Ο αντιπλατωνισμός του Ομήρου και ο Πλατωνισμός του Αισχύλου.

 

Ο αντιπλατωνισμός του Ομήρου και ο Πλατωνισμός του Αισχύλου.

Στον Τρωϊκό πόλεμο οι Θεοί, οι Συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες έρχονται από τα βάθη του Χάους και προσπαθούν να ελλογικοποιήσουν την διάσταση της Γαίας, είναι χωρισμένοι: πάντως ο Απόλλων ευρίσκεται στην πλευρά των Τρώων. Δηλαδή ευρίσκεται αντίθετα στο Νού του Οδυσσέα  και την Οργική Ενσυναίσθηση του Αχιλλέως. Ο Θεός της Γνώσης αντιτίθεται στον τρόπο νοητικής προσέγγισης των πραγμάτων, των Ανθρώπων και της Ζωής εκ μέρους του Βασιλέως της Ιθάκης. Επίσης αντιτίθεται στην Ενσυναίσθηση Οργής, στην Ψυχική Αφύπνιση του Αχιλλέως. Γιατί όμως;

Ας προσπαθήσουμε να σημειώσουμε το είδος της Γνώσης  το οποίο αντιπροσωπεύει ο Απόλλων: ο Απόλλων δεν υπήρχε το Μυκηναϊκό δωδεκάθεο: εάν πιστέψουμε τον Γκάθρι συνιστά ανατολική θεότητα εισαχθείσα στο Ελληνικόν Πάνθεον: Όπως και οι Ορφικοί: άρα αντιπροσωπεύει ο Απόλλων ως θεός της  Γνώσης τον τρόπο Γνώσης ο οποίος εκτυλίσσεται εκ του Ηλίου προς τους Ανθρώπους, συζητούμε αυστηρά για Γνώση  συνεπεία Φωτός, εξωτερική Γνώση σε σχέση με όσα αισθάνεται και κατανοεί στο Φώς της Ημέρας ο Άνθρωπος: εάν μάλιστα σκεφθούμε ότι ο Ήλιος είναι παντεπόπτης ο Απόλλων αναπαριστά στο Νού των Ανθρώπων τη  Γνώση  η οποία επέρχεται στο Φώς της  Ημέρας μέσα από την παρατήρηση, την ανάλυση και σύνθεση καταστάσεων, τη δυνατότητα όλα να έχουν την απολυτότητα της καθαρότητας του Φωτός. Είναι ξεκάθαρη Γνώση αποδεδειγμένη υπό το Φώς των πολλαπλών τρόπων και αποδείξεων. Είναι η Γνώση η οποία ενώνει όλα τα όντα υπό το Φώς της κοινής Ηλιακής ύπαρξής τους, δεν ενδιαφέρεται για το σκότος καιτο χάος το Απολλώνειο Φώς, παρά  ασχολείται με ό,τι αποδεικνύεται και ενώνει τους πάντες και τα πάντα υπό το φώς του Ηλίου. Άρα λοιπόν η Απολλώνεια γνώση ενώνει τους ανθρώπους όπως ο Ήλιος ρίχνει σε όλους το Φώς του: άρα η Απολλώνεια γνώση διαλύει το ατομικό και γεννά το κοινό, τις καθολικές ιδέες, τις ιδέες και αξίες που ενώνουν τους ανθρώπους: εξ΄ού και τα περίφημα καθολικά Απολλώνεια αποφθέγματα τα οποία ως καθολικές ιδέες και αξίες ενώνουν όλους τους ανθρώπους διαχρονικά (όπως έπραξαν και οι πλατωνικές ιδέες και αξίες).

Γιατί λοιπόν αυτός  ο Θεός της Φωτεινής Γνώσης παρουσιάζεται ως αντίπαλος στον Οδυσσέα και στον Αχιλλέα; Γιατί κοντά στον Οδυσσέα και στον Αχιλλέα στέκεται η άλλη Θεά της Γνώσης , η Αθηνά; Άρα καλλίτερα θα πρέπει να ρωτήσουμε: ποια γνώση  αντιπροσωπεύει η Αθηνά  ώστε να την αντιδιαστείλουμε στην Απολλώνεια Γνώση, κατανοώντας ότι η Γνώση της Αθηνάς γεννά το Οδυσσεϊκό και Αχίλλειο Υποκείμενο του Ομήρου και όχι η Απολλώνειος Γνώση.

Η ιστορία της Γένεσης της Αθηνάς ξεκαθαρίζει πλήρως το θέμα της Γνώσης που προωθεί η θεά αυτή: ο Δίας είναι το Θείο Υποκείμενο το οποίο διαμοιράζει τις συμπαντικές ήδη υπάρχουσες δυνάμεις μέσα από την νίκη του επί των Γιγάντων και των Τιτάνων: άρα ο Δίας είναι το Συμπαντικό Υποκείμενο το οποίο επιλέγει τις χαοτικές δυνάμεις του χθές, τις προσαρμόζει στη λογική κοσμικότητα του Σήμερα ώστε να καθορίσει  την μελλοντική πορεία του Ανθρώπου: η δράση του Διός είναι πέραν του Ηλίου και του Σκότους, προέρχεται από το χάος ως τέτοιο, ο Δίας βλέπει με τη δύναμίν του (τα μάτια του και ο Ήλιός του είναι ο Κεραυνός η Αιγίς, διά του φωτός του οποίου βλέπει τα πάντα από το χάος έως τον κόσμον μας)  και όχι τους οφθαλμούς του, η Γνώσις του είναι η  Όρασίς του, η θέαση των Δυνάμεων πρίν καταστραφούν ως Ιδέες και αξίες, όπως αυτές προέρχονται από το χάος έως τον κόσμον μας.

Όλη η Γνώσις του Διός υφίσταται στην Κάραν του, στην Κεφαλήν του, από εκεί  Προέρχεται η Θεία Αθηνά, η Θεού Διός νοήσιν Έχουσα: άρα η Αθηνά αντιπροσωπεύει την Ατομική Γνώση, την Δυνατότητα, ο Άνθρωπος να ενωθεί πνευματικά με το Χθές, το χαοτικό του χθές, να ανακαλύψει τις πλήρεις συμπαντικές χαώδεις δυνάμεις οι οποίες έρχονται μέσα από το βάθος του Χάους, απλώνονται στον Κόσμο μας: αυτή  η Γνώση είναι βιωματική (νικώντας ο Άνθρωπος δύσκολες καταστάσεις την αποκτά) πνευματικά (συνδυάζοντας μέσα του ο άνθρωπος βιώματα και εικόνες και όντα) την αποκτά: άρα δεν έχει καμμία σχέση με το Φώς του Ηλίου, είναι ατομική, δυναμική, βιωματική, αυστηρά ατομική, δεν έχει καμμία σχέση με ιδέες και αξίες, διότι είναι η Δική μου Γνώση για όσα βιώνω και Ζώ γύρω μου.

Για αυτό βέβαια η Αθηνά είναι η Θεά της Γνώσης η οποία συμπαρίσταται στους Έλληνας και προσφέρει την αυστηρή ατομική χαοτική Γνώση στον Οδυσσέα μέσα από τις οντότητες τις οποίες αυτός συναντά (Κίρκη κ.λ.π) χωρίς να συζητούμε για γνώση ιδεών και αξιών αλλά για Γνώση  η οποία ως τέτοια προέρχεται μέσα από την συναναστροφή με τις δυνάμεις (Σειρήνες κ.λ.π): για αυτό εξάλλου η Γνώση του Οδυσσέως (σε αντιπαραβολή με τις πλατωνικές ιδέες και αξίες οι οποίες μας έμαθαν να βλέπουμε τα πάντα μέσα από το έσοπτρο του νοός χωρίς να ζούμε όσα ξέρουμε παραχαράσσοντας εντελώς το Ελληνικό οντολογικό πνεύμα του Ομήρου και ετοιμάζοντας το χριστιανισμό του Παύλου ο οποίος λέγει ότι βλέπουμε το θείο μέσα από το έσοπτρο του νοός ως αίνιγμα) είναι Ένα με την Ατομική του βιωματικότητα : Γνωρίζω όχι γιατί σκέπτομαι αλλά γιατί Βιώνω τις δυνάμεις που μου προσφέρουν τη Γνώση: σε σχέση με τον Απόλλωνα και την Απολλώνεια γνώση συζητούμε για μία Οδυσσεϊκή γνώση η οποία δεν έχει ανάγκη  το Φώς του Ηλίου (για αυτό και ο Ήλιος ελάχιστα παρουσιάζεται στην Οδύσσεια (βέβαια ενέχει λόγο γνώσης διότι εκεί γίγνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα με τους συντρόφους του Οδυσσέως μιάς και ο Ήλιος είναι κομμάτι της Γνώσης ( υπό το φώς του πρέπει να είμαστε δυνατοί και αυτοσυγκρατείς) αλλά μέχρι εκεί: η Γνώση  του Οδυσσέως είναι Βαθεία, Αθηναίς, Χαοτική, δυναμική, βιωματική: άρα ο Όμηρος ως αντιπλατωνιστής αντιμάχεται την Ιδέα η οποία υποτάσσει τις χαοτικές δυνάμεις στο νού ως απλές εσοπτρικές ιδέες και αξίες μεταφερόμενες με την παιδεία από γενεά σε γενεά: για αυτό ο μέγας παραχαράκτης του Ελληνικού οντολογισμού, ο Σωκράτης, απεκήρυξε τον Όμηρο όπως και ο Πλάτων αποθεώνοντας το νού διά του οποίου οι θρησκείες ήλεγξαν τον άνθρωπο όταν ο Νούς έγινε ένας για όλους και ονομάσθηκε Θεός (ενώ ο Οδυσσέας ως βίωμα ήταν  μοναδικός δεν μεταφερόταν και εάν κάποιος ήθελε να μάθει όπως ο Οδυσσέας θα έπρεπε να βιώσει όσα βίωσε ο Οδυσσέας: ενώ η Σωκρατική θεωρία απλά απαιτεί διαχρονική σκέψη ιδεών και αξιών και τίποτε άλλο).

Αντίθετα φαίνεται ότι εισηγείται τις Πλατωνικές ιδέες  και αξίες ο Αισχύλος στις Ευμενίδες του: ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Τι πραγματικά κάνει ο Αισχύλος μέσα από τις τραγωδίες του. Προσπαθεί ουσιαστικά να προσφέρει το Θείο αλλά ευμενίζοντάς το ώστε να μπορέσει ο Άνθρωπος νοητικώς να το ανθέξει: οι Ερινύες τι πραγματικά Είναι: οι δυνάμεις του Χάους πρίν αυτές κλεισθούν και γίνουν Ιδέες και Αξίες: γυμνές Ιδέες και Αξίες του Χάους σαν τις Σειρήνες, την Κίρκη, τους Λαιστρυγόνες: άρα ως τέτοιες δεν μπορούν να ίδουν τον Ορέστη στις Ευμενίδες του Αισχύλου παρά ως ατομικό και διακριτό και ξεχωριστό δολοφόνο της  Μητέρας του: οι Ερινύες ως χαοτικές δυνάμεις δεν βλέπουν με το μυαλό ως ιδέες και αξίες αλλά εκτιμούν δυνάμεις ως δυνάμεις του χάους που δεν κλείσθηκαν ως ιδέες και σκέψεις στο μυαλό: για αυτό και απαιτούν την τιμωρία του Ορέστη: διότι στο χάος οι δυνάμεις που παρεκκλίνουν άλλες δυνάμεις πρέπει να προσεχθούν διότι η Οντολογική  πορεία  είναι απαρέγκλιτη.

Σε αυτό το σημείο ο Αισχύλος, κατά ένα τρόπο ο οποίος ποτέ δεν έχει παρατηρηθεί, εισάγει το φιλοσοφικό πνεύμα του Αναξαγορείου Νοός, εισάγοντας την έννοια της Ιδέας: κατά ένα τρόπο απίστευτο: κατ΄αρχάς ο Ορέστης αναμιγνύει και την Απολλώνεια γνώση (είναι ικέτης στο μαντείο των Δελφών) και την γνώση της Αθηνάς (ο Ορέστης επικαλείται την θεά της Γνώσης  και αυτή έρχεται προς βοήθειά του) : την εξωτερική γνώση του Ηλίου για όλους και την εσωτερική γνώση του κάθε ενός για το άτομό του. Άρα ευρισκόμαστε σε μία φιλοσοφική καμπή: για πρώτη  φορά η γνώση του έξω πρέπει να συνδυασθεί με την γνώση του μέσα μας: αυτή η διαλεκτική γεννά και την ιδέα: διότι ιδέα είναι ό,τι βλέπεις με τα μάτια να αφαιρείς το υλικό και το πνευματικό υπόστρωμα να το καθιστάς ιδέα στο μέσα μυαλό σου. Με αυτό το μυαλό διά της παιδείας η ανθρωπότητα αποκτά ένα νού και πορεύεται με τις ίδιες ιδέες και αξίες διότι πλέον δεν μας ενδιαφέρει πώς εγώ πορεύομαι αλλά τι έχουμε όλοι στο μυαλό μας.

Άρα: ο Ορέστης αθωώνεται: διότι δεν μετρά η πράξη του ως δύναμις που εκτύπησε άλλη δύναμιν (την Μητέρα Κλυταιμνήστρα: αυτή είναι οντολογική θέαση δυνάμεων): η πράξις πλέον δεν αντιμετωπίζεται ως οντολογική δύναμις πορείας έξω από εμένα, δεν θεωρώ ότι ταξιδεύω επί του όντος με τις πράξεις μου: όχι: πλέον η πόλις συμβολίζει ότι ο κόσμος μου είναι η γή: πλέον οι πράξεις μου είναι στο μυαλό μου: τις εκτιμώ, τις μετρώ, τις αξιολογώ: οι σκέψεις μετατρέπουν τις πράξεις σε ιδέες καλές και κακές σε αξίες καλές και κακές: Όλα πλέον μεταφέρονται στο μυαλό το οποίο δεν τα βλέπει από την πλευρά του όντος αλλά της Πόλης: ο Ορέστης απέδωσε δίκαιο διότι η Κλυταιμνήστρα έκανε και αυτή έγκλημα, σκότωσε τον άνδρα της Αγαμέμνονα: πλέον δεν μας ενδιαφέρει ότι το Όν θα έδιδε την δική του δικαιοσύνη: εδώ δημιουργείται η ιδέα: ας το προσέξουμε: ο Ορέστης αθωώνεται διότι εσκότωσε την Μητέρα και όχι την Μητρότητα: την Κλυταιμνήστρα και όχι την ιδέα της Κλυταιμνήστρας ως Μητέρας : ενώ ο Σωκράτης θα δολοφονηθεί διότι θα κατηγορηθεί ότι εσκότωσε την Ιδέα της Πόλης: άρα ο Αισχύλος διαχωρίζει την πράξη σε γεγονός και ιδέα: η πράξη του Ορέστη η μητροκτονία είναι γεγονός χωρίς ιδέα: ο Ορέστης δεν μισεί την Μητρότητα την μητέρα ως ιδέα: αλλά τη συγκεκριμένη δική του ανδροκτόνο και συζυγοκτόνο Μητέρα: άρα η διαφοροποίηση  του συγκεκριμένου από το καθολικό γεννά την ιδέα και ο Πλάτων βέβαια ολίγον μετά θα ονομάσει ιδέα το Αγαθό διότι δεν αποτελεί γεγονός αλλά κοινό υπόβαθρο όλων των ανθρώπων. Πλέον οι άνθρωποι δεν θα βλέπουν τις πράξεις ως ατομικές ενέργειες αλλά ως φορείς καθολικών ιδεών και αξιών χάνοντας ολωσδιόλου λοιπόν τον Οντολογικό τους προσανατολισμό ο οποίος αντιμετωπίζει τις πράξεις ως ατομικές δυνάμεις και τίποτε άλλο: εν ολίγοις ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Ήλιο και τη  Σελήνη (εάν ο  Ήλιος κάνει κάτι είναι η δική του πράξη και κανενός άλλου) και ενώθηκαν οι άνθρωποι στον μικρόκοσμό τους υπό ιδέες και αξίες, κλεισμένοι στην μικρή φυλακή τους διότι οι ιδέες και οι αξίες πάντοτε καθορίζονται από ένα κεντρικό νού: για αυτό και οι αδελφοί Καραμαζώφ φωνάζουν ότι εάν δεν έχουμε θεό πρέπει οπωσδήποτε να  ανακαλύψουμε έναν: δεν είναι τυχαίο  ότι ο Αισχύλος ασχολήθηκε με τον Προμηθέα: χάνοντας την ατομική μας οντικότητα υποταχθήκαμε σε αφέντες (σε ό,τι κατηγορεί ο Προμηθέας το Δία) διότι οι ιδέες και οι αξίες κρατούνται από έναν  εξουσιαστή διότι οι πράξεις μας δεν είναι οι δυνάμεις μας αλλά η εκτύλιξη ιδεών και αξιών που άλλοι μας εξαναγκάζουν να υιοθετήσουμε. Γι αυτό εξάλλου η έννοια του Ενός (από τον Πλωτίνο έως το μονοθεϊσμό) είναι ανύπαρκτη εντελώς οντολογικώς αλλά υπαρκτή ως εξουσιαστικότητα.