Περί της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

 

Η Αθηναϊκή δημοκρατία φαντάζει ως κάτι το ξεχωριστό, το πολιτειακά διακριτό, εάν το ίδη κανείς μεμονωμένα, επηρεασμένος ίσως από τις κρίσεις μετέπειτα πολιτειολόγων (από τον Αριστοτέλη έως μεταδιαφωτιστές πολιτειολόγους) οι οποίοι απομονώνοντας πολιτειακά την Αθηναϊκή  δημοκρατία του Περικλέους  τη θεωρούν ως κάτι το μοναδικό: το όλο θέμα ξεφεύγει και αντί η δημοκρατία του κλεινού άστεως  να εκτιμηθεί μόνον πολιτειακά θεωρείται γενικά αλλά τελείως αστήρικτα ως κάτι το καινόν δίκαιον και τέλειον: θα πρέπει όμως να προσεχθεί το ότι δεν έχουν τα πράγματα όπως τα θεωρούμε: η δημοκρατία του Περικλέους ήταν ένα νοερό φαντασιακό παιχνίδι των εξουσιαστών των καιρών αυτών προκειμένου να πειραματισθούν επάνω σε ανθρώπους δοκιμάζοντας τρόπους πολιτειακού ελέγχου επί των πολιτών.

Ας προσέξουμε τα κάτωθι: η εποχή του Περικλέους συνιστά την αποθέωση της πόλεως-κράτους: Η πόλις κράτος ενάντια σε ό,τι συνέβαινε στην Ομηρική εποχή δεν μπορεί πλέον να στηριχθεί σε Βασιλείς ή Αριστοκράτες: Γιατί όμως; Σε καθαρά πνευματικό επίπεδο η προσωκρατική φιλοσοφία, η νοησιοκρατική φιλοσοφία (από τον Αναξαγόρα και μετά) η σοφιστική κίνησις έχει ενοποιήσει στο νού των ανθρώπων τους θεούς ως συμπαντικές δυνάμεις και τους έχει περιχωρήσει στην έννοια του ανθρωπίνου νοός: τώρα ο άνθρωπος δεν πιστεύει τόσο σε θεούς όσο πείθεται στις δυνάμεις οι οποίες ως αίτια και αποτελέσματα, ενέργειες και αρετές, ιδέες και αξίες, απορρέουν από το νού ο οποίος πλέον συλλαμβάνει ως δικές του όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες αποδίδονταν στο θείο. Οι συνέπειες αυτού του γεγονότος  είναι πράγματι τεράστιες: οι άνθρωποι θεωρούν ότι διά του νοός δύνανται να διαμορφώσουν μέσα στο χάος ένα μικρόκοσμο τον οποίον κατ΄αρχάς θα ονομάσουν φύση, έπειτα πόλη, έπειτα θα διαμορφώσουν ανάλογα τον άνθρωπο: παρατηρούμε ότι η βασιλεία χρειάσθηκε για όσο χρονικό διάστημα έπρεπε οι άνθρωποι να ελεγχθούν όπως και η αριστοκρατία χρειάσθηκε για όσο χρονικό διάστημα έπρεπε οι άνθρωποι να διαμορφωθούν με βάση τις ιδέες και τις αξίες της επικυριάρχουν τάξεως: όταν όλα αυτά κατέστησαν δυνατά, μέσω της φιλοσοφίας του νοός και της ανάλογης παιδείας, δοκιμάσθηκε από τον Εφιάλτη και τον Περικλή το διακύβευμα της δημοκρατίας: τώρα χρειάζονταν οι πολλοί, οι πολλοί έπρεπε να βγούν στην επιφάνεια ελεγχόμενοι όμως από τον κοινό νού των ιδεών και αξιών  τον οποίον οι διαμορφωτές είχαν διαμορφώσει: ο Αναξαγόρας θα διαφημίσει όχι την ικανότητα του ανθρώπου να κινείται στην απειρία του όντος ως δύναμις καθ΄εαυτή, αλλά την ικανότητα του ανθρώπου στο νού του εικονικά να συλλαμβάνει τα πάντα: οι σοφιστές θα απογειώσουν όλο αυτό ολίγον πρίν το Σωκράτη ο οποίος ξεκάθαρα θα συζητήσει ότι επαγωγιά και οριστικά υπάρχει μόνον ό,τι μου κατέβη στο νού μου: διά της παιδείας (κάτι για το οποίο επαίρεται ο Περικλής στον Επιτάφιό του) οι Αθηναίοι εφιλοσόφησαν άνευ μαλακίας και εφιλοκάλουν άνευ ευτελείας: όλοι οι Αθηναίοι λοιπόν έπλασαν τον ίδιο νού: κάτι το οποίο δεν υπήρξε σε καμμία άλλη εποχή: όπως βλέπουμε και στον Όμηρο υπήρξαν πολλές και διάφορες οντότητες οι οποίες εσκέπτοντο και έπραττον τελείως ατομικά και διαφορετικά: δεν μπορούσε κανείς αυτές τις οντότητες να τις κλείσει σε μία πόλη ώστε να σκέπτονται και να πράττουν κατά τον ίδιο τρόπο: ο Ελληνισμός, ο ξεχασμένος και λησμονημένος οντολογικός Ελληνισμός, δεν στηρίχθηκε ποτέ σε ένα κοινό νού ο οποίος αντιμετωπίζει τους πάντες και τα πάντα με μία κοινή λογική διότι ο γνήσιος Οντολογικός Ελληνισμός υπήρξε δύναμις εν τη δυνάμει του συνεχούς Όντος.

Οι Αθηναίοι λοιπόν κατάφεραν κάτι το τελείως μη-Ελληνικό αλλά το κατάφεραν: όλοι οι ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες διά της παιδείας απέκτησαν έναν κοινό Νού διά του οποίου σταδιακά είδον από κοινή εστίαση και πρίσμα τους θεούς, το σύμπαν, τον  Άνθρωπο την πόλη: για τον Αθηναίο της εποχής του Περικλέους το καλό και το κακό ήταν κάτι το κοινό, εξέλιπον οι διαφορετικές φωνές, εξέλιπον κάθε τι το μη-νοητό ή οντολογικό: εξάλλου και οι τραγωδίες του Οιδίποδος και της Αντιγόνης αυτό ακριβώς τονίζουν: όλοι οι Αθηναίοι διέποντο από κοινές αρχές και αξίες: ήλθε λοιπόν η εποχή του μεγάλου πειράματος εκ μέρους του Περικλέους: όλοι οι πολίτες οι οποίοι ηλέγχοντο διά του νοός, έβλεπον τον κόσμο και τον άνθρωπο με τον ίδιο νού, όλοι αυτοί απέκτησαν δικαιώματα, ως πλείονες άρχισαν να κυβερνούν, ως δήμος επικράτησε, και το πολίτευμα από τον Περικλή ονομάσθηκε δημοκρατία: ο δήμος όμως ήταν έναν νούς πλήρως ελεγχόμενος: το μεγάλο κόλπο απέδωσε: ο δήμος σφαγιάσθηκε στον Πελοποννησιακό πόλεμο, ο δήμος πλήρως ελέγχθηκε, για αυτό εξάλλου υπήρξαν και κληρωτά αξιώματα διότι κανείς δεν διέφερε από κανέναν και όποιος και αν κληρωνόταν τον ίδιο νού άρα τις ίδιες αποφάσεις θα έπαιρνε.

Το μεγάλο κόλπο λοιπόν των εξουσιαζομένων ως ένας νούς ανθρώπων λειτούργησε μία χαρά: όλοι κληρώνονταν, όλοι έκαναν τα ίδια, όλοι ζούσαν και πέθαιναν με τον ίδιο τρόπο, σταδιακά εξέλιπε κάθε διαφορετική φωνή: σίγουρα η ναυτιλιακή ικανότητα των Αθηναίων τους οδήγησε σε μακρινούς πολιτισμούς, η αλληλοδιάδραση με τους οποίους επηρέασε και δημιούργησαν αυτόν τον πλήρως ελεγχόμενο άνθρωπο: διότι αυτό το Αθηναϊκό κόλπο εκμεταλλεύθηκε τελείως ο Σωκράτης: αυτό το οποίο έπραξε ο Σωκράτης είναι πράγματι τόσο απλό: όταν είδε ο πανέξυπνος αυτός άνθρωπος ότι 100.000 Αθηναίοι έχουν ένα μυαλό πήγε το όλο πράγμα ολίγον πιο πέρα: έσπασε τα όρια της πόλεως κράτους και έβαλε σε αυτό το κοινό μυαλό αποθετήριο κάποιες νέες αρχές: όλοι οι άνθρωποι είναι το ίδιο ενώπιον της γνώσης (της γνώσης που η κρύφια εξουσία συνεχώς μαγείρευε) όλοι οι άνθρωποι υπόκεινται σε κοινές αρχές (οι γνωστές φληναφηματικές πομφόλυγες που καταδίκασαν την ελευθερία του οντολογικού ανθρώπου) όλοι οι άνθρωποι ζούν και πεθαίνουν με τον ίδιο τρόπο (δεν είναι τυχαίο ότι οι πλατωνικές α-νοησίες περί του θανάτου ουδέποτε ασχολήθηκαν με το γεγονός ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι ούτε ζούν ούτε πεθαίνουν, διότι ο Σωκράτης και οι μαθητές του καθιέρωσαν ένα είδος ανθρώπου νοητικού θυσιάζοντας όλα τα άλλα είδη συμπαντικών ανθρώπων): οι Αθηναίοι όταν  είδαν τι έκαναν ήταν αργά: ο Σωκράτης ένωσε νοητικά όλους τους ανθρώπους κλέβοντας το προνόμιο αυτό από τους δημοκρατικούς Αθηναίους και μόνον: έσπασε η πόλις-κράτος και τώρα ο χριστιανισμός διά των στωϊκών και του Επικούρου, έχοντας τον παγκόσμιο άνθρωπο του ενός νοός κυβέρνησε όλους τους ανθρώπους οι οποίοι πλέον είχαν χάσει οριστικά την οντολογική διαφορετικότητά τους και είχαν έναν κοινό νού ιδεών και αξιών: το πείραμα του Περικλέους και του πολιτεύματός του ολοκληρώθηκε στην μονοθεϊστική παγκοσμιότητα η οποία ολοκληρώνεται στις κοινές επιστημονικές αρχές που διέπουν όλους τους ανθρώπους, στις κοινές ψηφιακές αρχές που διέπουν όλους τους ανθρώπους: τα ξεχασμένα όμως οντολογικά βήματα ξεχασμένων οντολόγων Ανθρώπων συζητούν για το ότι ο άνθρωπος ούτε νού ούτε σώμα έχει , παρά μόνον ως αιθέρια δύναμις προχωρεί, τροποποιείται και τανάπαλιν ές άπειρον.