Η Ανθρωποκεντρικότητα των Κειμένων της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Α΄γυμνασίου.

 

Η Ανθρωποκεντρικότητα των Κειμένων  της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Α΄γυμνασίου.

Στο σύνολο των διδακτέων κειμένων στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής  γλώσσας Α΄γυμνασίου, αναδεικνύεται ή  Ανθρωποκεντρικότητα. Παρουσιάζονται διάφορα μοντέλα ανθρώπων τα οποία όμως έχουν ένα κοινό έλλογο και ηθικό υπόστρωμα: όλοι οι τύποι ανθρώπων οι οποίοι παρουσιάζονται στα κείμενα του μαθήματος διαθέτουν λόγο, ιδέα, αξία, σκέψη, σκοπό, βούληση,  ροπή προς την δημιουργικότητα και την ευδαιμονία. Ώστε παρουσιάζεται ένα κοινό μοντέλου ανθρώπου: του ελλόγου και νοήμονος ανθρώπου   ο οποίος μπορεί να καθιερώσει το Λόγο ως υπόστρωμα του κόσμου, της  πόλης, της ζωής του.

Στην ενότητα 2 παραδίδεται το κείμενο με τίτλο: «η εκπαίδευση των παιδιών στην Αρχαία Αθήνα» το οποίο προέρχεται από το διάλογο του Πλάτωνος: «Πρωταγόρας». Στο κείμενο αυτό αναδεικνύεται ότι ο Άνθρωπος αποτελεί σύνθεση της φύσης του αλλά και της παιδείας την οποία λαμβάνει. Ο Άνθρωπος ζεί, παιδεύεται, καλλιεργείται και εξελίσσεται σε σχέση: με το οικογενειακό, πολιτικό, κοινωνικό περιβάλλον του. Για αυτό εξάλλου υπεύθυνοι της παιδείας του είναι οι γονείς  του, οι παιδαγωγοί, οι εκπαιδευτές του. Ανά ηλικία και γνωστικό αντικείμενο. Άρα ο Άνθρωπος ζεί σε σχέση με τους Άλλους εκ των οποίων λαμβάνει όσα η Ανθρώπινη σειρά και ιστορία επιτάσσουν: συζητούμε λοιπόν για το ότι ο Άνθρωπος εξελίσσεται, ωριμάζει, δημιουργεί την Δευτέρα καθ΄έξιν έλλογον φύσιν του με βάση την παιδεία: ο Άνθρωπος γίγνεται ό,τι γνωρίζει, ό,τι δύναται να πράξει. Είναι αναμφίβολα πολιτικό όν διότι η παιδεία είναι πολιτική, παιδεία σχέσεων, εξαρτήσεων, δασκάλων και παιδαγωγών. Ο Άνθρωπος λοιπόν μαθαίνει ότι εκπαιδεύεται καλλιεργείται και ωριμάζει σε σχέση με τους Άλλους: άρα λαμβάνει και αυτός το πολιτικό χρίσμα ότι θα πρέπει να εκπαιδεύσει και να μορφώσει και αυτός τα άτομα του κοινωνικού του περιβάλλοντος. Άρα προβάλλεται ο Πολιτικός άνθρωπος.

Ο άνθρωπος του κειμένου αυτού είναι τριττός, άρα η παιδεία θα πρέπει να αναπτύξει και να εξελίξει και τα τρία αυτοφυή προσωπικά χαρακτηριστικά του: το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό, το πνεύμα, την ψυχή, το σώμα. Για το πνεύμα του ο νέος μορφώνεται, παιδεύεται μέσα από γνώσεις θεωρητικές, γραμματικές, μακροπρόθεσμα φιλοσοφικές. Άρα το πνεύμα του ανοίγει σε σχέση με τον Κόσμο και τον Άνθρωπο. Σε σχέση με την ψυχή του ο νέος διαπλάθεται μέσω της μουσικής, η οποία θεωρείται ως συνέχεια των φυσικών ήχων, άρα ο νέος εσωτερικοποιεί την υπάρχουσα αρμονία της φύσης, ως παιδί της φύσης και της αρμονίας της. Για το σώμα του ο νέος γυμνάζεται, διότι η ευρωστία του σώματος υποδηλώνει την ικανότητα τήρησης και αρμονικής εκτύλιξης όσων επιτάσσει το πνεύμα και η ψυχή: το δυνατό σώμα ταιριάζει με την ικανότητα πράξης και εκτέλεσης όσων ο άνθρωπος νοιώθει και σκέπτεται, άρα συντελεί στην όλη αρμονία του ανθρώπου: ώστε η παιδεία των Αθηναίων υπακούει στην Πλατωνική δικαιοσύνη διότι αρμονικοποιεί το λογιστικό θυμοειδές και επιθυμητικό: άρα είναι δικαία και αναδεικνύει τον πλήρως ισορροπημένο Πολίτη. Σε σχέση με τον Εαυτό του, τους Άλλους, τον κόσμο.

Πώς πλέκεται η ζωή εκ του Ολύμπου διά της θαλάσσης ές Άδην (απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Μίμησις Ελλήνων).

 

Πώς πλέκεται η ζωή εκ του Ολύμπου διά της θαλάσσης ές Άδην.

Είδαμε λοιπόν ότι  δια της μιμήσεως τα όντα αυτής της διαστάσεως (προεξάρχοντος του Διός) καθόρισαν τον τρόπο ανακατανομής, πλοκής, εμφάνισης και συνέχισης της ανθρώπινης ζωής, σε επίπεδο μορφής και είδους. Το μεγάλο ζητούμενο ήταν το εξής: η μορφή του ανθρώπου καθώς αναδυόταν μέσα από την οντολογική κίνηση θα έπρεπε να μιμηθεί σε όλα την οντολογική κίνηση, όποια οντολογική κίνηση είχε προηγηθεί: σωστή κοσμογονία είναι αυτή η οποία δεν προσαρμόζει επάνω στον άνθρωπο το Όν αλλά το Όν επάνω στον  Άνθρωπο.

Άρα όλος ο σχηματισμός του Όντος μεταλλαγμένος έπρεπε να δώσει τη νέα ανθρώπινη μορφή. Πράγματι: Επάνω στην διανεμηθείσα δύναμη του Όντος εκτίσθη η ανθρωπίνη μορφή: ως ακολούθως: Το Όν ως κεντρική δομή έπρεπε να δώσει μία ανθρωπίνη κεντρική δομή (εγκέφαλος). Επίσης το Όν ως κέντρο παρεχομένων και διερχομένων δυνάμεων έπρεπε να δώσει ανάλογο κέντρο στον άνθρωπο (καρδιά): για αυτό και στην Αρχή ο Πλάτων θεώρησε την καρδιά ως κέντρο των ανθρωπίνων σκέψεων. Επίσης το Όν περνά μέσα από τους πλανήτες και διανέμει τις ζωοδότριες δυνάμεις του, οι πλανήτες είναι τα μάτια του Όντος, για αυτό το λόγο οι οφθαλμοί είναι ο τρόπος διά των οποίων περνά το Όν από μέσα μας. Όλες οι δυνάμεις του Όντος φιλτράρονται, μεταλλάσσονται, εκβάλλουν στο επόμενο, με αυτόν τον τρόπο στον άνθρωπο κατασκευάσθηκαν τα ζωτικά όργανα προκειμένου να ολοκληρώνεται η λήψη σκέψεων, τροφών και λοιπών απαραιτήτων ουσιών. Όπως το Όν τρέφεται από την συνεχή ανανέωση των δυνάμεών του με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος δέχεται άπειρες δυνάμεις (σκέψεις, συναισθήματα, τροφές) μέσα από τις οποίες ωριμάζει και συνεχίζει την συμπαντική πορεία του.

Άρα οι οντολογικές δυνάμεις έπλεξαν γύρω από την πρωτοεμφανισθείσα ανθρωπίνη μορφή έναν ιστό δυνάμεων. Ένα ιστό δυνάμεων οι οποίες εμιμούντο τον τρόπο του Όντος αλλά σε νέα φάση εμφάνισης των ήδη σχηματοποιημένων επί του ανθρώπου δυνάμεων. Άρα ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε από  όλα όσα  του έχουν προσάψει. Δεν είναι ούτε σώμα ούτε πνεύμα, δεν έχει ούτε ψυχή ούτε τίποτε: είναι μόνον σύνολο ισταμένων επί αυτού δυνάμεων οι οποίες συντίθενται επί της πρώτης μορφής του και του προσφέρουν ύλη και είδος.

Ώστε όταν ο Αριστοτέλης στα Μεταφυσικά του, πάσχισε πραγματικά να μετατρέψει τον άνθρωπο σε μία ουσία, σε μία θαυμαστή ανθρωποκεντρική ουσία, αυτό το οποίο έπραξε είναι να ξεριζώσει τις οντολογικές ρίζες του ανθρώπου και να προσπαθήσει να τον μεταλλάξει σε έναν αυτοκίνητο διανοητικά και ηθικά άνθρωπο. Με δική του ουσία, ύλη, κίνηση, σκοπό. Όμως αυτή η οντολογική αποκοπή του ανθρώπου σήμανε την απαρχή του ανθρωποκεντρισμού η οποία ως εποχή αποκομμένη από την οντολογική συνέχεια σήμανε την ανθρώπινη αυθαιρεσία επί παντός επιστητού. Διότι αφ΄ής στιγμής ο άνθρωπος αυτοδημιούργησε έναν ανύπαρκτο οντολογικά εαυτό, αποκομμένο από τις οντολογικές καταβολές, δεν δίστασε να σφετερισθεί ολικά το όν.

Διδακτέα ύλη-Εξεταστέα ύλη-τρόπος εξέτασης μαθημάτων, Γυμνασίων, Λυκείων, ΕΠΑΛ. Σεπτέμβριος 2025.

 

Διδακτέα ύλη-Εξεταστέα ύλη-τρόπος εξέτασης μαθημάτων, Γυμνασίων, Λυκείων, ΕΠΑΛ.

Σεπτέμβριος 2025.

1.Χώρος του ΙΕΠ όπου εμπεριέχονται όλα τα ΦΕΚ με τις σχετικές οδηγίες ύλης και εξετάσεων: https://iep.edu.gr/el/graf-b-yliko-2024-2025 .

2. ΤΡΟΠΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ-ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Η αξιολόγηση των μαθητών/τριών Γυμνασίου καθορίζεται με τις διατάξεις του π.δ. 126/2016 (Α΄ 211), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του ν. 4692/2020 (Α΄ 111),  την παρ. 1 του άρθρου 86 του ν. 4823/2021 (Α΄ 136) [= «ΑξιολόγησηØ μαθητών»] (κατά την διάρκεια των τετραμήνων -γενικά στοιχεία αξιολόγησης)  και το άρθρο 122 του ν. 4876/2021 (Α΄ 251) [= «Ένταξη της διδακτικήςØ ενότητας με τίτλο «Εργαστήρια Δεξιοτήτων» στην τρίτη ομάδα (Ομάδα Γ’) μαθημάτων που διδάσκονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Ημερησίου και του Εσπερινού Γυμνασίου»] .

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΞΕΤΑΣΗ ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Ι. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ A. Για την τελική αξιολόγηση ισχύουν όσα προβλέπονται στο ΠΔ 126/11.11.2016 (ΦΕΚ Α΄ 211/11.11.2016): Ανακεφαλαιωτική εξέταση στο μάθημα της «Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας» (όπως τροποποιήθηκε από τον ν. 4692/2020 (ΦΕΚ Α 111/12.6.2020). Βλ. Άρθρο 16. • ΦΕΚ 211/11-11-16. ΠΔ 126. Περί σχολικού και διδακτικού έτους και της αξιολόγησης των μαθητών του Γυμνασίου Συνοπτική υπενθύμιση: Οι δύο κλάδοι της Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας (Γλωσσική Διδασκαλία και Νεοελληνική Λογοτεχνία) εξετάζονται την ίδια μέρα και η συνολική διάρκεια της εξέτασης είναι τρεις ώρες. Τα θέματα δίνονται και οι απαντήσεις αναπτύσσονται σε ξεχωριστό φύλλο για καθέναν από τους δύο κλάδους και αποδίδεται διακριτός βαθμός για καθέναν από αυτούς. Βλ. αναλυτικότερα στον παραπάνω σύνδεσμο.

Η αξιολόγηση των μαθητών/τριών Γυμνασίου καθορίζεται με τις διατάξεις του π.δ. 126/2016 (Α’ 211), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του ν. 4692/2020 (Α΄ 111), 4 την παρ. 1 του άρθρου 86 του ν. 4823/2021 (Α΄ 136) και το άρθρο 122 του ν. 4876/2021 (Α΄ 251).

Οι περιπέτειες της Παλλάδας Αθηνάς.

 

Οι περιπέτειες της Παλλάδας Αθηνάς.

Η Παλλάς της Παλλάδος, είναι επωνύμιο της Αθηνάς Παρθένου:Καλείται  η Αθηνά Παλλάδα  διότι πάλλει, κινεί, την αιγίδα και το δόρυ.

Η ετυμολογία της λέξης είναι σύνθετη: εκ του άλλομαι (πηδώ, κινούμαι) η Παλλάς είναι αυτή η οποία δεν ησυχάζει αλλά συνεχώς κινεί τον οπλισμό της. Όμως εκ του λεώς (λίθος, πέτρα) το άλλομαι  (κινώ, κινούμαι)  παράγεται και  σημαίνει ότι όπως οι  λίθοι και οι πέτρες κινούνται και παράγουν τους ανθρώπους (σύμφωνα με την κοσμογονία της Πύρρας και του Δευκαλίωνος μετά τον σχετικό κατακλυσμό οι άνθρωποι εμφανίσθηκαν ως μεταλλάξεις των λίθων κάτι που σημαίνει τη συγκεκριμένη υλική σκέψη και κίνησή τους) παρόμοια και οι άνθρωποι, η Θεά της Σοφίας Αθηνά, κινούνται έχοντας τρόπο αιτία και σκοπό.

Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως (από το βιβλίο μου: μίμησις Ελλήνων).

 

Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως.

Η Μυθολογία στηρίχθηκε –ως γνωστόν- στην έννοια της μεταφερομένης οντολογικής δυνάμεως από τα βάθη του Όντος (υπό τη μορφή των Γιγάντων και των  Τιτάνων) προς την νέα οντολογική διάσταση. Διαβάζουμε για την Τιτανομαχία και στον Όμηρο, και στον Ησίοδο, και σε άλλους οι οποίοι συνέγραψαν σχετικά με αυτά τα δρώμενα, ότι ο Δίας με τη βοήθεια του Κεραυνού, των λοιπών θεών και κάποιων Τιτάνων και Γιγάντων, ενίκησαν τους ήδη υπάρχοντας Τιτάνες και Γίγαντες. Το σύνηθες λάθος ευρίσκεται στο ότι θεωρούμε ότι απλά ο Δίας κινήθηκε, ενίκησε τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, και έφερε τις διαστάσεις ενός νέου κόσμου.

Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η πορεία και οι ενέργειες του Διός είναι μιμητικές και όχι αυθόρμητες και απλά κινητικές. Αξίζει να σημειώσούμε ότι οι κινήσεις του Διός μιμούνται τις κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Είναι χαοτικές, δυναμικές, εξοντωτικές, διόλου φιλικές με τους ανθρώπους. Ο Δίας μιμείται τις χαοτικές κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Απλά διαφέρει ο σκοπός της μίμησης: οι ίδιες αυτές οντολογικές δυνάμεις οι οποίες έδωσαν τον κόσμο των Τιτάνων και των Γιγάντων, έναν κόσμο χάους και δύναμης, τώρα θα πρέπει να δώσουν τον  νέο γήϊνο κόσμο της δικαιοσύνης και της ελεγχομένης διά του Κράτους δυνάμεως. Αλλά ο Δίας μιμείται την τιτανική και γιγάντεια ροή της δυνάμεως, απλά την εκτρέπει διαφορετικά, όμως η μίμηση των ήδη υπαρχουσών τιτανίων και γιγαντείων δυνάμεων φέρει τον νέο κόσμο των 12 θεών. Θα πρέπει λοιπόν στην τιτανομαχία και στην γιγαντομαχία να κατανοηθεί ότι μιμητικά από το Δία η δύναμις των Τιτάνων και των Γιγάντων θα πρέπει να εύρη νέες μορφές, διεξόδους, δημιουργικές στιγμές, μέσα από την υοθετησή της και την εγκατοίκησή της σε νέα καινά Όντα (όπως είναι οι άνθρωποι (άρα ο άνθρωπος  είναι η κληρονομηθείσα τιτάνια και γιγάντια δύναμις όπως αυτή μιμητικά διά των θεών (οι οποίοι είναι ως περιεχόμενο οι οντολογικές δυνάμεις) ήλθε δια του κόσμου στον άνθρωπο.

Όχι τυχαία η τιτανομαχία και η γιγαντομαχία είχε προλεχθεί στον Κρόνο από την Γαία και τον Ουρανό επειδή ο Κρόνος (όπως αναφέρεται στον Ησίοδο και αλλού) δεν είχε μοιράσει με δικαιοσύνη τις δυνάμεις που κληρονόμησε όταν ευνούχισε και εσκότωσε τελικά τον Ουρανό πατέρα του. Ο Κρόνος βέβαια μιμείται (διότι δεν υπάρχει καλή και κακή μίμηση , όπως δεν υπάρχει καλή  και κακή οντολογική δύναμη) την χαοτική δύναμη του Ουρανού ο οποίος διαμοιράζει τις οντολογικές δυνάμεις του κατά χαοτικό τρόπο μέσα στην αέναο πορεία του. Όμως η σύζυγος του Ουρανού είναι η Γαία και  του Κρόνου η Ρέα.

Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου, απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: η μίμησις των Ελλήνων...

 

Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου.

Εάν υιοθετήσουμε τις διάφορες θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου τότε δύο τινά μπορούν να συμβούν:

1.Ο δυνητικός δημιουργός θεός μιμείται δυνάμεις και ενέργειες τις οποίες ήδη έχει στο μυαλό του. Δεν μπορεί εκ του μηδενός να δημιουργείται κάτι, υπάρχει ήδη στο θείο μυαλό και ως μίμηση εξέρχεται ως δημιούργημα.

2.Ο θεός απλά μιμείται τις προϋπάρχουσες αυτού δυνάμεις και τις επανακατανέμει κατά έναν διαφορετικό τρόπο προκαλώντας έναν νέο τύπο κόσμου  και ανθρώπου.

Στην περίπτωση του Πλατωνικού Τιμαίου, βρισκόμαστε στην δεύτερη περίπτωση. Ο Θεός του Τιμαίου διά της προϋπαρχούσης Ύλης και των προϋπαρχουσών Ιδεών δίδει σάρκα και οστά στην συμπαντική ψυχή αυτού του κόσμου, στον άνθρωπο. Επίσης φέρει είς φώς δημιουργίας τον Ήλιον και τους Πλανήτες, μιμούμενος ουσιαστικά την Οντολογική δύναμη η οποία ως ψυχή υποκρύπτεται πίσω από κάθε νεοεμφάνιση κάποιου όντος. Ας προσέξουμε πραγματικά τον μεγαλοφυή  τρόπο μίμησης του Θείου: Ο εκάστοτε Θεός κατανοεί ότι το Όν ως υπόγεια και αέναος δύναμις ανακατανέμει συνεχώς τη δύναμή του. Κατά κάποιο τρόπο το Όν ως αέναος δύναμις είναι η Ψυχή το Πνεύμα η Αιτία ζωής  του Σύμπαντος: ο θεός κατανοεί τον τρόπο αυτόν της εσωτάτης δυνάμεως και μιμητικά προχωρεί στην αναπαρασκευή του Οντολογικού κόσμου: Αντί για την αέναο και ήδη υπάρχουσα και προϋπάρχουσα οντολογική δύναμη ως παραμόνιμο στοιχείο ζωοποίησης του δικού του κόσμου ο θεός θέτει την Ψυχή η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ήδη προϋπάρχουσα κρύφια οντολογική δύναμη, η οποία ενυπάρχει στο περιβάλλον κίνησης αυτής της δύναμης η οποία μιμητικά γίγνεται κόσμος από τον δημιουργό. Μέσα στο Όν εμφανίζονται διάφορες και ποικίλες μορφές, μία εξ αυτών μιμητικά την εμφανίζει ο θεός ως άνθρωπον.

Γιατί διαχρονικά οι τούρκοι και το τουρκικό κράτος, αρνούνται την Γενοκτονία Ποντίων, Αρμενίων, Ελλήνων;

 

Γιατί διαχρονικά οι τούρκοι και το τουρκικό κράτος, αρνούνται την Γενοκτονία Ποντίων, Αρμενίων, Ελλήνων;

Κανένα σκεπτικό, καμμία πράξη, οργανωμένης Πολιτείας και πολιτικών δεν είναι τυχαία, αυθόρμητη, της στιγμής. Η απόφαση του τουρκικού κράτους σήμερα ακόμα να μην αναγνωρίζει την γενομένη φρικτή και κατά συνέχεια Γενοκτονία Αρμενίων, Ποντίων και Ελλήνων, είναι απόφαση η οποία ζυμώνεται μέσα από τα ορμέμφυτα του τουρκικού λαού, τις πολιτικές και θρησκευτικές καταβολές του, υπολογιζομένου βέβαια του γεγονότος  ότι είναι δύσκολο να ονομάσει γενοκτόνο τον κεμάλ ο οποίος σε κάθε περίπτωση είναι ο ιδρυτής του συγχρόνου τουρκικού κράτους (το οποίο βέβαια τίποτε δικό του δεν έχει, είναι ένα πολιτικό και θεολογικό μίγμα των κατά καιρούς επηρεασμών από τον διαχρονικό Ελληνικό πολιτικό, θρησκευτικό, πολιτισμό).

Θα πρέπει να κατανοηθεί ότι αυτό το οποίο συνέβη από το τουρκικό κράτος στους Ποντίους, Αρμενίους, Έλληνας, είναι ο διαχρονικός και μόνιμος τρόπος άνδρωσης και ιστορικής εξέλιξης του τουρκικού κράτους. Ειδικά έπειτα από την ανάμιξη του σελτζουκικού και οθωμανικού κράτους με το μουσουλμανισμό η πολεμική με κάθε τρόπο (γενοκτονικό και άλλο) επικράτηση ήταν επιταγή του προφήτου και του αλλάχ άρα απολύτως επιτρεπομένη προκειμένου το τουρκικό κράτος να ανδρωθεί και να επιβιώσει ιστορικά. Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να παραδεχθεί ότι αυτό που συνέβη στους Ποντίους Αρμενίους και  Έλληνας από τον κεμάλ είναι γενοκτονία, είναι σαν να αναιρεί τον ιστορικό τρόπο παρουσίας του και εξέλιξής του.

Οι ογούζοι τούρκοι είναι οι κοινοί πρόγονοι των τουρκικών λαών του Μεσαίωνα, εμφανίζονται κατά τον 8^ο ή 9^ο αι. α.κ.χ  και εγκαταστάθηκαν ανατολικά της λίμνης Αράλης. Αυτό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε  είναι το ότι οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούσαν την ίδρυση κράτους προκειμένου να διασφαλίσουν (κατά το βυζαντινό παράδειγμα) την ιστορική τους επιβίωση. Οι ογούζοι τούρκοι τελικά κατάφεραν και δημιούργησαν κράτος, ο Σελτζούκ μάλιστα, γενάρχης των ογούζων τούρκων, συνέτριψε τους ιρανόφωνους Γασνεβίδες και εισήλθαν θριαμβευτές στην Περσία. Πέρα από τον πόλεμο και την σκλαβιά και την εξόντωση των αντιπάλων  ως απόγονοι των φυλών των στεπών της Ανατολής δεν ήξεραν τίποτε άλλο. Μόνον η ανάμιξή τους (οθωμανοί κυρίως) με το βυζάντιο εξύπνησε μέσα στους μετέπειτα οθωμανούς την έννοια του κράτους και της ειρηνικής διαβίωσης. Ας σημειώσουμε ότι οι Πατζινάκοι ήταν τμήμα των ογούζων τούρκων: ας σημειώσουμε το χαρακτηρισμό τον οποίο τους αποδίδει ο Λέοντας Διάκονος: «…έθνος νομαδικόν και πολυάνθρωπον…φερέοικον…εφ΄αμαξών ως τα πολλά βιοτεύον…». Η φυσική  αγριότης των τοουρκικών φύλων δεν εξηφανίσθη ποτέ διότι δεν συοδεύθηκε ποτέ από την άνθιση της ενδογενούς φιλοσοφίας και της πραγματικής ενασχόλησης με τον Εαυτό και την Πόλη, τον Πολιτισμό και την εξέλιξη ιδεών και αξιών. Για αυτό εξάλλου οι οθωμανοί δεν είχαν γνώση ξένων γλωσσών, εμπορίου, για αυτό οι αξιωματούχοι τους ήταν Έλληνες προκειμένου να διαφεντεύσουν την οθωμανική αυτοκρατορία.

Αρχαία Ελληνικά γ΄λυκείου. Κατασκευάζοντας Φύλλο εργασίας, εμβαθύνοντας στην Αριστοτελική λογική.

 

Αρχαία Ελληνικά γ΄λυκείου.

Κατασκευάζοντας Φύλλο εργασίας, εμβαθύνοντας στην Αριστοτελική λογική.

Ηθικά Νικομάχεια, Ενότητα 1^η, Β1,1-3:Διανοητική και ηθική αρετή, ταιριάζει στη φύση μας η ηθική αρετή;

1.Κείμενο:

Διττῆς δὴ τῆς ἀρετῆς οὔσης, τῆς μὲν διανοητικῆς τῆς δὲ ἠθικῆς, ἡ μὲν διανοητικὴ τὸ πλεῖον ἐκ διδασκαλίας ἔχει καὶ τὴν γένεσιν καὶ τὴν αὔξησιν, διόπερ ἐμπειρίας δεῖται καὶ χρόνου, ἡ δ’ ἠθικὴ ἐξ ἔθους περιγίνεται, ὅθεν καὶ τοὔνομα ἔσχηκε μικρὸν παρεκκλῖνον ἀπὸ τοῦ ἔθους. Ἐξ οὗ καὶ δῆλον ὅτι οὐδεμία τῶν ἠθικῶν ἀρετῶν φύσει ἡμῖν ἐγγίνεται. οὐθὲν γὰρ τῶν φύσει ὄντων ἄλλως ἐθίζεται, οἷον ὁ λίθος φύσει κάτω φερόμενος οὐκ ἂν ἐθισθείη ἄνω φέρεσθαι, οὐδ’ ἂν μυριάκις αὐτὸν ἐθίζῃ τις ἄνω ῥιπτῶν, οὐδὲ τὸ πῦρ κάτω, οὐδ’ ἄλλο οὐδὲν τῶν ἄλλως πεφυκότων ἄλλως ἂν ἐθισθείη. Οὔτ’ ἄρα φύσει οὔτε παρὰ φύσιν ἐγγίνονται αἱ ἀρεταί, ἀλλὰ πεφυκόσι μὲν ἡμῖν δέξασθαι αὐτάς, τελειουμένοις δὲ διὰ τοῦ ἔθους.

2.Ποιά είναι στο κείμενο η σχέση της διανοητικής με την ηθική αρετή; Ποιος είναι πλέον ο ανθρωποκεντρικός ρόλος της παιδείας; Γιατί θεωρείται ως αρετή και η διανοητική αλλά και η ηθική διάπλαση  του ανθρώπου;

Η σημαντικότητα του κειμένου αυτού έγκειται στο νέο μοντέλο Ανθρώπου το οποίο προτείνει. Ας προσέξουμε ότι πλέον ο Άνθρωπος θεωρείται ως το δημιουργικό άθροισμα δύο σημαντικών παραγόντων: της μόρφωσης και της ηθικής διάπλασης.

Αποκαλύπτεται η δημιουργία ενός νέου ανθρωπίνου τύπου ο οποίος στηρίζεται στο ζεύγος: σκέπτομαι-πράττω. Ο Νούς χάνει κάθε περιγραφική δύναμη και καθίσταται εξόχως εκτελεστικό όργανο: Πλέον η σκέψη ανακινεί ιδέες και αξίες εντός του ανθρώπου, σε σχέση με το σύμπαν, τον κόσμο, τον άνθρωπο. Αυτές όμως ανακινούν τον άνθρωπο ως σκέψη και εξωτερικεύονται δίδοντας τις περίφημες ηθικές πράξεις: άρα ο άνθρωπος είναι ό,τι σκέπτεται και βέβαια με βάση τις σκέψεις γίγνεται ό,τι πράττει.

Άρα η Φιλοσοφία γίγνεται Μητέρα, παραγωγός τύπου Ανθρώπου, το μοντέλο του δημιουργικού ανθρώπου είναι αυτό το οποίο συνδέει τους ανθρώπους με ιδέες οι οποίες γίγνονται πράξεις προβάλλοντας τον πλήρως καθοριζόμενο πνευματικό και ηθικό άνθρωπο.

Η πραγματική καινοτομία του κειμένου έγκειται στο ότι η διανοητική αρετή, η μόρφωση, η σκέψη, όπως και η πράξη, η ηθική, γίγνονται και θεωρούνται ως αρετές. Γιατί όμως; Ποια είναι η δυναμική της αρετής, το να μετατρέπεται δηλαδή η γνώση και η ηθική της εξωτερίκευση σε αρετές;

Προκειμένου να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι ας αναφέρουμε το Ομηρικό πρότυπο του Ήρωος. Εκεί προλογίζεται σαφέστατα ο Αριστοτέλης: Στην επική ποίηση για πρώτη φορά (εκεί στις απαρχές της γένεσης του Ελληνικού λόγου) υπάρχει σύνδεση της γνώσης με την πράξη: ας προσέξουμε ότι πλέον  ο  Άνθρωπος (αυτό τονίζει ο Αριστοτέλης) παύει να είναι χαοτικό όν και καθίσταται προβλέψιμο όν βάσει των σκέψεών του και των συνεπαγομένων πράξεων εξ αυτών των σκέψεων: άρα στην ουσία συζητούμε για την παραγωγή ενός νέου μοντέλου ανθρώπου το οποίο νικά την χαοτική απροσδιοριστία και χαότητα κλεισμένος στον κύκλο: σκέπτομαι αυτό πράττω τούτο. Ο Αχιλλέας λοιπόν (εάν ορίσουμε τη γνώση ως ανάμνηση, ενσυναίσθηση των κληρονομηθεισών συμπαντικών δυνάμεων και ενεργειών τις οποίες εμπερικλείει ο άνθρωπος) γνωρίζει ότι είναι Διογενής άρα ως Άνθρωπος δεν είναι οντικό άθυρμα, χαοτικό απροσδιόριστο  άτομο, αφημένο στις ορέξεις του χαοτικού σύμπαντος: η γνώση του διογενούς χαρακτήρος του αντικαθιστά την πρώτη οντική  μη ανθρωπίνως ορισθείσα φύση του (η οποία ορίζεται ως το σύνολο των συμπαντικών δυνάμεων της κίνησης, της επιβίωσης, της αναπαραγωγής κ.λ.π) με την ανθρωπίνη φύση η οποία ορίζεται ως το σύνολο των δυνάμεων και των ενεργειών τις οποίες τώρα ο Αχιλλέας θα ορίσει μέσα από την επιλογή των διογενών δυνάμεων ανδρείας, θάρρους, ηρωϊκής πράξης, τις οποίες συνειδητοποίησε ότι κατέχει. Άρα ο Αχιλλέας δημιουργεί έναν καθορισμένο και πλήρως οριοθετημένο εαυτό: Επιλέγει τις διογενείς εκείνες σκέψεις οι οποίες συνδέονται με τις ανάλογες πράξεις ανδρείας. Άρα ο Άνθρωπος πλέον ως κάτι το καινόν θεωρείται ως το άθροισμα των γνώσεών του και των πράξεών του. Συζητούμε για την αντικατάσταση της πρωτολείας συμπαντικής απλά δυναμικής αλόγου οντολογικής φύσεως με την πλήρως καθορισμένη ανθρωπίνη φύση των σκέψεων οι οποίες γίνονται πράξη.

Όταν  ο Θαλής εγνώρισε την αρχή του σύμπαντος ότι είναι το ύδωρ, αυτή η γνώση καθόρισε και τις πράξεις αυτού αλλά και των συνανθρώπων του. Διότι πλέον όλοι κατάλαβαν ότι το μυαλό τους κινείται όπως το ύδωρ, άρα μπορού να καθορίσουν τις πράξεις τους στα πλαίσια της υδάτινης κίνησης: οι πράξεις να είναι κινητικές, γόνιμες, αποδοτικές, καθολικές και δίκαιες.

Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: μίμησις Ελλήνων.

 

Η μίμηση ως θεμέλιο της Προσωπικότητας του Ανθρώπου.

Η μίμηση καταδεικνύει μία ξεχασμένη αλήθεια: την αμφίδρομη κίνηση  του Όντος: οι χαοτικές οντολογικές δυνάμεις θέλουν και επιθυμούν να εκβάλουν σε κάτι συγκεκριμένο όπως ο Άνθρωπος, ο Άνθρωπος θέλει και επιθυμεί να δομηθεί επάνω στις ήδη υπάρχουσες οντολογικές δυνάμεις. Άρα η μίμηση είναι μία κυκλική κίνηση η οποία ευθυγραμμίζεται παράγοντας διαρκώς νέες μορφές ζωής, νέους τρόπους ζωής. Όμως η μίμηση μας μεταφέρει ένα πολύ ουσιαστικό όσο και λησμονημένο μήνυμα: τίποτε δεν είναι σταθερό, όλα είναι μίμηση προσκαίρων εμφανίσεων μέσα από τις τροποποιήσεις της μίας οντολογικής δυνάμεως. Άρα ό,τι βλέπουμε και ατενίζουμε ουσιαστικά είναι μία Υπο-κειμένη οντολογική δύναμη.

Σε καιρούς λοιπόν παντελώς ξεχασμένους ξεχύθηκε τεράστια ποσότητα οντολογικής ενέργειας η οποία έκρυβε μέσα της σκοπούς, σχήματα, αιτίες και αποτελέσματα. Η Οντολογική αυτή ενέργεια αφανής και χαοτική άρχισε να μετασχηματίζεται σε κάτι το νέο: μεριζόταν σε μορφές και ουσίες, σε σχήματα και μονάδες: όμως ακόμα ευρισκόμεθα σε στιγμές όπου αυτή η οντολογική δύναμη αυτή είναι άχρωμη, άγευστη, ασώματη: οι πρώτες μορφές οι οποίες σχηματίσθηκαν μέσα από αυτή την επέλαση της οντολογικής δυνάμεως έγιναν οι δομές φιλοξενίας των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες προορίζονταν να εμφανίσουν τα όντα. Αυτές οι πρώτες μορφές εθεάθησαν με θαυμασμό και είναι οι Θεοί: όμως σε τίποτε οι Θεοί δεν είναι ανώτεροι από τους ανθρώπους: αυτή πραγματικά είναι μία κακή ανάμνηση, ψευδής και ανυπόστατη.Απλά είναι η πρώτη μορφή η οποία μιμείται την χαοτική κίνηση του όντος, επειδή είναι η πρώτη έγινε αντικείμενο θαυμασμού από την δεύτερη μορφή που είναι ο άνθρωπος: για αυτό και ο Αριστοτέλης προτάσσει το θαυμασμό στα Μεταφυσικά του διότι πώς αλλοιώς να εκφράσει την υφισταμένη γνώση του ότι κάθε μορφή μίμησης γίνεται αντικείμενο θαυμασμού από την επομένη μορφή μίμησης. Πράγματι ο Θεός μιμήθηκε καταπληκτικά την οντολογική πορεία των οντολογικών ριζωμάτων: ταξιθέτησε την οντολογική δύναμη, μετέφερε δύναμη στον άνθρωπο, οργάνωσε τον κόσμο, μετέφερε τις ιδέες της αρμονίας, της δημιουργίας, της εξέλιξης.

Γιατί η Ιθάκη δεν ταυτίζεται με τον Άδη;

 

Γιατί η Ιθάκη δεν ταυτίζεται με τον Άδη;

Ένα από τα πλέον σημαντικά μηνύματα τα οποία περνά ο Όμηρος στην Οδύσσειά του, είναι η μη ταύτιση του Άδου με την Ιθάκη. Η μη ταύτιση του κοινού τόπου θανάτου όλων των ανθρώπων με τον προορισμό του Νόστου του Οδυσσέως. Σε κάθε περίπτωση ο Όμηρος θα μπορούσε να θέσει τον Άδη ως μετέπειτα στάδιο της Ιθάκης. Εάν πράγματι ο Θάνατος ήταν κοινός για όλους, κοινός ως τόπος, κατάσταση, προορισμός. Άρα τι πραγματικά κρύβεται ( σε καθαρά οντολογική βάση  στην προτίμηση  του Ομήρου πρώτα να θέσει τον Άδη και έπειτα την Ιθάκη; Κυρίως γιατί;

Ας ξεκινήσουμε από την Προσωπική Οδδυσεϊκή δομή: Για πρώτη φορά παραδίδεται στην ιστορική ανθρωπίνη Γραμματεία το πρότυπο ενός ανεξαρτήτου, ενδελεχούς, πλήρως σκοποθετικού ανθρώπου, ο οποίος κινείται σε διακριτό νοητικό και αξιακό ρόλο σε σχέση με τους άλλους  ανθρώπους και το θεό, και τους θεούς: άρα ο Οδυσσέας αντιπροσωπεύει τον μοναδικό Άνθρωπο ο οποίος ακολουθεί την ατομική οντολογική του οδό έχοντας την πνευματική ικανότητα για αυτό, μιάς και καθοδηγείται από τη συμπαντική σοφία (Αθηνά): άρα η συμπαντική σοφία στον Όμηρο  είναι η ατομική Οντολογική νοστίζουσα πορεία του ανθρώπου προς την Ιθάκη του. Άρα δεν πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, δεν υπάγουν στον ίδιο τόπο, δεν έχουν όλα τα όντα κοινή  αρχή και κοινό τέλος.

Ο Άνθρωπος λοιπόν μπορεί όταν «πεθάνει» να μην υπάγει εκεί όπου υπάγουσιν οι άλλοι αλλά να ακολουθήσει την δική του ανεξάρτητη και αυτόνομη οντολογική οδό προς άλλους κόσμους και άλλες καταστάσεις, πέρα από την κοινή κατάληξη του Άδου, του Χάρου, του Κάτω κόσμου, της μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης, όλα αυτά αναιρούνται στην Οδύσσεια και στην αυτόνομη οντολογική πορεία του Οδυσσέα.

Συζητώντας για την διαφορά Ελλήνων και βαρβάρων σύμφωνα με το F.Saussure.

 

O F.Saussure αναλύει τον βάρβαρο :ώς τραυλίζοντα. Ώς τον άνθρωπο ο οποίος δεν δύναται (ώς ο Έλληνας) να ελέγξει τον Αέρα στο Νού του και να τον μετουσιώσει σε Φωνή Λόγου Γλώσσας και Ομιλίας: Άρα η διαφορά Ελλήνων και Βαρβάρων είναι βαθέως Πνευματική σε σχέση με τη δυνατότητα να κλεισθεί διά της Γλώσσης και να εκφρασθεί το Σύμπαν και η ανθρώπινη ζωή: οι Βάρβαροι δεν μπορούν να αρθρώσουν Λόγο άρα Γλώσσα και Ομιλία κατά τον τρόπο που το πράττουν και επεμβαίνουν διά της γλώσσης στη Ζωή οι Έλληνες. Για αυτό και ο Saussure συνδέει τον βάρβαρο με το λατινικό balbus: τραυλός.
Πολλά χρόνια νωρίτερα ο Σέξτος ο Εμπειρικός (Πρός Μαθηματικούς, VIII,11) θα επισημάνει οτι σημαίνον είναι η φωνή η οποία δηλώνει τα όντα (π.χ αυτός είναι ο Δίας ως φωνηματική λέξη ) σημαινόμενον είναι το Όν το οποίο δηλούται εξ ΄αυτής της φωνής (π.χ. το Όν: Δίας): Ο Σέξτος αναφέρει ότι οι βάρβαροι ούκ επαΐουσι (δεν κατανοούν) το σημαινόμενον για αυτό και δεν μπορούν να αποδώσουν το σημαίνον (η φωνή Δίας δεν οδηγεί στο Όν Δίας): ας σημειώσουμε ότι το στωϊκό τυγχάνον είναι το σημείο του Σέξτου.Εάν σκεφθούμε ότι το ρ.επαΐω έχει ώς ρ.το αΐω (ακούω) άρα σημαίνει ότι ακούω και καταλαβαίνω (επαΐων είναι ο ακούων και ο κατανοών) τότε η διαφορά Ελλήνων και Βαρβάρων είναι βαθέως οντολογική: οι Έλληνες εβάδισαν όλο το δρόμο της Γλώσσης: σημείωσαν τα Όντα και τα απέδωσαν ώς Λόγο Γλώσσα και Ομιλία ελέγχοντας την εξελικτική τους πορεία βάσει των ιδεών και αξιών που απέδωσαν στα Όντα: οι Βάρβαροι κοιτάζουν αχανώς το σύμπαν δεν μπορούν να το κλείσουν σε Λόγο Γλώσσα Ομιλία, τραυλίζουν και δεν κατανοούν τον τρόπο τον έλλογο ελέγχου διά της γλώσσης του Ανθρώπου και του Κόσμου ώστε να παραχθεί πολιτισμός, ο οποίος πολιτισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι πράξεις διά της σκέψης και επιστήμης όσων επιτάσσει η γλώσσα.

 Πώς κάποιος θα μπορούσε να κυβερνήσει  Πόλεις ή Βασίλεια τα οποία ζούσαν κάτω από τους δικούς τους νόμους  πρίν  κατακτηθούν.

 

Όπως ήδη έχω υποστηρίξει όταν  οι κατακτηθείσες περιοχές συνηθίζουν να ζούν κάτω από δικούς τους νόμους, ούσες ελεύθερες, υπάρχουν τρείς τρόποι σύμφωνα με τους οποίους μπορεί  να επικρατήσει κανείς σε αυτές. Ο πρώτος είναι να τις καταστρέψει. Ο δεύτερος είναι, ο ηγεμόνας να μεταβή προσωπικά σε αυτές τις περιοχές και να ζήσει εκεί. Ο τρίτος τρόπος είναι το  να επιτραπεί σε αυτές τις περιοχές να ζούν κάτω από τους δικούς τους νόμους, ως φόρου υποτελείς, θεσπίζοντας συγχρόνως μία κυβέρνηση αποτελούμενη από λίγους άνδρες οι οποίοι θα κρατούν την επικράτεια ευμενώς διακείμενη απέναντί σου Ηγεμόνα. Αυτός ο τελευταίος τύπος διακυβέρνησης, έχοντας κατοχυρωθεί από το Νέο Κυρίαρχο,  αποτελεί κοινό τόπο ότι θα είναι αδύνατο να επιβιώσει χωρίς την καλή θέληση  και την αναγκαία δύναμη αυτού του Ηγεμόνος, γι’ αυτό και θα πρέπει να γίνουν όλα τα αναγκαία ώστε αυτός να διατηρηθεί στην εξουσία. Η Πόλη η οποία έχει  επιλέξει να ζεί ως ελεύθερη κοινωνία, ευκολότερα θα συνεχίσει  να ζεί με αυτόν τον τρόπο εάν δραστηριοποιηθούν προς το σκοπό αυτό οι πολίτες της, υπό την προϋπόθεση ότι ο Ηγεμόνας επιθυμεί όλα αυτά και δεν έχει κάποια άλλα σχέδια στο μυαλό του.

Η σχέση της Παναγίας με τις Ομηρικές συλλήψεις.

 

Η σχέση της Παναγίας με τις Ομηρικές  συλλήψεις.

Η εισαγωγή της λατρείας της Παναγίας  Μαρίας στην χριστιανική θρησκεία, σηματοδοτεί την εισαγωγή της απαραίτητης θηλυκής (φυσικής) δυνάμεως σε μία θρησκεία. Από τα βάθη του χρόνου, από τα βάθη της Μινωϊκής πρώτης θρησκείας, η Φύση, ως σύνολο χαοτικών δυνάμεων οι οποίες μεταφέρουν δυνάμεις και ενέργειες απαραίτητες στην ανθρώπινη εξέλιξη και ιστορια, αυτή η Φύση μορφοποιούσε Θεές ως μεταφορείς Όντων και Κοσμικών προτύπων.

Η Παναγία αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η χριστιανική θρησκεία αποτελεί συνέχεια των μορφοποιήσεων των συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες μετατρέπονται σε θείες προκειμένου να  εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο γένος: παλαιός ο τρόπος, νέα η μορφή. Το ζητούμενο λοιπόν είναι πόσα πράγματα δανείζεται η μορφή της Παναγίας από τις προϋπάρχουσες θρσκείες (όταν ομιλούμε για προϋπάρχουσες θρησκείες εννοούμε όσα κείμενα  ομιλούν περί των θρησκειών (τα Ομηρικά έπη παραδίδουν ολοκληρωμένη   άποψη για το Ολύμπιον Θείον).

Μας έρχεται λοιπόν στο μυαλό μας η Αναδυομένη Αφροδίτη, η στιγμή της γενέσεως της Αφροδίτης, η οποία αναδύεται εκ του βυθού της Θαλάσσης. Η Αφροδίτη δεν γεννάται, μεθίσταται, απλά αλλάζει κατάσταση ύπαρξης: από τα βάθη της θαλάσσης, του χάους , της αγνώστου και περιπλεκομένης Φύσεως αναδύεται εις την διάστασίν μας. Πρόκειται λοιπόν για μία Μετάσταση, για μία απλά  Οντολογική αλλαγή ενός ήδη υπάρχοντος Όντος: διότι η Γυναίκα Είναι ο Άνδρας  Γίγνεται (όλοι θυμόμαστε τον Ηρακλή νεογέννητο στην κούνια να πνίγει τα φίδια δηλαδή τις πολλαπλές οντολογικές απολήξεις και επιλογές επιλέγοντας τον δικόν του Εαυτόν). Η Ελληνική κοσμοθέαση κατενόησε ότι η Μορφική Γυνή ήδη Υπό-άρχει υπό των αιωνίων μεταλλασσομένων οντολογικών δυνάμεων, άρα πάντα αυτές οι δυνάμεις υπάρχουσιν άρα πάντα η Γυνή υπάρχει, άρα απλά μεθίσταται, αλλάζει, μεταφέρεται από διάσταση σε διάσταση, μεταφέροντας τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες κτίζουν κόσμους και ανθρώπους.

Άρα η Μετάσταση της Αφροδίτης μεταφέρει τις συμπαντικές δυνάμεις της Θεάς στον παρόντα κόσμο, οι οποίες δεν γεννιούνται απλά ήδη Είναι και ως τέτοιες μεταφέρονται και στον κόσμο μας από τον προηγούμενο κόσμο, από τα βάθη (θάλασσα) του προηγουμένου κόσμου. Ώστε  η χριστιανική θρησκεία υιοθέτησε την ήδη αυτή υπάρχουσα οντικότητα των Ελλήνων κοσμοθεωριστών. Η Παναγία λοιπόν μετέστη, μεθίσταται, μεταφέρει τις δυνάμεις της Φύσεώς της στον επόμενο κόσμο, ώστε εκεί να μεταφερθούν οι δυνάμεις τις οποίες  σύμφωνα με την καινή διαθήκη και την ιερά παράδοση, της μετέφερε ο τριαδικός θεός. Υπεράνω όλων όμως ο χριστιανισμός υιοθέτησε την μετάσταση των Ελλήνων διότι έπρεπε να επιτύχει την οντολογική συνέχεια επί του συστήματός της.

Αναλύοντας την Ειρωνική μέθοδο του Σωκράτους.

 

Αναλύοντας την Ειρωνική μέθοδο του Σωκράτους.

Το ρ.είρω (ενώνω, συνδυάζω κλ.π) αποδεικνύει την οντολογική φύση της Ελληνικής γλώσσης. Οι λέξεις πλάσθηκαν προκειμένου να καταδείξουν την ήδη υφισταμένη οντολογική δύναμη και όχι για να δημιουργήσουν κάτι το νέο: Καμμία λέξη δεν εγέννησε έννοια ή πράξη, όλες αναφέρονται στο ήδη υπάρχον. Άρα ο Σωκράτης διά του είρω, της Ειρωνικής του μεθόδου, έπρεπε να κινήσει την ήδη οντολογικώς υπάρχουσα δύναμη της συνένωσης. Άρα ο Σωκράτης διά της Ειρωνικής του μεθόδου δεν εδημιούργησε κάτι καινούργιο: κανείς φιλόσοφος δεν εδημιούργησε κάτι το καινούργιο: απλά διά των λέξεων μετήλλαξαν και εφανέρωσαν μία νέα εκδοχή ήδη υφισταμένων κινήσεων και πραγμάτων.

Άρα ποιο ήδη υπάρχον πράγμα, έννοια, συμβάν, εφανέρωσε ο Σωκράτης διά της ειρωνικής του μεθόδου: η απάντηση δείχνει συμπαντικώς απλή: ο Σωκράτης μιμήθηκε τον Οντολογικό τρόπο σύμφυρσης των αντιθέτων: Το σύμπαν λοιπόν διαπράττει ειρωνεία όταν συνθέτει το πύρ και το ύδωρ, τον αέρα και την γαία. Ο κόσμος ειρωνεύεται όταν συνδέει το άρρεν και το θήλυ, τον ήλιο με τα φυτά. Όλα είναι ειρωνεία, ένωση αντιθέτων, σύμφυρση διαφορετικών πραγμάτων με σκοπό ένα νέο όν, μία νέα ζωή, μία νέα οντολογική πορεία και οδό.

Η Αντιγόνη ειρωνεύθηκε τον Κρέοντα όταν ένωσε τους αγράφους νόμους με τους γραπτούς, ο Οιδίποδας ήταν Είρων  όταν ένωσε την Οντολογική γνώση με την εμπειρική άμεση αισθητηριακή γνώση. Επειδή κάθε τέτοια ένωση μας φαίνεται παράξενη και κάποιες φορές παράδοξη επικράτησε το να συνδυάζουμε την ειρωνεία κυρίως με το γελοίο, αλλά ουδεμία σχέση  ενδογενής υπάρχει ανάμεσα στο γελοίο και στην ειρωνεία: η ειρωνεία είναι μία βαθυτάτη οντολογική πορεία συνένωσης των αντιθέτων ώστε να αποκαθίσταται η πραγματική γνώση του Όλου Όντος.

Ο Εμπεδοκλής ήταν ο μέγας Είρων Οντολόγος Φιλόσοφος.Διά της Φιλότητος ειρωνεύθηκε, ένωσε, τις ποικίλες συμπαντικές δυνάμεις του θερμού και του ψυχρού, του αερίνου και του υδατίνου, προκειμένου να παρουσιάσει το Όν ως όλον: ώστε μέσα από την Ολότητα να αποκαλυφθεί κάθε οδός και τρόπος του Όντος: άρα η  Ειρωνεία ως Ένωσις των Αντιθέτων ολοποιεί τα Όντα και αποκαλύπτει οδούς, τρόπους, έννοιες και σκοπούς.

Ο Σωκράτης διαμορφώθηκε ως Φιλόσοφος ως Πολίτης μέσα στην Πόλη. Τι σημαίνει πνευματικώς και πρακτικώς ολο αυτό; Σημαίνει εξαιρετική ταξινόμηση των πνευματικών και ηθικών δυνάμεων οι οποίες οργανώνουν τον Πολίτη μέσα στην Πόλη: Ο κόσμος του Αγαθού έγινε η μεγάλη δεξαμενή: μέσα από αυτήν την δεξαμενή αντλήθηκαν όλες εκείνες οι ιδέες και οι αξίες οι οποίες θεωρήθηκαν ως εσωτερικές δυνάμεις του ανθρώπου: αναφερόμαστε στο Καλό, το Ωραίο, το Ωφέλιμο, το Χρήσιμο. Όμως ο κόσμος των ιδεών θα πρέπει να εξωτερικευθεί, θα πρέπει οι εσωτερικές ιδέες  να γίνουν εξωτερικές ηθικές αξίες ώστε να μεταλλαχθούν σε αρετές, γεννώντας το τέλειο πρότυπο του Πολίτου σε μία ευνομούμενη Πόλη.

Ο Σωκράτης  είρει, ειρωνεύεται, ενώνει, συνδυάζει, ακριβώς τις ήδη  υπάρχουσες ιδέες και αξίες οι οποίες εκ του κόσμου του αγαθού ενυπάρχουν σε κάθε  άνθρωπο, με τις δυνητικές ηθικές πράξεις οι οποίες διά των αρετών θα  δέσουν τις ανθρώπινες πράξεις με τις ιδέες και τις αξίες μετατρέποντας τις ανθρώπινες πράξεις σε ηθικές διότι θα έχουν ως κίνητρο αγαθές ιδέες και αξίες. Άρα η σωκρατική ειρωνεία είναι η ένωσις των εσωτερικών ιδεών με τις εξωτερικές πράξεις, η ένωση του πνεύματος με την ηθική. Αυτό όμως ήταν κάτι το πολύ  δύσκολο.

Διότι η ιδέα του Ωραίου για κάποιους ήταν δεμένη με την δύναμη του ισχυροτέρου. Η δύναμη του καλού ήταν για κάποιους δεμένη με την ενέργεια των ισχυρών. Άρα ο Σωκράτης ως νέος Εμπεδοκλής επρεπε να  είρει, να ειρωνευθεί, να ενώσει, τις ιδέες του κόσμου  του Αγαθού (που όλοι έχουμε μέσα μας) με τις πρέπουσες ηθικές αξίες ώστε να παραχθεί ένας ωραίος Πολίτης σε μία Καλή Πόλη. Ο Κόσμος του Αγαθού είναι ο οδηγός ως ο πρώτος Είρων ώστε ο Σωκράτης να διεξάγει σωστά την Ειρωνική του συνδυαστική επέμβαση. Ο Κόσμος του Αγαθού συνδυάζει το σύνολο των ιδεών του με τον κόσμο της  αρμονίας και τον άνθρωπο της συμμετρίας, ο κόσμος του Αγαθού παράγει και εξωτερικεύει το ωραίο και το καλό ως συμμετρία και αρμονία. Άρα παρόμοια θα πρέπει να εργασθεί και ο Σωκράτης ώστε ο Άνθρωπος ως προτύπωση του κόσμου του Αγαθού να εξωτερικεύσει πράξεις αρετών προς ένα κόσμο και έναν Πολίτη αρμονίας και συμμετρίας.

Διαβάζοντας τον Πλωτίνο στους Ελευθέρους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού.

 

Διαβάζοντας τον Πλωτίνο στους   Ελευθέρους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού.

Δίδεται το Σχεδίασμα Β΄από τους  Ελευθέρους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού:

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Β'

                                          1
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου 'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

                                          2
Το Μεσολόγγι έπεσε την άνοιξη· ο ποιητής παρασταίνει τη Φύση, εις τη στιγμή που είναι ωραιότερη, ως μία δύναμη, η οποία, με όλα τ' άλλα και υλικά και ηθικά ενάντια, προσπαθεί να δειλιάσει τους πολιορκημένους· ιδού οι Στοχασμοί του ποιητή:

Η ζωή που ανασταίνεται με όλες της τες χαρές, αναβρύζοντας ολούθε, νέα, λαχταριστή, περιχυνόμενη εις όλα τα όντα· η ζωή ακέραιη, απ' όλα της φύσης τα μέρη, θέλει να καταβάλει την ανθρώπινη ψυχή· θάλασσα, γη, ουρανός, συγχωνευμένα, επιφάνεια και βάθος συγχωνευμένα, τα οποία πάλι πολιορκούν την ανθρώπινη φύση στην επιφάνεια και εις το βάθος της.

Η ωραιότης της φύσης, που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν τη χαριτωμένη γη, και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα τη χάσουν.

Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,
Κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλειούνε.

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,
Και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
Κι ολόλευκο εσύσμιξε με τ' ουρανού τα κάλλη.
Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ' έφθασε μ' ασπούδα,
Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·
Το σκουληκάκι βρίσκεται σ' ώρα γλυκιά κι εκείνο.
Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·
 Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Τρέμ' η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.

Σκέψεις επί του ποιήματος.

 

Ο Σολωμός –όπως ακριβώς και ο Πλωτίνος-ξεκινά από το γεγονός. Για αυτό εξάλλου το λόγο (όπως και ο Όμηρος) είναι τεράστιος Ποιητής: διότι δεν προσπαθεί να προσαρμόσει μία άλογη μεταφυσική στον κόσμο, αλλά ξεκινά από το Γεγονός ώστε να βοηθήσει τους Ανθρώπους να κατευθυνθούν με όπλο το Λόγο.

Ποιήματα του Μακιαβέλι.

 

Ποιήματα του Μακιαβέλι.

Τα τρίστιχα της φιλοδοξίας.

Η ομοιότητα των ιδεών και ακόμα και αυτών των λέξεων κάποιων εκθέσεων του Μακιαβέλι προς την κυβέρνηση της Φλωρεντίας από την Βερόνα  το 1509  θέτει τις δραματικές ημερομηνίες 26/11 και 7/12 ως  πιθανόν τις πραγματικές χρονικές στιγμές δημιουργίας  αυτών των ποιημάτων στο τέλος αυτού του έτους.

Σε άμεση σχέση με ό,τι πραγματικά συμβαίνει η πραγματική βαθύτητα του συναισθήματος καθώς  και η ιερά αγανάκτησις ως κεφάλαια σε αυτά τα ποιήματα, ξεπερνούν κάθε άλλη σύνθεση του Μακιαβέλι τουλάχιστον σε άπταιστη ομοιοκαταληξία. Σε ιδεολογικό επίπεδο, περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά του, καταδεικνύεται η συμπάθειά του για τον απλό και αθώο  λαό ο οποίος εξαναγκάζεται από τους κατακτητές να συμμετέχει σε πράξεις οργανωμένης εμπόλεμης βίας.

Αφιερωμένο στο Λουΐτζι Κουϊτσιαρντίνι.         

1.Λουΐτζι μιάς και έμεινες έκπληκτος από αυτό το τόσο καταπληκτικό συμβάν, το οποίο μάλιστα συνέβη στη Σιένα, θεωρώ ότι πλέον δεν αντιμετωπίζεις τον κόσμο σύμφωνα με αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύει.

4.Εάν πράγματι αυτή η αναφορά σε ξενίζει, κάτι το οποίο παραδέχθηκες μάλιστα στα γράμματά σου, τότε εμβάθυνε λίγο παραπάνω στην ανθρώπινη θνητή μοίρα.

7. Διότι από τον Ήλιο της Σκυθίας προς τον Ήλιο της Αιγύπτου, από το Γιβραλτάρ προς τις απέναντι ακτές, βλέπουμε πόσο πραγματικά επικρατεί  η παραβατικότητα.

10. Ποια επαρχία ή ποια πόλη μπορεί να ξεφύγει από  την παρανομία που επικρατεί; Ακόμα και τα χωριά και τα μικρά χαμόσπιτα είναι βυθισμένα στην παραβατικότητα. Παντού επικρατούν η πλεονεξία και η άκρατη φιλοδοξία.

13. Όταν ο άνθρωπος εμφανίσθηκε σε αυτόν τον κόσμο μαζί του εμφανίσθηκε η φιλοδοξία με την πλεονεξία: βέβαια εάν δεν υπήρχαν αυτές οι καταστάσεις οι άνθρωποι θα ήταν πολύ περισσότερο χαρούμενοι.

16.Μετά βίας ο Θεός έφτιαξε τα αστέρια, τους ουρανούς, το φώς, τα στοιχεία, ο άνθρωπος –κύριος τόσων πολλών πραγμάτων τέτοιας ομορφιάς-

19.Κατέπνιξε την υπερηφάνεια των αγγέλων και έχασε την θέση του στον παράδεισο.Ο Αδάμ και η Εύα υπέστησαν αυτή την κατάσταση επειδή δοκίμασαν το απηγορευμένο μήλο.

22.Όταν  μία κρυμμένη δύναμη (έπειτα από τη γέννηση των παιδιών τους, του Κάϊν και του Άβελ, καθώς ζούσαν ευτυχισμένοι υπό την σκέπη του πατρός τους, επίσης στη φτωχή κατοικία τους εξοικονομούσαν τα προς το ζήν με τον κόπο τους)

25….η οποία διατηρείται στον ουρανό ανάμεσα στα αστέρια, τα οποία περικλείει στην περιδίνησή του ο ουρανός- χωρίς σε καμμία των περιπτώσεων να είναιι φιλική προς τον Άνθρωπο.

Γιατί η Εργασία ανέστρεψε το κοσμικό είδωλο;

 

Γιατί η  Εργασία ανέστρεψε το κοσμικό είδωλο;

Τι πραγματικά σημαίνει και αντιπροσωπεύει η εργασία; Ας αντιμετωπίσουμε το όλο θέμα παραγωγικά. Το σύμπαν ως κίνηση πλανητικών δυνάμεων και ενεργειών εργάζεται. Κινείται, μεταφέρει δυνάμεις και ενέργειες, συντηρεί και δημιουργεί  κόσμους. Άρα η εργασία είναι κίνηση, συντήρηση, εξέλιξη και δημιουργία. Ο Εργάτης είναι η δύναμη και η ενέργεια η οποία προωθεί το σχέδιο του Όντος, του Είναι, του Σύμπαντος, του Ανθρώπου, της Κοινωνίας.

Η Φύση γύρω μας εργάζεται αενάως και αδιαλείπτως. Κινεί, δημιουργεί, αναπαραγάγει, εξελίσσει, μεταφέρει ποικίλες δυνάμεις, ενέργειες, κινήσεις. Άρα θα μπορούσαμε να ορίσουμε την εργασία ως κίνηση, μεταφορά, ολοκλήρωση, ποικίλων δυνάμεων και ενεργειών, οι οποίες εξελίσσουν ένα ολοκληρωμένο οντολογικό σχέδιο. Καλλίτερα. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως εργασία την ενεργό ολοκλήρωση ενός κεντρικού οντολογικού σχεδίου περί του κόσμου, του ανθρώπου, περί του όλου εμψύχου οντικού σύμπαντος.

Άρα η Εργασία αποτελεί υψίστη Οντολογική λειτουργία, η οποία μεταφέρεται και στα Όντα. Ο Άνθρωπος εργάζεται για να κινήσει εντός του τις συμπαντικές  δυνάμεις τις  οποίες δέχεται κάθε ημέρα. Για αυτό ο Σωκράτης θα αναφωνήσει: Μουσικήν ποίου και εργάζου. Επίσης το νοούν Υποκείμενο εργάζεται  προκειμένου να μεταφέρει τις φυσικές δυνάμεις προς όφελός του. Δημιουργεί γεωργία, αναπτύσσει την αλιεία και την κτηνοτροφία.

Αυτή όμως η Εργατική κίνηση καλύπτει όλους τους δημιουργικούς, πνευματικούς ψυχικούς και σωματικούς του ανθρώπου και της κοινωνίας. Άρα η Εργασία καθίσταται κεντρικός άξονας δημιουργίας του Ανθρώπου και της Ιστορίας του διότι η Εργασία αναδιανέμει και συνεχώς ταξιθετεί το σύνολο των παρεχομένων δυνάμεων δόμησης του Ανθρωπίνου κόσμου. Ο θεός της γένεσης εργάζεται για να δημιουργήσει τον  κόσμο, ο Δίας εργάζεται για να νικήσει τους Τιτάνες και τους Γίγαντες. Όλα είναι Κίνηση, Εργασία, δημιουργικότητα, αναδιανομή και ταξιθέτηση των παρεχομένων Οντολογικών δυνάμεων.

Πράγματι εάν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι η Εργασία εδημιούργησε τον κόσμο. Ο κεντρικός συμπαντικός Νούς εργάζεται αόκνως προς αυτήν την κατάσταση. Οι άνθρωποι εργάσθηκαν και διαμοίρασαν συμπαντικές δυνάμεις στη γή προκειμένου διά της θρησκείας, της φιλοσοφίας, να χαράξουν τα όρια του πολιτισμένου ανθρώπου και της Πόλης: οι Μινωίτες εργάσθηκαν και μετάφεραν συμπαντικές δυνάμεις στον πολιτισμό τους δημιουργώντας θρησκεία, πόλη, διάλογο με το σύμπαν ώστε μέσα από την αλληλομεταφορά φυσικών δυνάμεων να δομηθεί ο άνθρωπος, η πόλη, ο πολιτισμός. Οι θεοί τους μεταφέρουν πολύτιμες συμπαντικές δυνάμεις αναγκαίες για τη δόμηση του Πολιτισμένου ανθρώπου και της πόλης.

Η Εργασία λοιπόν αναδεικνύει τον πολιτισμό, τον νοούντα Άνθρωπο, την πόλη. Όχι τυχαία η εργασία του τρωϊκού πολέμου αναδεικνύει τον Άνθρωπο , την Πόλη, τον Ανθρωποκεντρικό πολιτισμό: η Εργασία του Πολέμου διακρίνει τις συμπαντικές εκείνες δυνάμεις οι οποίες θα κτίσουν την Ανθρωπίνη και Πολιτική προσωπικότητα και του Υποκειμένου και της Πολιτείας: η Εργασία ως δομική και δημιουργική μεταφορά οντολογικών δυνάμεων αποτελεί υψίστη οντολογική δημιουργία, για αυτό και ο Μάρτιν Χάίντεγγερ αφιέρωσε τόσες σελίδες στην έννοια του κτίζειν.

Ο Ησίοδος κατάλαβε κάτι το πολύ σημαντικό. Ο Όμηρος μέσα από την Μούσα του εργάσθηκε δημιουργικά και μετέφερε στη γή το πρότυπο του ωραίου ανθρώπου και της ωραίας κοινωνίας. Όλα αυτά μάλιστα βασίζονται στην εργασία: διότι ο Αχιλλέας (ε)οργ(α)ίζεται, κινεί την ψυχή του, αναδύει συναισθήματα πολύτιμα για την ανθρώπινη γνώση, κίνηση, προσωπικότητα, ιστορία. Ο Οδυσέας εργάζεται εκπληρώνοντας το νόστο του, αποδεικνύοντας ότι η εργασία με βάση το νού  και την κίνηση ολοκληρώνει τον άνθρωπο και τον οδηγεί προς το σκοπό του. Ας προσέξουμε όμως οι Εργάτες (Οδυσσέας και Αχιλλέας) διαχειρίζονται συμπαντικές δυνάμεις τις οποίες και μετατρέπουν σε συναισθήματα και σκέψεις, σε υλικά δόμησης της ανθρώπινης προσωπικότητας.

The Unique and Its Property Max Stirner.

 

files.libcom.org/files/Stirner%20-%20The%20Unique%20and%20Its%20Property.pdf

Θεωρούμε ότι πρόκειται για το πλέον Οντολογικό βιβλίο  το οποίο αποτυπώνει την γνησία Οντολογική Πορεία του Μόνου Ανθρώπου...

Yes, the whole world is haunted! -Only is haunted? -No, it itself haunts, it is eerie through and through, it is the changing apparent-body of a spirit; it is a phantasm. What else is a ghost but an apparent body, but an actual spirit? Now the world is "vain;' is "empty;' is only dazzling "appearance"15; its truth is solely the spirit; it is the apparent-body of a spirit. Look around near or far, a ghostly world surrounds you everywhere; you always have "apparitions" or visions. Everything that appears to you is only the appearance of an indwelling spirit, is a ghostly "phenomenon"; the world is to you only a "phenomenal world" behind which the spirit moves its essence. You "see spirits." Are you perhaps thinking of comparing yourself to the ancients who saw gods everywhere ? Gods, my dear modern, are not spirits; gods do not reduce the world to an appearance and do not spiritualize it. But to you the whole world is spiritualized and has become a mysterious ghost; so don't be surprised if you also find nothing but a phantasm in yourself Doesn't your spirit haunt your body, and isn't the former alone the true and the real, the latter only the "transitory, empty" or an "appearance"? Aren't we all ghosts, eerie essences, who await "deliverance" -that is to say, "spirits"? Since the spirit appeared in the world, since "the Word became flesh," since then the world has been spiritualized, enchanted, a phantasm. You have spirit, because you have thoughts. What are your thoughts ? -Spiritual essences. -And so not things ? -No, but the spirit of things, the main point of all things, their innermost aspect, their-idea. -So what you think is not just your thought ? -On the contrary, it is the most real aspect, what is really true in the world; it is the truth itself; if! only truly think, I think the truth.

Διδάσκοντας τη θεματική Έκθεση-Έκφραση. Ο συνδυασμός του μεταδομισμού και της παραγωγής ιδεών και γραπτού λόγου.

 

Διδάσκοντας τη θεματική Έκθεση-Έκφραση. Ο συνδυασμός του μεταδομισμού και  της παραγωγής  ιδεών και γραπτού λόγου.

Μαθητές και Εκπαιδευτικοί πλέον ευρίσκονται στην εποχή της ήδη προσφερομένης πληροφορίας. Αυτή η διαπίστωση είναι και γνωσιολογικής αλλά και ηθικής συνάμα φύσεως. Ας την προσέξουμε: Πλέον οι Μαθητές και οι Εκπαιδευτικοί ήδη είναι μέλη ενός νοητού κόσμου κοινής πληροφορίας, η κοινής δυνητικής προσφερομένης πληροφορίας. Είναι μέλη ενός κοινού κόσμου προσφοράς γνώσεων, ιδεών και αξιών. Άρα κατά το Σωκρατικό μοντέλο γνώσης, συζητούμε πώς ένας κόσμος κοινών πληροφοριών δύναται να μεταφερθεί στην παραγωγή λόγου, στην Έκθεση Έκφραση η οποία ζητεί από το μαθητή να αυτοεκφρασθεί.

Όλο αυτό είναι η επιστροφή του Σωκρατικού  μοντέλου: οι αρχές του Σωκρατικού μοντέλου είναι όμοιες με  τις σκεπτικές αρχές της Έκθεσης Έκφρασης. Εάν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι ο Σωκρατικός πνευματικός κόσμος διαθέτει πολλά κοινά με τον σημερινό πληροφοριακό κόσμο. Ο Σωκράτης  πρέσβευε την προΰπαρξη του ανθρώπου στον κόσμο του αγαθού. Ήδη οι μαθητές προσέρχονται στο σχολείο έχοντας αποκτηθείσα  γνώση μέσα από τον κόσμο της πληροφορίας. Ο Σωκράτης πίστευε ότι η Ατομική Εσωτερική γνώση πρέπει να μετατραπεί σε εξωτερική πολιτική ηθική πράξη διά των Αρετών. Το ίδιο όμως πρεσβεύουν και οι έφηβοι οι οποίοι επιθυμούν την εσωτερικώς αποκτηθείσα πληροφορία να την μετατρέψουν  σε ατομικό τους βίωμα ενταγμένοι σε δικές τους κοινωνικές ομάδες.

Άρα στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας θα πρέπει να διαχωρισθούν εννοιακά, ιστορικά, δομικά, οι θεματικές ενότητες του μαθήματος. Π.χ η θεματική ενότητα του βιβλίου θα πρέπει να δομηθεί αναλόγως. Στους μαθητές μπορεί να ανατεθεί ψηφιακή πλοήγηση με βάση την ιστορική διαχώριση. Να μάθουν για την μεταφορά της  γνώσης σε εποχές κατά τις οποίες δεν υπήρχε βιβλίο: να ερευνήσουν την πνευματική και κοινωνική προσφορά του βιβλίου όταν αυτό ανακαλύφθηκε. Μέσα από την παράδοση ηλεκτρονικών τόπων και βιβλιογραφικών παραπομπών δύναται ο μαθητής να κατανοήσει ότι όταν ο Γουτεμβέργιος προσέφερε με την τυπογραφία του άπειρες αγίες γραφές ουσιαστικά άλλαξε την πολιτιστική ροή του κόσμου: διότι πλέον δεν ήταν μόνον ο πάπας ο φορέας λόγου του Ιησού αλλά το σύνολο των πιστών είχε άποψη   για το λόγο του θεού, άρα το βιβλίο έγινε μέρος μίας μορφωτικής επανάστασης, ουσιαστικά έστρωσε το δρόμο στην μετατροπή της χριστιανικής πίστης  σε υποκειμενική εσωτερικότητα (Προτεσταντισμός): άρα γεννάται το βασικό επιχείρημα: το βιβλίο αντιπροσωπεύει τη γνώση η οποία μεταβάλλει ανθρώπους και εποχές.

Άρα η ψηφιακή εποχή ειδικά στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας κατά τρόπο θεματικό επαναφέρει το σωκρατικό μοντέλο μάθησης: οι μαθητές μέσα από την κριτική καθοδήγηση του διδασκάλου μπορούν να ενημερώνονται και ήδη να αποκτούν όλο εκείνο το υλικό το οποίο καλύπτει το θεματικό πεδίο της έκθεσης.

Στον ιστορικό, φιλοσοφικό, θεολογικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, οικονομικό, καθημερινό τομέα. Οι μαθητές στο μάθημα της  Έκθεσης ήδη διά των ψηφιακών εργαλείων θα πρέπει να προσέρχονται στις σχολικές αίθουσες ως ήδη γνωρίζοντες πολλές πληροφορίες για τη θεματική πρόταση που πρέπει να αναλύσουν. Βέβαια σε αυτό το σημείο επέρχεται η επιρροή του μεταδομισμού, η οποία εγγυάται την ενεργό και προσωπική δημιουργική γραφή των μαθητών.

Η εφαρμογή της σχολής του μεταδομισμού στο μάθημα της Έκθεσης Έκφρασης είναι αναγκαία  διότι μετατρέπει το μαθητή σε συνδημιουργό μέσα από την παραγωγή του του λόγου, και όχι απλούς αναπαραγωγούς υφισταμένων αντιλήψεων. Το σύνολο των μεταδομιστών καταλήγουν σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Υπάρχουν κεντρικές ιδέες και αξίες και δομές και έννοιες οι οποίες καθορίζουν την ιστορική, πολιτιστική και πολιτική εξέλιξη του ανθρώπου και του  κόσμου του. Αυτές ποικίλουν ανά εποχή αναλόγως των επικρατουσών ιδεών και αξιών. Το κοινό υπόβαθρο όλων αυτών είναι η κοινή έλλογος και ηθική ανθρωπίνη ταυτότητα.

Περί της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄λυκείου.

 

Περί της μείωσης των ωρών διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στην Α΄λυκείου.

Ας  ξεκινήσω αυτές τις σκέψεις  αναφέροντας κάτι το οποίο το έχω σημειώσει πάμπολλες φορές.  Δεν υπάρχουν ούτε Αρχαία Ελληνικά ούτε Νέα Ελληνικά. Μία ενιαία, διαχρονική, δομημένη Ελληνική γλώσσα υπάρχει. Η οποία είναι καθαρά  κυκλική στην σύλληψή της. Ξεκινά από την ονοματοθεσία συμπαντικών δυνάμεων, συνεχίζει με την λεξικοποίηση φυσικών δυνάμεων, έπειτα καταλήγει στον Άνθρωπο. Έχει η Ελληνική  πάμπολλες λέξεις για τον Άνθρωπο, αλλά προσοχή: σε σχέση με το Σύμπαν και τη Φύση: όλες οι Ελληνικές λέξεις είναι είτε μονές, διττές, ή τριττές, ή πολλαπλές στο νόημα: διότι ασχολούνται με τον Άνθρωπο ως τέτοιο, επίσης σε σχέση με τη Φύση και το Σύμπαν: όταν λοιπόν ο Όμηρος αναφέρει: νεφεληγερέτης Ζεύς, συνδέει τη δύναμη του συννέφου με την Ανθρωπίνη δύναμη: όπως το σύννεφο προκαλεί βροχή, ο Ελέγχων αυτά Δίας προκαλεί πράξεις: άρα όπως λειτουργεί η βροχή λειτουργεί και η πράξη: οι σκέψεις είναι τα σύννεφα που προκαλούν πράξεις, διότι ένας προσωποποιημένος ανθρώπινος θεός μας δείχνει ότι ένα  είναι η φύση με τον  Άνθρωπο.

Αυτά είναι τα «Αρχαία» Ελληνικά, τα οποία είναι νεώτατα: διότι ο Άνθρωπος, ο νέος, και σήμερα και πάντοτε,  έχει ανάγκη να προσδιορίζεται σε σχέση με τη Φύση, και το Σύμπαν: πρώτα πείσαμε τους Νέους μας ότι είναι ό,τι φαίνονται, αισθητηριακές μηχανές, μηχανήματα ελεγχόμενα, καταναλωτικά όντα: έπειτα καταργούμε σιγά-σιγά και σταθερά τα «Αρχαία» Ελληνικά. Βαθύτατα λυπούμαι. Η κατάργησις των «Αρχαίων» Ελληνικών σηματοδοτεί μία μεγάλη ήττα του Ελληνικού σχολείου. Το Ελληνικό σχολείο νικάται από την σύγχρονο καταναλωτική κοινωνία. Το σύγχρονο σχολείο καθοδηγείται από την σύγχρονο Ελληνική κοινωνία του life style, των πρωϊνάδικων, των διαφημίσεων, των reality show. Ενώ λοιπόν είναι στη φύση του σχολείου να διαμορφώνει το κοινωνικό και πολιτικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι, το σημερινό σχολείο ακολουθεί την πεπτωκυία μηχανιστική και υλιστική κοινωνία: διότι πρώτα η κοινωνία δηλώνει ότι δεν χρειάζεται τα «Αρχαία» Ελληνικά, διότι θέλει η κοινωνία σήμερα απλά μία γλώσσα ιερογλυφικής πρωτόγονης βασικής επικοινωνίας: τα «Αρχαία» Ελληνικά τα οποία οντολογικώς και ηθικώς εξελίσσουν τον Άνθρωπο, τα καταργεί αργά και σταθερά η ίδια η Ελληνική κοινωνία, και έπειτα μειώνονται ως ώρες διδασκαλίας στο σχολείο.

Η κοινωνία θέλει απλή επικοινωνία: λίγο πρίν την ολοκλήρωση της ψηφιακής  μαζοποίησης. Λές και όλα δουλεύουν και εργάζονται προκειμένου να συρρικνωθεί η γλώσσα και να χωρέσει στα κομπιούτερ: να γίνει pr, γκρ, φερ, φατ. Κρίμα. Η Ελληνική κοινωνία δεν θεωρεί πλέον  ότι ο Άνθρωπος Είναι ό,τι του λέγει και του διδάσκει η Γλώσσα για το Θεό, το Σύμπαν, τους Άλλους, τον Εαυτό του. Θεωρεί ότι ο Άνθρωπος είναι ό,τι του λέγει η τηλεοραση και το ψηφιακό συνονθύλευμα. Δυστυχώς ο Λόγος δεν ομιλεί, ο λόγος  του όλου  και της οδού συνεχείας μας. Απομονωμένοι στην υλική σπηλιά μας ζούμε με άρτους  και θεάματα, δεν έχουμε ανάγκη τη γλώσσα ως όχημα προς το Είναι και τις Αλήθειες συνεχειάς μας.

Ή ίδια η κοινωνία, ο τρόπος ζωής μας, η τηλεόραση που τόσο μας κατευθύνει, όλες αυτές οι πηγές δόμησης του ανθρώπου σήμερα, έχουν καταργήσει τα «Αρχαία» Ελληνικά: το σύνολο των καταστημάτων φέρουν ξενικούς τίτλους, το σύνολο των τηλεοπτικών εκπομπών επίσης, κάποιοι είναι managers αλλά όχι διευθυντές, κάποιοι άλλοι contrarontai αλλά δεν ερίζουν κ.λ.π. Το λεξιλόγιο δημοσίων προσώπων είναι στα όρια του ευτελούς, εντός της  βουλής των Ελλήνων καιρό τώρα έχει καταργηθεί η  «Αρχαία» Ελληνική γλώσσα. Σκάσε αντί για παύσε, λαμόγιο αντί για ιδιοτελής και ευήθης και ούτω κάθε εξής.

Απόσπασμα απο το υπό έκδοσιν βιβλίον μου: ο Μακιαβέλι και ο Τίτος Λίβιος.

 

Περί της θρησκείας των Ρωμαίων.

Αν και ο Ρωμύλος θεωρείται ως ο καθεαυτός οργανωτής της Ρώμης, η Ρώμη μάλιστα σαν καλή κόρη σε αυτόν οφείλει τη γέννησή της και την όλη εξέλιξή της, οι δυνάμεις που κινούν την ιστορία επειδή έκριναν ότι όλα όσα έκανε ο Ρωμύλος δεν αντέχουν πλέον στο πέρασμα του χρόνου, οι θεσμοί που αυτός εισήγαγε δεν επαρκούσαν για την πορεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτές οι δυνάμεις λοιπόν παρότρυναν τη Σύγκλητο να εκλέξει το Πομπήϊο Νουμά στη θέση του Ρωμύλου ως διάδοχό του, άρα όσα είχε παραλείψει να πράξει ο Ρωμύλος αργά ή γρήγορα θα τα έφερνε προς πραγμάτωση ο Πομπήϊος Νουμάς. Ο Πομπήϊος Νουμάς συνάντησε έναν εξαγριωμένο όχλο και πράγματι προσπάθησε να τον φέρει υπό την κοινωνική ισχύ των νόμων και της κοινωνικής υπακοής ώστε να επιτευχθεί η πρακτική της ειρήνης, η επιστροφή στη θρησκεία ως θεσμό απαραίτητο προκειμένου να διατηρηθεί ο πολιτισμός και η καλλιέργεια των ανθρώπων, τα οργάνωσε μάλιστα όλα αυτά κατά ένα τέτοιο τρόπο ώστε για πολλούς αιώνες να μη φοβούνται τόσο το θεό όσο τους θεσμούς της Πολιτείας, κάτι που διευκόλυνε κάθε επιχείρηση της Συγκλήτου ή όσα οι ισχυροί και δυνατοί Ρωμαίοι πολίτες  είχαν στο μυαλό τους να πράξουν και να εφαρμόσουν. Όποιος τελικά ασχοληθεί με τις άπειρες αντιδράσεις του Ρωμαϊκού Λαού (έχουν εκτιμηθεί από τους ειδικούς) συλλογικά αλλά και καθενός ξεχωριστά και ατομικά, όταν ο Λαός αποφάσιζε και έπραττε κάποια πράγματα από μόνος του, θα φανεί ότι αυτού του είδους ο Λαός φοβόταν περισσότερο τη μη τήρηση των όρκων παρά την παραβίαση των νόμων, όπως πράττουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι φοβούνται περισσότερο το θεό παρά τους ανθρώπους, κάτι που είναι φανερό στο παράδειγμα του Σκιπίωνα αλλά και του Μανλίου Τορκάτου, διότι μετά την ήττα των ρωμαϊκών στρατευμάτων στις Κάννες, πολλοί ρωμαίοι πολίτες είχαν συγκεντρωθεί σε διάφορα μέρη τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι, έχοντας ήδη πάρει την απόφαση να εγκαταλείψουν τη Ρώμη και την Ιταλία και να καταφύγουν στη Σικελία. Όταν ο Σκιπίωνας πληροφορήθηκε αυτά τα πράγματα που συνέβαιναν έτρεξε να συναντήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους κρατώντας γυμνό το ξίφος στο χέρι του, τους υποχρέωσε μάλιστα να ορκιστούν ότι δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Ο Λούκιος Μάνλιος, ο πατέρας του Τίτου Μάνλιου, ο οποίος αργότερα ονομάσθηκε Τορκάτος, κατηγορήθηκε από το Μάρκο Πομπώνιο, έναν από τους εκπροσώπους των Πληβείων: πρίν την ημέρα που ορίσθηκε ώστε να εκδικασθεί η κατηγορία αυτή ο Τίτος πήγε να συναντήσει το Μάρκο και τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει εάν δεν απέσυρε την κατηγορία ενάντια στον πατέρα του, υποχρεώνοντάς τον να ορκισθεί ότι θα το πράξει αυτό, ο Μάρκος τρομοκρατημένος από το σπαθί που έφερε ο Τίτος απέσυρε τις κατηγορίες από το πρόσωπο του Λουκίου. Ώστε λοιπόν οι πολίτες οι οποίοι ούτε η αγάπη για την πατρίδα τους αλλά ούτε και ο σεβασμός για τους νόμους της ήταν σε θέση να τους κρατήσουν στην Ιταλία , τελικά έμειναν στον τόπο τους παρακινημένοι από την αναγκαστική τήρηση ενός όρκου που αναγκάστηκα και έδωσαν , ο Μάρκος μάλιστα ο Πομπώνιος εξαφάνισε το μίσος που έτρεφε για το Λούκιο Μάνλιο λόγω του τραυματισμού που του είχε προκαλέσει ο γιός του, θεώρησε ότι αποκαταστάθηκε η τιμή του και ανανέωσε τους όρκους εμπιστοσύνης του. Βέβαια όλα αυτά προέκυψαν από τη θρησκεία και την πίστη σε αυτή τη λατρεία που είχε εισαγάγει ο Πομπήϊος Νουμάς στην Πόλη της Ρώμης. Αυτός ο οποίος προσεκτικά και ενδελεχώς θα μελετήσει την ιστορία της Ρώμης, θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει σε ποιο βαθμό η θρησκεία βοήθησε στο να χειραγωγηθούν τα στρατεύματα καθώς αυτή επανένωσε τους Πληβείους, καθοδήγησε τους ανθρώπους προς το καλό και σύνδεσε την αδυναμία των ανθρώπων με την πραγματική αισχύνη.

Η Οντολογική θέση της Γυναίκας στην Αρχαία Αθήνα.

 

Η Οντολογική θέση της Γυναίκας στην Αρχαία Αθήνα.

Θεωρείται ότι η Γυναίκα στην Αθηναϊκή κοινωνία  των κλασσικών χρόνων  ήταν κατώτερη της θέσεως του Ανδρός. Η άποψη αυτή, όπως και πολλές άλλες είναι εντελώς ανιστόρητη υπό την έννοια ότι μεταφέρει σημερινά κριτήρια σε εκείνη την τόσο μακρινή σε εμάς  εποχή. Η Γυναίκα στην Αθηναϊκή κοινωνία κατείχε την Οντολογική Εστιακή της θέση ως Κέντρο της παραγωγικής ζωής. Διά της Γυναικός (Εστίας) μεταφερόταν στην Αθηναϊκή κοινωνία η ζωή, η Φύση, η Συνέχεια, το Όλον. Το λογικό λάθος το οποίο συμβαίνει  είναι το ότι δεν υπολογίζεται στη σημερινή εποχή ο τρόπος κατά τον οποίο έβλεπαν και αξιολογούσαν τη θήλεια και άρρενα δύναμη οι Αθηναίοι του 5^ου α.κ.χ. Οι Αθηναίοι των κλασσικών χρόνων δεν εννοούσαν κοινωνία ό,τι εμείς  εννοούμε σήμερα ως κοινωνία, επίσης ζούσαν σε ένα συμπαντικό περιβάλλον το οποίο εμείς έχουμε απολέσει μιάς και το σημερινό κοινωνικό μας περιβάλλον είναι  τελείως μαζοποιητικό και μηχανιστικό.

Σήμερα η κοινωνία ενώνει τους ανθρώπους ενώπιον των κοινών αγαθών τα οποία δύναται να αποκτήσει ένας άνδρας και μία γυναίκα εάν εργάζονται. Σε μία κοινωνία όπως η σημερινή όπου η ύλη έχει αποθεωθεί, ο άνθρωπος έχει αποκοπεί από τις συμπαντικές καταβολές του, επίσης όλοι χρειάζονται πλούτο για κατανάλωση συσσωρευμένοι στις άλογες πόλεις, σε μία τέτοια κοινωνία η γυναίκα έχει απολέσει τη συμπαντικότητά της και ο άνδρας της το διαστασιακό δομικό του ρόλο. Η λύση βέβαια είναι η άκριτη ισότητα διότι αλλοιώς θα υπήρχαν  ανείπωτες κοινωνικές εκρήξεις.

Όμως στην κλασσική Αθήνα η γυναίκα διατηρούσε την Εστιακή συμπαντική της θέση. Στις πορείες στις μεγάλες εορτές (προς τιμήν της Αθηνάς, της Δήμητρας κ.λ.π) οι Αθηναίες γυναίκες μετάφεραν πέπλα και άλλα αντικείμενα των θεών και σχεδόν εθεωρούντο ως αντιπρόσωποι των θεών επί της γής. Άρα οι Αθηναίες γυναίκες εθεωρούντο ως η έμψυχος ροή των συμπαντικών δυνάμεων επί της γής. Εάν σκεφθούμε ότι το επάγγελμα της μητέρας του Σωκράτους επηρέασε τη φιλοσοφία του, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πόσο πολύ οι αρχέγονες  γυναίκες των Αθηνών μετέφεραν ανώτερες δυνάμεις στους οικείους τους διότι ήταν η Εστία επί της οποίας εφιλοξενούντο οι συμπαντικές δυνάμεις πρίν διά της ανδρικής δυνάμεως δομήσουν την Ανθρωπίνη Πολιτεία.

Θα μπορούσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε την παράλληλη πορεία των γυναικών και των ανδρών στην Αθήνα  των κλασσικών χρόνων: οι γυναίκες μετέφεραν τα συμπαντικά  υλικά ως  φύση (κτίζοντας στο μυαλό των ανθρώπων την Πόλη των αρετών και των αξιών)  προικίζοντας το ανδρικό μυαλό προκειμένου να δομήσει αυτή  την Πόλη στην βιωματική πραγματικότητα.

Στην Ελένη του Ευριπίδου η Θεονόη είναι η Ειδώ, αυτή που μεταφέρει τις συμπαντικές δυνάμεις επί της γής: η ίδια η Ελένη μεταφέρει τις Ωραίες δυνάμεις στους ανθρώπους. Η Περσεφόνη καθορίζει τις θείες ισορροπίες. Η Διοτίμα είναι η συμπαντική γυναίκα στο Συμπόσιο του Πλάτωνος, οι εταίρες μετέφεραν το σύνολο των ιδεών στους εμπόρους και ταξιδευτές αναπαράαγοντας τη σοφία του κλεινού άστεως.

Εκπαίδευση για την ιδιότητα του Παγκοσμίου Ενεργού Πολίτου.

 

Επιστημονικό Συνέδριο  (ΙΕΠ).

Τίτλος: Εκπαίδευση για την ιδιότητα του Παγκοσμίου Ενεργού Πολίτου.

Βασίλειος Μακρυπούλιας

Δρ.Φιλοσοφίας, Σ.Ε.Φιλολόγων Λέσβου.

vasilios888@yahoo.gr

Περίληψη εισηγήσεως.

Τίτλος: Η συμβολή του σχολείου στη διαμόρφωση ενός γνωστικού και ηθικού ενεργού πολίτου-μαθητού.

Εισερχόμενο το σχολείο στην ψηφιακή εποχή, αποκτά έναν πολύτιμο σύμμαχο. Μαζί με το παραδοσιακό κείμενο (το οποίο ήταν η γέφυρα ανάμεσα στον εκπαιδευτικό και στο μαθητή)  τώρα υπάρχει επίσης το εικονικό υλικό των ψηφιακών εργαλείων (διαδραστικοί πίνακες). Μέσα από την ολιστική adhoc(εν στιγμή) προβολή διαχρονικών και διαθεματικών εικόνων (ας θεωρήσουμε ένα εικονικό ψηφιακό γράφημα το οποίο δείχνει τη Ρώμη, το Βυζάντιο, τη Δύση διαχρονικά στην ίδια εικόνα με διαφορετικούς χρωματισμούς ώστε οι μαθητές να κατανοήσουν ότι ο ίδιος χώρος παρήγαγε μοντέλα ανθρώπινα και κοινωνικά αν και έμεινε ως χώρος ίδιος)  οι μαθητές δύνανται να αποκτήσουν  μία καθολική, διαχρονική, σφαιρική γνώση των διηνεκών ιδεών και αξιών οι οποίες εκίνησαν, εξέλιξαν, θα συνεχίσουν να κινούν και να εξελίσσουν, τον Άνθρωπο, τον κόσμο. Σύμφωνα με όλα αυτά οι μαθητές κατανοούν την Ενικότητα του Κόσμου και του Ανθρώπου (εννοιακώς) , την διαχρονικότητα των ιδεών (του καλού, του ωραίου)των αξιών (συμπαθείας, συνεργασίας, κοινωνικότητας) αντιλαμβάνονται  ότι σταδιακά οι άνθρωποι του σήμερα ως σκυτάλη παραλαμβάνουν αυτές τις αέναες διαχρονικές ιδέες και αξίες (οι οποίες έκτισαν τον κόσμο και δημιούργησαν τον προσωπικό άνθρωπο) έχοντας την αποστολή να προχωρήσουν τον κόσμο και τον Άνθρωπο περαιτέρω: Προβάλλοντας την εικόνα της Δύσης, χρωματίζοντας με διαφορετικό χρώμα την κάθε εποχή, οι μαθητές καταλαβαίνουν ότι ο Άνθρωπος της δύσης προχώρησε από το σωκρατικό μοντέλο του νοήμονος ανθρώπου στο κληρονομηθέν βυζαντινό μοντέλο του χριστιανικού προσώπου το οποίο αντιλαμβάνεται τον Κόσμο ως πεδίο δράσης των πνευματικών και ηθικών αξιών: Οι μαθητές καταλαβαίνουν ότι η Έννοια του Θεού, του Κράτους, ένωσε τον κόσμο κάτω από κοινές ιδέες και αξίες, οι άνθρωποι της μεταδιαφωτιστικής Ευρώπης (η οποία με διαφορετικό χρωματισμό προβάλλεται στον διαδραστικό πίνακα) έχουν σκέψεις, ιδιότητες, σκοπούς: η πίστη του Κοινού Λόγου ενώνει τους Ανθρώπους και τους καθιστά μέλη ενός Οικουμενικού Λογικού Κόσμου: όμως οι Έλλογοι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν όλα όσα οι προηγούμενες ιστορικές εποχές εξέλιξαν: την εφαρμογή λογικών αρχών στον Άνθρωπο του σήμερα, στον Κόσμο και στο Περιβάλλον: διότι ο Έλλογος άνθρωπος όπως εξήλθε από την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό και σήμερα καλείται να δώσει σε παγκόσμια βάση το λογικό του αποτύπωμα, θεμελιώνοντας έναν κόσμο λόγου, ευημερίας, ισότητας και οικουμενικής ευδαιμονίας υπό τον Κοινό Λόγο. Το σχολείο πλέον μπορεί να προσφέρει αυτή τη διαθεματική και διαχρονική εκπαίδευση ώστε να γίνει κατανοητό ότι οι ιδέες και οι αξίες που έκτισαν τον κόσμο μας και τον Άνθρωπο του Προσώπου, μεταφέρονται, στους νέους του σήμερα οι οποίοι θα πρέπει να οραματισθούν τη δική τους προσφορά στην οικοδόμηση ενός κόσμου που θα στηρίζεται στον Κοινό λόγο, στην Κοινή ηθική πράξη σε σχέση με τον  Άνθρωπο και το περιβάλλον, διότι πλέον έχει γίνει αντιληπτό ότι η οικουμενικότητα του Νοός οδηγεί στην οικουμενικότητα της ενεργού πράξεως ενεργών πολιτών οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι ο Κοινός Λόγος θα ολοκληρώσει το ταξίδι του όταν εγκαθιδρύσει μία παγκόσμια κοινωνία Λόγου και λογικών πολιτών.

Λέξεις  κλειδιά: λόγος,  καθολικές έννοιες, εικόνα, ενεργός πολίτης, οικουμενικότητα. 

 

1. Η έννοια των καθολικών αρχών.

Η πορεία προς τον ενεργό πολίτη περνά από την κατοχύρωση των καθολικών αρχών οι οποίες θα πρέπει να διέπουν την σκέψη και την πράξη του ανθρώπου ο οποίος θέλει να προσφέρει στον εαυτό του και στους άλλους με σκοπό ένα καλύτερο κόσμο. Ο Ηράκλειτος είναι ο φιλόσοφος ο οποίος συζήτησε πώς ο Λόγος είναι ο Νόμος του Όντος, η συνεκτική και ρυθμιστική αρχή, η συνθετική  και συμφιλιωτική ουσία  του κόσμου (Κωσταράς, 1995, σελ.196). Ώστε οι Άνθρωποι ενώνονται έναντι ενός κοινού Γίγνεσθαι και Είναι, στη ροή των οποίων μπορούν ως νοήμονα όντα να έχουν ενεργό ρόλο. Εάν λοιπόν ο Λόγος του Γίγνεσθαι και του Είναι δημιουργεί έναν Άνθρωπο Έλλογο σε Ένα κόσμο Λογικό, οι μαθητές σήμερα, επείγει να κατανοήσουν την έλλογη κληρονομιά που φέρουν, συνεχίζοντας τις αέναε προσπάθειες για την οικοδόμηση του Λογικού Ανθρώπου σε ένα Δίκαιο Κόσμο. Διότι το πρώτο τέκνο του Λόγου είναι η Δικαιοσύνη.