Περί του προσώπου του Ιησού.

 

Ο Θεός δεν ήταν πάντα άρρεν, βέβαια δεν ήταν πάντα η θεότητα θήλεια, κάποιες στιγμές συνυπήρξε το άρρεν με το θήλυ (όπως στους 6+6 θεούς των Ελλήνων) κάποιες στιγμές η Ασερά στους Χαναναίους ήταν η μόνη θήλεια θεότητα πρίν ο Θεός της βίβλου την καταργήσει προερχόμενος όμως από την πλευρά της, αλλά και στους μινωΐτες θεά ήταν η πρώτη θεότητα, τελικά στους μονοθεϊστικούς πυλώνες του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού ο θεός επεβλήθη ως άρρενα δύναμις.Μπορούμε μέσω αυτών των επισημάνσεων να καταλήξουμε σε ένα χρήσιμο συμπέρασμα ότι ο θεός είναι μία ωραία ανθρώπινη ανακάλυψη αναλόγως της στιγμής και της εποχής: η απαρχή της έρευνας περί του θεού από το θεό είναι τελείως λάθος: κάθε έρευνα για το θεό θα πρέπει να ξεκινά από τις φυσικές δυνάμεις (τις εννοούμε ως συμπαντικές δυνάμεις) ποιες φυσικές δυνάμεις μεταπλάθονται σε θεό: οι  θήλειες φυσικές δυνάμεις είναι δυνάμεις χάους και συνεχείας: άρα ο πρώτος θεός δεν γινόταν να μην είναι γυναικείος διότι ο άνθρωπος ευρισκόταν σε ένα απίστευτο φυσικό γίγνεσθαι και το μόνον που ήθελε είναι η σύμπλευση με τις δυνάμεις του όλου στις οποίες ανήκε: αυτό μπορούμε να το ιδούμε στον Οδυσσέα ο οποίος δέχεται μία γυναίκα την Αθηνά ως προσφέρουσα σε αυτόν την αρετή της Σοφίας. Αυτό συμβαίνει διότι (όπως και οι μινωΐτες) οι άνθρωποι ζούν και κινούνται σε χαοτικές καταστάσεις και δεν θέλουν κάτι το συγκεκριμένο ή το προσωπικό: η ιστορία του Μινωταύρου μας αποδεικνύει ότι η μινωϊκή θεά της γυμνόστηθης γονιμότητας αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι ζούν στο χάος και ερευνούν ταυτότητα ζώου, ανθρώπου, ή ζωανθρώπου: η θεά ως άπειρος θήλεια φύσις τους βυθίζει στην αναζήτηση , δεν ήθελαν τουλάχιστον ακόμα έναν αρσενικό θεό αρχιτέκτονα και μάστορα δημιουργό. Άρα ο θεός είναι η μετατραπείσα και αλλαγείσα συνεχώς φυσική δύναμις στο μυαλό μας και στο Είναι μας, άρα εμείς είμεθα ο θεός αναλόγως της φυσικής δυνάμεως η οποία μας διακατέχει.

Πέρασαν τα χρόνια και οι Μυκηναίοι, μετέπειτα οι Δωριείς, μετέπειτα οι έμποροι πολεμιστές που άνοιξαν τον θαλάσσιο χώρο, ο σίδηρος, η φωτιά και η γραφή, απομόνωσαν τη γή από τη συμπαντική ροή, όπως ο άνθρωπος που κτίζει ένα σπίτι και σταματά να κατοικεί στην ύπαιθρο: ο άνθρωπος έκτισε πόλεις και εκεί μέσα θέλησε να ασχοληθεί όχι με την θήλεια δύναμη (αυτή έφερε στη γή όσες δυνάμεις ήταν να φέρει) τώρα ο άνθρωπος ήθελε να ασχοληθεί με την άρρενα οιδομική δύναμη: ο θεός έγινε άρρεν, ο πλατωνικός θεός, το πρώτο κινούν ακίνητον του Αριστοτέλους, ο χριστιανικός θεός, ο αλλάχ, κ.λ.π. Άρα ο άνθρωπος ζεί ως άρρεν δομική δύναμη, με άρρενα θεό: η  καινή διαθήκη δεν είναι τυχαίο ότι τώρα δομήθηκε τώρα εγράφη.

Ας προσέξουμε κάποια πολύ απλά στοιχεία για την καινή διαθήκη: κατ΄αρχάς μας κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι όλη η καινή διαθήκη κινείται στην αντίθεση ανθρωπάκου και θεού: πουθενά ο Ιησούς δεν ομιλεί για το ένδοξο γένος των υπερανθρώπων οι οποίοι ήλθον στη γή, είναι στη γή, θα συνεχίσουν την επομένη διάσταση της γής: εάν αρνηθούμε το γένος των ανωτέρων οντολογικά ανθρώπων τότε αρνούμεθα την ύπαρξη του Χριστού, διότι ο Χριστός κατέβη ως θεός διότι μιμήθηκε το γένος των προϋπαρχόντων υπερανθρώπων, ο αδάμ και η εύα δεν πρόλαβαν να καταστούν υπεράνθρωποι, άρα ο Χριστός συνέχισε την παράδοση ανωτέρων συμπαντικά ανθρώπων: στους οποίους όμως ουδέποτε αναφέρεται: τεράστια εντύπωση επίσης μας κάνει η προσπάθεια των ευαγγελιστών να θεωρήσουν ως θεία όσα ο Ελληνικός λόγος διετύπωσε διά του φιλοσοφικού του συστήματος: γιατί να θεωρείται ως χαρισματικό από τον Ιησού η υγεία, το περπάτημα, η όραση, η κοινότητα, η φιλία; Όταν ο «Πατήρ» του «έφτιαξε» τον κόσμο αυτά είχε στο νού του; Αποκλείεται: διότι υγεία δεν υπάρχει παρά μόνον οντολογική συνέχεια, το περπάτημα μπορεί να αντικατασταθεί με τη σκέψη, ο πρώτος άνθρωπος έβλεπε πολύ διαφορετικά πράγματα από τον άνθρωπο της εποχής του Ιησού, γιατί η η φιλία είναι αρετή όταν όλα στο σύμπαν είναι φιλότητα αλλά και νείκος; Εάν ο θεός έφτιαξε το σύμπαν γιατί ο Χριστός απομόνωσε μέρη και αρετές αυτού ώστε να στηρίξει το καλό και το κακό και επάνω εκεί να εξουσιάσει τους ανθρώπους; Δεν ήξερε ότι συμπαντικώς τίποτε από όσα είπε δεν ισχύουν; Η αμαρτία χάνεται στο χάος της συνεχείας, η κοινότητα της εκκλησίας δεν υπάρχει στο χάος των ατομικών δρόμων, η βασιλεία των ουρανών διαλύεται στην αχλύ της οντολογικής συνεχείας, ο θεός και ο άνθρωπος ξαναγίνονται άλλες και άλλες δυνάμεις; Δεν εγνώριζε ο Ιησούς τη χαοτική συνέχεια του όλου; Γιατί προσπάθησε κατά αριστοτελικό τρόπο να μεταφέρει την ανθρώπινη πόλη και πολιτεία στη βασιλεία του θεού; Όλα αυτά δεν είναι πρόσκαιρα εφευρήματα ενός ανθρωπίνου νοός;

Οι μινωΐτες δεν θα είχαν ανάγκη της βασιλείας του θεού διότι ήδη ζούσαν στην ανοικτή φύση των συμπαντικών δυνάμεων, οι Κύκλωπες μας θυμίζουν ζωές που δεν εφοβούντο θεούς και αμαρτίες δεν ήξεραν: ο Οιδίποδας ένοιωθε τους θεούς ως συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες επηρεάζουν τη ζωή του ως κίνηση αν και στη δεδομένη χρονική στιγμή η επαφή των Αθηναίων με την ανατολή έφερε τη σκέψη της αμαρτίας , ο Οιδίποδας ένοιωσε ως αμαρτία τις πράξεις του και αυτοτυφλώθηκε: άρα όλα είναι στο μυαλό του Οιδίποδος και του ανθρώπου, τίποτε δεν υπήρχε, κάτι υπάρχει, κάτι άλλο θα υπάρξει: ο Χριστός διετύπωσε όσα η εποχή του είχε διατυπώσει και τίποτε άλλο: άρα ήταν μία προσπάθεια ελέγχου αυτού του ανθρώπου, προκειμένου ο κόσμος μας να αποκτήσει ένα σπηλαιώδες επικάλυμμα του καλού, του δικαίου, των αξιών, αυτό το επικάλυμμα θα απομόνωνε τη γή από το  χάος όπου όλα αυτά είναι άγνωστα, και αυτό το επικάλυμμα ως δίχτυ  θα έπιανε τους πολλούς ώστε να ελέγχονται από τους ολίγους οι οποίοι γνωρίζουν ότι το μόνο που υπάρχει είναι η εξουσία τους και ο τρόπος ελέγχου του ανθρώπου.

Η καινή διαθήκη δεν αναφέρεται σε κανένα συμπαντικό μέγεθος, σε κανένα άλλο είδος ζωής, σε καμμία άλλη ανθρώπινη εποχή: πώς είναι δυνατόν ένας θεός να μην γνωρίζει για άλλους ανθρώπους και άλλες εποχές άλλων ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν πέρα από την αμαρτία το θεό και τον άνθρωπο; Οι κύκλωπες ήταν τέτοιοι. Πώς είναι δυνατόν να διαβάζει κανείς την καινή διαθήκη και να διαβάζει την ταυτότητα της εποχής της βυζαντινής αυτοκρατορίας: λές και ο Κωνσταντίνος ο αποκληθείς «μέγας» κανόνισε τη συγγραφή των ευαγγελίων για να έχει ένα κείμενο βάσει του οποίου όλοι οι άνθρωποι θα ελεγχθούν και θα ενωθούν.Δεν είναι τυχαίο ότι ο άνθρωπος που γεννάται  στην καινή διαθήκη ως υποταγμένο ηθικό υποκείμενο είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος μεσουράνησε στη βυζαντινή αυτοκρατορία, δεν είναι τυχαίο ότι όλη η βυζαντινή αυτοκρατορία είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στην αμαρτία και χάρη, ακόμη και η Πόλη έπεσε επειδή οι οθωμανοί υλοποίησαν το θέλημα του καλού θεού.

Εάν η καινή διαθήκη ήταν πράγματι βιβλίο θεού δεν θα έλεγε στον άνθρωπο τον άμεσο τρόπο επιστροφής στον ουράνιο τρόπο ζωής; Δεν θα ομιλούσε για τον τρόπο ένωσης της αρχής και του τέλους αυτού του κόσμου; Πώς είναι δυνατόν ένας θεός να ομιλεί για αμαρτία όταν οι μινωΐτες αγνοούσαν αυτή τη λέξη, και οι σημερινοί άνθρωποι την έχουν αναγάγει σε απουσία χρημάτων και τρόπο υλιστικής απόλαυσης; Δεν είναι τυχαίο ότι στην σημερινή εποχή ομιλούμε για πλήρη αντιστροφή της καινής διαθήκης (διότι αυτή απλά υπηρέτησε τις τάσεις εκείνης της εποχής οι οποίες σήμερα άλλαξαν): σήμερα το life style το οποίο στην εποχή του Ιησού ήταν αμαρτία, σήμερα είναι ευλογία, το πνεύμα σήμερα είναι κακό και η ύλη καλό κ.λ.π. Διότι ο χριστιανισμός τίποτε άλλο δεν ήταν παρά ο τρόπος ελέγχου της γής ως κλειστού κυκλώματος που ξεκινά από το θεό και καταλήγει στον άνθρωπο: σταδιακά οι άνθρωποι κλείσθηκαν στον κύκλο και ελέγχονται από τους κατά καιρούς θεους, οι οποίοι σήμερα κρίνουν ότι μπορούν τους ανθρώπους του κύκλου να τους ταΐσουν με ύλη και χρήμα: το ανώτερο στάδιο του χριστιανισμού είναι η υλική βασιλεία του υπεαυτάρκους ανθρώπου διότι μετά οι ατομικές μονάδες θα ξαναδιαλυθούν δημιουργώντας νέους κόσμους: ο Δημόκριτος νενίκηκε τον Ιησού.