Όταν η οθωμανική αυτοκρατορία δεν έγινε αιγυπτιακή επαρχία με την επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων.

 

Η οθωμανική αυτοκρατορία και η τουρκία είναι καθαρά ετερόφωτες δομές οι οποίες πάντα στηρίζονταν και θα στηρίζονται σε ισχυρούς πνευματικούς και πολιτικούς προστάτες: έλαβαν από το βυζάντιο την πολιτειακή επιβίωση με την οποία ξεπέρασαν το νομαδικό εαυτό τους δημιουργώντας κράτος (Ορχάν ο Α΄). Όταν είδαν ότι δεν άντεχαν τις ιστορικές πιέσεις διότι δεν είχαν το πνευματικό και πολιτικό υπόβαθρο να αντεπεξέλθουν στις ιστορικές προκλήσεις τότε η ρωσία και οι λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις τους έδωσαν χείρα βοηθείας προκειμένου να μην εξαφανισθεί η οθωμανική αυτοκρατορία και μετέπειτα η  τουρκία και η ρωσία ή οι λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις θέσουν άνετα εαυτόν στον πλούτο της ανατολής.

Συγκεκριμένο παράδειγμα αποτελεί η ιστορία του Ηγεμόνος της Αιγύπτου Μωχάμεντ Άλι, ο οποίος κατ΄αρχάς βοήθησε αποφασιστικά το σουλτάνο μαχμούτ Β΄στέλλοντας τον υιό του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο ώστε να καταστείλει την Ελληνική επανάσταση. Ο γαλλικά εκπαιδευμένος στρατός του Αιγυπτίου στρατηγού έφερε σε δύσκολη θέση τους Έλληνας όμως ο Μοχάμεντ Άλι διείδε ότι η ευρώπη επιθυμεί αυτόνομη Ελλάδα ώστε ελέγχοντας Ελλάδα και οθωμανική αυτοκρατορία να προωθηθεί για πρώτη φορά στην Ιστορία προς τα Ανατολικά: ο Αιγύπτιος μονάρχης κυριολεκτικά παρακαλούσε το σουλτάνο να προσφέρει αυτονομία στους Έλληνες, και όταν έγινε λόγω της σουλτανικής αδιαλλαξίας η ναυμαχία του Ναυαρίνου όπου ολοκληρωτικά  εξαφανίσθηκε ο αιγυπτιακός και οθωμανικός στόλος, ο Μοχάμεντ Άλι διέκοψε κάθε σχέση με το σουλτάνο και μάλιστα ξεκίνησε την πλήρη κατάληψη της οθωμανικής αυτοκρατορίας διότι ως Αιγύπτιος μονάρχης είχε δημιουργήσει ένα εξαιρετικά οργανωμένο και ισχυρό κράτος. Όλοι μας μπορούμε να φαντασθούμε τη ροή της ιστορίας εάν ο Μοχάμεντ Άλι είχε διαλύσει την οθωμανική αυτοκρατορία, ο Ελληνισμός απλωνόταν προς την Ανατολή και οι περιοχές της ανατολής θα ελέγχονταν από δυνάμεις οι οποίες είχαν αιώνια Εθνικά και Ιστορικά δικαιώματα σε περιοχές της Μικράς Ασίας και όχι μόνον.

Το 1831  ο Ιμπραήμ πασάς εισήλθε και πολιόρκησε τη Συρία επειδή η οθωμανική αυτοκρατορία εδέχθη 6.000 αιγυπτίους οι οποίοι έφυγαν από την Αίγυπτο μη αντέχοντας τις συνθήκες ζωής εκεί.  Ο Ιμπραήμ πασάς ενίκησε και τον Κιουταχή και όποιον άλλον έστειλε ο σουλτάνος και σε ολίγους μήνες κατέλαβε όλη τη Συρία, θέτοντας βάση να προχωρήσει προς την Κωνσταντινούπολη. Το 1832  ο Ιμπραήμ πασάς κατενίκησε περνώντας την οροσειρά του Ταύρου το Χουσεΐν πασά και πλέον ελέγχοντας την πλήρη Ανατολία ήταν ένα βήμα να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη και την οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία ήταν γίγαντας με ξύλινα πόδια, και εδώ φαίνεται ότι εάν οι Έλληνες ήταν ομονοούντες και πραγματικά όλοι μαζί στον αγώνα θα είχαν κυριεύσει πρώτοι αυτοί την οθωμανική αυτοκρατορία.

Η σκέψη του Μοχάμεντ Άλι ήταν να εκθρονίσει το σουλτάνο μαχμούτ β΄ και να τοποθετήσει στη θέση του τον υιόν του Ιμπραήμ. Επενέβη όμως ο άσπονδος εχθρός της οθωμανικής αυτοκρατορίας η Ρωσία (όπως μετά από χρόνια έκανε και ο Λένιν με τον κεμάλ) έδωσε χρήματα και στρατό στην οθωμανική αυτοκρατορία και απηγόρευσε στο Μοχάμεντ Άλι κάθε σκέψη περί διάλυσης των οθωμανών διότι η Ρωσία εφοβείτο την προέλαση των λοιπών ευρωπαϊκών δυνάμεων στην ανατολή. Καταλαβαίνουμε ότι η οθωμανική αυτοκρατορία και μετέπειτα η τουρκία επεβίωσε λόγω της ιστορικής ελεημοσύνης των μεγάλων δυνάμεων οι οποίες ως αντάλλαγμα την ελέγχουν πλήρως και την χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Σύμφωνα με τη συνθήκη της Κιουταχείας ο Ιμπραήμ έφυγε από τη Συρία κρατώντας ελάχιστα μέρη της. Ακόμα και μετά το θάνατο του σουλτάνου μαχμούτ β΄και την ανάληψη της εξουσίας από τον 17χρονο υιό του Αμπντούλ Μετζίτ Α΄συνεχώς οι μεγάλες δυνάμεις επίεζαν η Αίγυπτος να μην υποτάξει τους οθωμανούς. Οι ευρωπαίοι καθόρισαν τον τρόπο ιστορικής ύπαρξης των οθωμανών τους οποίους ελέγχουν συνεχώς μέσα στους αιώνες. Οι απεσταλμένοι του Μοχάμεντ Άλι και του σουλτάνου πηγαινοέρχονταν στην Κωνσταντινούπολη για δύο μήνες προκειμένου διπλωματικά να σωθεί η οθωμανική αυτοκρατορία, η βυζαντινή αυτοκρατορία εξαφανίσθηκε γιατί είχε δική της δυναμική, η οθωμανική αυτοκρατορία ως ετερόφωτη δεν είχε καμμία δική της δυναμική άρα μπορούσε κάλλιστα να καταστή δορυφόρος των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο κυριαρχικό και γεωπολιτικό ταξείδι της προς τα ανατολικά.

Όντως το 1840 υπεγράφη η συμφωνία για την ειρήνευση στο Λεβάντε μεταξύ Αυστρίας, Ρωσίας, Αγγλίας, Πρωσίας και οθωμανικής αυτοκρατορίας (οι αναλογίες είναι ίδιες με την μετέπειτα συνθήκη της Λωζάννης διότι πάντα ετερόφωτα ασκεί την εξουσία της η οθωμανική αυτοκρατορία ή η μετέπειτα τουρκία) σύμφωνα με την οποία ο οθωμανικός στόλος επεστράφη στην Κωνσταντινούπολη και ο Ιμπραήμ απεσύρθη από τη Συρία. Επειδή ο Μοχάμεντ Άλι αρνήθηκε κατ΄αρχάς την εφαρμογή της συνθήκης οι Άγγλοι βομβάρδισαν τη Βηρυττό (διαχρονική αντίδραση) ώστε να πεισθούν οι Αιγύπτιοι. Αν και ο Μοχάμεντ Άλι είχε πολλές φορές κατατροπώσει το σουλτάνο παρά ταύτα η οθωμανική αυτοκρατορία συνέχισε να υπάρχει. Εάν η Αίγυπτος είχε επικρατήσει όπως και οι Έλληνες είχαν επεκταθεί ανατολικά σε μέρη όπου είχαν Εθνικά και ιστορικά δικαιώματα, δύο πανάρχαιοι πολιτισμοί θα ενώνονταν με ό,τι σημαίνει αυτό για την ανάδειξη παραδοσιακών πολιτιστικών και Εθνικών δυνάμεων: αυτό βέβαια δεν έπρεπε να γίνει ποτέ σύμφωνα με τις βιομηχανικές χώρες της δύσης. Τα αποτελέσματα τα ατενίζουμε σήμερα και θα τα ατενίζουμε όσο δεν αφήνουμε το καλό και το υγιές να επιβιώσει ιστορικά.