Πολιτική και φιλοσοφία.

Μπορεί ο Λέο Στράους να προσπάθησε να καθιερώσει (όχι μόνον αυτός βέβαια) τον όρο «πολιτική φιλοσοφία» αλλά ένα από τα κυριώτερα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ο διαχωρισμός της πολιτικής εξουσίας από την έννοια της φιλοσοφίας, ως συνόλου ιδεών και των εφαρμογών τους, ως συνόλου της αποκόμισης των ιστορικών ιδεών, της αξιολόγησής των και της μελλοντικής εφαρμογής των, προκειμένου η ιστορία ως φωτεινό εργαλείο να καταστή παράγοντας εξέλιξης, μη επανάληψης των ιδίων λαθών και λόγος ανθρωπίνης και κοινωνικής γενικότερα εξέλιξης.

Ο διαχωρισμός της πολιτικής από τη σοφία των γεγονότων και των ιδεών και αξιών οι οποίες από εκεί αποκομίζονται στηρίζεται σε κάτι το πολύ απλό: η πλήρως υλιστική και μαζοποιητική αλλά και ψηφιακή εποχή μας έχει πλέον κεντρική ηλεκτρονική εξουσία και τρόπο ανάλογης διάχυσης της πληροφορίας ώστε πλέον οι άνθρωποι δεν χρειάζονται να γνωρίζουν την μακρόχρονη και μακραίωνη ιστορία αλλά φθάνει η πρόσκαιρος και σύντομος ιστορία, όση χωρεί στην τηλεόραση, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην κινητή τηλεφωνία: πλέον η ιστορία ως σύνολο διαχρονικών γεγονότων  τα οποίαι κρύβουν ιδέες και αξίες χρήσιμες στο μέλλον για το άτομο και την κοινωνία, δεν χρειάζεται διότι έχει βρεθεί ο τρόπος να επιβληθεί η μία ιδέα και η μία αξία: η ψηφιακή εποχή όπου ο άνθρωπος ελεγχόμενος πλήρως θα έχει πλήρως συγκεκριμένη ζωή παραγωγής και κατανάλωσης, μικροσκέψης, συγκεκριμένων σκέψεων και πράξεων μέσα στο μικροκόσμο των αστικών και ψηφιακών πόλεων.

Θα καταλάβουμε ολοκλρηρωτικά την διαχώρησιν της ιστορίας από κάθε έννοια σοφίας εάν συγκρίνουμε τις ανθρωποκεντρικές εποχές όπου ο άνθρωπος αυτοδημιουργούσε ιστορία με τη σημερινή αποανθρωποποιημένη εποχή όπου ο άνθρωπος ως πλήρως ελεγχόμενο όν δεν δημιουργεί την ιστορία του αλλά βιώνει έτοιμα καλούπια μίας αοράτου εξουσίας. Το σημαντικό όμως είναι και η μεταβολή της φύσεως της πολιτικής και του πολιτικού.

Ας την προσέξουμε: πλέον ο πολιτικός δεν είναι ο κύριος υπεύθυνος της πορείας της Πόλης (κράτους) και των ανθρώπων: είναι περισσότερο διαχειριστής των δεδομένων της ψηφιακής, βιομηχανικής και υπετεχνολογικής εποχής, αυτή η εποχή σχεδόν έχει καταστήσει περιττή την πολιτική ως τρόπο διαχείρισης της εξουσίας διότι πλέον οι εξουσιασταί αυτού του κόσμου έχουν εύρει τεχνολογικούς και άλλους τρόπους διάχυσης και επιβολής της εξουσίας. Ο πολιτικός σήμερα δεν είναι εκτελεστικός παράγοντας της εκτελεστικής εξουσίας, δεν καθορίζει την πορεία και την εφαρμογή της εξουσίας, μάλλον είναι περιττός σε μία εποχή όπου ψηφιακά όλα εκπορεύονται από μία κεντρική πηγή τηλεεξουσίας.

Άρα η σημερινή εποχή είναι μία νέα εποχή καμμία σχέση έχουσα με τις προηγούμενες υπό την έννοια ότι οι άνθρωποι σήμερα δεν χρειάζονται τις εμπειρίες του παρελθόντος ώστε να γίνουν καλύτεροι, η ψηφιακή εποχή ομοιάζει μάλλον μα τον κατακλυσμό της Πύρρας και του Δευκαλίωνος: μέσω των συνεχών τεχνολογικών επαναστάσεων έχει προκύψει ένας νέος κόσμος  ο οποίος ψηφιακά αυτοκαθορίζεται ως ένα νέο διαρκές παρόν μη έχον ανάγκη από κανένα παρελθόν: άρα έννοιες όπως η πολιτική, ο πολιτικός, η πολιτική φιλοσοφία μάλλον είναι περιττοί: σε φιλοσοφικούς όρους θα λέγαμε ότι ο κόσμος μας ολίγον πρίν να αντιμετωπίσει το χάος του μηδενισμού ( το οποίον χάος θα τον οδηγήσει απευθείας στις οντολογικές ρίζες του) έχει αποκόψει εντελώς τις  ρίζες του με το χθές προκειμένου διά της ψηφιακής τεχνολογίας να χαρεί το τελευταίο διαρκές παρόν του.

Το μεγάλο πείραμα της αποκοπής του ανθρώπου και της εποχής του από το παρελθόν του, της αναχαίτισης της εφαρμογής των συμπερασμάτων της πολιτικής φιλοσοφίας (η οποία εξάγει από την ιστορία όλα εκείνα τα χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία ως ιδέες και αξίες μπορούν να καθοδηγήσουν τις κοινωνίες του αύριο) έγινε με τα δύο πρόσωπα της αριστεράς: η πρώτη αριστερά ήταν αυτή η οποία ήθελε τον τρόπο της αμερικανικής διακυβέρνησης  όπως αυτή προέκυψε από την αμερικανική επανάσταση του 1787, αυτή δημιούργησε τη βραχεία ιστορία των μη βασιλευομένων δημοκρατιών, ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να κινείται στην εποχή των ατομικών δικαιωμάτων (και λόγω κυρίως του γαλλικού διαφωτισμού) αδιαφορώντας για το σύνολο των ιστορικών πολιτικών συμπερασμάτων (ο κόσμος σταδιακά αρχίζει να πιστεύει ότι υλικά και βιομηχανικά μπορεί να ελέγξει τη ζωή οδηγούμενος σε τεχνολογικούς τρόπους ευδαιμονίας, ξαφνικά αυτό αποτελεί ρωγμή στο συλλογικό κοινωνικό και ατομικό αρχέτυπο της ευδαιμονίας ως συνόλου ιδεών και σκέψεων που προβάλουν τον φιλοσοφημένο άνθρωπο, τώρα πλέον επικρατεί ο υλικός άνθρωπος των υλικών αναγκών: η ευρωπαία αριστερά του προλεταριάτου οδήγησε στην οριστική ρήξη με το μακραίωνο ιστορικό παρελθόν, στην εκούσια λήθη των οντολογικών και φιλοσοφικών ριζών του ανθρώπων, οι οποίες μέσω της ιστορίας και των διδαγμάτων της θα βελτίωναν τον άνθρωπο διαχρονικά. Μέσω της μαρξικής ιστορίας ο άνθρωπος απαρνήθηκε την μακραίωνη ιστορία του: μέσω της μαρξικής αριστεράς οι άνθρωποι ξεχνούν το διαχρονικό εαυτό τους και ακολουθούν το άρμα της υλικής επιδίωξης, της απώλειας των πνευματικών ιδεών και αξιών του οντολογικού εαυτού τους, οι άνθρωποι πλέον μηχανοποιούνται και ενδιαφέρονται για την εξίσωση: έχω χρήματα και δουλειά άρα είμαι ευτυχισμένος σε έναν κόσμο ο οποίος πλέον αποκομμένος από τις οντολογικές ρίζες του αρχίζει να φαίνεται περιέργως αιώνιος διότι η κατανάλωση περνά στις επερχόμενες γενεές το όνειρο της διηνεκούς ευτυχίας της ύλης και της κατανάλωσης. Η ιστορία πλέον είναι η ιστορία της βιομηχανικής εποχής, αυτή όμως η ιστορία δεν στηρίζεται στην μακραίωνη ιστορία της πολιτικής φιλοσοφίας ενός Ηροδότου και ενός Θουκυδίδου οι οποίοι συνδύασαν αρρήκτως την ιστορία με την πολιτική εφαρμογή των ιστορικών συμπερασμάτων ώστε ο κόσμος να καλυτερεύσει: αυτή η ιστορία η οποία δεν είναι ακριβώς ιστορία αλλά μηχανική ανανέωση ανθρωπίνων μαζικών συνηθειών δεν χρειάζεται καμμία φιλοσοφία διότι δεν στηρίζεται στον ανθρώπινο νού (αυτός έχει αντικατασταθεί από την μηχανική επανάληψη) αλλά στηρίζεται στο ότι ψηφιακά ο εγκέφαλος ζεί πλέον σε ένα δορυφορικό περιβάλλον: αυτός ο εγκέφαλος δεν χρειάζεται ούτε ρίζες, ούτε ιστορία ούτε πολιτική φιλοσοφία. Η ιστορία ξεπλυμμένη αναπαύεται μέσα στο φέρετρό της και στην μετατροπή της σε γνώση αχρώμων αγεύστων και αδιαφόρων γεγονότων: όμως επαναλαμβάνεται: ο άνθρωπος επιστρέφει μετά την ψηφιακή εποχή σε μία εποχή όπου δεν χρειάζεται ιστορία: στην απαρχή του η οποία ταυτίζεται με το τέλος του και τη μετάβασή  του στον επόμενο κόσμο: οι σημερινοί όμως επιστήμονες ιστορικοί τον αγνοούν διότι ασχολούνται με την νεκρή ιστορία του παρελθόντος, διότι η μετατροπή της ιστορίας σε στείρα κοινωνική ιστορία η οποία δεν μπορεί σε συνδυασμό με τις οντολογικές κινήσει των ανθρώπων να ομιλήσει για το οντολογικό μέλλον του ανθρώπου, έχει καταστήσει σήμερα την κοινωνία μία απλή φωτογραφία του τεθνηκότος ανθρώπου ο οποίος μέσα του έχει λύσεις άγνωστες στην ιστορία