Η μονογαμία ως στάδιο εξέλιξης του Εγώ (του Ενός Εαυτού).

 

Η μονογαμία ως στάδιο εξέλιξης του Εγώ (του Ενός Εαυτού).

Πότε γεννήθηκε η έννοια του γάμου; Μάλλον πότε γεννήθηκε η έννοια της ένωσης του άρρενος και του θήλεος; Ακόμα καλλίτερα: πότε γεννήθηκε η έννοια της ένωσης; Η απάντηση φαντάζει απλή: όταν ετοιμάσθηκε το άρρεν και το θήλυ. Άρα η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη μονογαμία και στην πολυγαμία δεν είναι ότι η πρώτη είναι ηθική και η δεύτερη ανήθικη (αυτή η απλοϊκότητα η οποία στηρίζεται στο ότι αυτό που λέγει η γραφή είναι ηθικό κάθε τι άλλο είναι ανήθικο δεν έχει διασκεπτική προσφορά παρά μόνον ηθική ήρεμη ακινησία η οποία δεν βοηθεί στην ανάλυση καταστάσεων). Άρα πρώτα ετοιμάσθηκαν το άρρεν και το θήλυ και έπειτα ή έννοια της ένωσης αυτών: Επίσης ανάλογα με την ένωση κατανοούμε το θεολογικό και κοινωνικό αλλά και το πολιτικό υπόβαθρο των ιστορικών εποχών.

Είναι σαφές λοιπόν ότι υπήρξε εποχή κατά την οποία το θήλυ και το άρρεν δεν είχαν διακριτούς ρόλους άρα δεν υπήρχε λόγος να ενωθούν. Η χαοτική οντολογική πορεία είχε έχει και θα έχει πολλούς τρόπους ανακατανομής της δυνάμεώς της: άρα υπήρξε εποχή κατά την οποία η ζωή ερχόταν μέσα από την ανακατανομή της μίας κυρίας οντολογικής δυνάμεως η οποία αυτοκατένειμε τον εαυτό της σε  νέες μορφές και είδη: Αυτό ως ανάμνηση ισχύει στα πρωτόζωα (αμοιβάδες) οι οποίες αυτοαναπαράγονται ως μία αυτοκατανεμηθείσα οντολογική δύναμη. Δεν έχουμε καμμία εμπειρία από τέτοιες εποχές, μάλιστα θα λέγαμε ότι μας φαίνεται πολύ παράξενο να προχωρεί η ζωή χωρίς άρρεν και θήλυ: Θα μπορούσαμε όμως να ερωτήσουμε η γαία και ο ουρανός δεν είναι τμήση και διχοτόμηση της μίας δυνάμεως η οποία αυτοδιαιρέθηκε σε δύο μέρη; Ο Ησίοδος συζητεί ότι από το Χάος προήλθε η Ζωή  όπως και ο Όμηρος  συζητεί ότι εις το Χάος επιστρέφουμε, άρα το Χάος αυτομερίζεται και δημιουργεί την Ημέρα, η Ημέρα υπό το Φώς του Ηλίου διαμοιράζει τη δύναμη σε ενέργεια ως μεταφορά  (θήλυ) και μορφική εκμετάλλευση  αυτής της ενεργείας (άρρεν): για αυτό ο Δίας (ειδικά στον  Προμηθέα Δεσμώτη) δεν κατηγορείται από τον Προμηθέα ως κακός παραγωγός της οντολογικής και κοσμικής ενεργείας αλλά ως κακός διαχειριστής: για αυτό εξάλλου και το όνομα του Διός παράγεται από το ρ.δαίω μοιράζω, είναι ο διαμοιραστής των ήδη υπαρχουσών θηλέων φυσικών δυνάμεων: άρα σταδιακά οι άνθρωποι ακολουθούν το ότι μία οντολογική δύναμη διχοτομήθηκε, η γαία και ο ουρανός, αυτό σταδιακά δίδει δύο νέους ρόλους συνεχείας της οντολογικής δυνάμεως : το θήλυ διά του άρρενος, συεχίζουν την οντολογική κατανομή δυνάμεων.  

Είναι σοβαρό λοιπόν να κατανοήσουμε ότι το άρρεν και το θήλυ είναι τρόποι συνεχείας  αλλά και διαχείρισης της μίας οντολογικής δυνάμεως: Είναι η περίφημη αρχή της μίττωσης εκ της οποίας το ζυγωτό διαιρείται και παράγει διά του θήλεος και άρρενος ζωή συνεχείας, έως τον επόμενο τρόπο της οντολογικής χαοτικής πορείας. Αυτό το κατανοούμε πολύ καλά μέσα από τα γραφόμενα στη γένεση: ο θεός της γενέσεως πρώτα μορφοποιεί τις οντολογικές δυνάμεις ως φύση, σύνολο ιδιοτήτων και τρόπου πορείας (φτιάχνεται η οικία μέσα στην οποία θα ζήσουν οι άνθρωποι, η φύση γίγνεται το καταφύγιο του ανθρώπου ο οποίος αποκόπτεται από το ον ως τέτοιο και πλέον θα πορευθεί ως άρρεν και θήλυ). Έπειτα φτιάχνεται ο Αδάμ και βέβαια η Εύα: δεν πρέπει να φάγουν το μήλον της αναμνήσεως, για να θυμηθούν πώς θα συνεχίσουν την οντολογική αποστολή τους δημιουργώντας την ανθρωπίνη ιστορία: παρατηρούμε λοιπόν στη γένεση την έννοια της διαίρεσης: η μία οντολογική δύναμη διαιρείται σε φύση (θήλυ) και μορφή διαχείρισης της φύσης (άρρεν): για αυτό  λέγει ότι το θήλυ δημιουργήθηκε από το πλευρό του Αδάμ: Διά του Αδάμ η προϋπάρχουσα αυτού φύση αποκολλάται ως τρόπος μορφοποίησης και ως κομμάτια δυνάμεων φτιάχνει το ανθρώπινο σύμπαν.

Άρα λοιπόν το ανθρώπινο σύμπαν στηρίζεται στην διαίρεση: η μία οντολογική δύναμις κατανομής μορφών και δυνάμεων διαιρείται: ο τρόπος είναι κοινός: το ένα μέρος  είναι οι συσσωρευθείσες οντολογικές δυνάμεις οι οποίες θα κτίσουν την ανθρώπινη ιστορία: γεννιούνται, φύουν, αυτές οι δυνάμεις (φύση) μέσα από τα σπλάχνα του όντος: ο άνθρωπος κλείνεται σε αυτό το σπίτι δυνάμεων και με αυτές κτίζει τον κόσμο των ανθρώπων: η θηλυκή συσσώρευση δυνάμεων επιφέρει την άρρενα εκμετάλλευση αυτών: ως ο οικοδόμος: συλλέγει τα υλικά και με αυτά κτίζει την οικοδομή.

Για αυτό οι πρωταρχικές δυνάμεις του όντος (όπως έχουν σωθεί σε ελάχιστα κοσμοθεωρητικά γραπτά (Ησίδοος , Όμηρος κ.λ.π) είναι άφυλες: οι Γίγαντες και οι Τιτάνες σε μεγάλο βαθμό παρουσιάζονται ως άφυλα τέρατα, μετά από αυτά τα τέρατα παρουσιάζεται ο Έρωτας όταν διά της διαίρεσης πλέον πλάθεται η Νύκτα (πρώτη προτύπωση του θηλυκού) και η Ημέρα (διά του Ηλίου η προτύπωσις του άρρενος Νοός (οι προσδιορισμοί άρρεν και θήλυ (ακόμη) δεν έχει καμμία σχέδη με την έμφυλη μετέπειται ταυτότητα: είναι ο οντολογικός τρόπος μεταφοράς δυνάμεως (θηλυκή Νύκτα) και ο τεκτονισμός αυτής (άρρεν Ημέρα): η έμφυλη ταυτότητα  είναι η μετέπειτα πολιτική ταυτοποίηση αυτών των οντολογικών κατ΄αρχάς ταυτοτήτων.

Ώστε λοιπόν μέσα από τα σπλάχνα του Όντος η μία οντολογική δύναμις διαιρείται: σε μεταφερομένη θηλεία δύναμη και σε τεκτονική κτίζουσα δύναμη (άρρενη δύναμις): ο Έρωτας έρχεται ως συνεκτική δύναμη άρρενος και θηλείας δυνάμεως: για αυτό εξάλλου ο Οδυσσέας κινείται μόνον την Ημέρα: είναι ο Ήλιος, άρρεν Νούς, ο οποίος κτίζει τη θηλεία δύναμιν που του προσφέρει η Νύξ  Καλυψώ (η οποία καλύπτει και συσκοτίζει τα πάντα): όμως ο Οδυσσέας διά της Ημέρας άρρένος φύσεώς της αποκαλύπτει την άρρενα εκμετάλλευση της θηλείας δυνάμεως: κτίζει την οδό επιστροφής: διότι ο άρρεν κτίζει οδούς και νόστους μέσα από τους  οποίους η θηλεία δύναμις θα κτίσει τον κόσμο αυτό και τις Πατρίδες του (προορισμούς) των ανθρώπων.

Η Γιγαντομαχία  είναι η οντολογική γιγαντομαχία μέσα από την οποία επιτυγχάνεται η διαίρεσις: για αυτό εξάλλου γίγνεται η γιγαντομαχία: έχει προηγηθεί ότι ο Δίας ενίκησε  διά της Μητέρας Ρέας τον Πατέρα Γίγαντα και Τιτάνα Κρόνο: ο Κρόνος προσπάθησε να αποφύγει τη διαίρεση: προσπάθησε να αποφύγει τη συνέχεια του θήλεος και του άρρενος, του τρόπου δράσεώς των: προσπάθησε να κρύψει στο βάθος του Όντος τον τρόπο δράσεως του θήλεος και του άρρενος, προσπάθησε να συνεχίσει τον ένα τρόπο της αιωνίου οντολογικής δυνάμεως, πέρα από το θηλυκό και άρρενα διαμοιρασμό: όμως οι Γίγαντες ως μία Οντολογικη αδιαίρετος δύναμις (από αυτούς έκλεψε ο μονοθεϊσμός το χαρακτηρισμό του θεού ως αδιαιρέτου) δεν κατάλαβαν ότι το όπλο τους ήταν όπλο διαίρεσης: ο Προμηθέας το κατάλαβε: το πύρ είχε φθάσει στο σημείο εκείνο όπου επιθυμούσε της διαίρεσης σε άρρενα και θήλεια οντολογική πορεία: για αυτό και ο Τιτάνας Προμηθέας το έδωσε το πύρ, ως τρόπο οντολογικής συνεχείας στους ανθρώπους: αν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι ο Δίας διαιρεί τη Ρέα (Ροή) Μητέρα του σε Δύναμιν αιγίδος δικής του αλλά και σε θήλεια  δύναμιν Σοφίας (Αθηνά): πλέον οι Γίγαντες πέφτουν στο χάος που ανοίγει η διαίρεση της οντολογικής δυνάμεως σε Δία (άρρενα δύναμις) και σε Αθηνά (θήλεια δύναμις Σοφίας): με τον ίδιο τρόπο οι Αιγύπτιοι διώκτες του περιουσίου λαού του θεού είχαν πέσει στο κενό που ανοίχθηκε στην Ερυθρά θάλασσα ανάμεσα στην άρρενα δύναμη της συνεχείας και στη θήλεια δύναμη της σοφίας του Θεού: οι Αιγύπτιοι αντιπροσωπεύοντας τη μία δύναμιν χάθηκαν.

Σταδιακά η Ρέα, η Αθηνά, η Δήμητρα, η Αφροδίτη, η  Άρτεμις, η Εστία, έφεραν όλο τον όγκο της οντολογικής δυνάμεως ο οποίος αναλογούσε στη γή: δεν υπάρχει το μέγεθος του Εαυυτού ως Εγώ, αυτό το μέγεθος θα γεννηθεί με το Σωκράτη και μετά: σταδιακά οι θήλειες θεότητες φέρουν όλη την οντολογική δύναμη η οποία θα πρέπει να κτισθεί από την άρρενα δύναμη ως ιστορία, πολιτισμός,  ζωή και γεγονότα, επιστήμη και πρόοδος: στην αρχή η θήλεια δύναμις ανήκει σε όλους, η Γυναίκα είναι η οντολογική δύναμις η οποία ανήκει σε όλους τους άρρενες διότι η θήλεια δύναμις ανήκει σε όλους τους κτίστες άρρενες, οι οποίοι δεν χρειάζονται κανένα Εγώ: είναι κτίστες δύναμης , αυτό φθάνει και επαρκεί. Η Αφροδίτη είναι θεά του έρωτος, προκειμένου να τονισθεί από τους οντολόγους Έλληνες ότι η συνεκτική δύναμη ανάμεσα στο άρρεν και στο θήλυ έχει συμπαντικές υπεράνθρωπες ιδιότητες οι οποίες δεν πρέπει να λησμονηθούν, το άρρεν και το θήλυ είναι υπεράνθρωπος διαιρέσεις: Η Αφροδίτη ανήκει σε όλους: είναι γυναίκα του Ηφαίστου ο οποίος είναι ο σμιλευτής της ανθρωπίνης βούλησης (πυρός) διότι όποιους βούλεται επιθυμει και χαίρεται της θηλείας οντολογικής  δυνάμεως: Επίσης: η Αφροδίτη είναι ερωμένη του θεού του πολέμου του Άρεως: όλοι πρέπει να προσπαθήσουν ώστε να μεθέξουν της θηλείας δυνάμεως: το θείον της Αφροδίτης σηματοδοτεί ότι όλοι συμμετέχουν της θηλείας δυνάμεως: οι Γυναίκες είναι το κοινό Αγαθό όλων των ανθρώπων διότι μεταφέρουν τις κοινές δυνάμεις κτίσης του κόσμου μας: η Πηνελόπη σύμφωνα με τους μνηστήρες θα μπορούσε να ανήκει σε όλους, η Ωραία Ελένη προδιαγράφει το χαρακτήρα όλων των ανθρώπων: Απουσιάζει όμως το Εγώ: οι Άνθρωποι ακόμα είναι μέρη και κομμάτια του Σύμπαντος, δεν μπορούν να ζήσουν αποκομμένοι από αυτό το υπερκοσμικό είδωλο.

Η Γυναίκα (θεωρούμε ότι είναι εντελώς λανθασμένος όρος ο όρος πολυγαμία, διότι η Γυναίκα ως φορέας συμπαντικών δυνάμεων είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν απλό γάμο) ανήκει σε όλους διότι δίδει σε όλους τους άρρενας τον τρόπο κτίσης  του κόσμου και του εαυτού των: η Καλυψώ βοηθεί ο Οδυσσέας να καταλάβει ότι ως  Άνθρωπος ανήκει στην Ανθρώπινη Πηνελόπη, η Ελένη και η Παναγία καθίστανται το μέτρο όλων των ανθρώπων: για αυτό ο μονοθεϊσμός δεν μπόρεσε να αποφύγει τον ιεροδουλισμό της Αφροδίτης: απλά ενώ η Αφροδίτη σωματικά ανήκει σε όλους (όπως και οι ιέρειές της)  το ίδιο πράγμα έγινε και με τη Θεοτόκο: αλλά πνευματικά: η Θεοτόκος είναι η πνευματική μητέρα όλων: αλλά η Γυναίκα είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλον ανήκει σε όλους.

Οι άνθρωποι λοιπόν , ως ο Οδυσσέας, έχουν συμπαντικό εαυτό, ένα υπερεγώ, για αυτό η θήλεια δύναμις ανήκει σε όλους. Η ανάμνησις της εποχής των Αμαζόνων δηλώνει ότι υπήρξε εποχή κατά την οποία η θήλεια δύναμις όχι απλά ανήκε σε όλους τους άρρενες αλλά τους εξουσίαζε κιόλας.

Σταδιακά όμως η μινωϊκή Κρήτη, η Μυκηναϊκή παντοκρατορία, η Πόλις κράτος, όλες αυτές οι πολιτειακές ή γεωπολιτικές ανακατατάξεις αλλάζουν την οντολογική φύση του ανθρώπου: οι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα στις πόλεις χάνουν και απολλύουν το οντολογικό εύρος των: τώρα είναι ο συγκεκριμένος πολίτης, ο οποίος υπακούει στους νόμους και στους θεούς της πόλεως: αρχίζει να δημιουργείται ένα Εγώ σε σχέση με τα θέλω της Πόλης: οι άνθρωποι χάνουν το συμπαντιό εύρος των :αυτό έχει ανάλογο αντίκρυσμα στις σχέσεις άρρενος και θήλεος: πλέον η θήλεια δύναμις δεν ανήκει σε όλους τους άρρενες διότι οι άρρενες έχασαν την οντολογική απειρία τους: τώρα ως Εγώ έχουν συγκεκριμενη δυναμική, αντιλαμβάνονται ένα μικρομόριο του κόσμου, σε σχέση με τους νόμους και τους θεούς, άρα θέλουν κομμάτι της θηλείας δυνάμεως ώστε να κτίσουν το μικροκομμάτι που τους αντιστοιχεί: η Γυναίκα πλέον  γίγνεται η Μητέρα των πολιτών, η αφέντρα του σπιτιού, η πολεμιστής όπου χρειάζεται, η ηγεμών κάπου αλλού: η Γυναίκα ως Οντολογικό μέγεθος χάνεται διότι η Πόλις δεν χρειάζεται το όν αλλά τη συγκεκριμένη Πολιτική διάσταση: τώρα η Γυναίκα ανήκει στον Άνδρα στο μέτρο των πολιτικών και οικονομικών και θρησκευτικών μετασχηματισμών: το τραγικό ποιο είναι:  είναι το ότι επειδή οι γυναικείες δυνάμεις προσφέρονται ως οντολογικές προσφορές , δυστυχώς όταν ο Άνθρωπος έγινε Εγώ και ζήτησε μέρος των θηλειών δυνάμεων, δυστυχώς οι δυνάμεις του θήλεος συνέχισαν να προσφέρονται άρα ο άνδρας τώρα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την πηγή προσφοράς μιάς και πάντα οι γυναικείες δυνάμεις προσφέρονται. Αυτός ο τρόπος δεν αλλάζει και δυστυχώς είναι η πηγή της ανδρικής  εκμετάλλευσης.

Η γιγάντωση του Εγώ, απομόνωσε την ύπαρξη από το όλον  Όν: η ταυτότητα του Εγώ είναι τώρα μοιραία συνέπεια: ο άνθρωπος ο περιορισμένος στην Πόλη είναι ο ανθρωπάκος του μερικού Εγώ: η μονογαμία, η  η πολυγαμία όπου ο άνδρας έχει τελείως εξουσιαστική σχέση με τη γυναίκα, είναι συνέπεια της έννοιας του Εγώ και της γεννηθείσης ιδιοκτησίας: ενώ πρίν όλοι ένοιωθαν κοινή τη Γυναικεία δύναμη μέσα στο άπειρο Όν όπου όλα είναι κοινά, τώρα στο πολιτικό υπό-κόσμο της Πόλεως το κάθε Εγώ, προσπαθεί να οικειοποιηθεί μέρος των γυναικείων δυνάμεων (της «γυναίκας του») στο ίδιο σκεπτικό με την ιδιοκτησία: Όπως αυτό είναι το σπίτι μου , παρόμοια αυτή  είναι η γυναίκα  μου (βέβαια και μία γυναίκα λέγει αυτός είναι ο άνδρας μου. Άρα το Εγώ, έφερε τη μονογαμία στο καθεστώς ότι ο κάθε άνθρωπος έχει την ιδιοκτησία του: έμψυχη και άψυχη: όπως έχω τα χωράφια έχω την γυναίκα μου. Για αυτό στην παλαιά διαθήκη ολίγον διακρίνεται η γυναίκα από την λοιπή περιουσία του άνδρα, για αυτό ο Πλάτων ομιλεί μόνον στην ιδανική πολιτεία για κοινοκτημοσύνη γυναικών, στην κανονική πολιτεία είναι επικίνδυνη η πολυγαμία διότι οι άνθρωποι νοιώθουν την μία κοινή γυναικεία οντολογική  δύναμη, αρνούνται το Εγώ, γίνονται οντολογικές δυνάμεις, απροσδιόριστες και οντολογικά ελεύθερες.

Ο Χριστιανισμός αποθέωσε την μονογαμία: μάλιστα ο Ιησούς έκρινε ότι πρέπει να ευλογήσει και την μονογαμία του γάμου της Κανά: Διότι ο χριστιανισμός στηρίχθηκε στο ατομικό πρόσωπο: στη σχέση του κάθε ανθρώπου με τον ιδιο θεό: όταν όλα τα Εγώ απευθύνονται σε ένα  θεό τότε  γίγνονται ίδια: εάν  όλα τα πρόσωπα ένοιωθαν κοινή τη γυναικεία δύναμη σε καθεστώς πολυγαμίας δεν υπήρχε περίπτωση  υποταγής σε ένα θεό. Για αυτό και ο Φρόϋντ μέσα από την αστεία ψυχολογία του δεν κατενόησε τίποτε σωστό ως αιτία των ανθρωπίνων νευρώσεων: οι άνθρωποι δεν είναι νευρωτικοί λόγω σεξουαλικής ή μη απόλαυσης:  είναι νευρωτικοί διότι εμποδίζονται να γευθούν την μία κοινή οντολογική δύναμη της Γυναίκας κατά οντολογικό τρόπο.

Σήμερα στην εικονική εποχή υπάρχει μία  δυνητική επιστροφή στην άφυλη εποχή των Γιγάντων και Τιτάνων: είναι όμως εικονικη και για αυτό απλά οδηγεί στην ανθρώπινη υποτακτικότητα: μόνον η οντολογική αίσθησις της θήλειας οντολογικής δυνάμεως καταδεικνύει την ατομική χαοτική μας οδό συνεχείας.