Γιατί διαχρονικά οι τούρκοι και το τουρκικό κράτος, αρνούνται την Γενοκτονία Ποντίων, Αρμενίων, Ελλήνων;

 

Γιατί διαχρονικά οι τούρκοι και το τουρκικό κράτος, αρνούνται την Γενοκτονία Ποντίων, Αρμενίων, Ελλήνων;

Κανένα σκεπτικό, καμμία πράξη, οργανωμένης Πολιτείας και πολιτικών δεν είναι τυχαία, αυθόρμητη, της στιγμής. Η απόφαση του τουρκικού κράτους σήμερα ακόμα να μην αναγνωρίζει την γενομένη φρικτή και κατά συνέχεια Γενοκτονία Αρμενίων, Ποντίων και Ελλήνων, είναι απόφαση η οποία ζυμώνεται μέσα από τα ορμέμφυτα του τουρκικού λαού, τις πολιτικές και θρησκευτικές καταβολές του, υπολογιζομένου βέβαια του γεγονότος  ότι είναι δύσκολο να ονομάσει γενοκτόνο τον κεμάλ ο οποίος σε κάθε περίπτωση είναι ο ιδρυτής του συγχρόνου τουρκικού κράτους (το οποίο βέβαια τίποτε δικό του δεν έχει, είναι ένα πολιτικό και θεολογικό μίγμα των κατά καιρούς επηρεασμών από τον διαχρονικό Ελληνικό πολιτικό, θρησκευτικό, πολιτισμό).

Θα πρέπει να κατανοηθεί ότι αυτό το οποίο συνέβη από το τουρκικό κράτος στους Ποντίους, Αρμενίους, Έλληνας, είναι ο διαχρονικός και μόνιμος τρόπος άνδρωσης και ιστορικής εξέλιξης του τουρκικού κράτους. Ειδικά έπειτα από την ανάμιξη του σελτζουκικού και οθωμανικού κράτους με το μουσουλμανισμό η πολεμική με κάθε τρόπο (γενοκτονικό και άλλο) επικράτηση ήταν επιταγή του προφήτου και του αλλάχ άρα απολύτως επιτρεπομένη προκειμένου το τουρκικό κράτος να ανδρωθεί και να επιβιώσει ιστορικά. Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να παραδεχθεί ότι αυτό που συνέβη στους Ποντίους Αρμενίους και  Έλληνας από τον κεμάλ είναι γενοκτονία, είναι σαν να αναιρεί τον ιστορικό τρόπο παρουσίας του και εξέλιξής του.

Οι ογούζοι τούρκοι είναι οι κοινοί πρόγονοι των τουρκικών λαών του Μεσαίωνα, εμφανίζονται κατά τον 8^ο ή 9^ο αι. α.κ.χ  και εγκαταστάθηκαν ανατολικά της λίμνης Αράλης. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε  είναι το ότι οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούσαν την ίδρυση κράτους προκειμένου να διασφαλίσουν (κατά το βυζαντινό παράδειγμα) την ιστορική τους επιβίωση. Οι ογούζοι τούρκοι τελικά κατάφεραν και δημιούργησαν κράτος, ο Σελτζούκ μάλιστα, γενάρχης των ογούζων τούρκων, συνέτριψε τους ιρανόφωνους Γασνεβίδες και εισήλθαν θριαμβευτές στην Περσία. Πέρα από τον πόλεμο και την σκλαβιά και την εξόντωση των αντιπάλων  ως απόγονοι των φυλών των στεπών της Ανατολής δεν ήξεραν τίποτε άλλο. Μόνον η ανάμιξή τους (οθωμανοί κυρίως) με το βυζάντιο εξύπνησε μέσα στους μετέπειτα οθωμανούς την έννοια του κράτους και της ειρηνικής διαβίωσης. Ας σημειώσουμε ότι οι Πατζινάκοι ήταν τμήμα των ογούζων τούρκων: ας σημειώσουμε το χαρακτηρισμό τον οποίο τους αποδίδει ο Λέοντας Διάκονος: «…έθνος νομαδικόν και πολυάνθρωπον…φερέοικον…εφ΄αμαξών ως τα πολλά βιοτεύον…». Η φυσική  αγριότης των τοουρκικών φύλων δεν εξηφανίσθη ποτέ διότι δεν συοδεύθηκε ποτέ από την άνθιση της ενδογενούς φιλοσοφίας και της πραγματικής ενασχόλησης με τον Εαυτό και την Πόλη, τον Πολιτισμό και την εξέλιξη ιδεών και αξιών. Για αυτό εξάλλου οι οθωμανοί δεν είχαν γνώση ξένων γλωσσών, εμπορίου, για αυτό οι αξιωματούχοι τους ήταν Έλληνες προκειμένου να διαφεντεύσουν την οθωμανική αυτοκρατορία.

Έμειναν πάντοτε καθηλωμένοι στα ορμέμφυτα (θρησκευτικά πολιτικά) της  διαχρονικής φυλής τους. Οι Άλλοι ήταν άπιστοι, εχθροί, έπρεπε με κάθε τρόπο να ελεγχθούν, εξοντωθούν, εξανδραποδιθούν, προκειμένου η τουρκική φυλή να επιβιώσει. Η τουρκική φυλή είναι φυλή επιβίωσης με κάθε μέσο, άρα πώς είναι δυνατόν να ονομάσει ως έγκλημα και να  καταδικάσει τον τρόπο της ιστορικής επιβίωσής της; Ειδικά στην εποχή του κεμάλ κατά την οποία το  τουρκικό κράτος διακύβευε την ίδια την ιστορική του ύπαρξη;

Ας ιδούμε και αυτή την πλευρά του οθωμανικού τουρκισμού: η οποία δικαιολογεί διαχρονικά την άρνηση του τουρκικού κράτους να αναγνωρίσει την γενοκτονία των Ποντίων Αρμενίων και Ελλήνων. Στα τέλη του 13 ου αι. τούρκοι γαζήδες  (ιεροί πολεμιστές του μουσουλμανικού τζιχάντ) εκμεταλλευόμενοι την κατάρρευση του βυζαντινού κράτους στην Μικρά Ασία ίδρυσαν τουρκομανικά χανάτα στο δυτικό κυρίως τμήμα της. Οι τουρκομάνοι λοιπόν κατέλαβαν μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας.  Αυτό το μέρος της Μικράς Ασίας σταδιακά έγινε ο πυρήνας  επάνω στον οποίο στηρίχθηκε η ίδρυση του οθωμανικού κράτους, ο πυρήνας και του μετέπειτα τουρκικού κράτους: από την Μικρά Ασία δημιουργήθηκε το οθωμανικό κράτος το οποίο κατέκτησε το βυζάντιο: άρα ο διαχρονικός  τουρκισμός θεωρεί ότι μέσω των γενοκτονιών των Αρμενίων Ελλήνων και Ποντίων απεκατέστησε την ιστορική (για τους τούρκους) δικαιοσύνη: έχουν ξεχάσει βέβαια παντελώς ότι η Μικρά Ασία ήταν η χώρα του Θαλού και του Ηρακλείου, της Εφέσου και του τεραστίου Ελληνικού Πολιτισμού. Έχουν ξεχάσει ότι οι Πόντιοι  Έλληνες, οι Μικρασιάτες Έλληνες, είχαν βαθύτερες ρίζες στην Μικρά Ασία, ρίζες ιστορικής πολιτιστικής οικονομικής και πολιτικής και φιλοσοφικής ύπαρξης ώστε να ζητήσουν ένα συγγνώμη για την γενοκτονία (ιστορική αδικία)  είς βάρος των.

Ας σημειώσουμε ότι κατά την μάχη της Άγκυρας ο Ταμερλάνος, ο ηγέτης των Μογγόλων της Ανατολής,  ενίκησε τον ηγέτη των οθωμανών βαγιαζήτ: στο διάλογο που επακολούθησε ο Ταμερλάνος κατηγόρησε τον βαγιαζήτ ότι παρέβη το ιστορικό της φυλής των (ως γνωστόν οι τούρκοι είναι μογγολικής καταγωγής) και προσπάθησε να μείνει σε μία περιοχή (Μικρά Ασία) δημιουργώντας πολιτικό και πολιτιστικό κράτος: ο βαγιαζήτ βέβαια παραδέχθηκε όλες τις βυζαντινές επιρροές του, εξάλλου ο διάδοχός του  μουράτ και μωάμεθ ως ρωμαίοι αυτοκράτορες εμιμήθησαν σε όλα το βυζαντινό κράτος: άρα πώς είναι δυνατόν να απαρνηθούν τη Μικρά Ασία την οποία θυμούνται ως το σημείο τομής της καταγωγής των, ως το σημείο που  τους έδωσε ιστορικό πολιτικό στίγμα (με Ελληνική σφραγίδα) και να παραδεχθούν ότι εκεί διέπραξαν φρικτές γενοκτονίες;

Γράφει χαρακτηριστικά ο Θεόδωρος Σκουταριώτης (σύνοψις χρονική): «οι σελτζούκοι κατέλαβαν το σύνολο της Μικράς Ασίας , οι χριστιανοί σφάχτηκαν, τα σπίτια και οι εκκλησιες της  μικράς Ασίας λεηλατήθηκαν»: ο κεμάλ δεν έπραξε κάτι το διαφορετικό ώστε όση συγγνώμη έχει ζητήσει το  τουρκικό κράτος για τα πρώτα έργα του άλλη  τόση θα ζητήσει για τα τελευταία αναγνωρίζοντας την Γενοκτονία Ποντίων και Μικρασιατών Ελλήνων και Αρμενίων.