Η ΑντιΗθική Οντολογία των μνηστήρων.

 

Όλα στον Όμηρο αποτελούν κομμάτια ενός σε πολλά ξεχασμένου Οντιολογικού Όλου τα οποία συντίθενται με αριστοτεχνικό τρόπο. Έχουμε σε άλλη εργασία μας αποδείξει ότι ο πρώτος Ηθικολόγος (καθαρά Οντολογικός Ηθικολόγος όχι με την τρέχουσα έννοια του καλού και  του κακού (οι οποίοι αυτοί όροι περιορίζουν την οντολογικότητα της Ηθικής) είναι ο Αναξίμανδρος, ο Αναξίμανδρος ώς Οντολογικός Ηθικολόγος επικοινωνεί με την Οντολογική καθαρά Ηθική του Ομήρου. Η τελική απόδειξη έρχεται μέσα από τα Φυσικά του Αριστοτέλους όπου εκεί ο Σταγειρίτης θεωρεί ότι το  Άπειρο του Αναξιμάνδρου περιέχει όλες εκείνες τις δυνάμεις του σύμπαντος (ροή, φιλία, νείκος, δικαιοσύνη, ισορροπία, εξέλιξη) οι οποίες εάν περάσουν στον Άνθρωπο (κατά το χρεών) δημιουργούν την ισορροπία και δικαιοσύνη του κόσμου μας.

Τα στοιχεία της Απείρου Ηθικής του Αναξιμάνδρου όλα υπάρχουν στην Οδύσσεια: κίνησις, ταξείδι στο Άπειρον της Κίρκης και των λοιπών κυκλωπείων περιπλανήσεων, απροσδιοριστία της Οδυσσεϊκής νόησης και ήθους, συνεχής πορεία προς το νόστο που φέρει ο καθείς εξ ημών μέσα του. Ο Οδυσσέας διά της ατομικής πορείας προς την Ιθάκη (η οποία είναι μόνον σε αυτόν γνωστή διά της Σοφίας Αθηνάς) παρουσιάζεται ώς άπειρο μέγεθος: συνευρίσκεται με όντα σαν την Καλυψώ, νικά τον Πολύφημο, αντιστέκεται στους πειρασμούς στη νήσο του Ηλίου, είναι το Υποκείμενο το οποίο δεν κλείει τη νόηση και το ήθος σε καλούπια αλλά ορίζει τη νόηση και το ήθος κατά απροσδιόριστο  τρόπο διότι παραμένει  στο συμπαντικό φόντο: δεν κλείεται σε άστυ, αντιθέτως κινείται επί της χαώδους θαλάσσης: άρα νόηση και ήθος δημιουργούν το άπειρο Υποκείμενο το οποίο τροφοδοτείται από την απειρία του σύμπαντος (αυτή είναι η πηγή της νόησης και του ήθους) άρα ο Οδυσσέας είναι ο Άπειρος άνθρωπος που σκέπτεται και πράττει κατά τρόπο ανώλεθρο διηνεκή και συνεχή. Αντίθετος αυτού είναι ο προβλεπόμενος άνθρωπος του άστεως και της κατευθυνόμενης νόησης και ηθικής η οποία προέρχεται όχι από το άπειρο σύμπαν της θαλάσσης και του Αναξιμάνδρου αλλά από συγκεκριμένα θρησκευτικά και φιλοσοφικά κέντρα.

Εξάλλου αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά του Ομήρου από τον Πλάτωνα (για αυτό και ο Πλάτων απορρίπτει αναφανδόν τον  Όμηρο): ο Πλάτων κλείει το Υποκείμενο στην Πολιτεία των Νόμων, το Υποκείμενο δεν τροφοδοτείται από το άπειρο σύμπαν ώς δυνάμεις (όπως συμβαίνει στον Αναξιμάνδρειο και Ομηρικό κόσμο) αλλά από τις ιδέες αυτών: η γνωστική μετατόπιση είναι σημαντική: το όλον μεταφέρεται από την πραγματική θάλασσα της πραγματικής Οδυσσεϊκής κίνησης στο ανθρώπινο μυαλό το οποίο πλέον είναι έτοιμο να μετατρέψει τις ιδέες σε θεό, ηγεμόνες, επιστήμονες κ.λ.π συστήματα.

Απέναντι σε αυτόν τον Άπειρο Ηθικό Απροσδιόριστο (διότι η  άπειρος Οδυσσεϊκή εφευρετικότης και νόηση  απέναντι από τα συγκεκριμένα πάθη ανοίγει συνεχώς νέους δρόμους στο άπειρο σύμπαν) ευρίσκονται στο τέλος οι μνηστήρες: οι μνηστήρες αντιπροσωπεύεουν με τη σειρά όλα τα αντίθετα όντα στο Αναξιμάνδρειο αλλά και Ομηρικό άπειρο: αυτά σε οντολογικό επίπεδο, διότι βέβαια σε πολιτικό επίπεδο αντιπροσωπεύουν την υπέρβαση της ολιγαρχίας (αριστοκρατίας δήθεν) η οποία αριστοκρατία δεν αντέχει στο νοητικό και ηθικό ξύπνημα του Ανθρώπου Οδυσσέως: ήδη σε όλη την Οδύσσεια ο Βασιλεύς Οδυσσέας είναι ένα με τους συντρόφους του άρα στη διαλεκτική του Όλου η Βασιλεία ώς αντίθετος δύναμις της αριστοκρατίας, η ανοικτή φύσις του Βασιλέως Οδυσσέως υπερβαίνει την κλειστή αριστοκρατικότητα και αφυπνίζει νοητικά και ηθικά τα πλήθη.

Η Αντιηθική φύσις των μνηστήρων είναι δεδομένη: αντιπροσωπεύουν όσα ο Οδυσσέας ξεπέρασε (Σειρήνες, Κίρκη, Λωτοφάγους, Ήλιος) είναι έμμορφες σκιές στη Γή (δεν θα διέφεραν ώς άμορφες σκιές στον Άδη). Η Ομηρική διαλεκτική είναι εκπληκτική: οι μνηστήρες είναι όσα απέφυγε ο Οδυσσέας στις Σειρήνες στην Κίρκη στην λωτοφαγία, αλλά ας θυμηθούμε την Καλυψώ: εκεί είπε ότι ώς άνθρωπος θέλει άνθρωπο άρα θέλει άνθρωπο σε όλα τα επίπεδα ώστε να αποδείξει την τελεία ανθρωπίνη νοητικώς ηθική του φύση, αλλά επί ανθρώπων ώστε να μην αποφύγει τις Σειρήνες αλλά να τις αντιμετωπίσει ώς ανθρώπους: όπως φεύγει από την Καλυψώ για τον έρωτα θνητής, παρόμοια φεύγει από τις Σειρήνες για να νικήσει τα ίδια πράγματα επί θνητών (μνηστήρων). Συζητούμε για την ανθρώπινη πραγμάτωση όλων των δυνάμεων ανάμεσα στις οποίες ανοίγει δρόμους σκέψης και δράσης ο Οδυσσέας: άρα ο Οδυσσέας θέλει ώς άνθρωπος σε ανθρώπους να αποδείξει την ανθρωπίνως ωριμασθείσα νοητικώς και ηθικώς  φύσιν του: αποδεικνύει στην Πηνελόπη ότι την φιλεί, στον Υιόν του Τηλέμαχον ότι είναι καλός Πατήρ, στους ανθρώπους μνηστήρες υλοποιεί το χαμό των κακών ανθρώπων (όσα δεν μπόρεσε να κάνει σε θείο επίπεδο (Σειρήνες). Συζητούμε για το απολύτως ανθρωποκεντρικό κόσμο του Αναξιμάνδρου και του Ομήρου: όλα από ανθρώπους σε και προς ανθρώπους.

Οι μνηστήρες είναι αντιΗθικοί σύμφωνα και με τον Αναξίμανδρο και τον Όμηρο: δεν έχουν άπειρο λογισμό ώστε να αναπαράγουν συμπαντικές δυνάμεις φωτός και έμπνευσης επί της γής (όπως ο Οδυσσέας ο οποίος μέσα από τις περιπλανήσεις ανακαλύπτει το καλό το μη καλό το ωραίο το μη ωραίο τις ανθρώπινες δυνατότητες και το νόστο). Δεν σκέπτονται, ήδη ο πρώτος ο οποίος θα κτυπηθεί από τον Οδυσσέα είναι ο Αντί-νοος (η αντινόηση): φοβούνται το άπειρο διότι θέλουν τις κεκτημένες της αριστοκρατίας δυνάμεις στο περιορισμένο άστυ της Ιθάκης. Δεν ανοίγονται διασκεπτικά στο άπειρο διότι θεωρούν ότι η γή και το περιορισμένο άστυ φθάνει για τη ζωή τους: άρα συζητούμε για σύγκρουση του απείρου Οδυσσέως επί των πεπερασμένων νόων: η άπειρος Οδυσσεϊκή φύσις δεν ανέχεται την ανηθικότητα του πεπερασμένου, της έλλειψης των πολλών δυνάμεων, θεωρεί ότι ώς άπειρος φύσις μπορεί τόσα να προσφέρει στον Τόπο του και Χώρο του. Το Αναξιμάνδρειο Άπειρο αυτό το οποίο σκορπά τόσες και τόσες δυνάμεις δεν φθάνει έως τους μνηστήρες οι οποίοι εμμένουν στη σύνδεση : έχω σώμα, έχω δύναμη, διεκδικώ: εκ του πάσχω έχουν πάθει την τελεία παθητικότητα λόγω μη ανακύκλωσης των απείρων δυνάμεων οι οποίες νοητικώς και ηθικώς ανανεώνουν τον Άνθρωπο: ο Οδυσσέας ανακυκλώνεται και ανανεώνεται μέσα από το φωτισμό στο Άπειρο που ανοίχθηκε και ώς νοήμον και ηθικό όν (ηθικό υπό την έννοια της εξάσκησης των απείρων θαλασσίων δυνάμεων νόησης και ψυχής) άρα δεν αντέχει στη θέα της παθητικής φύσης των μνηστήρων: το άπειρο μάχεται το πεπερασμένο, η άπειρος νόηση την πεπερασμένη παθητική φύση, η κίνησις  την εμμένεια.

Υπάρχει όμως και έντονο πολιτικό μήνυμα το οποίο δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητο: εάν θεωρήσουμε ότι οι μνηστήρες αντιπροσωπεύουν την πεπτωκυία αριστοκρατία, κατανοούμε γιατί ακριβώς η αριστοκρατία είναι πεπτωκυία. Δεν ανανεώνει τις δυνάμεις της κοινωνίας, έχει περικλεισθεί στο Εγώ της, δεν αλληλεπιδρά με το άπειρο ώς φύσι και κοινωνία. Περίκλειστη σε ένα κόσμο δικό της ανανεώνει όλα όσα ξεπέρασε ο Οδυσσέας: τους Λαιστρυγόνες, τις Σειρήνες, τον Κύκλωπα: ο  Όμηρος κλείει το έπος του με μία μεγαλειώδη κίνηση: όλα συμβαίνουν σε όλα τα όντα, άρα και οι άνθρωποι κληρονομούν τις δυνάμεις του Κύκλωπος της Κίρκης και των Σειρήνων ώστε όλα να μεταφερθούν και σε ανθρώπινο επίπεδο: θα πρέπει να προσεχθεί ότι ό,τι  συμβαίνει σε υπερφυσικό επίπεδο (Σειρήνες, Άδης, Αίολος) διά των αντιΗθικών  Μνηστήρων μεταφέρονται στον κόσμο των ανθρώπων: ο πόλεμος και οι περιπλανήσεις το μυαλό και το ήθος του Οδυσσέως , όλα αυτά πλάθονται ομοίως και σε γήϊνο επίπεδο και σε γήϊν τόπο (παλάτι του Οδυσσέως): Άρα οι μνηστήρες είναι το μεγάλο μήνυμα του Ομήρου: η αντιΗθικότητα της στείρας Κυκλώπειας δυνάμεως (η οποία αγνοεί το Άπειρο του Ααναξιμάνδρου και την υγιά ανανέωση των δυνάμεων) υπάρχει και στη γή, ο επόμενος Οδυσσέας θα πρέπει να περιπλανηθεί επί της γής και στη γή θα πρέπει να νικήσει γήϊνες δυνάμεις και να φθάσει σε γήϊνη Ιθάκη. Γι αυτό μετά τον Οδυσσέα εμφανίσθηκε η καινή διαθήκη και ο Οδυσσέας Ιησούς ο οποίος περιπλανάται πνευματικώς και ηθικώς επί της γής, σε πραγματικούς ανθρώπους και πειρασμούς ώστε να συνεχίσει την υπόθεση της νοητικής και ηθικής αφύπνισης, μεταφέροντας την Ιθάκη μέσα μας και στον ουρανό διότι πλέον η ιδέα έχει αντικαταστήσει διά της φιλοσοφίας την πραγματική θάλασσα τόπο του όντος: Βασιλεία των ουρανών: επίσης μετά τον Ιησού εμφανίσθηκαν πολιτικές και επιστημονικές Οδύσσειες , ηγεμόνες Οδυσσείς διότι όλα μεταφέρθηκαν στη γή όπου άνθρωποι αγωνίζονται εναντίον ανθρώπων. Η αριστοκρατία των μνηστήρων αποδεικνύει ότι κάθε κάστα αντιηθικοποιείται διότι χάνει την άπειρο αναζωογόνησή της εμμένοντας στην κλειστότητα των δικαιωμάτων της: Τότε εμφανίζεται κάποιος άπειρος Οδυσσέας ο οποίος προκαλεί οντολογική και κοινωνική ανανέωση: άρα η ηθική του Οδυσσέως είναι ο τρόπος του ΑΝαξιμανδρείου Όλου.

Βασίλειος Μακρυπούλιας, φιλόλογος.