασσας, οι συχνές νίκες, αλλά και το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας δεν θα μπορούσαν να τη διαφθείρουν σε βάθος χρόνου, μάλλον τελικά όλες αυτές οι παράμετροι διατήρησαν την αυτοκρατορία πλήρη αρετής σε μεγαλύτερο βαθμό  από όποιαδήποτε άλλη προικισμένη με αρετές  δημοκρατία.

Περί της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

 


Περί της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

Το πρώτο λάθος του Φουκό στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι αδυνατεί να συλλάβει την σεξουαλικότητα εν τη οντολογική γενέσει της. Βέβαια κάποιος σωστά θα αντιπαραθέσει ότι αυτό καθόλου δεν χρειάζεται διότι ο σκοπός του Φιλοσόφου είναι να ομιλήσει για τη σεξουαλικότητα κατά τους τελευταίους αιώνες (αυτό εξάλλου δηλώνει και ο ίδιος στην απαρχή του έργου του αυτού): όμως είναι λανθασμένη η σηματοδότηση της σεξουαλικότητας ως του τρόπου σύμφωνα με τον οποίο το υποκείμενο της δύσης αιώνες τώρα έχει κατανοήσει τον εαυτό του ως  υποκείμενο επιθυμίας (όπως αναφέρει ο ίδιος): διότι με αυτόν τον τρόπο χάνουμε την οντολογική συνέχεια η οποία επιφέρει την ιστορική συνέχεια και την σωστή κατανόηση της συμπαντικής εννοίας της σεξουαλικότητας. Η σεξουαλικότητα στον άνθρωπο  δεν είναι πρωτίστως επιθυμία αλλά ούτε και ιστορική εξελιξιμότητα πλευράς του εαυτού μας. Είναι πορεία επαναφοράς προς μία ήδη υπάρχουσα συμπαντική υπερανθρώπινη κατάσταση η οποία είναι αναγκαία διότι έχει να κάνει με την οντολογική  αποκατεστημένη εικόνα του υποκειμένου. Ο Γάλλος φιλόσοφος όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτήν την οντολογικότητα της σεξουαλικότητας διότι είναι υπηρέτης της ιστορικότητας των εννοιών. Εκτός ιστορίας δεν υπάρχει έννοια άρα πρέπει όλα να γίνονται εντός της ιστορίας. Όμως η ιστορία είναι ένα μέρος της οντολογικότητος των όντων , η σεξουαλικότητα έχει να κάνει με την γενικότερη έλξη των πάντων μέσα στο σύμπαν, με μία κεντρική δύναμη η οποία συνέχει  τα πάντα και δεν είναι τόσο επιθυμία όσο δυναμική κατάσταση.

Στο έργο αυτό του Φουκώ σημαντικό ρόλο ενέχει  το ερώτημα: γιατί η σεξουαλικότητα απετέλεσε ηθικό παράγοντα; Ο Γάλλος φιλόσοφος αδυνατεί να επεξεργασθεί την έννοια της σεξουαλικότητας σε ένα ανοικτό συμπαντικό πεδίο και την περιορίζει στην ιστορική της πορεία. Αναφέρεται στη διαφοροποίηση της σεξουαλικότητας από τον παγανισμό έως το χριστιανισμό, στην ταύτιση του κακού με την σεξουαλικότητα, καταλήγοντας ότι η συσχέτιση  της σεξουαλικότητας με το κακό και την ηθική καταφέρνει να περιορίσει τον άνθρωπο ανά εποχή και να τον υποβιβάσει σε κάποιο θρησκευτικό ή κρατικό μοντέλο εξουσίας. Όμως υφέρπει μία άλλη  αλήθεια η οποία ούτε καν θίγεται στο έργο αυτό του Φουκό: η ελευθέρα σεξουαλικότητα στον άνθρωπο σημαίνει ελευθέρα ένωση των αρχετυπικών δυνάμεών του σε σχέση με το άλλο μισό του το οποίο αποκαθιστά τον Ενικό αρχέγονο εαυτό του. Άρα η σεξουαλικότητα είναι πράξη Αυτογνώσης και όχι απλής επιθυμίας κάτι το οποίο δεν φαίνεται να θίγεται ικανώς στο εν λόγω έργο, το οποίο αναλίσκεται σε μία ιστορική ανάλυση της εννοίας της σεξουαλικότητας. Όμως η σεξουαλικότητα δεν μπορεί να είναι απλά ιστορικό μέγεθος αλλά βαθυτάτη γνωσιολογική ανάγκη γνώσης και ένωσης με το έτερον οντολογικό ήμισυ.Το ελευθέρως δρών σεξουαλικό υποκείμενο ευρίσκει την δική του οντολογική οδό και απελευθερώνεται από κάθε μορφή θρησκευτικής ή πολιτικής εξουσίας, αλλά αυτό δεν θίγεται ικανοποιητικά στο έργο, για αυτό και οι μυθολογικές οντότητες απελευθερωμένες οντολογικώς είχαν έντονη σεξουαλική δραστηριότητα διότι η σεξουαλικότητα δεν είναι επιθυμία (όπως λέγει ο Φουκό) αλλά ελευθέρα συμπαντική δυναμική ένωση των Όντων με τις έτερες οντολογικές δυνάμεις στην πορεία του Οντολογικού Είναι.

Σε αυτό το σημείο έγκειται και το κυρίως λάθος του Φουκό. Φαινομενικά όλα είναι ιστορικές κατασκευες, οι οποίες ποικίλουν από εποχή σε εποχή: όμως η σεξουαλικότητα έχει γενεαλογία (το αναφέρει): αλλά ουσιαστικά αντιπροσωπεύει ένα κοινό οντολογικό υπόβαθρο των ανθρώπων διαχρονικά, άρα η ιστορία υπηρετεί την οντολογία και δεν είναι αυθαίρετο οικοδόμημα όπως θέλει να το παρουσιάσει.Προσπαθεί η Ιστορία να ικανοποιήσει την ενική και κοινή  για όλους τους ανθρώπους Οντολογική πορεία η οποία εμπεριέχει όλους τους ανθρώπους φέροντάς τους στην τελική Οντολογική ένωση. Άρα η ιστορία είναι τρόπος ένωσης των ανθρώπων ενώπιον κοινών οντολογικών όρων και όχι αυθαίρετες και τυχαίες κατασκευές: άρα η σεξουαλικότητα υπηρετεί την αναγκαία πορεία του ανθρώπου από τη λήθη του όντος στην υπαγωγή σε θρησκείες και πολιτείες πρίν την επαναφορά του στον συμπαντικό εαυτό του: Η συντήρηση της σεξουαλικότητας έστω με αυτόν τον τρόπο από τη θρησκεία και την πολιτεία συντηρεί την επαναφορά όλων στην κοινή οντολογική πορεία γιατί η σεξουαλικότητα είναι οντολογική γνώση: αλλά ο Γάλλος συγγραφέας αδυνατεί να συνδέσει την Ιστορία με την Οντολογικότητα των ανθρώπων. Με αυτόν όμως τον τρόπο καθιστά την Ιστορία το Όλον αντί το Μέρος και επιτρέπει σε διαχειριστές της εξουσίας να θεωρήσουν τους ανθρώπους ως απλές ιστορικές οντότητες διεχειρίσιμες κατά την Ηθική της εκάστοτε πολιτικής ή ψηφιακής ή επιστημονικής εξουσίας. Αποκομμένος ο Άνθρωπος της Οντολογικής του ταυτότητος γίνεται εύκολο διαχειρίσιμο ιστορικό όν διότι ξεχνά τις πραγματικές  ρίζες του και μεταφυτεύεται κατά το δοκούν της εκάστοτε εξουσίας.

Η εκτίμησή μας για το Β2 θέμα των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων.

 


Η εκτίμησή μας για το Β2 θέμα των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων  στο μάθημα των  Αρχαίων Ελληνικών κειμένων.

Στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις οι μαθητές (στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων)  εκλήθησαν να απαντήσουν στο Β2 ερώτημα ποια είναι η ομοιότητα και ποια η διαφορά ανάμεσα στην περίφημη αλληγορία του Πλατωνικού σπηλαίου και στο περίφημο κείμενο του 1984 του Όργουελ το οποίο αναφέρεται στην μελλοντική τροπική εξουσιαστικότητα του κόσμου αυτού. Μάλλον το θέμα είναι εν τη γενέσει του λογικώς λανθασμένον και αυτό θα προσπαθήσουμε ίσως να αποδείξουμε στις επόμενες γραμμές.

Στα αποσπάσματα τα οποία έχουν δοθεί από την Πλατωνική Πολιτεία και το 1984 του Όργουελ εξετάζεται το ζήτημα της πλάνης , της ψευδούς και κίβδηλης πραγματικότητας μέσα στην οποία ζεί το σύνολο των ανθρώπων μίας πολιτικής κοινωνίας. Όμως ο Πλατωνικός κόσμος κατ΄ αρχάς δεν έχει καμμία σχέση με τον Οργουελικό κόσμο. Ο Πλατωνικός κόσμος είναι στενά συνδεδεμένος με τον κόσμο του Αγαθού ως Οντότητος υπερβατικής, ως οντότητας του Καλού και του Ωραίου το οποίο στον κόσμο του ενέχει τις ιδέες όλων  των προσώπων και πραγμάτων. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχουν τον Οργουελικό κόσμο ο οποίος συζητεί για ένα πολιτικό κόσμο ο οποίος στηρίζεται στην ικανότητα κάποιων να ελέγχουν κάποιους: ενώ στον πλατωνικό κόσμο υπεύθυνος για τη  λήθη του Αγαθού και του Φωτός είναι ο Εαυτός  (για αυτό και ο Σωκράτης διά της μαιευτικής απευθύνεται ατομικά στους ανθρώπους για την υποκειμενική εσωτερικότητα της αλήθειας ως ανάμνησης) ο Όργουελ απλά στον πολιτικά προσαρμοσμένο κόσμο του θέτει τον άνθρωπο ως εξωτερικότητα, αντικειμενικότητα έναντι συγκεκριμένης εξουσίας η οποία  μπορεί να τον ελέγξει: άρα ενώ στον Πλάτωνα ο αντίπαλος του ανθρώπου είναι το χάος και η λήθη στον Όργουελ είναι η  συγκεκριμένη πολιτική εξουσία η οποία μπορεί να ελέγξει τον άνθρωπο: και σε αυτό το σημείο ξεκινά το λογικό λάθος της ερώτησης ή αποκορυφώνεται:

Ο Σωκρατικός άνθρωπος του σπηλαίου μπορεί  διά του λιγοστού φωτός να μνησθεί της αληθείας και να εξέλθει του σπηλαίου ως γνώστης ιδεών και αξιών. Άρα στη  δεύτερη ενότητα του Όργουελ όσα λέγει ο στοχαστής αυτός δεν είναι κάτι το διαφορετικό από τον Πλάτωνα αλλά μάλλον το ίδιο: άρα λανθασμένως από τους μαθητές ζητήθηκε μία διαφορά στην δεύτερη παράγραφο του κειμένου του Πλάτωνος και του Όργουελ: ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: ο Πλάτων στην Πολιτεία, στον Φαίδρο, στον Μένωνα και σε άλλους διαλόγους διαιρεί την πραγματικότητα σε ιδέα και στα απεικάσματά της: αυτό όμως κάνει και ο Όργουελ στην δεύτερη  παράγραφο: οι άνθρωποι στον Πλάτωνα οδηγούνται στη λήθη διότι οι αισθήσεις τους οδηγούν σε λανθασμένες ιδέες και αξίες: αυτό όμως λέγει και ο Όργουελ: δεν θα καταργηθούν τα δεδομένα των αισθήσεων, διότι αυτά υπάρχουν: απλά από την εξουσία που προβάλλει ο Όργουελ οι αισθήσεις των ανθρώπων θα συνδεθούν με τις ιδέες και αξίες που θέλει και επιθυμεί η κακή  Οργουελική  εξουσία του κόσμου αυτού: άρα το κείμενο της αλληγορίας του Πλάτωνος και το κείμενο απόσπασμα του 1984 του Όργουελ δεν έχουν καμμία διαφορά παρά μόνον ομοιότητες διότι πάντοτε συνδέουν τις αισθήσεις με κάποιες ιδέες είτε αυτές που θεωρώ εγώ ως αλήθεια είτε κάποια εξουσία (αν  και όπως είδαμε ανήκουν σε διαφορετικά οντικά και πολιτικά περιβάλλοντα και δεν μπορεί να γίνει σύγκριση καμμία: διότι ο Πλατωνικός άνθρωπος με την έννοια της αίσθησης κατανοούσε τον τρόπο που η ιδέα  του Αγαθού μορφοποιείται ενώ ο Οργουελικός άνθρωπος με την έννοια της αίσθησης κατανοούσε τον τρόπο πραγμάτωσης των επιστημονικών  πολιτικών τεχνολογικών ιδεών  και αξιών  της εποχής: ο Πλατωνικός άνθρωπος  έχοντας τελείως άλλες εντυπώσεις βλέποντας την Ακρόπολη κατανοούσε τη σύνδεση διά των αισθήσεων του Ωραίου και της Ύλης, ο Οργουελικός άνθρωπος έχοντας άλλα αισθητηριακά δεδομένα βλέποντας την πόλη που ζεί διά των αισθήσεων  δεν ενθυμείται κανενός Αγαθού ή υπερβατικά Ωραίου αλλά τον τρόπο καλύτερης και πιο αληθινής αστικής ζωής: το περιβάλλον του Πλάτωνος είναι συμπαντικό του Όργουελ πολιτικό: οι πλατωνικές αισθήσεις συνδέονται με συμπαντικές έννοιες του Όργουελ με τις χριστιανικές έννοιες του αληθινού που έγιναν πολιτικές σε ένα  κλειστό αστικό κόσμο:

Συζητώντας τα θέματα της Νεοελληνικής γλώσσας στις Πανελλαδικές εξετάσεις (2025).

 


Συζητώντας τα θέματα της Νεοελληνικής γλώσσας στις Πανελλαδικές εξετάσεις (2025).

Για τα φετινά θέματα των Πανελλαδικών  εξετάσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:

1. Στο θέμα Α1 (περίληψη) η ΚΕΕ έδωσε 6 άξονες θεματικούς (η ανθρώπινη δημιουργικότητα  έχει ως βάση την συνδυαστική και παραγωγική σκέψη, είναι απεριόριστη, σχετίζεται με τα στάδια της γλωσσικής ανάπτυξης, ξεκινά από τη βρεφική ηλικία, συνήθως συνδέεται με τους ενηλίκους και όχι με τα μικρά παιδιά, προτείνεται η μελέτη των ποικίλων ανασταλτικών παραγόντων ανάπτυξης της δημιουργικότητας).

Κατά την άποψή μας οι άξονες αυτοί είναι ισοβαρείς  αν και στην τελευταία παράγραφο η αναφορά στην αρχέγονη μορφή της δημιουργικότητας και στην απαρχή της από την βρεφική ηλικία μπορεί να στηριχθει σε έναν θεματικό άξονα: « η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση».

2. Στο θέμα Β2 βαθμολογούνται 3 (τρείς) παράγοντες:

Α. η γλωσσική επιλογή (γ΄ρηματικό πρόσωπο)

Β.το αντίστοιχο χωρίο (η συμμετοχή των παιδιών…αποκλίνουσα σκέψη τους)

Γ. η συνδυαστικότητα της θεωρίας των δεικτών του επιστημονικού λόγου με την εφαρμογή των νοημάτων που μεταφέρουν  επί της κειμενικότητας  των χωρίων (το γ΄ρηματικό πρόσωπο εκφράζει αντικειμενικότητα και αποστασιοποίηση του Υποκειμένου διότι είναι αποδεδειγμένο ότι η  συμμετοχή  των παιδιών σε καλλιτεχνικές δράσεις ενισχύει την καλλιέργεια της αποκλίνουσας σκέψης των διότι είναι βέβαιο ότι μπορούν να εκφράσουν την ξεχωριστότητά τους) είναι σημαντική. Είναι πρωτίστη διδακτικη ανάγκη η συνδυαστικότητα της θεωρίας της γλώσσας με την εφαρμογή επί  του νοήματος  του κειμένου που κάθε φορά διδάσκεται.

3.Στο θέμα Β3 υπάρχει πρόβλημα μερισμού των μονάδων: 1 ή 2 μονάδες το επικοινωνιακό αποτέλεσμα, 1 ή 2 μόνάδες το πώς επιτυγχάνεται; Επαφίεται στους εξεταστές. Σίγουρα η μεταφορικότητα της ….κούνιας ( αναφορά στην δημιουργικότητα από την βρεφική ηλικία) διεγειρει το ενδιαφέρον, του προκαλεί περιέργεια ενασχόλησης με το κείμενο (συναισθηματική αφόρμηση) προκαλεί η ….κούνια την ξεχωριστότητα στην έκφραση η οποία ξεχωρίζει ως κάτι το ιδιαίτερο το κείμενο (διότι όλοι θεωρούμε ότι η δημιουργικότητα είναι ίσως προσόν μεγάλων ηλικιών).

4.Στο ερμηνευτικό θέμα (Γ) επειδή συζητούμε για μικρό απόσπασμα τηρείται η ρουμπρίκα: (https://www.esos.gr/sites/default/files/articles-2023/_neoellinikis_glossas_kai_logotehnias_g_taxis_.pdf).

Δηλαδή:

Μας ενδιαφέρει η κατανόηση του βασικού θέματος (ο ήρωας παρουσιάζεται προβληματισμένος από τη στάση και τη συμπεριφορά των συναδέλφων του (σε συνδυασμό με τα μη λογοτεχνικά κείμενα αναφοράς ο ήρωας νοιώθει τελείως αντιδημιουργικός όπως θεωρεί και τη ζωή του αντιδημιουργική μέσα από τη δουλειά του (σημαντικό το ότι αναφέρεται στο εργασιακό περιβάλλον διότι εκεί εκτυλίσσεται κυρίως η δημιουργικότητα των ανθρώπων (κατά κάποιο τρόπο).

Προτεινόμενο διαγώνισμα στα Αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο γ΄γυμνασίου.

 


Προτεινόμενο διαγώνισμα στα Αρχαία Ελληνικά  από το πρωτότυπο γ΄γυμνασίου.

Α΄κείμενο:

Ὥστε προσήκει τούτους εὐδαιμονεστάτους ἡγεῖσθαι, οἵτινες ὑπὲρ μεγίστων καὶ καλλίστων κινδυνεύσαντες οὕτω τὸν βίον ἐτελεύτησαν, οὐκ ἐπιτρέψαντες περὶ αὑτῶν τῇ τύχῃ οὐδ’ ἀναμείναντες τὸν αὐτόματον θάνατον, ἀλλ’ ἐκλεξάμενοι τὸν κάλλιστον. Καὶ γάρ τοι ἀγήρατοι μὲν αὐτῶν αἱ μνῆμαι, ζηλωταὶ δὲ ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων αἱ τιμαί· οἳ πενθοῦνται μὲν διὰ τὴν φύσιν ὡς θνητοί, ὑμνοῦνται δὲ ὡς ἀθάνατοι διὰ τὴν ἀρετήν. Καὶ γάρ τοι θάπτονται δημοσίᾳ, καὶ ἀγῶνες τίθενται ἐπ’ αὐτοῖς ῥώμης καὶ σοφίας καὶ πλούτου, ὡς ἀξίους ὄντας τοὺς ἐν τῷ πολέμῳ τετελευτηκότας ταῖς αὐταῖς τιμαῖς καὶ τοὺς ἀθανάτους τιμᾶσθαι. Ἐγὼ μὲν οὖν αὐτοὺς καὶ μακαρίζω τοῦ θανάτου καὶ ζηλῶ, καὶ μόνοις τούτοις ἀνθρώπων οἶμαι κρεῖττον εἶναι γενέσθαι, οἵτινες, ἐπειδὴ θνητῶν σωμάτων ἔτυχον, ἀθάνατον μνήμην διὰ τὴν ἀρετὴν αὑτῶν κατέλιπον.

Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς 79-81.

Β΄ερωτήσεις.

Β1: Από το παρακάτω κείμενο να μεταφρασθεί το απόσπασμα: «Ὥστε προσήκει… ὡς ἀθάνατοι διὰ τὴν ἀρετήν».

Μον.4.

Β2.1: Γιατί θα πρέπει οι συγκεκριμένοι νεκροί του αποσπάσματος, σύμφωνα με το ρήτορα να θεωρούνται ως ευτυχείς;

Μον.2.

Β2.2: Ποια συναισθήματα νοιώθει ο ρήτορας για τους συγκεκριμένους νεκρούς; Γιατί;

Μον.2.

Β3.1.Να σχηματίσετε παράγωγες (ομόρριζες) λέξεις από τους παρακάτω ρηματικούς τύπους δηλώνοντας το τι εκφράζει η κάθε παράγωγη λέξη:

Για την Ποντιακή Γενοκτονία.

 


Για την Ποντιακή Γενοκτονία.

Απαντώντας κατ΄αρχάς στο ερώτημα: γιατί η  Εθνική εκκαθάριση των Ποντίων Ελλήνων συνιστά Γενοκτονία θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι  ως Γένος ορίζεται σύνολο ανθρώπων με κοινή καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα, τρόπο σκέψη και ήθος ζωής. Ο κεμάλ και τα στρατεύματά του σκόπευσαν λοιπόν συγκεκριμένα τους Ποντίους ως έχοντες κοινή Ελληνική, χριστιανική ταυτότητα, Ελληνική γλώσσα, Ελληνικό τρόπο ζωής. Άρα προσπάθησε να εξαφανίσει ένα Γένος Ανθρώπων,άρα συζητούμε  για Ποντιακή  Γενοκτονία και αυτό  ενθυμούμεθα σήμερα.

Γιατί ήταν σημαντικοί οι Πόντιοι  Έλληνες;  Διότι πολύ απλά αποτελούσαν ένδοξη κοιτίδα πολιτικού, δημιουργικού, θρησκευτικού, Εθνικού Πολιτισμού. Εκεί στα βόρεια της  Μικράς Ασίας οι Πόντιοι ξεχώριζαν  μέσα από τη διαχρονική εξαίρετη δημιουργική πορεία τους στο χρόνο. Σε σχέση με τους οθωμανούς οι οποίοι στηρίχθηκαν σε Έλληνες (Φαναριώτες) προκειμένου  να εξελιχθούν ως Κράτος, οι Πόντιοι μέσα από τις Εθνικές και Θρησκευτικές τους καταβολές παρουσίασαν εξαίρετη εξέλιξη και πρόοδο, σε σημείο ώστε μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία να παρουσιάζονται ως έκδηλο διακριτό κομμάτι σε σχέση με τους οθωμανούς: αυτό επλήρωσαν εξάλλου με την ίδια τους τη ζωή  δυστυχώς. Ας αναφέρουμε ότι  το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Ο αντιπλατωνισμός του Ομήρου και ο Πλατωνισμός του Αισχύλου.

 


Ο αντιπλατωνισμός του Ομήρου και ο Πλατωνισμός του Αισχύλου.

Στον Τρωϊκό πόλεμο οι Θεοί, οι Συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες έρχονται από τα βάθη του Χάους και προσπαθούν να ελλογικοποιήσουν την διάσταση της Γαίας, είναι χωρισμένοι: πάντως ο Απόλλων ευρίσκεται στην πλευρά των Τρώων. Δηλαδή ευρίσκεται αντίθετα στο Νού του Οδυσσέα  και την Οργική Ενσυναίσθηση του Αχιλλέως. Ο Θεός της Γνώσης αντιτίθεται στον τρόπο νοητικής προσέγγισης των πραγμάτων, των Ανθρώπων και της Ζωής εκ μέρους του Βασιλέως της Ιθάκης. Επίσης αντιτίθεται στην Ενσυναίσθηση Οργής, στην Ψυχική Αφύπνιση του Αχιλλέως. Γιατί όμως;

Ας προσπαθήσουμε να σημειώσουμε το είδος της Γνώσης  το οποίο αντιπροσωπεύει ο Απόλλων: ο Απόλλων δεν υπήρχε το Μυκηναϊκό δωδεκάθεο: εάν πιστέψουμε τον Γκάθρι συνιστά ανατολική θεότητα εισαχθείσα στο Ελληνικόν Πάνθεον: Όπως και οι Ορφικοί: άρα αντιπροσωπεύει ο Απόλλων ως θεός της  Γνώσης τον τρόπο Γνώσης ο οποίος εκτυλίσσεται εκ του Ηλίου προς τους Ανθρώπους, συζητούμε αυστηρά για Γνώση  συνεπεία Φωτός, εξωτερική Γνώση σε σχέση με όσα αισθάνεται και κατανοεί στο Φώς της Ημέρας ο Άνθρωπος: εάν μάλιστα σκεφθούμε ότι ο Ήλιος είναι παντεπόπτης ο Απόλλων αναπαριστά στο Νού των Ανθρώπων τη  Γνώση  η οποία επέρχεται στο Φώς της  Ημέρας μέσα από την παρατήρηση, την ανάλυση και σύνθεση καταστάσεων, τη δυνατότητα όλα να έχουν την απολυτότητα της καθαρότητας του Φωτός. Είναι ξεκάθαρη Γνώση αποδεδειγμένη υπό το Φώς των πολλαπλών τρόπων και αποδείξεων. Είναι η Γνώση η οποία ενώνει όλα τα όντα υπό το Φώς της κοινής Ηλιακής ύπαρξής τους, δεν ενδιαφέρεται για το σκότος καιτο χάος το Απολλώνειο Φώς, παρά  ασχολείται με ό,τι αποδεικνύεται και ενώνει τους πάντες και τα πάντα υπό το φώς του Ηλίου. Άρα λοιπόν η Απολλώνεια γνώση ενώνει τους ανθρώπους όπως ο Ήλιος ρίχνει σε όλους το Φώς του: άρα η Απολλώνεια γνώση διαλύει το ατομικό και γεννά το κοινό, τις καθολικές ιδέες, τις ιδέες και αξίες που ενώνουν τους ανθρώπους: εξ΄ού και τα περίφημα καθολικά Απολλώνεια αποφθέγματα τα οποία ως καθολικές ιδέες και αξίες ενώνουν όλους τους ανθρώπους διαχρονικά (όπως έπραξαν και οι πλατωνικές ιδέες και αξίες).

Γιατί λοιπόν αυτός  ο Θεός της Φωτεινής Γνώσης παρουσιάζεται ως αντίπαλος στον Οδυσσέα και στον Αχιλλέα; Γιατί κοντά στον Οδυσσέα και στον Αχιλλέα στέκεται η άλλη Θεά της Γνώσης , η Αθηνά; Άρα καλλίτερα θα πρέπει να ρωτήσουμε: ποια γνώση  αντιπροσωπεύει η Αθηνά  ώστε να την αντιδιαστείλουμε στην Απολλώνεια Γνώση, κατανοώντας ότι η Γνώση της Αθηνάς γεννά το Οδυσσεϊκό και Αχίλλειο Υποκείμενο του Ομήρου και όχι η Απολλώνειος Γνώση.

Η ιστορία της Γένεσης της Αθηνάς ξεκαθαρίζει πλήρως το θέμα της Γνώσης που προωθεί η θεά αυτή: ο Δίας είναι το Θείο Υποκείμενο το οποίο διαμοιράζει τις συμπαντικές ήδη υπάρχουσες δυνάμεις μέσα από την νίκη του επί των Γιγάντων και των Τιτάνων: άρα ο Δίας είναι το Συμπαντικό Υποκείμενο το οποίο επιλέγει τις χαοτικές δυνάμεις του χθές, τις προσαρμόζει στη λογική κοσμικότητα του Σήμερα ώστε να καθορίσει  την μελλοντική πορεία του Ανθρώπου: η δράση του Διός είναι πέραν του Ηλίου και του Σκότους, προέρχεται από το χάος ως τέτοιο, ο Δίας βλέπει με τη δύναμίν του (τα μάτια του και ο Ήλιός του είναι ο Κεραυνός η Αιγίς, διά του φωτός του οποίου βλέπει τα πάντα από το χάος έως τον κόσμον μας)  και όχι τους οφθαλμούς του, η Γνώσις του είναι η  Όρασίς του, η θέαση των Δυνάμεων πρίν καταστραφούν ως Ιδέες και αξίες, όπως αυτές προέρχονται από το χάος έως τον κόσμον μας.

Απόσπασμα από το υπό έκδοσιν βιβλίο μου (μετάφραση) σε σχέση με το Μακιαβέλι και τις επιστολές του στον Τίτο Λίβιο.

 


Αναμένοντας λοιπόν να συνομιλήσουμε για τα θεμέλια των θεσμών επάνω στα οποία αναπτύχθηκε η πόλη της Ρώμης, αναλύοντας συγχρόνως και τα γεγονότα τα οποία τη βοήθησαν να εξελιχθεί εντυπωσιακά, θα ήθελα να σημειώσω ότι κάποιοι οι οποίοι έχουν ασχοληθεί με τις Δημοκρατίες ισχυρίζονται ότι υπάρχουν τρείς (ή τουλάχιστον μία) Πόλεις (κυβερνήσεις) σε αυτές τις Δημοκρατίες οι οποίες αποκαλούνται Πριγκηπάτα (ή και Μοναρχίες) των Αρίστων (Αριστοκρατία) και των πλέον δημοφιλών (Δημοκρατία) επίσης οι άνθρωποι οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να θεσπίζουν τους Νόμους αυτών των Πόλεων  οφείλουν να περιστρέφονται γύρω από όλα αυτά προσπαθώντας να ανακαλύψουν τι ταιριάζει περισσότερο στην Πόλη.Κάποιοι άλλοι (θεωρούμενοι πιο σοφοί σύμφωνα με τη γνώμη κάποιων ίσως των πιο πολλών) πιστεύουν ότι υπάρχουν 6 είδη διακυβέρνησης εκ των οποίων κάποια είναι πολύ καλά αλλά κάποια άλλα είναι πολύ κακά, όλα όμως άνετα μπορούν να διαφθαρούν ώστε στο τέλος να αποβούν ολέθρια για τον ίδιο τον εαυτό τους. Από αυτά τα σύστήματα τα 3 θεωρούμενα ως καλά έχουν ήδη μνημονευθεί παραπάνω: τα υπόλοιπα 3 συστήματα τα οποία αξιολογούνται ως επιζήμια προκύπτουν από τα 3 καλά πολιτειακά συστήματα: όλα αυτά μάλιστα ομοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους ώστε άνετα μπορούμε να προχωρήσουμε από το ένα προς το άλλο, η Ηγεμονία εύκολα μπορεί να εξελιχθεί σε τυραννία, επίσης η απολυταρχία εύκολα μεταβάλλεται σε κυβέρνηση των ολίγων (ολιγαρχία), αλλά και η Λαϊκή κυριαρχία (Δημοκρατία) χωρίς ιδιαιτέρα δυσκολία εκφυλίζεται σε αναρχία. Ώστε λοιπόν λόγω όλων αυτών ένας θεμελιωτής μιάς Δημοκρατίας ιδρύει ένα από τα τρία είδη της Πολιτείας (ένα από αυτά τα τρία είδη κυβερνήσεων) σε μία Πολιτεία, αυτό όμως πρόκειται να αντέξει στο χρόνο για πολύ λίγο, διότι δεν υπάρχει καμμία θεραπεία η οποία μπορεί να εμποδίσει  όλες αυτές τις πολιτειακές δομές στο να εκφυλισθούν στο αντίθετο κακό είδος τους, διότι σε αυτές τις πολιτειακές καταστάσεις τα όρια ανάμεσα στην αρετή και στην φαυλότητα πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα.

Αυτές όλες οι πολιτειακές αμφιταλαντεύσεις ανάμεσα στους ανθρώπους πολλές φορές είναι προϊόν τύχης, διότι στις απαρχές αυτού του κόσμου οι κάτοικοι των περιοχών ήταν ολίγοι και σε πολλές των περιπτώσεων ζούσαν τελείως διασκορπισμένοι σαν θηρία. Αργότερα καθώς οι γενεές των ανθρώπων αυξάνονταν άρχισαν να έχουν όλες κοινό τόπο διαμονής, και προκειμένου να είναι ικανοί να υπερασπίζονται καλύτερα τον εαυτό τους, ξεκίνησαν να επιδιώκουν να ανακαλύψουν μεταξύ τους αυτόν ο οποίος ήταν μακράν ο πιο θαραλλέος, αυτός που διέθετε ρώμη και φρόνημα τον οποίο έχρισαν  επικεφαλής των και άρχισαν να τον υπακούουν. Μέσα από όλα αυτά προέκυψε η αξιακή γνώση των τιμίων  και των ηθικών πραγμάτων τα οποία σαφώς διαφοροποιήθηκαν από τα όλέθρια και άσχημα συμβάντα και γεγονότα.

Κείμενα Νεοελληνικής Γλώσσας γ΄γυμνασίου. Προτεινόμενο διαγώνισμα Ιουνίου (απολυτηρίων εξετάσεων).

 


Κείμενα Νεοελληνικής Γλώσσας γ΄γυμνασίου.

Προτεινόμενο διαγώνισμα Ιουνίου (απολυτηρίων εξετάσεων).

Α.Κείμενο:

Διονυσίου Σολωμού: Ελεύθεροι πολιορκημένοι.

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί,* κι η μάνα το ζηλεύει.

 Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·*

 στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:

 «Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω ’γώ στο χέρι;

οπού συ μου ’γινες βαρύ κι ο αγαρηνός* το ξέρει».

 O Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,

 κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.*

 Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,

και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι, π’ ολονυχτίς εσύσμιξε* με τ’ ουρανού τα κάλλη.

Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,*

 έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·

 το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι εκείνο.

μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη· *

 η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:*

 «Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει».

Β. Ερωτήσεις.

Β1.1..Ποιά είναι η αιτία της δυστυχίας της μάνας σύμφωνα με τους στίχους του ποιήματος;

Μον.3.

Περί της Ποντιακής Γενοκτονίας: κάποιες παράξενες με τον καιρό διαπιστώσεις.

 


Περί της Ποντιακής  Γενοκτονίας: κάποιες παράξενες με τον καιρό διαπιστώσεις.

Η Ποντιακή Γενοκτονία (ιστορική πράξη εξελισσομένη στο ίδιο ιστορικό έργο με την Μικρασιατική καταστροφή αλλά και την επιγενομένη Γενοκτονία των Αρμενίων) δεν υπακούει στην οθωμανική λογική, στην οθωμανική αυτοκρατορική λογική. Ουδέποτε θα μπορούσαν οι οθωμανοί να συλλάβουν ένα τέτοιο σχέδιο τη στιγμή κατά την οποία από γεννησιμιού τους αφενός στηρίζονταν στους βυζαντινούς και στην Ελληνική Πολιτειολογία (διότι από μόνοι τους δεν είχαν ιδέα πώς να κτίσουν και να οικοδομήσουν κράτος (καταδιωκόμενοι σκλάβοι του Ταμερλάνου ήταν ως κοινής μογγολικής καταγωγής με τους λαούς της άπω ανατολής ) αφετέρου χρειάζονταν τους άλλους λαούς (ειδικά τους μονοθεϊστικούς λαούς της  βίβλου) ώστε μέσα από το παιδομάζωμα, τη διοίκηση (οι εννέα πρώτοι βεζύρηδες ήταν Έλληνες) μέσα από την εκμάθηση ξένων γλωσσών (την απαγόρευε το κοράνιο) οι Φαναριώτες σταδιακά να αναλάβουν την διοίκηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ακόμα και το εμπόριο με τους αλλοδόξους απαγόρευε το εμπόριο και το είχαν δώσει στους Έλληνες (περίφημοι οι εμπορικοί  κόμβοι του Αιγαίου (Σύρος κ.λ.π) και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ώστε να αποδείξουμε ότι οι οθωμανοί του κεμάλ ήταν απλά εκτελεστικά όργανα της ευρωπαϊκής λογικής η οποία οδήγησε στην Ποντιακή γενοκτονία. Εξάλλου εάν σκεφθούμε ότι η Ποντιακή  γενοκτονία διεξήχθη διά του Α΄παγκοσμίου πολέμου (1914-11918) έως το 1923 (περίπου) καταλαβαίνουμε ότι έλαβε χώρα σε διάστημα κατά το οποίο η Ευρώπη  μέσα από τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο, τη  Μικρασιατική καταστροφή, προσπαθούσε να κανονίσει το πέρασμά της στην χρυσοφόρο Ανατολή: άρα η Ποντιακή Γενοκτονία έχει ευρωπαϊκό μυαλό και οθωμανικό χέρι πραγματοποίησης. Εξάλλου  συζητούμε ότι η Ποντιακή γενοκτονία εξελίχθηκε από τα τελευταία χρόνια του σουλτάνου έως τα πρώτα χρόνια του κεμάλ: αυτό σημαίνει ότι η Ποντιακή Γενοκτονία υπηρέτησε την δυτική προσπάθεια μέσα από τον παγκόσμιο πόλεμο (1914-1918) να διαλυθούν οι αυτοκρατορίες και να ιδρυθούν ελεγχόμενα Έθνη-κράτη όπως αυτά που  ξεκίνησαν να υπάρχουν από το 1848.

Αυτό εξηγεί πολλά: η τουρκία πάντοτε ήταν χαμένη στους δύο  παγκοσμίους πολέμους αλλά ήταν επίσης πάντοτε η αγαπημένη των νικητών: πώς εξηγείται αυτό; Διότι υπηρέτησε όχι τα στρατόπεδα των αντιμαχομένων στους δύο παγκοσμίους πολέμους (αυτό το έκανε η αφελής Ελλάδα) η τουρκία απλά εξυπηρέτησε όλους τους ευρωπαίους. Επίσης τους σοβιετικούς (η Ποντιακή  γενοκτονία ολοκληρώθηκε με τα όπλα που έδωσε ο λένιν στον κεμάλ): διότι η τουρκία είχε ένα μεγάλο, ένα μέγιστο πλεονέκτημα το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει η μικρή  Ελλάς: ήταν η διαχειρίστρια των οθωμανικών  εδαφών και περασμάτων: ποτέ δεν είδαν οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί τουρκικό κράτος: ποτέ: πάντοτε έβλεπαν το τουρικό συμβολαιογραφείο το οποίο δίδοντας τους τίτλους της ανατολής στους ευρωπαίους και αμερικανούς εξησφάλισε την ιστορική του ύπαρξη. Ας σημειώσουμε ότι τον καιρό που ο κεμάλ έδωσε τους ποντίους στον τσέτη τοπάλ οσμάν οι σοβιετικοί μέσα από τη συνθήκη Μπρέστ-Λιτόβσκ έδωσαν τις θάλασσες στους αμερικανούς (η παγκόσμια κυριαρχία της αμερικής γιγαντώθηκε όταν η τσαρική ρωσία εξαφανίσθηκε ως εμπορική και ανταλλακτική δύναμη) έδωσαν γή και ύδωρ ανατολής  στους ευρωπαίους και όπλα στον κεμάλ για να εξαφανίσει Έλληνες, Ποντίους και Αρμενίους: έάν 100 χρόνια τα γεγονότα οδηγήσουν σε επαγωγικές αρχές θα καταλάβουμε ότι η σοβιετική επανάσταση  (η οποία σμιλεύθηκε σε γερμανικά γραφεία και σε γερμανικά χρυσωρυχεία) καθόρισε τις ισορροπίες εκείνες ώστε η δύση επιτέλους να κυβερνήσει τον κόσμο: είχε τη μηχανή, τους αστούς, το χρήμα, ήθελε την παρουσία στην Ανατολή.

Σε αυτό το σημείο η ευρωπαϊκή μεταδιαφωτιστική  λογική και πρακτική σκαρφίσθηκε το μεγάλο κόλπο της μετααυτοκρατορικής οικουμένης: Αυτή η λογική εγέννησε τη Μικρασιατική  καταστροφή και τη Ποντιακή γενοκτονία (ο κεμάλ απλά εκτελεστής ήταν και τίποτε παραπάνω διότι πίσω και πάνω από τον κεμάλ είναι η δύση στο πέρασμά της προς την γεωπολιτική ανατολή ώστε να πραγματωθεί η ιστορία ως πράξη  των αιωνίων  κυριάρχων). Αυτή η λογική εξάλλου υπαγορεύθηκε από το γερμανό αυτοκρατορικό σύμβουλο Liman von Sanders. Τι ακριβώς λέγει η λογική  της ευρώπης που γέννησε την Ποντιακή Γενοκτονία αλλά και την Μικρασιατική καταστροφή;

Για θέματα νεανικής βίας και σχολικού εκφοβισμού: μία εμβάθυνση.

 


Για  θέματα νεανικής βίας και σχολικού εκφοβισμού: μία εμβάθυνση.

Η τηλεόραση, το άγιο αυτό δισκοπότηρο του πολιτισμού μας, το οποίο κοινωνεί και επικοινωνεί όλους και με όλους, βοά για τη νεανική και δή τη σχολική βία. Επίσης όλα τα μέσα σύγχρονης ψηφιακής και εικονικής δικτύωσης. Άρα κατ΄αρχάς από την πηγή της είδησης μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την είδηση. Ας θυμηθούμε ότι σε εποχές όπου ο μονοθεϊσμός έπρεπε οπωσδήποτε να εξαπλωθεί βοούσαν οι πηγές μετάδοσής του για την απ(κατά τους μονοθεϊστές) διάδοση της  αμαρτίας. Διότι μέσω της αμαρτίας επρόκειτο (όπως και έγινε) να εξαπλωθεί ο χριστιανισμός ως αντίδοτο της αμαρτίας.

Άρα βοούν οι σύγχρονες πηγές ειδήσεων για τη νεανική βία, διότι αναμφίβολα είναι λυπηρό συνάμα και σημαντικό θέμα, επίσης απειλεί έναν τόσο σημαντικό θεσμό όπως αυτό του σχολείου: όμως ας μην φύγουμε από την λογική  της συνέχειας: κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την αλήθεια και την αυθεντικότητα όλων των προβαλλομένων από τα Μ.Μ.Ε: όμως οι άνθρωποι τρομοκρατημένοι δέχονται ως αντίδοτο όλα τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα αντιδότων: punic button, τηλεφωνικές γραμμές, ψηφιακές και δικτυακές εφαρμογές: άρα λόγω της βίας και προκειμένου να την νικήσουν οι μαθητές, και γενικά οι άνθρωποι σήμερα βυθίζονται ακόμα πιο βαθιά στην ψηφιακή εποχή χάνοντας την αυτενέργειά τους, την αυτοικανότητά τους να επιλύουν ως αυτάρκεις προσωπικότητες τέτοιας φύσεως προβλήματα. Άρα προκειμένου να ξεφύγουμε από τη βία βυθιζόμαστε στην απόλυτη εξάρτηση από την ψηφιακή εποχή και τις εφαρμογές της προχωρώντας σε μία εποχή όπου ο ψηφιακός άνθρωπος θα είναι ένα είδος Αδάμ και Εύας, ατάραχος και αυτάρκης στον κόσμο του εικονικού παραδε.

Ας προσέξουμε το προφίλ των υφισταμένων τον εκφοβισμό και την παραβατικότητα των άλλων: παρουσιάζονται ως άνθρωποι αδύναμοι, ασθενείς, ικανοί μόνον να υποφέρουν και να είναι ικανοί να πατήσουν ψηφιακά κουμπιά και διαδικτυκές εφαρμογές. Την ίδια στιγμή κατά την οποία ο Πλούταρχος μας διηγείται ότι τα νεαρά τέκνα των Λακεδαιμονίων υφίσταντο τεράστια πίεση (ψυχική και σωματική ώστε να αφυπνισθούν εσώτατες δυναμικές και ενεργές δυνάμεις πλασίματος της προσωπικότητάς τους και του χαρακτήρα τους). Θα μπορούσαμε αναμφίβολα να υποστηρίξουμε ότι τις επιθετικές και παραβατικές συμπεριφορές των άλλων εναντίον μας έχουμε όλη την φυσική και πολιτική δυναμική αλλά και προσωπική δυναμική να την ελέγξουμε, να  αντεπεξέλθουμε και να κτίσουμε έναν ανώτερο εαυτό και χαρακτήρα. Όμως τεχνηέντως από τα Μ.Μ.Ε αυτή η πλευρά αποσιωπάται: έρχεται και πάλι η θρησκεία του Ιησού αλλά από άλλη πόρτα αλλά με την ίδια συνταγή: κατασκευάζονται θύματα, τα οποία δεν μπορούν σε τίποτε να πειράξουν τους θύτες, δεν μπορούν να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους. Και φεύ: τα θύματα αυτά έχουν λύση τις διαδικτυακές και ψηφιακές εφαρμογές. Άρα δεν μας ενδιαφέρει Εγώ να δώσω λύση στο πρόβλημά μου αλλά να δώσω ΑΥΤΗ τη  συγκεκριμέν ψηφιακή λύση στο πρόβλημά μου.

Άρα συζητούμε για την ικανότητα των ΜΜΕ η πισίνα να παρουσιάζεται ως ωκεανός ώστε να γυρισθεί μία ταινία όπως τα σαγόνια του καρχαρία η οποία όντως σε πισίνα γυρίσθηκε. Όταν λοιπόν ο Θουκυδιδης συζήτησε (όχι πρώτος αυτός αλλά αυτός στο σύνολο του έργου του απέδειξε αυτή  τη συζήτηση με πάμπολλες επαγωγικές αρχές) ότι η ανθρωπίνη φύση δεν είναι ακριβώς κακή αλλά μάλλον απροσδιόριστη και ικανή για κάθε καλό ή κακό παραδέχθηκε κάτι το οποίο οι θιασώτες της καταπολέμησης του σχολικού εκφοβισμού σήμερα δείχνου να αγνοούν: δεν είναι πρόβλημα η  απροσδιόριστη φύση, η φύση δεν είναι ούτε παραβατική αλλά ούτε και προσαρμοστική: είναι αυτό το οποίο Είμαι, είμαι παραβατικός με το δικό μου τρόπο: άρα συζητούμε ότι θα πρέπει όλη αυτή τη δύναμη η οποία χαρακτηρίζεται ως παραβατική να εκτραπεί σε δημιουργικές ατραπούς. Ώστε να κτίσει υπέροχα έργα σκέψης πολιτισμού και ηθικής.

Το άγνωστο βαλκανικό σχέδιο του Καραϊσκάκη. Επίσης αναφορά στη Μαρία της ζωής του.

 


Το άγνωστο βαλκανικό σχέδιο του Καραϊσκάκη. Επίσης αναφορά στη Μαρία της ζωής του.

Μετά τη νικηφόρα μάχη στην Αράχωβα, στην οποία η στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Καραϊσκάκη έλαμψε, ο Στρατηγός επανέλαμψε στα ορεινά χωριά (Αράχωβα, Λιδωρίκι, Διστομο) προκειμένου να αποκλείσει τους τούρκους. Είμαστε πλέον στο 1827 στο πλέον κρίσιμο έτος της Ελληνικής Επαναστάσεως διότι η Πελοπόννησος κρίνεται επί ξυρού ακμής, ο Κολοκοτρώνης κάνει τιτάνιο αγώνα όχι μόνον να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ αλλά και  τη λαίλαπα των προσκυνημένων στους τούρκους, η Στερεά Ελλάδα είναι πλέον ελεύθερη υπό την τρομερή καθοδήγηση του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Άρα έπειτα από 6 χρόνια Επαναστατικής προσπαθείας οι Έλληνες είναι μέσα στο μεγάλο στόχο της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

Ο Καραϊσκάκης στις 19 Ιανουαρίου του 1827  νικά τον Ομέρ πασά και τον πρώτο τακτικό στρατό που έστειλε εναντίον του ο σουλτάνος Μαχμούτ, και ως νικητής εισέρχεται στο Δίστομο. Πλέον όπως ήδη είπαμε η Στερεά Ελλάδα (εάν φυσικά εξαιρέσουμε το Μεσολόγγι και τη Ναύπακτο (Λεπάντο) είναι Ελεύθερη. Ο Καραϊσκάκης  έπειτα από όλα αυτά προωθήθηκε προς την Ελευσίνα. Ήταν φανερό το σχέδιό του. Ήθελε να μεταφέρει τις δυνάμεις του στο Κερατσίνι , να τις προωθεί προσεκτικά προς το λιμάνι του Πειραιά, προκειμένου να ενωθεί με το στρατόπεδο της Καστέλλας απομονώνοντας και αποκλείοντας τον Κιουταχή ώστε αυτός να σταματήσει την πολιορκία της Ακροπόλεως και οριστικά πλέον η Στερεά Ελλάδα να καταστή  ελεύθερη περιοχή: χωρίς τον Κιουταχή γρήγορα θα απελευθερωνόταν και το Μεσολόγγι (οι τούρκοι το κρατούσαν για να εμποδίζουν το εμπόριο (θαλάσσιο κυρίως ) με τη δύση και τον ανεφοδιασμό των  Ελλήνων. Το σχέδιο του Στρατηγού ήταν μεγαλοφυές και θεωρούμε ότι ήταν η πρώτη φορά από την έκρηξη της Επαναστάσεως που μπορούσαν οι Έλληνες πραγματικά να νικήσουν στα πεδία  των μαχών και να δημιουργήσουν Ελεύθερο Ελληνικό κράτος στα πεδία της διπλωματίας με δικούς τους όρους και όχι παρακαλώντας για αύξηση συνόρων  όπως έκανε ο Καποδίστριας: διότι τώρα ο Καραϊσκάκης θα ήταν ο απόλυτος νικητής έχοντας απελευθερώσει πλήρως την  Ελλάδα μόνον με Έλληνες μαχητές χωρίς τη μεσολάβηση των μεγάλων δυνάμεων (Ναυαρίνο): άρα θα απαιτούσαν οι Έλληνες όσα ο σουλτάνος θα αναγκαζόταν να δεχθεί. Σε αυτό το σημείο λοιπόν ας αναφέρουμε το επόμενο μεγαλοφυές σχέδιο του Καραϊσκάκη ώστε να καταλάβουμε το εύρος της ευνοϊκής περίστασης, της μεγάλης του νίκης, και το θετικό και ευοίωνο για την Ελλάδα κλίμα.

Προτεινόμενο διαγώνισμα Ιστορίας Β΄λυκείου.

 


Προτεινόμενο διαγώνισμα  Ιστορίας Β΄λυκείου.

ΦΕΚ: 4678/2022:

1.Το 1ο και 3ο θέμα τίθενται από την τράπεζα θεμάτων του μαθήματος.

2.Προτεινόμενο 2ο θέμα:

2α)Ποιος ήταν ο  ρόλος του Κορανίου και του Ιερού πολέμου στην οργάνωση και εξάπλωση  του Ισλάμ;

Μον.13.

2β)Ποιος ήταν  ο ρόλος των ανεικονικών αντιλήψεων στην  γένεση και εξάπλωση της Εικονομαχίας;

Μον.12.

Προτεινόμενο 4ο θέμα.

4α) Σε ποιες αιτίες της Εικονομαχίας αναφέρεται ο Λέων ο Γ΄στο παρακάτω κείμενο Α;: να τις αναπτύξετε μέσα και από τις δικές σας γνώσεις.

Μον.12.

4β) Ποια αναφέρονται ως επιχειρήματα των εικονολατρών σύμφωνα και με το κείμενο Β; Να τα δικαιολογήσετε μέσα από τις ιστορικές σας γνώσεις.

Μον.13.

Ας ομιλήσουμε για τον «γιό της καλογραιάς» για τον τεράστιο Στρατηγό Γέωργιο Καραϊσκάκη.

 


Ας ομιλήσουμε για τον «γιό της καλογραιάς» για τον τεράστιο Στρατηγό Γέωργιο Καραϊσκάκη.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αποτελεί την πυξίδα η οποία μας οδηγεί σε ποικίλες αλήθειες για το τι πραγματικά συνέβη στην Ελληνική Επανάσταση  του 1821. Ο Άνθρωπος ο οποίος απελευθέρωσε την Στερεά Ελλάδα, ο Άνθρωπος ο οποίος σε συνδυασμό με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στην Πελοπόννησο θα μπορούσε να επεκτείνει την Ελλάδα προς τη Θεσσαλία ξαφνικά δολοφονήθηκε: ένας άνθρωπος ο οποίος είχε επιβιώσει μέσα από φρικτές μάχες πέθανε από ένα βόλι σε στιγμή μη μάχης. Ο Καραϊσκάκης ήταν  σύνθεση στρατιωτικής και πολιτικής ιδιοφυΐας, ας μην ξεχνούμε ότι ήταν αυτός ο οποίος μαζί με τον Κολοκοτρώνη εκάλεσαν τον Καποδίστρια στην Ελλάδα ώστε να αναλάβη την Πολιτική διακυβέρνηση του Νέου Ελληνικού Κράτους: σε μία ελεύθερη πτήση θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης θα μπορούσαν  να ανασυστήσουν την Μεγάλη Ελλάδα η οποία σε μεγάλο βαθμό θα συναντούσε την Ελεύθερη μεγάλη Ελλάδα του Ρήγα. Όμως ο Καραϊσκάκης δολοφονήθηκε, ο Κολοκοτρώνης φυλακίσθηκε. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: ποια Ελλάδα είχε στο νού του ο Καραϊσκάκης; Απάντηση δεν υπάρχει: ή μάλλον υπάρχει: η Ελλάδα που θα μπορούσε μέσα από αγώνες να κερδίσει όσα περισσότερα ιστορικά και Εθνικά της ανήκαν: ο γιός της καλογραιάς, κατά απίστευτο τρόπο εδημιούργησε την ελευθέρα Στερεά Ελλάδα επάνω στην οποία θα μπορούσε να κτισθεί ένα νέο Ελληνικό κράτος Ελλήνων, ελεύθερο και δημιουργικό: όμως όπως είπαμε δολοφονήθηκε,όπως και ο Καποδίστριας, τελικά το Ελληνικό κράτος έπεσε στα χέρια των Ευρωπαίων, του Όθωνος, μετατρεπόμενο σε περίπου επέκταση της Ευρώπης: όμως ο Καραϊσκάκης ήθελε ένα πραγματικό δυνατό, ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος, άξιο συνεχιστή της Ιστορίας του. Από την εποχή κατά την οποία (σύμφωνα με τα δικά του λόγια ) αποφάσισε να φανεί και να δράσει ως άγγελος: αλλά το ρόλο του διαβόλου φαίνεται ότι τον υποδύονταν άλλοι.

Ας συνεχίσουμε από αυτό το τελευταίο: όταν ο Υδραίος πλοιοκτήτης Βασίλης Μπουντούρης είπε στον Καραϊσκάκη ότι δεν είχε κάνει μέχρι τότε (1824-5 περίπου) το χρέος του προς την Πατρίδα εκείνος του απήντησε: « Δεν το αρνούμαι, όταν θέλω γίνομαι άγγελος και όταν πάλι θέλω γίνομαι διάβολος. Από εδώ και πέρα έχω σκοπό να γίνω άγγελος». Ας σημειωθεί ότι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στην αυλή του Αλή Πασά είχε εντρυφήσει βαθιά στην πολιτική και στρατιωτική τέχνη (κάποια στιγμή θα πρέπει σοβαρά να ασχοληθούμε με το τι θα γινόταν (και με το νεοσύστατο νεοΕλληνικό κράτος) εάν τελικά στη διαμάχη με το σουλτάνο επικρατούσε ο Αλή Πασάς.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν τα εξής για το γιό της καλογραιάς, τον μέγιστο των μαχητών του 1821  Γεώργιο Καραϊσκάκη: είχε βαθιά συνειδητοποιήσει ότι ο Έλληνας πολεμά πλέον για σπίτι, για Πατρίδα, για το Έθνος, ενάντια στους οθωμανούς οι οποίοι ήθελαν να κρατούν τους Έλληνες στη δούλεψή τους. Φυσικά και δεν υπήρχε η συνειδητοποίηση ότι το Ελληνικό Έθνος μέσα από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη κ.λ.π ήδη ζούσε στη δύση, αλλά δεν χρειαζόταν: ο Καραϊσκάκης συνειδητοποίησε ότι  μπορεί να υπάρξει Ελληνικό κράτος στο οποίο δεν θα έρχεται ένας Κιουταχής ώστε να επιβάλει τους νόμους του. Υπήρξε επίγνωση ότι μπορεί να ανασυσταθεί ένα Νέο Ελληνικό κράτος το οποίο ανεξάρτητο θα πορευθεί χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη  των οθωμανών: αφ΄ής στιγμής το συνειδητοποίησε έδωσε τα πάντα στον αγώνα: δυστυχώς (και σε αυτό εγώ προσωπικά δεν έχω απάντηση) δεν υπήρξαν Έλληνες σαν το Ρήγα Φεραίο ώστε να αναλάβουν το πολιτικό σκέλος του νέου Ελληνικού κράτους με αποτέλεσμα να έρθει ο Καποδίστριας (καθ΄υπόδειξη και του Καραϊσκάκη) με τα γνωστά αποτελέσματα. Φαίνεται ότι η αφύπνιση του Καραϊσκάκη συνέβη μέσα ειδικά από τα δρώμενα  του Μεσολογγίου (όπου βοήθησε όσο και όπως μπορούσε) όταν κατάλαβε ότι τα  πάτρια εδάφη είναι αδύνατον πλέον σε μία ελεύθερη Ευρώπη να ανήκουν στους οθωμανούς.

Ποιος, πώς και γιατί εσκότωσε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο;

 


Ποιος, πώς και γιατί εσκότωσε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο;

Οι μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες  του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ανάγκασαν την Α΄Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου να του απονείμει τον τίτλο του Αρχιστρατήγου της Στερεάς Ελλάδος.Τα μέλη του Αρείου Πάγου δυσανασχέτησαν διότι πολλές  φορές είχαν βάναυσα προβληθεί από τον τραχύ πολέμαρχο.  Για αυτόν τον λόγο τον άφησαν ανεφοδίαστο στην μάχη της Αγίας Μαρίνας προκειμένου να του χρεώσουν την ήττα και υποχώρηση, ο Ανδρούτσος σε αυτή την περίπτωση ήταν μαζί με τον Νικηταρά. Λέγεται μάλιστα ότι είχε κανονισθεί από τον Άρειο Πάγο να δολοφονηθεί ο Ανδρούτσος (από τους Ζορμπά και Βισβίζη οι οποίοι δεν εδέχθησαν να πράξουν τέτοια βδελυρή πράξη). Άρα ο Ανδρούτσος προκαλούσε με την ανδρεία του, τον τραχύ και άκομψο χαρακτήρα του, την ευθύτητά του. Έπρεπε όμως ως ικανώτατος στρατηγός να ηγηθεί των Ελληνικών δυνάμεων χωρίς να υπάρχει παρασκήνιο εξόντωσής του διότι το συμφέρον της Πατρίδος έπρεπε να τεθεί υπεράνω όλων.

Το μεγάλο λάθος του Οδυσσέα Ανδρούτσου ήταν το ότι παραιτήθηκε από αρχιστράτηγος, χολωμένος από τις κατηγορίες που εκτοξεύονταν εναντίον του ότι δήθεν συνεργαζόταν με τους  τούρκους ενώ απλά αυτός έκανε τα γνωστά καπάκια, παιχνίδια καθυστέρησης προκειμένου να ενδυναμώσει πολεμικά τη θέση του. Ο Κωλέττης, μέγας αντίπαλος του Ανδρούτσου, δεν έχασε την ευκαιρία: τον επικήρυξε και επειδή ο Ανδρούτσος εκτέλεσε τους Νούτσο και Παλάσκα. Παρόλο του γεγονότος ότι ο πολέμαρχος ήταν ευρέως αγαπητός στην Στερεά Ελλάδα. Επίσης ήταν ικανώτατος στρατιωτικός για αυτό και όταν κατέβαινε ο Δράμαλης ο Ανδρούτσος έλαβε αναγκαστικά αμνηστία και κυρίως με ανταρτοπόλεμο εκ των οπισθοφυλακών προσπάθησε να προκαλέσει φθορές στον πολυπληθή στρατό του Δράμαλη.

Ο Ιωάννης Σουρμελής (φανατικός πολέμιος  του Οδυσσέα Ανδρούτσου) όμως αποκαλύπτει μία άλλη πλευρά του πολεμάρχου, η οποία ήταν σημαντική και σε σχέση  με το θάνατό του εάν σκεφθούμε ότι εις εκ των δολοφόνων του ήταν ιερωμένος: Αναφέρει λοιπόν ο Σουρμελής ότι ο Ανδρούτσος μισούσε θανάσιμα τους ιερωμένους, είχε μέσα του δαιμόνιον εναντίον τους το οποίο προσπαθούσε να το ικανοποιήσει σκοτώνοντας κάποιους έστω από αυτούς: Θεωρούσε ότι σκοτώνοντας  τους ιερωμένους κάνει καλό στον Αγώνα των Ελλήνων:  δίδει ο συγκεκριμένος κα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ιερωμένου ο οποίος κτίσθηκε ζωντανός και πέθανε. Όλη αυτή η πράξη βέβαια εκτελέσθηκε από τον Ανδρούτσο. Άρα και σε σχέση  με το ότι ο Οδυσσέας φορούσε ζώνη και κοσμήματα με Ελληνικά ΑρχαιοΕλληνικά σύμβολα, φανερώνεται και αναδεικνύεται μία άλλη πλευρά όχι μόνο του συγκεκριμένου πολεμάρχου αλλά της Ελληνικής Επαναστάσεως: διότι δεν ήταν δυνατόν  μόνον ο Ανδρούτσος να είχε αυτές τις τάσεις: άρα σοβούσαν διενέξεις ανάμεσα σε Έλληνες και Χριστιανούς; Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης; Σε ποιο βαθμό αυτές οδήγησαν σε εμφύλιο σπαραγμό και πόσους αξίους Έλληνες εξαφάνισε αυτή η διένεξη. Γιατί τελικά επεκράτησε το χριστιανικό πνεύμα στην Ελληνική  Επανάσταση και όχι η απευθείας σύνδεση του Ελληνικού Έθνους με τις πατρώες ρίζες του; Θα ήταν διαφορετική η μοίρα της Ελλάδος εάν επικρατούσε ο Ελληνισμός του Ανδρούτσου και του  Ρήγα; Οι οποίοι ονειρεύθηκαν την σύγχρονη Μεγάλη Ελλάδα; Η επικράτηση του χριστιανισμού στην Ελληνική Επανάσταση έδεσε την Ελλάδα στο δυτικό συντηρητισμό;

Προτεινόμενο διαγώνισμα απολυτηρίων εξετάσεων, Ιστορία γ΄γυμνασίου.

 


Προτεινόμενο διαγώνισμα απολυτηρίων εξετάσεων, Ιστορία γ΄γυμνασίου.

Α΄ομάδα.

Α1.1. Να χαρακτηρίσετε τις παρακάτω προτάσεις  Σωστές (Σ) ή Λανθασμένες(Λ).

1. Η αποδοχή κάθε αυθεντίας ήταν βασική θέση του Διαφωτισμού

2. Η Νομοθετική συνέλευση, που προήλθε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1791, ελεγχόταν από τους Γιρονδίνους.

3.Ο Ροβεσπιέρος καθιέρωσε την χριστιανική θρησκεία.

4. Η Φιλική Εταιρεία ήταν μια μυστική οργάνωση που δημιουργήθηκε το 1814 στην Οδησσό της Ρωσίας.

Μον.2.

Α1.2. Να κατατάξετε τα παρακάτω γεγονότα ξεκινώντας από τα παλαιότερα προς τα νεώτερα.

Η Συντακτική ψήφισε  το πρώτο σύνταγμα της Γαλλίας.

ς. Ο Ροβεσπιέρος βρέθηκε στο στόχαστρο και τελικά η Συμβατική αποφάσισε να τον εκτελέσει μαζί με 20 συνεργάτες του.

Μετά από εκλογές με καθολική ψηφοφορία, αναδείχτηκε η Συμβατική συνέλευση, η οποία, ύστερα από πρόταση των Ορεινών  και παρά τη διαφωνία των Γιρονδίνων, κατάργησε τη μοναρχία .

Η κατάσταση αυτή έκανε τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ´ να συγκαλέσει συνέλευση των τάξεων στο ανάκτορο των Βερσαλιών.

Μον.2.

Β1.1. Να αντιστοιχήσετε τα παρακάτω δεδομένα  στις δύο στήλες.

        Α                                                                                Β

Μπεκαρία                                                       Πνεύμα των Νόμων

Βολταίρος                                                        Οικονομικός φιλελευθερισμός

Άνταμ Σμίθ                                                       Εξανθρωπισμός σωφρονιστικού συστήματος

Μοντεσκιέ                                                        Ανεξιθρησκεία.

Μον.2.

Β1.2. Να επιλέξετε τα σωστά ονόματα συμπληρώνοντας τα παρακάτω κενά στις δοθείσες προτάσεις.

Περί του Αορίστου.


 Περί του Αορίστου.

Γιατί το κλείνω έχει ως Αόριστο: έκλεισα, το λύνω: έλυσα 

αλλά το κρίνω : έκρινα και το μένω : έμεινα;

Κοινώς γιατί στο κρίνω και το μένω εξαφανίσθηκε το –σ από τον αόριστο;

1)Το κλείνω ήταν αρχικά κλείω: άρα αόριστος : έκλεισα, το λύνω ήταν αρχικά: λύω άρα αόριστος: έλυσα.

2) Το μένω είχε αόριστο έμενσα αλλά έφυγε το –σ και με δημιουργία –ει: έμεινα.

Επίσης: κρίνω:  αόριστος: έκρινσα: χάριν ευφωνίας έχουμε αποβολή του –σ ΄: άρα αόριστος έκρινα

Ποιοι είναι οι Λαιστρυγόνες;

 


Ποιοι είναι οι Λαιστρυγόνες;

Οι  Λαιστρυγόνες εν πολλοίς είναι γνωστοί μέσα από την Ελληνική Μυθολογία. Αναφέρονται ως κάτοικοι της Τηλεπύλου μέσα από την Ομηρική  Οδύσσεια.  Η Τηλέπυλος ήταν παραλιακή πόλη της Τυρηνικής θαλάσσης η οποία ιδρύθηκε από τον πρώτο βασιλέα τους τον Λάμο.  Περιγράφονται ως ανθρωποφάγοι και γίγαντες υπό τον Βασιλέα τους Αντιφάτη , κατέστρεψαν πλοία του Οδυσσέα, έφαγαν συντρόφους, πρίν ο Βασιλέας της Ιθάκης καταφέρει να σωθεί με τους συντρόφους του.

Ποιο είναι όμως το οντολογικό και φιλοσοφικό αποτύπωμα της ιστορίας των Λαιστρυγόνων; Πρίν απαντήσουμε θα πρέπει να θεωρήσουμε τις μέγιστες γνωσιολογικές και ηθικές αρχές του Πλάτωνος: της ισορροπίας, της συμμετρίας, της δικαιοσύνης ως ισορροπίας ανάμεσα στο λογιστικό θυμοειδές και επιθυμητικό μέρος της ψυχής: κανένα μέρος του ανθρωπίνου Είναι δεν θα πρέπει να επικαλύπτει γνωστικά ή αξιακά το άλλο διότι με αυτόν τον τρόπο η υφισταμένη ανισορροπία θα προκαλεί κακή ισχύ και μονομερή δύναμη η οποία δεν θα βοηθεί την έλλογη αρμονία κτίσης και δόμησης ενός κόσμου και ανθρώπου συμμετρικού.

Επίσης ο Πλάτων ξεκινώντας από τη φυσική έως την ατομική και πολιτική του φιλοσοφία, διέκρινε την σοβούσα ισορροπία ανάμεσα στον ήλιο τη θάλασσα και τη γή, το νού την ψυχή και το σώμα, τον πολίτη την Πόλη και  τους άλλους. Καμμία ασυμμετρία δεν παρατηρείται: διότι εάν ο Ηλιος καταστή υπερμεγέθης τότε η γή και η ζωή θα καταστραφεί. Ας μην ξεχνούμε και το δαχτυλίδι του Γύγη: δεν πρέπει κανείς να χρησιμοποιεί άδικο δύναμιν ώστε να επιβάλλεται των άλλων ανθρώπων. Όλα πρέπει να γίγνονται ισόρροπα συμμετρικά και δίκαια.

Ο Αριστοτέλης  μάλιστα στα Μεταφυσικά του διεκήρυξε ότι η  ανθρώπινη ουσία είναι η ισορροπία ανάμεσα στην μορφή και στην ύλη: στο είδος και στην εμφάνιση: άρα οι Λαιστρυγόνες του Ομήρου προοιωνίζουν την γεννηθείσα ισορροπία μορφής και είδους, ύλης και πνεύματος, στην συμμετρική ανθρωπίνη ύπαρξη: Η ισορροπία αυτή γεννά την πολυσχιδή ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου: πολλαπλώς και πανταχού: Ο άνθρωπος δεν εκμεταλλεύεται την εμφάνισή του ώστε να μην αναπτύξει τις ειδολογικές και μορφικές δυνάμεις του. Δηλαδή δεν είναι ένα απλό  εξωτεερικά σωματικά υπερδυναμικό όν (σαν τους γίγαντες και τους τιτάνες) ο οποίος περιορίζεται στη σωματική του διάπλαση και δεν τον ενδιαφέρει η πνευματική υπόστασή του. Οι Λαιστρυγόνες του Ομήρου απορρίπτουν οριστικά και αμετάκλητα τους τιτάνες και τους  γίγαντες και υιοθετούν το αριστοτελικό μοντέλο της ισορροπίας σώματος και πνεύματος: ο άνθρωπος θα πρέπει να αναπτύσσει αρμονικά το σώμα του όπως και το μυαλό του: θα πρέπει να στηρίζεται και στα δύο ισόρροπα αυτά μέρη  του Εγώ του: άρα θα πρέπει να στηρίζεται ισόρροπα στις σκέψεις του και στις πράξεις του, στο σώμα και στο πνεύμα του, δεν θα πρέπει να πλάσει ένα  υπερμέγεθες σώμα (χωρίς να σκέπτεται και να υπολογίζει τους Άλλους, το θεό τη φύση) αλλά ούτε και ένα υπερμέγεθες πνεύμα το οποίο αδιαφορεί για όλους και για όλα.

Γιατί οι Εθνικές γαίες, το παράδειγμα του Θεσσαλικού κάμπου, αποδεικνύουν τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα του νεοελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821;

 


Γιατί οι Εθνικές γαίες, το παράδειγμα του Θεσσαλικού κάμπου, αποδεικνύουν τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα του νεοελληνικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821;

Όλοι θα περιμέναμε ότι ένα Εθνικό κράτος, όπως το Νεοελληνικό κράτος (3/2/1830)  το οποίο μάλιστα προέκυψε μέσα από τη βαθεία σκλαβιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αυτό το Εθνικό κράτος θα ήταν Ελληνικό υπό την έννοια ότι θα ενδιαφερόταν πραγματικά για την ευημερία των Ελλήνων κατοίκων του. Τηρουμένων των αναλογιών ότι η γή αποτελούσε (στο τέλος του 19ου και στις απαρχές του 20ου ) την κυρία πηγή ζωής και παραγωγής πλούτου, το παράδειγμα των Εθνικών γαιών αποκαλύπτει ότι το Νεολλεηνικό κράτος δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα εξουσιαστικά ευρωπαϊκής υφής δεδομένα, όχι πάντως να υπηρετήσει την πολιτική και ιστορική πρόοδο και ωφέλεια των Ελλήνων Πολιτών του.

Ας θέσουμε μία σειρά στις σκέψεις μας.  Μέσα από την διάσκεψη των πρεσβευτών των Μεγάλων Δυνάμεων στην Κωνσταντινούπολη το 1881 παραχωρήθηκε στο νεόδμητο Ελληνικό κράτος το σύνολο της Θεσσαλίας και της Θεσσαλικής γής. Αρκετή έκταση, η οποία εάν μοιραζόταν ορθολογικά στους ακτήμοντες γεωργούς και αγρότες θα καθιστούσε την Ελλάδα αυτάρκη δύναμη, πρωτοπόρα στα βαλκάνια, ευρωπαϊκή αγροτική υπερδύναμη. Εάν μάλιστα όλη αυτή η αγροτική πρόοδος συνδυαζόταν με την ναυτική Ελληνική υπεροπλία, εάν οι πλούσιοι Έλληνες εργάζονταν πραγματικά για το Ελληνικό κράτος, τότε θα συζητούσαμε για την πραγματοποίηση του κράτους του Ρήγα Φεραίου: της Παμβαλκανικής παγκοσμίου βεληνεκούς Ελληνικής δημοκρατίας.

Τα όμορφα τύμπανα άρχισαν να ηχούν από νωρίς. Μέσα από ειδικές συμφωνίες ανάμεσα σε Ελληνικές αρχές και οθωμανικές αρχές (κατ΄αρχάς) έπειτα μέσα από αποφάσεις των Ελληνικών κυβερνήσεων μεταβιβάσθηκαν οι οθωμανικοί τίτλοι σε γαιοκτήμονες, πλουσίους Έλληνας του εξωτερικού,θρησκευτικά ιδρύματα, υπακούοντας στο διαμοιρασμό γής και στην τιτλότητα της  γής όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά το καθεστώς του Αλή πασα. Δηλαδή το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος ήταν ανίκανο στην ουσία να προχωρήσει άμεσα σε διαμοιρασμό της γής διαμοιράζοντας το σύνολο των Εθνικών γαιών σε ακτήμονες ώστε να αποκτήσει η γή αξία, οι άνθρωποι ποιότητα ζωής, ο τόπος πρόοδο και εξέλιξη. Πάντως η βιβλιογραφία αναφέρει ότι οι χωρικοί σε αυτό το χρονικό διάστημα (τέλος του 19ου και απαρχές του 20ου αι) διεκδικούσαν μέρη γής ερχόμενοι σε φανερή αντιπαράθεση με τις προθέσεις του Ελληνικού κράτους το οποίο σκόπευε να καταστήσει τη Θεσσαλική γή αντικείμενο πλουτισμού και εκμετάλλευσης των γαιοκτημόνων, πλουσίων Ελλήνων, θρησκευτικών μονών και  ιδρυμάτων. Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι δεν επεκράτησε η αρχαία Ελληνική συνείδηση της κοινότητας: το Νεοελληνικό κράτος προσπαθούσε να ομοιάσει με τα δυτικά κράτη όπου οι κοινωνικές διαμάχες ήταν χαρακτηριστικό των νέων Ευρωπαϊκών Εθνών-Κρατών προκειμένου μέσα από τις κοινωνικές διαμάχες πλουσίων και φτωχών να  γιγαντώνεται η πολιτική ισχύς των κυβερνήσεων οι οποίες με αυτόν τον τρόπο διαμοίραζαν τον πλούτο διαιωνίζοντας τους κοινωνικούς εσωτερικούς αγώνες αποφεύγοντας μάλιστα άλλες Εθνικές ή πνευματικές διεκδικήσεις: τα Ευρωπαϊκά κράτη όπως και το Νεοελληνικό έδιδαν όλο και περισσότερο βάση στον πλούτο και στις κοινωνικές διαμάχες περί του πλούτου ώστε ο κόσμος να στραφεί στον υλικό προσδιορισμό ενάντια σε κάθε άλλη μορφή πνευματικού ή αξιακού κράτους η οποία θα γεννούσε αλυτρωτικές και άλλες διεκδικήσεις.

Ας σημειώσουμε ότι στην Πελοπόννησο ο Κομμουνδούρος το 1871 είχει προχωρήσει σε αναδασμό της γής, των Εθνικών γαιών σε ακτήμονες. Φαίνεται όμως ότι στην «παλαιά» λεγομένη Ελλάδα οι συμφωνίες ήταν άλλες, και το σχεδόν φεουδαρχικό καθεστώς της Θεσσαλίας ετοίμαζε άλλες καταστάσεις (επικράτηση της καπιταλιστικής λογικής, αντιΕλληνική πολιτική διεκπεραίωση των πολιτικών πραγμάτων ώστε οι ολίγοι να καθορίζουν τη μοίρα των πολλών σύμφωνα και με τον καπιταλιστικό βιομηχανισμό της δύσης: η Ελλάς έπρεπε να αναπτυχθεί όχι στις δικές της  δημοκρατικές αρχαιοΕλληνικές κοινωνικές κοινοτιικές δομές αλλά έπρεπε να δομηθεί επάνω στο ευρωπαϊκό πλουτοκρατικό σύστημα πλουσίων και φτωχών ώστε να εναρμονισθεί με το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος).

Η έκταση των 395 τσιφλικίων στη Θεσσαλά κατελάμβανε έκταση 6.000.000 στρεμμάτων.Από τα 658 χωριά τα 450 ήταν τσιφλίκια και μόνον τα υπόλοιπα κεφαλοχώρια: το ότι το Ελληνικό κράτος δεν έκανε σταδιακά τα πάντα κεφαλοχώρια αυτοδιαχειριζόμενα από τους αγρότες φανερώνει ότι ήθελε μία Ελλάδα διακρίσεων, κοινωνικώνανισοτήτων  υπόχρεη σε προστάγματα ευρωπαίων ταγών: εξάλλου πολλοί βουλευτές των κυβερνήσεων ήταν οι ίδιοι τσιφλικούχοι.