Η Οντολογία της Σπάρτης...

 

Η Σπάρτη λοιπόν ήταν ένα στρατόπεδο, όπου ύψιστο

αντικειμενικό σκοπό της ζωής του είχε ο καθένας, να είναι

σε κάθε στιγμή έτοιμος να πολεμήσει με τη μεγαλύτερη

αποτελεσματικότητα για την πόλη του. Ο σκοπός κάθε

νόμου, ο έσχατος λόγος όλου του συστήματος κοινωνικής

διατάξεως ήταν να διαμορφώσει καλούς στρατιώτες.

Η χλιδή στην ιδιωτική ζωή απαγορευόταν αυστηρά·

η σπαρτιατική λιτότητα έγινε παροιμιώδης. Ο επιμέρους

άνθρωπος, απορροφημένος ολότελα μέσα στο κράτος,

δεν είχε καθόλου δική του ατομική ζωή· δεν είχε να

λύσει προβλήματα της δικής του ανθρώπινης υπάρξεως.

Η Σπάρτη δεν ήταν τόπος για διανοουμένους ή

φίλους της θεωρίας· το χρέος όλο του ανθρώπου

και το υπέρτατο ιδεώδες της ζωής του Σπαρτιάτη

περιέχονταν μέσα στους νόμους της πόλης του.

J.B. Bury-Russell Meiggs, Ιστορία της Αρχαίας

Ελλάδος, Εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 1978, σ. 149