Πώς κάποιος θα μπορούσε να κυβερνήσει  Πόλεις ή Βασίλεια τα οποία ζούσαν κάτω από τους δικούς τους νόμους  πρίν  κατακτηθούν.

 

Όπως ήδη έχω υποστηρίξει όταν  οι κατακτηθείσες περιοχές συνηθίζουν να ζούν κάτω από δικούς τους νόμους, ούσες ελεύθερες, υπάρχουν τρείς τρόποι σύμφωνα με τους οποίους μπορεί  να επικρατήσει κανείς σε αυτές. Ο πρώτος είναι να τις καταστρέψει. Ο δεύτερος είναι, ο ηγεμόνας να μεταβή προσωπικά σε αυτές τις περιοχές και να ζήσει εκεί. Ο τρίτος τρόπος είναι το  να επιτραπεί σε αυτές τις περιοχές να ζούν κάτω από τους δικούς τους νόμους, ως φόρου υποτελείς, θεσπίζοντας συγχρόνως μία κυβέρνηση αποτελούμενη από λίγους άνδρες οι οποίοι θα κρατούν την επικράτεια ευμενώς διακείμενη απέναντί σου Ηγεμόνα. Αυτός ο τελευταίος τύπος διακυβέρνησης, έχοντας κατοχυρωθεί από το Νέο Κυρίαρχο,  αποτελεί κοινό τόπο ότι θα είναι αδύνατο να επιβιώσει χωρίς την καλή θέληση  και την αναγκαία δύναμη αυτού του Ηγεμόνος, γι’ αυτό και θα πρέπει να γίνουν όλα τα αναγκαία ώστε αυτός να διατηρηθεί στην εξουσία. Η Πόλη η οποία έχει  επιλέξει να ζεί ως ελεύθερη κοινωνία, ευκολότερα θα συνεχίσει  να ζεί με αυτόν τον τρόπο εάν δραστηριοποιηθούν προς το σκοπό αυτό οι πολίτες της, υπό την προϋπόθεση ότι ο Ηγεμόνας επιθυμεί όλα αυτά και δεν έχει κάποια άλλα σχέδια στο μυαλό του.

Μπορούμε για όλα αυτά να αντλήσουμε παραδείγματα από την ιστορία της Σπάρτης και της Ρώμης. Οι Σπαρτιάτες επικράτησαν των Αθηναίων και των Θηβαίων δημιουργώντας ολιγαρχίες εκεί, όμως έχασαν και τις δύο αυτές πόλεις. Οι Ρωμαίοι όμως προκειμένου να επικρατήσουν στην Κάπουα, στην Καρχηδόνα και στη Νουμιδία, τις κατέστρεψαν,έχοντας ως απώτερο σκοπό  να μην τις χάσουν. Η Ρώμη θέλησε να επικρατήσει στην Ελλάδα υιοθετώντας σχεδόν τον τρόπο της Σπάρτης, αφήνοντάς την ελεύθερη έχοντας μάλιστα σε ισχύ τους δικούς της Ελληνικούς νόμους. Δεν το κατάφερε όμως, γι αυτό και αναγκάσθηκε να καταστρέψει πολλές πόλεις στην Ελλάδα προκειμένου να σταθεροποιήσει  εκεί την εξουσία της.  Φαίνεται λοιπόν ότι δεν υπάρχουν σίγουρες μέθοδοι ώστε μία πολιτεία να κυβερνήσει κάποια άλλη, εκτός  αν  την καταστρέψει. Όποιος και αν κυριαρχήσει σε μία περιοχή και δεν την ερημώσει, αυτή η περιοχή συνηθισμένη στο να ζεί μία ελεύθερη ζωή σαν ελεύθερη κοινότητα πιθανόν να περιμένει να καταστραφεί από τον κατακτητή της, διότι κατά τη διάρκεια κάποιας πιθανής εξέγερσης αυτή η πολιτεία θα μπορούσε να αναζητήσει στήριγμα στην επίκληση της ελευθερίας και των παραδοσιακών θεσμών της, οι οποίοι ποτέ δεν λησμονούνται, άσχετα με το πέρασμα του χρόνου και τις  καινούργιες ευνοϊκές καταστάσεις  που αναφαίνονται. Δεν έχει σημασία το τι σκέπτεται κάποιος ή ποια μέτρα λαμβάνει, εκτός και αν οι κάτοικοι είναι διεσπαρμένοι ή διασκορπισμένοι, κανείς εκεί δεν πρόκειται να ξεχάσει  ούτε την υπόληψή του  ούτε τους συγκεκριμένους  παραδεδομένους θεσμούς. Διότι σε αυτούς εάν συμβούν απρόβλεπτα γεγονότα οι κάτοικοι καταφεύγουν, όπως έπραξαν οι κάτοικοι της Πίζας εκατό χρόνια έπειτα από την υποταγή και την υποδούλωση της Πόλης τους στους Φλωρεντιανούς. Όμως όταν  πόλεις ή ολόκληρες περιοχές είναι συνηθισμένες  να ζούν  υπό το καθεστώς κάποιου άρχοντα η οικογένειά του οποίου έχει εξαλειφθεί , είναι δύσκολο για όλους αυτούς να οδηγηθούν σε κάποια μορφή συμφωνίας μεταξύ τους σχετικά με κάποιον άλλον ηγεμόνα, μιάς και από την μία πλευρά είναι μαθημένοι στην υποταγή και από την άλλη πλευρά δεν ηγεμονεύονται πλέον από τον πρώην άρχοντά τους, είναι δυσχερές  πλέον για αυτούς να ζούν σαν ελεύθερη κοινότητα. Ως εκ τούτου πολύ δύσκολα θα πιάσουν τα όπλα και γι αυτό ο ηγεμόνας θα έχει όλον τον καιρό να τους νικήσει και να τους εξουσιάσει και πάλι. Στις Δημοκρατίες όμως υπάρχει πολύ ζωηρός, ειδεχθής και έντονος πόθος για εκδίκηση. Η ανάμνηση των παλαιών  εποχών της ελευθερίας ούτε επιθυμεί ούτε μπορεί να τους εφησυχάσει. Ώστε λοιπόν η ασφαλέστερη μέθοδος για τον ηγεμόνα είναι είτε να ερημώσει τις περιοχές που θα κατακτήσει είτε να παραμείνει εκεί.