Η σχέση της Παναγίας με τις Ομηρικές συλλήψεις.

 

Η σχέση της Παναγίας με τις Ομηρικές  συλλήψεις.

Η εισαγωγή της λατρείας της Παναγίας  Μαρίας στην χριστιανική θρησκεία, σηματοδοτεί την εισαγωγή της απαραίτητης θηλυκής (φυσικής) δυνάμεως σε μία θρησκεία. Από τα βάθη του χρόνου, από τα βάθη της Μινωϊκής πρώτης θρησκείας, η Φύση, ως σύνολο χαοτικών δυνάμεων οι οποίες μεταφέρουν δυνάμεις και ενέργειες απαραίτητες στην ανθρώπινη εξέλιξη και ιστορια, αυτή η Φύση μορφοποιούσε Θεές ως μεταφορείς Όντων και Κοσμικών προτύπων.

Η Παναγία αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η χριστιανική θρησκεία αποτελεί συνέχεια των μορφοποιήσεων των συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες μετατρέπονται σε θείες προκειμένου να  εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο γένος: παλαιός ο τρόπος, νέα η μορφή. Το ζητούμενο λοιπόν είναι πόσα πράγματα δανείζεται η μορφή της Παναγίας από τις προϋπάρχουσες θρσκείες (όταν ομιλούμε για προϋπάρχουσες θρησκείες εννοούμε όσα κείμενα  ομιλούν περί των θρησκειών (τα Ομηρικά έπη παραδίδουν ολοκληρωμένη   άποψη για το Ολύμπιον Θείον).

Μας έρχεται λοιπόν στο μυαλό μας η Αναδυομένη Αφροδίτη, η στιγμή της γενέσεως της Αφροδίτης, η οποία αναδύεται εκ του βυθού της Θαλάσσης. Η Αφροδίτη δεν γεννάται, μεθίσταται, απλά αλλάζει κατάσταση ύπαρξης: από τα βάθη της θαλάσσης, του χάους , της αγνώστου και περιπλεκομένης Φύσεως αναδύεται εις την διάστασίν μας. Πρόκειται λοιπόν για μία Μετάσταση, για μία απλά  Οντολογική αλλαγή ενός ήδη υπάρχοντος Όντος: διότι η Γυναίκα Είναι ο Άνδρας  Γίγνεται (όλοι θυμόμαστε τον Ηρακλή νεογέννητο στην κούνια να πνίγει τα φίδια δηλαδή τις πολλαπλές οντολογικές απολήξεις και επιλογές επιλέγοντας τον δικόν του Εαυτόν). Η Ελληνική κοσμοθέαση κατενόησε ότι η Μορφική Γυνή ήδη Υπό-άρχει υπό των αιωνίων μεταλλασσομένων οντολογικών δυνάμεων, άρα πάντα αυτές οι δυνάμεις υπάρχουσιν άρα πάντα η Γυνή υπάρχει, άρα απλά μεθίσταται, αλλάζει, μεταφέρεται από διάσταση σε διάσταση, μεταφέροντας τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες κτίζουν κόσμους και ανθρώπους.

Άρα η Μετάσταση της Αφροδίτης μεταφέρει τις συμπαντικές δυνάμεις της Θεάς στον παρόντα κόσμο, οι οποίες δεν γεννιούνται απλά ήδη Είναι και ως τέτοιες μεταφέρονται και στον κόσμο μας από τον προηγούμενο κόσμο, από τα βάθη (θάλασσα) του προηγουμένου κόσμου. Ώστε  η χριστιανική θρησκεία υιοθέτησε την ήδη αυτή υπάρχουσα οντικότητα των Ελλήνων κοσμοθεωριστών. Η Παναγία λοιπόν μετέστη, μεθίσταται, μεταφέρει τις δυνάμεις της Φύσεώς της στον επόμενο κόσμο, ώστε εκεί να μεταφερθούν οι δυνάμεις τις οποίες  σύμφωνα με την καινή διαθήκη και την ιερά παράδοση, της μετέφερε ο τριαδικός θεός. Υπεράνω όλων όμως ο χριστιανισμός υιοθέτησε την μετάσταση των Ελλήνων διότι έπρεπε να επιτύχει την οντολογική συνέχεια επί του συστήματός της.

Η Παναγία είναι η Γυνή, η Φύσις, η μεταφέρουσα αιώνιες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες συνενώνουν τους κόσμους  τους οποίους έχει ανάγκη ο χριστιανισμός: τον κόσμο της γένεσης, τον κόσμο της γής, τον κόσμο της Βασιλείας των Ουρανών: άρα αυτοί οι κόσμοι δεν ενώνονται μόνον με την δύναμη του τριαδικού θεού (όπως ο κόσμος των Ελλήνων δεν είχε ανάγκη ενός θεού και μόνον αλλά 12 θεών (συμπαντικών δυνάμεων): ώστε η  Παναγία, ως αρχέγονος φύσις, ως δοχείο ακένωτον (σύμφωνα με την υμνολογία της Εκκλησίας) γεμίζει με την συνεχώς υπάρχουσα και αενάως υπάρχουσα οντολογική δύναμη η οποία συνενώνει όλες τις οντολογικές διαστάσεις που έχει  δημιουργήσει ο χριστιανισμός.

‘Αρα η Παναγία ως Συμπαντική φύσις μεταφέρει από διάσταση σε διάσταση (μεθίσταται δηλαδή απλά οι δυνάμεις της αλλάζουν διάσταση χωρίς καμμία μορφική φθορά διότι έχουν οντολογική αυταξία) τις αρχέγονες εκείνες συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες ζωοποιούν κάθε διάσταση: στη γένεση ο θεός παράγει διά του λόγου ζωή, στην άμωμη σύλληψη της Παναγίας επίσης υπήρξε η διά του λόγου σύλληψη (η οποία Παρμενιδείως συνενώνει το νοείν και το Είναι) άρα η  Γυναικεία Φύσις της Παναγίας μεταφέρει την ικανότητα , την έλλογο ικανότητα ταύτισης του νοείν και του Είναι διά του Λόγου: αυτή η δύναμη είναι η κορωνίδα της Βασιλείας του Θεού διότι ο επόμενος κόσμος (σύμφωνα με τους χριστιανούς) θα σηματοδοτήσει ως η γένεσις την τέλεια ταύτιση του Λέγω και Πράττω (είπε φώς και εγένετο φώς): άρα η Παναγία ως φορέας αυτής της δυνάμεως (διότι είπε ο Θεός Ιησούς επί του σώματος της Παναγίας και εγένετο Ιησούς επί του σώματος της Παναγίας) την μεταφέρει στην επομένη διάσταση ως ήδη υπάρχουσα μορφή ,ως αναλλοίωτος μεταφορέας της ήδη υπαρχούσης θηλείας δυνάμεως η οποία ζωοποιεί κάθε διάσταση επιτυγχάνοντας την οντολογική διαδοχή.

Γιατί όμως η Αφροδίτη,  γιατί η Παναγία διατηρούν την μορφήν των από διάσταση σε διάσταση; Διότι μέσα στην Οντολογική χαότητα η μορφή σημαίνει μορφοποίηση, ταξιθέτηση, ταξινόμηση δυνάμεων: η Μορφή εσωτερικοποιεί την Ουσία του Είναι, Είναι ό,τι Γίγνεται, και πρέπει να διατηρηθεί για όσες διαστάσεις πλάθονται σύμφωνα με αυτή  την μορφή: ως παρελθόν στον κόσμο της τελειότητας, ως παρόν στη γή, ως μέλλον στην επομένη τελική κατάσταση. Άρα η Γυνή ως ήδη υπάρχουσα Μορφή ήδη Είναι για τρείς διαδοχικές καταστάσεις, για αυτές ήδη Είναι, για την πρώτη οντολογική (εκεί όπου ταξιθετούνται οι δυνάμεις του Όντος) η τωρινή  γήϊνη κατάσταση και η μελλοντική στην οποία η σύνθεση  των προηγουμένων θα παράξει το τελικό ανθρώπινο υποκείμενο των τελικών οντολογικών δυνάμεων πρίν όλα χαθούν στις επόμενες οντολογικές κατανομές.

Άρα η Παναγία μεθίσταται διότι ως Μορφή ταξινομεί τις δημιουργικές αρχές της Γένεσης,ως Μορφή τις διατηρεί Γεννώντας τον Θεάνθρωπο (σύμφωνα με τη χριστιανική δογματική τελεία ταύτισις νοείν τε και Είναι) η ίδια αυτή Μορφή πρέπει και στην επομένη Βασιλεία των Ουρανών να μεταφέρει αυτήν την ταξινομημένη ικανότητα είμαι ό,τι επιλέγω ελλόγως να είμαι: άρα η Μετάστασις της Παναγίας μας υπενθυμίζει την μεγίστη Οντολογική ανακάλυψη των Ελλήνων ότι η Μορφή επί του κόσμου μας είναι μία και αναλλοίωτος ως μεταφέρουσα όλες τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες θα εξαντλήσουν το Είναι αυτού του κόσμου.

Άρα διά της  Μετάστασης της Παναγίας αναβιώνει και το Οδυσσεϊκό πρότυπο, αν και κανείς δεν έχει προσέξει ότι διά της Μετάστασης της Παναγίας οι χριστιανοί φάσκουν και αντιφάσκουν το θέμα του θανάτου: διότι η Μετάστασις της Παναγίας μεταφέρει ένα πρότυπο οντολογικής κίνησης, δεν υπάρχει ζωή και θάνατος, αλλά κίνησις εμπειρίας και μεταφοράς οντολογικής ενέργειας, έως το νόστο του Όντος, όπως ο Οδυσσέας κινούμενος έφθασε έως το ν. Άρα η Μετάστασις της Παναγίας αποκαθιστά την Ομηρική Αλήθεια επί του χριστιανισμού: δεν υπάρχει ζωή ή θάνατος, δεν υπάρχει φθορά και μη φθορά,ο Άνθρωπος ως Μορφή μεταφέρουσα οντολογικές δυνάμεις είναι ανώλεθρος, άφθαρτος, αθάνατος, διότι πάντοτε η  Μορφή Είναι μεταφέρουσα τις οντολογικές δυνάμεις του Μεγάλου Νόστου.

Για αυτό εξάλλου οι χριστιανοί εδανείσθηκαν από τον Όμηρο τα επίθετα επί της Παναγίας, προκειμένου να δηλώσουν την παντοδυναμία της μορφής της, του πνεύματός της, της ψυχής της , του σώματός της (τα επίθετα της Παναγίας τα οποία αφορούν το σώμα της δηλώνουν κατά Ελληνικό τρόπο ότι το σώμα είναι σύνολο συντεθειμένων  οντολογικών δυνάμεων ίδιας κατάστασης με το πνεύμα, το σώμα είναι στερεό πνεύμα, οι ζωτικές μας λειτουργίες είναι οι σκέψεις του σώματος όπως οι σκέψεις του πνεύματος  είναι  οι πράξεις του πνεύματος) . Διότι μέσα από τα επίθετα προς την Παναγία αναδεικνύεται η Ελληνική Οντολογία, ότι η Γυνή είναι η πνευματική ψυχική σωματική μεταφορά των ήδη υπαρχουσών  επί της θηλείας μορφής των οντολογικών δυνάμεων.

Η Γουρλομάτα Παναγία μας θυμίζει την βοώπιν πότνια Ήρα (τα μάτια ως δύναμις μεταφερομένων διά των οφθαλμών  δυνάμεων της ψυχής) η παμμακάριστος Παναγία μας υπενθυμίζει τον ηδυεπή και λιγύν αγορητή Νέστορα, τις δυνάμεις οι οποίες αποπνέουν ευτυχία και χαρά.  Η τανύπεπλος Ελένη προσφέρει το επίθετο στην Παναγία ως υψηλοτέρα και μεγαλυτέρα των Ουρανών, την έννοια της ανοικτότητας  μυαλού και ψυχής. Η Χρυσομαλλούσα Παναγία μας υπενθυμίζει την ηύκομον (εΰκομον) Λητώ, τα μαλλιά ως τρόπος μεταφοράς λιπαρών και ωραίων οντολογικών δυνάμεων. Άρα η Παναγία μεταφέρει τον Ελληνικό τρόπο της αϊδίου θηλείας μορφής η οποία αενάως μεταφέρει τις ζειδώρους οντολογικές δυνάμεις από κόσμο και διάσταση  προς κόσμον και διάστασιν.