Περί του Απολύτου Όντος των διαφωτιστών.

 

Περί του Απολύτου Όντος των διαφωτιστών.

Μέσα στην ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος, κατά καιρούς υπάρχουν διάφορα απόλυτα Όντα τα οποία έχουν καταλήξει είτε σε φιλοσοφικές θέσεις περί υπερτάτου νοός, είτε σε θεολογικές θέσεις περί θεού. Το πρόβλημα καθαρά διασκεπτικά τίθεται ως ακολούθως: το απόλυτο Όν του Παρμενίδου έχει κάποια σχέση με το απόλυτο Όν της παλαιάς διαθήκης; Ας ισχυρισθούμε τα παρακάτω: εάν διαφέρουν αυτά τα δύο στις συλλήψεις τους αυτό συμβαίνει  επειδή οι λαοί που τα εσκέφθηκαν (Έλληνες και κάτοικοι της μεσοποταμίας) είναι διαφορετικοί στις σκέψεις τους λόγω διαφόρων παραγόντων; Ή μήπως είναι ένα Όν το οποίο απλά παιδαγωγεί διαφορετικά διαφορετικούς λαούς και εμφανίζεται διαφορετικό επειδή αν και το ίδιο Όν έχει να κάνει με διαφορετικούς λαούς οι οποίοι το αντιλαμβάνονται διαφορετικά;

Σε κάθε περίπτωση η αφαιρετικότητα του Παρμενίδου και το απολύτου Όλου του αλλά και του ανατολικού υπερτάτου Όλου (όπως παρουσιάζονται σε σχέση με τους λαούς από την ανατολή έως την Ελληνική οντολογικότητα) επηρεάζει την ιστορία και οδηγεί είτε στην θεωρία των ιδεών του Πλάτωνος, είτε στη μονοθεϊστικότητα των λαών της μεσοποταμίας. Μέσα από τα σπλάχνα αυτού του απολύτου Όντος διαμορφώνεται η θρησκευτική φιλοσοφική και ιστορική συμπεριφορά του ανθρώπου: στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να κατεβάσει όσες περισσότερες δυνάμεις αυτού του όντος στη γή ξεχνά την μεγάλη πρόκληση του αρχεγόνου Ελληνισμού: ο κάθε ένας από εμάς αποτελεί ξεχωριστή οντολογική χαοτική πορεία ερευνώντας την Ιθάκη του στο χάος: το υπέρτατο Όν ως μέγεθος που ενώνει όλους υπό την σκέπην του κυριάρχησε υπό τη θεωρία των ιδεών του Πλάτωνος αλλά και τις πρώτες αρχές των προσωκρατικών, υπό την εφεύρεση του μονοθεϊστικού θεού, του ενώνοντος όλους τους ανθρώπους υπό την σκέπην του.

‘Εκτοτε όλοι και όλα εργάσθηκαν ώστε όλοι μα όλοι οι άνθρωποι να μην εύρουν την ατομική τους πορεία στο Όλον χάος αλλά ενωμένοι κάτω από το υπέρτατο Όν να αποτελέσουν ένα νού με πολλά σώματα: είδαμε λοιπόν ότι το υπέρτατο όλον του Παρμενίδου, η θεωρία των ιδεών του Πλάτωνος, ο μονοθεϊστικός θεός, ο χριστιανικός και μουσουλμανικός θεός, ως ουράνιος θόλος σκέπασε όλους τους ανθρώπους ως ιδέες και αξίες και τρόπο ζωής. Πραγματικά μέσα από όλες τις αποχρώσεις και την εφαρμογή του απολύτου Όντος σε ποικίλους ανθρώπους και πολιτισμούς, εμφανίσθηκε το υπέρτατο όν ως πλωτινικόν όν, ως θεός των χριστιανών, ως απόλυτος νούς των αγνωστικιστών, ως απόλυτος δύναμις των αθέων, ως απόλυτος δύναμις των επιστημόνων.

Η ρώμη και το βυζάντιο και μετέπειτα όλες μα όλες οι αυτοκρατορίες, εργάσθηκαν προς αυτόν τον σκοπόν: ένωσαν την οικουμένη κάτω από κοινές αρχές και θεό, κάτω από κοινές ιδέες και αξίες: όμως υπήρχε ένα πρόβλημα, παρέμενε ακόμη αδιόρατο το ότι το υπέρτατο Όν ήταν κοινό για όλους τους ανθρώπους, έπρεπε να γίνει σαφές ότι αυτό το απόλυτο Όν είναι κοινό για όλους μα όλους τους ανθρώπους ασχέτως γής, φυλής,  Έθνους, ιστορίας: για αυτό εξάλλου σήμερα υπάρχει η απόλυτος τάση εξαφάνισις Εθνών διαφορετικών Ιστοριών και κουλτούρας: το έργο αυτό το ανέλαβε πανέξυπνα η μεταβυζαντινή δύση.

Έπρεπε λοιπόν να παρουσιασθεί ένα όν το οποίο και στις απορροές του είναι κοινό για όλους μα όλους τους ανθρώπους: η Αναγέννηση έκανε το πρώτο βήμα: συμφιλιώθηκε ο απελευθερωμένος νοητικά άνθρωπος ο αυτοορίζων την ηθική του συμπεριφορά με το θεάνθρωπο Ιησού: ο άνθρωπος τώρα στη βάση ότι σκέπτεται άρα υπάρχει σκέπτεται το θεό αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ζεί και όμορφα τις χαρές της ζωής τη στιγμή κατά την οποία δεν προκαλεί αδικία σε κανένα, ο θεάνθρωπος έδωσε το σύνθημα: μπορείτε και εδώ να ζείτε καλά, ο ισορροπημένος νοητικά και ηθικά άνθρωπος της Ελληνικής αρχαιότητας εξήλθε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο αυτής της τάσης, πλέον ο Έλληνας δεν είναι κάτι το κακό αλλά κάτι το χρήσιμο.

Η Μεταρρύθμιση προχώρησε το όλο πράγμα ακόμη παραπέρα: θεώρησε για πρώτη φορά στην παγκόσμιο ιστορία του ανθρώπου ότι υπάρχουν δύο όντα επί της γής: ο άνθρωπος στη γή και ο θεός στον ουρανό, ο άνθρωπος στη γή είναι πολύ συγκεκριμένος ως σκέψη και πράξη (σκέφτομαι και πράττω ηθικά άρα υπάρχω) ο θεός στον ουρανό είναι αφηρημένος ώστε να χωρεί πλέον όλους τους ανθρώπους: γενικά είναι καλός ηθικός δίκαιος , είναι ο περιέχων το σύνολο των ηθικών αρχών από τον Πλάτωνα και μετά, μάλλον όλα αυτά επαρκούσαν ώστε ένα απόλυτο Όν για πρώτη φορά να σκεπάσει όλους τους ανθρώπους για πρώτη φορά στην παγκόσμιο ιστορία. Εξάλλου το σύνολο αυτών των ιδιοτήτων απετέλεσε και τη φύση του Ρουσσώ.

Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά, οι χριστιανοί θεωρούσαν ως δικό τους αυτό το υπέρτατο όν το οποίο ναι μέν είχε πολλά σφετερισθεί από τους Έλληνας αλλά ήταν κατασκευή χριστιανών, λαών της βίβλου γενικότερα. Έπρεπε να χαθεί ο θρησκευτικός του χαρακτήρας υπό την έννοια ότι έπρεπε το απόλυτο να συμπαρασυρθεί από την εποχή της λογικής, της βιομηχανίας, της ύλης και του χρήματος: δεν γινόταν να αποτελεί αντικείμενο λατρείας αλλά αντικείμενο σκέψης, από αυτό το απόλυτο Όν οιάνθρωποι θα έπρεπε να κλέβουν σκέψεις και πράξεις δημιουργώντας πολιτική και επιστήμη και τεχνολογία. Πώς θα μπορούσαν να το πράττουν αυτό επί του χριστιανικού απολύτου όντος; Έπρεπε το απόλυτο όν να νοηματοδοτηθεί διαφορετικώς: εξάλλου η μία ανθρώπινη εφεύρεση (απόλυτη όν) κάθε φορά παίρνει τη νοηματοδότηση ανάλογα ποιοι λαοί την καταλαβαίνουν και ποιοι και πώς και πότε τη χρησιμοποιούν.

Το δύσκολο αυτό έργο το ανέλαβαν οι γάλλοι διαφωτιστές: δήθεν έδιωξαν το χριστιανικό θεό και υιοθέτησαν το απόλυτο όν κατά την περίοδο του Ροβεσπιέρου (τρομοκρατία): δήθεν: το ίδιο απόλυτο Όν είναι, απλά τώρα συμφωνήθηκε ότι δεν θα είναι χριστιανικό αλλά προϊόν της ανθρωπίνης λογικής, άχρωμο, άθεο, άγευστο θεολογικά, απλά μία συμπαντική δύναμις πολύ κοντά στο Δία του Ομήρου: είπαμε ότι οι καταβολές του ανθρώπου είναι κοινές ανάλογα με την ιστορική περίοδο και τους ανθρώπους που πρέπει να εφαρμοσθούν: τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά: το απόλυτο όν σκεπάζει πλέον όλον τον κόσμον αλλά ο άνθρωπος το προσπελαύνει ελλόγως: χωρίς να το θεωρεί θεό αλλά απλά πηγή ελλόγων δυνάμεων και τρόπως σκέψεων και εξουσίας: αυτό το απόλυτο Όν οδηγεί στην επιστήμη διότι όλα μπορούν να θεαθούν και από τον άνθρωπο, στην πολιτική, διότι επίσης παρόμοια ο άνθρωπος όλα μπορεί να τα ελέγξει, στην τεχνολογία διότι όλα μπορούν επίσης από τον άνθρωπο να μπούν στην τέλεια κοσμική σειρά που αυτός θέλει: τίποτε δεν υπάρχει στο απόλυτο Όν που εδημιούργησε ο άνθρωπος στη γη το οποίο ο άνθρωπος (ως απόλυτο όν επί της γής) να μην μπορεί ο άνθρωπος να το πράξει επί της γής. Διότι η γαλλική επανάστασις ήταν η πλέον κραυγαλέα χρησιμοποίησις ενός ολοκλήρου λαού προκειμένου φανερά να πολεμεί το βασιλέα, αλλά υπόγεια η κρυφή συνεχής εξουσία αυτού του κόσμου να επιβάλει μία νέα και παράξενη εξουσία απορρέουσα από τη νέα έκδοση του απολύτου όντος, οι παλαιές εκδόσεις είχαν δώσει ρωμαϊκές και βυζαντινές και άλλες εξουσίες.