Από τον Πλάτωνα έως τον Ιησού: ο θάνατος του Μύθου.

 

Από τον Πλάτωνα έως τον Ιησού: ο θάνατος του Μύθου.

Ο Μύθος είναι το πρώτο παιδί του προλογικού Χάους. Ενώ είναι  πλασμένος από τα ίδια χαοτικά υλικά του Λόγου δεν είναι λόγος διότι κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για την Αθηνά ως Σοφία διότι δεν γνωρίζει το εύρος αυτής της συμπαντικής σοφίας. Διότι κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για την αχανή δύναμιν του Διός διότι δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το ανθρωποκεντρικό βήμα του μύθου: ποιος μπορεί να λογέψει (να ομιλήσει) για τις ανείπωτες δυνάμεις των μυθικών οντοτήτων: μόνον να τις βιώσει μπορεί και ενορατικά να τις διαισθανθεί: ας δώσουμε ένα παράδειγμα: ο Τηλέμαχος δεν μπορεί να ομιλήσει για την Αθηνά-Μέντη διότι ο λόγος είναι δεδομένα που αρνείται να παράσχει ο μύθος, μπορεί όμως να νοιώσει ο Τηλέμαχος το ανείπωτο δυναμικό  εύρος της Θεάς της Σοφίας.

Άρα ο Μύθος υπό την έννοια των ταξιθετημένων δεδομένων τα οποία χρειάζονται την πραγματικότητα και τον ανθρωπάκο της πραγματικότητας να τα κατανοήησει και να τα θέσει σε μία σειρά κατανόησης, υπό αυτήν την έννοια δεν είναι Λόγος. Ο Μύθος ως το πρωτότοκο παιδί του Χάους, του Ερέβους, του Όλου, είναι ασύλληπτος κίνησις συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες αρνούνται τη μετέπειτα αστεία Λογική του υποοντολογικού ανθρώπου (όπως αυτός εμφανίζεται στον Πλάτωνα και στη χριστιανική διανόηση). Εάν τώρα σκεφθούμε ότι το πρώτο υλικό ανθρωπίνης συνεχείας είναι οι οντολογικές δυνάμεις ως τέτοιες θα καταλάβουμε ότι ο μύθος είναι ο Οντολογικός Πατήρ του Ανθρώπου, είναι αυτός ο οποίος του δίδει τις χαοτικές πρώτες δυνάμεις (ανεξάρτητες, ατομικές και ολοκληρωτικές) προκειμένου να συνεχίσει ως ατομικότητα χαοτική το συμπαντικό του ταξείδι στη γαία: ο Οδυσσέας ως Μυθική οντότητα κληρονομεί τις άπειρες δυνάμεις του χάους (τη δύναμιν του Διός, τη Σοφία της Αθηνάς, την πληροφορία του Ερμή) ώστε ως ατομικότητα να προχωρήσει στην οντολογική χαότητα: για τον μύθο η γαία δεν είναι κοινωνία ανθρώπων, αυτά είναι Αριστοτελικά φληναφήματα, για τον Μύθο η γαία είναι ένας ακόμη χώρος εκτύλιξης συμπαντικών ατομικών δυνάμεων ώστε τα όντα ως ατομικότητες να συνεχίσουν το χαοτικό ταξείδι τους, συναντώμενα στα  ρείθρα του Όντος.

Ο Μύθος λοιπόν δεν υπολογίζει τη γαία ως χωριστό χώρο για αυτό και όλα τα ανθρωπομορφοποιεί: Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μύθος είναι η  ασυσσώρευτος κίνησις όλων των όντων, η διαρκής μετατροπή των ανθρώπων σε ζώα, σε φυτά, σε άστρα, ο Μύθος είναι η απόλυτος κίνησις, η ανυπαρξία πράξεως και σκέψεως, η ενιαία οντολογική δύναμις ως δράσις και κίνησις: για αυτό από το Μύθο απουσιάζουν όλα τα ανόητα Πλατωνικά και Σωκρατικά εργαλεία τα οποία θα σκλαβώσουν ως σκέψεις συναισθήματα και πράξεις τους μετέπειτα ανθρώπους: δεν υπάρχουν στους μύθους έννοιες (ο Δίας γεννά την Αθηνά Σοφία από το κεφάλι του, αυτό είναι δύναμις υπάρξεως οντολογικών τρόπων μέσα μου, δεν έχει να κάνει με όσα ιδεολογήματα έπειτα γέννησε η φιλοσοφία, η Αθηνά είναι ο τρόπος κίνησης του σύμπαντος που θα πρέπει να συνεχίσω ως ατομικότητα: η Σοφία δεν είναι τρόπος σκέψης (για αυτό και έχει το γράμμα Φ (φώς) αλλά φωτεινός οντολογικός δρόμος.Δεν υπάρχουν στους μύθους  συναισθήματα αγνοίας και αμαρτίας (όλοι γίγνονται όλα και απολαμβάνουν το διασυμπαντικό ταξείδι τους): επίσης στους μύθους δεν υπάρχει περιορισμός πράξεων, οι οντολογικές χαοτικές δυνάμεις δεν περιορίζονται αλλά ο Δίας μπορεί ως Ταύρος (απόλυτος δύναμις) να κλέψει την Ευρώπη (ευρεία άποψη των πραγμάτων): όλα Είναι ως δυναμική συνέχεια: ο μύθος εξάλλου καταρρίπτει και την Πλατωνική αλλά και την Αριστοτελική κίνηση: ο Πλάτων προσπάθησε διά της Ιδέας να κινήσει την αυτοκίνηση: όμως ο μύθος είναι η απόλυτος κίνησις του όλου ως όλον (κάτι που εμπερικλείει και τον άνθρωπο ως άνθρωπο  συνέχεια του Όντος και όχι της Ιδέας (όπως περιορίζει τον άνθρωπο ο Πλάτων): επίσης ο μύθος δεν γνωρίζει το πρώτο κινούν ακίνητον του Αριστοτέλους (διότι μέσα στο Όν όλα είναι διαρκής κίνησις ως μετατροπή όλων σε όλων κατά βαθύ οντολογικό τρόπο  και όχι ως αλλαγή θέσης απλά ή μορφής  εξωτερικής όπως διατείνεται ο Σταγειρίτης ο οποίος εξηφάνισε την οντολογικότητα της δύναμης). Ο μύθος είναι ο ανεπιτήδευυτος τρόπος του Όντος πριν αυτός εισχωρήσει σε ανθρώπινα μυαλά, προκρουστείως επεξεργασθεί και γίνει αντικείμενο ανθρωπίνης εξουσιαστικότητας. Ο μύθος λοιπόν προωθεί και προχωρεί τον αγνό και πρώτο τρόπο του  Όντος ως κίνησις, ελευθέρα δύναμις, ανεπιτήδευτος πρόοδος και υπέρβασις του όλου: ο μύθος δεν γνωρίζει νού, σκέψη, πράξη, ήθος, βούληση: ο μύθος είναι σώμα εκ του σώματος του όντος: είναι η αιθέρια κίνησις του Όντος πρίν κλεισθεί στους λογικούς περιορισμούς της φιλοσοφίας και θεολογίας.

Ο Πλάτων μισεί τον Όμηρο, μισεί το μύθο, και όταν τον χρησιμοποιεί τον εξουδετερώνει κατά προκρούστειο τρόπο διότι τον  κόβει και ράπτει σε λογικά πλαίσια και κρεββάτια. Ο Προμηθέας και ο Επιμηθέας διαμοιράζουν τα προσόντα σε ανθρώπους και ζώα: ο μύθος αυτός του Πλατωνικού Πρωταγόρου είναι μύθος ευνουχισμένος λογικώ τω τρόπω: μέσα στο άπειρο χάος του μύθου ο άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει ζώον, φυτό, άστρο, ήλιος: όμως ο Πλάτων κόβει και ράπτει το μύθο στα λογικά μέτρα ενός υπομυθικού και υποοντολογικού ανθρώπου: ο άνθρωπος πλέον χάνει τις άπειρες χαοτικές μυθικές δυνάμεις του και απλά υπερισχύει σε νού, λόγο: δηλαδή  στο μύθο αυτό του Πρωταγόρου χάνει όλες τις απύθμενες εσωτερικές οντολογικές του δυνάμεις (να είναι μία δύναμις ικανή για όλα) και απλά χαίρεται διότι διά του νοός θα μπορεί να παρατηρεί τις δυνάμεις ενός όλου το οποίο όταν ως μέρος και υποσύνολο το ελέγξει φιλοσοφικά θα νοιώσει υπερήφανος ως λογικός άνθρωπος: ο Πλάτων θυσιάζει το μύθο στη λογική, το όλον σε ένα υποόλον, υποσύνολο, διότι ο νούς μπορεί να μην διαθέτει το οντολογικό εύρος του μύθου αλλά διαθέτει σε ένα χωρικό και τοπικό υποσύνολο, σε ένα κόσμο που ξεκινά όχι από το όν αλλά από την ιδέα του όντος και σκλαβώνει τον άνθρωπο, τη δυνατότητα ο άνθρωπος ψευδαισθησιακά να ελέγχει ιδεατά τον μικροκόσμο του ως ακινητοποιημένος σκεπτόμενος Σωκράτης, και όχι  να κινείται ως ακανόνιστη και διαρκώς μετατρεπομένη μυθική μορφή σε όλα τα επίπεδα του όντος: ο Πλατωνικός λόγος του συγκεκριμένου ανθρώπου θυσιάζει την οντολογική απειρία του μύθου: ο άνθρωπος οφείλει και πρέπει να εισέλθει σε κανόνες, να ευνουχίσει την ακανονιστία του μύθου, να ταξιθετήσει το χώρο του και τη ζωή του, να θέσει ιδέες και ήθη, το χάος του όντος και του μύθου δεν σκλαβώνεται, ο λογικός άνθρωπος σκλαβώνεται έστω για λίγο: ο μύθος δεν γνωρίζει διχοτομήσεις μανιχαϊστικού χαρακτήρα: ζωής και θανάτου, καλού και κακού, ωραία και ασχήμου: ο λόγος όμως γνωρίζει: ο λόγος του Πλάτωνος αντιστρέφει όλα τα  οδυσσεϊκά τέρατα μετατρέποντάς τα όχι σε φορείς οντολογικής δύναμης  αλλά σε αφαιρέτες της ζωής: η σκύλλα και η χάρυβδη είναι κακές, διότι σε αρπάζουν ( το να απελευθερώνεται ο άνθρωπος είναι κακό για τη λογική φιλοσοφία, η ανθρώπινη αφοβία διά της Χάρυβδης να απελευθερώνεται κανείς οντολογικά είναι κακό για τη νοησιοκρατική φιλοσοφία διότι τα λογικά δεσμά πρέπει να εργάζονται με ρυθμιστή το φόβο): ο μυθικός άνθρωπος δεν θα καταλάβαινε τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη διότι είναι κίνησις, τα τέρατα γεννώνται όταν γεννηθεί ο Λόγος: διότι ο Λόγος ως επιλογή επιλέγει το καλό και το κακό, να τες η Σκύλλα και η Χάρυβδη.Διότι ο Λόγος είναι επίκτητος κατασκευασθείσα ψευτοπορεία η οποία κινείται αφαιρετικά και θετικά: πρέπει να δημιουργήσεις τέρατα: αλλοιώς δεν ξέρεις τι να αρνηθείς ώστε να κινηθείς λογικά θετικά: ο λόγος δεν γνωρίζει την αυτοπορεία του μύθου ο οποίος κινείται ως συμπαντική τέτοια δύναμις: χωρίς το κακό δεν υπάρχει η καλή λογική κίνησις: χωρίς τις Σειρήνης ο Οδυσσέας δεν μπορεί να κινηθεί καλώ τω τρόπω.

Για αυτό ο Πλάτων σταδιακά διαλύει κατά λογικό τρόπο το μύθο, εισάγοντας την έννοια της ποίησης και κυρίως της αλληγορίας. Η αλληγορία του σπηλαίου είναι το εισιτήριο για την αλληλγορία του Ιησού: πλέον δεν χρειάζεται ο μύθος ως το οντολογικό υποσυνείδητο των ανθρώπων: οι άνθρωποι πρέπει να ξεχάσουν το δωδεκάθεο ως αγνή κίνησιν συμπαντικών απείρων αλογικών δυνάμεων: οι άνθρωποι πρέπει να λησμονήσουν τις οντολογικές υπέρλογες καταβολές τους οι οποίες τους καθιστούν οντότητες απελεύθερες ως ατομικές χαοτικές πορείες.

Από τη στιγμή που ο Πλάτων (το κληρονομεί στον  Ιησού) έχει την ικανότητα (Πρωταγόρας, Θεαίτητος, κ.α) να δημιουργήσει καινή λογική ανθρώπινη φύση ως σύνολο ιδεών και αξιών, ο μύθος πεθαίνει στη λιμνούλα  του λόγου δεν μπορεί να αναπνεύσει σε ελεύθερο οντολογικό κόσμο ζεί και αναπνέει ο μύθος. Ο Πλάτων δημιουργεί χώρο αγαθού, φύση ιδεών και αξιών, ο άνθρωπος γεννάται σε αυτήν την ψευτομήτρα της φύσης ιδεών και αξιών (οι οποίες είναι αυθαίρετες οντολογικές αφαιρέσεις (πουθενά του Όντος δεν υπάρχει καλό και κακό, ωραίο και άσχημο) άρα δεν χρειάζεται το μύθο, διότι ο μύθος είναι η ανάμνησις οντολογικών αρχεγόνων δυνάμεων (ικανότης όλα να γίγνονται όλα, το φυτό είναι άνθρωπος με άλλο τρόπο, ελευθερία οντολογικής κινήσεως) τώρα ο άνθρωπος χρειάζεται την αλληγορία η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από υποκατάστατο κακό του μύθου: απλά συγκρίνει τον άνθρωπο με τα άλλα φυσικά μεγέθη , τηρουμένου του θέματος ότι ο άνθρωπος υπερισχύει όλων: Ενώ στο μύθο ο άνθρωπος είναι και ζώον και φυτόν και άστρον, στην αλληγορία επί της πλατωνικής κατωτέρας λογικής φύσεως απλά ο άνθρωπος συγκρίνεται με άλλα μεγέθη ώστε λογικά να υπερισχύσει λαμβάνοντας μηνύματα: ενώ ο μύθος διαφημίζει το  Είναι το κοινό των Όντων , η αλληγορία διαφημίζει το πρόσκαιρο υπεργίγνεσθαι των λογικών ανθρώπων  υπέρ των άλλων φυσικών όντων. Ο άνθρωπος διά του λόγου κομπάζει μέσα σε ένα Όν το οποίο γελά μαζί του διότι απλά προσπαθεί να το ξεγελάσει.

Ο Ιησούς κατήργησε οριστικά το μύθο: αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει: οι μύθοι δεν γνωρίζουν καλό και κακό, εμμενή φύση, ο θεός του μύθου είναι συνεχιζομένη οντολογική δύναμις αρνουμένη να εμμείνει σε νόμους και προσκαιρότητες, όπως ο θεός των χριστιανών: η κατάργηση του μύθου από τον Ιησού απελευθερώνει τους ανθρώπους  από όλα όσα σταδιακά θα χαρακτηρισθούν ως αμαρτία: η σχέση με τα ζώα, με την ειδωλική φύση, με τον αιθέρα, με τα άστρα, με την ελευθέρα οντολογική κίνηση: είναι η μυθική κίνησις η οποία στην γένεση χαρακτηρίζεται ως αμαρτία: ο Δίας κινούμενος μυθικά τρώγει όλα τα μήλα διότι ο μύθος είναι  η καθολική άνευ όρων χαροποίησις και απόλαυσις του όλου: ο Ιησούς  δεν το θέλει αυτό, διότι ο κόσμος του Ιησού είναι ο μικρόκοσμος του Πλάτωνος: η απόστασις από την Ιδέα του Θεού (σημείο αφαιρετικό μέσα στο άπειρο Όν) έως τον Άνθρωπο (  ο οποίος διά του λόγου έχει καταστή ένα υποσύνολο οντολογικών δυνάμεων): ο Ιησούς δεν θέλει αυτόν τον μικροάνθρωπο να μεθέξει του απείρου και χαοτικού μύθου: εάν ο άνθρωπος της καινής διαθήκης  είναι ικανός να πετά παντού,να σκέπτεται όσα θέλει και ό,τι θέλει, να βλέπει τα άστρα ως πηγή γνώσης και κινήσεως, τότε καμμία μονοθεϊστική θρησκεία ήθους και πρέπει δεν θα μπορεί νατον ελέγξει.

Ο Ιησούς είναι Πλατωνικός στη γνώση: Ξέρει ότι οι άνθρωποι της Γαλιλαίας έχουν εντρυφήσει σε έναν Ελληνιστικό κόσμο ιδεών και αξιών καλού και κακού: δικαίου και αδίκου: θεωρούν ότι η φύση τους υπόκειται σε ένα λογικό νού και γεννιούνται  για να πεθάνουν: όλα γύρω ως έννοιες και παραστάσεις υπηρετούν τον άνθρωπο διότι ο άνθρωπος ως νούς μέσα στη νοησιοκρατική φύση όλα τα εξηγεί κατά δικό του τρόπο: άρα ο Ιησούς (συνεχίζοντας την Πλατωνική τακτική) καταργεί οριστικά το μύθο (τον χρησιμοποιεί στα θαύματα αλλά όχι ως συλλογική απελευθέρωση αλλά ως ατομική ικανότητα αιτίας λατρευτικής άρα οι άνθρωποι δεν προχωρούν πέρα από τη φύση (όπως στο μύθο  γίνγεται) απλά θαυμάζουν το θαυματοποιό Ιησού) καταργώντας το μύθο χρησιμοποιεί την αλληγορία των παραβολών διότι με αυτόν τον τρόπο συνδέει τον άνθρωπο με τη φύση ως αφαιρετική ιδέα και αξία, χωρίς να κατανοεί ο κακομοίρης ο άνθρωπος ότι με αυτόν τον τρόπο απομακρύνεται από το μύθο και το κοινό Όν το οποίο ούτε δάσκαλο χρειάζεται ούτε θεό, απλά μία ατομική οντολογική ήδη υπάρχουσα συνέχεια.

Η αλληγορία λοιπόν αποκόπτει τον άνθρωπο από το κοινό οντολογικό χαοτικό βάθος και προορισμό, και τον συνδέει με μία φύση όπου όλα θεωρούνται ως φορείς ιδεών και αξιών που υπηρετούν και καλυτερεύουν τον άνθρωπο: είναι η χειροτέρα στιγμή ψεύδους και οντολογικής αντιστροφής του παντός, κάτι που καταργεί το οντολογικό μεγαλείο: ο σπόρος δεν θεωρείται ως δύναμις συνεχούς γένεσης μορφών, τύπων, συμπεριφορών, νόστων, αλλά απλώς γόνιμη γένεση όσων θέλει ο θεός για τον άριστο άνθρωπο: στην αλληγορία όλα έχουν να κάνουν με το ζεύγος ανθρώπου και θεού ενώ στο όν του μύθου όλα είναι μία χαοτική συνέχεια ελευθερίας χωρίς πομπό και δέκτη.

Ο άσωτος δεν υπάρχει στην οντολογική μυθικότητα , διότι εκεί επιτρέπονται όλες οι κινήσεις: στην αλληγορία όμως ο άνθρωπος ως άσωτος προσαρμόζεται στο επίπλαστο καλό και  κακό και χαρακτηρίζεται ως κακό: διότι η αλληγορία όλα τα κόπτει και τα ράπτει στο μέτρο θεού και ανθρώπου περιορίζοντας την αχανή οντολογική κίνησιν: οι αντιφάσεις είναι αμέτρητες: ενώ εάν φύγει κάποιος από τον  «κακό» πατέρα του για να ακολουθήσει τον «καλό» δάσκαλο δεν θεωρείται ως άσωτος,  αλλά ως σεσωσμένος, ο νεαρός ο οποίος γενικά αφήνει τον πατέρα του για κάτι άλλο είναι άσωτος.

Η αντικατάστασις του ανθρώπου από την ιδέα, η απώλεια του πραγματικού μας εαυτού χάριν του ιδεατού, είναι η μεγάλη συνέπεια της αλληγορίας: ο μύθος αξιοποιεί τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες ως τέτοιες υπάρχουν στον καθένα: η αλληγορία καταργεί το ανθρώπινο οντολογικό βάθος και θεωρεί ως άνθρωπο την ιδέα που όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υιοθετήσουν είτε του καλού είτε του κακού: άρα στην αλληγορία ο άνθρωπος καταντά μία ιδέα καλού ή κακού , χάνοντας το οντολογικό βάθος των απείρων δυνατοτήτων του: διότι ο κόσμος της αλληγορίας είναι ο μικρόκοσμος όχι των οντολογικών χαοτικών ιδεών αλλά των μερικοποιημένων ιδεών και αξιών της νοησιοκρατικής φιλοσοφίας η οποία είναι η μητέρα του μονοθεϊσμού. Για αυτό θα  μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι στο μύθο ευρίσκεται η  ατομική οντολογική συνέχεια  του κάθε ενός από εμάς.