Η Οντολογία του Σέξ.

 

Η Οντολογία του Σέξ.

Η λέξις σέξ αποτελεί αντιδάνειο από την ινδοευρωπαϊκή: seksus (sek=κόπτω)  (η οποία  έδωσε και τη λατινική λέξη sexus= φύλο)ουσιαστικά αποτυπώνει  την κοπή της ενιαίας συμπαντικής δυνάμεως σε δύο μέρη: το άρρεν και το θήλυ: αυτά είναι φύλα: από το φύω=γεννιέμαι, δημιουργούμαι. Μέσα από την ενιαία οντολογική δύναμη συνεχείας  και μεταφοράς του αειζώου πυρός ζωής και δημιουργίας ξεπηδούν διχοτομημένα το άρρεν και το θήλυ.

Άρα η πρώτη σκοποθεσία του σέξ είναι η δημιουργία του κόσμου: και των όντων: δεν νοείται κόσμος και όντα χωρίς το διπολισμό του άρρενος (τέκτων) και του θήλεος  (μεταφορέας της οντολογικής δυνάμεως η οποία τίκτεται από το άρρεν). Για αυτό εξάλλου έχουμε δύο πόδια και δύο χέρια προς ανάμνηση  της διπλής δημιουργικής  οντολογικής φυσεώς μας. Από αυτή την άποψη ο Κύκλωπας με το ένα μάτι μας θυμίζει μία εποχή όπου οι άνθρωποι κρατούσαν έντονη την ανάμνηση της μιάς αδιχοτόμητης ενιαίας οντολογικής δυνάμεως συνεχείας.

Άρα το σέξ ως λέξις  που σημαίνει φύλο επέρασε στην αναπαράσταση της λειτουργικής ένωσης  των δύο  αυτών φύλων (σέξ): δεν είναι η μόνη λέξη που το κάνει αυτό: Η λέξις που αντικαθιστά το σέξ συν-ουσία σημαίνει τις δύο ουσίες οι οποίες όμως γίγνονται συν-παρουσιακά μία.Επίσης λέμε μάθηση (η έννοια της γνώσης) αλλά εννοούμε την επαφή δασκάλου και μαθητού. Άρα η λέξις σέξ αντιπροσωπεύει και το φύλο αλλά και την επαφή ανάμεσα στα δύο φύλα.

Μέχρι αυτού του σημείου η λέξη σέξ ( φύλο) κρατεί την οντολογική  κοινή διαστασιακή δυναμική της: η οποία χαρακτηρίζει τα δημιουργικά έμψυχα βασίλεια του κόσμου μας: το κοσμικό, φυτικό, ζωϊκό:  χρειάζονται δύο φύλα (sexes) ώστε η οντολογική δύναμις από το θήλειον μέρος να μεταφέρεται και από το άρρεν μέρος να μορφοποιείται και να σχηματοποιείται (γλύφεται) : όπως ο γλύπτης δίδει μορφή στο άμορφο μάρμαρο: η έξαρσις της γλυπτικής στην Ελλάδα ήταν αναπαράστασις της οντολογικής  λειτουργίας: η γυνή φέρει το ακατέργαστο μάρμαρο και ο άνδρας το σμιλεύει ως μορφή και πράξη (η οποία καθορίζει το ανθρώπινο νοητικό και ηθικό είδος).

Στην πρώτη λοιπόν οντολογική λειτουργία το σέξ (ως φύλο και συνουσία) δεν ξεφεύγει από την ενστικτώδη διαγεγραμμένη οντολογική λειτουργία της αναπαραγωγής: θα πρέπει να προσέξουμε ότι το σέξ στο φυτικό και ζωϊκό  βασίλειο είναι υπακοή στην λογική ενστικτώδη οντολογική δύναμη: είναι η  ψυχρή  οντολογική λειτουργία πολλαπλασιασμού και ετεροδημιουργίας μορφών και ειδών: τα φυτά διά του Ηλίου δημιουργούν καρπούς όπως και τα δένδρα, τα ζώα (από τα άλογα έως τους ιχθύς και τα πτηνά) υπακούουν στη συνουσία ως οντολογική λειτουργία αναπαραγωγής. Σε αυτό το επίπεδο το sex (ως φύλο και συνουσία) υπακούει στο λόγο της συνέχειας χωρίς περαιτέρω στοιχεία λογικής και συναισθήματος (δεν υπάρχει η ηδονή ως φαντασίωση, ως απόλαυση, ως εναλλαγή συντρόφων): όλα υπακούουν στο σκοπό της αναπαραγωγής του είδους.

Η μυθολογία εξέλιξε την έννοια του σέξ: ο Δίας ως ταύρος κατακτά την Ευρώπη: η Ευρώπη δεν κατακτάται από τον ταύρο ως τέτοιο: άρα το ανθρώπινο σέξ περνά σε μία επόμενη λογική κατά βάση διάσταση: ο έλλογος άνθρωπος δεν υπακούει απλά στην λογική και μονότονη οντολογική δύναμη αναπαραγωγής: αρχίζει το μεγάλο όπλο του ανθρώπου, ο νούς, να διανθίζει με σκέψεις, συναισθήματα  και πράξεις το σέξ : ο Δίας χαίρεται να κατακτά την Γυναίκα, άρα σταδιακά ο Νούς του ανθρώπου γεννά σκέψεις και συναισθήματα και πράξεις μέσα από τη  σεξουαλική επαφή: αυτό έχει μία πολύ σημαντική συνέπεια: σταματά η συν-ουσία αρσενικού και θηλυκού να είναι μονότονη υπακοή στην οντολογική λογική χωρίς συναίσθημα συνέχεια του ανθρωπίνου γένους: ο ανθρώπινος νούς  δίδει νέες σκέψεις και συναισθήματα στη σεξουαλική επαφή: σαν την Αρτέμιδα που την κυνηγούν οι άρρενες δυνάμεις: οι άρρενες δυνάμεις που κυνηγούν την Αρτέμιδα (αιώνια Παρθένο) (όπως ο Ωρίωνας ο οποίος τελικά θα γίνει αστερισμός) αντιπροσωπεύουν την συναισθηματικά έλλογη νοητική εξέλιξη της σεξουαλικής δύναμης: σε σχέση με την ανάπτυξη του νοητικού Εγώ: όπως αποτυπώνεται στο ότι ο Δίας ως το απόλυτο νοητικό και συναισθηματικό και ηθικό Εγώ, κυνηγεί τις θήλειες υπάρξεις:

Ο άνδρας δεν θέλει τη σεξουαλική λειτουργία μόνον ως υπακοή στη σκληρή αναπαραγωγική οντολογική λειτουργία: ο νούς του Ελλόγου ανθρωπίνου Εγώ στηρίζει τη συνουσιακή λειτουργία στη διαφορά μορφής ανάμεσα στο θήλυ και στο άρρεν: έπειτα: προικίζει με ποικίλες σκέψεις την πλησίαση της θηλείας μορφής εκ μέρους του άρρενος: κατάκτηση, εξουσία, ικανοποίηση πόθου: αυτό το βλέπουμε έντονα και στο μύθο της γενέσεως: όταν οι πρωτόπλαστοι γεύθηκαν τη γνώση της ιστορικής τους συνεχείας τότε ο Αδάμ πόθησε ως Αντικείμενο Πόθου την Εύα και ο Δημιουργός θεός είπε ότι διά της συνουσίας θα έρχονται οι απόγονοι: αυτή όμως η συνουσία στηρίζεται στην απόκτηση της γνώσης του Εαυτού και της ιστορικής συνεχείας: άρα το σέξ ως λειτουργία εξελίσσεται μέσα από τη νοητική λειτουργία του ανθρώπου: ο άνθρωπος ως νοήμον υποκείμενο θεωρεί ότι ως Εγώ μπορεί να εκμεταλλευθεί και να ελέγξει εξουσιαστικά μέρος της οντολογικής δυνάμεως που τον καθοδηγεί: αυτό έχει ως συνέπεια μέσα από την ιδέα και τη φύση και το θεό (τα τρία στηρίγματα της ανθρώπινης εγωϊστικής ανεξαρτησίας) να αλλάζει ή να τροποποιείται η σεξουαλική συμπεριφορά.

Ο άνθρωπος πλέον διακοσμεί τη συνουσία με πληθώρα συναισθημάτων: κατ΄αρχάς το σέξ δεν σχετίζεται μόνον με απογόνους : μπορεί να σχετίζεται μόνον με ηδονή χωρίς απογόνους: επίσης: όπως ο άνθρωπος ως Εγώ κτίζει τον κόσμο του, τον πολιτισμό του, την ιστορία του, παρόμοια κτίζει και τη διαφυλική του σχέση: το σέξ είναι χαρά, κατάκτηση, κατάκτηση ανάμεσα στα δημιουργηθέντα Εγώ: το σέξ πλέον δεν γίνεται επαφή ανάμεσα σε άλογα ζώα αλλά σε έλλογα όντα: άρα ακολουθεί την νοητική και συναισθηματική εξέλιξη των ανθρώπων: πλέον πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων διακοσμούν τη σεξουαλική λειτουργία:  όσα μπορεί να σκεφθεί και νοιώσει και να πράξει το Εγώ  σε όλους τους τομείς κάποιο μέρος όλων αυτών απασχολούν και το σέξ (ως έλλογη και όχι απλά άλογη  οντολογική σχέση μεταξύ των ανθρώπων): για αυτό και εφευρίσκεται η Αφροδίτη ως θεά του Έρωτος (το σέξ δεν απολλύει την ανωτέρα επαφιακή οντολογική του λειτουργία), για αυτό οι ιερόδουλες Αδροδίσιες ιέρειες συνδέουν το σέξ με την  απόλαυση και τη θέωση προς τη θεά (άμεση νοητική εκμετάλλευση του σέξ: συνδέεται διά του νοός με την πορεία  του ανθρώπου διά της Άλλης προς τον Όλυμπο: άρα το σέξ δεν θεωρείται απλή επαφή (όπως στα ζώα):  διά του νοός θεωρείται ότι η  συνουσία ενώνει διαρραγείσες δυνάμεις και οδηγεί τους  ανθρώπους στο Αφροδίσιο του Ολύμπου ως το μη  διαρραγέν Εγώ.

Η μεγίστη νοητική επεξεργασία της σεξουαλικής λειτουργίας αναμφίβολα είναι η Ορφική επαναφορά στο ερμαφρόδιτο: το σέξ ενώνει τα δύο κομμάτια του Όντος σε  Ένα: η   στιγμή αυτή πνευματικά είναι κορυφαία: κατ΄αρχάς ρίχνει στο φιλοσοφικό τραπέζι την Έννοια του Ενός : ξαφνικά το σέξ απολλύει την αναπαραγωγική του χρησιμότητα και συνδέεται με το μεγάλο Έν: πλήθος συναισθημάτων συνδέονται με το σέξ (συναισθήματα που πηγάζουν από τον ποταμό του Νοός): χαρά, απόλαυση, εξουσιότητα, ηδονή.

Διά του Νοός η συνουσία έφυγε από την οντολογική ως τέτοια λειτουργία και έγινε μέρος της δημιουργίας  του ανθρωπίνου κόσμου ο οποίος εκτείνεται από την ιδέα του Θεού διά της Φύσεως έως τον Άνθρωπο: η ιδέα της εξουσίας, το συναίσθημα της κατάκτησης, η απόλαυση της ανθρώπινης πορείας και εξέλιξης, όλα αυτά σχετίσθηκαν όχι μόνον με την ανθρώπινη ιστορία αλλά και με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα: όλες οι ιστορικές νοήσεις και συναισθήσεις σχετίσθηκαν με τη σεξουαλική λειτουργία: η ιστορική πορεία του ανθρώπου διέπεται από τις ίδιες αρχές με τη σεξουαλική του πορεία: αυτό έχει ως συνέπεια κάτι το εντυπωσιακό: ο άνθρωπος έχει ανοικτό διάπλατο το δρόμο της εξέλιξής του: διότι μπορεί να εκφράζεται με μία εκπληκτική ολοκλήρωση από το σώμα έως το πνεύμα, ό,τι συλλαμβάνει το πνεύμα το  βιώνει το σώμα  και αντίστροφα: όπως σκέπτεται το θεό (νοητική συνουσία) παρόμοια βιώνει και τον Άλλον (σωματική συνουσία) άρα η ανθρώπινη νοητικότητα απογειώνει το σέξ, πάνω από κάθε άλογη σημασία και συνήθεια και καθιστά το σέξ σωματικοπνευματική λειτουργία. Άρα το σέξ καθίσταται ένας ολοκληρωμένος υπαρξιακός τρόπος επαφής με τον Άλλον.

Αυτό το διαπιστώνουμε στην εποχή που έρχεται σε εμάς μέσα από το Δωδεκάθεο: η πλήρης ισορροπία (6 με 6) των αρρένων και θηλειών θεοτήτων δηλώνει την πλήρη νοητική και συναισθηματική λειτουργία του σέξ ως ολοκληρωμένης λειτουργίας υπαρξιακής επαφής η οποία διέπεται από Εγωϊστικούς νοητικούς και συναισθηματικούς τρόπους: η Αφροδίτη είναι μέρος της βούλησης του Δία άρα το σέξ απαιτεί νοητική γνώση, η Αφροδίτη είναι στον ίδιο τόπο με την Αθηνά, άρα το σέξ απαιτεί σοφία. Η σεξουαλική λειτουργία ακολουθώντας την νοητική εξέλιξη του ανθρώπου συνδέεται με σκέψεις και συναισθήματα πολιτικής και πολιτιστικής εξέλιξης: η Καλυψώ αποδεικνύει ότι η συνουσία αφορά τον Άνθρωπο σε σχέση με τον Ανώτερο θείο εαυτό του, επίσης: η επαφή  του Τηλεμάχου με την Αθηνά Μέντη σχετίζεται με την σεξουαλικότητα ως Σοφία. Συνολικά (και μέχρι τη νοησιοκρατία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους) υπάρχει η προσπάθεια το σέξ να αφορά τη συνολική νοητική και σωματική επαφή των ανθρώπων: το παράδειγμα των Εταίρων είναι εντυπωσιακό: η Φρύνη είναι μορφωμένη και ομορφη: σέξ είναι η πλήρης σχέση δύο Ανθρώπων ως δύο πλήρη Εγώ.

Δυστυχώς η Πλατωνική και Αριστοτελική νοησιοκρατία κατέστρεψε το πνευματικώς σεξουαλικά ολοκληρωμένο Εγώ: γιατί; Διότι στο τέλειο οντολογικό νοήμον Υποκείμενο άνοιξαν και πάλι δύο δρόμοι: σαν τότε που οι Τιτάνες έφυγαν και ο δρόμος της οντολογικής πορείας διαιρέθηκε διά του Διός σε δύο μέρη, το οποίο διαμοιράσθηκε από το δαίοντα (Δία) τον μοιράζοντα τη δύναμη του Γίγαντος και του Τιτάνος: όμως αυτή η δύναμις μοιράσθηκε: το χάος έφυγε και ήλθε η σειρά του Δία και των Θεών: ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης προχώρησαν σε ένα μοιραίο και καταστροφικό διαμοιρασμό ο οποίος οδήγησε στην οντολογική ανυπαρξία και πλήρη εκμηδένιση του ανθρώπου: το πνεύμα απεκόπη από το σώμα: ξαφνικά ενώ η σεξουαλικότητα αποτελούσε τρόπο της οντολογικής δυνάμεως (έκφραση νοήσεων και συναισθημάτων μόνον ανθρωπίνων διά της επαφής και ολοκλήρωσης των δύο Άλλων (θήλεος και άρρενος) μία πλήρη ολοκλήρωση της ανθρωπίνης προσωπικότητας, ξαφνικά το πνεύμα θεωρήθηκε καλό ενώ το σώμα κακό, η σκέψις καλή ενώ το σέξ κακό: η σκέψις είναι η εκδήλωσις του πνεύματος ενώ το σέξ του σώματος: εάν το πνεύμα είναι καλό και το σώμα κακό τότε και η σκέψις είναι καλή και το σέξ κακό.

Ο Αριστοτέλης μέσα από την αστεία ηθική του φιλοσοφία δεν άντεξε να κοιτάξει τον οντολογικό άνθρωπο στα μάτια: δεν μπόρεσε να αντέξει το ενιαίο οντολογικό υποκείμενο αυτό το οποίο καταφέρνει και σκέπτεται πνευματικά ως συνέχεια των εμφύλων συνουσιακών σωματικών βιωμάτων του: δεν μπόρεσε να αντέξει ότι οντολογικώς όλα επικοινωνούν (άρα το πνεύμα και η σεξουαλικότητα είναι υγιείς δράσεις του ενός υποκειμένου) διότι το οντολογικό υποκείμενο δεν σκλαβώνεται σε καμμία πομφόληγα πλατωνική, σωκρατική ή αριστοτελική φιλοσοφία: ο άνθρωπος έπρεπε να σκλαβωθεί στην επερχομένη μονοθεϊστική εξουσιότητα θεού και ηγεμόνος: το σέξ θεωρήθηκε ως πάθος το οποίο απεκόπη από την πνευματικότητα, άρα η  μία οντολογική δύναμις λησμονήθηκε και επεβίωσε η διαμάχη πνεύματος και σεξουαλικότητος: γιατί το σέξ να είναι πάθος: η πνευματική φώτισις του Σαούλ δεν είναι πάθος;

Απλά, πολύ απλά, αυθαίρετα και αυταρχικώς επεκράτησε  το κακό σέξ και το καλό πνεύμα: μπορεί στη Ρώμη η πορνεία να ανθούσε αλλά και η μαγεία επίσης: αλλά με την πνευματική πτώση κανείς δεν κατηγορεί το πνεύμα, ενώ με τη σωματική πτώση  όλοι κατηγορούν το σώμα. Η ουσία είναι ότι ο χριστιανισμός θεώρησε το σέξ προνόμιο των παντρεμένων: δηλαδή η οντολογική ελευθερία των δυνάμεων που εμπεριέχονται σε αυτή (πνεύματος και σεξουαλικότητος) περιορίσθηκε: το σέξ εισήλθε σε κανόνες: σέξ πρό γάμου κακό, μετά τονν γάμον καλό: δηλαδή η ίδια πράξη  ταυτόχρονα είναι καλή και κακή: όχι ως τέτοια αλλά σε σχέση: χώρου και χρόνου: κανείς όμως δεν ασχολήθηκε με την Αριστοτελικη σχιζοφρένεια ότι ο Σταγειρίτης θεώρησε την ίδια στιγμή τον άνθρωπο ελεύθερο όταν παθαίνει πνευματικές σκέψεις αλλά σκλάβο όταν παθαίνει σεξουαλικές ορμές: αποσυνδέοντας το σέξ από το πνεύμα η θρησκεία δίχασε τον άνθρωπο, τον διέλυσε ως ενότητα, και τον ήλεγξε τελείως: πλέον ο άνθρωπος αποκλείεται στη γή ως μισός καλός και μισός κακός να ισορροπήσει για αυτό και η ευτυχία του έγινε σωτηρία σε μία άλλη ζωή στη Βασιλεία των Ουρανών.

Για αυτό και η σεξουαλικότητα επέστρεψε στα μεταβιομηχανικά χρόνια (μαζί με την υλικότητα την μαρξιστική (για αυτό και οι αδαείς χάρηκαν και συζήτησαν για φροϋδική και μαρξιστική απελευθέρωση, ξεχνώντας ότι η σεξουαλικότητα είναι ο τρόπος πορείας της οντολογικότητας διά του πνεύματος, η σεξουαλικότητα είναι υλιστική μόνον και εφόσον χάνει τον οντολογικό προσανατολισμό της και ξεπέφτει σε στείρα σωματική απόλαυση, όταν το σώμα αποκόπτεται από τον οντολογικό προσανατολισμό του ως συνέχεια του πνεύματος).

Επειδή σήμερα η υλιστικότητα κυβερνά είναι φυσικό η κακώς εννοουμένη σεξουαλικότητα να κυριαρχεί με όλους τους τρόπους οι οποίοι δεν προοδεύουν αλλά καθηλώνουν παθητικά τον άνθρωπο εδώ: εάν η σεξουαλικότητα συνδεθεί και πάλι με το πνεύμα και ως πνευματική διέξοδος απελευθερώσει την οντολογική πορεία (όπως ο Δίας διά της σεξουααλικότητάς του απεδείκνυε τη θεία δυναμική του όταν το σέξ σήμαινε εκδήλωση δυνάμεων επαφής ένωσης και οντολογικής αποκατάστασης (τα παιδιά του Διός είναι Διογενείς) μόνον και μόνον τότε όλα τα ανθρώπινα κομμάτια θα επανασυνδεθούν αποκαθιστώντας το οντολογικό ανθρώπινο υποκείμενο.