περί των νέων ταυτοτήτων...

 

Περί των νέων ταυτοτήτων.

Ως συνήθως αδυνατούμε να συλλάβουμε τη συνέχεια των όσων γύρω μας συμβαίνουν: αδυνατούμε να συλλάβουμε την εν συνεχεία εκτύλιξη όλων αυτών που λαμβάνουν σάρκα και οστά, διότι έχουμε αποσπασματική εικόνα του εαυτού μας, των πίστεών μας, των πράξεών μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι τίποτε δεν συμβαίνει ξαφνικά αλλά όλα αποτελούν συνέχεια όλων όσων έχουν ετοιμασθεί προσεκτικά επί σειρά αιώνων.

Ερωτώμεν στο θέμα των «νέων ταυτοτήτων»: ξαφνικά προέκυψε το όλο θέμα; Δηλαδή είμαστε ελεύθεροι και ξαφνικά κάποιοι κακοί εξουσιαστές ανεκάλυψαν τον τρόπο να μας εξουσιάσουν; Δηλαδή όλα είναι ελεύθερα και τέλεια και ξαφνικά , από το πουθενά , θα ελεγχθούμε μέσω των βιομετρικών των νέων ταυτοτήτων;

 Ερωτώμεν επίσης: υπήρξε εποχή κατά την οποία δεν υπήρχε ενιαίος τύπος ανθρώπου όπως σήμερα όπου όλοι γεννώμεθα και πεθαίνουμε; Υπήρξε εποχή κατά την οποία κάποιοι άνθρωποι εγεννώντο χωρίς να πεθαίνουν ή ζούσαν και σε άλλες διαστάσεις χωρίς να υποτάσσονται σε έναν υλιστικό τρόπο ζωής και θέασης του σώματος όπως σήμερα. Απαντώμεν: υπήρξε εποχή πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, πολλών ηρώων, μη ηρώων, ανωτέρων συμπαντικά ανθρώπων κ.ο.κ: Πότε σταμάτησαν όλα αυτά: όταν ο νούς που εξελίχθηκε σε θεό , μάλιστα ο θεός του μονοθεϊσμού εξαφάνισε κάθε άλλη μορφή συμπαντικού ανθρώπου και υπέταξε όλους τους ανθρώπους στην κοινή μοίρα ζωής και θανάτου. Πού πήγαν και εξαφανίσθηκαν όλοι οι θεοί ημιάνθρωποι και άνθρωποι του Ελληνικού μυθολογίου, των πολλών και ποικίλων δυνατοτήτων στο όλον; Εξαφανίσθηκαν και σε όλους τους ανθρώπους εμφυτεύθηκε η μία εντολή που στοίχειωσε τη ζωή μας : γεννώμεθα, πεθαίνουμε, πονάμε, αρρωσταίνουμε, πονούμε, μάλιστα η Ελληνική τραγωδία προσπάθησε να οριοθετήσει την μόρσιμον ημέρα, να κατανοήσει τα όρια του ελέγχου και της σκλαβιάς όπου έχει υποπέσει ο άνθρωπος, ο θεός εμφύτευσε μέσα μας την εντολή της ζωής και του θανάτου, απωλέσαμε την οντολογική μας ελευθερία να κινούμεθα πέραν κάθε περιορισμού και πλέον ελεγχόμεθα ώς όντα που κινούνται ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο: πέραν αυτών δεν υπάρχει Όν αν και υπάρχει και μάλιστα ο ανώτερος οντολογικός κόσμος.

Αυτό ξεχάσθηκε: Δηλαδή μας ενοχλούν οι νέες ταυτότητες αλλά όχι αυτά τα οποία αναφέρονται σε ιερά κείμενα: η γυναίκα θα πονεί, ο άνδρας θα πονεί, η ζωή θα είναι θλίψη και πόνος, όλοι είμεθα προπατορικώς αμαρτωλοί: δεν μας ενοχλεί ότι τα αθώα βρέφη σύμφωνα με τη θρησκεία που αρνείται τις νέες ταυτότητες έρχονται στη γή σημαδεμένα με το προπατορικό αμάρτημα, βρέφη αθώα ήδη είναι αμαρτωλά άμα τη γενέσει των. Σταδιακά μάλιστα οι άνθρωποι μετά μάλιστα το βυζαντινό πείραμα, απέκτησαν ένα μυαλό ένα ήθος, ένα τρόπο ζωής: συνεχώες και σταδιακά οι άνθρωποι απώλεσαν ολες τις οντολογικές τους ελευθερίες τις οποίες εξεχώρησαν στο θεό του μονοθεϊσμού τον οποίο ώς δούλοι καλοί παραδέχθηκαν ώς πνευματικό αφέντη τους : φωνάζει ο πολυέλαιος της εκκλησίας: δούλοι κυρίου, κύριε ελέησον. Οι άνθρωποι μέσω όλων αυτών απεκόπησαν από τον ατομικό τους συμπαντικό δρόμο και κατέστησαν δούλοι μιάς οντότητας: το πέρασμα από το θεό στον πολιτικό στον επιστήμονα στον ψηφιακό άρχοντα είναι ένας δρόμος αργός αλλά που θα ολοκληρωθεί: το χειρότερο δεν είναι η εμφύτευση ενός νανομηχανισμού στον άνθρωπο: αυτό ήδη έχει συντελεσθεί όταν εδώ και αιώνες οι άνθρωποι έγιναν αντικείμενο εμφύτευσης όλων των θρησκευτικών νανομηχανισμών οι οποίοι τους κατέστησαν σκλάβους τους οδήγησαν μακριά από κάθε οντολογικό ατομική ελευθέρα πορεία τους έκλεισε σε ένα μικρόκοσμο ενός κυβερνήτου θεού.

Όλα αυτά συνέβησαν μάλιστα μέσα στον κλειστό χώρος της εκκλησίας, δεν είναι τυχαίο ότι οι ψηφιακές ταυτότητες συμβαίνουν και πάλι σε κλειστό χώρο: στον κλειστό χώρο των πόλεων: διότι οι άνθρωποι έφυγαν από την οντολογική ξέφωτη ανοικτότητά τους και κλεισμένοι σε χώρους ελεγχομένους από άλλους (θεούς ή ανθρώπους) γίνονται αντικείμενο πλήρους ελέγχου: τι φοβείται ο σημερινός άνθρωπος; Τις νέες ψηφιακές ταυτότητες, επειδή θα ελέγχεται από αυτές; Μα ελέγχεται εδώ και αιώνες το πώς ζεί, πώς σκέπτεται, πότε θα πεθάνει, πώς θα αρρωστήσει, πώς θα μεγαλώσει τα παιδιά του κ.λ.π.

Ακούμε ότι εκπληρώνονται προφητείες οι οποίες ομιλούν το 666, χξς, για απαγόρευση λήψης των  νέων ψηφιακών ταυτοτήτων κ.λ.π. Δηλαδή τηρήθηκαν από τους πιστούς όλες οι προφητείες και τώρα θα τηρηθούν και αυτές; Δεν υπήρξαν προφητείες που έλεγαν οι άνθρωποι να μην κλεισθούν σε πόλεις, να μην λάβουν τις ανέσεις της πόλεως διότι χάνοντας τη φυσική τους ανεξαρτησία θα ήταν εύκολο να εξαρτηθούν από ψηφιακά κέντρα, δεν υπήρξαν προφητείες οι οποίες έλεγαν ότι οι υπερβολικές ανέσεις της πόλεως θα σκλαβώσουν τους ανθρώπους τελικά και ψηφιακά και για αυτό δεν πρέπει να γίνουν αποδεκτές, δεν υπήρξαν προφητείες οι άνθρωποι να μην λάβουν τα κινητά τηλέφωνα διότι είναι ένας νέος τρόπος ζωής που θα οδηγήσει στον επόμενο: η ψηφιακή οικονομία που θα καταργήσει το νόμισμα και τις τράπεζες θα στηριχθεί στον ψηφιακό άνθρωπο ο οποίος θα καθορίζει τα πάντα με άνοδο του χεριού του: άρα όταν όλοι μας έχουμε δεχθεί τα 9 βήματα προς αυτό το σημείο θα αρνηθούμε το 10^ο ; Οι προφητείες δεν προφύλαξαν σε κανένα βήμα;

Το 1950 οι άνθρωποι του χωριού , ζώντας στη φύση , δεν είχαν ανάγκη από ψηφιακές ταυτότητες, οι οποίες θα ήταν αδύνατον να τους επιβληθούν: είχαν τα δικά τους κηπευτικά, ένα κοινό τηλέφωνο, κουβαλούσαν το νερό, είχαν πλήρη φυσική ανεξαρτησία. Όλα επιβάλλονται με τη σειρά του γνώμονα: οι άνθρωποι προσδιορίσθηκαν σε σχέση με ένα θεό και ελησμόνησαν την συμπαντική απειρία των απείρων ατομικών δρόμων: έπειτα υποτάχθηκαν σε άρχοντες έχοντας μία θεία ηθική: κλείσθηκαν σε πόλεις και ελέγχθηκαν πλήρως ώς life style με βάση ένα σωρό επίπλαστε και ψεύτικες ανάγκες: η ψηφιακή εποχή τους έδωσε την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας της άνετης ζωής της εν στιγμή πλήρωσης όλων των επιθυμιών: αυτά όμως πρέπει να ολοκληρωθούν διότι αφού εισήλθε ο άνθρωπος σε αυτό όλο τον κυκεώνα πνευματικά και ψυχικά θα εισέλθει και σωματικά, δεν μπορεί να μείνει το σώμα έξω από όλα αυτά, ούτε το πνεύμα: όλα θα ολοκληρωθούν ώς ψηφιακά εξαρτήματα: χάνοντας σταδιακά την οντολογική ανεξαρτησία μας αυτό θα ολοκληρωθεί, διότι οι ψηφιακές ταυτότητες είναι το τέλος μιάς διαδρομής για την οποία όπως θα έλεγε ο Χάϊντεγγερ ο άνθρωπος προσυπογράφει το τέλος της συμπαντικής ανεξαρτησίας εν τω Είναι: Όμως δεν χρειάζεται απελπισία: μέσα στο Όν και οι ψηφιακές ταυτότητες είναι ένα βήμα που θα ακολουθηθεί από ένα επόμενο βήμα: το τέλος αυτού του  κόσμου θα διαδεχθεί από τον επόμενο κόσμο όπου νέες ανακατανομές της οντολογικής δυνάμεως θα συμβούν και το σύνολο των οντολογικών μας δυνάμεων θα ξαναμοιρασθεί: όλα είναι συνέχεια , υπάρχουμε με άπειρους τρόπους και προχωρούμε μόνον εάν μας συμβούν όλα: διότι είμεθα παιδιά του Όλου: μη φοβούμεθα το σήμερα: είναι μέρος ενός Όλου που έχει πολλά αύριο. Απλά η οντολογική μας άγνοια μας έχει ακινητοποιήσει εδώ. Το χειρότερο δεν είναι οι ψηφιακές ταυτότητες αλλά η οντολογική λήθη που γεννά όλους τους φόβους.