απόσπασμα απο το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου : "πέρα από τη ζωή και το θάνατο".

 

Βλέπει και καταλαβαίνει λοιπόν ο δραματικός ήρωας ότι ένα από τα σημαντικότερα και εγκληματικά λάθη της νοησιοκρατικής φιλοσοφίας των Αθηνών είναι ο δυαλισμός σώματος και πνεύματος ο οποίος καταστροφικά προδίδει ως λύσιν σε όλα μα όλα τα δραματικά δήθεν αδιέξοδα το θάνατο (την απελευθέρωση του πνεύματος από το σώμα τη στιγμή κατά την οποία διά της οντικής συνεχείας το σώμα θα αναλυθεί σε όσα το αποτελούν και θα ενωθεί με το πνεύμα με το οποίο ούτως ή άλλως είναι μία κοινή οντολογική δύναμις) το θάνατο ως απελευθέρωση του πνεύματος από το σώμα: η Αντιγόνη λυτρώνεται διά του θανάτου, ο Οιδίποδας το ίδιο επιθυμεί, ο Ευριπίδης θέτει την Ελένη και το Μενέλαο σχεδόν προσομοίωση θανάτου να κάμνουν κ.α

Ουσιαστικά λοιπόν η νοησιοκρατική φιλοσοφία γεννά τη δραματική ποίηση, η οποία δεν έχει επιλογή: θα πρέπει να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο οντολογικής λήθης που την έχει τοποθετήσει η νοησιοκρατική φιλοσοφία: το αρχηγικό στοιχείο της δραματικής ποίησης είναι ο Ξενοφάνειος Νούς, ο οποίος συνεχώς οιστρηλατείται από το διονυσιακό οντολογικό στοιχείο το οποίο άντεξε στις νοησιοκρατικές πιέσεις των Αθηναίων φιλοσόφων οι οποίοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το εξαφανίσουν:  ο Νούς εξήγαγε τον άνθρωπο από την οντολογική σειρά και τον έκανε παρατηρητή της Οντολογικής πορείας, μοιραία –όπως ήδη είπαμε – αυτή η Υποκειμενοποίηση του ανθρώπου τον διχοτόμησε σε δύο κομμάτια: ο νούς θεωρήθηκε αθάνατος, ενώ το σώμα φθαρτό, ο νούς θεωρήθηκε ότι συνεχώς συμμετέχει την οντολογική πορεία, ενώ το σώμα θέλει συνεχώς ανατροφοδότηση μέσα από τη γένεση: Ο νούς θεωρήθηκε ως ο ομφάλιος λώρος ο συνδέων τον άνθρωπο με το άπειρο ενώ το σώμα θεωρήθηκε αυτό το οποίο δειλά δειλά προσπαθεί να ζήσει έξω της οντολογικής πορείας κλέβοντας δυνάμεις από αυτή. Μοιραία ζωή θεωρήθηκε η αυτοτελής ύπαρξη του κάθε σώματος ενώ η ανανέωσή του θεωρήθηκε θάνατος, αν και οντολογικά η μία και αδιάσπαστη πορεία είναι δύναμις πέρα από τη ζωή και το θάνατο.

Σε αυτό το σημείο επεμβαίνει η δραματική ποίηση η οποία αντιπροσωπεύει την απέλπιδα προσπάθεια του Αθηναίου πολίτη να ξαναεύρη την απολεσθείσα θέση του μέσα στο όν, ο Αθηναίος είδε όσα ποτέ δεν σταμάτησε να βλέπει ο Σπαρτιάτης (η δραματική ποίηση είναι μίμηση περισσότερο της Σπαρτιατικής κοινωνίας της δυνάμεως του Ταϋγέτου παρά της Αθηναϊκής κοινωνίας του Νοός) : η δραματική ποίηση είναι η προσπάθεια όχι  του ασυνειδήτου (ο Διόνυσος απλά χτυπά την πόρτα) αλλά του Νοός να αυτοεξαφανισθεί ώστε να επιτρέψει στον Άνθρωπο να επανενωθεί με το Όν ως τέτοιο: η δραματική ποίηση σηματοδοτεί μία αντίστροφο οντολογική γένεση του ανθρώπου, μία επαναφορά του στην οντολογική σειρά του Όλου: μοιραία όμως ο δραματικός ήρωας δεν μπορεί να αρνηθεί όσα ψεύτικα εδημιούργησε η νοησιοκρατική φιλοσοφία του Ξενοφάνους και των άλλων: ο δραματικός ήρωας βλέπει το σώμα του ότι μακριά από την οντολογική διαδοχή των δυνάμεων θεωρείται ως κάτι το φθαρτό: διά του νοός του συλλαμβάνει το ποτάμι του Είναι που κυλά δίπλα του και βλέπει ότι ούτε ζωή υπάρχει ούτε θάνατος αλλά κίνησις:

ο Οιδίποδας θυσιάζει τα αισθητά μάτια του προκειμένου μέσα στο Όν βυθιζόμενος να βλέπει επιτέλους με τα μάτια των κινουσών Οντολογικών δυνάμεων: η Αντιγόνη θυσιάζει το σώμα προκειμένου επιτέλους να βυθισθεί στο Ηρακλείτειο ποτάμι για πρώτη και μοναδική φορά: η Ελένη κατανοεί ότι το σώμα είναι Φαίνεσθαι εάν δεν ενωθεί με όλες τις οντολογικές δυνάμεις που το αποτελούν: εν τέλει δραματικός ήρωας σπάει τη σκλαβιά του φθαρτού δήθεν σώματος και του αφθάρτου δήθεν πνεύματος ώστε βιωματικά να επιφέρει την ποθητή ένωση: ο άνθρωπος δεν είναι ούτε σώμα ούτε πνεύμα, ούτε ζωή ούτε θάνατος, αλλά μία δύναμη πολλών μορφών η οποία αδιαλείπτως κινείται μέσα στο Όν: όσο και αν ο Σωκράτης και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης φυλάκισαν μία μορφή αυτής της πορείας του ανθρώπου, αυτή θα πετάξει ως οντολογική σκιά και θα συνεχίσει το αχανές ταξίδι της.

Η δραματική ποίηση της απελευθέρωσης του ανθρώπου από το ψεύτικο δίλημμα της ζωής και του θανάτου σηματοδοτεί την τελική κληρονομιά της οντολογικής Αθήνας προς την Οντική διηνεκή ανθρώπινη φύση, την τελική σύνδεση του Οντολογικού Ανθρώπου με τον Ορφέα και τον Όμηρο, πέρα από τις νοησιοκρατικές πομφόλυγες που εξηφάνισαν τον Διονυσιακό Άνθρωπο: όμως ο Πελοποννησιακός άνθρωπος θα προβάλει την ανάγκη της νοητικής κρυψίνοιας του θεϊκού ανθρώπου ο οποίος πρίν γίνει θεός πρέπει να περάσει από το στάδιο του ζώου: οι Πλάτωνας και Αριστοτέλης επέλεξαν μετά την ζωώδη στιγμή του Πελοποννησιακού πολέμου να μην θεοποιήσουν τον άνθρωπο αλλά να τον διχοτομήσουν και ηθικά και πνευματικά να τον ελέγξουν: ουσιαστικά εξηφάνισαν το δρόμο του Οιδίποδα και της Αντιγόνης.