Πώς πλέκεται η ζωή εκ του Ολύμπου διά της θαλάσσης ές Άδην.
Είδαμε λοιπόν ότι δια της μιμήσεως τα όντα αυτής της διαστάσεως (προεξάρχοντος του Διός) καθόρισαν τον τρόπο ανακατανομής, πλοκής, εμφάνισης και συνέχισης της ανθρώπινης ζωής, σε επίπεδο μορφής και είδους. Το μεγάλο ζητούμενο ήταν το εξής: η μορφή του ανθρώπου καθώς αναδυόταν μέσα από την οντολογική κίνηση θα έπρεπε να μιμηθεί σε όλα την οντολογική κίνηση, όποια οντολογική κίνηση είχε προηγηθεί: σωστή κοσμογονία είναι αυτή η οποία δεν προσαρμόζει επάνω στον άνθρωπο το Όν αλλά το Όν επάνω στον Άνθρωπο.
Άρα όλος ο σχηματισμός του Όντος μεταλλαγμένος έπρεπε να δώσει τη νέα ανθρώπινη μορφή. Πράγματι: Επάνω στην διανεμηθείσα δύναμη του Όντος εκτίσθη η ανθρωπίνη μορφή: ως ακολούθως: Το Όν ως κεντρική δομή έπρεπε να δώσει μία ανθρωπίνη κεντρική δομή (εγκέφαλος). Επίσης το Όν ως κέντρο παρεχομένων και διερχομένων δυνάμεων έπρεπε να δώσει ανάλογο κέντρο στον άνθρωπο (καρδιά): για αυτό και στην Αρχή ο Πλάτων θεώρησε την καρδιά ως κέντρο των ανθρωπίνων σκέψεων. Επίσης το Όν περνά μέσα από τους πλανήτες και διανέμει τις ζωοδότριες δυνάμεις του, οι πλανήτες είναι τα μάτια του Όντος, για αυτό το λόγο οι οφθαλμοί είναι ο τρόπος διά των οποίων περνά το Όν από μέσα μας. Όλες οι δυνάμεις του Όντος φιλτράρονται, μεταλλάσσονται, εκβάλλουν στο επόμενο, με αυτόν τον τρόπο στον άνθρωπο κατασκευάσθηκαν τα ζωτικά όργανα προκειμένου να ολοκληρώνεται η λήψη σκέψεων, τροφών και λοιπών απαραιτήτων ουσιών. Όπως το Όν τρέφεται από την συνεχή ανανέωση των δυνάμεών του με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος δέχεται άπειρες δυνάμεις (σκέψεις, συναισθήματα, τροφές) μέσα από τις οποίες ωριμάζει και συνεχίζει την συμπαντική πορεία του.
Άρα οι οντολογικές δυνάμεις έπλεξαν γύρω από την πρωτοεμφανισθείσα ανθρωπίνη μορφή έναν ιστό δυνάμεων. Ένα ιστό δυνάμεων οι οποίες εμιμούντο τον τρόπο του Όντος αλλά σε νέα φάση εμφάνισης των ήδη σχηματοποιημένων επί του ανθρώπου δυνάμεων. Άρα ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε από όλα όσα του έχουν προσάψει. Δεν είναι ούτε σώμα ούτε πνεύμα, δεν έχει ούτε ψυχή ούτε τίποτε: είναι μόνον σύνολο ισταμένων επί αυτού δυνάμεων οι οποίες συντίθενται επί της πρώτης μορφής του και του προσφέρουν ύλη και είδος.
Ώστε όταν ο Αριστοτέλης στα Μεταφυσικά του, πάσχισε πραγματικά να μετατρέψει τον άνθρωπο σε μία ουσία, σε μία θαυμαστή ανθρωποκεντρική ουσία, αυτό το οποίο έπραξε είναι να ξεριζώσει τις οντολογικές ρίζες του ανθρώπου και να προσπαθήσει να τον μεταλλάξει σε έναν αυτοκίνητο διανοητικά και ηθικά άνθρωπο. Με δική του ουσία, ύλη, κίνηση, σκοπό. Όμως αυτή η οντολογική αποκοπή του ανθρώπου σήμανε την απαρχή του ανθρωποκεντρισμού η οποία ως εποχή αποκομμένη από την οντολογική συνέχεια σήμανε την ανθρώπινη αυθαιρεσία επί παντός επιστητού. Διότι αφ΄ής στιγμής ο άνθρωπος αυτοδημιούργησε έναν ανύπαρκτο οντολογικά εαυτό, αποκομμένο από τις οντολογικές καταβολές, δεν δίστασε να σφετερισθεί ολικά το όν.
Με αυτόν τον τρόπο όπως το Όν στηρίζεται στον ανώτατο εαυτό του ο άνθρωπος φαντάσθηκε έναν ανώτατο εαυτό ως θεό, όπως το όν σταματά σε μορφές και αποκρυσταλλώσεις παρόμοια και ο άνθρωπος έφτιαξε τη φύση. Όπως το όν θεωρεί ως κακό και αμαρτία την στάση και την αναβολή των σχεδίων του παρόμοια ο άνθρωπος θεώρησε ως αμαρτία ό,τι καθυστερεί σχέδια θεών και ανθρώπων. Όμως αποκομμένος ο άνθρωπος από το Όν έφτιαξε έναν απομονωμένο οντολογικά κόσμο ο οποίος στηρίχθηκε σε κάθε οντολογική μίμηση: ο θεός έγινε η ανωτάτη εξουσιαστική μονάδα (μιμουμένη το Όν ως τέτοιο) ο άνθρωπος έγινε η εξαρτωμένη εκ του θεού μονάδα (όπως όλα τα όντα εξατρώνται εκ του Όντος): σταδιακά και προχωρώντας η αυθαίρετη ανθρώπινη διάσταση ο άνθρωπος αυτοέκλεισε εντός του τον τρόπο του όντος, ξεχνώντας τον Θεό και θεοποιώντας τον εαυτό του. Τώρα μιμούμενος ο άνθρωπος την παντοδυναμία του Όντος έγινε αυτοκράτορας, βασιλέας, μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας κάποια ομάδα εκλεκτών ανθρώπων άρχισε να κυριαρχεί επί πολλαπλασίων ανθρωπίνων μαζών. Διαλύοντας κάθε οντολογική συνέχεια και συνοχή.
Έξωθεν όμως ιδόμενο το όλο θέμα αποκαλύπτει όλα αυτά τα οποία έχουμε ξεχάσει: ως χείμαρρος η οντολογική δύναμη (επειδή δεν παύει την αέναο και ατέρμονα κίνησή της ) θα αναδιανείμει όλα όσα έχει φτιάξει προώρως ο άνθρωπος με άμεσο αποτέλεσμα την κατά-στροφή της Γής ως λίκνο της ανθρωπίνης δημιουργικότητας. Στην έννοια της κατά-στροφής δεν προσδίδουμε την απλή τρέχουσα έννοια, αλλά την κυρία ετυμολογική έννοιά της και σημασία της: το Όν θα στρέψει την οντολογική του δύναμη κατά νέους κόσμους και μορφές ζωής. Διότι η μίμηση αποκαλύπτει πολλές και ξεχασμένες αλήθειες.
Όλη η γή, ο πολιτισμός της, τα δημιουργήματά της, από το θεό έως τον άνθρωπο, έχουν εμφανισθεί έπειτα από την μίμηση της κυρίας οντολογικής δυνάμεως, της αυτοϋπαρχούσης: άρα η μίμηση σημαίνει ότι τίποτε δεν αυτοϋπάρχει, αλλά όλα εμφανίζονται ως μίμηση αυτού που ήδη υπάρχει.
Αυτό το βλέπουμε κατά εξαιρετικό τρόπο στην ιστορία της γένεσης. Ο Θεός, δημιουργός της γένεσης, μιμείται όλα όσα έχει ήδη στο νού του. Το ερώτημα είναι: από πού όλη η εικόνα της δημιουργίας εισχώρησε στο νού του; Εάν ο θεός της παλαιάς διαθήκης ήταν ο ήδη υπάρχων και μόνος θεός τότε δεν θα υπήρχε κακό, ο Εωσφόρος, η αλήθεια και το ψέμμα, το καλό και το κακό: αλλά ο θεός μιμείται ένα κομμάτι του όντος, ένα άλλο κομμάτι του όντος, δεν μπορεί να μιμηθεί και αυτό κατ΄ευθείαν συνεχίζοντας την οντολογική χαότητα είναι το κακό, ο διάβολος και ο σατανάς. Άρα η μίμηση μας θυμίζει ότι όλες οι μορφές (από το θεό έως τον άνθρωπο) είναι παροδικές, όλοι οι κόσμοι και οι δημιουργίες τους είναι παροδικοί, η μίμηση είναι πρόσκαιρη αφαιρετική διαδικασία κατά την οποία κομμάτι της οντολογικής δυνάμεως μετατρέπεται σε κάτι άλλο πρίν ξαναεισαχθεί στην κυρία οντολογική οδό.
Εάν προσέξουμε θα θυμηθούμε πολύ καλά ότι ο Όμηρος μας προσφέρει στην νέκυια ανάγλυφη την εικόνα της μιμήσεως, απλά οι αιώνες ίσως δεν έχουν αποκομίσει το σωστό και οντολογικό μήνυμα μέσα από όσα μας προσφέρει ο ποιητής. Όταν λοιπόν ο Οδυσσέας καταβαίνει στον Άδη βλέπει τις σκιές των ηρώων. Αναμφίβολα η σκιά είναι στάδιο μιμήσεως. Όταν χαοτική ξεχύνεται η οντολογική δύναμη μορφές αέρινες και αιθέριες αρχίζουν να ξεχωρίζουν: αυτές σταθερά υλοποιούνται, σωματοποιούνται, έπειτα επιστρέφοντας στην οντολογική τους κατάσταση μετατρέπονται πάλι στις πρώτες αιθέριες αέρινες μορφές, πρίν εισαχθούν και πάλι στην κύρια οντολογική πορεία. Ό Όμηρος θέτει τις σκιές του Άδου να είναι αποκλεισμένες από την κυκλική ροή του ωκεανού ο οποίος τις εμποδίζει (μέσα από τα τέρατα που διαθέτει) καθώς απλώνεται κυκλικώς περί του Άδου.
Ο Όμηρος κατά εξαιρετικό και ποιητικό τρόπο αποκαλύπτει όλο το εύρος της ανθρωπίνης μιμήσεως, όλους τους τρόπους της ανθρωπίνης μιμήσεως. Όπως ήδη είπαμε οι αιθέριες μορφές οι οποίες αρχίζουν να αχνοφαίνονται μέσα στην Οντολογική κίνηση, κάποιες από αυτές, αποκόπτονται από την κυρία πορεία, και κτίζουν το δικό τους κόσμο μέσα στην κυρία Οντολογική κίνηση: Μιμούμενες εντελώς τους τρόπους του Όντος ως Όν σε αυτόν τον μικρόκοσμό τους φτιάχνουν τον Όλυμπο, ως τόπο ανακατανομής των δυνάμεων ως επόμενο στάδιο φτιάχνουν τη Γαία, ο Άδης έρχεται ως στάδιο διά του οποίου οι μορφές θα πρέπει να επιστρέψουν στο Όν.
Σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται το ψεύδος της φιλοσοφίας και των θρησκειών, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά απίστευτη στασιμότητα της κυρίας Οντολογικής δυνάμεως. Ας σημειώσουμε ότι όλες μα όλες οι φιλοσοφίες ασχολούνται και μόνον όχι με την κυρία οντολογική δύναμη αλλά με τις μετατροπές αυτής, μάλιστα με τις μιμητικές μετατροπές αυτής: άς γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Ο Θεός ως διαστασιακό μέγεθος δεν είναι κύριο οντολογικό μέγεθος διότι ασχολείται με κάτι το οποίο οντολογικώς είναι μετέπειτα προσθήκη μορφής: τον άνθρωπο. Άρα πώς είναι δυνατόν ο Θεός να Είναι κάτι το τέλειο όταν ο Άνθρωπος είναι κάτι το ατελές; Πώς κάτι το τέλειο μπορεί να δημιουργήσει κάτι το ατελές; Ουσιαστικά αυτό το οποίο συνέβη ειδικά μετά τον Πλάτωνα και το Σωκράτή είναι το ότι οι έννοιες (οι οποίες δεν έχουν καμμία οντολογική κατοχύρωση) μπέρδευσαν τους ανθρώπους, οι οποίοι σταμάτησαν να κοιτάζουν την οντολογική ροή ως τέτοια και άρχισαν να ασχολούνται βλέποντας τα πάντα μέσα από τον καθρέπτη των εννοιών: κανείς δεν κατάλαβε ότι ο Θεός και ο Άνθρωπος είναι μετέπειτα μιμητικές καταπροσαρμογές οντολογικών δυνάμεων διότι εάν ήταν κάτι άλλο απλά θα ήταν Ένας Θεός για όλους τους Ανθρώπους (όπως υπάρχει ένα κοινό Όν για όλους τους ανθρώπους) επίσης ο Άνθρωπος θα αυτοήλεγχε τέλεια τον Οντολογικό εαυτό του. Απλά θεός και άνθρωπος σμιλεύθηκαν, προγραμματίσθηκαν ώστε ως μιμητικές φιγούρες να παίζουν καλά το ρόλο τους για όσα εξαντλείται η οντολογική ενέργεια η οποία έχει δοθεί προς τη γή.
Η μίμηση λοιπόν μας θυμίζει την τεράστια αρχή της αντανάκλασης η οποία πηγάζει μέσα από την σκέψη του Αναξιμάνδρου. Τίποτε δεν υπάρχει ως τέτοιο όλα είναι αντανακλάσεις της κυρίας οντολογικής δυνάμεως για αυτό και ο Ήλιος έχει τέτοια αντανακλαστική φύση ώστε το Όν «βλέπει και ατενίζει» τον κόσμο και τον άνθρωπο μέσα από το μάτι του, τον Ήλιο: για αυτό και οι Έλληνες δημιούργησαν το ρ. λεύσσω (κοιτάζω) το οποίο ετυμολογικώς κατάγεται από το Ηλιακό «λ» και σημαίνει ότι η αίσθηση της όρασης δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διά του Ηλίου κατευθυντικότητά μέσα από τα μάτια μας της μίας και αιωνίας υφισταμένης οντολογικής ενεργείας.
Αλλά στο θέμα της αντανάκλασης άς επιμείνουμε λίγο περισσότερο. Η ήδη αυθυπάρκτως υπάρχουσα οντολογική δύναμη ανακατανέμεται δημιουργώντας μορφές όντα και πλανήτες και άλλες οντολογικές δημιουργίες συσσώρευσης της δυνάμεώς της. Τι πραγματικά σημαίνει αντανάκλαση; Ότι το φώς του Ηλίου π.χ κτυπά επάνω σε έναν καθρέπτη και από εκεί διαχέεται σε εμένα: άρα εγώ βλέπω το φώς του Ηλίου διά του καθρέπτου και όχι απευθείας κοιτάζοντας αυτόν.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε όλη την ευρύτητα της Οντολογικής δυνάμεως: Η αντανάκλαση είναι ο τρόπος της μίμησης των Όντων προς το Όν: Το Όν καθώς διαχέει την αστείρευτη δύναμή του αυτή μορφοποιείται σε άπειρα και ποικίλα όντα. Ένα από αυτά είναι και ο Ήλιος: άρα διά του Ηλίου βλέπουμε την αντανακλασθείσα επάνω του Οντολογική ενέργεια. Άρα ο Ήλιος μιμείται την Οντολογική τροπικότητα του να μοιράζει ενέργεια δύναμη και ζωή.
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην αναγκαιότητα μετά από όλα αυτά του Άδη: όταν το Όν προσφέρει τις μορφές του στον Όλυμπο αυτό σημαίνει ότι οι μορφές είναι ευαγείς προς περαιτέρω τροποποίηση: οι μορφές στρεφόμενες γύρω από την παρεχομένη οντολογική δύναμη μορφοποιούνται τόσο πολύ ώστε τους εδόθη το χαρακτηριστικό της ύλης το οποίο θεωρήθηκε ως κάτι το διάφορο του πνεύματος:ανοησίες: όλα είναι οντολογική δύναμη και τίποτε ή λιγότερο από αυτό. Σώμα είναι η απόλυτη περιδίνηση των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες υπό αυτές τις προϋποθέσεις θεωρούνται ως κάτι το σταθερό ως δημιουργηθέν σύνολο μέσα στην περιδίνησή τους. Οι Έλληνες τα ήξεραν όλα αυτά για αυτό και οι τρείς Μοίρες (Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος) κλώθουν, περιδινύουν δυνάμεις ώστε το αόρατο να το κάνουν ορατό. Οι Έλληνες μέσα από την Μυθολογία έδωσαν το σωστό οντολογικό πρίσμα του Ανθρώπου.
Ο Άνθρωπος του Λόγου και της σταθερής μορφής και ουσίας είναι ένα σφετεριστικό δημιούργημα το οποίο δεν αντέχει στο χρόνο. Για αυτό και όλες οι φιλοσοφίες και όλες οι θεολογίες αναλύονται σε μία κακή συναγωνιστικότητα ποιος θα κάνει πιο εύκολη τη ζωή και πιο άνετο το θάνατο: γελοιότητες: κρυμμένες αλήθειες οι οποίες επιτρέπουν στον Πλάτωνα, τον Επίκουρο, τους Στωϊκούς να καταχρασθούν τους ανθρωπίνους φόβους και να εγκαθιδρύσουν την αντιοντολογική και καθαρά ανθελληνική φιλοσοφία τους.
Ας ίδωμεν το ολο θέμα πιο προσεκτικά. Οι οντολογικές δυνάμεις περιδινούμενες υπό το φώς του Ηλίου λαμβάνουν ανθρωπίνη αιθέρια μορφή η οποία έχει όλες τις ιδιότητες της οντολογικής δυνάμεως η οποία την εμφανίζει. Αυτή η μορφή είναι ζυμωμένη υπό το φώς του Ηλίου οντολογική δύναμη ικανή και αυτοκινουμένη. Είναι ικανή να κινηθεί ως η οντολογική δύναμη κομμάτι εκ της οποίας είναι. Αυτές οι μορφές είναι το σύνολο της Ελληνικής μυθολογίας. Οι αιθέριες μορφές της μυθολογίας αποκαλύπτουν όλο το εύρος των πραγματικά οντολογικών μορφών.
Γιατί όμως εμφανίζεται ο Άδης; Ουσιαστικά κάτι άλλο πρέπει να ρωτήσουμε: Γιατί ανάμεσα στο Όν ως τέτοιο και στην ανθρωπίνη σωματική μορφή τίθεται ο Άδης; Ποια οντολογική λειτουργία μιμήθηκε η εξουσιαστική αρχή της διάστασής μας και ανεκάλυψε τον Άδη; Η απάντηση είναι απλή: το Όν επάνω από όλα και κυρίως συσσωρεύει δύναμη και ενέργεια την οποία και επανεξαντλεί. Άρα η παρούσα διάσταση έπρεπε να εύρη τρόπους να συσσωρεύει δυνάμεις και ενέργειες ώστε να τις επαναχρησιμοποιεί: για αυτό το λόγο εφηυρέθη ο Άδης ο οποίος σε κάθε περίπτωση αποτελεί αστεία οντολογική υποανακάλυψη μη προσφέρουσα τίποτε στον Άνθρωπο του όντος, απλά καθυστερώντας τον προς την αιώνια επαναφορά στο Όν και στην σειρά του (όπως τονίζεται μέσα από την προαιώνια Ελληνική οντολογική θέαση κατά την οποία ο Οδυσσέας αναπολεί και νοστίζει προς την Ιθάκη (μέγα οντολογικό προορισμό): ουσιαστικά ο Άδης είναι ο προάγγελος της χριστιανικής μεταθανατίας σκλαβιάς του ανθρώπου, είναι η κακίστη εργαλειοποίηση ενός μεγέθους το οποίο οντολογικά είναι άγνωστο: το θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
vasilios888@yahoo.gr