1.4.4..4 Η περίπτωσις του Ιπποκράτους του Κώου (από το ετοιμαζόμενο βιβλίο: πέρα από τη ζωή και το θάνατο...).

 

Ο Ιπποκράτης ο Κώος σηματοδοτεί στην υποταγή του ανθρωπίνου σώματος στο πνεύμα ενός πλήρως ελεγχομένου κόσμου, ο οποίος δεν βιώνεται ενορατικά αλλά έχει ελεγχθεί πνευματικά, έχει μοιρασθεί σε έννοιες (ψυχρό-θερμό κ.λ.π) και πλέον οι άνθρωποι αισθάνονται βάσει αυτών, αυτές τις έννοιες τις περνούν στη σωματική τους λειτουργία και βάσει αυτών καθορίζονται οι σωματικές λειτουργίες, μιάς και το σώμα πλέον δεν συνδέεται με το ευρύτερο σύμπαν ως μέρος των δυνάμεων αυτού, αλλά συνδέεται με ό,τι για αυτό το σύμπαν έχει στο νού του ο άνθρωπος: θα μπορούσαμε λοιπόν να ονομάσουμε τον Ιπποκράτη διαχειριστή της πνευματικής ιατρικής η οποία ως νοητική ιατρική δεν θεωρεί ότι το σώμα αποτελεί μέρος και συνέχεια ενός υπερκοσμικού όλου, αλλά μέρος ενός μικροκοσμικού όλου που διέπειται από δυνάμεις οι οποίες ελεγχθείσες από το ανθρώπινομ μυαλό έχουν περάσει διά των αισθήσεων στον άνθρωπο: άρα ο Ιπποκράτης δεν νοητικοποιεί απλά την ιατρική, επίσης απομονώνει τον άνθρωπο σε σχέση με αυτή την ιατρική, και αφ΄ής στιγμής ό,τι εμπεριέχεται σε αυτήν την ιατρική υπάρχει ό,τι άπειρον δεν υπάρχει σε αυτήν την ιατρική, αυτός ο δυαλισμός γεννά την αρρώστια και την υγεία: υγείαι είναι η τήρηση όλων όσων επιτάσσει ο νούς και η αρμονία που αυτός έθεσε στο σώμα και τον κόσμο ξεχνώντας ότι ο άνθρωπος ανήκει σε ένα ευρύτερο όλον: αρρώστια και ασθένεια είναι ό,τι διαταράσσει την απαραίτητη νοητική αρμονία που κατά διαταγή του Τιμαίου έχει επιβάλει στο σώμα ο νούς. Ο Ιπποκρατικός λοιπόν άνθρωπος δεν ανήκει στο όν αλλά σε αυτή τη γήϊνη μικροδιάσταση, αφ΄ής στιγμής αυτός ο Ιπποκράτειος άνθρωπος απομονώνεται από το σύμπαν παύει και το σώμα να θεωρείται ως δυνάμεις πρόσκαιρης αναδιανομής του Όλου: το σώμα θεωρείται ως ύλη που φιλοξενεί το πνεύμα, εξάλλου έχοντας δημιουργήσει ο Ιπποκράτης ένα ολόκληρο υλικό φυσικό σύστημα αισθητικών δεδομένων (υγρά, φλέγματα, φυτά κ.λ.π) θέλει να συνδέσει το σώμα με τη φύση ώστε η φύση πλέον να αποκτήσει αξία ως φορέας υλικών απαραιτήτων φαρμάκων: άρα η σάρκα διαχωρίζεται από το πνεύμα, η σάρκα αρρωσταίνει και όχι το πνεύμα, αρα χρειάζεται το σώμα ώστε να πεθαίνει να διαταράσσεται η τεθείσα αρμονία του τελείου νοός, καινούργια σώματα να έρχονται τα οποία θα εφαρμόζουν τις ισορροπίες του Ιπποκράτη καλύτερα. Άρα ο θάνατος της ύλης όπως και η μορφή της ζωής χρειαζεται απαραίτητα στον Ιπποκράτη διότι μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δικαιολογήσει το ότι οι υλικές σχέσεις στη φύση του ανανεώνονται μορφικά συνεχώς αλλοιώς ως αιώνιες θα ήταν τέλειες και αθάνατες: χωρίς ασθένεια δεν υπάρχει ο Ιπποκράτης όπως χωρίς την άγνοια ο πλατωνισμός και χωρίς την αμαρτία ο χριστιανισμός. Η διαχώρηση της μορφής από την ύλη, όπως διαχωρίζει ο Ιπποκράτης (αυθαίρετα θα μπόρούσαμε να πούμε) τη φύση από το λοιπό Όν, διασφαλίζει την αναγκαιότητα μιάς ολόκληρης εποχής να κινηθεί όχι σε οντικό περιβάλλον αλλά σε μικρόκοσμο ανάμεσα στην μορφή και την ύλη.

Λέγεται λοιπόν ότι ο Ιπποκράτης διεχώρισε τη θεουργία του σώματος από τη φυσιολογία αυτού: το λάθος σε αυτό το σημείο είναι λογικό (αν και η γραμμή που οδήγησε από το νοησιοκράτη του πνεύματος (Πλάτωνα) στο νοησιοκράτη του σώματος (Ιπποκράτη) έως τον πλήρως από τη θρησκεία ελεγχόμενο άνθρωπο χρειαζόταν όλους τους κρίκους και ένας από αυτούς ήταν και ο Ιπποκράτης) διότι ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν εάν υπήρξαν «άνθρωποι» οι οποίοι ως ανήκοντες στο ευρύτερο Όν δεν ήξεραν την ασθένεια διότι ζούσαν μέσα στην πιο τελεία ανταλλαγή δυνάμεων: αυτό που ελάχιστοι σκέφθηκαν είναι ότι καταργώντας ο Ιπποκράτης τη θεουργία και εισάγοντας τη φυσιοκρατία αναγκαστικά διατήρησε την παθογένεια της θεουργίας (κάποιος αρρωσταίνει και κάποιος τον θεραπεύει) κατήργησε μόνον τον τρόπο θεραπείας όχι το όλο πλέγμα (στη διάστασή μας ξαφνικά εμφανίζονται αρρώστιες και θεραπείες τη στιγμή κατά την οποία σε άλλες οντικές διαστάσεις αυτά όλα είναι άγνωστα): διότι ο Ιπποκράτης αν και ήξερε ότι η μεταφορά του ανθρώπου σε φυσικό περιβάλλον του στοίχισε την οντική του απειρότητα και ολοκληρωματικότητα και αυτό ευθύνεται για τις ασθένειες εντούτοις δημιούργησε μέσα στο φυσικό πλέον περιβάλλον τη διαλεκτική της ασθενείας: η φύσις του παρέδωσε το συγκεκριμένο: ήδη οι προσωκρατικοί είχαν καταφέρει και είχαν γεννήσει το συγκεκριμένο: το Όν ως αέναος πορεία και πηγή χαοτικών δυνάμεων όλο και απομακρυνόταν: το ύδωρ, το πύρ, το άπειρο, ο αήρ, το Είναι, το Γίγνεσθαι, άρχισαν να αντικαθιστούν το όλον ως τέτοιο και κανείς πλέον δεν σκέπτεται ότι η κυριότερη συνέπεια απωλείας του κοινού Όντος είναι η γένεση αγνωσίας, ασθενείας, αμαρτίας, σήμερα μάλιστα οικονομικής και άλλης υλικής αδυναμίας: διότι μέσα στο Όν ως Όν όλα υπάρχουν χωρίς τους διαχωρισμούς ασθενείας και δύναμης υγείας: ευτυχώς ετυμολογικά οι Έλληνες διέσωσαν το οντικό περιβάλλον των καταστάσεων, διότι πραγματικά ασθένεια είναι η έλλειψη της οντικής δυνάμεως και υγεία η επαφή με τη γή του όντος: το όλο θέμα μας θυμίζει την ανάγκη του περιουσίου λαού να φθάσει στη γή της επαγγελίας, πλέον το Όν δεν φαντάζει ως η κοινή αδιαίρετη πατρίδα, αλλά όλοι μερίζουν το Είναι, και λαμβάνουν αυτό το οποίο επιθυμούν ως δικό τους χώρο, πατρίσα, κ.λ.π..

Από τον προσωκρατισμό έως τον Ιπποκράτη, τον Πλάτωνα τον Αριστοτέλη και το μονοθεϊσμό, η πορεία είναι πολύ συγκεκριμένη: το Όν ως Ον δεν ικανοποιεί το Υποκείμενο άνθρωπος, ο οποίος κείται υπό την πορεία του Είναι, θέτει εαυτόν έναντι αυτού, βλέπει τη ροή του Όλου ως αντι-κείμενο την οποία και θέλει να ελέγξει: Το σύστημα είναι καθαρά πνευματικό και δεν έχει κανένα οντολογικό έρεισμα: επιλέγονται οντολογικές δυνάμεις οι οποίες και υιοθετούνται: αυτές γεννούν (φύουν) τα όντα άρα είναι η φύση: εκεί στηρίζεται ο Ιπποκράτης διότι τα ανθρώπινα όντα με τα οποία ασχολείται δεν έχουν επαφή με το Όν ως Όν αλλά με την ασπίδα της Φύσης η οποία έχει τεθεί ανάμεσα στο Είναι και τον άνθρωπο: διότι εάν ο Άνθρωπος είχε σχέση με το Όν ως αναπόσπαστο μέρος αυτού τότε δεν θα υπήρχε ούτε υγεία ούτε αρρώστεια παρά μόνο συνέχεια: σχετίζοντας ο Ιπποκράτης τον άνθρωπο με το σύνολο των υιοθετηθεισών φυσικών δυνάμεων και όχι με την πορεία του καθεαυτού όντος μοιραία τον συνδέει με πρόσκαιρες δυναμικές επιλογές οι οποίες δεν έχουν τη δυναμική του Όντος αλλά είναι σύνολο προσκαίρων οντολογικών δυνάμεων προκειμένου να στηριχθεί η ανθρώπινη διάσταση: ένα σπίτι μέσα στο δάσος του Όλου.

Χάνοντας λοιπόν ο άνθρωπος την οντική απειρία μοιραία αρχίζει να ζεί σε σχέση με τις ελάχιστες φυσικές δυνάμεις που του αναλογούν (είναι αυτές που υιοθετήθηκαν από τους προσωκρατικούς και έγιναν αποδεκτές από τον Ιπποκράτη): ξεχάσαμε ότι υπήρχαν εποχές όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε σχέση με το άπειρο και δεν υπήρχε ξηρό και θερμό, κρύο και ζεστό, παρά μόνον δυνάμεις και συνέχεια: σε αυτό το σημείο επίσης ο Ιπποκράτης φυσικώ τω λόγω δεν μπορούσε να ξεφύγει από το διπολισμό μορφής και ύλης, ουσιαστικά από αυόν την κληρονόμησε στα μεταφυσικά και ο Αριστοτέλης: το όλο θέμα είναι συμφυώς δυαλιστικό: όπως η φύση του Ιπποκράτους είναι πρόσκαιρη σε σχέση με το Όν από το οποίο αποκολλήθηκε, παρόμοια και ο άνθρωπος θα πρέπει να αποτελείται από μία πρόσκαιρη εικόνα (σώμα) και μία αέναη υπόσταση ( πνευματική υπόσταση ψυχικής ζωής): δεν γινόταν αλλοιώς διότι πλέον επίσημα φύγαμε από την οντική κίνηση ως τέτοια: η Ιπποκράτειος φύσις, αποκομμένο οντικό τμήμα, στηρίζεται στο αποκολλητικό σφετερισμό οντικών δυνάμεων οι οποίες δημιουργούν κάτι το πρόσκαιρο (ανθρώπινη εικόνα – σώμα) αλλά επειδή το αποκόπτουν από την οντική πορεία προκειμένου να του δώσουν υπόσταση και να το μελετήσουν αυτό από μόνο του φυσικά καταπίπτει και ζεί  για όσο χρονικό διάστημα έχει σχέση με την κοινή και αναπόφευκτα υπαρκτή κοινή οντολογική δύναμιν: κοινώς ο Ιπποκράτης δημιούργησε ένα τύπο ανθρώπου που δεν υπάρχει στο όν διότι το όν ως Όν ευρίσκεται πίσω από κάθε Ιπποκράτειο δυαλισμό ασθενείας και υγείας ξηρού και θερμού μιάς και στο Είναι όλα είναι κίνησις και συνέχεια συνεχούς αναδιανομής οντολογικής δυνάμεως: Δεν είναι τυχαίο ότι επάνω στον Ιπποκράτη στηρίχθηκε ο Πλάτων ώστε να ονομάσει υγεία τη γνώση της αποκολληθείσης εκ του όντος ανθρωπίνης φύσεως (το αντίθετο είναι ασθένεια της ψυχής) τη στιγμή κατά την οποία όλοι μα όλοι ανήκουμε στην κοινή οντολογική πορεία, και φυσικά στον Ιπποκράτη στηρίζεται η μονοθεϊστική ανακάλυψη της αμαρτίας ως λήθης του δημιουργού και υιοθέτησης προσωπικής στάσης ζωής, τη στιγμή κατά την οποία στην πραγματική οντολογική κατάσταση όλοι οι άνθρωποι βυθισμένοι στο όν γνωρίζουν και κινούνται επί τοις πάσι.

Άρα η ζωή και ο θάνατος προκύπτουν λόγω της αποκοπής του ανθρώπου από την κοινή οντολογική πορεία: το παραγόμενο υποσύνολο που ονομάζεται φύση και από εκεί προέρχεται ο άνθρωπος ως σώμα μοιραία είναι πρόσκαιρο άρα και τα προϊόντα του είναι πρόσκαιρα, πρόσκαιρα όμως ως αναδιανομή της κοινής οντολογικής δυνάμεως, διότι σταδιακά όλα επιστρέφουν στην ατέρμονα και συνεχή οντική πορεία: ώστε ζωή και θάνατος είναι καθαρά ανθρώπινες εφευρέσεις που προέκυψαν από τις οντολογικές αποκοπές και τη λήθη της κοινής οντολογικής δυνάμεως η οποία απλά αναδιανέμει συνεχώς τις ενέργειές της.