Η γένεση της γλώσσας.

 

Η γένεση της γλώσσας.

Τι πραγματικά είναι η γλώσσα; Σίγουρα δεν είναι η ακουστικότητά της, μόνο, το ύφος ή υφή της. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο από όλα αυτά. Γλώσσα είναι το σύνολο των ιδεών και των αξιών οι οποίες μεταφέρονται μέσω αυτής και κυβερνούν τις ζωές μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η γλώσσα συναποτελεί το πλέον ολοκληρωμένο εξουσιαστικό μέσο σε σχέση με τον άνθρωπο, επίσης θα πρέπει να καταλάβουμε κάτι το οποίο ίσως δεν έχει επισημανθεί αλλά είναι κάτι πολύ σημαντικό. Δεν ομιλούν οι άνθρωποι: είναι λάθος αυτό: τουλάχιστον δεν ομιλούν μόνον οι άνθρωποι το ανεπτυγμένο φθογγολογικό αλφάβητο το οποίο δημιούρησε τον κόσμο μας και την πολυσχιδή ιστορία  του.Ομιλεί ο αέρας όταν δέχεται τους νεκρούς ανελυμένους σε δυνάμεις, ομιλούν βέβαια και οι ενσώματοι άνθρωποι.

Ας συζητήσουμε αυτό το οποίο είναι κάτι πράγματι κατατοπιστικό: η μεγάλη αιτία της  γλώσσας (ομιλίας) δεν είναι ο άνθρωπος ούτε το μυαλό του. Αυτά έρχονται έπειτα: η μεγάλη αιτία είναι ο αέρας. Ο οποίος ακολουθεί και ανήκει σε ολους τους ανθρώπους: ο αέρας είναι ο πατήρ της γλώσσας, η γλώσσα είναι η συμφωνία ανάμεσα στους ανθρώπους για το πώς θα καταλαβαίνουν τους φθόγγους οι οποίοι είναι αέρας και τίποτε άλλο: άρα ο αέρας βάζει το υλικό και οι άνθρωποι το νοητικό συμβόλαιο.

Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε και κάτι άλλο το οποίο επίσης είναι πολύ σημαντικό (η γλώσσα ως ίδιον της ανθρωπίνης μορφής βοήθησε τον Αριστοτέλη να αναπτύξει την έννοια της ανθρωπίνης μορφής στα Μεταφυσικά του).Τι ακριβώς είναι η ανθρωπίνη μορφή: εάν απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα καταλάβουμε τη γένεση και τη ροή και την διατήρηση της γλώσσας. Η ανθρωπίνη μορφή δεν είναι μόνον η ύλη του σώματος και των οργάνων του: άρα η ανθρωπίνη μορφή είναι το σύνολο των πνευματικών και σωματικών δυνάμεων οι οποίες χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο: άρα ο άνθρωπος ομιλεί τη γλώσσα με την υλική δομή  του φωνητικού του συστήματος αλλά και με τις πνευματικές του δυνάμεις οι οποίες απλώνονται στο χρόνο και μετά θάνατον: ομιλούν οι ζωντανοί αλλά και οι νεκροί: διότι και οι ζωντανοί και οι νεκροί απολαμβάνουν τον ίδιο αέρα. Δεν φεύγουν σε άλλο σύμπαν στην ίδια διάσταση ζούν: άρα ο άνθρωπος δέχεται τους φθόγγους και τις λέξεις τους με τρείς τρόπους: από τον εαυό του, τους άλλους ζωντανούς, τους άλλους νεκρούς: άρα η γλώσσα είναι η παραμόνιμη διαχείριση των ιδεών και αξιών οι οποίες μέσα από ζωντανούς και νεκρούς φτιάχνουν έναν κόσμο μέσα στον οποίο διαβιοί ο άνθρωπος: άρα όλα γύρω μας ομιλούν και ποτέ δεν παύουν να ομιλούν: το αγαθό, το καλό, το κακό, η λύπη και η χαρά κάθε μέσα εδώ και χιλιάδες χρόνια απασχολεί το νού και την  καρδιά κάθε ανθρώπου είτε από ζωντανούς είτε από νεκρούς πομπούς: αυτό το κατάλαβε ο Θαλής και φωνάζει ότι τα πάντα πλήρη θεών εστί: εννοούσε ότι όλα γύρω μας φωνάζουν και ομιλούν στο ανθρώπινο μυαλό: άρα η λέξη π.χ ενδελέχεια επέζησε γιατί την είπαν οι ζωντανοί, την επαναλαμβάνουν ως ανάμνηση υπενθύμιση ο νεκροί, την βλέπουμε γραμμένη στο βιβλίο: η λέξη αυτή  (όπως συλλήβδην οι λέξεις) κλείνουν τον άνθρωπο σε ένα σύστημα ιδεών και αξιών: ουσιαστικά οι ανθρώπινες μορφές όπως περιφέρονται στο σύμπαν (ζωντανοί και νεκροί) διά της γλώσσης αλληλοεξουσιάζονται, διότι η γλώσσα προκαλεί σκέψεις και πράξεις: χωρίς τη γλώσσα ο άνθρωπος ως αγνή ανεξάρτητος δύναμις θα είχε φύγει από αυτή τη  διάσταση. Είμαστε ό,τι ομιλούμε, υπάρχουμε (πρακτικά και θεωρητικά) διότι ομιλούμε.

Ας αναζητήσουμε τον τρόπο γένεσης της γλώσσης.

Αλλά πρίν ας συζητήσουμε κάτι άλλο: γιατί έπρεπε να υπάρξει η φθογγολογική ομιλία; Οι φθόγγοι διαμόρφωσαν το στόμα μας και τις φωνητικές χορδές ή αυτές υπήρχαν; Γιατί οι  θεοί (αφ΄ής στιγμής επικοινωνούν ως γνήσιες συμπαντικές δυνάμεις έχουν ομιλία (δηλαδή έχουν στόμα και φωνητικές χορδές;): υπήρχαν άνθρωποι ή όντα τα οποία συνενοούντο διαφορετικά; Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να συννενοούνται διαφορετικά;

Η απάντηση είναι θετική σε όλα αυτά: οι άνθρωποι συννενοούντο με χίλιους δύο τρόπους ανάλογα τον πλανήτη και τις συνθήκες στις οποίες ζούσαν. Η φθογγολογική ομιλία είναι απλά ένας νέος τρόπος (όχι κατ΄ανάγκη ο πλέον εξελιγμένος διότι η γλώσσα έκλεισε –όπως είδαμε- τους ανθρώπους στον κύκλο ανάμεσα σε ιδέες και αξίες και μέσω των λέξεων που επανέρχονται στο μυαλό όλων οι άνθρωποι αιώνες τώρα καθοδηγούνται: δεν είναι το όν που καθοδηγεί αλλά οι λέξεις που εφηύρον οι άνθρωποι για το όν, για αυτό το όν απλώνεται από εκεί όπου παύει και τελειώνει η γλώσσα).

Για αυτούς τους λόγους ο Όμηρος σηματοδοτεί την προσπάθεια  του ανθρώπου να χάσει την συμπαντική ελευθερία του ( ο Ποσειδώνας , ο θεός του χάους και του βυθού είναι εχθρός του Οδυσσέως) και να κλεισθεί στα νοήματα των λέξεών του τα οποία ως φωνές θεών φύσεως και ανθρώπων θα τον κυβερνούν: άρα η γλώσσα σημαντοδοτεί τον περίεργο τρόπο εξουσίας του αέρος επί του ανθρώπου (ειδικά στο νού και στην ψυχή του): αυτό αποδεικνύεται στα θαύματα του Ιησού όπου η γλώσσα ευθέως συνδέεται άμεσα με το θεό: ο αέρας μεταφέρει θεό  στο μυαλό των ανθρώπων, η εξουσιότητα της γλώσσας σε όλο της το μεγαλείο.Εάν προσέξουμε στον Όμηρο καθιερώνεται επίσης η διττή (καλή και κακή) πλευρά της γλώσσας: διότι πολλές περιπλανήσεις είναι γλωσσικές; Το τραγούδι των σειρήνων είναι η κακή χρήση του αέρος στο αυτί του Οδυσσέως, τα λόγια της Κίρκης και του Ηλίου, ο Όμηρος δίδει ομιλία και στους νεκρούς (διότι αποδεικνύει όσα παραπάνω είπαμε: μέσω όλων των ανθρωπίνων μορφών το εξουσιαστικό σύστημα της γλώσσης ανανεώνεται).

Ας προσπαθήσουμε (πράγμα δύσκολο) να σημειώσουμε τα πρώτα βήματα της γλώσσας τα οποία χάνονται στο παρελθόν: μέσα στη διαδοχή των κόσμων υπήρξε στιγμή στην οποία ο άνθρωπος σταθεροποιήθηκε σε ένα περιβάλλον το οποίο ξεκινά από τον ήλιο και τελειώνει στη θάλασσα, ο αέρας είναι αυτός ο οποίος μεταφέρει ζωή από τον ουρανό έως τη γή. Οι πρώτες επαφές  του ανθρώπου ήταν αυτές οι κεντρικές συμπαντικές δομές, οι άνθρωποι ζούσαν σε σχέση με τον ήλιο, τον ουρανό και τη θάλασσα, τη γή. Ας προσέξουμε ότι δεν υπήρχε η ανάγκη γλώσσας διότι ο ήλιος και η γή έδιδαν τα πάντα τα προς το ζήν: φαίνεται όμως ότι μεταφέρθηκε στον άνθρωπο ένας νέος τρόπος συμμετοχής στον ήλιο, τον ουρανό, τη γή, τη θάλασσα. Οι δυνάμεις αυτών εισέρχονταν στον άνθρωπο και επέστρεφαν προς τον ήλιο, τη θάλασσα, τη γή, τον ουρανό: αυτή η κυκλική σχέση είναι η αιτία γένεσης της γλώσσας: ο άνθρωπος σταθεροποίησε τη δική του μορφή και τις άλλες μορφές, έμαθε να ζεί σε σταθερό κοσμικό και συμπαντικό κύκλο: σταδιακά αποθήκευσε στο μυαλό του εικόνες απαραίτητες για τη ζωή του: ήταν η πρώτη οικονομική του κίνηση: αντί να ψάχνει για την πηγή, ή για την σπηλιά του, αποθήκευσε τις εικόνες χρησίμων πραγμάτων και προορισμών στο μυαλό του. Η τροπικότητα της γλώσσας προχωρούσε: η χαρακτική στις σπηλιές δείχνει ότι ο άνθρωπος κατάφερε κάτι: συγκρατούσε μορφές και τις απέδιδε εικονικά: οι εικόνες στις σπηλιές είναι τα πρώτα συλλαβογράμματα, διότι μεταφέρουν την αυτογνωσία του ανθρώπου σε σχέση με τη μορφή του, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τη μορφή τους: η γάτα δεν μπορεί να το κάνει αυτό: το επόμενο βήμα ήταν συγκεκριμένο: τα σημαντικότερα εικονοσχεδιάσματα άρχισαν να λαμβάνουν θέση στη ζωή των ανθρώπων, γιατί κλεισμένος ο άνθρωπος σε ένα κύκλο άρχισε να ζεί σε σχέση με σταθερά αντικείμενα. Έφερε ως εικόνα το μαχαίρι, το λίθο, το ζώο, κ.λ.π: Τα αποτύπωσε και ο επόμενος απόγονος έμαθε πώς να συνεχίσει τη ζωή και τα επιτεύγματα των προηγουμένων. Η κυκλικότητα των μορφών είναι η αιτία της γλώσσας: οι άνθρωποι παρατηρούν, εικονοποιούν στο μυαλό, βλέπουν και αποτυπώνουν τις παραστάσεις αυτές, οι επόμενοι τις παραλαμβάνουν και ζούν μία καλύτερη ζωή: η  ιερογλυφική αποτύπωση του ηλίου σημαίνει ότι ο ήλιος μας βοηθεί σε πολλά.

Όμως σταδιακά η εικόνα στο μυαλό του ηλίου συνοδευόταν από τις φωνητικές κινήσεις  του αέρα, ως επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία  της εικόνας: οι σκέψεις και τα συναισθήματα περί τις εικόνες εγέννησαν τις λέξεις (φθόγγους): η κεφαλή του ταύρου, επειδή ο ταύρος ως δύναμις ήταν αρχή ζωής, έφερε τον αέρα ως άαα (θαυμασμός στη θέα του ταύρου και της εικόνας του) για αυτό και η κεφαλή του ταύρου εξελίχθηκε σε Α (α): άρα από τα ιερογλυφικά (συλλαβογράμματα) τα οποία απλά αποτύπωναν μορφές (εικόνες) περάσαμε στην διά του αέρος ενεργό συμμετοχή του ανθρώπου ο οποίος πλέον συνοδεύει τις μορφές με αέρινες προφορές (οι οποίες θα εξελιχθούν σε φθόγγους): στην αρχή είχαμε τα σύμφωνα (διότι οι κραυγές δεν ήξεραν την ψιλή χρήση του αέρος ως φωνήεντος (ειδική χρήση του αέρος) όταν οι Έλληνες έφυγαν από τα συλλαβογράμματα και τις ιερογλυφικές παραστάσεις και έβαλαν ανάμεσα στα σύμφωνα συνοδεία στις μορφές ειδική χρήση του αέρα ως φωνήεντα τότε έγινε κάτι τρομερό: οι μορφές έφυγαν από το μυαλό , συνδυάσθηκαν με τον αέρα που έβγαινε από τις φωνητικές χορδές και αυτό είχε μία απίστευτη συνέπεια: για πρώτη φορά τα πράγματα, τα όντα, τα πρόσωπα, έφυγαν από τη μορφολογική τους αναπαράσταση και έγιναν η κίνηση του αέρα στις φωνητικές χορδές, οι λέξεις: ξύπνησαν όλες οι αισθήσεις: το μάτι βλέποντας τη γάτα ανακαλεί όχι τη μορφή αλλά τη λέξη, οι μεθεπόμενες γενεές δεν χρειάζεται να ανακαλούν τη μορφή όταν διαβάζουν γάτα θυμούνται τη μορφή: το μυαλό αδειάζει από μορφές, ξεκουράζεται, οι λέξεις πλέον είναι ο καταγραφέας των πάντων :ο κόσμος είναι ως γνώση το σύνολο των  λέξεων: για πρώτη φορά η γνώση κεντήθηκε με τον αέρα και κλείσθηκε ως λεξικοαέρας λέξεων στο ανθρώπινο μυαλό: οι συνέπειες ήταν τρομερές: οι άνθρωποι ένοιωσαν δυνατοί επειδή μπορούν με τον αέρα που βγαίνει ως λέξη να κατανοήσει τα πάντα και να μεταφέρει εξελικτικά αυτήν την κατανόηση στους επομένους: επίσης: όλες οι μορφές αποκτούν  ονόματα με βάση τις μορφές και τα χαρακτηριστικά  τους (σε σχέση με τον αέρα όπως κτυπά στις φωνητικές χορδές): φυσώντας τον ήλιο να σβήσει το φώς του ήλθε το Φ, φώς: από εκεί ήλθε ο Θεοφάνης (εάν ένας άνθρωπος φέρει φώς θεού): η ακουστικότητα του ύδατος (ως λ,ρ, επαναλαμβανόμενη υφή) έφερε τη ροή: τη δράση, τη δραματική ποίηση: σταδιακά οι λέξεις έφυγαν τελείως από τις μορφές: αυτό ήταν το πρώτο υλικό: είχαμε τις μεταλέξεις: άρχισε ο νούς και η ψυχή τις μορφικές λέξεις να τις προσαρμόζει στο μυαλό και στην καρδιά, στον τρόπο της φύσης στον τρόπο της πόλης: δαμάζει ο άνθρωπος τον ταύρο (ήλθε η κίνηση του αέρα ως Δ (δαμάζω) μέσα στην πόλη η ίδια λέξη μεταφέρθηκε στο Δήμο ο οποίος δαμάζει τα πάθη του: άρα οι λέξεις σταμάτησαν να παράγονται σε σχέση με τα όντα αλλά άρχισαν να γεννώνται ετυμολογικά στο μυαλό των ανθρώπων: με βάση κοινές ενέργειες, αιτίες και αποτελέσματα: άρα ο χρησμός  του Απόλλωνος ήταν χρήσιμος άρα χρησμός: επίσης : οι λέξεις απομάκρυναν οριστικά τον άνθρωπο από το όν: ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ζεί το όν, το λέει και το ομιλεί: η καινή διαθήκη επέβαλε το θεό της με όπλο τη γλώσσα: δεν χρειάζεται να γνωρίσεις το θεό, οι λέξεις σου φέρουν το Χριστό και τις δυνάμεις του δίπλα σου, με λέξεις προσεγγίζεις το θεό (προσευχή) με λέξεις ανακαλείς δυνάμεις (θαύματα): σταδιακά οι λέξεις αποχωρίσθηκαν από τις μορφές και τις δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν (ο άνθρωπος ο οποίος είπε Φ=φώς) ήταν μέρος του φωτός, τώρα όμως ως φώς εννοούμε το ηλεκτρικό φώς): η γλώσσα έκλεισε τους ανθρώπους στην εικονικότητα των βιβλίων απομακρύνοντάς τους από την αυθεντική συμπαντική παρατήρηση. Για αυτό και σήμερα στην ψηφιακή εποχή οι  λέξεις ξαναγίνονται ιερογλυφικά ψηφιακά συλλαβογράμματα διότι στην εποχή των δορυφόρων οι άνθρωποι ξαναγίνονται ψηφιακά πρωτόγονοι: θα συννενονούνται με τις ψηφιακές εικόνες (όπως οι πρωόγονοι με τις πρώτες φυσικές εικόνες): αλλά θα είναι το τέλος: διότι οι ψηφιακές εικόνες δεν χρειάζονται τον αέρα άρα ο άνθρωπος θα γίνει μέρος της εικόνας χωρίς να μπορεί να μεταφέρει λόγο: το τέλος της γλώσσας μέσα από μία πρόσκαιρη σκλαβιά θα τον απελευθερώσει στην προγλωσσική οντολογική εποχή.