Γιατί το 1974 δεν υπήρχαν ντόπιοι τουρκοκύπριοι στην Κύπρο;

 

Γιατί το 1974 δεν υπήρχαν ντόπιοι τουρκοκύπριοι στην Κύπρο;

Το 1974 όταν έγινε ο Αττίλας Ι και ΙΙ, δεν υπήρχαν τουρκοκύπριοι στη νήσο της Κύπρου.  Υπήρχαν τούρκοι μεταφερόμενοι προκειμένου να ολοκληρωθεί το σχέδιο το οποίο είχε εξυφανθεί από τη  Μεγάλη Βρεττανία  ώστε η νήσος να μην ενωθεί με την Ελλάδα, αλλά ως ανήκουσα σε ντόπιους Ελληνοκυπρίους και σε τούρκους μεταφερομένους εποίκους (οι οποίοι κατονομάσθηκαν τουρκοκύπριοι) να καταστή με αυτές τις δύο πληθυσμιακές ομάδες ανεξάρτητο κράτος, εύκολα ελέγξιμο και διαχειρίσιμο, μέσα από λύσεις όπως η εισαγωγή της στην ευρωπαϊκή ένωση.

 Αλλά γιατί το 1974 δεν υπήρχαν τουρκοκύπριοι στη νήσο της Κύπρου; Με βάση τη συνθήκη της Λωζάννης η Βρεττανία οριστικοποίησε την κατοχή της νήσου, μόνον αυτή, οι τούρκοι επίσημα απώλεσαν κάθε κυριαρχικό δικαίωμα επάνω στην  Κύπρο, το υπέγραψαν φαρδιά πλατιά, δίδοντας τη  νήσο στους Άγγλους και μόνο.  Μέσα από τα άρθρα 16 και 22 η τουρκία αποποιήθηκε κάθε δικαιώματος επί της Κύπρου και των άλλων νήσων εκτός της περιφέρειάς της, δίδοντάς τα αποκλειστικά στους Βρεττανούς (κάθε δικαίωμα κατοχής και εκμετάλλευσης): συζητούμε βέβαια για την Ελληνική μακραιώνως Κύπρο. Οι εγκατεστημένοι τούρκοι επί της νήσου Κύπρου ( τουλάχιστον έως τον Νοέμβριο του 1914) είχαν δύο εναλλακτικές λύσεις: είτε να μείνουν στη νήσο αλλά ως Βρεττανοί και όχι τούρκοι πολίτες, λαμβάνοντας την Βρεττανική και μόνον υπηκοότητα, ή να φύγουν προς την Μικρά Ασία λαμβάνοντας την τουρκική υπηκοότητα, ως τούρκοι στην τουρκία. Το όριο ήταν το 1927, παρόμοιος όρος υπήρξε και σε συμφωνία της βρεττανίας πρίν τον  α΄παγκόσμιο πόλεμο, η οποία δεν υλοποιήθηκε λόγω των πολεμικών συνθηκών.

Η μετανάστευση τουρκοκυπρίων στην τουρκία (ήταν περί τις 61.000 οι τουρκοκύπριοι πρίν τη συνθήκη της Λωζάννης στο νησί της Κύπρου) ξεκίνησε με 6-8.000 περίπου ψυχές, σταδιακά θα μπορούσε η μετανάστευση αυτή να χαρακτηρισθεί ως αθρόα, για τον απλούστατο λόγο ότι η  τουρκική κυβέρνηση προσέφερε ως δέλεαρ την κλαπείσα περιουσια των Μικρασιατών η οποία εξ΄ολοκλήρου περιήλθε στα χέρια των τουρκοκυπρίων οι οποίοι ζούσαν πλέον ως ακραιφνείς τούρκοι στην Μικρά Ασία και αλλού. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι καθ΄όλη τη μετανάστευση των τουρκοκυπρίων προς τη Μικρά Ασία προκειμένου  ως τούρκοι πολίτες να ζήσουν στη νέα τους πατρίδα, τουρκικές εφημερίδες αλλά και τούρκοι επίσημοι προπαγάνδιζαν τα καλά της μικρασιατικής πλουσίας γής, η οποία για ευνοήτους λόγους είχε πολλά να προσφέρει στους νέους τούρκους πλέον εποίκους. Η Κύπρος πλέον έμεινε με ακραιφνείς βρεττανούς πολίτες, οι τελευταίοι των οποίων πήραν κανονικότατα την βρεττανική και μόνο υπηκοότητα πολιτογραφημένοι ως Βρεττανοί πολίτες.

Το πρόβλημα ανεφύη όταν οι τουρκοκύπριοι έφθασαν στη Μικρά Ασία: έχει να κάνει με το εξής: οι περιουσίες των μικρασιατών ήταν προϊόν μακράς και επίπονης δουλείας και ικανότητας: οι τουρκοκύπριοι όταν έφθασαν στην τουρκία και πήραν τις περιουσίες των μικρασιατών , αφενός έπρεπε να τις αναστήσουν (ήταν  κατεστραμμένες μέσα από τον  μικρασιατικό πόλεμο) αφετέρου έπρεπε να τις εξελίξουν δημιουργικά όπως οι προκάτοχοί τους μικρασιάτες: δεν τα κατάφεραν: από την άλλη πλευρά οι Βρεττανοί απαγόρευαν σε μικρασιάτες πρόσφυγες  να φύγουν προς την Κύπρο, βλέποντας τα μελλοντικά  γεωπολιτικά τους βρεττανικά σχέδια άρχισαν και πάλι να προσηλυτίζουν τους τούρκους που είχαν φύγει από την Κύπρο προς την  Μικρά Ασία να επιστρέψουν στην Κύπρο: όμως σύμφωνα με τη συνθήκη των Λωζάννης  μόνον ως Βρεττανοί υπήκοοι θα μπορούσαν να επιστρέψουν: σταδιακά φαίνεται ότι αυτό δεν τηρήθηκε στην προσπάθεια των Άγγλων να δημιουργήσουν μία τουρκοκυπριακή αντικοινότητα στην Ελληνοκυπριακή αντίστοιχη προκειμένου μέσα από την διχοτόμηση της νήσου να την εγκαταλείψουν αλλά να την ελέγξουν μέσω αυτών των κοινοτήτων.

 

Η κυβέρνηση του κεμάλ είχε διαμαρτυρηθεί στην βρεττανική κυβέρνηση ότι τουλάχιστον δεν διευκολύνει την μετοίκηση των  τουρκοκυπρίων προς την τουρκία: πράγματι οι βρεττανικές αρχές της Κύπρου είτε μέσω ακριβών διαβατηρίων, είτε μέσω προστίμων σε τουρκοκυπριακές ομάδες πολιτών οι οποίες ήθελαν να φύγουν από την Κύπρο και ως τούρκοι να ζήσουν στην τουρκία, εμπόδιζαν την μετοίκηση των τουρκοκυπρίων προς την τουρκία. Όπως και πολλοί φιλοβρεττανοί τουρκοκύπριοι είχαν διείδει ότι η εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάννης θα ενδυνάμωνε πολύ την Ελληνοκυπριακή πλευρά: απλά στη συνθήκη της λωζάννης οι βρεττανοί δεν υπολόγισαν τη δυναμικότητα της εξέλιξης του Ελληνικού στοιχείου το οποίο μετά τη Μικρασιατική καταστροφή όχι μόνον ως Ελληνισμός δεν υποτάχθηκε αλλά ξεχύθηκε και πάλι στα όρια του Ελληνισμού προκειμένου και πάλι να κάνει αισθητή την ιστορική παρουσία του. Οι Έλληνες μετά τη συνθήκη της Λωζάννης λόγω της αξιωσύνης των θα διεύρυναν και πάλι τα αλυτρωτικά Ελληνικά σύνορα: οι Άγγλοι διαβάζοντας κατά το συμφέρον τους την ιστορική συνέχεια προσπάθησαν τουλάχιστον στην περίπτωση της Κύπρου (την οποία οι Έλληνες θα προσαρτούσαν έχοντας ξεχωριστό γεωοπολιτικό δρόμο προς την ανατολή (ας μην ξεχνούμε ότι οι Έλληνες ήταν με τους νικητές και των δύο παγκοσμίων πολέμων) να αποτρέψουν τη δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδος (όσο ακόμα αυτό ήταν δυνατόν (διότι οι Άγγλοι κατά την προσφιλή τους τακτική  θα έφευγαν από την αποικία της Κύπρου αλλά επ΄ουδενί λόγω  δεν ήθελαν όλο αυτό να αποβεί υπέρ της Ελλάδος για αυτό μεθόδευσαν την επανεισαγωγή τούρκων (βαπτιζομένων τουρκοκυπρίων) προκειμένου η Κύπρος να ανήκει με όποιον διχαστικό τρόπο σε δύο).

Σε αυτή τη χρονική στιγμή οι τούρκοι της Κύπρου ένοιωθαν ασφαλείς λαμβάνοντας την βρεττανική υπηκοότητα, χάνοντας την τουρκική, διότι ένοιωθαν την βρεττανική ασφάλεια έστω και αν ζούσαν υπό την πλειοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι στη βουλή είχαν 12 βουλευτές, οι τούρκοι 3, οι βρεττανοί 9. Εάν άλλαζε σε αυτό το χρονικό σημείο το σύνταγμα τότε οι Έλληνες ως πλειοψηφία θα μπορούσαν να είχαν επιτύχει ακόμα και την ένωση τηρουμένων των ιστορικών εξελίξεων (νίκη των βρεττανών συμμάχων στο β΄παγκόσμιο πόλεμο, αποχώρηση  βρεττανών στον β΄παγκόσμιο πόλεμο). Όμως τίποτε δεν άλλαξε εκτός από το ότι απροκάλυπτα οι βρεττανοί προσπαθούσαν με κάθε τρόπο συνεργαζόμενοι με την τουρκία να επαναφέρουν από την πίσω πόρτα τούρκους πολίτες στο νησί (αν και με το που θα πατούσαν το πόδι τους έπρεπε να κληθούν βρεττανοί πολίτες).

Εάν οι Βρεττανοί είχαν τηρήσει στο ελάχιστο τις ιστορικές τους υποχρεώσεις έναντι της Ελλάδος, αυτοί οι οποίοι μέσα από την Ελληνική σκέψη και πράξη  δημιούργησαν την Οξφόρδη και το Καίϊμπριτζ, εάν τιμούσαν τους συνεπείς συμμάχους των Έλληνες, τότε θα είχαν αποδώσει την Κύπρο στους Έλληνες. Όμως ως γνωστόν τα πράγματα ακολούθησαν άλλην εντελώς ροή, ιστορική και όχι μόνον ροή. Για αυτό και δεν υπάρχει λύσις του Κυπριακού: οι Βρεττανοί θεωρούν ότι  το έχουν λύσει αλλά ελάχιστοι αυτό το έχουν κατανοήσει.