Ας ομιλήσουμε για τον «γιό της καλογραιάς» για τον τεράστιο Στρατηγό Γέωργιο Καραϊσκάκη.

 

Ας ομιλήσουμε για τον «γιό της καλογραιάς» για τον τεράστιο Στρατηγό Γέωργιο Καραϊσκάκη.

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης αποτελεί την πυξίδα η οποία μας οδηγεί σε ποικίλες αλήθειες για το τι πραγματικά συνέβη στην Ελληνική Επανάσταση  του 1821. Ο Άνθρωπος ο οποίος απελευθέρωσε την Στερεά Ελλάδα, ο Άνθρωπος ο οποίος σε συνδυασμό με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη στην Πελοπόννησο θα μπορούσε να επεκτείνει την Ελλάδα προς τη Θεσσαλία ξαφνικά δολοφονήθηκε: ένας άνθρωπος ο οποίος είχε επιβιώσει μέσα από φρικτές μάχες πέθανε από ένα βόλι σε στιγμή μη μάχης. Ο Καραϊσκάκης ήταν  σύνθεση στρατιωτικής και πολιτικής ιδιοφυΐας, ας μην ξεχνούμε ότι ήταν αυτός ο οποίος μαζί με τον Κολοκοτρώνη εκάλεσαν τον Καποδίστρια στην Ελλάδα ώστε να αναλάβη την Πολιτική διακυβέρνηση του Νέου Ελληνικού Κράτους: σε μία ελεύθερη πτήση θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης θα μπορούσαν  να ανασυστήσουν την Μεγάλη Ελλάδα η οποία σε μεγάλο βαθμό θα συναντούσε την Ελεύθερη μεγάλη Ελλάδα του Ρήγα. Όμως ο Καραϊσκάκης δολοφονήθηκε, ο Κολοκοτρώνης φυλακίσθηκε. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: ποια Ελλάδα είχε στο νού του ο Καραϊσκάκης; Απάντηση δεν υπάρχει: ή μάλλον υπάρχει: η Ελλάδα που θα μπορούσε μέσα από αγώνες να κερδίσει όσα περισσότερα ιστορικά και Εθνικά της ανήκαν: ο γιός της καλογραιάς, κατά απίστευτο τρόπο εδημιούργησε την ελευθέρα Στερεά Ελλάδα επάνω στην οποία θα μπορούσε να κτισθεί ένα νέο Ελληνικό κράτος Ελλήνων, ελεύθερο και δημιουργικό: όμως όπως είπαμε δολοφονήθηκε,όπως και ο Καποδίστριας, τελικά το Ελληνικό κράτος έπεσε στα χέρια των Ευρωπαίων, του Όθωνος, μετατρεπόμενο σε περίπου επέκταση της Ευρώπης: όμως ο Καραϊσκάκης ήθελε ένα πραγματικό δυνατό, ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος, άξιο συνεχιστή της Ιστορίας του. Από την εποχή κατά την οποία (σύμφωνα με τα δικά του λόγια ) αποφάσισε να φανεί και να δράσει ως άγγελος: αλλά το ρόλο του διαβόλου φαίνεται ότι τον υποδύονταν άλλοι.

Ας συνεχίσουμε από αυτό το τελευταίο: όταν ο Υδραίος πλοιοκτήτης Βασίλης Μπουντούρης είπε στον Καραϊσκάκη ότι δεν είχε κάνει μέχρι τότε (1824-5 περίπου) το χρέος του προς την Πατρίδα εκείνος του απήντησε: « Δεν το αρνούμαι, όταν θέλω γίνομαι άγγελος και όταν πάλι θέλω γίνομαι διάβολος. Από εδώ και πέρα έχω σκοπό να γίνω άγγελος». Ας σημειωθεί ότι ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στην αυλή του Αλή Πασά είχε εντρυφήσει βαθιά στην πολιτική και στρατιωτική τέχνη (κάποια στιγμή θα πρέπει σοβαρά να ασχοληθούμε με το τι θα γινόταν (και με το νεοσύστατο νεοΕλληνικό κράτος) εάν τελικά στη διαμάχη με το σουλτάνο επικρατούσε ο Αλή Πασάς.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν τα εξής για το γιό της καλογραιάς, τον μέγιστο των μαχητών του 1821  Γεώργιο Καραϊσκάκη: είχε βαθιά συνειδητοποιήσει ότι ο Έλληνας πολεμά πλέον για σπίτι, για Πατρίδα, για το Έθνος, ενάντια στους οθωμανούς οι οποίοι ήθελαν να κρατούν τους Έλληνες στη δούλεψή τους. Φυσικά και δεν υπήρχε η συνειδητοποίηση ότι το Ελληνικό Έθνος μέσα από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη κ.λ.π ήδη ζούσε στη δύση, αλλά δεν χρειαζόταν: ο Καραϊσκάκης συνειδητοποίησε ότι  μπορεί να υπάρξει Ελληνικό κράτος στο οποίο δεν θα έρχεται ένας Κιουταχής ώστε να επιβάλει τους νόμους του. Υπήρξε επίγνωση ότι μπορεί να ανασυσταθεί ένα Νέο Ελληνικό κράτος το οποίο ανεξάρτητο θα πορευθεί χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη  των οθωμανών: αφ΄ής στιγμής το συνειδητοποίησε έδωσε τα πάντα στον αγώνα: δυστυχώς (και σε αυτό εγώ προσωπικά δεν έχω απάντηση) δεν υπήρξαν Έλληνες σαν το Ρήγα Φεραίο ώστε να αναλάβουν το πολιτικό σκέλος του νέου Ελληνικού κράτους με αποτέλεσμα να έρθει ο Καποδίστριας (καθ΄υπόδειξη και του Καραϊσκάκη) με τα γνωστά αποτελέσματα. Φαίνεται ότι η αφύπνιση του Καραϊσκάκη συνέβη μέσα ειδικά από τα δρώμενα  του Μεσολογγίου (όπου βοήθησε όσο και όπως μπορούσε) όταν κατάλαβε ότι τα  πάτρια εδάφη είναι αδύνατον πλέον σε μία ελεύθερη Ευρώπη να ανήκουν στους οθωμανούς.

Σύμφωνα με το Δημήτριο Αινιάν (έγκριτο βιογράφο του) ο Καραϊσκάκης συνέλαβε ένα εξαιρετικής  ευφυίας σχέδιο: την απελευθέρωση της Ρούμελης, Στερεάς Ελλάδος:  ευτυχώς διότι σχεδόν αυτή είχε πέσει στα χέρια των τούρκων εκτός από την Ακρόπολη την οποία εσχάτως πολιορκούσε ο Κιουταχής. Είχε μάλιστα τόση και τέτοια φήμη ο Καραϊσκάκης ώστε όταν ο Κιουταχής έμαθε ότι έγινε πλέον  αυτός  ο αρχιστράτηγος της Ρούμελης προσπάθησε (κατέλαβε την Αθήνα όχι όμως και την Ακρόπολη στην οποία συμπτύχθηκαν οι Ελληνικές μονάδες που φρουρούσαν την Αθήνα συνεπικουρούμενες από τον Καραϊσκάκη ο οποίος για ασφάλεια είχε στρατοπεδεύσει στην Ελευσίνα (η Ακρόπολη βομβαρδιόταν  άγρια από τον Κιουταχή) να καταλάβει την Αθήνα όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Άρα ήταν γνωστή η ιδιοφυία του Καραϊσκάκη, και όλοι μπορούμε να φαντασθούμε ποια θα ήταν η τύχη της Ελλάδος εάν άνθρωποι του Νεοελληνικού διαφωτισμού  από την μία πλευρά και ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης και οι όμοιοί τους από την άλλη, ανελάμβανον την πολιτική και στρατιωτική τύχη του Ελληνικού Έθνους-Κράτους έπειτα από την απελευθέρωσή του από τους οθωμανούς. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη.

Στη  μάχη του Χαϊδαρίου ουσιαστικά σώθηκε η Ρούμελη μέσα από τις εξαιρετικές στρατιωτικές κινήσεις του στρατηγού Καραϊσκάκη: ευτυχώς διατηρήθηκε  ελεύθερη η φρουρά στην Ακρόπολη, ως πυρήνας από τον οποίο θα ξεκινούσε η απελευθέρωση (μάχη της Αράχωβας) της υπολοίπου Στερεάς Ελλάδος. Ας αναφέρουμε ότι υπήρξε συνάντηση του Κιουταχή με τον Καραϊσκάκη (δείγμα του σεβασμού που έτρεφαν οι οθωμανοί για τον εξαίρετο αυτόν Πατριώτη και πολεμιστή): ας διαβάσουμε τα λόγια του Καραϊσκάκη για να κατανοήσουμε ότι πλέον ήξερε πολύ καλά για τι πολεμούσε (είχε συλλάβει την ιδέα και την αξία του απελευθερωτικού αγώνος): Αναφέρει λοιπόν ο Καραϊσκάκης: « ..ανταμώθημεν με τον Κιουταχή..είπαμε πολλά, εκείνος με την ιδέα ότι έχει ραγιάδες τους Έλληνες και εγώ με την ιδέα ότι είμεθα ελεύθεροι…»: Πρόκειται για σημαντικό στοιχείο το οποίο αποδεικνύει ότι ο Καραϊσκάκης είχε πλέον κατανοήσει ότι ήλθε ή ώρα της χωρικής, χρονικής, αξιακής, ιστορικής απελευθέρωσης των Ελλήνων  ώστε το Ελληνικό Κράτος να υπάρξει ως κράτος ανεξάρτητο το οποίο θα διέπεται από τους δικούς του νόμους και θα έχει τη δική του ιστορική συνέχεια: άρα ήταν πλήρως γνώστης των πράξεών του, είχε σκοπό, και δεν αγωνιζόταν απλά για να εκτονώσει τον όποιο δύσκολο και επιθετικό χαρακτήρα του.

Στη συνέχεια το σχέδιο που συνέλαβε ο Καραϊσκάκης είναι εξαιρετικής στρατιωτικής ευφυίας: επειδή υπήρχε δυσκολία στην κατά μέτωπον επίθεση στον Κιουταχή προσπάθησε να αποκόψει τους ανεφοδιασμούς του οθωμανού πασά (μάχη της Δόμβραινας, της Αταλάντης): προσπάθησε (και κατάφερε) να αποκόψει σημαντικές διόδους ανεφοδιασμού του Κιουταχή ώστε να του δημιουργήσει ουσιαστικό πρόβλημα στην πολιορκία των Αθηνών. Αναφέρεται μάλιστα ότι αυτός ο λιπόσαρκος και με τόσα προβλήματα υγείας αγωνιστής μέσα σε κακές καιρικές συνθήκες έσερνε το μοναδικό κανόνι μόνος του. Στην μάχη της Αράχοβας οι οθωμανοί μαζί με αλβανούς κατανικήθηκαν από τον Καραϊσκάκη ο οποίος με αυτόν τον τρόπο απέκοψε σημαντικές διόδους ανεφοδιασμού του Κιουταχή, απελευθερώνοντας σημαντικό μέρος της Ρούμελης (Στερεάς Ελλάδος). Η μάχη της Αράχοβας θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της  Ελληνικής  Επανάστασης «διά της οποίας ο Καραϊσκάκης εισέρχεται στην Ιστορία» (γράφει ο ακαδημαϊκός Διονύσιος Κόκκινος). Ο Παπαρηγόπουλος την ονομάζει « ημέρα αναστάσεως της πρό μικρού πεσούσης Στερεάς Ελλάδος». Όντως η απελευθέρωση της Στερεάς Ελλάδος από τον Καραϊσκάκη, η απελευθέρωση της Πελοποννήσου από τον Κολοκοτρώνη (και εκεί ο Ιμπραήμ είχε παταγωδώς αποτύχει τουλάχιστον του αρχικού του σκοπού) θα μπορούσε να σημάνει την απαρχή του ανεξαρτήτου Νέου Ελληνικου κράτους (χωρίς κάν  να χρειασθεί η ναυμαχία του Ναυαρίνου): όμως ο Καραϊσκάκης δολοφονήθηκε, ο Κολοκοτρώνης φυλακίσθηκε. Η Ελλάς απέκτησε βασιλέα τον Όθωνα.

Εν τέλει ο Φαβιέρος κατάφερε και εισήλθε στην Ακρόπολη , ο Καραϊσκάκης  ετοιμαζόταν  να στήσει στρατόπεδο στην Αττική (τεράστια στρατιωτική επιτυχία εάν σκεφθούμε ότι πρίν λίγο καιρό κάτι τέτοιο φάνταζε ως αδύνατον). Το επόμενο μάλιστα σχέδιο του δαιμονίου στρατηγού ήταν ναπολεόντειο και ασύλληπτης εξυπνάδας: θα μετέφερε τις δυνάμεις του στο Κερατσίνι και ακολούθως θα τις προωθούσε συστηματικά κατασκευάζοντας ταμπούρια μέχρι το λιμάνι του Πειραιά προκειμένου να ενωθεί με το στρατόπεδο της  Καστέλλας. Έτσι θα απέκλειε παντελώς τον Κιουταχή από τη θάλασσα. Ήταν δηλαδή θέμα χρόνου η ολική απελευθέρωση της Στερεάς Ελλάδος, σε λίγο και της Θεσσαλίας. Την ιδια στιγμή ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης  (αποδεικνύοντας και την πολιτική  τους ευφυΐα) έστειλαν επιστολή στον  Ιωάννη Καποδίστρια διά της οποίας  τον καλούν (όπως και έγινε) να έλθη και να αναλάβη την διακυβέρνηση της χώρας: πάντως σε αυτές τις επιστολές (Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μεταξά, Γεωργίου Καραϊσκάκη) φαίνεται ότι ο Καραϊσκάκης είναι ο πιο συγκρατημένος ίσως γιατί ξέρει ότι ο Καποδίστριας ούτε μία σφαίρα δεν έριξε κατά των οθωμανών αλλά πρέπει η Ελλάς να εδίδετο σε τέτοια έμπειρα πολιτικώς χέρια. Αναφέρει σχετικώς: «με μεγάλην ευχαρίστησιν έλαβον την είδησιν του ερχομού σου. Η περίστασις της Ελλάδος γνωρίζει πόσο είναι κρίσιμος και απαιτεί όχι μόνον την κίνησιν των χωρών των Ελλήνων παρά και πολύ περισσότερον την συνδρομήν των καλών Φιλελλήνων οι οποίοι έρχονται διά να βοηθήσουν την δυστυχή τούτη Πατρίδα». Ας προσέξουμε τη διατύπωση: ο Καραϊσκάκης είναι ενήμερος για το ότι η Πατρίδα του είναι δυστυχής: άρα έχει συνδέσει την παρούσα κατάσταση με την δυστυχία, ξέρει ότι ευτυχία είναι η Ελευθερία της Πατρίδος, η σύνδεσή  της  με το ένδοξο παρελθόν και με το μέλλον που πραγματικά αξίζει. Φαίνεται συγκρατημένος και με τον Καποδίστρια: ας μην ξεχνούμε ότι ο στρατηγός Καραϊσκάκης ανδρώθηκε στρατιωτικώς και πολιτικώς στους κόλπους του Αλή πασά όπου η στρατιωτική και πολιτική ωρίμανση ήταν επιβεβλημένη.Είναι συγκρατημένος διότι γνωρίζει πράγματα τα οποία καμμία πηγή δεν αποδίδει, κανένας σήμερα δεν  μπορεί να ξέρει: μάλλον θα προτιμούσε άνθρωποι μπαρουτοκαπνισμένοι να αναλάβουν τις τύχες της χώρας για την οποία θυσιάσθηκε εν τέλει, παρά ένας άνθρωπος ο οποίος τελικώς θεωρήθηκε ως άνθρωπος του τσάρου, δολοφονήθηκε ρίχνοντας την Ελλάδα στην εποχή της βασιλικής εξάρτησης από την ευρώπη. Εάν σκεφθούμε εξάλλου πόσο διαφορετική ήταν η επιστολή του Κολοκοτρώνη στον Καποδίστρια (ξεκινά: ελθέ, ελθέ) τότε ίσως είναι ασφαλή τα παραπάνω  συμπεράσματά μας.

Εν κατακλείδι υπήρξαν άνθρωποι ώστε η Ελλάδα να ελευθερωθεί και να προχωρήσει σε ένα δρόμο αντάξιο της ιστορίας της και του πολιτισμού της. Ο Καραϊσκάκης ας γίνει αιτία να σκεφθούμε ότι τελικά οι μεγάλες δυνάμεις ήθελαν ένα κράτος στα πρότυπα των κρατών του 1848, αποκομμένο από το παρελθόν του, συρρικνωμένο ώστε να γίνει γέφυρα των συμφερόντων των προς την Ανατολή: πάντως ο Στρατηγός Καραϊσκάκης μας βοηθεί να σκεφθούμε ποιο ακριβώς Ελληνικό κράτος θα αξίζαμε να έχουμε.