Γιατί η Ιθάκη δεν ταυτίζεται με τον Άδη;

 

Γιατί η Ιθάκη δεν ταυτίζεται με τον Άδη;

Ένα από τα πλέον σημαντικά μηνύματα τα οποία περνά ο Όμηρος στην Οδύσσειά του, είναι η μη ταύτιση του Άδου με την Ιθάκη. Η μη ταύτιση του κοινού τόπου θανάτου όλων των ανθρώπων με τον προορισμό του Νόστου του Οδυσσέως. Σε κάθε περίπτωση ο Όμηρος θα μπορούσε να θέσει τον Άδη ως μετέπειτα στάδιο της Ιθάκης. Εάν πράγματι ο Θάνατος ήταν κοινός για όλους, κοινός ως τόπος, κατάσταση, προορισμός. Άρα τι πραγματικά κρύβεται ( σε καθαρά οντολογική βάση  στην προτίμηση  του Ομήρου πρώτα να θέσει τον Άδη και έπειτα την Ιθάκη; Κυρίως γιατί;

Ας ξεκινήσουμε από την Προσωπική Οδδυσεϊκή δομή: Για πρώτη φορά παραδίδεται στην ιστορική ανθρωπίνη Γραμματεία το πρότυπο ενός ανεξαρτήτου, ενδελεχούς, πλήρως σκοποθετικού ανθρώπου, ο οποίος κινείται σε διακριτό νοητικό και αξιακό ρόλο σε σχέση με τους άλλους  ανθρώπους και το θεό, και τους θεούς: άρα ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύει τον μοναδικό Άνθρωπο ο οποίος ακολουθεί την ατομική οντολογική του οδό έχοντας την πνευματική ικανότητα για αυτό, μιάς και καθοδηγείται από τη συμπαντική σοφία (Αθηνά): άρα η συμπαντική σοφία στον Όμηρο  είναι η ατομική Οντολογική νοστίζουσα πορεία του ανθρώπου προς την Ιθάκη του. Άρα δεν πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, δεν υπάγουν στον ίδιο τόπο, δεν έχουν όλα τα όντα κοινή  αρχή και κοινό τέλος.

Ο Άνθρωπος λοιπόν μπορεί όταν «πεθάνει» να μην υπάγει εκεί όπου υπάγουσιν οι άλλοι αλλά να ακολουθήσει την δική του ανεξάρτητη και αυτόνομη οντολογική οδό προς άλλους κόσμους και άλλες καταστάσεις, πέρα από την κοινή κατάληξη του Άδου, του Χάρου, του Κάτω κόσμου, της μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης, όλα αυτά αναιρούνται στην Οδύσσεια και στην αυτόνομη οντολογική πορεία του Οδυσσέα.

Ο Άδης λοιπόν αποτελεί κοινό μεταθανάτιο τόπο για αυτούς οι οποίοι έχασαν τον δρόμο της ατομικής οντολογικής πορείας προς την ατομική Ιθάκη. Θεωρούμε ότι ο  Οδυσσέας καταβαίνοντας στον Άδη και αναβαίνοντας από αυτόν ήλεγξε τις ατομικές του οντολογικές του δυνάμεις κατανοώντας μία μεγάλη  και ξεχασμένη σε εμάς αλήθεια: Όσοι ελέγχονται πλήρως από έτερες ξένες δυνάμεις, όσοι έχουν υποταχθεί σε συστήματα και κοινές θεωρίες περί ζωής και θανάτου, αυτοί πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο, πηγαίνουν σε έναν κοινό τόπο, και εκεί περιμένουν την οντολογική τους συνέχεια: η οποία είτε θα είναι επιστροφή στη γή με άλλο σώμα ή συνέχεια στο Όν εάν εύρουσιν την δύναμιν να περάσουν τα τέρατα του Ωκεανού, κοινώς, εάν εύρουσιν την Οντολογική τους συνέχεια.

Τι σημαίνει ότι ο Οδυσσέας δεν εμμένει στον Άδη: κατ΄αρχάς σημαίνει ότι ούτε η ζωή αλλά ούτε και ο θάνατος είναι το ίδιο και κοινός για όλους τους ανθρώπους: προερχόμαστε από άλλες οντολογικές πηγές, οδεύουμε σε άλλους οντολογικούς νόστους. Άρα η ζωή και ο θάνατος δεν υφίστανται αλλά είναι ατομικές πορείες ανάλογα με τις οντολογικές πορείες του κάθε ενός: Ζώ όποτε και όπως θέλω εγώ, πεθαίνω όταν φθάσω στο νόστο μου, υπάγοντας σε  χώρους άλλων καταστάσεων και πνευμάτων: ο Οδυσσέας  δεν εγύρισε στον Άδη και όταν πέθανε διά της Ιθάκης και των εκεί πνευμάτων και με βάση όσες συμπαντικές δυνάμεις περισυνέλεξε προχώρησε σε άλλους οντολογικούς προορισμούς πέραν  του Άδου, σε άλλους οντολογικούς κόσμους: άρα ο Όμηρος δεν θεωρεί επί της ουσίας ότι ο Άδης είναι κοινός προορισμός όλων των ανθρώπων, δεν θεωρεί ότι ο θάνατος είναι κοινός προορισμός για όλους τους ανθρώπους, έχουμε πολλά μέρη ως ο Άδης,, ο κάθε ένας προχωρεί ανάλογα με την συμπαντική του πορεία προς το δικό του Άδη: ο διαχωρισμός του Άδη  ως μεταθανάτιος χώρος από την Ιθάκη, ως οντολογικό προορισμό,  σηματοδοτεί ότι δεν υπάρχει ζωή ή θάνατος  αλλά πορεία, ατομική , διαφορετική ανά άτομο, ο κάθε ένας κατανέμει τις δυνάμεις του ανά μέρος και προορισμο, τοποθετώντας τη ζωή και το θάνατό του σε δικό του χωρόχρονο, ατομικό, περνά τις διαφοροποιήσεις της οντολογικής δύναμης (καποιες εκ των οποίων είναι ζωή και θάνατος) όταν θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει: υπάρχουν ανεξάρτητες πορείες στο σύμπαν, οι άνθρωποι επιλέγουν το δικό τους χωρόχρονο μεταβολής και εξέλιξης των οντολογικών τους πορειών (ζούν όσο χρειάζεται ώστε να φθάσουν στην Ιθάκη  τους όπου ως «θάνατος» αλλάζουν διασταση).

Άρα τίποτε στο σύμπαν δεν είναι κοινό: οι άνθρωποι έρχονται από διαφορετικά οντολογικά σημεία, υπάγουσιν σε διαφορετικά οντολογικά μέρη (κάποιοι στον Άδη, κάποιοι σε άλλη Ιθάκη τους) όλοι επιλέγουν το δικό τους τρόπο, χωρόχρονο εξάντλησης της οντολογικής τους δύναμης μέσα σε ένα σύμπαν το οποίο αποτελείται από ατομικές πορείες. Έχω τη δική μου ζωή, τη δική μου περιπλάνηση, τον δικό μου Άδη, ο οποίος ταυτίζεται με την Ιθάκη, διότι ο άνθρωπος πεθαίνει όχι όταν το θέλουν  κάποιοι άλλοι αλλά όταν ικανοποιήσει την αποστολή του και εξαντλήσει τη γνωσιακή και αξιακή του πορεία: άρα η Ιθάκη ταυτίζεται  για τον Οδυσσέα με τον Άδη υπό την έννοια ότι ικανοποιώντας ο Ήρωας τη Συμπαντική Γνώση και την Ατομική Αξία είναι έτοιμος να φύγει στον οντολογικό του χώρο σε άλλη διάσταση: άρα θάνατος είναι όχι ο κοινός Άδης όπου υπάγουσιν αβούλως και ανεξαιρέτωες όλοι, εκόντες άκοντες, αλλά θάνατος είναι  ο συνειδητός νόστος μου προς τον δικό μου τόπο εκεί όπου Υπό-άρχω υπό τις δυνάμεις που με έφεραν στη γή και διά αυτών θα φύγω στη συνέχεια του συμπαντικού μου ταξιδιού.

Ποιες λοιπόν είναι οι διαφορές του Άδου και της Ιθάκης: ο Άδης είναι ξένος, δεν είναι ο τόπος μου, δεν υπάρχουσιν οι δυνάμεις μου εκεί: η Ιθάκη είναι ο τόπος μου ο θανατός μου η συνέχειά μου διότι εκεί υπάρχουσιν οι δυνάμεις που με έφεραν εδώ και διά αυτών  θα συνεχίσω το ατομικό οντολογικό μου ταξίδι: άρα οφείλουμε να ξέρουμε πού υπάρχουσιν οι ατομικές μας δυνάμεις και διά αυτού του μέρους να συνεχίσουμε το οντολογικο μας ταξίδι.

Ο Πλατωνισμός κατ΄αρχάς και ο χριστιανισμός έπειτα, κατέστρεψαν ολοκληρωτικά αυτό το Ομηρικό οντολογικό δόμημα: Πλέον θεωρήθηκε ότι υπάρχει ένα είδος ανθρώπου το οποίο έρχεται από τον κόσμο των ιδεών (από τον παράδεισο του θεού)και καταλήγει στην κοινή Ατλαντίδα (βασίλειο του θεού): οι άνθρωποι ελησμόνησαν όλα όσα υπονοεί ο Όμηρος, εδόθησαν σε ένα κοινό κόσμο αρχής σε ένα κοινό κόσμο Άδου, έχασαν τον ατομικό νόστο, φυλακισμένοι σε ένα  δρόμο, συνωστισμένοι σε μία κοινή πορεία, αδυνατούντες να εύρουσιν το δικό τους δρόμο υποταγμένοι γεννιούνται όλοι μαζί και πεθαίνουν όλοι μαζί.  Όπως είδαμε όμως ο Ελεύθερος Ατομικά Οντολογικός άνθρωπος είναι Άλλος, ο οποίος υπομονετικά κτίζει την Συνέχειά του.