Γιατί η Ελληνική γλώσσα είναι η πνευματική και ηθική βάση του κόσμου μας;

 

Γιατί η Ελληνική γλώσσα είναι η πνευματική και ηθική βάση του κόσμου μας;

Οι ανατολικές γλώσσες χρησιμοποιούσαν κάθε συλλαβή ως ξεχωριστή λέξη: παρόμοια και οι Έλληνες στις γραμμικές γραφές τους αυτό  ακριβώς έπραττον: κάθε συλλαβή ήταν και μία λέξη. Με αυτόν τον τρόπο όταν λέγαμε: πο, κα, λο, αυτές ήταν συλλαβολέξεις. Καταλαβαίνουμε ότι ήταν αδύνατον με αυτές τις προϋποθέσεις να αναπτυχθεί καθολικός λόγος ο οποίος θα περικλείει μέσα του το όλον, τον κόσμον, τον άνθρωπο, λόγος ο οποίος  θα μπορούσε να γίνει ευρέως γνωστός και να ωριμάσει και να εξελίξει τα πλήθη: ειδικά οι σημιτικές γλώσσες είχαν μόνον σύμφωνα διότι τα σύμφωνα περιέκλειον μέσα τους και τα φωνήεντα. Άρα κάθε φράση των ανατολικών λαών ήταν λέξη , κλεισμένη σε σύμφωνα τα οποία εννοούσαν τα φωνήεντα, υπό αυτή την έννοια παρέμεναν γλώσσες  κλειστές  στην άρχουσα τάξη, δεν μπορούσαν  να αντιπροσωπεύσουν  κορυφαίες συμπαντικές έννοιες, ευρέως γνωστές μόνον από ολίγους.

Βέβαια ευρισκόμεθα σε εποχές (αυτό ισχύει και για τις μινωϊκές και μυκηναϊκές γραμμικές γραφές) όπου η κεντρική εξουσία χειρίζεται ως δύναμις τα πάντα, δεν χρειάζεται τη  γλώσσα προκειμένου να ελέγξει τα πλήθη: η γλώσσα είναι ο κινητήριος μοχλός κάθε είδους εξουσίας και τρόπου ζωής: η βασιλεία των εποχών αυτών από άκρου είς άκρον της γής καθόριζε τα πάντα σύμφωνα με το ενδιάθετο φυσικό δίκαιο άρα δεν χρειαζόνταν τη συγκεκριμενικότητα της γλώσσας ώστε να  περάσει τις ιδέες της και τις αξίες της στα πλήθη, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω απλά ζούσαν κατά φυσικό τρόπο στην φυσική υποταγή του πλείονος δυνατού, όπως όλα στη φύση υποτάσσονται στον πλείονα δυνατόν.

Η ασύλληπτη πρωτοτυπία της Ελληνικής γλώσσας, αυτή η οποία την κατέστησε λίκνο του παγκοσμίου γίγνεσθαι ήλθε όταν οι Έλληνες διά του Λόγου επέρασαν από το φυσικό τρόπο ζωής στον έλλογο βάσει οριστικών και επαγωγικών αρχών τρόπο ζωής. Οι Έλληνες κατέκτησαν κοινές ιδέες και αρχές οι οποίες συνέχουν το σύμπαν: δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατί και πώς έγινε όλο αυτό, φαίνεται όμως ότι οι  Έλληνες είναι ο λαός εκείνος ο οποίος συνέχισε μία λαμπρή παράδοση συμπαντικής δόμησης του κόσμου: υπήρξε μία πανοραμική άποψη του κόσμου: αυτές οι κοινές αρχές δόμησαν το λόγο, κατήργησαν τη φύση ως απλή παραδοχή των τεσσάτων στοιχείων (νερού, αέρος, φωτιάς και ύλης) και όλα έγιναν ιδέες (σοφία, δύναμη, βούληση) στο ανθρώπινο Είναι: ο άνθρωπος εξήλθε του οντολογικού γίγνεσθαι και άρχισε να το ζεί πνευματικά και ηθικά με τις δικές του αρχές.

Αυτό κατήργησε τη βασιλεία την αριστοκρατία και όταν διά της παιδείας επεκτάθη στον κόσμο εδημιούργησε την πνευματική αριστοκρατία των δημοκρατών: το βασικό όπλο σε αυτήν την πολιτική και πολιτισμική μετάβαση είναι η γλώσσα διότι διά της γλώσσης μεταφέρονται και γίγνονται κατανοητές από τη μία γενεά στην άλλη οι έννοιες οι κατακτηθείσες ιδέες και ηθικές αξίες.

Οι Έλληνες απαρνήθηκαν τις γραμμικές γραφές τους: επίσης έκαναν κάτι το οποίο ήταν πραγματική πρωτοτυπία και έσωσε τη γλώσσα τους: βιώνοντας τον αέρα ως πνεύμα σύλληψης πραγματικών ιδεών και αξιών δημιούργησαν τα φωνήεντα τα οποία συνδύασαν με τα σύμφωνα: αυτό απελευθέρωσε και ολοκλήρωσε συμπαντικά την Ελληνική γλώσσα προσφέροντάς της ασύλληπτες δυνατότητες: η κάθε συλλαβή έπαψε πλέον να αποτελεί λέξη, διότι η κάθε συλλαβή (σύμφωνο με φωνήεν ή απλό φωνήεν) μέσω των φωνηέντων μπορούσε τώρα να συνδεθεί με άλλη συλλαβή με φωνήεν: εν ολίγοις: το φωνήεν έγινε ο συνεκτικός αρμός ένωσης όλων των συλλαβών οι οποίες τώρα δεν αποτελούν λέξεις ως συλλαβές ατομικά αλλά αποτελούν λέξεις ως σύνολα συλλαβών: η Ελληνική αυτή ανακάλυψη εξέλιξε τη γλώσσα, της έδωσε άπειρες δυνατότητες να κλείσει μέσα της σύνολα ιδεών, αξιών, ουσιών και μορφών, διότι πλέον η γλώσσα έφυγε από την κραυγή των μεμονωμένων φθόγγων αλλά με την προσθήκη των φωνηέντων απέκτησε μουσικότητα συνολικότητα αλλά κυρίως συνέβη κάτι άλλο: από τη στιγμή κατά την οποία το κα, το ρα, το βι, δεν είναι πλέον λέξεις, αλλά όλες μαζί κάνουν το καράβι, το κα επίσης πηγαίνει στο κος και κάνει το κακός: με αυτόν τον τρόπο οι αποστεωμένες λέξεις οι οποίες ως συλλαβές ήταν λέξεις μοναδικές και ακίνητες, τώρα παίρνουν τα φωνήεντα και γίγνονται συλλαβές (όχι λέξεις) οι οποίες δημιουργούν πληθώρα άλλων λέξεων: οι ακίνητες  συλλαβές λέξεις, τώρα συντίθενται και δημιουργούν πληθώρα  λέξεων: οι Έλληνες έκλεισαν τον κόσμο και τον άνθρωπο στη γλώσσα (αυτό διαβάζουμε στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια): εκεί όπου ο δη και ο μος ήταν ξεχωριστές  λέξεις  τώρα γίνεται ο δήμος, η δημοκρατία, η δημοτικότητα κ.ο.κ: Κατασκευάζονται οι λέξεις που στηρίζουν τον κόσμο (οι πρωταρχικές ιδέες κατασκευάζονται πληθώρα παραγώγων και συνωνύμων λέξεων για να περιγράψουν το συμπαντικό ταξίδι του ανθρώπου: το γράμμα – ρ ως ροή , το γράμμα –φ ως φώς, είναι βάσεις  λέξεων, όχι πλέον λέξεις από μόνα τους αυτά τα γράμματα, παντρεύονται με φωνήεντα και δίνουν πληθώρα λέξεων: φώς, φωτεινός κ.λ.π. Η γλώσσα πλέον γίγνεται εξουσιαστικό εργαλείο διότι μπορεί να περικλείσει ιδέες και αξίες οι οποίες μπορούν να κατευθύνουν τον άνθρωπο σε αυτή τη διαδρομή της γής: είμαστε η γλώσσα που ομιλούμε, χωρίς τη γλώσσα είμαστε νεκροί και απελευθερωμένοι ως χαοτικές δυνάμεις, η γλώσσα μας δίδει μορφή σκέψης και πράξης, τροχιοδρομεί τις δυνάμεις και προσαρμόζει το είδος μας και τη μορφή μας σε αυτόν τον πολιτισμό. Η Ελληνική γλώσσα  μέσα από την απίστευτα κατασκευασθείσα δυνατότητά της να δημιουργήσει άπειρες λέξεις.