Γιατί απορρίπτουμε τη θεωρία του Δαρβίνου και γενικά την έννοια του εξελικτισμού.

 

Όλα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία υπακούουν στον εξελικτισμό ο οποίος την απαρχή του έχει στην κλασσική φιλοσοφία του 5^ου αι. Ο Σωκρατικός ανθρωποκεντρισμός επροίκησε την ανθρωπότητα με τη μανία του εξελικτισμού, θεωρήθηκε λοιπόν ότι οι άνθρωποι διά της παιδείας έχουν την τάση και την ικανότητα της πνευματικής προόδου, ο Αριστοτέλης μάλιστα όλο αυτό το προσάρμοσε στην ηθική εξέλιξη του Ανθρώπου. Ο χριστιανισμός απογείωσε την έννοια του εξελικτισμού σε ηθικό κυρίως και συναισθηματικό επίπεδο, ισχυριζόμενος ότι ο άνθρωπος ως αμαρτωλός πρέπει να εξελιχθεί σε μία μορφή αγίου ο οποίος θα κληρονομήσει τη Βασιλεία των Ουρανών: θεωρούμε ότι σε αυτά λοιπόν υπάρχει η πρώτη σπερματική διατύπωση των όσων ισχυρίσθηκε ο Δαρβίνος και οι λοιποί εξελικτιστές, διότι ο χριστιανισμός διατύπωσε την άποψιν ότι στη Βασιλεία του θεού θα επιβιώσει ο ισχυρότερος ηθικά όπως και ο Σωκράτης ισχυρίσθηκε ότι στην τελεία πολιτεία θα επιβιώσει ο ισχυρότερος γνωσιολογικά.

Ο Δαρβίνος προσάρμοσε όλα αυτά στην κοινωνία που μετέφερε μαζί του ο διαφωτισμός, η αναγέννηση και η μεταρρύθμιση: η καινοτομία του Δαρβίνου είναι ότι έλαβε τη σκυτάλη από το Σωκράτη και τον Χριστιανισμό και μετέφερε την εξελικτικότητα στη φύση, και αυτό είναι κάτι το οποίο ελάχιστα έχει αναλυθεί, ας σκεφθούμε και τις συζητήσεις του Ρουσσώ περί τη φύση. Από το σωκρατισμό ανθρωποκεντρισμό και το χριστιανικό θεοκεντρισμό η εξελικτικότητα μεταφέρθηκε στις δυνάμεις της φύσης, αυτή η καινοτομία συμβαίνει παράλληλα με ό,τι καινούργιο φέρει μαζί της η αναγέννηση και ο διαφωτισμός και η μεταρρύθμιση: έχοντας πλέον λάβει η εποχή του Δαρβίνου από τους Έλληνες την ανθρωποκεντρική φιλοσοφία τους, από τους χριστιανούς το θεάνθρωπο θεό τους, ένα μένει: δημιουργικά όλα αυτά να τα αναλύσει και ως πνευματικές και ηθικές ιδιότητες να τα ονομάσει γεννήματα δυνάμεων οι οποίες είναι έτοιμες να εισέλθουν στο νέο ευρωπαίο άνθρωπο, το σύνολο αυτών των δυνάμεων ονομάσθηκε φύση: η φύση λοιπόν του Δαρβίνου δεν έχει καμμία σχέση με την Οντολογία του Είναι, με το προαιώνιο Όν, κομμάτια του οποίου ανακαλύψαμε στους Παρμενίδη, Ηράκλειτο, κ.α. Η δαρβινική φύση είναι η συνολική δυναμική του ανθρώπου που θεωρεί ότι είναι μικρός και αγνοών, κακός και αμαρτωλός και θα πρέπει να εξελιχθεί σε γνώστη, ηθικό, σεσωσμένη οντότητα. Επειδή όμως το σύνολο των δυνάμεων του δαρβινικού κόσμου καλύπτει όλο τον μικρόκοσμο όπου άρχισε να επιδρά η νεοευρωπαϊκή κουλτούρα, αυτό το σύνολο των δυνάμεων επεκτάθη σε όλο το μέγεθος του ανθρωπίνου ζωϊκού και φυτικού βασιλείου: ενάντια στην μεγίστη Παρμενίδεια αλήθεια ταύτισης του Είναι με τη νόηση (ταυτόν εστίν τε νοείν και είναι) ενάντια στη μεγίστη οντολογική αλήθεια ότι όλα την ίδια στιγμή είναι τα πάντα, ο Δαρβίνος εφαρμόζει τις σωκρατικές και χριστιανικές αρχές εξέλιξης σε όλη τη φύση, η οποία ως σύνολο προβλεπομένων δυνάμεων πλέον ελέγχεται: ο Δαρβίνος δεν ασχολείται με την εσώτατη φύση των όντων τα οποία διέπονται από την πλέον βασική αρχή ότι όλα Είναι το ίδιο και το ίδιο Είναι όλα ως κομμάτια της μίας και ανωλέθρου οντικής δυνάμεως η οποία απλά αναδιανέμει μορφές και δυνάμεις πρίν τις ξαναμαζέψει. Ο Δαρβίνος  και οι εξελικτιστές ασχολούνται με την εξωτερική δύναμη της φυσικής προσαρμογής η οποία οντολογικά είναι μία απειροελάχιστη δύναμη διότι τα όντα ζούν σε όλους τους κόσμους λόγω της μίας και αναλλοίωτης και κοινής εσωτάτης οντολογικής δυνάμεως η οποία δεν εξελίσσεται αλλά αναδιανέμεται ως τελεία και διηνεκής.

Ασχολούμενος λοιπόν ο Δαρβίνος με τη φυσική προσαρμογή ουσιαστικά εξέφρασε την πίστη των αστών, των ανθρώπων της νέας εποχής της επιστήμης και των ανακαλύψεων, οι οποίοι ήθελαν να κυριαρχήσουν στη γή, ο εξελικτισμός τους έδινε όλα τα επιχερήματα: δεν μας ενδιαφέρει η εσωτάτη και παραμόνιμη και αναλλοίωτη φύση μας, θα πρέπει να φανεί ότι η τάξη των ανακαλύψεων, των βιομηχάνων, των επιστημόνων, της ιεράς εξέτασης, οι μεταρρυθμιστές, είναι η νέα τάξη η πιο εξελικτική βαθμίδα, ο άνθρωπος σε σχέση με τα ζώα, είναι η πιο υψηλή εξελικτική βαθμίδα κοσμικής προσαρμογής προκειμένου αυτό το νέο είδος ανθρώπου και σειράς να βάλει και να επιβάλει την εξουσιαστική σειρά του.

Όμως η φυσική και κοσμική προσαρμογή είναι το πλέον άχρηστο κομμάτι της εμψύχου διαβιώσεως διότι τα έμψυχα όντα ταξιδεύουν οντολογικά και είναι προγραμματισμένα να αλλάξουν άπειρες διαστάσεις: το να προσαρμοσθούν σε μία από αυτές και αυτό να διαφημισθεί είναι α-νοησία, διότι καμμία εξέλιξη δεν υπάρχει μιάς και όλα τα όντα είναι μέρη αναλλοίωτα και ανώλεθρα της μίας οντολογικής μητρικής δυνάμεως, τροφοδοτούμενα συνεχώς από αυτή. Τα ζώα και τα φυτά και οι άνθρωποι έχουν περισσότερα οντολογικά κοινά παρά διαφορές στην κοσμική εξελικτική τους πορεία: παράγουν ζωή, διατηρούν ζωή, συνεχίζουν το σχέδιο του Όντος επί της γής γεννώντας και ανθίζοντας τη ζωή, άρα οντολογικά ο άνθρωπος και τα ζώα και τα φυτά αναλώνουν κοινές οντολογικές δυνάμεις, δεν γνωρίζουν καμμία εξέλιξη, το όν δεν γνωρίζει εξέλιξη, διότι είναι πάντα Είναι, η μία κεντρική δύναμη η οποία υποϋπάρχει και υπερυπάρχει σε κάθε όν. Γι αυτό και η Ελληνική μυθολογία θέτει ως επικοινωνούντα θεούς και ανθρώπους και ζώα και φυτά (άνθρωποι γίνονται φυτά, θεοί γίνονται ζώα) για να δηλωθεί η μία κοινή οντολογική δύναμη η οποία συνέχει τα πάντα.

Μπορεί η παλαιά διαθήκη να διαλύει την οντολογική σειρά θέτοντας την αντιοντολογική επιδίωξη του ηθικού εξελικτισμού προκειμένου ο άνθρωπος να φθάσει τον απολωλότα παράδεισο, μπορεί ο Νεύτωνας να θέλει να ενώσει τη φύση κάτω από μία κοινή δύναμι για να την ελέγξει, μπορεί ο Δαρβίνος να θέλει να ελέγξει με μία κοινή δύναμι την τόσο μικρή πορεία του ανθρώπου εντός αυτού του προσκαίρου μικροκόσμου, όλοι αυτοί όμως ξεχνούν τη μεγάλη Ηρακλείτεια διατύπωση: όλα είναι πύρ, ούτε θεοί ούτε άνθρωποι είναι μόνιμοι, η εσωτερική κοινή πορεία του πυρός εντός όλων των όντων είναι αιωνία και δεν εξελίσσεται διότι ήδη είναι απλά συνεχώς κινείται. Ο Δαρβίνος δυστυχώς και οι οπαδοί του συνέτειναν στην αποανθρωποποίηση αυτού του κόσμου: αποκόπτοντας τον άνθρωπο από την κοινή οντολογική πορεία του σε σχέση με όλα τα όντα τον έθεσε άθυρμα μιάς πρόσκαιρης εξελίκτικής πορείας που αγνοείται στο όν, με αποτέλεσμα οι χαμένοι να γίνονται δούλοι και οι νικητές εξουσιαστές: ενώ όλοι ήδη Είναι πέρα από αυτά τα πρόσκαιρα και τόσο μικροανθρώπινα: το αποτέλεσμα του βλέπουμε: κάποιοι θα εξελίσσονται περισσότερο και αυτοί θα είναι οι αφέντες κάποιοι λιγότερο και αυτοί θα είναι οι δούλοι: αν και οντολογικά όλοι είναι ένα κομμάτι μιας κοινής απείρου πορείας.