Περί της Ομηρικής Ημέρας....

 

Ό Όμηρος δεν είναι βέβαια σημαντικός μόνον για όσα μας μεταφέρει διά της Μούσας Καλλιόπης, διά των συμπαντικών του φωνών: είναι σημαντικός διότι μας αφήνει κάποιες εξόδους σκέψεις σε έναν ανώτατο προηγούμενον αυτού οντολογικό πολιτισμό, μέρος του οποίου μεταφέρεται στα έπη, πρίν αιχμαλωτισθεί από τη νοησιοκρατική φιλοσοφία του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους και οριστικά διαστασιοποιηθεί και μερικοποιηθεί στον πολιτισμό της βίβλου και μετέπειτα στον κόσμο που στηρίχθηκε σε όλα αυτά: Τίποτε λοιπόν δεν υπάρχει στον προσωκρατικό λόγο το οποίο δεν υπάρχει επίσης στον άρτιο ενοποιημένο οντολογικό λόγο του Ομήρου, ο οποίος αποτελεί ανάμνησιν του εντελώς χαμένου προΕλληνικού πολιτισμού ο οποίος κρυφείως υπάρχει και θα εμφανισθεί μετά τον παρόντα πεπτωκότα κόσμο: Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα εξής: από τον Αναξίμανδρο έως τον Αναξαγόρα υπεστηρίχθη ότι ο ήλιος δεν έχει δικό του φώς αλλά αποτελεί το φώς που παρέχει ο ήλιος αντανάκλαση του κρυφίου συμπαντικού φωτός, δυνάμεως μετεξελιχθείσης από τα βάθη του χάους: η γένεσις το παρουσιάζει αυτό ώς Εωσφόρος ο οποίος βέβαια έχει τη γνωστή κατάληξη: ο Όμηρος είναι πλήρως θιασώτης αυτού μεταφέροντας την αρχέγονο και λησμονημένη Ελληνική θέση περί του χάους όπου όλα Είναι και η λέξις σκότος είναι άγνωστος προϊόν της αντιοντολογικής δυαλιστικής θεολογίας, διότι για τον Όμηρο όλα είναι Φώς απλά ο τρόπος του οντολογικού φωτός έχει τρόπους, διότι ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει και με το νού (επιφανειακά σκότος) αλλά και με τα μάτια (επιφανειακά φώς). Πάντως στον Ποιητή δεν φέρει ο Ήλιος το φώς διότι ο Ποιητής συνεχώς λέξει ότι : ήμος δε ηριγένεια εφάνη ροδοδάκτυλος ηώς: δηλαδή η αυγή φέρει όχι το φώς αλλά την Ημέρα , όμως η αυγή (εώς) είναι κατάσταση, άρα η κατάσταση του όντος συνεχώς μεταφέρει τις δυνάμεις της μέρος της οποίας είναι η Ημέρα όπου ο άνθρωπος ζεί ως εξωτερικότητα και σταδιακά η Ημέρα κρύβεται ώστε ο άνθρωπος να ζήσει με άλλες δυνάμεις : ποτέ δεν χάνεται η Εώς (Αυγή) διότι Είναι ώς οντική κατάσταση: άρα η Εώς η οποία έρχεται από τα ρείθρα του Ωκεανού (σύνδεσμος του κόσμου αυτού με το χάος) δεν φέρει το φώς αλλά την Ημέρα, η Ημέρα δεν σχετίζεται με το φώς απλά με το μέρος εκείνο των ανθρωπίνων δυνάμεων που χρειάζονται το φώς και σταδιακά η Ημέρα κρύβεται ώστε να ζήσουν και άλλες πλευρές του ανθρώπου: άρα η Εώς φέρει όλες τις οντικές πλευρές και το φώς είναι μία από αυτές ο Ήλιος είναι απλά ένας εντολοδόχος ο Εωσφόρος είναι το Όν το φέρον όλες τις δυναμικές διακυμάνσεις για όλες τις ανθρώπινες πλευρές: ο Ήλιος λοιπόν είναι δούλος του Εωσφόρου για αυτό και στη βίβλο δεν δημιουργείται ο Εωσφόρος αλλά ο Ήλιος ώστε σταδιακά να ξεχασθεί ο Εωσφόρος ώς πηγή Όντος και αυτή τη θέση να την πάρει ο θεός: για αυτό ο Πλάτων αναδεικνύει εκ του Ηλίου το Νού προκειμένου ο άνθρωπος να χάσει τον άπειρο οντικό εαυτό του και να ελεγχθεί με το μικρομέρος του το νού. Για αυτό σταδιακά οι άνθρωποι ξέχασαν τις καταστάσεις και ασχολήθηκαν με όργανα: ξέχασαν το Όν Εωσφόρο και ασχολήθηκαν με όργανα που απλά αντανακλούν μέρος αυτού: με το νού το σώμα την ψυχή, για αυτό και σήμερα φτιάξαμε μία μικρογραφία του όντος (τον μικροκόσμο μας ) ξεχνώντας τον πραγματικό κόσμο μας: προσπαθούμε τώρα να ερμηνεύσουμε γιατί τα Ορφικά κείμενα ασχολούνται τόσο επισταμένως με τον ήλιο και όχι με το Όν ώς Εωσφόρο κατάσταση συνεχούς Αυγής: ίσως διότι λέγοντας Ήλιο εννοούν άλλα πράγματα όπως ό Όμηρος: άρα στον Όμηρο ο Εωσφόρος ώς μία οντική δύναμη φέρει την ανθρώπινη συνεχή κίνηση, με τον τρόπο της Αυγής και χωρίς αυτή: χρησιμοποιώντας τον Ήλιο και το Φώς αλλά αυτά δεν υπάρχουν οι οντικές καταστάσεις Αυγής και Εωσφόρου υπάρχουν που χρησιμοποιούν τον Ήλιο και το Φώς και άπειρες άλλες δυνάμεις: το δράμα της μετέπειτα φιλοσοφίας είναι ότι δεν ασχολήθηκαν με οντικές καταστάσεις αλλά με δούλες αυτών δυνάμεις : με τον ήλιο από όπου εγέννησαν το νού και το θεό, τη θάλασσα από όπου εγέννησαν την ψυχή κ.λ.π. Με αυτό τον τρόπο απομόνωσαν τον κόσμο και τον άνθρωπο από τις οντολογικές καταστάσεις, η κατα-στροφή αυτού του κόσμου θα είναι η εξαφάνιση των μέσων (Ηλίου θαλάσσης ανθρώπου κ.λ.π) και η επαναφορά στις οντικές καταστάσεις, για αυτό ο Όμηρος δεν σκέπτεται αλλά ακολουθεί τις συμπαντικές δυνάμεις της Μούσας Καλλιόπης.