Για θέματα νεανικής βίας και σχολικού εκφοβισμού: μία εμβάθυνση.

 

Για  θέματα νεανικής βίας και σχολικού εκφοβισμού: μία εμβάθυνση.

Η τηλεόραση, το άγιο αυτό δισκοπότηρο του πολιτισμού μας, το οποίο κοινωνεί και επικοινωνεί όλους και με όλους, βοά για τη νεανική και δή τη σχολική βία. Επίσης όλα τα μέσα σύγχρονης ψηφιακής και εικονικής δικτύωσης. Άρα κατ΄αρχάς από την πηγή της είδησης μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την είδηση. Ας θυμηθούμε ότι σε εποχές όπου ο μονοθεϊσμός έπρεπε οπωσδήποτε να εξαπλωθεί βοούσαν οι πηγές μετάδοσής του για την απ(κατά τους μονοθεϊστές) διάδοση της  αμαρτίας. Διότι μέσω της αμαρτίας επρόκειτο (όπως και έγινε) να εξαπλωθεί ο χριστιανισμός ως αντίδοτο της αμαρτίας.

Άρα βοούν οι σύγχρονες πηγές ειδήσεων για τη νεανική βία, διότι αναμφίβολα είναι λυπηρό συνάμα και σημαντικό θέμα, επίσης απειλεί έναν τόσο σημαντικό θεσμό όπως αυτό του σχολείου: όμως ας μην φύγουμε από την λογική  της συνέχειας: κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την αλήθεια και την αυθεντικότητα όλων των προβαλλομένων από τα Μ.Μ.Ε: όμως οι άνθρωποι τρομοκρατημένοι δέχονται ως αντίδοτο όλα τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα αντιδότων: punic button, τηλεφωνικές γραμμές, ψηφιακές και δικτυακές εφαρμογές: άρα λόγω της βίας και προκειμένου να την νικήσουν οι μαθητές, και γενικά οι άνθρωποι σήμερα βυθίζονται ακόμα πιο βαθιά στην ψηφιακή εποχή χάνοντας την αυτενέργειά τους, την αυτοικανότητά τους να επιλύουν ως αυτάρκεις προσωπικότητες τέτοιας φύσεως προβλήματα. Άρα προκειμένου να ξεφύγουμε από τη βία βυθιζόμαστε στην απόλυτη εξάρτηση από την ψηφιακή εποχή και τις εφαρμογές της προχωρώντας σε μία εποχή όπου ο ψηφιακός άνθρωπος θα είναι ένα είδος Αδάμ και Εύας, ατάραχος και αυτάρκης στον κόσμο του εικονικού παραδε.

Ας προσέξουμε το προφίλ των υφισταμένων τον εκφοβισμό και την παραβατικότητα των άλλων: παρουσιάζονται ως άνθρωποι αδύναμοι, ασθενείς, ικανοί μόνον να υποφέρουν και να είναι ικανοί να πατήσουν ψηφιακά κουμπιά και διαδικτυκές εφαρμογές. Την ίδια στιγμή κατά την οποία ο Πλούταρχος μας διηγείται ότι τα νεαρά τέκνα των Λακεδαιμονίων υφίσταντο τεράστια πίεση (ψυχική και σωματική ώστε να αφυπνισθούν εσώτατες δυναμικές και ενεργές δυνάμεις πλασίματος της προσωπικότητάς τους και του χαρακτήρα τους). Θα μπορούσαμε αναμφίβολα να υποστηρίξουμε ότι τις επιθετικές και παραβατικές συμπεριφορές των άλλων εναντίον μας έχουμε όλη την φυσική και πολιτική δυναμική αλλά και προσωπική δυναμική να την ελέγξουμε, να  αντεπεξέλθουμε και να κτίσουμε έναν ανώτερο εαυτό και χαρακτήρα. Όμως τεχνηέντως από τα Μ.Μ.Ε αυτή η πλευρά αποσιωπάται: έρχεται και πάλι η θρησκεία του Ιησού αλλά από άλλη πόρτα αλλά με την ίδια συνταγή: κατασκευάζονται θύματα, τα οποία δεν μπορούν σε τίποτε να πειράξουν τους θύτες, δεν μπορούν να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους. Και φεύ: τα θύματα αυτά έχουν λύση τις διαδικτυακές και ψηφιακές εφαρμογές. Άρα δεν μας ενδιαφέρει Εγώ να δώσω λύση στο πρόβλημά μου αλλά να δώσω ΑΥΤΗ τη  συγκεκριμέν ψηφιακή λύση στο πρόβλημά μου.

Άρα συζητούμε για την ικανότητα των ΜΜΕ η πισίνα να παρουσιάζεται ως ωκεανός ώστε να γυρισθεί μία ταινία όπως τα σαγόνια του καρχαρία η οποία όντως σε πισίνα γυρίσθηκε. Όταν λοιπόν ο Θουκυδιδης συζήτησε (όχι πρώτος αυτός αλλά αυτός στο σύνολο του έργου του απέδειξε αυτή  τη συζήτηση με πάμπολλες επαγωγικές αρχές) ότι η ανθρωπίνη φύση δεν είναι ακριβώς κακή αλλά μάλλον απροσδιόριστη και ικανή για κάθε καλό ή κακό παραδέχθηκε κάτι το οποίο οι θιασώτες της καταπολέμησης του σχολικού εκφοβισμού σήμερα δείχνου να αγνοούν: δεν είναι πρόβλημα η  απροσδιόριστη φύση, η φύση δεν είναι ούτε παραβατική αλλά ούτε και προσαρμοστική: είναι αυτό το οποίο Είμαι, είμαι παραβατικός με το δικό μου τρόπο: άρα συζητούμε ότι θα πρέπει όλη αυτή τη δύναμη η οποία χαρακτηρίζεται ως παραβατική να εκτραπεί σε δημιουργικές ατραπούς. Ώστε να κτίσει υπέροχα έργα σκέψης πολιτισμού και ηθικής.

Το παράδειγμα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους είναι σημαντικό όσο και αν  το αγνοούν αυτοί που σήμερα ασχολούνται με την νεανική παραβατικότητα: δεν χαρακτηρίζουμε ως κακή τη φύση η οποία ωθεί τους ανθρώπους στη βία και στην εκφοβιστικότητα. Αυτή η πρωτόλειος δύναμις ως μεταφέρουσα χάος, αέρα, ύδωρ, πύρ, είναι αυτή που είναι στη φύση του κάθε ανθρώπου: πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχει στο σύνολο των ανθρώπων και των νέων: απλά την φιλοσοφούμε, την θέτουμε σε ηθικά καλούπια, την κτίζουμε ως συμπεριφορά καλού καγαθού πολίτου ο οποίος σε ένα Εθνικό κρατικό σύνολο αυτοπροσδιορίζεται και ετεροπροσδιορίζεται μέσα από κριτήρια γλώσσας θρησκείας ήθους ιδεών και αξιών ώστε να κατανοηθεί ότι η φύσις μου πρέπει να εξωτερικευθεί, να σμιλευθεί σκεπτικά και ηθικά, ώστε να καταστώ μέλος μίας Πόλης ως ικανός Πολίτης: κανείς δεν πρόκειται να  επιτεθεί σε έναν όμοιό του εάν γνωρίζει ότι αυτός είναι το Άλλο του Εγώ: για αυτό οι Λακεδαιμόνιοι του Λυκούργου δεν είναι παιδική παραβατικότητα και εκφοβισμό όπως τον εννοούμε σήμερα: οι Νέοι νωρίς ανέπτυσσαν την προσωπικότητά τους και ήξεραν ότι ο Άλλος είναι η ασπίδα τους και το στήριγμά τους στην μάχη και στην ειρήνη.

Ενώ σήμερα σε έναν  κόσμο τόσο απομακρυσμένο από τη φύση, μαζοποιημένοι οι άνθρωποι στις αστικές πόλεις δεν μπορούν και δεν τους επιτρέπεται να ιδούν τον Άλλον ως ασπίδα, ως στήριγμά διότι λείπουν οι κοινοί στόχοι οι κοινές επιδιώξεις: επειδή πλέον ο κόσμος αντιμετωπίζεται ως μία εικονική και ψηφιακή αλλά και οικονομική οικουμενικότητα, έχων ως κοινό σημείο αναφοράς την υλιστική κατανάλωση, την κατανάλωση  πτυχίων, την επιδίωξη  της εξειδίκευσης η οποία σε λίγα χρόνια θα είναι μόνον κριτήριο δουλειάς, ο ένας βλέπει τον άλλον ως εχθρό του σε σχέση με αυτό που θα αγοράσει και θα το κλέψει ουσιαστικά από αυτόν, βλέπει τον άλλον ως εχθρό του διότι το μεταπτυχιακό του άλλου μπορεί να κλέψει τη δική μου θέση, η εξειδίκευση του άλλου επίσης μπορεί να μου στοιχίσει την δική μου επιτυχημένη καριέρα. Σε έναν κόσμο όπου τα Έθνη κράτη εξαφανίσθηκαν, οι κοινοί δεσμοί καταγωγής κουλτούρας και πνευματικών και ηθικών σκοπών εξέπνευσαν δύο άνθρωποι πλέον ακόμα και στο ίδιο σπίτι περπατούν παράλληλα: σε μία εποχή όπου όλα είναι υλικώς προσφερόμενα διότι μακριά από τη φύση νοιώθουμε ότι εμείς φτιάξαμε την πόλη άρα όποιος προλάβει μπορεί να αρπάξει από τον άλλο (λείπει αυτό που ισχύει στην φύση ότι όλα φθάνουν για όλους διότι στην φύση μπορεί κανείς να ζήσει με χίλιους τρόπους αλλά στην πόλη με πολύ λιγότερους) η βία και ο εκφοβσμός δεν έχει να κάνει με την παραδοσιακή βία: σήμερα όσοι εκφοβιζουν και τρομοκρατούν ανά ηλικία προσπαθού όχι να βγάλουν τα εσώψυχά τους αλλά δυστυχώς να επιβιώσουν σε ένα κόσμο όπου όποιος προλάβει πρώτος τις εκπτώσεις αυτός θα αγοράσει και φθηνότερα τα προϊόντα.

Παραβατικότητα υπάρχει εκεί όπου υπάρχει ο νόμος: Σήμερα νόμος καθολικός είναι η αόρατος εξουσία και ηθικοφάνεια των  ΜΜΕ: εκεί όπου τελειώνουν όλα αυτά αρχίζει η παραβατικότητα ειδικά των νέων: όμως:  σε έναν  κόσμο όπου σταματά να υπάρχει το καλό και το κακό και σταδιακά όλα επιτρέπονται παρατηρούμε ότι η βία και η παραβατικότητα δεν προσπαθούν να νικηθούν λέγοντας στους νέους και όχι μόνον: αυτό είναι το καλό ακολούθησέ το (άρα θα  νικήσεις τη βία και τον εκφοβισμό) διότι πλέον έχει υπερβαθεί  στην εποχή μας το καλό και το κακό: όπως είπαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει γέφυρα που ενώνει ό,τι παραδοσιακά κληρονομήθηκε ως καλό και κακό: άρα τι προσπαθούμε σήμερα να κάνουμε; Να  ξεριζώσουμε τη φύση μας τη δύναμη μέσα μας η οποία ξεκινά ως βία αλλά εάν γαλουχηθεί γίγνεται δημιουργική πολιτική και κοινωνική δύναμη: άρα παρουσιάζεται ένα μέγιστο κενό του πολιτισμού μας: επειδή ακριβώς (όπως οι αρχαίοι Αθηναίοι και Σπαρτιάτες) δεν μπορούμε να κατευθύνουμε κατά Σωκρατικό τρόπο τη δύναμη που προκαλεί βία σε δημιουργικές ατραπούς κατασκευάζοντας μία νέα Αθήνα (κλεινόν άστυ) διότι όλα είναι μία οικουμενική ισορροπία όπου κανείς δεν πρέπει να ξεχωρίζει , τι κάνουμε; Χαρακτηρίζουμε αυτή τη  δύναμη βίας (η οποία σύμφωνα με το Δημόκριτο διά της παιδείας μπορεί να μεταρρυθμίσει τον άνθρωπο εάν δουλευθεί σωστά), ως sui generis κακό και την ξεριζώνουμε a priori λέγοντας στο παιδί είναι κακό να έχεις τέτοιες δυνάμεις πρέπει ούτε να σκέφτεσαι τέτοιες δυνάμεις: λείπει η εσωτερική μόρφωσις του μαθητού ώστε να τροποποιεί τη δύναμη βίας σε δύναμη δημιουργικότητας: βέβαια όσοι πράττουν αυτό και πείθου το παιδί ότι δεν πρέπει κάν να έχει τέτοιες δυνάμεις (έχει το κακό μέσα του) αυτοί είναι ρεαλιστές: αποκλείεται στην εποχή των αστικών μεγαλουπόλεων εκεί όπου υπάρχει ακήρυκτος πόλεμος υλιστικότητας και καταναλωτικότητας όλων εναντίον όλων να ασχοληθεί κανείς με τις εσωτερικές βίαιες δυνάμεις ώστε διά της παιδείας να τις μεταλλάξει σε δημιουργικές δυνάμεις: αυτό γινόταν σε πόλεις κράτη όπου οι άνθρωποι είχαν συνεκτικούς δεσμούς καταγωγής κοινής, γλώσσης, ηθών, ιδεών και αξιών. Σήμερα στο χάος των ατομικοτήτων μέσα στις πόλεις πονάει  προτιμάται η προκρούστεια λύση: πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι: απαγορεύεται και να  νοιώθει κανείς ίχνος βίας: άρα δαιμονοποιείται όχι η   πράξη αλλά η έννοια που κινεί την πράξη βίας: αυτό όμως έκανε ο χριστιανισμός: δαιμονοποίησε όχι την πράξη  αλλά την έννοια ώστε να  αντικαταστήσει το μυαλό των ανθρώπων με το μυαλό του θεού: τι είχε πεί ο θεάνθρωπος; Μόνον και να σκεφθείς την γυναίκα του γείτονα είναι σαν να έχεις συνευρεθεί μαζί της: δεν λέγει ο Ιησούς δεν πειράζει που επιθύμησες την γυναίκα του γείτονα, αυτό με παιδεία θα το σμιλεύσεις, θα το ηθικοποιήσεις και με την κυρία θα γίνεις φίλος: άρα δαιμονοποιείται η έννοια ώστε να ελεγχθεί το μυαλό μας και να παύσουν οι άνθρωποι στην ψηφιακή εποχή να έχουν αυτεξούσιο: ντρεπόμενοι για αυτά που σκέπτονται  και νοιώθουν οι άνθρωποι χωρίς να μπορούν να τα βελτιώσουν θα ελέγχονται πλήρως πλέον από ψηφιακές διευθύνσεις και λοιπά μοντέλα.

Και κάτι το τελευταίο: Στην εποχή του πάπα και της ιεράς εξέτασης οι καθολικοί κατεδίωκον  τους διαμαρτυρομένους. Διαβάζοντας το «όνομα του Ρόδου» (Ουμπέρτο Έκο) διαβάζουμε ασύλλήπτη βία προς τους αντιθέτους. Σήμερα κανείς δεν  ασχολείται με καθολικούς και διαμαρτυρομένους: σήμερα το σχολικό bullying και ο σχολικός εκφοβισμός προκαλείται από άλλα ζεύγη: πώς ξεπεράσθηκε το ζεύγος του καθολικισμού και του προτεσταντισμού; Με νέα ζεύγη (δεξιοι-αριστεροί, παναθηναϊκοί –ολυμπιακοί κ.λ.π (με αθλητικά κριτήρια κ.λ.π): άρα τι καταλαβαίνουμε μέσα από όλα αυτά; Η Ιστορία έχει μια δική της  σειρά ωριμότητας την οποία και ακολουθούμε: δεν είναι κακές οι δυνάμεις που φέρουμε μέσα μας ως φύσεις και χαοτικά όντα: ούτε καλές είναι: με βάση το τελευταίο παράδειγμα μπορούμε  να καταδείξουμε ότι κανένα ζεύγος αντιπαλότητας δεν είναι αιώνιο και θα πρέπει να ενωθούμε μέσω παιδείας με καθολική παιδεία καθολικού λόγου που πραγματικά ενώνει: εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα: η πραγματική παιδεία απελευθερώνει ατομικά και συμπαντικά: αυτό είναι επικίνδυνο άρα άς ζούμε υπό τη  δαμόκλειο σπάθη κακών διότι μόνον έτσι τελικά ελεγχόμαστε.