Οργάνωσις Κωνσταντινουπόλεως: Η μυστική οργάνωσις του Ελληνισμού της Ανατολής (1908-1912).

 

Το 1908 στην Κωνσταντινούπολη, ο Ιών Δραγούμης και ο Αθανάσιος Σουλιώτης – Νικολαΐδης ίδρυσαν τη μυστική οργάνωση  «οργάνωσις Κωνσταντινουπόλεως». Ο σκοπός της οργάνωσης ήταν κατ΄αρχάς αντισλαβικός, ειδικότερα η καταπολέμηση του βουλγαρικού κομιτάτου στη Θράκη και της βουλγαρικής προπαγάνδας στη Μακεδονία. Επίσης προωθούσε η οργάνωση αυτή την οργάνωση των Ελλήνων της Πόλης έναντι των νέων ιστορικών προκλήσεων. Η οργάνωση απέβλεπε στην απελευθέρωση του Ελληνικού στοιχείου της πάλαι ποτέ βυζαντινής αυτοκρατορίας μέσα και από τη σύμπραξη με το τουρκικό στοιχείο.  Υπήρξε μάλιστα μία μυστική συμφωνία με το Ελληνικό υπουργείο εξωτερικών το οποίο χρηματοδοτούσε μάλιστα δράσεις της οργάνωσης.

Όπως ήδη είπαμε η οργάνωση επεδίωκε την Ελληνοτουρκική προσέγγιση,  είχε έντονα αντισλαβικό χαρακτήρα και πρωτίστως προσπαθούσε να σώσει τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και της Θράκης. Πρωτίστως βοηθούσε και το Μακεδονικό αγώνα, είχε μάλιστα ειδικό και ξεχωριστό τελετουργικό μύησης.

Η οργάνωση κατάφερε πράγματα και είχε κάποιες επιτυχίες: Επέτυχε να επανέλθουν στο Πατριαρχείο χωριά της επαρχίας των Δέρκων τα οποία η σχισματική βουλγαρική εξαρχία τα είχε ιδιοποιηθεί. Τα καταστήματα στην Κωνσταντινούπολη απομάκρυναν τις ξενόγλωσσες επιγραφές και τις αντικατέστησαν με Ελληνικές. Επίσης με συνεχείς παροτρύνσεις της οργάνωσης οι Έλληνες μαθητές έφυγαν από τα καθολικά σχολεία και φοιτούσαν πλέον σε αμιγώς Ελληνικά σχολεία. Κατάφερε η οργάνωση και ενδυνάμωσε τα Ελληνικά ήθη και έθιμα όπως και τις ανάλογες πολιτιστικές Ελληνικές κινήσεις στην περιοχή.

Καθώς η οργάνωση επανδρώθηκε από εξαιρετικά σημαντικές προσωπικότητες κατάφερε και έφερε στην εξουσία (πολιτική και θρησκευτική) της Κωνσταντινούπολης αξιολογώτατους ανθρώπους, είχε μάλιστα την μεγίστη επιρροή στους κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ήλεγχε το ανώτατο συμβούλιο του Οικουμενικού πατριαρχείου, επίσης διέθετε δύο εβδομαδιαίες εφημερίδες την «πολιτική επιθεώρηση» αλλά και τη γαλλόφωνη “tribune des nationalites”. Η οργάνωση μέσα και από αυτόν τον τρόπο ήλεγχε πραγματικά την κοινή γνώμη της Πόλης, μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε ότι οι μετέπειτα καταστροφές και η εξαφάνιση του Ελληνικού στοιχείου από τις πατρογονικές εστίες της Ανατολής (Μικρά Ασία κ.λ.π) εξελίχθηκε κατ΄αρχάς σε οργανώσεις ενάντια στην «οργάνωση της Κωνσταντινούπολης» οι οποίες αυτές οργανώσεις συνέλαβαν τα ανθελληνικά τους σχέδια και τα εκπόνησαν πολεμώντας πνευματικά κατ΄αρχάς την οργάνωση της Κωνσταντινούπολης, η στρατιωτική πλευρά είναι η τελευταία.

Η οργάνωση της Κωνσταντινούπολης, ο Ίων Δραγούμης, κατ΄αρχάς συμπορεύθηκε με τους νεοτούρκους.  Ο Ίων Δραγούμης, ο Σουλιώτης αλλά και άλλοι ιθύνοντες της οργάνωσης θεωρούσαν ως μεγίστους εχθρούς της Ελλάδος τους σλάβους. Η επανάσταση λοιπόν των νεοτούρκων και το νέο οθωμανικό σύνταγμα βρήκε σύμφωνους τους  Έλληνες της Πόλης να συμπλεύσουν με τους νεοτούρκους ώστε να η πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο πολυφυλετικό κράτος (ο Ίων Δραγούμης ήξερε ότι σταδιακά η Ελληνική πολιτειακή κουλτούρα και η πολιτισμική αντίστοιχη θα επικρατούσε σε αυτό το δυνάμει Ελληνικό κράτος). Όμως ήδη μέσα στο κίνημα των νεοτούρκων άνθρωποι των μεγάλων δυνάμεων που έτρεμαν την αναβίωση της νέας Ελληνικής αυτοκρατορίας είχαν προσεγγίσει το στρατιωτικό βραχίονα των νεοτούρκων οδηγώντας τη ροή των πραγμάτων στην μετέπειτα Ελληνοτουρκική ρήξη.

Πάντως στις πρώτες οθωμανικές εκλογές οι Έλληνες κατάφεραν μέσα σε ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες και ανέδειξαν στο νέο κοινοβούλιο 27 βουλευτές, η οργάνωση μάλιστα της Κωνσταντινούπολης διοργάνωσε ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια στην Πόλη (ομογενών Ελλήνων).  Βέβαια σταδιακά επικράτησε η πραγματική φύση των νεοτούρκων ή τουλάχιστον αυτή που κάποιοι εξωγενείς παράγοντες επέβαλαν και το κόμμα των νεοτούρκων ώθησε τα πολιτικά δρώμενα στισι γνωστές ατραπούς. Η οργάνωση της Κωνσταντινούπολης μάλιστα όταν κατάλαβε τις ανθελληνικές πλέον προθέσεις των νεοτούρκων ήλθε σε συννενόηση με την τουρκική αντιπολίτευση εντός της βουλής (κόμμα: «Ένωση και πρόοδος») ώστε εκεί να εξασφαλίσει τις υποσχέσεις της ισοπολιτείας σε περίπτωση επικράτησης στις τουρκικές εκλογές.

Σταδιακά και αναγκαστικά η οργάνωση της Κωνσταντινούπολης προσέγγισε τους Βουλγάρους, με τους οποίους μάλιστα συνεόρτασαν την πρωτοχρονιά του 1911 όταν μετά από πρόσκληση των Ελλήνων βουλευτών όλοι οι χριστιανοί βουλευτές της αυτοκρατορίας εόρτασαν από κοινού την έλευση του νέου έτους. Η κοινή συμπόρευση όλων πλέον των χριστιανών της αυτοκρατορίας σφραγίσθηκε από το κοινό υπόμνημα που έστειλαν και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στο οποίο ετάχθηκαν υπέρ των κοινών δικαίων όλων των χριστιανικών πληθυσμών της αυτοκρατορίας.

Συμπερασματικά ας αναφέρουμε ότι η «οργάνωσις της Κωνσταντινούπολης» αντιπροσωπεύει όλη την ιστορική πορεία από το τέλος της οθωμανικής αυτοκρατορίας έως την παγίωση των κρατών μετά ειδικά τη συνθήκη της Λωζάννης. Ας αναφέρουμε ότι η οργάνωση απεκάλυψε την απόλυτη αλήθεια: η Ελληνική Δημοκρατία ως Ομόσπονδο Κράτος θα έπρεπε υπό τον Ελληνικό λόγο να γίνει η διάδοχη κατάσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας διότι ο Ελληνικός λόγος είχε γαλουχήσει και τη βυζαντινή και την οθωμανική πολιτειακή πραγματικότητα. Όμως η οργάνωση της Κωνσταντινούπολης εκφράζει το αυτονόητο, την ίδρυση του διαδόχου Ελληνικού Ομοσπόνδου μακροϊστορικώς κράτους, όμως οι όπισθεν ευρισκόμενοι των τούρκων κρυφοί εξουσιαστές του κόσμου αυτού, ελέγχοντας πρόσωπα και καταστάσεις δημιούργησαν την τεχνητή Ελληνοτουρκική έχθρα προκειμένου να συντηρούν δύο μικρά κράτη (Ελλάδα και τουρκία) οδεύοντας οι ίδιοι προς την ανατολή: αντί της ίδρυσης του Ελληνικού ομοσπόνδου κράτους υπό τον Ελληνικό λόγο.