Διδάσκοντας το Πλατωνικοσπήλαιο (Αρχαία Ελληνικά Κατεύθυνσης γ΄λυκείου):

Αντιγράψτε και πατήσθε στο  σύνδεσμο:https://doc-0o-ak-apps-viewer.googleusercontent.com/viewer/secure/pdf/g0agpn3im71t7brlqknaunoc63d5pj2d/h4s0leevtnkau31jn8rl7rcf1vqfsq0f/1762343400000/drive/17204463764610694879/ACFrOgBjxM9q3tuq7a7dBKx0Jq9cdTgeIhPqDxHuw4X5n7e4KK-6ZdsL-2JkpVQ8Pi-DvpR9pFx5O5eGjMuBzkWzC31HH83mlAXD_xzC0eWNOP2HQh0Bajoaokcyql2WqN9CvGW-z2tWv2C78YWW6pHhoByOVPTyk_3ci3IwcYqcl0DtioinQoQaHopGTvrxtPJF0Uh8lhSWV983f6WtT0Z0cx9P9S9ZdsJYWIKLzVh6rSXhS1gnKze4kTFDGIHKVGhu7verhWfefyM74W9M?print=true&nonce=2523e38go4g1o&user=17204463764610694879&hash=k01n6e8cb6jdjtabn699re76qr4q4d19

Θρησκεία και πολιτική: οι δύο πυλώνες του σημερινού κόσμου.

 

Θρησκεία    και πολιτική: οι   δύο  πυλώνες    του  σημερινού  κόσμου.

Η Ανθρώπινη Ιστορία  είναι η Ιστορία των παραγομένων κύκλων: ο Άνθρωπος από την  στιγμή κατά την οποία   ανεκάλυψε   τη μορφή των θεών  και του Εαυτού του,   από   την στιγμή κατά την οποία  ανάμεσα στο  «δημιουργό» θεό και στον  Έλλογο   Εαυτό  του (ως εξλισσόμενο  μέγεθος)έκλεισε  τη Φύση  (ως   οντολογική αναπαραγωγή συνεχών  δυνάμεων) από αυτή τη στιγμή  ο Άνθρωπος σταθεροποίησε τη  διάστασή  του  ως     το μέγεθος   ενός κύκλου:  ο  Οποίος ως    ανακυκλωτικό  μέγεθος  στηρίζεται στις  ίδιες απαράλλαχτα   δυνάμεις,  οι οποίες  απλά ανα εποχή αλλάζουν και τροποποιούν  την  εμφάνισή  τους,την μορφή τους, όμως η  ουσία τους είναι ακριβώς  η ίδια.

Άρα  όλες  οι εποχές της Ανθρώπινης Ιστορίας εμπεριέχουν τις  ίδιες  δυνάμεις, τις ίδιες ενέργειες, οι οποίες απορρέουν  από το Θεό  (κεντρικό Νού)  διά της  Φύσεως(ως  του  συνόλου των  ιδεών  και  των αξιών που προκύπτουν  από   τα   τέσσαρα   στοιχεία (γή, αήρ,   ύδωρ, πύρ)  προς  τον Άνθρωπο(ως τον Έλλογο  και Ηθικό εκφραστή των στόχων  που έχει ο Θεός  για αυτόν τον κόσμο.

Όμως    όλοι  οι  κύκλοι  της ανθρώπινης   ιστορίας, ως κύκλοι  δεν παραμένουν ακίνητοι. Υπάρχει μετακίνηση  αλλά ως  κυκλικός τρόπος όλων  των μεγεθών  τα  οποία εμπεριέχονται  στους  κύκλους:είναι μύθος  ,ψέμμα   τέλος πάντων, ότι ο θεός παραμένει  ακίνητος. Εντός του κύκλου όλα τα μεγέθη  κινούνται(Θεός  φύση   Άνθρωπος )ως  μεγέθη  μίας   υποσυνολικής οντολογικής  δυνάμεως  απορρεούσης σε τρία διακριτά  κομμάτια: άρα η  κάθε εποχή στην Ανθρωπίνη Ιστορία για να   δομηθεί  θέλει: πρότυπο   Θεού,πρότυπο  Φύσης, πρότυπο Ανθρώπου.

Όταν η  Κωνσταντινούπολη  αλώθηκε   από   τους οθωμανούς   του μωάμεθ  στον τότε πολιτισμένο κόσμο είχαν κληρονομηθεί και  είχαν ανθίσει δύο σημαντικές  δομές (οι  οποίες εναλλάσσονταν,πότε    ως  πολιτικές  και  πότε ως  θρησκευτικές): η θρησκεία  και η πολιτική: στον κύκλο βέβαια της  οντολογικής   ανθρωπίνης  Ιστορίας  αυτό    μόνον τυχαίο    δεν είναι:  η  θρησκεία  ανανεώνει το θεό η  πολιτική τον   άνθρωπο ώστε  στον   κύκλο του όλου  ο  θεός διά της φύσεως    συνεχώς να  συναντά τον Άνθρωπο (στη θέση της  φύσεως κατασκευάσθηκε το κράτος ώστε να υπάρχει αποθετήριο δυνάμεων   όμοιο με τη   φύση):από τα αρχαία μάλιστα χρόνια οι δομές της  θρησκείας  και   της πολιτικής ξεχώρισαν ως  δομές  προώθησης  τύπου θεού και   ανθρώπου: δεν   είναι   τυχαίο   ότι η  Οδύσσεια  είναι η    προσπάθεια  του  Ομήρου   να   ξεχωρίσει  τους ρόλους    θεών και   ανθρώπων    προκειμένου  ο     κόσμος  να πορευθεί με  διακριτούς θρησκευτικούς  και   πολιτικούς   ρόλους.

Τη  δουλειά    του  Ομήρου   στα νεώτερα  χρόνια    φυσικά  την  ανέλαβε μία ομάδα «ποιητών» με την ετυμολογική  σημασία  του  όρου, εκ   του  ποιώ,  πράττω:  Ο Καρτέσιος ανέλαβε   το δύσκολο  έργο να βοηθήσει  τον άνθρωπο  να   βάλει τα  όρια ανάμεσα σε  αυτόν και  στο θεό.  Ξαφνικά η   φύση  άρα ο κόσμος άρα το  κράτος άρχισε  να θεωρείται    διττώς (διά   της   αμφιβολίας): μπορεί να ισχύει  αυτό μπορεί  και το  άλλο:    οι    Ευρωπαίοι ήξεραν ότι η βυζαντινή  κληρονομιά είχε πολύ θεό   και  δεν το  ήθελαν,  εξάλλου  ο χριστός  της   δύσης  είχε πάμπολλα παγανιστικά κελτικά   χαρακτηριστικά,  ενός μακρινού  θεού και ενός ανθρώπου   διά του   λόγου όλο  και  περισσότερο  ικανού      να    διαχειρισθεί   τη  γή. Ο  Χόμπς προχώρησε τα πράγματα μπροστά:ήξερε ότι η θρησκεία έπρεπε να μετριασθεί έπρεπε ο Άνθρωπος να γίνει δυτικός ευρωπαίος πρωταγωνιστής: άρα ο άνθρωπος αναμφίβολα κληρονομεί θεία δύναμη (εκ του θεού και του διαβόλου) διά της Φύσεως (κράτους) την περνά στη γή και ο Λεβιάθαν αλλά και ο καλός  αμνός   (διαλέγετε  και παίρνετε)  ωρίμασε  τη Δύση η οποία επιτέλους κατάλαβε ότι ο θεός ως   σύμβολο μπορεί να υπάρχει (θρησκεία συμβόλου θεού) αρκεί ο   Άνθρωπος να φτιάξει  ένα ισχυρό κράτος: ουσιαστικά εκ του θεού της μεταβυζαντινής δύσης εκλάπησαν δυνάμεις διά  της φύσης ήλθαν  στον άνθρωπο  και  από  εκεί η πολιτική γιγαντώθηκε διότι ξεκινούσε  η ανθρωπίνη ηγεμονική περίοδος:   ο Λούθηρος   έδωσε   τη χαριστική βολή: ο  Θεός είναι Αλλού  και μόνον διά  της Πίστεως  είναι ε δώ. Άρα  ο Άνθρωπος  μόνος   επί της γής, διά της Επιστήμης, βιομηχανίας, τεχνολογίας  έπρεπε να κυβερνήσει  τον Εαυτό   του, τους άλλους και  τον  κόσμο.

Παρουσιάζοντας την εποχή του Ιουστινιανού και του Ηρακλείου στην Ιστορία β΄γυμνασίου.

file:///C:/Users/levnono/Downloads/4%CE%BF%20%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%20%CE%99%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82%20%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82%2029%20%2010%20%202025%20(1).pdf

Η διδασκαλία μου στην Ιστορία της β΄γυμνασίου στο κεφάλαιο του Ιουστινιανού και του Ηρακλείου στο 4ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης. 

Η ψηφιακότητα ως η σύζευξη καπιταλισμού και προλεταριασμού, ή ως το τέλος του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.

 

Η ψηφιακότητα ως η σύζευξη καπιταλισμού  και προλεταριασμού, ή ως το τέλος του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.

Το διαδίκτυο παραμένει ένα «βιομηχανικό» τεχνολογικό προϊόν. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (facebook, instagram, tik tok, email, κ.λ.π) παραμένουν «βιομηχανικά προϊόντα, τεχνολογικά προϊόντα. Σε κάθε περίπτωση υπακούουν στην μακρινή λογική της πρώτης βιομηχανικής επαναστάσεως, τότε  που η μηχανή εισέβαλε στην ζωή των ανθρώπων, απομακρύνοντας τον άνθρωπο  από το φυσικό τρόπο ζωής και παραγωγής, εισάγοντας τον αστό άνθρωπο, τον εργάτη άνθρωπο, οι οποίοι πλέον ζούσαν στις πόλεις σε σχέση με τη βιομηχανική παραγωγή, τις πολυκατοικίες, τα εργοστάσια κ.λ.π.

Τα βιομηχανικά προϊόντα επωλούντο, επωλούντο προκειμένου να φέρουν κέρδος στους αστούς βιομηχάνους. Επάνω στο πανάκριβο εμπόριο των προϊόντων του χάλυβα, του σιδήρου, του χαλκού, επάνω στο πανάκριβο εμπόριο του μεταπραττικού εμπορίου, κάθε είδους βιομηχανικού προϊόντος (από ρούχα έως αεροπλάνα και αυτοκίνητα) εστήθησαν οι μεγάλες περιουσίες των αστών βιομηχάνων. Οι λαοί ξαφνικά ευρέθησαν σε δεινή θέση εξάρτησης σε σχέση με την αγορά των βιομηχανικών προϊόντων.

Όλα τα βιομηχανικά προϊόντα άλλαξαν το νού και την πράξη του κόσμου, των λαών, διότι πλέον άλλαξε η κοινωνική βάση, τα ήθη και τα έθιμα, έσπασαν τα στερεότυπα, προκειμένου πλέον  οι άνθρωποι σταδιακά (ειδικά μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους) απορροφήθηκαν εργασιακά, άνδρες και γυναίκες: ο σκοπός ένας: έπρεπε να ευρίσκονται χρήματα ώστε όλοι να είναι σε θέση να αγοράζουν τα πολύτιμα βιομηχανικά προϊόντα. Αυτοκίνητα, ρούχα, κότερα, συσκευές. Τα κράτη έπρεπε πλέον να παράγουν ώστε να είναι σε θέση να εξοπλίζονται με πανάκριβα βιομηχανικά προϊόντα, πυραύλους, στρατιωτικά μέσα κ.λ.π.

Ξαφνικά στην ψηφιακή βιομηχανική εποχή όλα σταδιακά αλλάζουν, μεταρρυθμίζονται, κάτι εργάζεται πέρα από την χρηματική λογική ανταλλαγής. Το διαδίκτυο δεν χρειάζεται κανείς να εργασθεί για να το αποκτήσει, δεν το αγοράζουμε κάν: διατίθεται δωρεάν. Πληρώνουμε απλά την ήδη ιδιοκτησιακή μας σχέση: το έχουμε χωρίς να το αγοράσουμε: απλά ανανεώνουμε το ότι έχουμε διαδίκτυο , το οποιο απλώς μας το έδωσαν δωρεάν, πληρώνουμε ελάχιστα για να διατηρήσουμε αυτό το δωρεάν παρεχόμενο προϊόν: εάν το διαδίκτυο υπήκουε στην χρηματιστηριακή λογική της βιομηχανικής επανάστασης θα έπρεπε ο λαός να δουλεύει νυχθημερόν ώστε να το αγοράσει όπως και το αυτοκίνητο, τα ρούχα του κ.λ.π. Αντιθέτως το facebook το έχουμε χωρίς να δώσουμε ούτε ένα ευρώ, το instagram το ίδιο. Πόσα άλλα μέσα δικτυακής ψηφιακής επικοινωνίας.

Ξαφνικά δηλαδή οι βιομήχανοι της τελευταίας γενεάς της ψηφιακής εποχής βιομηχανικής παραγωγής εικονικής πραγματικότητας είτε έγιναν  φιλεύσπλαχνοι και διαμοιράζουν τα προϊόντα δωρεάν, είτε ανεκάλυψαν άλλες πηγές πλουτισμού, είτε προχωρούμε σε μία άλλη εποχή μη χρήματος αλλά άλλου τρόπο ύπαρξης παραγωγών και αγοραστών μέσω άλλου τρόπου πλουτισμού.

Σχεδίασμα βιβλίου, Ειναι και Συνέχεια.

 

Διότι ο Λόγος δεν είναι  Όν, άρα η Φιλοσοφία, από τους Προσωκρατικούς και έπειτα ουσιαστικά αντικατέστησε το Όν ως Τέτοιο με κάθε λογική αντανάκλασή  του. Η Πλατωνική και Αριστοελική φιλοσοφία, πλήρως ξεπερασμένες πλέον από τον δυτικό ειδικά άνθρωπο της ψηφιακής εποχής, δεν μπόρεσαν να κοιτάξουν κατάματα τον Ήλιο του Όντος και την Ροή διά του Είναι και Γίγνεσθαι αυτού  του Όντος. Τοποθέτησαν έναντι του Όντος έναν τεράστιο καθρέπτη, ένα τεράστιο Έσοπτρο, την Ιδέα. Κάθε δύναμη και ενέργεια του Ανθρώπου σταμάτησε πλέον να θεωρείται προερχομένη από το Όν και διά αυτού να συνεχίζεται ές άπειρον, αντιθέτως ξεκίνησε να υπάρχει μέσα από την αντανάκλασή της στο έσοπτρο της Ιδέας. Δεν είναι πλέον το Όν ως Τέτοιο το οποίο ορίζει τις δυνάμεις και τις ενέργειες που κινούν τα όντα, όχι: τα όντα αντανακλούν τις δυνάμεις τους και τις ενέργειές τους στον καθρέπτη της Ιδέας και διά αυτού του καθρέπτου οι σκέψεις και οι κινήσεις και τα ανθρώπινα συναισθήματα αποκτούν ονόματα, πνευματική και ηθική ταυτότητα, συνδέονται με την Πόλη, ξεφεύγουν από την Οντολογική ροή και χρησιμεύουν μόνον στο να καταστή ο ακινητοποιημένος εδώ άνθρωπος Πολίτης σε μία δικαία Πολιτεία.

Το ότι το Όν ως αδήριτος πορεία αγνοεί την έννοια και την πράξη του Πολίτου και της Πόλης, ελαχίστους απασχολεί. Το ότι ο άνθρωπος έχασε την επαφή του με το Όν ως Οντολογική Συνέχεια μέσα στο Άπειρο Είναι επίσης ελαχίστους συγκινεί. Επιπροσθέτως. Το Όν σταμάτησε να τροφοδοτεί τον Κάθε Ένα ερχόμενο στη γή με τις δυνάμεις συνεχείας του. Αντιθέτως ο Άνθρωπος εφηύρε την βρεφική ηλικία, μία ηλικία πνευματικής και σωματικής αδυναμίας προκειμένου διά των Άλλων να σκλαβωθεί στις παραδεδομένες διά της παιδείας Ιδέες, ανίκανος να ακολουθήσει την ατομική οδό συνεχείας του, διότι πλέον εκλείσθη ανάμεσα σε οργανωμένο σύστημα ιδεών το οποίο συνοδεύθηκε από σκλήρό σύστημα ηθικών πρακτέων αξιών. Θεωρούμε ότι το Όν δεν γνωρίζει βρεφική ή εφηβική ή ώριμη ηλικία. Η Οντολογική δύναμη η παράγουσα τις μορφές είναι μία και αδιαίρετος, δεν μπορεί να μερίζεται σε εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να πράξει (βρεφική ηλικία) σε ηλικία κατά την οποία άλλοι  του υποδεικνύουν τι θα μάθει και τι θα πράξει (εφηβική ηλικία) σε ηλικία κατά την οποία επιτέλους ο άνθρωπος μπορεί να σταθεί μόνος του στα πόδια του βλέποντας όμως τον Εαυτό του και τους άλλους με τα μάτια όλων των οντοτήτων (Ιδεών, θεών, αξιών) τις οποίες άλλοι του ενεφύσησαν στο μυαλό του και όχι αυτός.

Η μεγάλη απάτη ξεκίνησε όταν ο Νούς θεωρήθηκε ως η μόνη πηγή γνώσης και πορείας και όχι το σύνολο της ανθρωπίνης υπάρξεως ως τέτοιας. Ο Νούς επεκράτησε ως όριο ανάμεσα στις χέουσες δυνάμεις του χθές (οι οποίες χαρακτηρίσθηκαν ως χάος, άλογο  μέρος, μη ον κ.λ.π) και στον επερχόμενο  κόσμο του λόγου. Ο άνθρωπος απεκόπη διά του Νοός από το Είναι ως τρόπο του Καθεαυτού Όντος και κλείσθηκε στον μικρόκοσμο του δικού του λόγου όπου πλέον δεν κινήθηκε με βάση το ήδη υπάρχον αλλά με βάση το κατά λόγο υπάρχον.Η πορεία (ειδικά από τον Πλάτωνα και μετά) ήταν αναμενομένη. Ο άνθρωπος προχώρησε σε μία αφαιρετική κινηση η οποία συνέβη μέσα από τη φιλοσοφία. ΗΗ φιλοσοφία η οποία είναι άγνοια του Ήδη υπάρχοντος και γνώση του κατασκευασμένου ανθρωπίνου προϊόντος του λόγου.

Η φιλοσοφία  δεν υπήρξε ως μελέτη του καθεαυτού  υπάρχοντος. Για αυτό εξάλλου και δεν συζητούμε για μία και ενιαία φιλοσοφία, αλλά για σχολές, για διαφορετικές κατανομές γνώσης, δύναμης, άλλη αντίληψη στην ιδέα, άλλη αντίληψη στην αξία κ.λ.π. Η φιλοσοφία εφευρέθηκε για ένα και μοναδικό λόγο. Όπως και η θρησκεία, όπως και η επιστήμη, όπως και η τεχνολογία. Για να ελέγξει, περιορίσει, κατευθύνει, καθολικοποιήσει και ομονοήσει τους ανθρώπους και τον ανθρώπινο νού. Η Φιλοσοφία δεν έχει καμμία σχέση με τον καθεαυτό Οντολογικό λόγο για αυτό το λόγο εξάλλου δεν λέξει τίποτε για το Όν ως προηγουμένη και επομένη σε εμάς κατάσταση.

Διδάσκοντας τον Μαντίθεο, Αρχαία Ελληνικά β΄λυκείου.

 

Διδάσκοντας τον Μαντίθεο, Αρχαία Ελληνικά β΄λυκείου.

Το ιστορικό πλαίσιο του Λόγου: «Υπέρ Μαντιθέου» του Λυσία.

Ο Λόγος αυτός του Λυσία μάλλον εκφωνήθηκε ανάμεσα στα έτη 392-389 π.Χ.  Σε σχέση και με τον λίγα χρόνια μετέπειται  λόγο του Ισοκράτους «Περί ειρήνης» αλλά και την επαίσχυντη για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων «Ανταλκίδειο Ειρήνη» γίνεται κατανοητό ότι οι Αθηναίοι δεν βίωναν τον ίδιο πολιτικό πολιτισμό  για τον οποίο είχε υπερηφανευθεί ο Περικλής στον Επιτάφιό  του. Μάλλον είχαν επικρατήσει ιδιοτελείς τάσεις, εκδικητική μανία, κοινωνική διχόνοια ανάμεσα  σε πολιτικές και κοινωνικές φατρίες σε σχέση με τα πεπραγμένα του παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση ο λόγος αυτός του Λυσία καταδεικνύει μία σημαντική συνέπεια του Πελοποννησιακού πολέμου (την οποία υπονοεί ο Θουκυδίδης στο 3^ο του ειδικά βιβλίο όπου αναλύει τις ψυχολογικές και υπαρξιακές συνέπειες του πολέμου) η οποία δεν είναι άλλη από την βαθιά  κοινωνική έριδα η οποία ξέσπασε ανάμεσα στους θετικούς ή αρνητικούς πρωταγωνιστές του Πελοποννησιακού πολέμου, ολιγαρχικούς (τριάκοντα τύραννοι) και τους δημοκρατικούς (οι οποίοι δεν εδίστασαν να οδηγήσουν στο κώνειο το Σωκράτη).

Ας θυμηθούμε σε αυτό το σημείο από τα Ελληνικά του Ξενοφώντος , το λόγο του Κλεοκρίτου ( ο οποίος εξηγεί πολλά για το κλίμα στην Αθήνα του Λυσία) , του  κήρυκος των μυστών ο οποίος επέμεινε στο σημείο ότι υπήρξε πλέον κοινωνική διάσπαση, η Πόλη των Αθηνών (ως κοινός στόχος ευημερίας, αυτάρκειας, ευδαιμονίας και προόδου) δεν είναι το κέντρο του σκοπού των σκέψεων και των πράξεων των Αθηναίων Πολιτών: διότι πλέον οι Αθηναίοι  Πολίται αν και έχουν υπάρξει συγχορευταί, συμφοιτηταί και συστρατιώται, κοιτάζουν τα μικρά και ιδιοτελή συμφέροντά τους, δεν συμπορεύονται με το Δημοκρατικό κοινό καλό, άρα η Αθήνα ήταν μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο μία βαθέως διχασμένη κοινωνία. Εάν μάλιστα σκεφθούμε ότι σε αυτή  την συγχρονία ο Δημοσθένης έδωσε πολύ μεγάλο βάρος στο σύνολο των λόγων του στο να ταυτίζει το Συμφέρον της Πόλης με το Ατομικό και κοινωνικό καλό τότε κατανοούμε ότι μάλλον οι Αθηναίοι είχαν υποπέσει θύματα της Ανοικτότητας της Πόλεώς τους, της Φιλοσοφίας τους, η οποία εργάσθηκε κατά παράξενο τρόπο μετά τη λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Ο Περικλής στον Επιτάφιό του υπερηφανεύεται για τρείς κυρίους άξονες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας (οι οποίοι φαίνεται ότι απουσιάζουν στην κοινωνία όπου εκφωνήθηκε ο Λόγος του Λυσία: υπέρα Μαντιθέου:

Γιατί ο Νικόλαος Καζαντζάκης δεν έλαβε ποτέ το βραβείο Νόμπελ;

 

Γιατί ο Νικόλαος Καζαντζάκης δεν έλαβε ποτέ το βραβείο Νόμπελ;

Δύο Έλληνες λογοτέχνες , ο Γεώργιος Σεφέρης  (1963) και ο Οδυσσέας Ελύτης (1979) έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ στο πολιτιστικό αντικείμενο της Λογοτεχνίας. Η Ελλάδα σίγουρα θα μπορούσε να έχει στην συλλογή της και έναν τρίτο αμοιφθέντα με αυτό το λαμπρό βραβείο: τον Νικόλαο Καζαντζάκη, ο οποίος σε πρωτοτυπία, συμπαντική έμπνευση, οντολογική σκέψη και πρωτοτυπά, ανθρωποκεντρική και κοινωνική προσέγγιση  και εξέλιξη  ήταν κατά πολύ ανώτερος από τους δύο άλλους λογοτέχνες οι οποίοι τελικά έλαβον το βραβείο Νόμπελ: ας σημειωθεί ότι ο Νικόλαος Καζαντζάκης ούτε το σύνολο της Ελληνικής προσωκρατικής, σωκρατικής, βυζαντινής φιλολογίας αντέγραψε και μετέτρεψε σε ποίηση,  ούτε είχε λάβει θέση από την οποία μπορούσε να παρακολουθεί την λογοτεχνική παραγωγή άλλων. Ήταν ατόφιος συμπαντικός, οντολογικός μύστης,ο οποίος μετέφερε στηη λογοτεχνία έναν διαχρονικό θεοσοφικό  και ανθρωποσοφικό σκεπτισμό ο οποίος απελευθερώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά πλήρη, αυτάρκη, ευδαίμονα, οντολογικά ικανό για  την μεγάλη συνέχεια.

Η χρονιά κατά την οποία ο Καζαντζάκης διεκδίκησε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ήταν το 1956. Τελικά το κέρδισε ο Ισπανός ποιητής Χιμένεθ με μόλις δύο ψήφους διαφορά. Ας σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά ο Καζαντζάκης είχε λάβει το βραβείο Ειρήνης με το οποίο είχαν τιμηθεί και προσωπικότητες όπως ο Τσάπλιν, ο Σοστακόβιτς, αλλά στη Βιέννη όπου μάλιστα ήταν παρόντα όλα τα μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, η Ελλάς έλαμψε διά της απουσίας της. Το Ελληνικό κράτος δεν άντεχε την θεοσοφία του Νικολάου Καζαντζάκη, δεν άντεχε ότι προβεβλημένους θεούς τους είχε καταστήσει στα έργα του απλές οντολογικές συνέχειες, δεν άντεχε ότι έβλεπε τον άνθρωπο ως οντολογική συνέχεια απείρων δυνάμεων, ύπαρξη η οποία υπήρχε  υπάρχει και θα υπάρχει με έναν τρόπο τον οποίο μόνον ο Κρητικός λογοτέχνης ήξερε: ως μύστης είχε ανακαλύψει ότι όλα Είναι μέσα από συνεχή ροή, ο ανθρωπίνος πολιτισμός είναι μόνον μία πτυχή αυτού του Είναι. Εάν ο Άνθρωπος ανακαλύψει το Είναι του τότε θα απελευθερωθεί συμπαντικώς, θα υπάρξει ως οντολογική δύναμη συνεχείας ως πορεία που δεν ξέρει ζωή και θάνατο, άνθρωπο και θεό, ως δύναμη η οποία απολαμβάνει το άπειρο οντολογικό ταξείδι με άπειρες δυνάμεις εκτυλισσόμενες οι οποίες στον παρόντα θεοκρατούμενο και πολιτικώς εξουσιαστικό κόσμο παραμένουν ανενεργές.

Αναλύοντας τα θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων 2025. Η ¨Εννοια της δημιουργικότητας.

Εμβαθύνοντας στα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων του 2025.

Στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://docs.google.com/document/d/1cLHpVFYvasKkCwHQy9dgBs5u75TDI7tCqlzBbK62NIY/edit?tab=t.0 

Εμβάθυνση στην Πολιτειότητα του διαφωτισμού. Αντιγράψτε και Πατήσθε στο συνεργατικό έγγραφο.

https://docs.google.com/document/d/1TPgc0zhiQl6OceP03vfiTq6lBzMINfmJrx8FmcIrswQ/edit?tab=t.0 

Ασκήσεις, αρχαία Ελληνικά από το πρωτότυπο, α΄γυμνασίου.

Επαναληπτικό διαγώνισμα.

Κανόνες τονισμού.

1.Να τονισθούν οι παρακάτω λέξεις.

Κηπος

Κηποι

Καμινος

Μηκη

Κηλη

Κητος

Καμινου

Πρωτος

Πρωτοι

Νερο

Νομος.

2.Ποιές  λέξεις από αυτές που ακολουθούν έχουν λάθος τονισμό;

κῶλυμμα

σίδηρου

Προτεινόμενο διαγώνισμα ιστορίας στη β΄Λυκείου.

 

Προτεινόμενο διαγώνισμα ιστορίας στη β΄Λυκείου.

Κεφ.

3.Κοινωνία.

5α: Η βυζαντινή διπλωματία.

5στ: Το σχίσμα των Εκκλησιών.

ΟΜΑΔΑ Α΄

Θέμα Α1.

 Να χαρακτηρίσετε τις παρακάτω προτάσεις ως Σωστές (Σ) ή Λανθασμένες (Λ).

Α.Στο Μεσαίωνα όλα τα κράτη διέθεταν τις δικές τους διπλωματικές αντιπροσωπείες.

Β. Οι οικογένειες των νέων γαιοκτημόνων συνέρρεαν τώρα στην Κωνσταντινούπολη, για να εξασφαλίσουν ένα προσοδοφόρο αξίωμα και να ενταχθούν στην αριστοκρατία αυτή.

Γ. Στη διάρκεια του 10ου και του 11ου αι. διαμορφώνεται μια εμποροβιοτεχνική τάξη, η οποία αποτέλεσε την πηγή της αναμφισβήτητης ευημερίας του Βυζαντίου κατά την περίοδο αυτή.

Δ. Η νορμανδική κατάκτηση δεν  διευκολύνθηκε έμμεσα από το Σχίσμα του 1054.

Ε. Για το Σχίσμα μεγάλες ευθύνες πρέπει να αποδοθούν στον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και στον καρδινάλιο Ουμβέρτο.

Μον.10.

ΘέμαΑ2.

Να δώσετε το περιεχόμενο των παρακάτω όρων.

Λογοθέτης του Δρόμου

Βασιλικοί

Αλληλέγγυον.

Μον.15.

ΘΕΜΑ Β1

Να αναφερθείτε στις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβε χώρα το σχίσμα των δύο Εκκλησιών (1054).

Μον.13.

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ στο μάθημα της Ιλιάδας.

 

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

ΜΑΘΗΜΑ: Αρχαία από μετάφραση

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:                                                                                Τμήμα:

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:

1)      Να χαρακτηρίσετε καθεμιά από τις ακόλουθες φράσεις ανάλογα με το περιεχόμενό τους ως Σωστή ή ως Λανθασμένη:

α) Η σύνθεση της Ιλιάδας προηγήθηκε από τη σύνθεση της Οδύσσειας.

β) Στην Ιλιάδα καθρεφτίζονται οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι θεσμοί και τα υλικά της μυκηναϊκής εποχής.

γ) Η Ιλιάδα μπορεί να αξιοποιηθεί ως ιστορική πηγή.

Τίτλος:Από το Σωκράτη έως τον Κίρκεγγωρ: η δυναμική της Υποκειμενικής Γνώσης στην Εκπαίδευση

 

Τίτλος:Από το Σωκράτη έως τον Κίρκεγγωρ: η δυναμική της Υποκειμενικής Γνώσης στην Εκπαίδευση.

Βασίλειος Μακρυπούλιας

Περίληψη εργασίας.

Ο Άνθρωπος είναι Υποκείμενο, διότι υπό-κειται σε ποικίλες φυσικές,κοινωνικές, ατομικές δυνάμεις προσδιορισμού. Στην Ιστορική του  πορεία αυτή η δυναμική του κάποιες φορές αυτόκαθορίσθηκε, κάποιες άλλες ετεροκαθορίσθηκε. Αυτοκαθορίσθηκε μέσα από την δυναμική του Υποκειμένου να ανακαλύψει βαθιά μέσα του τις δυνάμεις τις οποίες ήδη κατέχει ως νοήμον και ηθικό Όν. Ετεροκαθορίσθηκε όταν ποικίλα συστήματα και οι εκπρόσωποί των θεώρησαν ότι δύνανται να διαχειρισθούν την πνευματική  και αξιακή πορεία των ανθρώπων. Ο Σωκράτης διακηρύσσοντας την ήδη υπάρχουσα εντός του Υποκειμένου γνώση του Όλου (ως συνόλου ιδεών και αξιών) αλλά και ο Κίρκεγγωρ (μέσα από την περίφημη και καθαρά Σωκρατική στη σύλληψή της διακήρυξη: «η Υποκειμενικότητα, η Εσωτερικότητα, είναι η Αλήθεια») διατυμπανίζουν μία δυναμική η οποία ίσως βοηθήσει αποτελεσματικά την Εκπαίδευση να ακολουθήσει  νέες ακόμα πιο  αποτελεσματικές ατραπούς: ο Άνθρωπος, ο Μαθητής, ήδη γνωρίζει όλα όσα  το Εκπαιδευτικό σχολείο επαίρεται ότι τον μαθαίνει: άρα ο Μαθητής ως Υποκειμενο, ήδη υπόκειται σε γνώσεις και συλλήψεις τις οποίες απλά πρέπει να θυμηθεί. Αυτή η ανάδειξη του Υποκειμένου ως ήδη διά της αναμνήσεως γνωρίζοντος τις ιδέες και τις αξίες οι οποίες θα τον διαπλάσουν σε ένα χρήσιμο Πρόσωπο για τον Εαυτό του και τους Άλλους, ίσως αποτελεί τον επόμενο σκοπό τον οποίο καλείται το Εκπαιδευτικό σύστημα να ενστερνισθεί, να καλλιεργήσει και να πραγματώσει.

Λέξεις  κλειδιά: ειρωνεία, μαιευτική, διάλογος, ηθική, ανάμνηση, ιδέα.

 

Αbstract.

Man is a Subject, because he subjects  to various physical, social, individual forces of determination. In his Historical course, this dynamic of this subject  was sometimes self-determined, sometimes other-determined. It was self-determined through the dynamic of the Subject in order to discover deep within himself the powers which he already possesses as an intelligent and moral Being. It was other-determined when various systems and their representatives considered that they could manage the spiritual and moral course of people. Proclaiming Socrates  the already existing knowledge of the Whole within the Subject (as a set of ideas and values), as well as Kierkegaard (through the famous and purely Socratic in its conception declaration: "Subjectivity, Esotericity, is Truth"), drum up a dynamic that may effectively help Education to follow new, even more effective paths: the Man, the Student, already knows everything that the Educational school boasts of teaching him: therefore the Student as a Subject, is already subject to knowledge and conceptions that he simply has to remember. This emergence of the Subject as an entity already knowing, through memory, the ideas and values that will shape him into a useful Person for Himself and Others, may constitute the next goal that the Educational system is called upon to embrace, cultivate and realize.

Key words: irony, midwifery, dialogue, morality, memory, idea.

Η εφαρμογή του μεταδομισμού στην ιστορία της γ΄γυμνασίου.

Σχεδιάγραμμα εισαγωγής στο Θουκυδίδη, Αρχαία Ελληνικά Α΄λυκείου.

 

  

Σχεδιάγραμμα εισαγωγής στο Θουκυδίδη, Αρχαία Ελληνικά Α΄λυκείου.

  I.            Η ΖΩΗ ΤΟΥ

 

1.      Τι γνωρίζετε για την καταγωγή και τη μόρφωση του Θουκυδίδη; (σελ. 18 «Καταγωγή + Μόρφωση»)

Ο Θουκυδίδης γεννήθηκε στο δήμο Ἁλιμοῦντος (στο σημερινό Άλιμο της Αττικής) από πλούσια, αριστοκρατική οικογένεια. Ο πατέρας του είχε οικογενειακούς δεσμούς με το βασιλιά Όλορο της Θράκης, και τους μεγάλους στρατηγούς Μιλτιάδη και Κίμωνα. Η οικογένεια είχε στην κατοχή της χρυσωρυχείο στη Σκαπτή Ύλη της Θράκης και ασκούσε επιρροή στους κατοίκους της περιοχής

 Ο Θουκυδίδης έλαβε λαμπρή μόρφωση με δασκάλους το φιλόσοφο Αναξαγόρα, στενό φίλο του Περικλή, και το ρήτορα Αντιφώντα. Θεωρείται βέβαιο ότι είχε εξοικειωθεί με τη μέθοδο και την έκφραση των μεγάλων σοφιστών, του Γοργία από τους Λεοντίνους της Σικελίας και του Πρόδικου από την Ηλεία και με τις κατακτήσεις της νέας ιατρικής των ημερών του.

Η παιδική και νεανική του ηλικία συμπίπτει με τα λαμπρότερα χρόνια της αθηναϊκής δύναμης, με τον Περικλή να δεσπόζει στην πολιτική ζωή του κράτους, την Αθήνα να στολίζεται με έργα τέχνης που θα έμεναν αριστουργήματα αξεπέραστα στους αιώνες και την πνευματική ζωή στην κορύφωσή της με τα μεγάλα επιτεύγματα του αρχαίου δράματος, του σοφιστικού κινήματος, της ιατρικής επιστήμης.

 

2.      Ποια ήταν η άποψη του Θουκυδίδη για τη στρατιωτική πολιτική του Περικλή; (σελ. 18 «Η στρατηγική του Περικλή»)

Ο Θουκυδίδης κατά την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου πίστευε στη μεγάλη αξία του Περικλή (αν και η οικογενειακή του παράδοση τον συνέδεε με την αντίπαλη παράταξη, των αριστοκρατικών) και στην ορθότητα των βασικών αρχών του πολεμικού του σχεδιασμού : άμυνα στην ξηρά, επίθεση στη θάλασσα, σύνεση και αυτοπεποίθηση.

 

3.      Ποιες ήταν οι συνέπειες του λοιμού και πώς επηρέασε την πολιτική κατάσταση της Αθήνας; (σελ. 18 «Λοιμός + Δημαγωγοί»)

Το δεύτερο έτος του πολέμου έπληξε την Αθήνα και εξόντωσε το 1/3 του πληθυσμού της Αττικής. Από το λοιμό προσβλήθηκε ο Θουκυδίδης, αλλά επέζησε. Πέθανε, όμως, ο Περικλής και στην πολιτική ζωή της εμπόλεμης πολιορκημένης, από τη στεριά, Αθήνας επικράτησε οξεία αντιπαράθεση ανάμεσα στην παράταξη των συντηρητικών αριστοκρατικών και των δημοκρατικών, τους οποίους καθοδηγούσαν πλέον αδίστακτοι δημαγωγοί, με ισχυρότερο τον Κλέωνα.

Η Ανθρωποκεντρικότητα των Κειμένων της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Α΄γυμνασίου.

 

Η Ανθρωποκεντρικότητα των Κειμένων  της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Α΄γυμνασίου.

Στο σύνολο των διδακτέων κειμένων στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής  γλώσσας Α΄γυμνασίου, αναδεικνύεται ή  Ανθρωποκεντρικότητα. Παρουσιάζονται διάφορα μοντέλα ανθρώπων τα οποία όμως έχουν ένα κοινό έλλογο και ηθικό υπόστρωμα: όλοι οι τύποι ανθρώπων οι οποίοι παρουσιάζονται στα κείμενα του μαθήματος διαθέτουν λόγο, ιδέα, αξία, σκέψη, σκοπό, βούληση,  ροπή προς την δημιουργικότητα και την ευδαιμονία. Ώστε παρουσιάζεται ένα κοινό μοντέλου ανθρώπου: του ελλόγου και νοήμονος ανθρώπου   ο οποίος μπορεί να καθιερώσει το Λόγο ως υπόστρωμα του κόσμου, της  πόλης, της ζωής του.

Στην ενότητα 2 παραδίδεται το κείμενο με τίτλο: «η εκπαίδευση των παιδιών στην Αρχαία Αθήνα» το οποίο προέρχεται από το διάλογο του Πλάτωνος: «Πρωταγόρας». Στο κείμενο αυτό αναδεικνύεται ότι ο Άνθρωπος αποτελεί σύνθεση της φύσης του αλλά και της παιδείας την οποία λαμβάνει. Ο Άνθρωπος ζεί, παιδεύεται, καλλιεργείται και εξελίσσεται σε σχέση: με το οικογενειακό, πολιτικό, κοινωνικό περιβάλλον του. Για αυτό εξάλλου υπεύθυνοι της παιδείας του είναι οι γονείς  του, οι παιδαγωγοί, οι εκπαιδευτές του. Ανά ηλικία και γνωστικό αντικείμενο. Άρα ο Άνθρωπος ζεί σε σχέση με τους Άλλους εκ των οποίων λαμβάνει όσα η Ανθρώπινη σειρά και ιστορία επιτάσσουν: συζητούμε λοιπόν για το ότι ο Άνθρωπος εξελίσσεται, ωριμάζει, δημιουργεί την Δευτέρα καθ΄έξιν έλλογον φύσιν του με βάση την παιδεία: ο Άνθρωπος γίγνεται ό,τι γνωρίζει, ό,τι δύναται να πράξει. Είναι αναμφίβολα πολιτικό όν διότι η παιδεία είναι πολιτική, παιδεία σχέσεων, εξαρτήσεων, δασκάλων και παιδαγωγών. Ο Άνθρωπος λοιπόν μαθαίνει ότι εκπαιδεύεται καλλιεργείται και ωριμάζει σε σχέση με τους Άλλους: άρα λαμβάνει και αυτός το πολιτικό χρίσμα ότι θα πρέπει να εκπαιδεύσει και να μορφώσει και αυτός τα άτομα του κοινωνικού του περιβάλλοντος. Άρα προβάλλεται ο Πολιτικός άνθρωπος.

Ο άνθρωπος του κειμένου αυτού είναι τριττός, άρα η παιδεία θα πρέπει να αναπτύξει και να εξελίξει και τα τρία αυτοφυή προσωπικά χαρακτηριστικά του: το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό, το πνεύμα, την ψυχή, το σώμα. Για το πνεύμα του ο νέος μορφώνεται, παιδεύεται μέσα από γνώσεις θεωρητικές, γραμματικές, μακροπρόθεσμα φιλοσοφικές. Άρα το πνεύμα του ανοίγει σε σχέση με τον Κόσμο και τον Άνθρωπο. Σε σχέση με την ψυχή του ο νέος διαπλάθεται μέσω της μουσικής, η οποία θεωρείται ως συνέχεια των φυσικών ήχων, άρα ο νέος εσωτερικοποιεί την υπάρχουσα αρμονία της φύσης, ως παιδί της φύσης και της αρμονίας της. Για το σώμα του ο νέος γυμνάζεται, διότι η ευρωστία του σώματος υποδηλώνει την ικανότητα τήρησης και αρμονικής εκτύλιξης όσων επιτάσσει το πνεύμα και η ψυχή: το δυνατό σώμα ταιριάζει με την ικανότητα πράξης και εκτέλεσης όσων ο άνθρωπος νοιώθει και σκέπτεται, άρα συντελεί στην όλη αρμονία του ανθρώπου: ώστε η παιδεία των Αθηναίων υπακούει στην Πλατωνική δικαιοσύνη διότι αρμονικοποιεί το λογιστικό θυμοειδές και επιθυμητικό: άρα είναι δικαία και αναδεικνύει τον πλήρως ισορροπημένο Πολίτη. Σε σχέση με τον Εαυτό του, τους Άλλους, τον κόσμο.

Πώς πλέκεται η ζωή εκ του Ολύμπου διά της θαλάσσης ές Άδην (απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Μίμησις Ελλήνων).

 

Πώς πλέκεται η ζωή εκ του Ολύμπου διά της θαλάσσης ές Άδην.

Είδαμε λοιπόν ότι  δια της μιμήσεως τα όντα αυτής της διαστάσεως (προεξάρχοντος του Διός) καθόρισαν τον τρόπο ανακατανομής, πλοκής, εμφάνισης και συνέχισης της ανθρώπινης ζωής, σε επίπεδο μορφής και είδους. Το μεγάλο ζητούμενο ήταν το εξής: η μορφή του ανθρώπου καθώς αναδυόταν μέσα από την οντολογική κίνηση θα έπρεπε να μιμηθεί σε όλα την οντολογική κίνηση, όποια οντολογική κίνηση είχε προηγηθεί: σωστή κοσμογονία είναι αυτή η οποία δεν προσαρμόζει επάνω στον άνθρωπο το Όν αλλά το Όν επάνω στον  Άνθρωπο.

Άρα όλος ο σχηματισμός του Όντος μεταλλαγμένος έπρεπε να δώσει τη νέα ανθρώπινη μορφή. Πράγματι: Επάνω στην διανεμηθείσα δύναμη του Όντος εκτίσθη η ανθρωπίνη μορφή: ως ακολούθως: Το Όν ως κεντρική δομή έπρεπε να δώσει μία ανθρωπίνη κεντρική δομή (εγκέφαλος). Επίσης το Όν ως κέντρο παρεχομένων και διερχομένων δυνάμεων έπρεπε να δώσει ανάλογο κέντρο στον άνθρωπο (καρδιά): για αυτό και στην Αρχή ο Πλάτων θεώρησε την καρδιά ως κέντρο των ανθρωπίνων σκέψεων. Επίσης το Όν περνά μέσα από τους πλανήτες και διανέμει τις ζωοδότριες δυνάμεις του, οι πλανήτες είναι τα μάτια του Όντος, για αυτό το λόγο οι οφθαλμοί είναι ο τρόπος διά των οποίων περνά το Όν από μέσα μας. Όλες οι δυνάμεις του Όντος φιλτράρονται, μεταλλάσσονται, εκβάλλουν στο επόμενο, με αυτόν τον τρόπο στον άνθρωπο κατασκευάσθηκαν τα ζωτικά όργανα προκειμένου να ολοκληρώνεται η λήψη σκέψεων, τροφών και λοιπών απαραιτήτων ουσιών. Όπως το Όν τρέφεται από την συνεχή ανανέωση των δυνάμεών του με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος δέχεται άπειρες δυνάμεις (σκέψεις, συναισθήματα, τροφές) μέσα από τις οποίες ωριμάζει και συνεχίζει την συμπαντική πορεία του.

Άρα οι οντολογικές δυνάμεις έπλεξαν γύρω από την πρωτοεμφανισθείσα ανθρωπίνη μορφή έναν ιστό δυνάμεων. Ένα ιστό δυνάμεων οι οποίες εμιμούντο τον τρόπο του Όντος αλλά σε νέα φάση εμφάνισης των ήδη σχηματοποιημένων επί του ανθρώπου δυνάμεων. Άρα ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε από  όλα όσα  του έχουν προσάψει. Δεν είναι ούτε σώμα ούτε πνεύμα, δεν έχει ούτε ψυχή ούτε τίποτε: είναι μόνον σύνολο ισταμένων επί αυτού δυνάμεων οι οποίες συντίθενται επί της πρώτης μορφής του και του προσφέρουν ύλη και είδος.

Ώστε όταν ο Αριστοτέλης στα Μεταφυσικά του, πάσχισε πραγματικά να μετατρέψει τον άνθρωπο σε μία ουσία, σε μία θαυμαστή ανθρωποκεντρική ουσία, αυτό το οποίο έπραξε είναι να ξεριζώσει τις οντολογικές ρίζες του ανθρώπου και να προσπαθήσει να τον μεταλλάξει σε έναν αυτοκίνητο διανοητικά και ηθικά άνθρωπο. Με δική του ουσία, ύλη, κίνηση, σκοπό. Όμως αυτή η οντολογική αποκοπή του ανθρώπου σήμανε την απαρχή του ανθρωποκεντρισμού η οποία ως εποχή αποκομμένη από την οντολογική συνέχεια σήμανε την ανθρώπινη αυθαιρεσία επί παντός επιστητού. Διότι αφ΄ής στιγμής ο άνθρωπος αυτοδημιούργησε έναν ανύπαρκτο οντολογικά εαυτό, αποκομμένο από τις οντολογικές καταβολές, δεν δίστασε να σφετερισθεί ολικά το όν.

Διδακτέα ύλη-Εξεταστέα ύλη-τρόπος εξέτασης μαθημάτων, Γυμνασίων, Λυκείων, ΕΠΑΛ. Σεπτέμβριος 2025.

 

Διδακτέα ύλη-Εξεταστέα ύλη-τρόπος εξέτασης μαθημάτων, Γυμνασίων, Λυκείων, ΕΠΑΛ.

Σεπτέμβριος 2025.

1.Χώρος του ΙΕΠ όπου εμπεριέχονται όλα τα ΦΕΚ με τις σχετικές οδηγίες ύλης και εξετάσεων: https://iep.edu.gr/el/graf-b-yliko-2024-2025 .

2. ΤΡΟΠΟΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ-ΕΞΕΤΑΣΗΣ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Η αξιολόγηση των μαθητών/τριών Γυμνασίου καθορίζεται με τις διατάξεις του π.δ. 126/2016 (Α΄ 211), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του ν. 4692/2020 (Α΄ 111),  την παρ. 1 του άρθρου 86 του ν. 4823/2021 (Α΄ 136) [= «ΑξιολόγησηØ μαθητών»] (κατά την διάρκεια των τετραμήνων -γενικά στοιχεία αξιολόγησης)  και το άρθρο 122 του ν. 4876/2021 (Α΄ 251) [= «Ένταξη της διδακτικήςØ ενότητας με τίτλο «Εργαστήρια Δεξιοτήτων» στην τρίτη ομάδα (Ομάδα Γ’) μαθημάτων που διδάσκονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα του Ημερησίου και του Εσπερινού Γυμνασίου»] .

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΕΞΕΤΑΣΗ ΙΟΥΝΙΟΥ ΣΤΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Ι. ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ A. Για την τελική αξιολόγηση ισχύουν όσα προβλέπονται στο ΠΔ 126/11.11.2016 (ΦΕΚ Α΄ 211/11.11.2016): Ανακεφαλαιωτική εξέταση στο μάθημα της «Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας» (όπως τροποποιήθηκε από τον ν. 4692/2020 (ΦΕΚ Α 111/12.6.2020). Βλ. Άρθρο 16. • ΦΕΚ 211/11-11-16. ΠΔ 126. Περί σχολικού και διδακτικού έτους και της αξιολόγησης των μαθητών του Γυμνασίου Συνοπτική υπενθύμιση: Οι δύο κλάδοι της Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας (Γλωσσική Διδασκαλία και Νεοελληνική Λογοτεχνία) εξετάζονται την ίδια μέρα και η συνολική διάρκεια της εξέτασης είναι τρεις ώρες. Τα θέματα δίνονται και οι απαντήσεις αναπτύσσονται σε ξεχωριστό φύλλο για καθέναν από τους δύο κλάδους και αποδίδεται διακριτός βαθμός για καθέναν από αυτούς. Βλ. αναλυτικότερα στον παραπάνω σύνδεσμο.

Η αξιολόγηση των μαθητών/τριών Γυμνασίου καθορίζεται με τις διατάξεις του π.δ. 126/2016 (Α’ 211), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του ν. 4692/2020 (Α΄ 111), 4 την παρ. 1 του άρθρου 86 του ν. 4823/2021 (Α΄ 136) και το άρθρο 122 του ν. 4876/2021 (Α΄ 251).

Οι περιπέτειες της Παλλάδας Αθηνάς.

 

Οι περιπέτειες της Παλλάδας Αθηνάς.

Η Παλλάς της Παλλάδος, είναι επωνύμιο της Αθηνάς Παρθένου:Καλείται  η Αθηνά Παλλάδα  διότι πάλλει, κινεί, την αιγίδα και το δόρυ.

Η ετυμολογία της λέξης είναι σύνθετη: εκ του άλλομαι (πηδώ, κινούμαι) η Παλλάς είναι αυτή η οποία δεν ησυχάζει αλλά συνεχώς κινεί τον οπλισμό της. Όμως εκ του λεώς (λίθος, πέτρα) το άλλομαι  (κινώ, κινούμαι)  παράγεται και  σημαίνει ότι όπως οι  λίθοι και οι πέτρες κινούνται και παράγουν τους ανθρώπους (σύμφωνα με την κοσμογονία της Πύρρας και του Δευκαλίωνος μετά τον σχετικό κατακλυσμό οι άνθρωποι εμφανίσθηκαν ως μεταλλάξεις των λίθων κάτι που σημαίνει τη συγκεκριμένη υλική σκέψη και κίνησή τους) παρόμοια και οι άνθρωποι, η Θεά της Σοφίας Αθηνά, κινούνται έχοντας τρόπο αιτία και σκοπό.

Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως (από το βιβλίο μου: μίμησις Ελλήνων).

 

Η έννοια της μίμησης στην Τιτανομαχία και στην Γιγαντομαχία. Ακολουθώντας τις μετατροπές της μεγίστης δυνάμεως.

Η Μυθολογία στηρίχθηκε –ως γνωστόν- στην έννοια της μεταφερομένης οντολογικής δυνάμεως από τα βάθη του Όντος (υπό τη μορφή των Γιγάντων και των  Τιτάνων) προς την νέα οντολογική διάσταση. Διαβάζουμε για την Τιτανομαχία και στον Όμηρο, και στον Ησίοδο, και σε άλλους οι οποίοι συνέγραψαν σχετικά με αυτά τα δρώμενα, ότι ο Δίας με τη βοήθεια του Κεραυνού, των λοιπών θεών και κάποιων Τιτάνων και Γιγάντων, ενίκησαν τους ήδη υπάρχοντας Τιτάνες και Γίγαντες. Το σύνηθες λάθος ευρίσκεται στο ότι θεωρούμε ότι απλά ο Δίας κινήθηκε, ενίκησε τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, και έφερε τις διαστάσεις ενός νέου κόσμου.

Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η πορεία και οι ενέργειες του Διός είναι μιμητικές και όχι αυθόρμητες και απλά κινητικές. Αξίζει να σημειώσούμε ότι οι κινήσεις του Διός μιμούνται τις κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Είναι χαοτικές, δυναμικές, εξοντωτικές, διόλου φιλικές με τους ανθρώπους. Ο Δίας μιμείται τις χαοτικές κινήσεις των Τιτάνων και των Γιγάντων. Απλά διαφέρει ο σκοπός της μίμησης: οι ίδιες αυτές οντολογικές δυνάμεις οι οποίες έδωσαν τον κόσμο των Τιτάνων και των Γιγάντων, έναν κόσμο χάους και δύναμης, τώρα θα πρέπει να δώσουν τον  νέο γήϊνο κόσμο της δικαιοσύνης και της ελεγχομένης διά του Κράτους δυνάμεως. Αλλά ο Δίας μιμείται την τιτανική και γιγάντεια ροή της δυνάμεως, απλά την εκτρέπει διαφορετικά, όμως η μίμηση των ήδη υπαρχουσών τιτανίων και γιγαντείων δυνάμεων φέρει τον νέο κόσμο των 12 θεών. Θα πρέπει λοιπόν στην τιτανομαχία και στην γιγαντομαχία να κατανοηθεί ότι μιμητικά από το Δία η δύναμις των Τιτάνων και των Γιγάντων θα πρέπει να εύρη νέες μορφές, διεξόδους, δημιουργικές στιγμές, μέσα από την υοθετησή της και την εγκατοίκησή της σε νέα καινά Όντα (όπως είναι οι άνθρωποι (άρα ο άνθρωπος  είναι η κληρονομηθείσα τιτάνια και γιγάντια δύναμις όπως αυτή μιμητικά διά των θεών (οι οποίοι είναι ως περιεχόμενο οι οντολογικές δυνάμεις) ήλθε δια του κόσμου στον άνθρωπο.

Όχι τυχαία η τιτανομαχία και η γιγαντομαχία είχε προλεχθεί στον Κρόνο από την Γαία και τον Ουρανό επειδή ο Κρόνος (όπως αναφέρεται στον Ησίοδο και αλλού) δεν είχε μοιράσει με δικαιοσύνη τις δυνάμεις που κληρονόμησε όταν ευνούχισε και εσκότωσε τελικά τον Ουρανό πατέρα του. Ο Κρόνος βέβαια μιμείται (διότι δεν υπάρχει καλή και κακή μίμηση , όπως δεν υπάρχει καλή  και κακή οντολογική δύναμη) την χαοτική δύναμη του Ουρανού ο οποίος διαμοιράζει τις οντολογικές δυνάμεις του κατά χαοτικό τρόπο μέσα στην αέναο πορεία του. Όμως η σύζυγος του Ουρανού είναι η Γαία και  του Κρόνου η Ρέα.

Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου, απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: η μίμησις των Ελλήνων...

 

Οι θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου.

Εάν υιοθετήσουμε τις διάφορες θεωρίες περί δημιουργίας του κόσμου τότε δύο τινά μπορούν να συμβούν:

1.Ο δυνητικός δημιουργός θεός μιμείται δυνάμεις και ενέργειες τις οποίες ήδη έχει στο μυαλό του. Δεν μπορεί εκ του μηδενός να δημιουργείται κάτι, υπάρχει ήδη στο θείο μυαλό και ως μίμηση εξέρχεται ως δημιούργημα.

2.Ο θεός απλά μιμείται τις προϋπάρχουσες αυτού δυνάμεις και τις επανακατανέμει κατά έναν διαφορετικό τρόπο προκαλώντας έναν νέο τύπο κόσμου  και ανθρώπου.

Στην περίπτωση του Πλατωνικού Τιμαίου, βρισκόμαστε στην δεύτερη περίπτωση. Ο Θεός του Τιμαίου διά της προϋπαρχούσης Ύλης και των προϋπαρχουσών Ιδεών δίδει σάρκα και οστά στην συμπαντική ψυχή αυτού του κόσμου, στον άνθρωπο. Επίσης φέρει είς φώς δημιουργίας τον Ήλιον και τους Πλανήτες, μιμούμενος ουσιαστικά την Οντολογική δύναμη η οποία ως ψυχή υποκρύπτεται πίσω από κάθε νεοεμφάνιση κάποιου όντος. Ας προσέξουμε πραγματικά τον μεγαλοφυή  τρόπο μίμησης του Θείου: Ο εκάστοτε Θεός κατανοεί ότι το Όν ως υπόγεια και αέναος δύναμις ανακατανέμει συνεχώς τη δύναμή του. Κατά κάποιο τρόπο το Όν ως αέναος δύναμις είναι η Ψυχή το Πνεύμα η Αιτία ζωής  του Σύμπαντος: ο θεός κατανοεί τον τρόπο αυτόν της εσωτάτης δυνάμεως και μιμητικά προχωρεί στην αναπαρασκευή του Οντολογικού κόσμου: Αντί για την αέναο και ήδη υπάρχουσα και προϋπάρχουσα οντολογική δύναμη ως παραμόνιμο στοιχείο ζωοποίησης του δικού του κόσμου ο θεός θέτει την Ψυχή η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ήδη προϋπάρχουσα κρύφια οντολογική δύναμη, η οποία ενυπάρχει στο περιβάλλον κίνησης αυτής της δύναμης η οποία μιμητικά γίγνεται κόσμος από τον δημιουργό. Μέσα στο Όν εμφανίζονται διάφορες και ποικίλες μορφές, μία εξ αυτών μιμητικά την εμφανίζει ο θεός ως άνθρωπον.