Γιατί ο Νικόλαος Καζαντζάκης δεν έλαβε ποτέ το βραβείο Νόμπελ;
Δύο Έλληνες λογοτέχνες , ο Γεώργιος Σεφέρης (1963) και ο Οδυσσέας Ελύτης (1979) έχουν τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ στο πολιτιστικό αντικείμενο της Λογοτεχνίας. Η Ελλάδα σίγουρα θα μπορούσε να έχει στην συλλογή της και έναν τρίτο αμοιφθέντα με αυτό το λαμπρό βραβείο: τον Νικόλαο Καζαντζάκη, ο οποίος σε πρωτοτυπία, συμπαντική έμπνευση, οντολογική σκέψη και πρωτοτυπά, ανθρωποκεντρική και κοινωνική προσέγγιση και εξέλιξη ήταν κατά πολύ ανώτερος από τους δύο άλλους λογοτέχνες οι οποίοι τελικά έλαβον το βραβείο Νόμπελ: ας σημειωθεί ότι ο Νικόλαος Καζαντζάκης ούτε το σύνολο της Ελληνικής προσωκρατικής, σωκρατικής, βυζαντινής φιλολογίας αντέγραψε και μετέτρεψε σε ποίηση, ούτε είχε λάβει θέση από την οποία μπορούσε να παρακολουθεί την λογοτεχνική παραγωγή άλλων. Ήταν ατόφιος συμπαντικός, οντολογικός μύστης,ο οποίος μετέφερε στηη λογοτεχνία έναν διαχρονικό θεοσοφικό και ανθρωποσοφικό σκεπτισμό ο οποίος απελευθερώνει τον άνθρωπο και τον καθιστά πλήρη, αυτάρκη, ευδαίμονα, οντολογικά ικανό για την μεγάλη συνέχεια.
Η χρονιά κατά την οποία ο Καζαντζάκης διεκδίκησε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ήταν το 1956. Τελικά το κέρδισε ο Ισπανός ποιητής Χιμένεθ με μόλις δύο ψήφους διαφορά. Ας σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά ο Καζαντζάκης είχε λάβει το βραβείο Ειρήνης με το οποίο είχαν τιμηθεί και προσωπικότητες όπως ο Τσάπλιν, ο Σοστακόβιτς, αλλά στη Βιέννη όπου μάλιστα ήταν παρόντα όλα τα μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, η Ελλάς έλαμψε διά της απουσίας της. Το Ελληνικό κράτος δεν άντεχε την θεοσοφία του Νικολάου Καζαντζάκη, δεν άντεχε ότι προβεβλημένους θεούς τους είχε καταστήσει στα έργα του απλές οντολογικές συνέχειες, δεν άντεχε ότι έβλεπε τον άνθρωπο ως οντολογική συνέχεια απείρων δυνάμεων, ύπαρξη η οποία υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει με έναν τρόπο τον οποίο μόνον ο Κρητικός λογοτέχνης ήξερε: ως μύστης είχε ανακαλύψει ότι όλα Είναι μέσα από συνεχή ροή, ο ανθρωπίνος πολιτισμός είναι μόνον μία πτυχή αυτού του Είναι. Εάν ο Άνθρωπος ανακαλύψει το Είναι του τότε θα απελευθερωθεί συμπαντικώς, θα υπάρξει ως οντολογική δύναμη συνεχείας ως πορεία που δεν ξέρει ζωή και θάνατο, άνθρωπο και θεό, ως δύναμη η οποία απολαμβάνει το άπειρο οντολογικό ταξείδι με άπειρες δυνάμεις εκτυλισσόμενες οι οποίες στον παρόντα θεοκρατούμενο και πολιτικώς εξουσιαστικό κόσμο παραμένουν ανενεργές.