Η Οντολογική ανυπαρξία του Πλατωνικού Αγαθού.

 

Η  Οντολογική ανυπαρξία του Πλατωνικού Αγαθού.

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να πείσεις ότι δεν υπάρχει το Πλατωνικό Αγαθό: εν γένει κάθε έννοια Αγαθού: διότι εάν  υπάρχει το Αγαθό, τότε υπάρχει αυτομάτως το μη-Αγαθό, αλλά πώς είναι δυνατόν το Όν ως χαοτική κίνησις να διαιρεται σε Αγαθό και μη-Αγαθό. Πότε,πού, πώς και γιατί ξεκίνησε αυτή η διαιρετότητα του Όλου;

Το Πλατωνικό Αγαθό (ως αιτία του κόσμου των Ιδεών) δεν υπάρχει με ένα τρόπο διττό (διπλό): ας ξεκινήσουμε αντίστροφα: στο σύνολο των Πλατωνικών διαλόγων ο Σωκράτης προτάσσει ότι το Αγαθό είναι αιτία της Ηθικής συμπεριφοράς του Πολίτου εντός της Πόλεως, για αυτό εξάλλου το λόγο ο Σωκράτης στον Πρωταγόρα συζητεί για την ύπαρξη αντικειμενικών και όχι υποκειμενικών αρετών: εννοείται ότι οι αρετές είναι οι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στις ιδέες και αξίες.

Άρα το Αγαθό κατακτάται ως απόρροια των ηθικών πράξεων οι οποίες στηρίζονται στην εφαρμογή της διά της παιδείας εφαρμογής των αρετών. Άρα δεν υπάρχει αγαθό χωρίς πράξη: άρα πώς υπάρχει αυτοφυώς Αγαθό; Πώς είναι  δυνατόν να υπάρχει Αγαθό σε ένα προανθρώπινο κόσμο όπως ο κόσμος των ιδεών; Πώς είιναι δυνατόν να υπάρχει αγαθό ως προΰπαρξη χωρίς να το δημιούργησαν οι ανθρώπινες πράξεις; Ποιος έπραξε όλα όσα κατοχύρωσαν την προανθρώπινη αυτοφυή και καθεαυτή ύπαρξη και προύπαρξη του Αγαθού;

Εννοούμε δηλαδή ότι θα πρέπει να υπήρξε μία σειρά ανθρώπων οι οποίοι μέσα από τις πράξεις τους κατοχύρωσαν το οντολογικό κληρονομημένο στους ανθρώπους Αγαθό: αλλά τέτοιο πράγμα δεν ανιχνεύεται στον  Πλάτωνα: ο Πλάτων προσπαθεί να κατοχυρώσει το Αγαθό σε κοσμικό και όχι ηθικό επίπεδο: είναι αδύνατη η ηθική κατοχύρωση της προΰπαρξης του αγαθού: δεν υπήρξε φυλή ανθρώπων οι οποίοι ήξεραν τις σωκρατικές αρετές, τις έπραξαν άρα δημιούργησαν το αγαθό: διότι εάν δεχθούμε την ύπαρξη του Αγαθού  χωρίς την εκτύλιξη των αρετών πρώτα ως πράξη τότε καθιστούμε το Αγαθό ένα φαντασιακό μεταφυσικό μέγεθος (κάτι το οποίο είναι χωρίς ο Πλάτων να προσπαθεί να πείσει για το αντίστροφο):

Για αυτούς τους λόγους προσπαθεί (Τίμαιος κ.α) να μας πείσει για την προΰπαρξη του Αγαθού ο Πλάτων, ανακαλύπτοντας το Αγαθό στην αρμονία του κόσμου: υποτίθεται ότι το Αγαθό μεταφέρεται διά της γνώσης, των αρετών, τη συμμετρία ανάμεσα στις συμπαντικές  ιδέες και ανθρώπινες πράξεις, η παιδεία εξάλλου είναι μετατροπή της συμπαντικής προΰπαρξης του Αγαθού (ως συμμετρικού κόσμου) σε τρόπο δόμησης της  Πόλης και ανάλογο τρόπο συμμετρικής ηθικής πράξης του Ανθρώπου: το Αγαθό μετατρέπεται από συμπαντική αρμονία σε πολιτική σοφία και ηθική ατομική πράξη.

Όμως η αναλογία και η αναγωγή αυτή δεν πείθει: γιατί το Αγαθό να είναι συμμετρία και ισορροπία; Μέσα στο χάος της ολικής κίνησης γιατί να θεωρείται ως συμμετρικότητα και ισορροπία ο κόσμος του Πλατωνικού Δημιουργού (διότι πόσα πράγματα υποκρύπτονται προκειμένου να πρυτανεύσει αυτή η δήθεν συμμετρία και ισορροπία (αποκρύπτεται η νύκτα, η μετατροπή των κόσμων, οι άπειρες ανισόρροπες δυνάμεις οι οποίες χαρακτηρίζουν τον πλατωνικό κόσμο και τελικά θα τον οδηγήσουν στην καταστροφή του).

Άρα αυθαίρετα και φαντασιακά ο Πλάτων και χωρίς προηγούμενο ανθρώπινο παράδειγμα εφευρίσκει το Αγαθό ως συμμετρία και ισορροπία ως δικαιοσύνη και το εφαρμόζει πέρα από τον κόσμο και στον άνθρωπο: ο άνθρωπος πλέον πρέπει μέσα από την αρμονία των αρετών και είναι Αγαθός: γιατί όμως; Ποιο προηγούμενο ανθρώπινο είδος έπραξε τοιουτως τις αρετές δημιουργώντας το Αγαθό; Κανένα: διότι εάν υπήρχε τέτοιο ανθρώπινο είδος θα είχε μεταβιβάσει τον τρόπο του και σε εμάς, διότι πρώτα οι πράξεις δημιουργούν το Αγαθό και αυτό διαβιβάζεται στους ανθρώπους: άρα Αγαθό αυτοφυές και αυθύπαρκτο δεν υπάρχει διότι εάν υπάρχει τότε δεν επαρκεί η ανθρώπινη πράξη να το πραγματώσει διότι πώς αλλοιώς δημιουργείται το αγαθό παρά μέσα από τις ανθρώπινες πράξεις: ποια προανθρώπινη φυλή το δημιούργησε πράττοντας αρετές συμμετρίας και ισορροπίας; Δεν αναφέρεται τέτοιο γένος στον Πλάτωνα και πουθενά αλλού: διότι εάν θεωρήσουμε το χρυσούν γένος ως τέτοιο τότε θα πρέπει να παρατηρήσουμε τα εξής:

Το χρυσούν  γένος δεν δημιούργησε κανένα Αγαθό διότι δεν ήταν πεπτωκός γένος που ονειρευόταν το Αγαθό ως αιτία ανόδου: ήταν ήδη μία συμπαντική πορεία άψογης συμπαντικής συνεχείας χωρίς να νοιώθει ότι είναι αγαθό διότι υπήρχε ως τέλειο μέσα στο τέλειο όν: άρα ο Πλάτων έκρυψε ηθελημένα τη μεγάλη αλήθεια διότι κατά ανατολικό τρόπο εθέλησε να υποτάξει τον άνθρωπο σε φαντασιακά μεγέθη όπως  το Αγαθό: ποια είναι η μεγάλη αλήθεια; Ότι ήδη είμαστε σε οντολογική πορεία η οποία χαοτικώς προχωρεί και δεν είναι δυνατόν να ζούμε προχωρώντας προς τα πίσω προς την επιστροφή σε ένα ανύπαρκτο αγαθό το οποίο εάν υπήρχε θα ήταν η τέλεια πορείας μας προς τον ατομικό μας και μόνο οντολογικό μας προορισμό.

Φαίνεται ότι μέσα από το μύθο της Ατλαντίδος ο Πλάτων προσπάθησε να αντιμετωπίσει την αδυναμία οντολογικής  κατοχύρωσης του Αγαθού (δεν είναι τυχαίο ότι σε κανέναν από τους διαλόγους του δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι κάποτε υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι μέσα από τις πράξεις τους δημιούργησαν(πράττοντας τις ίδιες αρετές) την αρχή αφαιρετικά του Αγαθού ( για αυτό και οι σοφιστές αρνήθηκαν κάθε αντικειμενικότητα του Αγαθού ειρωνευόμενοι το Σωκράτη (ουσιαστικά μέσα από το Ελένης εγκώμιον ο Γοργίας αρνείται την προύπαρξη του Αγαθού διότι ποτέ δεν υπήρξε γένος ανθρώπων το οποίο αφαιρετικά έζησε επάνω στην κοινή βάση του αγαθού (γιατί κάποιοι προάνθρωποι σε άλλο χώρο και χρόνο θα είχαν την ίδια ανάγκη του αγαθού με τον Αθηναίο του 5^ου αι; άρα είναι τελείως φαντασιακό μέγεθος ανύπαρκτο οντολογικά.

Ας ξαναγυρίσουμε στην Ατλαντίδα: ο Πλάτων κατενόησε την ανεπάρκεια του αγαθού του και προσπάθησε να την κατοχυρώσει μέσα από την Ατλαντίδα: υπήρξε γένος το οποίο εστηρίχθη σε  μία τέτοια κοινή αρχή (μέσα από τις πράξεις του) όπως είναι η αρχή του Αγαθού: τότε  γιατί χάθηκε; Άρα και εμείς εάν γίνουμε Αγαθοί θα χαθούμε; Το Αγαθό δεν συνταυτίζεται τελείως με το όν πέρα από ζωή και θάνατο ως αγνή και συνεχής πορεία;

Άρα ένα Αγαθό υπάρχει: οι υποταγμένοι στην Σωκρατική άνθρωποι  θα πράξουν ίδιες πράξεις με ίδια αφαιρετικότητα αρετών ώστε η κοινή βάσις όλων  των πράξεων να ονομασθεί αγαθόν: όμως και πάλι δεν κατοχυρώνεται το αγαθόν ως η κοινή πανανθρώπινη πλατωνική αρχή: σε αυτό το σημείο ο Πλάτων νικάται από τους εμπειρικούς  φιλοσόφους οι οποίοι διεχώρισαν το Είναι από το δέον: ως ακολούθως:

Γιατί όλοι οι άνθρωποι να έχουν την ίδια άποψη  του καλού; Γιατί όλοι οι άνθρωποι να έχουν κοινή εστίαση του  ωραίου και του καλού που οδηγεί στο αγαθό; Όλοι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά νοητικά και ηθικά κριτήρια, εξάλλου η μισή γή ευρίσκεται σε φώς και η μισή σε νύκτα. Άρα αποκλείεται να κατοχυρωθεί ένα κοινό μέγεθος όπως του Αγαθού, διότι ποτέ όλοι οι άνθρωποι δεν θα πράξουν σύμφωνα με τις σωκρατικές αντικειμενικές αρχές ώστε αφαιρετικά να προκύψει ένα κοινό μέγεθος όπως του αγαθού: το καλό το δικό μου είναι το κακό το δικό σου κ.ο.κ.

Άρα ο  Πλάτων έπρεπε να παρουσιάσει αυθαίρετα ένα μέγεθος όπως του Αγαθού προκειμένου ο κόσμος να αποκοπεί από την ατομική του οντολογική συνέχεια, να απολέσει την έννοια της χαοτικής συνεχείας, συνδεόμενος με μία νοητή αρχή (Αγαθόν) το οποίο θα οδηγούσε σε ένα νοητό κύκλο (Αγαθό, φύση, άνθρωπος) ώστε μέσα σε αυτόν τον  κύκλο να εκτυλιχθεί η ανθρώπινη ιστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στο χάος ανευρίσκεται ένα μέγεθος όπως το Αγαθό: γιατί το Όν θα πρέπει να ξεκινά με το Αγαθό,πρίν και μετά το Αγαθό τι υπάρχει, τι υπήρξε, ή τι θα υπάρξει; Είναι δυνατόν το Όν να  έχει μόνον ως καλό το συμμετρικό και ισόρροπο του Πλατωνικού αγαθού: μέσα στην οντολογική απειρία γιατί απέμεινε μόνον το Αγαθόν ως το καλλίτερον όλων των οντολογικών μεγεθών (πώς είμαστε σίγουροι ότι μέσα στην οντολογική απειρία στοιχειοθετείται ένα μέγεθος όπως αυτό του Αγαθού: πού υπάρχουν οι τόσοι άλλοι οντολογικοί τρόποι;

Ενώ λοιπόν συλλήβδην στο σωκρατικό έργο τηρείται η αντιστοιχία σκέψης και πράξης (τηρώ το καλόν άρα είμαι καλός) μόνον το Αγαθόν ευρίσκεται έξω αυτής της Πλατωνικής εξισώσεως: εξάλλου ευρίσκεται έξω και από την Αριστοτελική μεσότητα: το Αγαθόν είναι κάτι υπέρλογον, κληρονομιά εποχών αλόγων και παραλόγων: είναι σαφές ότι έπρεπε η προσωκρατική έννοια της αρχής να ισχύσει (η Αρχή ως νοητική και χρονική  παράμετρος): όμως δεν γινόταν το ύδωρ ή το πύρ να θεωρηθεί από το Σωκράτη ως το Αγαθόν,  για αυτό αυθαίρετα ανήγαγε το Αγαθόν σε ένα υποκατάστατο μιάς ανύπαρκτης πρώτης αρχής η οποία ούτε υπάρχει ούτε θα μπορούσε να υπάρχει: διότι όταν ο Θαλής ανήγαγε το ύδωρ σε υλοζωϊκή αρχή δεν εννοούσε (κυρίως) το ύδωρ ως εμφάνιση αλλά ως εσωτάτη δύναμη η οποία πηγάζει από τα σπλάχνα του όντος και συνεχίζει χαοτικώς σε αυτό: δεν υπήρχε κανένας λόγος να εφευρεθεί ένα μέγεθος όπως το Αγαθό τη στιγμή κατά την οποία όλα είναι εκβολές,  απορροές, συνέχειες του χαοτικού Όντος.

Όμως όλα απλοποιούνται εάν θεωρήσουμε ότι το Αγαθόν άνοιξε το δρόμο στο θεό, στην δήθεν αρχή  του κόσμου (ποιού κόσμου; Αυτού που ως υποσύνολο υπάρχει μέσα στο αχανές όν): διότι το πλατωνικό Αγαθό εγέννησε το μονοθεϊστικό θεό ο οποίος αυθαίρετα θεωρήθηκε ως αρχή και αιτία του κόσμου (η αντίφαση του θεού είναι δεδομένη: γιατί θα  πρέπει να υπάρχει ένα μέγεθος που προκαλεί δημιουργία τη στιγμή κατά την οποία μέσα στην οντολογική ροή όλα ήδη υπάρχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;): άρα έπρεπε επειγόντως (μέσα από τα βάθη της ανατολικής εξουσιοκρατίας) να εφευρεθεί ένα μέγεθος το οποιο θα εθεωρείτο ως αρχή βάσει του οποίου θα εκινείτο ο άνθρωπος ως συνέχεια όχι του όντος αλλά του αγαθού: αυτό είχε και θα έχει μία τεράστια συνέπεια την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε βραχύβια μνήμη: κάτι που αποκαλύπτει τη μεγίστη πλατωνική αντίφαση: ο άνθρωπος δεν καλείται να θυμηθεί την χαοτική οντολογική του συνέχεια (αυτό σταδιακά θα θεωρηθεί από το πλατωνικό μη ον ως το χριστιανισμό ως αμαρτία): ο άνθρωπος καλείται να θυμηθεί τον μικροεαυτό του από τον κόσμο των ιδεών και δώθε, από τη γένεση και δώθε, λησμονώντας μεγάλα μέρη της χαοτικής οντολογικής πορείας του.

Σταδιακά το πλατωνικό αγαθό θα γίνει ο χριστιανικός θεός (ίδια αρχή και υπέρλογη αιτία του μονοθεϊστικού συστήματος) θα γίνει το εγελιανό απόλυτο πνεύμα, η μαρξική ύλη, σήμερα το ψηφιακό μάτι της τεχνητής νοημοσύνης: ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ενθυμείται το χαοτικό του οντολογικό ταξείδι (η ανάμνηση δεν είναι οντολογικό μέγεθος διότι οντολογικώς όλα γίγνονται και αναδιανέμονται χωρίς  την ανάγκη της αναμνησιακής ανακύκλισης)) αλλά συνεχώς ξεκινά την πορεία του από φαντασιακά αγαθά τα οποία σηματοδοτούν φαντασιακές αρχές: για τον Καρτέσιο το Αγαθό ήταν ο Νούς, για το Μάρξ η ύλη, για το Φρόϋντ οι νευρώσεις: όλα αρχίζουν από ένα φαντασιακό αγαθό πρίν χάνονται όλα: όλα πρίν το φαντασιακό χριστιανικο αγαθό θεωρήθηκαν ως ειδωλολατρεία: όμως η οντολογική συνέχεια βέβαια υπάρχει πρίν και μετά το πλατωνικό αγαθό,  για αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθεί κανένα αγαθό παρά μόνον η ατομική μας πορεία (όταν την κατανοήσουμε).