Ποια είναι η Πηνελόπη;

 

Η Πηνελόπη (πήνη=υφάδι, λέπω- εκτυλίσσω) είναι κατ΄αρχάς η αναγκαία θήλεια παρουσία στην Οδύσσεια. Εάν αντιμετωπίσουμε την Οδύσσεια από μέσα θα συζητήσουμε βέβαια ότι η Πηνελόπη είναι η σύζυγος του Οδυσσέα και η μητέρα του παιδιού του, Τηλεμάχου. Εσωτερικώς όμως η Πηνελόπη είναι η αντιΕλένη, η πιστή σύντροφος του Οδυσσέως. Όμως όπως και η Ελένη προκαλεί τον πόλεμο των μνηστήρων ως Ωραία και Όμορφη γυναίκα. Αυτά είναι δεδομένα, η Πηνελόπη είναι η θήλεια δύναμη η οποία ως ανθρωπίνη Φύσις αγκαλιάζει και επηρεάζει ζωές ανδρών και μάλιστα Βασιλέων και σημαντικών ανθρώπων, άρα η Πηνελόπη αντιπροσωπεύει κύριες θήλειες οντολογικές χαοτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν κτίσει, κτίζουν και θα κτίσουν τον Οδυσσέα ως ύπαρξιν εντός του κόσμου αυτού: η Πηνελόπη είναι η θήλεια φυσική συμπαντική δημιουργός του εξύπνου πολυπείρου και ελλόγου Υποκειμένου το οποίο λαμβάνει  το όνομα Οδυσσεύς ώστε να αποτελέσει παράδειγμα προς όλους, όλοι θα μπορούσαμε να είμαστε Οδυσσείς.

Ώστε λοιπόν η Πηνελόπη είναι η οντολογική χαώδης θήλεια δύναμις η οποία καθορίζει την ατομική πορεία του Οδυσσέως, είναι ο θεός του, είναι η κατευθυντήρια δύναμίς του ως ανθρωπίνης ποιότητος: Το μέτρο της Πηνελόπης δίδεται στο διάλογο του Οδυσσέως με την Καλυψώ όπου ο Ήρωας αρνείται τη θεϊκή συνουσία και παραδέχεται μόνον την Ανθρώπινη συμπόρευση με τον Άνθρωπο Πηνελόπη: Η Πηνελόπη είναι η φυσική ανθρωποκεντρική δύναμις η οποία από τα σπλάχνα του όντος προωθεί την ανθρώπινη ταυτότητα ως συμπαντική εντός του κόσμου στιγμή: άρα είναι το σύνολο των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες αντιστοιχούν στον Οδυσσέα, αυτές οι δυνάμεις προωθούν τη σκέψη, το σκοπό, την επιστροφή, το σχεδιασμό, την υπέρβαση, τη νίκη και τη συνειδητή ατομική πορεία στην Ιθάκη του οντολογικού προορισμού.

Η Πηνελόπη είναι σύμβολο όλων εκείνων των δυνάμεων οι οποίες έχουν προσδώσει στον Οδυσσέα αυτές τις φυσικές δυνάμεις, την πρόταξη του νοός, της περιπέτειας, της επιστροφής του νόστου: θα πρέπει να κατανοηθεί ότι η Πηνελόπη είναι τεράστια φυσική πύλη και οδός η οποία περιλαμβάνεται σε ένα πρόσωπο αλλά απλώνεται πέραν αυτού: διά αυτής της τεραστίας συμπαντικής οδού ο Οδυσσέας έφυγε από την Ιθάκη ( ο άνθρωπος φεύγει από τις οντικές πηγές του) ευρίσκει την ύπαρξίν του στον κόσμο (πόλεμος πατήρ των πάντων) και επί αυτής της οδού δεν λησμονεί το νόστο ότι η Πηνελόπη θήλεια οδός , η φύσις του εδώ, τον έχει καθορίσει ότι είναι άνθρωπος, ευρήκε τον εαυτό του στο Ώδε Είναι και θα γυρίσει στην πηγή του ώστε να εύρη τις  φυσικές δυνάμεις (Πηνελόπη) οι οποίες κεντούν και σχεδιάζουν στο πανί και στο ύφασμα του Όντος το ατομικό ταξείδι του Οδυσσέα.

Η Πηνελόπη λοιπόν είναι ό,τι είναι για τους ανθρώπους η φύσις των: Είναι το σύνολο των δυνάμεων που του αναλογούν στον Εδώ κόσμο: ανθρώπινες πολύ ανθρώπινες όπως θα έλεγε και ο Νίτσε: η πίστη, η σκέψη, η πορεία, ο νόστος και η επιστροφή: είναι η οντολογική νύφη αυτή η οποία εξερχομένη ως αρχέγονος δύναμις εκ του όντος προσφέρει δυνάμεις στο άρρεν ώστε να κτίσει την πορεία του στον κόσμο: Η Πηνελόπη είναι οδός όταν ο Οδυσσέας έφυγε (ώστε να εύρη την ανθρωπίνη ύπαρξίν του) αλλά στην επιστροφή του Ήρωος η Πηνελόπη δεν είναι οδός αλλά Πύλη ώστε διά του ιδίου δρόμου που έφυγε προς τον κόσμον διά αυτού να επιστρέψει ο Οδυσσεύς στα οντολογικά ρείθρα του αυτά που η θήλεια Πηνελόπη έχει καθορίσει και ετοιμάσει  και ως οδός καθοδηγεί: άρα ο Οδυσσεύς δεν επιθυμεί το νόστο ώστε να απολαύσει συζυγικώς την Πηνελόπη, επιθυμεί του νόστου διότι η Πηνελόπη ως οντολογική φυσική δύναμις έστρωσε την οδό της οποίας η ίδια είναι Πύλη: για αυτό και γίνεται η μνηστηροφονία: ένας μόνον διά της Πύλης της Πηνελόπης θα επιστρέψει στο Όν από όπου εκτυλίχθηκαν οι δυνάμεις της θήλειας Πηνελόπης του Όντος προς τον Οδυσσέα: ο ΠΟιητής είναι τεράστιος Μύστης: η Πηνελόπη στην επιστροφή είναι Πύλη και όχι οδός, για αυτό και οι μνηστήρες κάθονται στο παλάτι και δεν φεύγουν να πολεμήσουν για την ύπαρξίν τους: διότι γνωρίζουν ότι η Πηνελόπη εξετέλεσε την αποστολή της, εδημιούργησε ως θήλυ την ύπαρξιν του άρρενος που της αναλογεί και θέλει τώρα να αναχωρήσει στο οντολογικό της βασίλειο: διά της ετοίμης Πύλης ποιος άραγε δεν θέλει να φύγει; Αυτός είναι και ο γάμος των μνηστήρων: οντολογική ένωσις και φυγή ενός τυχερού: για αυτό εξάλλου ολόκληρη θεά Αθηνά (Σοφία) ασχολείται με την μνηστηροφονία, η Πύλη του Όντος από όπου η φύσις και οι δυνάμεις της Πηνελόπης έγιναν οδός δημιουργίας του Οδυσσέως περιμένει ανοικτή,η Αθηνά ανησυχεί και βάζει γλυκό ύπνο (συμπαντικό ταξίδι αυτογνωσίας) στην Πηνελόπη για να της υπενθυμίσει ότι αυτός ο οποίος εβάδισε την οδόν της, έγινε ύπαρξις αρσενική, έκτισε χαρακτήρα πολυπείρου και πονηρού, αυτός δικαούται διά της Πηνελόπειας πύλης να φύγει στο άπειρο της οντικής συνεχείας. Για αυτό και ο Οδυσσέας αντιστέκεται ακόμα και στην Ναυσικά όπου οι Φαίακες οντολογικά είναι άψογοι: διότι η Ναυσικά είναι εμμενής δύναμις απλής συνύπαρξης και όχι Πύλη αναχώρησης: για αυτό και η Πηνελόπη μετά τη μνηστηροφονία δεν ενώνεται άμεσα με τον Οδυσσέα αλλά η διήγηση φεύγει σε άλλα (κάτι που έδωσε το δικαίωμα να ειπωθεί ότι είναι πάνω από ένας ο ποιητής της Οδύσσειας): ο σκοπός δεν είναι η συνεύρεσις σωμάτων αλλά η συνουσία ερωτικής συμπαντικής ολοκλήρωσης ώστε ο Οδυσσέας να επιστρέψει στις οντολογικές πηγές της Πηνελόπης. Τώρα τίποτε δεν θα είναι ίδιο και ανθρώπινο απλά: ο Οδυσσέας έχει ωλοκληρωμένη ύπαρξιν, άρα δεν θα έχει πολλούς λόγους εμμένειας στην Ιθάκη και αυτό προοικονομείται  από το ότι δεν γνώρισε την Ιθάκη: δεν είναι η Ιθάκη η αιτία του νόστου αλλά οι Πηνελόπειες δυνάμεις που ανοίγουν την Πύλη επιστροφής και υπάρχουν στην Ιθάκη: για αυτό και την Ιθάκη την γνωρίζει στον Οδυσσέα η Αθηνά ως Πύλη επιστροφής και όχι ως απλή οδό και ως ένα ακόμα βασανιστήριο δεν την γνωρίζει από μόνος του: τώρα πλέον η συν-ουσία με την Πηνελόπη θα είναι προς τα επάνω διότι κάθε σκοπός στη γή επετεύχθη: άρα σιγά-σιγά η Πηνελόπη θα τελειώσει το υφαντό ώστε να κοσμήσει την πύλη αναχώρησης: και η Πηνελόπη και ο Οδυσσέας έχουν πλέον (ως οντικη οδός και ως κτίστης) ελάχιστους λόγους να μείνουν για πολύ στην Ιθάκη: η Ιθάκη ήταν ένα απλό σημείο οντολογικής αναγνώρισης μέσα στο χάος όπου ως θήλεια Πύλη και άρρεν δύναμις ηύρον και οι δύο την οδόν των.