Αναλύοντας την Ειρωνική μέθοδο του Σωκράτους.

 

Αναλύοντας την Ειρωνική μέθοδο του Σωκράτους.

Το ρ.είρω (ενώνω, συνδυάζω κλ.π) αποδεικνύει την οντολογική φύση της Ελληνικής γλώσσης. Οι λέξεις πλάσθηκαν προκειμένου να καταδείξουν την ήδη υφισταμένη οντολογική δύναμη και όχι για να δημιουργήσουν κάτι το νέο: Καμμία λέξη δεν εγέννησε έννοια ή πράξη, όλες αναφέρονται στο ήδη υπάρχον. Άρα ο Σωκράτης διά του είρω, της Ειρωνικής του μεθόδου, έπρεπε να κινήσει την ήδη οντολογικώς υπάρχουσα δύναμη της συνένωσης. Άρα ο Σωκράτης διά της Ειρωνικής του μεθόδου δεν εδημιούργησε κάτι καινούργιο: κανείς φιλόσοφος δεν εδημιούργησε κάτι το καινούργιο: απλά διά των λέξεων μετήλλαξαν και εφανέρωσαν μία νέα εκδοχή ήδη υφισταμένων κινήσεων και πραγμάτων.

Άρα ποιο ήδη υπάρχον πράγμα, έννοια, συμβάν, εφανέρωσε ο Σωκράτης διά της ειρωνικής του μεθόδου: η απάντηση δείχνει συμπαντικώς απλή: ο Σωκράτης μιμήθηκε τον Οντολογικό τρόπο σύμφυρσης των αντιθέτων: Το σύμπαν λοιπόν διαπράττει ειρωνεία όταν συνθέτει το πύρ και το ύδωρ, τον αέρα και την γαία. Ο κόσμος ειρωνεύεται όταν συνδέει το άρρεν και το θήλυ, τον ήλιο με τα φυτά. Όλα είναι ειρωνεία, ένωση αντιθέτων, σύμφυρση διαφορετικών πραγμάτων με σκοπό ένα νέο όν, μία νέα ζωή, μία νέα οντολογική πορεία και οδό.

Η Αντιγόνη ειρωνεύθηκε τον Κρέοντα όταν ένωσε τους αγράφους νόμους με τους γραπτούς, ο Οιδίποδας ήταν Είρων  όταν ένωσε την Οντολογική γνώση με την εμπειρική άμεση αισθητηριακή γνώση. Επειδή κάθε τέτοια ένωση μας φαίνεται παράξενη και κάποιες φορές παράδοξη επικράτησε το να συνδυάζουμε την ειρωνεία κυρίως με το γελοίο, αλλά ουδεμία σχέση  ενδογενής υπάρχει ανάμεσα στο γελοίο και στην ειρωνεία: η ειρωνεία είναι μία βαθυτάτη οντολογική πορεία συνένωσης των αντιθέτων ώστε να αποκαθίσταται η πραγματική γνώση του Όλου Όντος.

Ο Εμπεδοκλής ήταν ο μέγας Είρων Οντολόγος Φιλόσοφος.Διά της Φιλότητος ειρωνεύθηκε, ένωσε, τις ποικίλες συμπαντικές δυνάμεις του θερμού και του ψυχρού, του αερίνου και του υδατίνου, προκειμένου να παρουσιάσει το Όν ως όλον: ώστε μέσα από την Ολότητα να αποκαλυφθεί κάθε οδός και τρόπος του Όντος: άρα η  Ειρωνεία ως Ένωσις των Αντιθέτων ολοποιεί τα Όντα και αποκαλύπτει οδούς, τρόπους, έννοιες και σκοπούς.

Ο Σωκράτης διαμορφώθηκε ως Φιλόσοφος ως Πολίτης μέσα στην Πόλη. Τι σημαίνει πνευματικώς και πρακτικώς ολο αυτό; Σημαίνει εξαιρετική ταξινόμηση των πνευματικών και ηθικών δυνάμεων οι οποίες οργανώνουν τον Πολίτη μέσα στην Πόλη: Ο κόσμος του Αγαθού έγινε η μεγάλη δεξαμενή: μέσα από αυτήν την δεξαμενή αντλήθηκαν όλες εκείνες οι ιδέες και οι αξίες οι οποίες θεωρήθηκαν ως εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου: αναφερόμαστε στο Καλό, το Ωραίο, το Ωφέλιμο, το Χρήσιμο. Όμως ο κόσμος των ιδεών θα πρέπει να εξωτερικευθεί, θα πρέπει οι εσωτερικές ιδέες  να γίνουν εξωτερικές ηθικές αξίες ώστε να μεταλλαχθούν σε αρετές, γεννώντας το τέλειο πρότυπο του Πολίτου σε μία ευνομούμενη Πόλη.

Ο Σωκράτης  είρει, ειρωνεύεται, ενώνει, συνδυάζει, ακριβώς τις ήδη  υπάρχουσες ιδέες και αξίες οι οποίες εκ του κόσμου του αγαθού ενυπάρχουν σε κάθε  άνθρωπο, με τις δυνητικές ηθικές πράξεις οι οποίες διά των αρετών θα  δέσουν τις ανθρώπινες πράξεις με τις ιδέες και τις αξίες μετατρέποντας τις ανθρώπινες πράξεις σε ηθικές διότι θα έχουν ως κίνητρο αγαθές ιδέες και αξίες. Άρα η σωκρατική ειρωνεία είναι η ένωσις των εσωτερικών ιδεών με τις εξωτερικές πράξεις, η ένωση του πνεύματος με την ηθική. Αυτό όμως ήταν κάτι το πολύ  δύσκολο.

Διότι η ιδέα του Ωραίου για κάποιους ήταν δεμένη με την δύναμη του ισχυροτέρου. Η δύναμη του καλού ήταν για κάποιους δεμένη με την ενέργεια των ισχυρών. Άρα ο Σωκράτης ως νέος Εμπεδοκλής επρεπε να  είρει, να ειρωνευθεί, να ενώσει, τις ιδέες του κόσμου  του Αγαθού (που όλοι έχουμε μέσα μας) με τις πρέπουσες ηθικές αξίες ώστε να παραχθεί ένας ωραίος Πολίτης σε μία Καλή Πόλη. Ο Κόσμος του Αγαθού είναι ο οδηγός ως ο πρώτος Είρων ώστε ο Σωκράτης να διεξάγει σωστά την Ειρωνική του συνδυαστική επέμβαση. Ο Κόσμος του Αγαθού συνδυάζει το σύνολο των ιδεών του με τον κόσμο της  αρμονίας και τον άνθρωπο της συμμετρίας, ο κόσμος του Αγαθού παράγει και εξωτερικεύει το ωραίο και το καλό ως συμμετρία και αρμονία. Άρα παρόμοια θα πρέπει να εργασθεί και ο Σωκράτης ώστε ο Άνθρωπος ως προτύπωση του κόσμου του Αγαθού να εξωτερικεύσει πράξεις αρετών προς ένα κόσμο και έναν Πολίτη αρμονίας και συμμετρίας.

Ο Σωκράτης λοιπόν έπρεπε να δημιουργήσει δύο πόλους: την γνώση της εσωτερικής ιδέας μέσα στον Άνθρωπο και την πράξη  αυτής της ιδέας μετατρέποντας την ιδέα σε αρετή. Η Ειρωνική μέθοδος έγκειται στην μετατροπή της Ιδέας και της Αξίας σε Αρετή (διότι και η  Αρετή όπως η Ειρωνεία παράγεται από ένα ρήμα (αραρίσκω) το οποίο όπως και το είρω σημαίνει ενώνω, συνδυάζω, αρμονικοποιώ).

Ο Σωκράτης  ανέδειξε τέσσαρες κορυφαίες εσωτερικές ιδέες: το ωραίο, το καλό, το χρήσιμο, το ωφέλιμο. Αυτές διά της ειρωνικής ενωτικής μεθόδου έπρεπε να αναδειχθούν όχι  μόνον στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου ως γνώση, αλλά και στον εξωτερικό περιβαλλοντικό πολιτικό κόσμο ως ηθική πράξη. Για αυτό η Σωκρατική Ειρωνεία είναι Πολιτική πράξη, για αυτό και ο Σωκράτης εσωτερικοποίησε τη Φύση και μετήλλαξε τις φυσικές δυνάμεις σε ιδέες ώστε να τις μετατρέψει σε μετρήσιμες ηθικές αρετές μετρησίμων  πράξεων με ορατά αποτελέσματα την παραγωγή πολίτου και πόλης. Ο αήρ έγινε σκέψη, το ύδωρ ηθική κίνηση, το πύρ βούληση, η γαία ηθική πράξη, ο ήλιος σοφία.

Άρα ο Σωκράτης διά της ειρωνικής μεθόδου ένωσε.  τις εσωτερικές ιδέες του Ωραίου και του Καλού και του Ωφελίμου και του Χρησίμου με τις εξωτερικές αξίες του Σοφού, του Οσίου, του δικαίου του Ανδρείου. Ειρωνικά (συνδυαστικά) την ιδέα του Ωραίου  την ειρωνεύθηκε (ένωσε) με την δικαιοσύνη τη σοφία τη σωφροσύνη και την ανδρεία. Αλλά η ειρωνεία, η συνδυαστικότητα δεν σταμάτησε εκεί: ο Σωκράτης ειρωνευόταν, συνδύαζε, ένωνε την δικαιοσύνη όχι με την ισχύ αλλά με την σωστή καθεαυτή γνώση, την ανδρεία όχι με την άλογη ισχύ αλλά με τη γνώση των δεινών και θαρραλέων, την σωφροσύνη όχι με την παθητικότητα αλλά με την οσιότητα, την σοφία όχι με την υπερηφάνεια αλλά με την γνώση  του καλού και του ωραίου: Ο Σωκράτης ειρωνευόμενος, συνδυαζόμενος δηλαδή, όλες τις ιδέες με την σωστή ηθική αξία και τον σωστό τρόπο, αραρίσκει, ενώνει αρμονικά τις ιδέες με τις σωστές πράξεις :άρα μετατρέπει τη σοφία την σωφροσύνη την δικαιοσύνη και την ανδρεία σε αραρίσκουσες συνδυαστικές αρετές ανάμεσα στις εσωτερικές ανενεργές ιδέες και στην εξωτερική ηθική και πολιτική πράξιν των και ενεργοποίησίν των. Η ειρωνεία είναι η μητέρα της αρετής.

Άρα ο Σωκράτης ήνωσε , ειρωνεύθηκε, τον άνθρωπο με τον εσωτερικό του κόσμο και την εξωτερική  ηθική και πολιτική προσωπικότητά του. Ένωσε τον Άνθρωπο με την Πόλη, τον Κόσμο του Αγαθού με τον Πολιτικό του κόσμο, με την Ειρωνεία του ο Σωκράτης, είρει, ενώνει τον κόσμο του Αγαθού με τον Εσωτερικό κόσμο του Ανθρώπου και την Εξωτερική του πολιτική ανθρωποκεντρική πραγμάτωση. Για αυτό αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά ο Ανθρώπινος κόσμος ως Όλον και η Πόλις κράτος εφάνη κάτι πολύ μικρό ενώπιον αυτού του όλου. Ως αποτέλεσμα είναι το ότι η  Σωκρατική συνδυαστική ειρωνεία παρήγαγε έναν κόσμο ως Όλον, έναν Άνθρωπον ως Ολιστική οντότητα συνδυάζουσα για πρώτη  φορά τον εσωτερικό χαοτικό εαυτό με την εξωτερική πολιτική και ηθική φύση. Αυτός ο Άνθρωπος ακολούθησε το δρόμο του όπως τον ξέρουμε όλοι. Όμως η Ειρωνεία αποκαλύπτει ένα ενωμένο όλον το οποίον ο μονθεϊσμός το απέδωσε σε έναν θεό με τα γνωστά αποτελέσματα: εάν  όμως ο Άνθρωπος αυτό το ειρωνικό όλον  το αντιμετωπίσει ως κενό αρμονίας και το υπερπηδήσει τότε οδηγείται στην επομένη διάσταση διότι η ειρωνεία εκπνέει τις παρεχόμενες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες αντιστοιχούν  σε αυτόν τον κόσμο.