Ποιος, πώς και γιατί εσκότωσε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο;

 

Ποιος, πώς και γιατί εσκότωσε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο;

Οι μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες  του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ανάγκασαν την Α΄Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου να του απονείμει τον τίτλο του Αρχιστρατήγου της Στερεάς Ελλάδος.Τα μέλη του Αρείου Πάγου δυσανασχέτησαν διότι πολλές  φορές είχαν βάναυσα προβληθεί από τον τραχύ πολέμαρχο.  Για αυτόν τον λόγο τον άφησαν ανεφοδίαστο στην μάχη της Αγίας Μαρίνας προκειμένου να του χρεώσουν την ήττα και υποχώρηση, ο Ανδρούτσος σε αυτή την περίπτωση ήταν μαζί με τον Νικηταρά. Λέγεται μάλιστα ότι είχε κανονισθεί από τον Άρειο Πάγο να δολοφονηθεί ο Ανδρούτσος (από τους Ζορμπά και Βισβίζη οι οποίοι δεν εδέχθησαν να πράξουν τέτοια βδελυρή πράξη). Άρα ο Ανδρούτσος προκαλούσε με την ανδρεία του, τον τραχύ και άκομψο χαρακτήρα του, την ευθύτητά του. Έπρεπε όμως ως ικανώτατος στρατηγός να ηγηθεί των Ελληνικών δυνάμεων χωρίς να υπάρχει παρασκήνιο εξόντωσής του διότι το συμφέρον της Πατρίδος έπρεπε να τεθεί υπεράνω όλων.

Το μεγάλο λάθος του Οδυσσέα Ανδρούτσου ήταν το ότι παραιτήθηκε από αρχιστράτηγος, χολωμένος από τις κατηγορίες που εκτοξεύονταν εναντίον του ότι δήθεν συνεργαζόταν με τους  τούρκους ενώ απλά αυτός έκανε τα γνωστά καπάκια, παιχνίδια καθυστέρησης προκειμένου να ενδυναμώσει πολεμικά τη θέση του. Ο Κωλέττης, μέγας αντίπαλος του Ανδρούτσου, δεν έχασε την ευκαιρία: τον επικήρυξε και επειδή ο Ανδρούτσος εκτέλεσε τους Νούτσο και Παλάσκα. Παρόλο του γεγονότος ότι ο πολέμαρχος ήταν ευρέως αγαπητός στην Στερεά Ελλάδα. Επίσης ήταν ικανώτατος στρατιωτικός για αυτό και όταν κατέβαινε ο Δράμαλης ο Ανδρούτσος έλαβε αναγκαστικά αμνηστία και κυρίως με ανταρτοπόλεμο εκ των οπισθοφυλακών προσπάθησε να προκαλέσει φθορές στον πολυπληθή στρατό του Δράμαλη.

Ο Ιωάννης Σουρμελής (φανατικός πολέμιος  του Οδυσσέα Ανδρούτσου) όμως αποκαλύπτει μία άλλη πλευρά του πολεμάρχου, η οποία ήταν σημαντική και σε σχέση  με το θάνατό του εάν σκεφθούμε ότι εις εκ των δολοφόνων του ήταν ιερωμένος: Αναφέρει λοιπόν ο Σουρμελής ότι ο Ανδρούτσος μισούσε θανάσιμα τους ιερωμένους, είχε μέσα του δαιμόνιον εναντίον τους το οποίο προσπαθούσε να το ικανοποιήσει σκοτώνοντας κάποιους έστω από αυτούς: Θεωρούσε ότι σκοτώνοντας  τους ιερωμένους κάνει καλό στον Αγώνα των Ελλήνων:  δίδει ο συγκεκριμένος κα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ιερωμένου ο οποίος κτίσθηκε ζωντανός και πέθανε. Όλη αυτή η πράξη βέβαια εκτελέσθηκε από τον Ανδρούτσο. Άρα και σε σχέση  με το ότι ο Οδυσσέας φορούσε ζώνη και κοσμήματα με Ελληνικά ΑρχαιοΕλληνικά σύμβολα, φανερώνεται και αναδεικνύεται μία άλλη πλευρά όχι μόνο του συγκεκριμένου πολεμάρχου αλλά της Ελληνικής Επαναστάσεως: διότι δεν ήταν δυνατόν  μόνον ο Ανδρούτσος να είχε αυτές τις τάσεις: άρα σοβούσαν διενέξεις ανάμεσα σε Έλληνες και Χριστιανούς; Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης; Σε ποιο βαθμό αυτές οδήγησαν σε εμφύλιο σπαραγμό και πόσους αξίους Έλληνες εξαφάνισε αυτή η διένεξη. Γιατί τελικά επεκράτησε το χριστιανικό πνεύμα στην Ελληνική  Επανάσταση και όχι η απευθείας σύνδεση του Ελληνικού Έθνους με τις πατρώες ρίζες του; Θα ήταν διαφορετική η μοίρα της Ελλάδος εάν επικρατούσε ο Ελληνισμός του Ανδρούτσου και του  Ρήγα; Οι οποίοι ονειρεύθηκαν την σύγχρονη Μεγάλη Ελλάδα; Η επικράτηση του χριστιανισμού στην Ελληνική Επανάσταση έδεσε την Ελλάδα στο δυτικό συντηρητισμό;

Σταδιακά η κυβέρνηση έβλεπε στο πρόσωπο του Ανδρούτσου έναν άσπονδο εχθρό, λόγω του ανυποτάκτου χαρακτήρα του. Επίσης λόγω της Ελληνικότητάς του η οποία δεν υποδουλωνόταν στις τάσεις δημιουργίας ενός κράτους περισσότερο βυζαντινού παρά παραδοσιακού Ελληνικού χαρακτήρα. Η συμπεριφορά του Οδυσσέα δηλώνει αναρχική  ασυμφωνία με τις επικρατούσες πολιτικές απόψεις οι οποίες ήθελαν ένα κράτος ελέω θεού και δυτικών προδιαγραφών πέραν των Ελληνικών παρακαταθηκών του. Απαντώντας ο πολέμαρχος στον Λόντο δηλώνει ότι η θρησκεία συζητεί ότι ο διάβολος μπαίνει μέσα στον άνθρωπο και τον ωθεί σε φοβερά και τρομερά πράγματα: αυτός ως Οδυσσέας δέχεται ότι έχει διαβόλους μέσα του, από τον πατέρα του ακόμα, διότι από μικρό παιδί γυρίζει (όπως αναφέρει) στα βουνά και στις πεδιάδες σκοτώνοντας εχθρούς,οθωμανούς, προσπαθώντας για την απελευθέρωση της Ελλάδος: θεωρώντας όμως ο Οδυσσέας τον διάβολο (ως έκδηλη αντιχριστιανική οντότητα) ως φυσιολογικό κίνητρό του, παραδέχεται ουσιαστικά (μας θυμίζει και το σωκρατικό δαιμόνιο) ότι υπήρχε έντονη η αντιχριστιανική  τάση στην Ελληνική  επανάσταση η οποία πολεμούσε για να δημιουργηθεί μία Ελλάδα συνέχεια της Ελλάδος του Πλάτωνος και του Αριστοτέλη πέραν των βυζαντινών και νεοδυτικών προτύπων (τα οποία άφθονα έδιδε ο ΑρχαιοΕλληνικός πολιτισμός).

Στην επιστολή στο Λόντο είναι σαφής ο Οδυσσέας: « ...επιθυμώ Εθνικάς συνελεύσεις, αυτονομίαν και ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, μόνον Έλληνας να βασιλεύουν και να διοικούν την Ελλάδα…όπως προχωρούμε η  Ελλάς θα  πέσει σε χειρότερο δυνάστη από αυτόν που πολεμούμε…». Άρα ο Ανδρούτσος αντιπροσωπεύει την καθαρά Ελληνική πατρώα τάση στην Εθνική Επανάσταση, αυτή που επίστευε ότι οι ρίζες του Έθνους ευρίσκονται στον Όμηρο, στους Προσωκρατικούς, στην Σπάρτη και στην Αθήνα (το πρυτανείον σοφίας) και όχι στο βυζάντιο και στο μεταδυτικό κράτος της ευρώπης το οποίο είναι μεταβυζαντινό μεταχριστιανικό δημιούργημα: χάθηκε αυτή η τάση, χάθηκε ο Οδυσσέας και αντί η Ελλάς να παραδοθεί σε Έλληνες παραδόθηκε στον Όθωνα και στους Γλύξμπουργκ: διότι ο Οδυσσέας είχε διείδει ότι δεν επιθυμείται η απελευθέρωση  της πραγματικά διαχρονικής Ελλάδος αλλά η κατασκευή  ενός κρατιδίου πύλης των Μεγάλων Δυνάμεων προς την Ανατολή.

Ο Γκούρας με εντολή του Κωλέττη έσπευσε προς την Στερεά Ελλάδα προκειμένου να πείσει τον Οδυσσέα να παραδοθεί: υποσχέθηκε στον παλαιό αρχηγό του πώς δεν έχει τίποτε να φοβηθεί: Ως εγγυητής ετέθη μάλιστα ετεροθαλής αδελφός του Οδυσσέα: καταλαβαίνουμε ότι ήταν μεγάλη ανάγκη ο Οδυσσέας και το πνεύμα του να φύγουν από το προσκήνιο: άρα η Ελλάς προσπαθούσε όχι να απελευθερωθεί και να καρπήσει επάνω στις ρίζες της αλλά ο επικεφαλής Κωλέττης του Γαλλικού κόμματος και οι λοιποί των ξενικών  κομμάτων ετύρβαζον και νοιάζονταν για την δυτική απελευθέρωση της Πατρίδας.Ο Γκούρας χωρίς να τηρήσει το λόγο του, όταν του παραδόθηκε ο Ανδρούτσος τον έκλεισε στην Ακρόπολη στον παλαιό Ενετικό πύργο. Οι δεσμοφύλακές του τον βασάνιζαν επί ημέρας προκειμένου (όπως έλεγαν) να αποκαλύψει δήθεν κρυμμένο θησαυρό του.

Τελικά εισήλθαν στο κελί του ο αντιφρούραρχος ο Γιάννης ο Μαμούρης, ο Μ.Τριανταφυλλίνας, παλαιός δηλωμένος εχθρός του Οδυσσέα και ο ιερέας Κώστας Τσαμάρας ο οποίος και έβγαλε ιδιαίτερο μένος κατά του Ανδρούτσου βασανίζοντάς τον με ιδιαιτέρως επώδυνο τρόπο σε ιδιαιτέρως ευαίσθητο σημείο. Δεν είναι τυχαίο ότι στο βασανισμό και στο θάνατο του οπλαρχηγού συμμετείχε ιερέας: φαίνεται το μένος των ορθοδόξων χριστιανών κατά του Ανδρούτσου ο οποίος μάλιστα εδέχθη επιστολή του Αδαμαντίου Κοραή ο οποίος συζητεί ότι άνθρωποι σαν τον Ανδρούτσο είναι εγγυητές για ένα πραγματικά ελεύθερο Ελληνικό κράτος: εξάλλου ο Ανδρούτσος μετά την απελευθέρωση  των Αθηνών προσπάθησε σε «Θουκυδίδεια πρότυπα» να εισαγάγει ελευθέρα κοινωνία πολιτών, σε μία Ελλάδα όπου οι πολιτικοί προσπαθούσαν μέσα από τα ξενικά κόμματα να δέσουν την Ελλάδα στο άρμα της Ευρώπης και οι χριστιανοί στο άρμα της μεταβυζαντινής ανατολίτικης Ελλάδος.

Σύμφωνα πάντως με μαρτυρία του ταγματάρχη φάλαγγας ο Ανδρούτσος βάναυσα βασανίσθηκε, υπέστη σύνθλιψη γεννητικών οργάνων και εν τέλει στραγγαλίσθηκε και πετάχθηκε από την Ακρόπολη. Ο πεθερός του Γκούρα ο Α.Λιδωρίκης αλλά και άλλοι διέδωσαν ότι ευρέθη διαλυμένο σκοινί, ότι ο Οδυσσέας έχασε τη νύκτα την αντίληψη χώρου και στην προσπάθεια να διαφύγει σκοτώθηκε από μόνος του. Όμως όπως εν τέλει είδε ιατροδικαστής ότι έφερε σημάδια φρικτής αλλοίωσης του σώματός του και στραγγαλισμού. Έπειτα επετάχθη κάτω στον γκρεμό της Ακρόπολης. Ο Σουρμελής είναι σαφής: «τον Ανδρούτσο τον τον εσκότωσε ιερεύς στρατιωτικός ο οποίος τον εξεδικήθη για το μένος που έτρεφε εναντίον των ιερέων».

Οφείλουμε λοιπόν να μάθουμε όλες τις τάσεις, όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της Εθνικής Ελληνικής Επανάστασης του 1821 ώστε να καταλάβουμε το χαρακτήρα του Νέου Ελληνικού κράτους, να κατανοήσουμε τι είναι και τι θα μπορούσε να είναι και να αντιπροσωπεύει το Νέο Ελληνικό κράτος, αλλά και το δικό μας ρόλο σε όλη αυτή την ιστορική , παρελθούσα, παρούσα και μελλουμένη ιστορική πορεία.