Περί του σημερινού πολιτικού και όχι μόνον αναρχισμού.

 

Ο σημερινός άπατρις και άθρησκος και οικουμενικός αναρχισμός είναι αυτός ο οποίος έχει και Πατρίδα και θρησκεία και Εθνικότητα: είναι το πρωτότοκο παιδί της ιστορικής μίξης του Ελληνισμού και του χριστιανισμού: είναι το πρωτότοκο παιδί αυτών των δύο ιδεολογιών (κοσμοθεωριών) μέσα από τη σύγκρησή τους διαχρονικά ειδικά μέσα από τη σύνθεση και τα αποτελέσματα αυτής της σύνθεσης στην ευρώπη των νέων χρόνων: μόλις και χρειάζεται να σημειώσουμε ότι οι πανάρχαιες κοσμοθεωρίες (φιλοσοφικές και θεολογικές) είναι αυτές οι οποίες μέσω πολιτικών μεταμορφώσεων (τύπου αναρχισμού) καθορίζουν τις τύχες των ανθρώπων και του κόσμου. Ο αναρχισμός είναι η τρίτη τάση της συνθετικότητας του Ελληνισμού και του χριστιανισμού (η πρώτη είναι το κράτος, η δεύτερη είναι η κοινωνική προσαρμοστικότητα στο κράτος και η τρίτη είναι ο αναρχισμός).

Χωρίς λοιπόν τις Ελληνικές αξίες αναρχισμός δεν θα υπήρχε: ο αναρχισμός σήμερα στηρίζεται αποκλειστικά στις πλατωνικές αξίες της ανάμνησης και της ηθικής, διότι οι άνθρωποι πρέπει να θυμούνται από γενεά σε γενεά το τίμιο και το ηθικό ανάμεσα στους ανθρώπους και να το πράττουν: ειδικά μάλιστα ο αναρχισμός υιοθετεί τις Αριστοτελικές αξίες των πολιτικών περί κοινωνικής ευημερίας, κοινωνικής αυτάρκειας και ευμάρειας, περί της πίστεως ότι η Πόλις φτιάχθηκε για να σκορπίζει ευτυχία στους ανθρώπους. Ο αναρχικός διά του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους έχασε την επαφή του με τη φύση, ο αναρχικός είναι το παιδί της πλατωνικής και αριστοτελικής πόλης: εάν τον αφήσεις στη φύση αυτοαναιρείται και αυτοκαταργείται διότι στην ελευθερία της φύσης ούτε πόλις υπάρχει ούτε μορφή εξουσίας: άρα πρώτα ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης εδημιούργησαν τις πόλεις, έκλεισαν κατά την πολιτική συνείδηση τον άνθρωπο εκεί, και σε αυτό το σημείο ως τάση επεμβαίνει ο αναρχισμός για να πεί ότι όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ευτυχείς χωρίς εξουσία: το λάθος είναι οντολογικό και είναι ορατό: ο άνθρωπος είναι ατομική χαοτική οντότητα πέρα από την πόλη (η οποία αποτελεί ένα απλό στάδιό του) άρα ο αναρχισμός είναι ένα απλό και πρόσκαιρο στάδιο τάσης για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι εάν αφεθούν στη συμπαντική τους συνέχεια θα υπερβούν και την πλατωνική και αριστοτελική πόλη και τον αναρχισμό (το τέκνο της πλατωνικής και αριστοτελικής πόλης).

Κυρίωτατα όμως ο αναρχισμός ως ένα εξόχως οντολογικά νόθο κίνημα στηριζόμενο αποκλειστικά στην πλατωνική νοησιοκρατία και αριστοτελική εμπειριοκρατία, είναι η αποθέωση της νοητικής παραίσθησης των ανθρώπων ότι μέσα στο χάος στο οποίο η γή αποτελεί ένα σταθμό και μόνον οι άνθρωποι με όπλο το νού και τις επιδιώξεις τους μπορούν να επιτύχουν την καθολική ευτυχία: είναι η αποθέωση της πλατωνικής νοησιοκρατικής πολιτείας όπου οι άνθρωποι απομακρυσμένοι από το χάος και την οντολογική πραγματικότητα ονειρεύονται ότι με όπλο το νού μπορούν να φτιάξουν μια πολιτεία κομμένη και ραμμένη στο νού, αν και το χάος άλλα χαοτικά και πέρα από το νού κανονίζει. Οι αναρχικοί όμως νοητικά είναι προσκολλημένοι στην πλατωνική και αριστοτελική νοησιοκρατία.

Ο χριστιανισμός έδωσε όμως το μεγαλύτερο μέρος της ανατροφής του τέκνου που λέγεται αναρχισμός: και τα χριστιανικά προεόρτια του στωϊκισμού και του επικουρισμού (εξάλλου και ο μάρξ ποτέ δεν έκρυψε τις επικούρειες επιρροές του): οι στωϊκοί είδαν όλον τον κόσμο ως τον κοινό οίκο των ελλόγων ανθρώπων και μέσω της αταραξίας ωμίλησαν για τη δυνατότητα των ανθρώπων να επιτύχουν υψηλό βαθμό ευτυχίας: οι αναρχικοί είναι πιστοί ακόλουθοι των στωϊκών: από τον Κροπότκιν έως το Φουκώ αυτό το οποίο κυριαρχεί είναι η δυνατότητα των ανθρώπων να προσαρμοσθούν κοινωνικά σε ένα κόσμο ολικής αποδοχής, αταραξίας, όπου όλοι και όλες θα περνούν ατάραχα και με ευτυχία στο κοινό σπίτι της γής: πατρίδα μας η γή φωνάζουν οι αναρχικοί κλέβοντας το κατά φύσιν ζήν των στωϊκών μέσα στο κοινό σπίτι της οικουμένης. Επίσης είναι πιστοί και στην επικούρεια εμπειρία μιάς και υιοθετούν μόνον το ωφέλιμον και ποτέ κάτι το αντίθετο στα συμφέροντά τους.

Οι χριστιανικές λοιπόν αξίες του παραδείσου, της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ελεημοσύνης, του απολύτου καλού, του ταπεινού και του ανταποδοτικού από το θεό, είναι το περιβάλλον της μήτρας μέσα στην οποία ανδρώνεται και ωριμάζει ο σύγχρονος αναρχικός: κατά τον προτεσταντικό όμως τρόπο: για αυτό εξάλλου μέχρι τον προτεσταντισμό δεν είχαμε πολιτικές μεταλλάξεις του χριστιανισμού, και αυτές εμφανίσθηκαν μετά: επειδή ακριβώς ο προτεστάντης έδιωξε τον καθεαυτό θεό στο σύμπαν και άφησε εδώ τις αξίες του και τον κόσμο του, τη θέση του θεού πήραν με τη σειρά: ο πολιτικός, ο επιστήμονας, ο τεχνολόγος: μορφή του πολιτικού θεού είναι ο αναρχικός (οι άλλοι δύο είναι οι ηγεμόνες και οι εκλεγμένοι). Ο αναρχικός λοιπόν θεωρεί ότι στον κόσμο που εδημιούργησε ο θεός τώρα που έφυγε μακριά στο σύμπαν, μπορεί να βασιλεύσει όλη η χριστιανική αξιολογία αλλά να την ονομάσουμε κομμουνιστική αναρχική αξιολογία: όλα τα άλλα είναι κοινά, ο αναρχικός είναι ο καλλίτερος χριστιανός και ας μην το ξέρει: ας αναφέρουμε και μόνον ένα απλό παράδειγμα, η προσπάθεια του Φουκώ να μην ξεχωρίσει τους τρελλούς από τους άλλους ανθρώπους είναι καθαρά χριστιανική μίμηση μιάς και ο χριστιανός διαβλέπει ως έσχατο στάδιο τελειότητας την κατά σαλόν κατάσταση του τρελλού μοναχού ο οποίος χάνει τα μυαλά του για το θεό: επίσης η φροϋδική απελευθέρωση του υποσυνειδήτου η οποία νυμφεύθηκε αξιολογικά τη μαρξική απελευθερωτική προλεταριοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πρώτη ζωή στις κατακόμβες, η φανερή εξομολόγηση (μορφή κοινωνικής ψυχανάλυσης) όπως και οι πρώτες αγάπες είναι οι σημερινές αναρχικές συλλογικότητες. Ο Ελληνισμός έφερε από τα βάθη του όντος την οντολογία επάνω στην οποία εμφανίσθηκε αυτός ο άνθρωπος και αυτός ο κόσμος.Ο  χριστιανισμός κατά προκρούστειο τρόπο έκοψε και έρραψε τον Ελληνισμό ώστε να ελέγξει τον κόσμο και τον άνθρωπο: χωρίς αυτές τις καταστάσεις ο αναρχικός δεν θα υπήρχε: διότι ο σημερινός αναρχισμός δεν εδημιούργησε καμμία ιδέα και αξία: τις βρήκε όλες έτοιμες από τον Ελληνισμό και την προκρούστεια εκδοχή αυτού του χριστιανισμού: απλά προσπαθεί να τις επιβάλει με τον τρόπο του: επειδή όμως τις ίδιες ακριβώς αξίες επιθυμεί και η αστική εξουσία καταλαβαίνουμε ότι καμμία διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα σε αστούς και αναρχικούς: απλά οι αστοί εγκλείουν συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα και οι αναρχικοί τα υπόλοιπα: είναι οι δύο πλευρές της μίας εξουσίας αυτού του κόσμου, του μικροκόσμου αυτού, ενός δήθεν επιγείου παραδείσου, της πίστης ότι ο άνθρωπος αυτής της γής και μόνον υπάρχει, της πίστης ότι μόνον η ύλη παρέχει τα εχέγγυα της ευτυχίας, της δόξης ότι πέραν της πόλεως ζωή δεν υπάρχει, της θεώρησης αυτής της γής ως κοινής πατρίδας: ο καλός αστός είναι ο άξιος αναρχικός και ο επιτυχημένος αναρχικός ο πλούσιος αστός.