Η κατώτερη Σωκρατική ηθική.

 Η κατώτερη Σωκρατική ηθική.

Όπως πολλαπλώς και πολλαχού έχουμε είπει η Σωκρατική ηθική στηρίχθηκε στη μετατροπή της Οντολογικής δυνάμεως των Ηρώων των επών σε συγκεκριμένη γνώση και πράξη η οποία απορρέει από αυτή τη γνώση. Η όλη μετατροπή αυτή στηρίζεται σε κάτι το οποίο ξεκαθαρίζει στον Αριστοτέλη: στην αποθέωση της μορφής του ανθρωπίνου σώματος: εάν προσέξουμε η νοησιοκρατική φιλοσοφία από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και έπειτα στηρίζεται στο ανθρώπινο σώμα το οποίο αποθεώνεται αρνητικά στο χριστιανισμό διότι θεωρείται ως πηγή αμαρτίας που πρέπει να καθαγιασθεί με μία σειρά ηθικών ακολουθιών.

Ίσως πραγματικά όλοι θα συμφωνήσουμε ότι όλες οι γνώσεις και όλες οι πράξεις είναι δυνάμεις οι οποίες απλά επεισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα είτε διά του νοός είτε διά της ψυχής. Άρα πρίν να εισέλθουν στην ανθρώπινη ψυχή και στον ανθρώπινο νού είναι καλές ή κακές; Ως συμπαντικές δυνάμεις είναι καλές ή κακές; Καταλαβαίνουμε ότι οι συμπαντικές δυνάμεις είναι πέραν του καλού ή του κακού. Διότι ως τέτοιες είναι απλά αιθέριες κινήσεις αχαρακτήριστες, απλά ταξιθετούν τον άνθρωπο και τη ζωή του. Ακόμα και η ιστορία του Αιγίσθου η οποία αναφέρεται στον Όμηρο και στην Οδύσσεια ότι ο Πατήρ των θεών και των ανθρώπων αναφέρει ως αποκρουστικό παράδειγμα τον Αίγισθο, δεν το πράττει αυτό έχοντας στο νού του τη Σωκρατική υποηθική: σε επίπεδο καθαρά συμπαντικό ο Δίας ο καθοδηγητής και διαμοιραστής της οντολογικής δύναμης στον κόσμο μας απορρίπτει τον Αίγισθο ως κακό διαχειριστή της δυνάμεως: ως κακό διαχειριστή της δυνάμεως της ζωής η οποία τον καθιστά ικανό να ζωοποιεί αλλά και να νεκρώνει ανθρώπους και ζώα: σε διαφορά από τη σωκρατική ηθική ο Αίγισθος δεν είναι ανήθικος ή κακός αλλά κακός διαχειριστής μιάς δοθείσης οντολογικής δυνάμεως ζωής σωματικής.

Διότι ο Δίας γνωρίζει πολύ καλά ότι η συμπαντική δύναμη η οποία κρύβεται πίσω από την πράξη του Αιγίσθου δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή όπως ούτε καλή ούτε κακή είναι η καταιγίδα που καταστρέφει τα σπαρτά: απλά είναι πρόβλημα, πότε καλή πότε κακή η διαχείριση των συμπαντικών δυνάμεων, οι πράξεις των ανθρώπων επειδή στηρίζονται σε συμπαντικές αχαρακτήριστες δυνάμεις, δεν είναι ούτε καλές ούτε κακές είναι κακοδιαχειρίσιμες ή καλο διαχειρίσιμες, για αυτό και οι μνηστήρες χαρακτηρίζονται ως κακοδιαχειρισταί της συμπαντικής δυνάμεως και όχι ανήθικοι.

Άρα στην οντολογική ηθική των γνησίων Ελλήνων οντολόγων δεν υπάρχει ηθική διότι δεν υπάρχει η ψεύτικη φιλοδοξία να συγκεντρωθούν σε ένα νοητικό καταφύγιο κάποιες συμπαντικές δυνάμεις (οι οποίες είναι ουδέτερες) και να χαρακτηρισθούν καλές ή κακές λίγο πρίν να εισέλθουν στο ανθρώπινο σώμα, διότι πώς είναι δυνατόν οι ίδιες δυνάμεις που ωθούν στο καλό ή το κακό πρίν να εισέλθουν στο σώμα να χαρακτηρίζονται ως συμπαντικά ουδέτερες (οι δυνάμεις του ηλίου που καταστρέφουν τα σπαρτά μερικές φορές) αλλά όταν εισέλθουν στο σώμα να χαρακτηρίζονται ως κακές (οι ίδιες δυνάμεις τυφλώνουν τον άνθρωπο και τον ωθούν σε κακές πράξεις). Διότι εάν θεωρήσουμε ότι η θάλασσα είναι ως ύδωρ αρχή σύμπαντος και ανθρώπων καταλαβαίνουμε ότι η ίδια συμπαντική υδάτινη δύναμις κινεί το σύμπαν και τον άνθρωπο, άρα η φονική πλημμύρα εφαρμόζεται στον άνθρωπο ως παρακίνηση στο φόνο: στην πρώτη περίπτωση η πράξις δεν χαρακτηρίζεται ως ανήθικη-κακή ενώ στη δεύτερη περίπτωση χαρακτηρίζεται ως ανήθικη-κακή.

Γι αυτό ο Πλάτωνας με τον Αριστοτέλη κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τον Ελληνικό οντολογισμό: διά της παιδείας έδιωξαν από τους ανθρώπους την οντολογική φύση και δημιούργησαν τη φύση των νοητικών δυνάμεων οι οποίες αντικατέστησαν τον ουρανό και τη γή και τη θάλασσα: φύσις τώρα είναι ό,τι έχω στο νού μου: ουρανός η σκέψη θάλασσα τα συναισθήματα και γή οι ηθικές πράξεις: πλέον ο άνθρωπος απεκόπη από το όν και τις συμπαντικές δυνάμεις και δέθηκε με το νού και τις δυνάμεις του οι οποίες έγιναν δυνάμεις όχι αχαρακτήριστες του σύμπαντος αλλά εσωτερικά του ανθρώπου: ως τέτοιες θεωρήθηκαν δυνάμεις όχι του σύμπαντος αλλά του νού του ανθρώπου και άρα οι δυνάμεις της σκέψης και της συναίσθησης και της πράξης έχασαν κάθε οντολογικό έρεισμα άρα αυτή η σκέψη οδηγεί σε αυτήν την πράξη, άρα και σε σχέση με την ιδέα του αγαθού και τους άλλους αυτή η πράξη είναι καλή η άλλη είναι κακή.

Η σωκρατική απάτη είναι απύθμενη: ο απομονωμένος οντολογικά άνθρωπος φυσικά και πιστεύει όσα λέγονται στο Φίληβο, στην Πολιτεία και αλλού: ηθικό είναι το εαυτού πράττειν αλλά αυτό βέβαια πρίν έχει δοθεί από ό,τι ο Αθηναίος φιλόσοφος έχει δεχθεί ως αγαθό: ας προσέξουμε ότι το πλατωνικό αγαθό είναι αόριστο και παντελώς απροσδιόριστο ως οντολογική πορεία χάους και συνέχειας, και ξαφνικά τελειοποιείται και αποκαλύπτεται στα όρια της πόλης: διότι η σωκρατική απάτη έχει να κάνει με την πόλιν: ο άνθρωπος πρέπει να φύγει από το όν και να κλεισθεί στην πόλιν ώστε να ελεγχθεί και εκ της θρησκείας αργότερα: ας προσέξουμε τούτο: οι συμπαντικές δυνάμεις εξαφανίζονται και όλες οι δυνάμεις έρχονται στο δικό μου νού αφού πρώτα έχουν υποταχθεί σε ένα απροσδιόριστο αγαθό: άρα έχω τις δικές μου δυνάμεις κάτι το οποίο για τον οντολόγο Έλληνα παγανιστή ήταν αδιανόητο μιάς και όλα ήταν συμπαντική συνέχεια: η μετατροπή των συμπαντικών δυνάμεων του χάους μέρος του οποίου ήταν και ο άνθρωπος, σε συγκεκριμένες ανθρώπινες πολιτικές δυνάμεις, αποτελεί την αποκοπή του ανθρώπου από το Όν: η σωκρατική ηθική είναι ανθρωποκεντρική διότι δεν δέχεται ότι οι δυνάμεις που κινούν την ανθρώπινη πράξη είναι ουδέτερη ως συμπαντική,αλλά δέχεται ότι όλες οι πράξεις στηρίζονται σε δυνάμεις που ενυπάρχουν στον άνθρωπο, άρα το σύμπαν μεταφέρεται εντός του νοός και ο άνθρωπος δεν έχει συμπαντικές δυνάμεις αλλά νοητικές έσωτερικές στο μυαλό του δυνάμεις: άρα ο άνθρωπος μισεί το σύμπαν: για αυτό και στον Πρωταγόρα ο Σωκράτης ομιλεί για αντικειμενικό αγαθό διότι αλλοιώς ο άνθρωπος θα ζούσε στη συμπαντική απροσδιοριστία, για αυτό και ο Αριστοτέλης ώρισε την ύπαρξη ως ουσία και μορφή διότι έπρεπε στην μορφή να τα χωρέσει όλα.

Ήταν πλέον πολύ εύκολο για το χριστιανισμό να ελέγξει το μυαλό των ανθρώπων της πόλης (ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης είχαν κλείσει τον άνθρωπο όχι στο συμπαντικό αλλά στον πολιτικό  λόγο): Πλέον ο άνθρωπος θεώρησε ότι αυτές οι δυνάμεις που τον ωθούν στο καλό και στο κακό δεν είναι συμπαντικές ουδέτερες αλλά είναι δικές του άρα είναι μετρήσιμες ως καλές και κακές: εδώ ανιχνεύεται η μεγίστη πλατωνική αντίφαση: πώς είναι δυνατόν οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω από τις πράξεις να ταυτίζονται με αυτές ως καλές ή κακές αλλά ο άνθρωπος τελικά να αφήνεται στις δυνάμεις του σύμπαντος (θάνατος;): δηλαδή σε όλη του τη ζωή ο άνθρωπος ζεί αποκομμένος από το Όν και τελικά το Όν τον αρπάζει; Όχι, ο άνθρωπος καλείται να γκρεμίσει τα νοητικά τείχη που ζεί και να αφεθεί στην απροσδιοριστία και στην ελευθερία της οντολογικής κίνησης στην οποία ούτως ή άλλως ανήκει και συνεχίζει θέλοντας και μη να κινείται.