Γιατί ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του; Μία εμβάθυνση στην έννοια της βρώσεως (φαγητού) του Άλλου

 

Γιατί ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του; Μία εμβάθυνση στην έννοια  της βρώσεως (φαγητού) του Άλλου.

Η ιστορία του Κρόνου είναι γνωστή, σύμφωνα με το Γκάθρι προέρχεται από τη βαθεία ινδοευρωπαϊκή παράδοση, η οποία σμιλεύθηκε στον Όμηρο και έπειτα, στην καθαρά Ελληνική παράδοση σταδιακά μετατράπηκε η έννοια του «τρώγω» τον Άλλον στην σύλληψη «γνωρίζω» τον Άλλον: εξάλλου εάν προσέξουμε η πράξη του φαγητού είναι πράξη συμβολικής γνώσεως: επιλέγουμε το φαγητό μας, όπως επιλέγουμε να γνωρίσουμε ένα αντικείμενο, τις καλές και κακές πλευρές του. Τις πλευρές που μας ωφελούν και μας προσφέρουν ευεξία και δύναμη. Αναλύουμε, διαλύουμε την τροφή όπως αναλύουμε και διαλύουμε τις ιδιότητες ενός αντικειμένου όταν θέλουμε να το γνωρίσουμε. Η τροφή εισέρχεται μέσα μας όπως η γνώση εισέρχεται μέσα μας, τρέφει το φαγητό τα ζωτικά όργανα και προσφέρει υγεία και ζωϊκή συνέχεια. Το ίδιο η γνώση; Εισέρχεται μέσα μας και μας προσφέρει σκέψη, ήθος, πράξη, ζωϊκή συνειδητοποίηση.

Η ιστορία του κόσμου μας ξεκινά μέσα από την έννοια του εσθίω, τρώγω: ο Κρόνος τρώγει τα παιδιά του. Είναι ξεκάθαρη η πρόθεση αυτών που ξεκίνησαν αυτή την προέλευση του κόσμου μας, να τονίσουν ότι το πρώτο μέγεθος που χαρακτηρίζει τη διάστασή μας, ο Χρόνος, το σύνολο των σκέψεών μας και των πράξεών μας, ο Χρόνος, η διάρκεια την οποία έχει ως πίστωση δώσει το Όν στα όντα προκειμένου να ολοκληρώσουν αυτή τη μορφή του Όντος, την ανθρωπίνη μορφή, μέσα λοιπόν σε αυτόν τον Χρόνο όλα θα πρέπει να αναλυθούν ως εξωτερικότητα και εσωτερικότητα και να απορροφηθούν το ένα με το άλλο προκαλώντας νέες μορφές, γνώσεις, πράξεις, εξέλιξη. Εάν προσέξουμε η έννοια της βρώσεως (φαγητού) (ειδικά η σκηνή κατά την οποία ο Κρόνος τρώγει τα παιδιά του ) είναι η πρώτη μορφή οντολογικής διαλεκτικής. Είναι η ανταλλαγή δυνάμεων ανάμεσα σε αυτόν που τρώγει και σε αυτόν που τρώγεται: η σύνθεση είναι η σύζευξη της εξωτερικότητας και της εσωτερικότητας: αυτός ή  ό,τι τρώγεται ως εξωτερικότητα, εσωτερικοποιείται και προκαλεί νέες δυνάμεις υγείας, γνώσης, κίνησης, μέσα στο σώμα ή το μυαλό αυτού που έφαγε (σκέφθηκε, εγνώρισε): άρα η έννοια του τρώγω (πνευματικά ή  σωματικά) αποτελεί την γενεσιουργό αιτία του κόσμου μας. Για αυτό εξάλλου σμιλεύθηκε τόσο πολύ στον άνθρωπο, όχι όμως στα ζώα. Ο άνθρωπος όπως με το Λόγο ηρέμησε το όλον και το ανέλυσε σε ιδέες και αξίες, παρόμοια μέσω της φωτιάς (συμβολικού λόγου) ηρέμησε και την έννοια και τον τρόπο της τροφής: ο άνθρωπος σταδιακά τρώγει μαγειρεμένο και όχι ωμό φαγητό: όπως μέσω του λόγου μετατρέπει τα πάντα σε ιδέες και αξίες και τα εσωτερικοποιεί, παρόμοια μέσω της φωτιάς σμιλεύει την τροφή και την θέτει μέσα  του αφού την μετατρέψει σε ένα ωραίο και ευπαρουσίαστο φαγητό το οποίο έχει χάσει τη φυσική του αγριότητα.

Η ιστορία του Κρόνου μας θυμίζει ότι η ιστορία αυτού του κόσμου , αυτού του χρόνου, ξεκινά με την έννοια του τρώγω. Ο Κρόνος (χρόνος) δεν νοείται χωρίς την έννοια της διάλυσης, φάγωσης, βρώσης, άρα ανάλυσης και κατανόησης, εσωτερίκευσης και πράξης: όπως ο άνθρωπος τρώγει την ύλη παρόμοια αναλύει και εσωτερικοποιεί τα πνευματικά και ηθικά δεδομένα: οι κινήσεις αναλογικά είναι ίδιες: όπως χωνεύουμε το φαγητό αφού πρώτα το διαλύσουμε παρόμοια εσωτερικοποιούμε τη γνώση  αφού πρώτα την αναλύσουμε και την κατανοήσουμε: ‘Αρα η ιστορία  του Κρόνου ο οποίος τρώγει τα παιδιά του περνά το μήνυμα το οποίο δανειστικά πέρασε και η παλαιά διαθήκη: σε αυτόν τον Κρονικό δεσμό είμαστε όλοι πεινασμένοι άρα με πόνο και κόπο θα εσθίουμε , θα τρώγουμε υλικώς και πνευματικώς τα πάντα, οδηγούμενοι και στην υλική αλλά και στην πνευματική υγεία.

Ας προσέξουμε όμως την μεταφορά της Ιστορίας του Κρόνου προς τους Λαιστρυγόνες και λοιπές άλλες ιστορίες. Πρίν ας αναλύσουμε προσεκτικά την ιστορία του Κρόνου:  Ο Κρόνος και η Ρέα ευνούχισαν τον Ουρανό , τον Πατέρα των πάντων (τον πρώτο συσσωρευτή του παντός) την πρώτη μεγάλη αρχή του Σύμπαντός μας. Τι πραγματικά σημαίνει ευνουχισμός; Σημαίνει ότι με το αίμα που έσταξε από τον Ουρανό γεννήθηκαν τα όντα. Οι Ερινύες, οι Μελιάδες Νύμφες, οι Γίγαντες. Βέβαια ο ευνουχισμός ως πράξη  σημαίνει την απώλεια της γονιμοποιού ικανότητος σύμφωνα με τον τρόπο του Ουρανού και τη μεταφορά του γονιμοποιού τρόποι σύμφωνα με τον τρόπο του Κρόνου.

Πώς αντιλαμβανόταν ο Ουρανός τη γονιμοποιό διαδικασία; Ως δυνάμεις, ως αφηρημένες οντολογικές άμορφες δυνάμεις οι οποίες συνέχιζαν ελεύθερες το ανώλεθρο ταξείδι τους: τι σημαίνει το παράπονο της Γής στον Τιτάνα Κρόνο; Η Γαία, ως η Μεγάλη Μητέρα θέλει μορφές, θέλει σώματα, θέλει ενσυνείδητες δυνάμεις, θέλει τη δημιουργία της Γής των Μορφών: άρα ο Κρόνος σηματοδοτεί το νέο είδος της γονιμοποιού δυνάμεως: ευνουχίζει την κλασσική πορεία της παραγωγής Οντολογικών δυνάμεων (Ουρανός) και εγκαινιάζει διά της Ροής (Ρέας) (μέσω της Γαία) τη νέα γονιμοποιό δύναμη αυτή η οποία παράγει μορφές: πράγματι ο Κρόνος και η Ρέα εγέννησαν μορφές (Δίας, Δήμητρα κ.λ.π):

Τι είναι πράγματι ο Κρόνος; Ο διάδοχος του Ουρανού στην νέα τάξη πραγμάτων: ο απόλυτος Τιτάνας εξουσιαστής αυτής της διάστασης της  Γαίας. Εάν δεν ελεγχθούν τα όντα ως μορφές τότε ο Τιτάνας Κρόνος θα ξεπερασθεί και θα χαθεί στη ροή του χάους όπως ο Ουρανός διά του ευνουχισμού: έναν μέσον έχει ο Κρόνος να ελέγξει τα όντα που ο ίδιος ως μορφές διά της Ρέας δημιουργεί: να τα φάγει: συζητούμε για την υψίστη στιγμή του ανθρωπίνου σκέπτεσθαι: ο άνθρωπος κατανοεί ότι μπορεί να εσωτερικοποιεί καταστάσεις, να τις ενθυμείται ως μορφές, να τις μεταπλάθει σε ουσίες, έπειτα να τις διαβιβάζει στους επομένους διά της παιδείας  και με αυτόν  τον τρόπο να κτίσει μπορεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Χρόνος τρώγει τα παιδιά του σημαίνει ότι ο Χρόνος ως Νούς μπορεί και εσωτερικοποιεί τις γεννηθείσες μορφές, τις αποστηθίζει ως παραστάσεις και όταν αυτές εξωτερικευθούν γνωρίζονται ήδη στο νού: άρα γίνονται ιδέες και αξίες οι οποίες διά της παιδείας διαβιβάζονται στις επόμενες γενεές κτίζοντας τον πολιτισμό των ιδεών κα τις επιστήμες των αξιών.

Άρα τι σημαίνει ότι ο Κρόνος έφαγε όλους τους μετέπειτα θεούς αλλά όχι το Δία; Σημαίνει ότι η πρώτη και τελευταία δύναμις αυτού του κόσμου (η κίνησις του χρόνου η οποία αντιπροσωπεύει το διάστημα το οποίο έχει παραχωρήσει το Όν ώστε να κατανεμηθούν σε μορφές όλες οι δυνάμεις της Γαίας) έχει την ικανότητα να συγκρατεί τις μορφές ως ιδέες και αξίες (αποβάλλοντας το έξω και κρατώντας τον εσωτερικό πλούτο (όπως ο οργανισμός όταν τρώγει κρατεί τις βιταμίνες και αποβάλλει τα περιττά): άρα ο Κρόνος τρώγοντας όλους τους θεούς παιδιά του μετέτρεψε σε ιδέες και αφαιρετικές αξίες όλες τις συμπαντικές δυνάμεις της  Γαίας: δηλαδή σκέψη είναι το Ποσειδώνειο Χάος, σκέψεις η  γαία της Δήμητρος. Όμως γιατί δεν έφαγε το Δία; Πολύ απλά  διότι ο Δίας αντιπροσωπεύει το επόμενο στάδιο της εκμετάλλευσης των ιδεών και αξιών που γεννώνται εντός του Κρόνου: πρέπει αυτές διά του Διός Νοός να μοιρασθούν στους ανθρώπους  ώστε με προίκα αυτές τις ιδέες και αξίες οι ανθρώπινες μορφές να δημιουργήσουν πολιτισμό και ιστορία: πράγματι ο Δίας δημιουργεί μορφές (ο Κρόνος τις καταπίνει ως πέτρες: ο ισχυρισμός είναι ισχυρός: πλέον ο Κρόνος έδειξε στο Δία πώς να τρώγει (να διαλύει) και να χωνεύει (αναλύει) τις μορφές σε ιδέες και αξίες: τώρα ο Δίας μετατρέπει τις ιδέες σε ύλη  (σταθερή μορφή (ο Κρόνος τις καταπίνει): διότι πλέον ο Νούς Δίας αυτός που έμαθε πώς να εξωτερικοποιεί τις εσωτερικές δυνάμεις του Κρόνου ως κεντρικός Νούς (Πατήρ θεών τε και ανθρώπων)  είναι έτοιμος να ταΐσει το Χρόνο με τις ανθρώπινες συγκεκριμένες μορφές τις οποίες θα προικίσει με ιδέες και αξίες των εξωτερικευμένων από την κοιλία του Κρόνου  ιδέες και αξίες (αυτές συμβολίζουν οι εξαχθέντες και εξαχθείσες εσθίόμενες θεοί και θεές).(Πάντως η ιστορία του Διός μας θυμίζει την ιστορία του Αχιλλέως διότι ο Δίας δεν εφαγώθη (όπως ο Αχιλλέας δεν εβράχη ολοκληρωτικά): ο Δίας Νούς πρέπει να είναι ούτε ιδέα εσωτερικά συγκεκριμένη ούτε εξωτερικά σταθερά: διότι η νοητική αρχή αυτού  του κόσμου απλά εκμαιεύει το χρόνο αλλά είναι απεσταλμένος του χάους και εκεί αποδίδει απολογία και δέχεται τα πάντα: έναντι του χρόνου παραμένει ανεξάρτητος ώστε να κατευθύνει τα όντα σύμφωνα με τις δικές του ιδέες και αξίες όχι του Χρόνου.

Μέσα στον Κρόνο και στις διάδοχες μορφές του η πρωταρχική συνήθεια του τρώγειν είναι ο τρόπος απόκτησης της συνειδητής γνώσης από τους ανθρώπους: οι Λαιστρυγόνες τρώνε τους ανθρώπους διότι o Oδυσσέας ανακαλύπτει φορείς (ΛΑιστρυγόνες) της μεγάλης αλήθειας την οποία τελικά και αυτός συνειδητοποιεί: διαλύουμε τα πάντα γύρω μας, τα εσωτερικοποιούμε και τα μαθαίνουμε. Ο τρόπος των Λαιστρυγόνων έγινε τρόπος μάθησης για τον Οδυσσέα. Ο Βασιλέας της Ιθάκης έμαθε ότι θα πρέπει να αναλύει όλες τις μορφές, να «καταπίνει» τα χαρακτηριστικά τους, να τα μεταπλάθει σε ιδέες και αξίες, και έπειτα να τα εξωτερικοποιεί σε σκέψεις και πράξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τους Λαιστρυγόνες δεν μπόρεσε να  τους αντιμετωπίσει. Αντιμετώπισε όμως τον Κύκλωπα, και αυτός έτρωγε ανθρώπους, εκεί όμως φάνηκε ότι ο Βασιλέας της Ιθάκης είχε καταλάβει την οντολογική διαδικασία της βρώσεως (τι σημαίνει σε όλες τις διαστάσεις η έννοια του τρώγω): ο Πολύφημος έτρωγε τους συντρόφους του Οδυσσέως (σε πραγματικό επίπεδο) ο Οδυσσέας έτρωγε τις δυνάμεις του μυαλού του (σε πνευματικό επίπεδο): το αποτέλεσμα γνωστό: ο Οδυσσέας έφαγε δυνάμεις και γέμισε σκέψεις , εκπόνησε το γνωστό σχέδιό του, και έφυγε από τη σπηλιά του μονολιθικού της μίας δυνάμεως Πολυφήμου.

Επίσης οι Άρπυιες στον δρόμο του Ιάσωνος τρώνε ανθρώπους: ο Ιάσωνας έπρεπε στο ταξίδι της Αργούς να καταλάβει ότι το σύμπαν διέπεται από δύο τρόπους: όλα εσωτερικοποιούνται και όλα εξωτερικεύουνται: στο στομάχι του εγκεφάλου (Νούς) όλα πρέπει να χωνεύονται όπως η υλική τροφή: οι βιταμίνες της βρώσεως του κόσμου και των δυνάμεων και των ενεργειών που τον διέπουν είναι οι σκέψεις και οι πράξεις: οι άνθρωποι τρώνε (διά των αισθήσεων και των παρατηρήσεων) τον κόσμο και τους Άλλους, τους αναλύουν στο μυαλό τους (γεννώντας ιδέες και αξίες) από εκεί και πέρα εξωτερικεύουν αυτές τις ιδέες και αξίες ως τρόπο ζωής, δημιουργίας και εξέλιξης.

Μόλις και χρειάζεται να αναφερθούμε στο χριστιανικό : Λάβετε φάγετε , τούτο εστί το σώμα μου: οι πιστοί του χριστιανισμού μαθαίνουν τον τρόπο πορείας της θείας γνώσεως: εσωτερικεύουν τον κόσμο και τον Άνθρωπο (όπως τρώνε το φαγητό) στο μυαλό τους αναλύουν όλα τα εσωτερικευόμενα με τον τρόπο του Ιησού, γεννούν στο μυαλό τους σύμφωνα με τον τρόπο του Ιησού τη ζωή που επιθυμούν (ως ιδέα και αξία) έπειτα την εξωτερικεύουν με σκοπό τη σωτηρία τους.

Δεν θα πρέπει όμως να ξεχάσουμε και τούτο: όταν ο Χρόνος σταματήσει να τρώγει θα ελθει το τέλος του κόσμου αυτού: διότι η έννοια της βρώσεως, του φαγητού μας κρατεί ζωντανούς: τρώνε όλοι (οι επιστήμονες εντυπώσεις που κάνουν θεωρίες, οι ηγεμόνες όνειρα που τα πραγματοποιούν, ο λαός σχέδιαι που προσπαθεί να πραγματοποιήσει): ή έννοια του φαγητού είναι αυτή που γέννησε όχι τον  κόσμο μας αλλά την ιστορία του: για αυτό και στην παλαιά διαθήκη η ιστορία του κόσμου ξεκινά με την βρώση του μήλου: οι πρωτόπλαστοι έμαθαν να εσωτερικοποιούν τον κοσμο και να τον επιστρέφουν σε ιδέες και πράξεις: η γένεσις του ενεργού ανθρώπου: όταν σταματήσει το συμπαντικό φαγητό που μας παρέχεται τότε ο Κρόνος θα πεθάνει άρα και ο κόσμος μας; Διότι ήταν καλό που ο Κρόνος είχε φσγητό. Μαζί του χορταίνουμε και  ζούμε όλοι.