Ούτε ο Ηρακλής επέλεξε την Αρετή ούτε ο Δίας εδημιούργησε τον κόσμο.

 

Σε αυτή τη διάσταση στην οποία ζούμε υπάρχουν κατηγορίες Όντων βάσει της συμμετοχής των στη διανομή δυνάμεως της ζωής μας και της πορείας μας: Υπάρχουν Θεοί και Άνθρωποι, ανάμεσά τους Ήρωες, πέρα από τους Θεούς οι υπεράνθρωποι πέρα από τους ανθρώπους το ζωϊκό και φυτικό βασίλειο. Πέρα και πίσω και εμπρός από όλα αυτά όμως υπάρχει ένα χάος κινούμενο και συνεχώς αναδιανεμόμενο και ανατροποποιημένο το οποίο συνεχώς αναδιανέμει και εξελίσσει τις δυνάμεις του. Αποκλείεται λοιπόν να θεωρείται ως κάτι το καλό το να βλέπει ο άνθρωπος αυτόν τον κόσμο ως κάτι το φοβερό το οποίο το έπραξε ένας θεός, ή αποκλείεται ο άνθρωπος να βλέπει ως κάτι το καλό το να επιλέγει την αρετή η οποία δεν αντιπροσωπεύει τίποτε μέσα στο χάος: ο θεός και οι άνθρωποι και οι Ήρωες κινούνται μέσα στο χάος και έρχεται στιγμή όπου το χάος αναδιανέμει αλλοιώς τελείως τα πάντα: άρα υπάρχει το συνεχώς αναδιανεμόμενο και τίποτε άλλο, άρα δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι κάποιος θεός έπλασε τον κόσμο ή ότι ο Ηρακλής επέλεξε την αρετή παρά την κακία, διότι από το πρίσμα του οντικού χάους ούτε κόσμος ούτε αρετή υπάρχει αλλά πορεία δυνάμεων: ούτε μπορούμε να λέμε ότι ο Δίας παρέχει υγεία στους ανθρώπους διότι ως Θεός βλέπει ότι το Όν είναι κάτι το χαώδες και η υγεία είναι ένα πρόσκαιρο επίτευγμα των φοβισμένων οντικά ανθρώπων.

Η υποτίμηση θεών και ηρώων αποτελεί κατόρθωμα: ο Ξενοφών στα απομνημονεύματά του παρέχει την ιστορία του Προδίκου περί του Ηρακλέους ότι αυτός προτίμησε την αρετή αντί για την κακία: αυτό αποκλείεται να συνέβη από έναν Ήρωα ο οποίος κινείται πίσω και εμπρός από έννοιες πρόσκαιρες όπως είναι η αρετή και η κακία: οι οποίες οντολογικά δεν ορίζονται αλλά υπάρχουν για ολίγον προκειμένου θεϊστικοί ή πολιτικοί παράγοντες να ελέγχουν τον κόσμο και τους ανθρώπους: ο Ήρωας ζεί σε σχέση με τη φύση και το χάος: στη φύση δεν υπάρχει καμμία αρετή, ούτε και κακία, παρά μόνον πορεία δυνάμεων χαοτικών: μπορεί ο Πυθαγόρας και ο πλατωνικός Τίμαιος να ομιλούν για κοσμική αρμονία αλλά όλα αυτά είναι στο μυαλό τους και το χάος ως πορεία χαοτικών δυνάμεων δεν γνωρίζει τίποτε από όλα αυτά: σε κάποια χρόνια τίποτε από όσα είδε ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας δεν θα υπάρχει, άλλος Ήλιος και άλλες γαίες θα υφίστανται όπως και άλλα είδη τελείως διαφορετικά ανθρώπων: άρα η φύση του ύδατος, το οποίο προκαλεί καταστροφές αλλά και βοηθεί στις ανθρώπινες δράσεις, ποια αρετή και ποια κακία υπηρετεί; Καμμία: απλά κινείται όπως και ο Ηρακλής, ο οποίος ως Ήρωας απλά κινείται ως δύναμις πέρα από την Αρετή και την Κακία, τις οποίες ούτε τις γνωρίζει ούτε τις πράττει: πράττει μόνον όσα εξαντλούν την δύναμίν του: είναι ικανός να σκοτώσει το λεοντάρι της Νεμέας: αυτό όμως δεν είναι ούτε αρετή ούτε κακία είναι πορεία δυνάμεως: όπως και ο Οδυσσέας θα μπορούσε να δοθεί στις Σειρήνες και να φύγει στο χάος, προτίμησε να τις αποφύγει προκειμένου να ασχοληθεί με το νόστο: αλλά αυτό ούτε αρετή ούτε κακία είναι, συνέχεια δυνάμεων είναι: θα μπορούσε να είναι αρετή το να δοθεί στις Σειρήνες, εξάλλου μέσα στο χάος τίποτε δεν ορίζεται πέραν της χαοτικής πορείας.

Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο Ζεύς εφιλοτέχνησε τον κόσμο και καθορίζει το καλό στις ζωές μας: τι θεός είναι αυτός ο οποίος δεν βλέπει τα πράγματα και τους ανθρώπους από την πλευρά του Όλου εκεί όπου ούτε καλό ούτε κακό υπάρχει, ούτε υγεία ούτε αρρώστεια, αλλά διαρκής πορεία εξέλιξης και ανακατανομής δυνάμεων: για αυτό εξάλλου και ο Ευριπίδης, έχοντας πλήρως καταλάβει και κατανοήσει όλα όσα εδώ ισχυριζόμαστε, αρνήθηκε ότι η Ωραία Ελένη πήγε στην Τροία και εδέχθη ότι το είδωλό της πήγε στην Τροία, η ίδια έφυγε στην Αίγυπτο.

Το ίδιο λοιπόν ας σκεφθούμε και εμείς: αποκλείεται ο Ηρακλής να επέλεξε την Αρετή αντί της κακίας, διότι ως Ήρωας διακατέχεται από τη σειρά των οντολογικών χαοτικών δυνάμεων οι οποίες τον οδηγούν σε συμπεριφορές ανώτερες του κόσμου αυτού, σε συμπεριφορές που χρειάζονται υπερβατικό μυαλό και άλλες δυνάμεις οι οποίες δεν υποτάσσουν τον Ήρωα σε συνήθη ήθη και πρακτικές αλλά τον οδηγούν σε χαοτικές συμπεριφορές πέραν του κόσμου αυτού, κοντά στην επομένη υπερκοσμική κατάσταση, η οποία είναι γνωστή στον Ήρωα: ήταν άραγε πράξη αρετής το ότι ο Ήρωας καιόμενος ανέβη εις τον Όλυμπον; Ούτε πράξη αρετής ήταν ούτε κακίας, ήταν πράξη χαοτικής δυνάμεως η οποία αναδιένειμε κε νέου τις δυνάμεις του Ήρωος, και προέκρινε την συμπεριφορά ότι όποιος θέλει να συνεχίσει στο χάος θα πρέπει να αυτοαναιρεθεί μέσα από τον πλείονα δυναμικό τρόπο αυτοδιαλυόμενος διά της αυτογνωσίας στο χάος.

Ούτε ο Θεός ασχολείται με τον κόσμο όπως εμείς θέλουμε να ασχολείται: ότι μας προστατεύει, ή ότι μας προσφέρει όσα θέλουμε, ή ότι εδημιούργησε τον κόσμο: αποκλείεται μέσα στο χάος των όλων κινήσεων (τις οποίες κινήσεις ο θεός ως θεός γνωρίζει) ο θεός να ασχολείται και να μας βλέπει με τον τρόπο που εμείς θέλουμε να μας βλέπει και να ασχολείται μαζί μας: όταν ο θεός έχει άποψη του όλου, κάτι που εμείς δεν έχουμε όσο κρατούμε το μυαλό μας κλειστό, μπορεί λοιπόν ο θεός και διαβλέπει το χαοτικό μας μέλλον το οποίο είναι αδήριτο όσο και αναγκαίο, το οποίο θα μας διαλύσει και θα μας επανασυνθέσει σε νέες δυνάμεις, θα μας εξαφανίσει και θα μας ξαναφανερώσει, αποκλείεται λοιπόν ο θεός να διακόπτει αυτήν την πορεία φτιάχνοντας κόσμους αναχώματα στην χαοτική πορεία, αποκλείεται ο θεός να προσέχει τον άνθρωπο καθυστερώντας τον από την χαοτική εξέλιξή του. Απλά σε κάποιες χρονικές περιόδους ανακαλύφθηκαν διάφοροι τύποι θεών και ηρώων προκειμένου ο άνθρωπος να λησμονήσει το χάος και τον πραγματικά χαοτικό εαυτό του, να πιστεύσει ότι το σύμπαν είναι αρμονία και ο ίδιος είναι κέντρο αυτού του σύμπαντος, προκειμένου να ακινητοποιηθεί και να ελεγχθεί αυτή η διάσταση προς περαιτέρω και για ολίγον εκμετάλλευση. Αυτό που θα πρέπει όμως ποτέ να ξεχάσουμε είναι ότι οι θεοί και οι Ήρωες οι οποίοι απασχολούν οντολογικές δυνάμεις αποκλείεται να μην αντιμετωπίζουν τα πάντα από την πλευρά του Όντος, της διηνεκούς πορείας ώστε να διαβλέπουν ότι ο άνθρωπος είναι μέρος του Όντος, αποκλείεται να μην βλέπουν ότι ο άνθρωπος και ο κόσμος είναι πρόσκαιρη τροπή του Όντος, αποκλείεται να μην ασχολούνται με την οντική πορεία μέρος της πορείας είναι ο άνθρωπος και ο κόσμος, αποκλείεται να δίδουν τόση βαρύτητα σε μία ανθρώπινη και κοσμική στιγμή του Όντος όση θέλουμε εμείς επειδή εμείς έχουμε λησμονήσει την μεγάλη οντολογική συνέχεια μέρος της οποίας είμαστε.