Το σημερινό Έθνος – Κράτος ως προπύργιο του τελευταίου καπιταλιστικού σταδίου.

 

Πέρασαν πραγματικά χρόνια πολλά από τα Εθνικά κριτήρια του Ηροδότου: το όμαιμον, το ομόφυλον, το ομόθρησκον, το ομονοούν, το ομόγλωσσον. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που οι Αθηναίοι ήταν Έθνος επειδή ήσαν ενωμένοι ενώπιον του κοινού τρόπου θέασης του κόσμου, της φύσεως, της Πόλεως. Η Γή γύρισε πολλές φορές περί τον Ήλιον από τότε που Έθνος ήταν οι Σπαρτιάτες επειδή ήσαν ενωμένοι ενώπιον του συμπαντικού και οντολογικού τρόπου ζωής. Το Έθνος τότε δεν ήταν κράτος, αλλά το κράτος εστηρίχθη ως τρόπος πολιτειακής διοικήσεως επί του Έθνους: το Έθνος ζούσε και χωρίς το κράτος διότι φυσικές και συμπαντικές δυνάμεις κρατούσαν ενωμένους τους ανθρώπους ενώπιον μιάς κοινής  οντολογικής και υπαρξιακής πορείας. Οι Σπαρτιάτες είτε είχαν κράτος είτε ήταν μόνοι τους το ίδιο «μολών λαβέ» θα βροντοφώναζαν στους επελαύνοντας Πέρσες.

Ήταν ο Πλατωνικός ευνομισμός απόρροια της απλέτου νοησιοκρατικότητας αυτού του φιλοσόφου ο οποίος για πρώτη φορά συντάραξε συθέμελα τις οντολογικές βάσεις του Έθνους (κράτους): ο Πλάτων εδημιούργησε μία καινή νοησιοκρατική ανθρωπίνη φύση, αποκόπτοντας σταδιακά τον Άνθρωπο από τις φυσικές συμπαντικές καταβολές του, συνδέοντάς τον μάλιστα με το πολιτικό περιβάλλον της πόλεως: εκεί ο Άνθρωπος δεν καθοδηγείται από την εσωτερική οντολογική φωνή του αλλά από την εξωτερικότητα του νόμου, αν και στην Πολιτεία η δικαιοσύνη είναι η εσωτερική ισορροπία ανάμεσα στο λογιστικό θυμοειδές και επιθυμητικό. Ο Αριστοτέλης απετελείωσε το έργο του διδασκάλου του. Εκτός πόλεως για τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος εστί ή θηρίον ή θεός: άρα το Έθνος στηρίζεται όχι στα ενδότερα οντολογικά και υπαρξιακά κριτήρια του συμπαντικού ανθρώπου αλλά στα εξωτερικά κριτήρια του νόμου, των κρίσεων, των εξουσιών, της πολιτικης διαχείρισης: σταδιακά το Έθνος (κράτος) καθίσταται πλέον πρακτική πολιτική παράμετρος, και απολλύει τον φυλετικό άμα και συμπαντικό εσωτερικό και άπειρο χαρακτήρα του. Το Έθνος (κράτος) πλέον καθίσταται τρόπος εκτύλιξης πολιτικών και στρατιωτικών σχεδίων, και ολίγοι έχουν καταλάβει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος με αυτόν τον τρόπο εχρησιμοποίησε το Έθνος (κράτος) των Ελλήνων προκειμένου να κατακτήσει τον κόσμο: το Έθνος (κράτος) πλέον ήταν προσαρμοσμένη πολιτική και στρατιωτική οντότητα, έρμαιο στα χέρια των εξουσιαστών του κόσμου, που πλέον είχαν τη θαυμαστή ικανότητα να πείθουν τους ανθρώπους του Έθνους (κράτους) για τα σχέδιά τους, τα οποία πλέον δεν είναι κοινά αλλά φαίνονται ως κοινά. Επειδή πλέον το Έθνος κράτος δεν έχει συμπαντικούς εσωτερικούς προσδιορισμούς αλλά χρησιμοποιούνται οι άνθρωποι που συναποτελούν το Έθνος (κράτος) ως ομάδα εξουσιαστικά ελεγχομένη, πλέον το Έθνος κράτος με κριτήρια νόμου , πολιτικής, εδαφικής εξάπλωσης και οικονομίας (αυτά ενώνουν τους ανήκοντες σε ένα Έθνος (κράτος) προωθεί τα εξουσιαστικά σχέδιά του (ο ηγεμών πλέον αντιμετωπίζει τους υπηκόους του ως νόμιμα ελεγχομένους και όχι ως συμπαντικά ισαξίους έχοντας οντολογικά ανωτέρους Εθνικά προσδιορισμούς, θεωρούμε μάλιστα ότι αυτό το στάδιο του Ελληνισμού ελάχιστα έχει παραδοθεί (ακόμα και στην Ελληνική Γραμματεία, μικρά ανάμνησις είναι η Λακωνική Πολιτεία).

Το βυζάντιο έχοντας θεό και ελέω θεού αυτοκράτωρ αποθέωσε το Έθνος (κράτος) ως εξουσιαζόμενον σύνολον ανθρώπων οι οποίοι ξαφνικά ανακαλύφθηκε ότι έχουν κοινό σημείο εθνικού προσδιορισμού όχι την καταγωγή αλλά την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Το βυζαντινό Έθνος (κράτος) απεκήρυξε το Ελλήνων Έθνος αλλά υιοθέτησε όλους τους τρόπους του προκειμένου να καταστή κράτος ελέγχον τα εκατομμύρια των λαϊκών μαζών του. Οι βυζαντινές λαϊκές μάζες προώθησαν εκούσαι άκουσαι διά του βυζαντινού έθνους (κράτους) όλα τα εξουσιαστικά σχέδια των αυτοκρατόρων και των λοιπών εξουσιαστικών παραγόντων.  Ήταν το βυζαντινό έθνος κράτος όπως και το οθωμανικό αντίστοιχο προάγγελος του σημερινού κυρίως στον τρόπο κατά τον οποίο το Έθνος (κράτος) μπορεί να διαπράξει μία σημαντική οντολογική αξιακή στροφή.

Αναφερόμαστε στο ότι πλέον το Έθνος κράτος δεν ενδιαφέρεται για το συμπαντικό προσανατολισμό των ανθρώπων που το απαρτίζουν, αλλά επειδή διά της θρησκείας ή της πολιτικής (αυτοί οι παράγοντες ενώνουν τα πλήθη) έχουν ελέγξει τα πλήθη στο μικρόκοσμο των φιλοδοξιών των, μπορούν και κατευθύνουν τεχνηέντως τα πλήθη προκειμένου να εκπληρώσουν τα όποια εξουσιαστικά σχέδιά των: φυσικά οι άνθρωποι, παρασυρόμενοι από την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν σε ένα Έθνος το οποίο δήθεν τους ενώνει ενώπιον κοινών ιδανικών (τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με ανωτέρους συμπαντικούς προσδιορισμούς του ανθρώπου) και επειδή οι άνθρωποι μισούν την μοναξιά εν τω κόσμω αυτώ, δίδονται αφειδώς και ολοκληρωτικά στα Εθνικά σχέδια των εξουσιαστών. Δεν είναι τυχαίο ότι η χριστιανική Εκκλησία υπηρέτησε με τον ίδιο πόθο διαφορετικά Έθνη και εθνικούς προσδιορισμούς προκειμένου να καθοδηγεί τους πιστούς της.

Οι Ευρωπαϊκές Εθνικές επαναστάσεις ανέδειξαν τα Έθνη κράτη του 1848 τα οποία βέβαια είχαν μία ιδιαιτερότητα: περιέκλειαν ανθρώπους οι οποίοι απλά ζούσαν στην περιοχή την καθορισθείσα του ΈΘνους κράτους και υπήκουον στο πολιτειακό σύστημα, είχαν κοινά φυσικά δικαιώματα. Σταδιακά τα Έθνη κράτη απετέλεσαν εξουσιαστικό μοχλό της βιομηχανικής και μεταβιομηχανικής εποχής κατά τον τρόπο μετάπλασης της βιομηχανίας και της οικονομίας του κεφαλαίου σε σύγχρονο θεό ύλης και διασποράς χρήματος που κυριαρχεί στον κόσμο και ενώνει τα πλήθη: όπως ο θεός και οι ιερείς του ενώνουν υπό τη θρησκεία των διαφορετικούς ανθρώπους αλλά κοινούς στην πίστη, όπως η κάθε κατά τόπους εκκλησία ενώνει και εξουσιάζει τους ανθρώπους της περιοχής της και συνολικά όλες οι εκκλησίες ελέγχουν όλους τους χριστιανούς του κόσμου, παρόμοια εργάζεται το Έθνος κράτος σήμερα ως το προπύργιο του καπιταλισμού: τα κατά τόπους Έθνη κράτη ενώνουν τους ανθρώπους τους, τους υποδουλώνουν σε ένα υλικό τρόπο ζωής με το όνειρο μιάς σύγχρονης υλιστικά ευδαίμονος ζωής, οι άνθρωποι ακολουθούν διότι ως Έθνος κράτος έχουν εμπιστοσύνη στους κυβερνώντες τους, όμως χωρίς να το καταλαβαίνουν υποτάσσονται στα σχέδια ολίγων ισχυρών: επειδή ακριβώς το ίδιο πράττουν όλα τα Έθνη κράτη, επειδή όλα έχουν ως καλό μόνον την ύλη και το χρήμα, όλοι οι άνθρωποι όλων των Εθνών κρατών ενώνονται κάτω από τις ίδιες υλιστικές αρχές ώστε σε ολίγο καιρό  θα έχουμε ένα παγκόσμιο υλιστικών αρχών Έθνος κράτος με πλήρως υποταγμένους ανθρώπους: για αυτό εξάλλου «λαμπροί» εκπρόσωποι προβεβλημένων «εθνικών» κομμάτων ακολουθούν πιστά τις αστικές κυβερνήσεις. Το σύγχρονο Έθνος κράτος, έχοντας ολοκληρωτικά υιοθετήσει τον υλιστικό αντιουμανιστικό οικουμενισμό απλά λειτουργεί ως συσσωρευτής ανθρώπων φέροντας το βαρύγδουπο τίτλο: Έθνος (κράτος). Όμως ουδεμία σχέση δεν έχει με αυτό το οποίο παραδοσιακά και μέσα από την Ελληνική γραμματεία μας παρεδόθη: εξάλλου ας μην ξεχνώμεν ότι οι νεοέλληνες διαφωτιστές είχαν τρομερά δυτικίζουσα άποψη όταν πρώτη αυτή κοντά στα 1821 συζήτησαν για ένα Έθνος κράτος το οποίο μάλλον προσιδίαζε στα βιομηχανικά κράτη δύσεως παρά στα Έθνη κράτη της Αρχαίας Οντολογικής Ελλάδος.