Προς την ειδωλολατρεία της ψηφιακής εργαλειακής εποχής.

 

Η ειδωλολατρική εργαλειοποίηση της ψηφιακής εποχής, η οποία υποκαθιστά πλήρως τον άνθρωπο χάριν των τεχνολογικών ανακαλύψεων, ξεκινά και προετοιμάζεται προσεκτικά από το σχολείο. Αξίζει να την παρακολουθήσουμε.

Όλοι μα όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν Νού ο οποίος μπορεί και επεξεργάζεται έννοιες: τις πρώτες και καθολικές έννοιες, και όποιες άλλες, οι οποίες κρύπτονται πίσω από κάθε εφεύρεση και τεχνολογία και επιστήμη. Αρκεί λοιπόν να καταδείξουμε στο μαθητή τον διαφορετικό ανά μάθημα και μαθητή τρόπο σύμφωνα με τον οποίο διά της επιστημονικής ανακάλυψης  θα κατανοήσει τις έννοιες που κρύπτονται από πίσω από αυτή την ανακάλυψη: θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τις μαθηματικές εξισώσεις και ένα ζωγραφικό πίνακα: μέσω αυτών των δύο μαθημάτων θα μπορούσαμε σε δύο διαφορετικούς μαθητές να καταδείξουμε την έννοια της αρμονίας: διότι οι δύο αυτοί μαθητές καταλαβαίνουν την ίδια πηγαία έννοια μέσω δύο διαφορετικών ερεθισμάτων.

Αυτό όμως σε ένα σχολείο το οποίο πλήρως έχει υποβιβάσει κάθε έννοια και έχει θεοποιήσει τις ανακαλύψεις που στηρίζονται σε αυτές τις έννοιες, σε ένα σχολείο το οποίο έχει υποβιβάσει τους πολλούς τρόπους που μπορεί να παραχθούν οι έννοιες και προσφέρει μόνον ολίγους, σε ένα σχολείο που δεν ενδιαφέρεται να πλησιάσει το μαθητή ως φορέα εννοιών αλλά μόνον ως ικανό να μάθει ή όχι τα ανθρώπινα εφευρήματα, σε αυτό το σχολείο θεοποιούνται τα εφευρήματα και όχι οι έννοιες που φέρουν οι οποίες ανιχνεύονται σε κάθε άνθρωπο.

Πρόκειται για πολύ σημαντική διαπίστωση την οποία και θα πρέπει να προσέξουμε: οι Έλληνες για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν εθέλησαν να προβάλουν τόσο πολύ την τεχνολογία τους όσο  τη Σοφία τους: υπήρχε ακόμα ένας ανθρωποκεντρισμός ο οποίος ανεκάλυπτε στον άνθρωπο όλες εκείνες τις έννοιες οι οποίες τον συνέδεαν με τη συμπαντική πορεία. Σταδιακά –ειδικά όσο ο Νούς προχωρούσε και απέκοπτε τον άνθρωπο στη γή – όλη αυτή η σειρά αντεστράφη: σταδιακά ο θάνατος, η ζωή, το σύμπαν, ο άνθρωπος, η φύση, η ιδέα, σταμάτησαν να Είναι με τον τρόπο που Είναι μέσα μας ενορατικώς, και άρχισαν να Είναι με τον τρόπο κάποιου θεού, σοφού, βιβλίου: αυτό σταδιακά επεκράτησε και μέσω της εκπαίδευσης άρχισε να περνά από γενεά σε γενεά.

Οι άνθρωποι δεν έχουν καμμία αξία για τις έννοιες που μαιευτικά φέρουν μέσα τους όσο αξίζουν για το ότι κάποιοι από αυτούς μπορούν να καταλάβουν τις επιστήμες και την τεχνολογία και να οδηγήσουν τον κόσμο στα τελικά ψηφιακά και επιστημονικά στάδιά του: δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει μέσω των μαθημάτων όλοι οι άνθρωποι να κατανοήσουν με διαφορετικά μαθήματα τις κοινές έννοιες που φέρουν μέσα τους (δηλαδή κάποιος μαθητής μπορεί να κατανοήσει τη συμμετρία μέσα από τα μαθηματικά κάποιος άλλος μέσα από τα καλλιτεχνικά) αλλά μας ενδιαφέρει με την προβολή κάποιων μαθημάτων κάποιοι καλοί μαθητές να μην ανακαλύψουν τις ιδέες που έχουν ενορατικά μέσα τους αλλά απλά να καταλάβουν το συγκεκριμένο μάθημα εφαρμοσμένα και να το μεταλλάξουν σε επιστημονική και ψηφιακή ανακάλυψη ώστε οι εξουσιαστές του κόσμου αυτού μέσω των ανακαλύψεων να κυβερνήσουν τον κόσμο.

Για αυτό εξάλλου βλέπουμε και στα σχολεία οι μεγάλες μάζες των μαθητών να αδιαφορούν με όλα τα γνωστά αποτελέσματα για την κοινωνία και την εξέλιξή της: ο άνθρωπος αποκόπτεται από τον κοινό συμπαντικό εαυτό του, η μάθηση δεν συμβαίνει ώστε μέσα από τα μαθήματα να ανακαλυφθούν οι κρυμμένες κοινές έννοιες της καλότητας του ωραίου του Θεϊκού που όλοι κρύβουμε μέσα μας, αλλά προκειμένου κάποιοι να κατανοήσουν ανεξάρτητα με το συμπαντικό εαυτό μας τις σύγχρονες εφευρέσεις ώστε να τις εφαρμόσουν εξουσιαστικά και προς όφελος κάποιων: για αυτό εξάλλου η σημερινή επιστήμη και τεχνολογία είναι αντιανθρώπινη, υλιστική και απρόσωπη: διότι δεν στηρίζεται σε κοινές συμπαντικές έννοιες, έχει πλήρως υποβιβάσει τη σύνδεση της επιστήμης με τις κοινές συμπαντικές έννοιες και κινείται εξωτερικά ως τρόπος αυτόνομης επιστημονικής και τεχνολογικής εφαρμογής:

Συζητούμε λοιπόν για πλήρη επικράτηση της επιβληθείσης διαστασιακής εμπειρικής γνώσης η οποία ξεκίνησε από τις νοητικές ανακαλύψεις κάποιων, επεκτάθηκε σε οικουμενική πίστη διά των θρησκειών του μονοθεϊσμού, απέκοψε τον άνθρωπο από ό,τι έχει μέσα του, πλέον όλοι πρέπει να ξέρουμε όσα γράφουν τα βιβλία και λένε οι επιβληθέντες σοφοί και επιστήμονες: δεν μας ενδιαφέρει μέσα από τα καλλιτεχνικά και τα μαθηματικά την ίδια στιγμή να ανακαλύψουμε τη συμπαντική έννοια της αρμονίας: οι έννοιες πεθαίνουν και αντικαθίστανται από τις επιστημονικές και τεχνολογικές εφαρμογές τους: μας ενδιαφέρει λοιπόν μέσα από συγκεκριμένα μαθήματα να μαθευτεί η επιστήμη και η τεχνολογία αποκομμένη από κάθε κοινή οντολογική έννοια που συνδέει όλους τους ανθρώπους ώστε να εφαρμοσθούν οι επιστήμες και η τεχνολογία των ολίγων: η θεώρηση του ανθρώπου ως φορέα επιστημονικών και τεχνολογικών δεσμεύσεων , η αποκοπή του ανθρώπου ως φορέως συμπαντικών οικουμενικών και κοινών εννοιών  και ιδεών, υποβιβάζει πλήρως τον άνθρωπο σε άβουλο και άλογο εφαρμοστή επιστημονικών και τεχνολογικών εφευρέσεων όπως κάποτε άβουλοι άνθρωποι έκαναν τις σταυροφορίες και τους ιερούς πολέμους.

Η ανάγκη προσωπικής και ατομικής οντολογικής προσδιοριστικότητας είναι πλέον αναγκαιότητα: ειδικά οι νέοι και νέες θα πρέπει να κατανοήσουν  και να αναμνησθούν των συμπαντικών ιδεών που μέσα τους φέρουν ασχέτως των επιστημονικών και τεχνολογικών εφευρέσεων (οι οποίες στηρίζονται σε αυτές τις κοινές ιδέες): είναι ξεκάθαρο ότι ο νοησιοκρατισμός και το μεγάλο παρακλάδι του ο εμπειρισμός έχουν πλήρως ελεγχθεί από την επιστήμη και την τεχνολογία σε όλα τα επίπεδα: ισχύει ότι λένε οι επιστήμονες και οι τεχνολόγοι, οι σύγχρονοι θεοί, ο ατομικός συνεχής συμπαντικός λόγος αγνοείται, αξία έχουν τα παιδιά των συμπαντικών εννοιών οι επιστημονικές και τεχνολογικές εφευρέσεις: όπως ο θεός υποκατέστησε πλήρως τον άνθρωπο δίδοντάς του την ψευδαίσθηση της εξουσίας επί της γής (ουσιαστικά με όρους ζωής και θανάτου, χάριτος και αμαρτίας που αυτός επέβαλε) παρόμοια η επιστήμη και η τεχνολογία από το σχολείο ακόμα υποκαθιστά πλήρως τον άνθρωπο, θέτοντά τις επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις ως αυτοσκοπό αποστήθισης , αδιαφορώντας για την διαφορετική προσέγγιση διαφορετικών μαθημάτων στον κάθε μαθητή ώστε αυτός να θυμηθεί και να κατανοήσει όχι το μάθημα ως εφαρμογή αλλά τις συμπαντικές έννοιες που φέρει το μάθημα: η αξιολογική αντιστροφή να μην μας ενδιαφέρουν οι συμπαντικές έννοιες αλλά οι γήϊνες εφαρμογές τους, είναι βέβαια το σύνολο των ανθρώπινης ιστορίας: οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το χάος και το άπειρο αλλά για τις συγκεκριμένες στιγμές των μορφών και των υλών που ελκύουν το μάτι και εύκολα ως επιστήμες και τεχνολογία στα χέρια εξουσιαστών ελέγχουν πλήρως τον άνθρωπο. Έναν άνθρωπο επιλήσμονα των ατομικών του ικανοτήτων: διότι οι κοινές συμπαντικές έννοιες που όλοι φέρουμε μέσα μας δεν σταματούν να υπάρχουν για όσο καιρό δεν τις υπολογίζουμε: απλά περιμένουν τη δική μας ενεργοποίηση; Ώστε διά αυτών να ακολουθήσουμε τις ατομικές οντολογικές πορείες μας. Όσον αφορά τα σχολεία θα πρέπει μαιευτικά (σωκρατικώς) να πλησιάσουν τους μαθητές  έχοντας ως σκοπό όχι να μάθουν τα μαθησιακά αντικείμενα (σε  ώριμη ηλικία θα συμβεί και αυτό και μέσα από την επαγγελματική πίεση) αλλά πρωτίστως μέσα από διαφορετικά μαθήματα να θυμηθούν τις κοινές έννοιες της σκέψης, κίνησης, αρμονίας και ενδελέχειας που οντολογικώς απελευθερώνουν τον άνθρωπο.