Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου, απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: η μίμησις των Ελλήνων...

 

Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου.

Εάν υιοθετήσουμε τις διάφορες θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου τότε δύο τινά μπορούν να συμβούν:

1.Ο δυνητικός δημιουργός θεός μιμείται δυνάμεις και ενέργειες τις οποίες ήδη έχει στο μυαλό του. Δεν μπορεί εκ του μηδενός να δημιουργείται κάτι, υπάρχει ήδη στο θείο μυαλό και ως μίμηση εξέρχεται ως δημιούργημα.

2.Ο θεός απλά μιμείται τις προϋπάρχουσες αυτού δυνάμεις και τις επανακατανέμει κατά έναν διαφορετικό τρόπο προκαλώντας έναν νέο τύπο κόσμου  και ανθρώπου.

Στην περίπτωση του Πλατωνικού Τιμαίου, βρισκόμαστε στην δεύτερη περίπτωση. Ο Θεός του Τιμαίου διά της προϋπαρχούσης Ύλης και των προϋπαρχουσών Ιδεών δίδει σάρκα και οστά στην συμπαντική ψυχή αυτού του κόσμου, στον άνθρωπο. Επίσης φέρει είς φώς δημιουργίας τον Ήλιον και τους Πλανήτες, μιμούμενος ουσιαστικά την Οντολογική δύναμη η οποία ως ψυχή υποκρύπτεται πίσω από κάθε νεοεμφάνιση κάποιου όντος. Ας προσέξουμε πραγματικά τον μεγαλοφυή  τρόπο μίμησης του Θείου: Ο εκάστοτε Θεός κατανοεί ότι το Όν ως υπόγεια και αέναος δύναμις ανακατανέμει συνεχώς τη δύναμή του. Κατά κάποιο τρόπο το Όν ως αέναος δύναμις είναι η Ψυχή το Πνεύμα η Αιτία ζωής  του Σύμπαντος: ο θεός κατανοεί τον τρόπο αυτόν της εσωτάτης δυνάμεως και μιμητικά προχωρεί στην αναπαρασκευή του Οντολογικού κόσμου: Αντί για την αέναο και ήδη υπάρχουσα και προϋπάρχουσα οντολογική δύναμη ως παραμόνιμο στοιχείο ζωοποίησης του δικού του κόσμου ο θεός θέτει την Ψυχή η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ήδη προϋπάρχουσα κρύφια οντολογική δύναμη, η οποία ενυπάρχει στο περιβάλλον κίνησης αυτής της δύναμης η οποία μιμητικά γίγνεται κόσμος από τον δημιουργό. Μέσα στο Όν εμφανίζονται διάφορες και ποικίλες μορφές, μία εξ αυτών μιμητικά την εμφανίζει ο θεός ως άνθρωπον.

Η Γένεσις δεν διαφοροποιείται : Ο Δημιουργός της γενέσεως ανήκει στην Α΄κατηγορία: μιμείται όλα όσα έχει αποκομίσει εντός του μυαλού του μέσα από την εμπειρία του στην Οντολογική πορεία: Ας προσέξουμε με ποιόν τρόπο ο Δημιουργός του Τιμαίου αλληλοσυμπληρώνεται με το δημιουργό της Γενέσεως, αν και οι δύο ευρίσκονται υπό την λειτουργία της μιμήσεως. Ο Θεός της γενέσεως έχει τα πάντα εντός του νοός του: σε αυτό το σημείο έγκειται η μεγάλη λήθη του ανθρωπίνου γένους η οποία επέφερε την αποδοχή της Γενέσεως και την υποταγή των ανθρώπων στο θεό, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά κομμάτι  του Όντος όπως ο άνθρωπος.

Ας προσέξουμε το εξής: ο Πλατωνικός δημιουργός ενοράται των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες προϋπάρχουν αυτού και μεταυπάρχουν με τον μιμητικό τρόπο του δημιουργού του Τιμαίου: σε ποιο σημείο έγκειται η τρομερή πράγματι πρόοδος; Στο σημείο εκείνο όπου η μορφή του θεού μπορεί και παίρνει την θέση του όντος και κανονίζει αυτή η μορφή όσα η πρωτόλεια οντολογική δύναμη: η πλατωνική αυτή στιγμή  κατά την οποία μία μορφή κάνει όσα μπορεί το Όν ως τέτοιο, δημιουργεί ψυχές πλανήτες άνθρωπο είναι ασύλληπτη για το ανθρώπινο γένος: αυτή μιμείται η τεχνολογία η επιστήμη  κ.λ.π. Όμως στη Γένεση έχουμε μία περαιτέρω τρομερή ανθρωπίνη πρόοδο η οποία εξέλιξε τον Πλατωνικό δημιουργό: Κάποια μορφή, η θεία μορφή της γενέσεως, ηύρε τρόπο να αποταμιεύει, να εσωτερικεύει οντολογικές δυνάμεις τις οποίες έπειτα μετατρέπει σε αδάμ σε εύα σε ζώα φυτά φώς και ουρανό: Πώς έφθασε σε αυτό το ύψιστο μιμητικό σημείο; Η απάντηση είναι απλή ως σκέψη: Ο Θεός ως κομμάτι της Οντολογικής δυνάμεως φέρει τις ικανότητές της: άρα σε κάποια χρονική  στιγμή αυτή η μορφή ακινητοποιήθηκε, συμμάζευσε οντολογικές δυνάμεις και ως μέρος της οντολογικής δυνάμεως με τις ίδιες ικανότητες τις μετέτρεψε σε άνθρωπο φυτά φύση ουρανό. Μιμήθηκε τα πάντα: όπως ο ίδιος ο δημιουργός είναι κομμάτι εκ του κομματιού του Όντος παρόμοια έφτιαξε (σύμφωνα με τους συγγραφείς της γενέσεως) την Εύα ως κομμάτι από το σωματικό κομμάτι του Αδάμ.

Άρα η μίμηση της οντολογικής δυνάμεως έφερε στο προσκήνιο το μύθο του δημιουργού θεού και της δημιουργηθείσης φύσης, οι οποίοι μύθοι δεν έπραξαν τίποτε (διότι η οντολογική  δύναμις πάντα προχωρεί και θα έφτιαχνε τα πάντα)  αλλά στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό ήταν τρομερές οι ανθρωπιστικές  στιγμές κατά τις οποίες ένας δημιουργός μεταλλάσσει κατά το δοκούν δυνάμεις, ένας δημιουργός αποταμιεύει οντολογικές δυνάμεις και τις μεταλλάσσει σε άλλες οντικές μορφές. Κατά μίμηση του όντος το οποίο συνεχώς μετατρέπει, μεταλλάσσει, ανακατανέμει τις δυνάμεις του.

Άρα ούτε θεός δημιουργός υπάρχει ούτε δημιουργία υπάρχει: υπάρχει όμως η μορφή του Νοός η οποία κατάφερε να ελέγξει με τους δύο τρόπους του δημιουργού την οντολογική δύναμη και να την μεταφέρει μέσα από τις κοσμογονίες στους ανθρώπους: άρα ενώ όλα θα τα έκανε ως τέτοιο το Όν φάνηκε ότι το έκανε ένας θείος νούς: αυτή η μίμηση έφτιαξε την ανθρώπινη ιστορία, διότι ανθρώπινη ιστορία είναι η ιστορία του νοός ο οποίος συμμαζεύει οντολογικές δυνάμεις μιμητικά και τις μεταλλάσσει (όπως το Όν συνεχώς ανακατανέμει τις δυνάμεις του) σε πολιτισμό, επιστήμη, πράξεις λόγου και ηθική: ο τρόπος όμως χρήσης του νοός ήλθε μέσα από τους δύο τρόπους του δήθεν δημιουργισμού.