Ποιός ήταν ο Μινώταυρος;

 

Ποιος ήταν ο Μινώταυρος;

Οι Μινωΐτες έφεραν έναν εντελώς ξεχασμένο σε εμάς παγανιστικό συμπαντικό τρόπο θέασης του όλου. Ο συμπαντικός μάλιστα τρόπος θέασής των συμπαντικών πραγμάτων και ροών έχει πλήρως αντιστραφεί οδηγώντας να θεωρούμε το Μινώταυρο κάτι το απεχθές και το Θησέα τροπαιούχο νικητή αυτού του απεχθούς όντος, ο Θησέας μάλιστα έχει επικρατήσει να θεωρείται ως σύμβολο των ανθρώπων που νικούν τους φόβους των.

Οι Μινωΐτες μέσα από την παγκόσμιο επικοινωνία τους, επίσης μέσα από την συμπαντική τους επαφή με οντολογικές δυνάμεις τόσο ξεχασμένες σε εμάς, οδηγήθηκαν στην Μεγάλη Μητέρα, στη Θεά της γονιμότητας. Αυτό ίσως ηχεί στα αυτιά μας σήμερα ως κάτι το απλό. Βέβαια δεν είναι, η μεγάλη Μήτηρ των Μινωϊτών αποτελεί ενορατική υπερθέαση της σειράς από το χειμώνα έως την άνοιξη, οικοδομεί μία μεγάλη φυσική γνώση την οποία δεν κατείχαν πάντα οι άνθρωποι, μία γνώση που ωδήγησε σε άλλες ανάλογες μετά: η εσωτερικότητα του χειμώνος οδηγεί στην εξωτερικότητα της ανοίξεως, η νύκτα οδηγεί στην ημέρα, η ακαρπία στην καρπερότητα. Σε συμπαντικές προδιαγραφές οι Μινωΐτες κατάλαβαν ότι ο Ήλιος της Ημέρας συνεχίζει ως Σελήνη τη Νύκτα, οι δυνάμεις του Όλου ποτέ δεν χάνονται, πάντα υπάρχουν όλα.

Η Μεγάλη Μητέρα ως θήλεια χαοτική δύναμις φέρει τον βρεφικό άνθρωπο ο οποίος διά της Μητρός ζεί έρχεται στη γή και αναπτύσσεται: η Σελήνη μέσα από το σχήμα της φανερώνει όλη την πορεία του Ηλίου την νύκτα, η Σελήνη είναι η εν νυκτί εσωτερικότης του Ηλίου, το σχήμα της καθοδηγεί τους ανθρώπους στα πιο κρύφια μονοπάτια του χάους και της νύκτας: ο Μινώταυρος είναι ο καθεαυτός γιός της Σελήνης, τα κέρατά του έχουν το σχήμα της βραδινής σελήνης, η μορφή του είναι ξεχασμένες οντότητες της σελήνης οι οποίες στη γή αντικαταστάσθηκαν από την ανθρώπινη μορφή:

ο Μινώταυρος είναι ο υιός της Μεγάλης Μητέρας και του κτίστη όντος αυτής της οντικής στιγμής, είναι η μεταφορά του κρυφίου τρόπου του Ηλίου, ο οποίος την ημέρα φέρει μορφές φωτεινές για τη γή, και τη νύκρα σελήνιες μορφές που απλά δηλώνουν την άγνωστη πορεία του ηλίου και του χάους πέρα από τη γή σύμφωνα με το σχήμα της σελήνης: ο Μινώταυρος είναι η προς την ανθρώπινη μορφή η οποία έχει χαρακτηριστικά ανθρώπου, σελήνης (τα κέρατά του προσομοιάζουν στο βραδινό σχήμα της σελήνης) και συμβολίζει τον Άνθρωπο ο οποίος δεν θέλει να λάβει οριστική μορφή ωραίου ώστε να ακινητοποιηθεί στη γη, αλλά μέσα από τα χαοτικά βραδινά στον ουρανό ταξίδια του παραμένει α-σχημος για τη γή ώστε συνεχώς να κινείται στο σύμπαν ως συνδυαστική μορφή ηλίου, σελήνης, ημέρας και νύκτας, χωρίς να θέλει να υπηρετήσει μόνον τον ήλιον και την φωτεινή όμορφη στιγμή του που ποτέ δεν αποκτά. Άρα ο Μινώταυρος είναι ο συμπαντικός εαυτός μας ο οποίος συνεχίζει το αέναο οντολογικό ταξείδι του πέρα του ηλιακού φωτός διά του σεληνιακού νυκτικού φωτός προς το χάος του ουρανού και πέρα του ωκεανού που κλείει τη γή.

Το ερώτημα είναι: γιατί ο Μινώταυρος καθιερώθηκε ως κάτι το απεχθές , και μάλιστα γιατί θεωρήθηκε ως ο Θησέας νικώντας το Μινώταυρο ενίκησε την έννοια του φόβου, γιατί ο Μινώταυρος θεωρήθηκε ως φόβος, και μάλιστα γιατί ο Θησέας ενίκησε το Μινώταυρο κρατώντας τον μίτο της μεγάλης ιέρειας Αριάδνης;

Θα πρέπει να ιδωθεί η μυθολογία ως το πρώτο στάδιο του ανθρωποκεντρισμού, και της συνεπαγομένης προσπαθείας του ανθρώπου να ελέγξει δυνάμεις του όλου ώστε να δημιουργηθεί το ηρωϊκό μοντέλο του ανθρώπου. Ο Ήρωας (Θησέας, Ηρακλής, κ.α) δεν θέλουν να χαθούν στις χαοτικές διαδρομές του Όλου, εκεί όπου ο Μινώταυρος είναι η σεληνιακή αντανάκλαση ενός άλλου νυκτερινού φωτός για άλλες μυστικές οδούς στο σύμπαν, αλλά θέλουν εδώ, στη Γή, να ανοίξουν τις συγκεκριμένες διαδρομές τους ώστε να ενώσουν τη Γή με συγκεκριμένες Ολύμπιες δυνάμεις θέτοντας τη γή σε τροχιά του Ολύμπου και όχι να αφήσουν τη Γή χάριν του χάους.

Από αυτήν την άποψιν και μόνον ο Μινώταυρος και τα άλλα «τέρατα» της μυθολογίας θεωρούνται ως σύνολο φόβων οι οποίοι πρέπει να νικηθούν από τους Ήρωες: όμως αυτός είναι ο δρόμος των Ηρώων διότι τα Τέρατα δεν είναι αυτά τα οποία μας έχουν βέβαια μάθει: τα Τέρατα είναι συμπαντικοί οδοδείκτες, συσσώρευση συμπαντικών δυνάμεων διά των οποίων οι άνθρωποι χάνουν την μορφή αλλά κερδίζουν την οντολογική εσωτερική συνέχεια: ο Μινώταυρος ως έχων τη σελήνη διά των κεράτων στην κεφαλήν του είναι η συσσώρευσις όλων των μυστικών δυνάμεων που εκχέονται τη νύκτα, όμως ο Θησέας επιθυμεί των δυνάμεων που διαχέονται την Ημέρα, ο Ήλιος σταδιακά και η μορφή απολυτοποιούνται, και τα τέρατα επειδή ακριβώς αφαιρούν τη μορφή και απελευθερώνουν την εσωτερική δύναμιν είναι κάτι το κακό διότι στοχεύουν στο Όν και όχι στο Εδώ που θέλουν οι Ήρωες: για αυτό και ο Μινώταυρος καθίσταται σύνολο φόβων μήπως ο Θησέας φύγει στο χάος, για αυτό δένεται με την Αριάδνη ως σημείο της θηλείας εδώ συνεχείας και σκοτώνει την οντολογική συνέχεια του Μινωταύρου για να κερδίσει διά της θηλείας σειράς την εδώ συνέχεια.

Οι Έλληνες ωνόμασαν Τ-έρας ( το Τ ως γράμμα δηλώνει ότι η έρα(γή) στα τέρατα απλώνεται επάνω από τον άξονα της έρας –γής) προκειμένου να δηλώσουν την διπλή φύσιν του τέρατος: είναι αυτό που έχει τις δυνάμεις αφαίρεσης της μορφής και προικίσματος της εναπομεινάσης δυνάμεως με την οντολογική της συνέχεια: όμως ο ήρωας νοείται εν τη μορφή, άρα σκοτώνει τον Μινώταυρο διότι δεν θέλει να χαθεί διά της σελήνιας δυνάμεώς του, αυτό εξάλλου πράττει με τα τέρατα ο Οδυσσέας, και ο Ηρακλής. Σταδιακά τα τέρατα διά του χριστιανισμού έγιναν δαίμονες και οι άνθρωποι προκειμένου να αποφύγουν τους δαίμονες κλείσθηκαν και φυλακίσθηκαν στη γή των αγίων του ηλιακού και θεϊκού φωτός. Όμως ο θάνατος ως απεσταλμένος των τεράτων μας υπενθυμίζει ότι τα τέρατα ούτως ή άλλως θα μας συναναστραφούν όταν ούτως ή άλλως απολέσουμε τη μορφή και θελήσουμε την οντολογική άμορφη δυναμική συνέχειά μας, διότι τα τέρατα περιμένουν να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει ομορφιά και ασχήμια αλλά στάδια του χάους που πρέπει να υπερβαθούν μέσω όλων των οντοτήτων.