Οι μεταλλάξεις του καπιταλισμού.

 Η δαιμονοποίηση του καπιταλισμού κινείται στα όρια του αστείου. Η αποκοπή του καπιταλισμού από τις θρησκευτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές του ρίζες, ομοίως. Ο Ντελέζ και ο Καστοριάδης κατενόησαν ορθώτατα τη φύση του καπιταλισμού, αλλά αδυνατούν να τη συνδέσουν με τις πλήρεις διαστασιακές ρίζες του. Κατανοούν όμως τη μεταμφιεστική του φύση και ότι πρωτεϊκά αλλάζει ο καπιταλισμός προσωπεία ολοκληρώνοντας την ιδέα την μητρική του που είναι η συσσώρευση. Αυτή η ίδια αιτία που συσσώρευσε δυνάμεις στη φύση, στο θεό, που συσσώρευσε τις ιδέες και την ύλη σε πρόσωπα και καπιταλιστές. 

Εάν λοιπόν ιδούμε συνολικά την πορεία πρός τον καπιταλισμό, είναι σαν να βλέπουμε συνολικά την ιστορική πορεία της συσσώρευσης. Ας την προσέξουμε: οι άνθρωποι θεώρησαν ότι τα τέσσαρα ριζώματα του Εμπεδοκλή συναποτελούν τη γή: η συσσώρευση του ύδατος, του αέρος του πυρός και της ύλης είναι δεδομένη. Η συσσώρευση αυτών δημιούργησε τη φύση: ο πρώτος φυσικός καπιταλισμός είναι η φύση: ας προσέξουμε: η συσσώρευση αυτή αποκόπτει τη φύση από την οντολογική της συνέχεια, συγκεντρώνει τα πάντα, και απολυταρχικά κλείνει τον άνθρωπο σε μία φυσική λογική και συνέχεια των πραγμάτων: η συσσώρευση καθιστά τη φύση εξουσιαστικό παράγοντα, ο Ιπποκράτης θα είπει ότι η υγεία του ανθρώπου είναι η φυσική ισορροπία των τεσσάρων στοιχείων εντός του ανθρώπου. Πέραν της φύσεως δεν υπάρχει ζωή, η συσσώρευση εξουσιάζει τους ανθρώπους σε απόλυτο βαθμό. Ως δύναμη, ενέργεια, αρχή, μέση και ενδελέχεια. Όλα κλείνονται μέσα στη φύση. Η συσσώρευση επιδεικνύει τον εξουσιαστικό κόσμο που περικλείει τον άνθρωπο.Οι φυσικές δυνάμεις της συσσώρευσης εξουσιάζουν τα πάντα. Στον κύκλο που κινούνται έχουν αποκλείσει κάθε άλλη οντολογική κίνηση.

Αυτός ο φυσικός κύκλος παρήγαγε δύο μεγέθη, έναν θεό και έναν άνθρωπο. Δεν γινόταν αλλοιώς: οι μορφές ώς πιστοί υποταγμένοι στη φύση, πρέπει να την κινήσουν, πρός τους σκοπούς της: Το ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι, και ο θεός και ο άνθρωπος, είναι υποταγμένοι στη φύση, αποδεικνύεται από ένα απλό γεγονός: όλες οι σκέψεις των θεών και όλες οι πράξεις των ανθρώπων λαμβάνουν χώρα εντός της φύσεως: δεν υπάρχει θεός και άνθρωπος εκτός της φύσεως: άρα η συσσώρευση ανακαλύπτει έναν θεό και έναν άνθρωπο, μεγέθη τα οποία αγνοούνται στο ανοικτό σύμπαν. Ας προσέξουμε αυτό: και ο θεός και ο άνθρωπος δεν γνωρίζουν άλλη ζωή, κίνηση, ήθος, πέραν της φυσικής κυκλικής κινήσεως από το θεό έως τον άνθρωπο (γέννηση) και τανάπαλιν (θάνατος): Ο Θεός έχει συσσωρεύσει όλες τις εξουσιαστικές ιδέες ώς αφέντης και ο άνθρωπος δούλος προσπαθεί να αποσπάσει όσες μπορεί από αυτές: ειδικά ο μονοθεϊσμός απλοποίησε πολύ τα πράγματα: πέραν του ζεύγους θεού και ανθρώπου δεν υπάρχει ούτε σύμπαν ούτε Όν: ο πνευματικός καπιταλισμός της μονοθειστικής συσσώρευσης είναι εκπληκτικός : Όλες οι χάριτες συσσωρεύονται στο θεό, ο άνθρωπος καρτερικά περιμένει ψίχουλα από το παραδεισένιο τραπέζι του, ζεί μάλιστα μόνον σε σχέση με τον κύκλο του θεού, ο οποίος πλήρως έχει επικρατήσει στον κύκλο της φύσης: πώς η πρώτη ιδέα θα γίνει φύση και διά της φύσεως άνθρωπος καλός επιστρέφων στον ουρανό: πλέον ο άνθρωπος αγνοεί το Όν, το ανοικτό Είναι: η συσσώρευση όλων των δυνάμεων αυτής της διάστασης στο θεό έχει αναγκάσει τον άνθρωπο να περιστρέφεται πέριξ αυτού ζητώντας τα πάντα από αυτόν: αγάπη, ισότητα, αδελφοσύνη, είναι μερικές από τις ανθρώπινες οντολογικές υποχωρήσεις προκειμένου στον παρόντα κύκλο του συσσωρευθέντος τα πάντα θεού ο άνθρωπος να επιβιώσει: διότι ο κύκλος της συσσώρευσης ώς εξουσία ζωής και θανάτου, μυαλού και ήθους, έχει καλύψει τα πάντα: ο πνευματικός μονοθεϊστικός καπιταλισμός δεν είναι επιχειρηματικός (όπως θα έλεγε ο Ντελέζ) διότι ακόμα ο άνθρωπος δεν διαχειρίζεται την κοινωνία όπως στη βιομηχανική εποχή: είναι ένας πνευματικός καπιταλισμός ο οποίος μοιράζει μυαλά, αμαρτίες, ήθη, υποσχέσεις εσχατολογικής φύσης, ο προλετάριος άνθρωπος προσπαθεί να μαζεύσει όσα περισσότερα από αυτά τα πνευματικά πλούτη προκειμένου ο καπιταλιστής θεός να συνεχίσει να είναι καλός μαζί του. Όνειρο η αταξική κοινωνία χωρίς τον καπιταλιστή θεό.

Αυτό το κατάφερε ο προτεσταντισμός, ο πατήρ του μαρξισμού: ο προτεσταντισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναδιανομή των δυνάμεων της φυσικής συσσώρευσης η οποία άμα τη εμφανίσει του μονοθεϊσμού είχε καταστήσει άρχοντα πνευματικό καπιταλιστή το θεό και πτωχό προλετάριο τον αμαρτωλό άνθρωπο, ο οποίος αποκομμένος από τις οντολογικές του ρίζες κατήντησε αμαρτωλός και εκ γεννήσεως έχων προπατορικό αμάρτημα.  Ο προτεσταντισμός λοιπόν κατενόησε ότι ο κύκλος της φύσης περιέχει πλέον όχι πνευματικές δυνάμεις όσο δυνάμεις επιστήμης, πολιτικής, βιομηχανίας. Άρα έπρεπε να αλλάξει η φύση και ο τρόπος της συσσώρευσης: Η συσσώρευση τώρα έπρεπε να αποδώσει τον βιομηχανικό, επιστημονικό, τεχνολογικό πλούτο σε ένα μέγεθος το οποίο θα έχει ομοειδή φύση: ο θεός δεν ταίριαζε ώς φύσει πνευματικό όν, επελέγη ο άνθρωπος καπιταλιστής: τώρα ο καπιταλισμός τροποποίησε τη φύση του: έγινε καθαρά διανεμητικός: μοιράζει δουλειές, πλούτο, αγαθά, δημιουργεί αγορές, ό,τι έκανε ο πνευματικός καπιταλισμός (εκκλησία, προσηλυτισμό, υποσχέσεις χάριτος, βασιλεία ουρανών, ιδέες και αξίες σωτηρίας): Οι δύο πρωταγωνιστές τέθηκαν και αυτοί στη θέση τους: άνθρωποι πλέον και οι δύο, σε ένα κόσμο με ανθρώπινα υλικά, εξοβελισθέντος του θεού. Οι άνθρωποι-καπιταλιστές και οι άνθρωποι προλετάριοι: Ο καπιταλισμός είναι πλέον όχι πνευματικά αλλά αναδιανεμητικά εξουσιαστικός ώς καλό παιδί της συσσώρευσης.

Καταλαβαίνουμε γιατί ο κάρολος μάρξ διαστρέβλωσε πλήρως την έννοια της συσσώρευσης, ευτελίζοντάς την ώς κακό: θεωρώντας ώς κάτι κακό τον καπιταλιστή: ο καπιταλιστής ο πλούτος ο προλετάριος είναι πανάρχαιες μεταλλάξεις (όπως εδώ απεδείξαμε) και είναι πλήρης αναγκαιότητα η ύπαρξή τους προκειμένου να κινηθεί ενδελεχειακά ο φυσικός κύκλος: το μεγάλο μαρξικό λάθος, το οποίο δεν έχει γίνει αντιληπτό, είναι το ότι δεν δημιούργησε ο πλούτος τον καπιταλισμό αλλά η αέναη φυσική κίνηση και η αναδιανομή των μεγεθών της ζωής: η επιστήμη η βιομηχανία η τεχνολογία (και όχι μόνον ο βιομηχανικός πλούτος) εδημιούργησε την αναδιανομή του κύκλου συσσώρευσης και εμφανίσθηκαν ώς πρόσκαιροι πρωταγωνιστές οι καπιταλιστές και οι προλετάριοι. Ο κάρολος μάρξ όμως ήταν απαραίτητος: έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να κλεισθούν στον κύκλο της συσσώρευσης: ο πλούσιος καπιταλιστής και ο πάμπτωχος προλετάριος: έξω από τον κύκλο αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο: ο αχανής έξω του κύκλου κόσμος λησμονήθηκε, ο επιστημονικός σοσιαλισμός εφυλάκισε τον άνθρωπο στον κύκλο της ύλης και όλα καλά.

Θα πρέπει να καταλάβουμε και τούτο: στην εποχή του προτεσταντισμού, εκεί όπου τέθηκαν τα θεμέλια του καπιταλιστικού συσσωρευτικού κύκλου, οι άνθρωποι της δύσης, επειδή προέρχονταν από ποικίλες βόρειες και άλλες παγανιστικές καταβολές, υπήρχε πιθανότητα οντολογικής διαφυγής: να επιστρέψουν στην παγανιστική φύση, να ακολουθήσουν άλλους οδυσσεϊκούς δρόμους άλλου νόστου. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαίους σταμάτησαν κάθε παγανιστική διαφυγή των ανθρώπων και τους εγκλώβισαν στον πάσης συσσωρευτικής φύσεως καπιταλισμό (από το θρησκευτικό στον καπιταλισμό) με τα αποτελέσματα οι άνθρωποι πλήρως να εξουσιασθούν.

Σήμερα πλέον ο καπιταλισμός ώς συσσωρευτικός κύκλος άλλαξε: όμως πόσοι το έχουν καταλάβει; Άλλαξαν και πάλι τα υλικά του κύκλου, άρα έπρεπε οπωσδήποτε να τροποποιηθούν οι ηθοποιοί του κύκλου: τα υλικά του κύκλου ειναι η ψηφιακή εξαφάνιση του εικονοποιημένου ανθρώπου, τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετς, κ.λ.π: ολίγοι έχουν καταλάβει ότι επέστρεψε με διαφορετική μορφή ο πρώτος φυσικός κύκλος όπου έπρεπε να υπάρχει ένας θεός και ένας άνθρωπος: σήμερα ένας ψηφιακός θεός και ένας ψηφιακά ελεγχόμενος άνθρωπος: ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον εξουσιαστικός (αυτό είναι διασφαλισμένο) αλλά επιχειρησιακός , εμπορικός αντιπρόσωπος όλων όσων έχει κερδίσει, καθαρά επιτελικός: να τελειώνουμε: πλέον συζητούμε για την ad hoc διάλυση ενός ελεγχομένου κύκλου: δεν το συζητούμε ότι δεν ισχύει καμμία σκέψη του καρόλου μάρξ: αυτό έχει τελειώσει δεκαετίες τώρα. Συζητούμε ότι αυτός ο επιχειρησιακός καπιταλισμός δεν παράγει διότι πλέον εξουσιάζει τα πάντα με αυτά που ήδη έχει παράξει: δεν χρειάζεται νέα: αυτός ο επιχειρησιακός καπιταλισμός,  η μετεμψύχωση κάθε καπιταλισμού, κάνει κάτι κατά πολύ χειρότερο: ισοπεδώνει κάθε τι μέσα στον κύκλο του ώστε στο τέλος της συσσώρευσης όλα να παραδοθούν στο χάος της συνεχείας τους ώς αγνές δυνάμεις: ο ψηφιακός άνθρωπος, ο εικονικός κόσμος, όλα αυτά διαλύουν κάθε νοητική και αξιακή παραδοσιακότητα και ο άνθρωπος σταδιακά επειδή ψηφιακά θα συμμετέχει στην συσσώρευση, η ψηφιακή εποχή θα εξισορροπήσει την συσσώρευση επειδή όλοι οι ελεγχόμενοι θα εξισωθούν διότι οι συσσωρευτές δεν θα φοβούνται τίποτε το διαφορετικό, όλοι ψηφιακά ελεγχόμενοι θα είναι όπως στην πρώτη φυσική φορά, πλήρως συσσωρευτικά ελεγχόμενοι στον κύκλο της συσσώρευσης: όλοι θα βλέπουν και θα κατανοούν τα ίδια: άρα η συσσώρευση θα τελειώσει το έργο της και θα συνεχίσει η δύναμη που θα ξεφύγει από την κατεστραμμένη γή το ταξίδι της: διότι η δύναμη που συντηρεί τη γή θα στερεύσει και θα υποκατασταθεί από την προηγουμένη που θα γίνει επομένη χωρίς την ανάγκη της συσσώρευσης στον επόμενο κόσμο: αυτός θα ελεγχθεί διαφορετικά.