Περί της οντολογίας της τραγωδίας.

 

Περί της οντολογίας της τραγωδίας.

Η τραγωδία είναι η πλήρης μηδενοποίηση του ανθρώπου, όχι ως τέτοια αλλά ως αφαίρεση της χαράς από τη λύπη, ή της λύπης από τη χαρά. Η τραγωδία είναι η πλήρης εξομοίωσις του ανθρώπου με την ζωϊκή δύναμιν που κινεί κάθε έμψυχο όν στη Γαία, είναι η πλήρης αφαιρετική στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος μηδενοποιεί κάθε σκέψη που δεν οδηγεί πλέον σε καμμία πράξη και για αυτόν τον λόγο προσπαθεί το τραγικό υποκείμενο να αυτοκινηθεί όχι ως σκέψις και πράξις αλλά ως έχον την πηγαία αιωνία οντολογική αιθέρια κίνησιν πέραν σκέψεως και πράξεως.

Το τραγικό υποκείμενο αυτομηδενίζεται διότι καταργεί κάθε σκέψη που προφυλάσσει και κρύβει τα προβλήματα ή και τις χαρές, το τραγικό υποκείμενο δεν θέλει να πράξει σύμφωνα με τις μηδενιζόμενες αυτές σκέψεις οι οποίες είναι μόνον για τον κόσμο αυτό. Η τραγωδία είναι το κύκνειο άσμα του Ελληνισμού, ο τραγικός επίλογος του Έλληνος ο οποίος κατάλαβε κάτι που μόνον αυτός ως οντολόγος μπόρεσε να το καταλάβει: έχουμε την οντολογική έλλογον εσωτερικότητα να σταθούμε όρθιοι εν μέσω της τρικυμίας του Όντος. Μετά το τραγικό υποκείμενο έρχεται το πλατωνικό και αριστοτελικό παραπλανητικό υποκείμενο το οποίο δεν μπορεί να σταθεί παρά μόνον με το μυαλό και βέβαια έπειτα έρχεται ο θάνατος του οντολογικού Ελληνισμού με τον Ελληνιστικό κόσμο του Αλεξάνδρου.

Το τραγικό λοιπόν υποκείμενο είναι το πλήρες οντολογικό υποκείμενο το οποίο ενώνει τα τρία καταδιαλυμένα κομμάτια του, του χθές και του σήμερα και του αύριο, καταλαβαίνοντας ότι αποτελεί ένα ενιαίο όλον δυνάμεως και περιστασιακής μορφής. Φτιάχνοντας το τραγικό υποκείμενο όλες τις συνδέσεις από το χθές του προς το αύριο του δεν φοβείται να πέσει στο χάος της συνέχειάς του, για αυτό και το τραγικό υποκείμενο είναι η πλήρης αφαίρεση κάθε σκέψης και πράξης εδώ και η εξομοίωσις του τραγικού υποκειμένου με τα αγνά ζώα διότι η δύναμις κάθε εμψύχου είναι κοινή άσχετα με τη μορφή: ο τραγικός ήρωας ενώνει το ζώον με το θεόν διά του εαυτού του στη βάση της ελευθέρας και χωρίς άγχος θέασης του παντός: ο έλεφας γνωρίζει πότε θα πεθάνει και ήρεμα πηγαίνει στο ήδη υπάρχον νεκροταφείο χάριν της συνεχείας του, το ίδιο και ο θεός ως δύναμις γνωρίζει ότι είναι απλή άμορφος συνέχεια, ο άνθρωπος ο τραγικός συνθέτει αυτά τα δύο: νικά τη μορφή διότι αφήνεται στη συνέχεια και ως άμορφος συνεχίζει άτρομος στο όν. Ο τραγικός άνθρωπος είναι ο ενοποιητής ζώων ανθρώπων και θεών στη βάση της επαναφοράς της μίας κοινής δυνάμεως η οποία κινεί τα πάντα: γνωρίζει ότι τα ζώα αποτελούν ξεπεσμένους ανθρώπους άλλων πλανητών όπως και οι θεοί είναι αυτοί οι οποίοι στάθηκαν όρθιοι ανάμεσα σε δύο πλανήτες διότι άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος ευδοκίμησε μόνον στη γή.

Ο τραγικός ήρωας επειδή αυτομηδενίζεται από κάθε σκέψη και πράξη και αφήνεται στην χαοτική αυτοσυνέχειά του σπάει τα όρια του μικροκόσμου και αφήνεται στον υπερκόσμο ενός ανωτάτου σύμπαντος το οποίο προσάδει στο Όν ως συνέχει και τέτοιο: ο κόσμος του τραγικού ήρωος είναι το χθές και το αύριο, ο ξεχασμένος κόσμο πίσω από τον ουρανό και ο ξεχασμένος κόσμος κάτω από την γή, επίσης όλοι οι επόμενοι πλανήτες: ο τραγικός ήρωας απορρίπτει κάθε σκέψη, κάθε φιλοσοφία, κάθε ποίηση, κάθε σκέψη που άλλοι έχουν βάλει στο ανθρώπινο μυαλό και υιοθετεί μόνον όσα μπορεί άμεσα να πράξει και όσα θα τον αναχωρήσουν στην ποθητή πραγματικότητα: ο τραγικός ήρωας δεν σκέφτεται αλλά προχωρεί, δεν πράττει αλλά βιώνει όσα τον έμαθαν να φοβείται και να αρνείται. Είναι αυτός ο οποίος αποκαλύπτει ξεχασμένες δυνάμεις οι οποίες τον ορθώνουν έναντι του χάους βοηθώντας τον να υποπέσει πιο βαθιά μέσα σε αυτό.

Ο Λέσκι και η παρέα του θεώρησε την τραγωδία απότοκο του διθυράμβου, ομοίως ο Αριστοτέλης: θεωρούμε ότι όσα ήξεραν οι τραγικοί ελάχιστοι από εμάς σήμερα τα έχουμε φαντασθεί: ο Ελληνισμός διά της τραγωδίας νικά τα όρια της γλώσσας του: ας το προσέξουμε αυτό: η τραγωδία καταργεί τη γλώσσα και προάγει τις άρρητες δυνάμεις ως τέτοιες: αυτά τα οποία ένοιωσε ο Οιδίποδας δεν αποδίδονται από την γλώσσα αλλά από τα σημάδια της γλώσσας (ο Οιδίποδας μαθαίνουμε ότι άρχισε να βλέπει με τα μάτια του πνεύματος), επίσης αυτά τα οποία είδε η Αντιγόνη στο υπερπέραν η γλώσσα δεν μπορεί να τα αποδώσει αλλά μόνον να τα σηματοδοτήσει ως πινακίδες που μας κατευθύνουν, (ού τοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν: η συμπαντική ένωση του υποκειμένου είναι βίωμα και όχι γλώσσα, η γλώσσα απλά το επισημαίνει): άρα η τραγωδία είναι η κατάργηση της γλώσσας ως λόγου ίδρυσης του Ελληνισμού και η βιωματική αυτοεξέλιξις του Ελληνισμού όχι στον παρόντα κόσμο (αυτό το ανέλαβε η γλώσσα) αλλά στη συμπαντική υπερσυνέχεια: όπου σταματά η γλώσσα αρχίζει η τραγωδία ως επόμενο βίωμα, για αυτό και σε κάθε τραγωδία υπάρχει ο μάντης ως άρρητον μέρος συνεχείας.

Ο τραγικός ήρωας είναι η αυτομηδένισις του ανθρώπου ως πολιτικού φιλοσοφικού και επιπλάστου κατασκευασθέντος υποκειμένου, η πλήρης  αυτοαναίρεσις του ανθρώπου ενώπιον του χάους: ο τραγικός ήρωας ξεγυμνώνεται και υποκρίνεται όχι έναντι των θεατών τόσο όσο έναντι του ιδίου του χάους, είναι η μεγαλειωδέστερη στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος θεάται ως μονάδα το Όλον και πίπτει εντός αυτού άτρομος και ατρεκής: Το τραγικό υποκείμενο είναι η παραδοχή ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του όλου και της πορείας του και όχι εμπόδιο σωματικό και πολιτικό, άρα το τραγικό υποκείμενο εξαφανίζεται προκειμένου επάνω στην μόνη δύναμη που του απομένει υπερήφανο να βαδίσει το όν.

Κάποια χρόνια αργότερα οι στωϊκοί και οι επικούρειοι θα σφετερισθούν το τραγικό υποκείμενο χρησιμοποιώντας το ως επιβίωση στο χαοτικό ελληνιστικό κόσμο: όμως το τραγικό υποκείμενο ήλθε ως οντολογική συνέχεια του αρχεγόνου Ελληνισμού ως τρόπος συνεχείας στο Όν και όχι ως απλή επιβίωση στο χαοτικό Ελληνιστικό κόσμο. Σήμερα βέβαια οι τραγωδίες δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε το οντολογικό παρά μόνον φολκλορικά συμβάντα είναι: όμως εάν σοβαρά κανείς θέλει να μιμηθεί τους τραγικούς ήρωες (αν και η τραγωδία δεν είναι ακριβώς μίμησις αλλά κίνησις οντολογικής συνεχείας, ο δρόμος του τραγικού ήρωος  είναι ο κοινός δρόμος του οντολογικού υποκειμένου) ας αφεθεί σε αυτό το Είναι εις το οποίον πραγματικά ανήκει ώστε να πορεύεται σύμφωνα με τον πραγματικό εαυτό του και όχι σύμφωνα με τις θελήσεις των άλλων: διότι η Αντιγόνη είναι η νικήτρια κάθε πόλεως και πολιτισμού είναι η παρμενίδεια επαλήθευσις: ταυτόν εστίν νοείν και Είναι: είναι η μοναδική στιγμή αυτοοκλήρωσης το τραγικό υποκείμενο διότι στο χάος της τραγωδίας όλα ενώνονται ως σκοπός και αποστολή.