Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως (από το βιβλίο μου: μίμησις Ελλήνων).

 

Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως.

Η Μυθολογία στηρίχθηκε –ως γνωστόν- στην έννοια της μεταφερομένης οντολογικής δυνάμεως από τα βάθη του Όντος (υπό τη μορφή των Γιγάντων και των  Τιτάνων) προς την νέα οντολογική διάσταση. Διαβάζουμε για την Τιτανομαχία και στον Όμηρο, και στον Ησίοδο, και σε άλλους οι οποίοι συνέγραψαν σχετικά με αυτά τα δρώμενα, ότι ο Δίας με τη βοήθεια του Κεραυνού, των λοιπών θεών και κάποιων Τιτάνων και Γιγάντων, ενίκησαν τους ήδη υπάρχοντας Τιτάνες και Γίγαντες. Το σύνηθες λάθος ευρίσκεται στο ότι θεωρούμε ότι απλά ο Δίας κινήθηκε, ενίκησε τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, και έφερε τις διαστάσεις ενός νέου κόσμου.

Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η πορεία και οι ενέργειες του Διός είναι μιμητικές και όχι αυθόρμητες και απλά κινητικές. Αξίζει να σημειώσούμε ότι οι κινήσεις του Διός μιμούνται τις κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Είναι χαοτικές, δυναμικές, εξοντωτικές, διόλου φιλικές με τους ανθρώπους. Ο Δίας μιμείται τις χαοτικές κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Απλά διαφέρει ο σκοπός της μίμησης: οι ίδιες αυτές οντολογικές δυνάμεις οι οποίες έδωσαν τον κόσμο των Τιτάνων και των Γιγάντων, έναν κόσμο χάους και δύναμης, τώρα θα πρέπει να δώσουν τον  νέο γήϊνο κόσμο της δικαιοσύνης και της ελεγχομένης διά του Κράτους δυνάμεως. Αλλά ο Δίας μιμείται την τιτανική και γιγάντεια ροή της δυνάμεως, απλά την εκτρέπει διαφορετικά, όμως η μίμηση των ήδη υπαρχουσών τιτανίων και γιγαντείων δυνάμεων φέρει τον νέο κόσμο των 12 θεών. Θα πρέπει λοιπόν στην τιτανομαχία και στην γιγαντομαχία να κατανοηθεί ότι μιμητικά από το Δία η δύναμις των Τιτάνων και των Γιγάντων θα πρέπει να εύρη νέες μορφές, διεξόδους, δημιουργικές στιγμές, μέσα από την υοθετησή της και την εγκατοίκησή της σε νέα καινά Όντα (όπως είναι οι άνθρωποι (άρα ο άνθρωπος  είναι η κληρονομηθείσα τιτάνια και γιγάντια δύναμις όπως αυτή μιμητικά διά των θεών (οι οποίοι είναι ως περιεχόμενο οι οντολογικές δυνάμεις) ήλθε δια του κόσμου στον άνθρωπο.

Όχι τυχαία η τιτανομαχία και η γιγαντομαχία είχε προλεχθεί στον Κρόνο από την Γαία και τον Ουρανό επειδή ο Κρόνος (όπως αναφέρεται στον Ησίοδο και αλλού) δεν είχε μοιράσει με δικαιοσύνη τις δυνάμεις που κληρονόμησε όταν ευνούχισε και εσκότωσε τελικά τον Ουρανό πατέρα του. Ο Κρόνος βέβαια μιμείται (διότι δεν υπάρχει καλή και κακή μίμηση , όπως δεν υπάρχει καλή  και κακή οντολογική δύναμη) την χαοτική δύναμη του Ουρανού ο οποίος διαμοιράζει τις οντολογικές δυνάμεις του κατά χαοτικό τρόπο μέσα στην αέναο πορεία του. Όμως η σύζυγος του Ουρανού είναι η Γαία και  του Κρόνου η Ρέα.

Τι σημαίνει σύζυγος: σημαίνει δημιουργική ανταλλαγή αρρένων και θηλειών οντολογικών δυνάμεων: Άρα ο Κρόνος ως Χρόνος περάτωσης της Γής και του Ανθρώπου θέλει να καθορίσει τη Ροή της Ρέας μέσα από συγκεκριμένες δυνάμεις: Αυτές θα δώσουν τη Γή και τον  Άνθρωπο όμως κατά τρόπο ισόκυρο και έγκυρο και δίκαιο: Κάτι το οποίο μάλλον δεν μπορεί να καταφέρει ο Κρόνος διότι ως Χρόνος δεν έχει όλες τις δυνάμεις του Όντος που χρειάζεται για αυτό το λόγο τρώει τα παιδιά του και προσπαθεί να σφετερισθεί την Οντολογική δύναμη που διαχειρίζεται (Στην περίφημη διαλεκτική της κληρονομηθείσας δυνάμεως ο Κρόνος θέλει να απολαύσει ως τέτοιος την τεράστια οντολογική δύναμη την οποία έλαβε όταν ευνούχισε τον πατέρα του Ουρανό). Ο Κρόνος θέλει την Τιτάνια δύναμη του Ουρανού για τον Εαυτό του, εάν σκεφθούμε ότι είναι ο Χρόνος, ο σύζυγος της Ρέας και Υιός της Γής  θέλει να χαρεί την άμορφη και ανεύθυνη και ήρεμη Γαία χωρίς όντα ανθρώπους και κίνηση δημιουργική. Είναι η αποτύπωση του χάους επί της γής, του σκότους, της απουσίας κίνησης, είναι η  Μητέρα των αγνωστικιστών θεωριών οι οποίες επικαλούνται την άγνοια την σχετικότητα το σκότος της μη Αληθείας.

Εάν λοιπόν ο Κρόνος μιμείται την τιτάνια δύναμιν του Ουρανού επί της Γής ο Δίας μιμείται την Οντολογική δημιουργικότητα η οποία μεταλλάσσει και φέρει μορφές, ο Δίας φέρει την Ανθρωπίνη μορφή: επί της Κρονείου αδικίας της μη εμφάνισης του Ανθρώπου (Ο Κρόνος τρώγει τα παιδιά του διότι δεν θέλει τα όντα στην επικράτειά του) ο Δίας προκαλεί την Γιγαντομαχία ώστε να κερδίσει την προαιώνια οντολογική δύναμη και να την κατευθύνει προς τον Ανθρωποκεντρισμό. Άρα ο Κρόνος μιμείται την προαιώνια οντολογική πορεία,  θέλει να είναι στη θέση του όντος χωρίς να δίδει λογοδοσία σε κανέναν: όμως ο Δίας μιμείται την βαθυτέρα δημιουργική φύση του Όντος η οποία αρέσκεται στη δημιουργία προσκαίρων μορφών, κόσμων και δομών. Άρα έχουμε την διχόνοια Χρόνου  και όντων η οποία πηγάζει μέσα από την μίμηση των Οντολογικών τρόπων, όμως αυτή η Οντολογική δύναμη μέσα από την προαιώνια ροή της δίδει λύση, λύση ροής, λύση δύναμης : ο Δίας προκαλεί την Τιτανομαχία διότι εν χρόνω θα πρέπει να κατανεμηθή η υφισταμένη οντολογική δύναμη. Η διάσταση Χρόνου και  Όντων είναι καθοριστικής σημασίας για την πορεία της μιμητικής δυνάμεως του  Όντος.

Ο Δίας λοιπόν είναι αυτός ο οποίος καλείται να λύση την διχόνοια Χρόνου και Όντων. Ας την προσέξουμε αυτή την οντολογική στιγμή είναι πράγματι πολύ σημαντική.Ο Χρόνος είναι ο νέος οντολογικός υπολογισμός , μέσα σε αυτό το δοθέν διάστημα πρέπει να συμβούν όλες οι ανακατανομές των οντολογικών δυνάμεων. Όμως ο Χρόνος μιμούμενος  το  Όν κρατεί τις δυνάμεις σε δυναμικό πεδίο, δεν τους  επιτρέπει να γίνουν μορφές, ξέρει ότι εάν γίνουν μορφές θα αρχίσει η αντίστροφη πορεία  του Χρόνου, η ζωή των Όντων εξισούται με τη ζωή του Χρόνου: τα Όντα είναι ο Χρόνος: δεν θέλει να χάσει ο Κρόνος τα σκήπτρα. Όμως ο Δίας μιμείται το Όν έν στιγμή δημιουργώντας διά της παρεχομένης οντολογικής δυνάμεως τρία βασίλεια (Ολύμπου, Άδου, Θαλάσσης) εμφανίζοντας 12 μορφές κατασπαραγμένων Θεών οι οποίες αυτές μορφές είναι εκμαγεία ώστε να εμφανισθούν οι άπειρες ανθρώπινες μορφές. Και όλα αυτά μέσα από την Γιγαντομαχία και την Τιτανομαχία η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο δανεισμός των δυνάμεων των γιγάντων εκ του Διός. Δια αυτών των δυνάμεων ο Δίας, μιμούμενος τον τρόπο ανακατανομής των δυνάμεων εκ μέρους του Όντος προχώρησε στην εγκόσμιο κατανομή αυτών των δυνάμεων: έφτιαξε το δικό του βασίλειο του Ολύμπου, της Θαλάσσης (Ποσειδών) και του Άδου (Πλούτωνας): στην ουσία  μιμήθηκε εκ του Όντος: τον τρόπο μετάβασης και εξέλιξης της Οντολογικής ζωής: καθόρισε τα περάσματα του ανθρώπου μέσα από αυτή την χρονική διάρκεια και διάσταση πρίν την μετάβαση στην επομένη οντολογική στιγμή: συγκεκριμένα  εκ του Όντος ο άνθρωπος θα καταλήγει στον  Όλυμπο, εκεί ευρίσκεται η πνευματική σπορά των ανθρώπων: μέσα από την κατάλληλη κίνηση θα σωματοποιείται εν γή το πνεύμα και έπειτα θα αποσωματοποιείται στον Άδη. Έπειτα θα φεύγει στην Οντολογική του συνέχεια: αυτή η πορεία εκ του Διός είναι η δόμηση εν χρόνω της οντολογικής δυνάμεως την οποία έλαβε εκ της νίκης του επί των Γιγάντων και των Τιτάνων. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι μορφές, οι θείες και οι  ανθρώπινες είναι γεμάτες από γιγάντια δύναμη.

Ως εκ τούτου ο Άνθρωπος, ο Έλληνας, ο γνώστης των Οντολογικών περασμάτων της Μορφής, οφείλει να είναι δυναμικός, πορευτής των σταδίων του Όντος, έχων ως σκοπό την διά της γαίας επιστροφή στην Οντολογική πορεία. Ο άνθρωπος ο οποίος μιμείται την Ελληνική Οντολογία είναι Δυνατός, περιπλανητής, άφοβα περνά τα στάδια του ουρανού της θαλάσσης και του άδου και συνεχίζει την πορεία του εκ του Όντος σε νέες καταστάσεις.